Tag: ιδεολογία

Ελευθερία δολοφονίας

Μετανάστες και πρόσφυγες στα σύνορα λευκορωσίας – πολωνίας… Είναι σαφές ότι απειλούν την εδαφική ακεραιότητα της δεύτερης και την ζωή των φρουρών της…

Δευτέρα 19 Αυγούστου (00.16) >> Αυτός ο νέος πολωνός πρωθυπουργός Tusk και η κυβέρνησή του είναι δημοκράτες – σωστά; Οι προηγούμενοι ήταν οι φασίστες. Ευτυχώς ηττήθηκαν…

Συνεπώς όλη η «δημοκρατική ευρώπη» πρέπει να υποδεχθεί με ένα ζεστό χειροκρότημα τον καινούργιο νόμο (πέρασε απ’ το δημοκρατικό πολωνικό κοινοβούλιο στα μέσα του περασμένου Ιούλη και υπογράφτηκε προς εφαρμογή απ’ τον πρόεδρο Duda προχτές) που επιτρέπει στους συνοριοφύλακες, την αστυνομία και τον στρατό της Βαρσοβίας να πυροβολούν κατά βούληση κατά των μεταναστών (που επιχειρούν να περάσουν τα σύνορα χωρίς χαρτιά) εξασφαλίζοντας τους προκαταβολικά αμνηστία!!!

Μην σκεφτείτε τι φασισταριό είναι αυτό! Όχι! Ο νόμος δεν λέει «μπορείτε να σκοτώνετε όποιον και όποτε γουστάρετε αρκεί να μην είναι ξανθός…» Ο νόμος προστατεύει το «δικαίωμα αυτοάμυνας» των συνοριοφυλάκων, των μπάτσων και του στρατού στα σύνορα! Το πολύτιμο «δικαίωμα αυτοάμυνας» ενισχύει! Το πόσοι θα πληρώσουν αυτό το «δικαίωμα» επειδή είναι «απειλητικοί» είναι, απλά, παρενέργεια. «Παράπλευρη απώλεια». Εν πάσει περιπτώσει είναι δευτερεύον θέμα.

Όσοι λένε «έξω οι ξένοι για το καλό μας» είναι φασίστες. Όσοι λένε «έξω οι ξένοι για το καλό τους» είναι … δημοκράτες…

Έχουμε και στα μέρη μας πολλούς τέτοιους.

The bright side

Δευτέρα 5 Αυγούστου>> Πολύ ευέξαπτοι έχουν γίνει τώρα τελευταία οι χριστιανοί! Θέλουν να εμφανίζονται σα θύματα παρότι είναι παγκόσμια γνωστό πόσες σφαγές έχουν κάνει… Γιατί έχουν τόσα νεύρα; Νοιώθουν ότι χάνουν την κυριαρχία τους; Ή περιμένουν το τέλος του κόσμου;

Άλλες εποχές ήταν πιο ήρεμοι. Δεν ξεσήκωναν τον κόσμο με φωνές και καταγγελίες για προσβολές των ιερών και οσίων τους… Ας πούμε το 1979 (Monty Python, Life of Bryan):

Ή και το 1981 (Mel Brooks, History of the world):

Κατά τα υπόλοιπα η διαχωρισμένη τέχνη είναι αρκετά καλά οχυρωμένη, ακόμα και στην πιο ματαιόδοξη κακογουστιά της. Μια απορία έμεινε μόνο στην ασταμάτητη μηχανή: από πότε το δωδεκάθεο του Ολύμπου και ο Διόνυσος έγιναν ιστορικό / πολιτιστικό asset των καλλιτεχνών του Μικρού Πρίγκηπα του Λίγηρα, άρα και της “γαλλοσύνης”; Μήπως το ίδιο έχει συμβεί με την Ίσιδα ή τον Όσιρι και δεν μας το λένε;

Είχαμε την βεβαιότητα ότι στο δικό τους πάνθεο ήταν ο Τοουτάτης, η Επόνα και άλλες κελτικές θεότητες. Κι εκεί, την ίδια βεβαιότητα είχαν… (Αλλά το 2024 φαίνεται ότι όλα αλλάζουν. Μπορεί να φταίει και ο Οβελίξ, που έχει πάρει ρωσική υπηκοότητα… για φορολογικούς λόγους… )

Και τι να πει κανείς για τους κολυμβητές που τους πετάνε στον υπόνομο του Σηκουάνα; Όλα αλλάζουν: εντελώς αναλώσιμοι…

Palestine

Δευτέρα 29 Ιούλη>> O Jim Page (γνωστός αμερικάνος ακτιβιστής και τραγουδιστής – του – δρόμου) σε μια μπαλάντα για την Παλαιστίνη απ’ το άλμπουμ του Collateral Damage του 2002. Η εδώ βιντεοσκόπηση είναι απ’ τον Μάη του 2024.

Η πολιτική οικονομία της μαζικής, γενικευμένης νοσηρότητας

Δευτέρα 29 Ιούλη (00.03) >> Τα αφεντικά των φαρμακομαφιών το ήξεραν εγκαίρως: η δεκαετία του 2020 επρόκειτο να είναι ζόρικη για την κερδοφορία τους. Ο λόγος; Ως τα τέλη της, χοντρικά ως το 2030, λήγουν πολλές πατέντες γνωστών προϊόντων τους, με αποτέλεσμα ένας τζίρος πάνω από 200 δισεκατομμύρια δολάρια να πλησιάζει στο χείλος του γκρεμού, εφόσον μετά την λήξη της οποιασδήποτε πατέντας τα συγκεκριμένα φάρμακα μπορούν να αντιγραφούν, να παραχθούν και να πουληθούν από οποιαδήποτε εταιρεία στον πλανήτη πολύ φθηνότερα…

Η αντιγραφή (τα «γενόσημα») είναι σχετικά εύκολη για όλη εκείνη την γενιά φαρμάκων που στηρίζονται στη χημεία και σε χημικά συστατικά. Σε διάφορα γεωγραφικά μήκη και πλάτη του πλανήτη η δημιουργία αντιγράφων / γενόσημων που εφόσον δεν είναι πατενταρισμένα είναι πολύ φτηνότερα ήταν και παραμένει όρος ζωής, τόσο για τους ασθενείς όσο και για τα δημόσια συστήματα υγείας… Αλλά ο κίνδυνος απωλειών με πολλά μηδενικά δεν επιτρέπει «αγαθοεργίες» απ’ τις 20 μεγαλύτερες φαρμακομαφίες – που άλλωστε ποτέ δεν ήταν (εδώ και πολλές δεκαετίες) κάτι λιγότερο από μαφίες. Συνεπώς θα έπρεπε να κατασκευάσουν μια Ριζική Αλλαγή Παραδείγματος σε σχέση με το τι είναι «φάρμακο» και όχι μόνο στη γενική λογική του:

Πρόσβαση μόνο για τα μέλη του δικτύου υποστήριξης…

Αν είστε μέλος κάντε login εδώ.
Αν θέλετε να γίνετε μέλος, δείτε εδώ (Υποστήριξη - Επικοινωνία) τις σχετικές οδηγίες.

Who will cry for you america?

Ένας άγγλος πιστολάς σ’ ένα τραίνο κάπου στο αμέρικα υποστηρίζει ότι αν έχεις πρόεδρο (όπως η πρώην αγγλική αποικία Ουάσιγκτον…) κάποιος θα βρεθεί να τον πυροβολήσει, ενώ αν έχεις βασιλιά (ή βασίλισσα) όπως το Λονδίνο όλοι σέβονται… Πράγματι ο αμερικάνος πρόεδρος Garfield, 20ος στη σειρά, δολοφονήθηκε το 1881, και η συγκεκριμένη σκηνή αναφέρεται σ’ αυτό…

(Από την ταινία Unforgiven του Clint Eastwood, 1992)

Δευτέρα 15 Ιούλη>> Είχε δεν είχε έμπλεξε η παρακμιακή πρώην υπερδύναμη. Ο επίδοξος δολοφόνος του ψόφιου κουναβιού ξαστόχισε για ελάχιστα χιλιοστά επειδή το ψόφιο κουνάβι γύρισε στιγμιαία το κεφάλι του. (Την πλήρωσαν όμως 1 + 2 οπαδοί του, που βρέθηκαν στην τροχιά των βλημάτων…). Η αποτυχία της απόπειρας στεναχώρησε πολλούς και διάφορους (εντός και εκτός usa) κι απ’ την άλλη προκάλεσε αναπόφευκτα θυμό στους οπαδούς του, αρκετοί απ’ τους οποίους συμβαίνει να είναι επίσης ένοπλοι – και φασίστες. Εν τέλει η άμεση, αντανακλαστική αντίδραση του ψόφιου κουναβιού μετά τον τραυματισμό του (με την υψωμένη γροθιά και τα λοιπά) ήταν τόσο κινηματογραφική ώστε πέτυχε την πλήρη ηρωοποίησή του. Υποθέτουμε ότι τα σχετικά εικονίσματα θα εμφανιστούν παντού, από μπλουζάκια μέχρι κούπες, και θα ξεπουλήσουν.

Έτσι για να μαθαίνετε πόσο γρήγορο είναι το εμπόρευμα!!! (Το μαγαζί είναι στη Ν. Υόρκη…)

Χρησιμοποιώντας τα εργαλεία παραπλάνησης που διαθέτει η οργανωμένη δημαγωγία (αμερικανική + friends) προσπάθησε σε πρώτο χρόνο να υποβαθμίσει την απόπειρα δολοφονίας μετακινώντας το σημείο της προσοχής μέσω της γνωστής θέσης περί οπλοκατοχής (στις ηπα), θεωρούμενο αδύνατο πολιτικά σημείο των ρεπουμπλικάνων… Ναι, το θέμα είναι εξαιρετικά σοβαρό όταν μέρα παρά μέρα κάποιος διαταραγμένος βγαίνει και γαζώνει ό,τι και όποιον βρει μπροστά του… Αλλά δεν έχει καμία σχέση με την απόπειρα κατά του ψόφιου κουναβιού: άραγε η (επίσης αποτυχημένη) απόπειρα κατά του σλοβάκου πρωθ. σοσιαλδημοκράτη Robert Fico πριν 2 μήνες ήταν κι αυτή προϊόν της μαζικής οπλοκατοχής;

Δεν ξέρουμε τι είδος προεκλογικής περιόδου θα εξελιχθεί από ‘δω και πέρα ως τις αρχές Νοέμβρη στη «χώρα της ελευθερίας». Μήπως θα ήταν προτιμότερο οι διαιτητές να σφυρίξουν πρόωρα την λήξη της, τώρα, πριν μπουκάρουν οι οπαδοί στο ταρτάν;

(Από σήμερα και για λίγες μέρες οι ρεπουμπλικάνοι έχουν το κεντρικό συνέδριό τους στο Millwaukee για την επίσημη ανακήρυξη του ψόφιου κουναβιού ως υποψηφίου προέδρου. Υποθέτουμε ότι κάμποσες χιλιάδες οπαδοί του θα είναι συγκεντρωμένοι στα πέριξ του Fiserv Forum, του γηπέδου όπου θα γίνει η τελετή. Αν δείτε κάποιους να έχουν βαρύ οπλισμό για λόγους ασφαλείας θα είναι ….χμμμμ… ακριβώς «για λόγους ασφαλείας» – της μισής αμερικής αποκλειστικά…)

Προπάντων πρόληψη! (1)

Δευτέρα 15 Ιούλη>> Με ή χωρίς τον ετοιμόρροπο νυσταλέο Jo στο άσπρο σπίτι η Ουάσιγκτον προσπαθεί να κάνει τη δουλειά της. Η ανακοίνωση της εγκατάστασης (το 2026… Γιατί τόσο αργά; Τι μπορεί να προκύψει ως τότε; Και με ποιον πρόεδρο στο άσπρο σπίτι;) στο γερμανικό έδαφος πυραύλων μέσου βεληνεκούς (που μπορούν να κουβαλήσουν και πυρηνικές κεφαλές…) θυμίζει μεν την δεκαετία του 1980 αλλά από κάποιες απόψεις είναι ακόμα χειρότερη ενέργεια. Μέχρι πριν κάποιους καιρούς η αμερικανική κοινοτοπία για την εγκατάσταση διάφορων πυραυλικών συστημάτων κοντά στα ρωσικά σύνορα ήταν «ωω, μην ανησυχείτε, δεν είναι για εσάς, είναι για το … ιράν». Τώρα, τουλάχιστον, μπορεί κάποιος να πιστέψει τους στόχους τους…

Πρόσβαση μόνο για τα μέλη του δικτύου υποστήριξης…

Αν είστε μέλος κάντε login εδώ.
Αν θέλετε να γίνετε μέλος, δείτε εδώ (Υποστήριξη - Επικοινωνία) τις σχετικές οδηγίες.

Ο πνιγμένος απ’ τα μαλλιά του πιάνεται;

Δευτέρα 15 Ιούλη>> Για λόγους που αφορούν την ψυχολογία και όχι την πολιτική ως τεχνική της εξουσίας, διάφοροι της αριστεράς του κράτους και του κεφάλαιου (και στα μέρη μας…) πανηγύρισαν για τα τελικά αποτελέσματα των γαλλικών βουλευτικών εκλογών. Κατά την γνώμη τους «αντιμετωπίστηκε με επιτυχία ο φασισμός» (άλλη μια φορά).

Πριν δούμε τι είναι αυτό που τελικά αντιμετωπίστηκε, μια αναγκαία διευκρίνιση για το γαλλικό εκλογικό σύστημα. Αυτό που στο ελλαδιστάν εφαρμόζεται στις δημοτικές και περιφερειακές εκλογές, στη χώρα-της-δημοκρατίας εφαρμόζεται για τις βουλευτικές! Αν γινόταν και στα μέρη μας το ίδιο οι πάντες θα μιλούσαν για καλπονοθευτικό σύστημα! Δεν θα είχαν άδικο.

Γιατί; Προσέξτε. Με το σαφώς αναλογικότερο (σε σχέση με το γαλλικό) εκλογικό σύστημα στα μέρη μας, στις εκλογές του 2023 το κκε (είναι ένα καλό παράδειγμα) με ποσοστό 7,69% εξέλεξε 21 βουλευτές. 21 στους 300, πήρε δηλαδή το 7% των εδρών…. Με το «γαλλικό» σύστημα στις ελληνικές δημοτικές εκλογές που ακολούθησαν (πλειοψηφικό, αν χρειαστεί δύο γύροι, σε μονοεδρικές κάλπες) το κκε εξέλεξε μόλις 6 δημάρχους (σε 332 δήμους συνολικά) και κανέναν περιφερειάρχη (στις 13 συνολικά περιφέρειες). Αν αυτό το σύστημα εφαρμοζόταν και για την βουλή, με 300 μονοεδρικές περιφέρειες, τότε το κκε με ποσοστό 7,7% πιθανότατα θα εξέλεγε το μάξιμουμ 6 βουλευτές (όσους και δημάρχους) αντί για 21…  Έξι στους 300 ή μόλις το 2% των εδρών…

Τέτοιο είναι το γαλλικό εκλογικό σύστημα: δεν υπάρχει καμία αναλογία ψήφων και εκλεγόμενων βουλευτών!… Το έφτιαξε ο Ντε Γκωλ για να εμποδίσει την ισχυρή κοινοβουλευτική παρουσία (ακόμα και πλειοψηφία) του άλλοτε μαζικού κομμουνιστικού κόμματος: αφού οι ψήφοι στο «επικίνδυνο» κκ δεν έβγαζαν τους αντίστοιχους βουλευτές (και, εννοείται, ούτε κατά διάνοια κυβέρνηση), η υπερψήφισή τους καταντούσε συν τω χρόνω άχρηστη και περιττή…

Μια ακόμα διαφορά του γαλλικού κυβερνητικού συστήματος (με το ελληνικό και άλλα) είναι αυτή: μια κυβέρνηση που σχηματίζεται μετά τις εκλογές ΔΕΝ ζητάει ούτε λαμβάνει «ψήφο εμπιστοσύνης» απ’ την βουλή. Με δυο λόγια ΔΕΝ χρειάζεται να έχει την πλειοψηφία. Μπορεί (ακόμα και μειοψηφική) να νομοθετήσει με διατάγματα (ως έναν αριθμό) παρακάμπτωντας τη βουλή – ο Μικρός Πρίγκηπας του Λίγηρα (η κυβέρνησή του δηλαδή) το έκανε κατά κόρο στην προηγούμενη περίοδο. Μόνο αν φέρει στη βουλή νόμο για κανονική έγκριση μπορεί να βρεθεί μπροστά σε «πρόταση μομφής», που απαιτεί οπωσδήποτε μια πλειοψηφία που καταγγέλει. Όμως ακόμα κι αν «πέσει», δεν είναι υποχρεωτικές νέες εκλογές! Ο πρόεδρος έχει την δυνατότητα να «αναζητήσει» την δημιουργία άλλης κυβέρνησης, απ’ την ίδια βουλή και κοινοβουλευτική σύνθεση, με διαφορετικές συμμαχίες∙ πλειοψηφική ή ξανά μειοψηφική…

Με αυτά τα δεδομένα κατά νου παραθέτουμε τα αποτελέσματα των γαλλικών βουλευτικών εκλογών (αριθμός εδρών / αριθμός ψήφων) από το 1986 μέχρι φέτος. Το 1986 ήταν η χρονιά που το πατενταρισμένο φασιστόμουτρο Λεπέν (πατέρας) πέτυχε για πρώτη φορά την εκλογή 35 βουλευτών – και άρχισε ο … κρατικός «αντιφασισμός»!! Τα στοιχεία και οι χαρακτηρισμοί είναι απ’ την Wikipedia (το νεοφιλ «κέντρο» από το 2017 και μετά είναι οι υποστηρικτές του Μικρού Πρίγκηπα…):

1986:

Σιράκ (δεξιά, 277 έδρες / 11.492.450),

Φαμπιούς (σοσιαλ, 207 / 8.705.163),

Μαρσαί (κομμουνιστικό κόμμα 35 / 2.740.972)

Λεπέν (πατέρας 35 / 2.705.336)

1988:

Rocard (σοσιαλ 262 / 9.198.778)

Lecanuet (κεντροδεξιά 130 / 4.299.370),

Σιράκ (128 / 4.6888.493)

Λεπέν (πατέρας 1 / 2.359.528)

1993:

Σιράκ (247 / 5.832.987)

Ντ’ Εσταίν (κεντροδεξιά 213 / 5.331.935)

Beregovoy (σοσιαλ 53 / 5.829.493)

Μαρσαί (κομμουνιστικό κόμμα 24 / 2.336.254)

Λεπέν (πατέρας 0 / 3.159.477)

1997:

Jospin (σοσιαλ 255 / 9.751.423),

Juppe (δεξιά 139 / 5.846.717)

Leotard (κεντροδεξιά 112 / 5.323.177)

Hue (κομμουνιστικό κόμμα 35 / 2.519.281)

Λεπέν (πατέρας 1 / 3.785.383)

2002:

Raffarin (δεξιά 357 / 10.026.669)

Hollande (σοσιαλ 140 / 7.482.169)

Λεπέν (πατέρας 0 / 2.862.960)

2007:

Fillon (δεξιά 313 / 10.289.737),

Hollande (σοσιαλ 186 / 8.624.861),

Bayrou (κεντροδεξιά 3 / 1.981.107)

2012:

Ayrault (σοσιαλ 280 / 9.420.889),

Cope (δεξιά 194 / 8.740.628),

Duflot (οικολόγοι 17 / 1.418.264)

Melenchon (αριστερό μέτωπο 10 / 1.793.192),

Λεπέν (κόρη 2 / 3.528.663)

2017:

Philippe (νεοφιλ κέντρο 350 / 8.926.901),

Baroin (δεξιά 136 / 4.898.061),

Cazeneuve (σοσιαλ 45 / 2.154.269)

Melenchon (17 / 2.497.622),

Λεπέν (κόρη 8 / 2.990.454)

2022:

Ferrand (νεοφιλ «κέντρο» 245 / 8.002.419),

Melenchon (131 / 6.556.198)

Λεπέν (κόρη 89 / 4.248.537),

Jacob (δεξιά 64 / 2.568.502)

2024:

Λαϊκό Μέτωπο (182 / 9.042.485),

Sejourne (νεοφιλ «κέντρο» 168 / 6.820.446)

Λεπέν (κόρη 142 / 10.647.914)

Δεξιοί (56 / 2.106.166)

Είναι εξώφθαλμη η διαρκής αναντιστοιχία ανάμεσα σε ψήφους και καρέκλες! Για παράδειγμα με σχεδόν 9 μύρια κουκιά το κόμμα του Μικρού Πρίγκηπα έβγαλε το 2017 350 έδρες ενώ τα 9,5 εκατομμύρια έδωσαν στους σοσιαλδημοκράτες το 2012 μόνο 280.

Έτσι η όχι και τόσο κρυφή καρδιά του γαλλικού εκλογικού συστήματος είναι η πολιτική πρόσοδος! Το είδος, δηλαδή, των «συνεννοήσεων» (μπορείτε να πείτε και συναλλαγών) μεταξύ υποψηφίων περιφέρεια – περιφέρεια, είτε πάνω είτε κάτω απ’ το τραπέζι, για το πως θα κατευθύνουν (αν μπορούν…) τους ψηφοφόρους τους. Είναι δύσκολο άραγε, υπ’ αυτές τις συνθήκες, να εξηγηθεί το περίεργο (;) φαινόμενο του ότι απ’ το 2012 και μετά το γαλλικό «όλοι μαζί να εξουδετερώσουμε τον φασισμό» καταλήγει απ’ την μια μεριά στην αύξηση των ψήφων της φασιστοΛεπέν και απ’ την άλλη στη συντήρηση της δυνατότητας των νεοφιλελεύθερων (του «κέντρου») και των δεξιών να κυβερνούν (κάνοντας συχνά εκείνα που θα έκανε η φασιστοΛεπέν); Όχι, δεν είναι.

Προς τι λοιπόν τα πανηγύρια; Αν τα στελέχη της «ανυπότακτης γαλλίας» δεν πάσχουν από αδιόρθωτο οππορτουνισμό (κάτι για το οποίο δεν είμαστε σίγουροι…) θα πρέπει να παραδεχτούν ότι υπό το «νέο λαϊκό μέτωπο» οι (κυβερνο)σοσιαλδημοκράτες κατάφεραν να βγάλουν 59 βουλευτές (περισσότερους απ’ το 2017 και μετά, ένα είδος “μικρής ανάστασης”!) οι οποίοι, αν αποσκιρτήσουν απ’ τον συνασπισμό και συνεργαστούν με τους δήθεν «κεντρώους» του Μικρού Πρίγκηπα θα του εξασφαλίσουν μια μειοψηφία μεν λειτουργικότατη δε 227 εδρών που θα μπορεί να «κάνει παιχνίδι» κατά βούληση με τους 56 δεξιούς πλησιάζοντας στο όριο της πλειοψηφίας∙ συνεχίζοντας να υποκαθιστούν εδώ κι εκεί την φασιστοΛεπέν.

Σε άλλα γεωγραφικά πλάτη και μήκη (ή σε άλλες εποχές) αυτό λεγόταν βάζω τα χεράκια μου και βγάζω τα ματάκια μου…

Δόγμα Hannibal

Δευτέρα 8 Ιούλη>> Μοιάζει να έχει όλο και πιο μικρή σημασία καθώς οι μέρες, οι βδομάδες, οι μήνες περνούν. Ίσως αυτό να διευκολύνει περισσότερα στόματα να ανοίξουν: τι έγινε τελικά στη διάρκεια της «εισβολής του al Aqsa» στις 7 Οκτώβρη; Πόσες δολοφονίες που έγιναν απ’ τον απαρτχάιντ στρατό αποδόθηκαν στην παλαιστινιακή αντίσταση;

Είναι απίθανο να μαθευτεί κάποτε με ακρίβεια το ποιος σκότωσε πόσους (συμπεριλαμβανομένων εννοείται και των μη ενόπλων κατοίκων των κατοχικών εποικισμών κοντά στον φράκτη). Αλλά η «κεντρο-αριστερή» Haaretz επιμένει να ψάχνει, να σκαλίζει, να βρίσκει στοιχεία.

Σε τελευταίο της άρθρο (χθεσινό, 7 Ιούλη) επιβεβαιώνει με ντοκουμέντα και μαρτυρίες ότι πράγματι το αρχηγείο του απαρτχάιντ στρατού διέταξε την δολοφονία των πάντων όσων βρίσκονταν στο έδαφός του κοντά στον φράκτη φτάνοντας στο σημείο να βομβαρδίσει 3 (τρία) δικά του στρατιωτικά φυλάκια / εγκαταστάσεις, φοβούμενο ότι η αντίσταση θα πάρει ομήρους τους δικούς του στρατιώτες. Προτίμησε να τους σκοτώσει: αυτό λέγεται επίσημα «Δόγμα Hannibal» και έχει στόχο το να μην αναγκάζεται το θεοναζί Τελ Αβίβ να διαπραγματεύεται την ανταλλαγή αιχμαλώτων… (Το ίδιο έκανε με σπίτια και αυτοκίνητα, συμπεριλαμβανόμενων αυτοκινήτων που προσπαθούσαν να απομακρυνθούν απ’ το περιβόητο rave πάρτυ…)

Ποιο ανθρώπινο δίκαιο μπορεί να «ευλογεί» ή έστω να κλείνει τα μάτια και τ’ αυτιά σ’ ένα τέτοιο καθεστώς πρωτοκοσμικής, αποικιοκρατικής βαρβαρότητας;

Παλαιστίνη

Τετάρτη 3 Ιούλη>> Η αντίσταση καλά κρατεί στη λωρίδα της Γάζα και βελτιώνεται στη δυτική Όχθη. Αυτοί οι 9 μήνες είναι ο μεγαλύτερος σε διάρκεια πόλεμος του ισραηλινού στρατού, και καθώς ήταν εκπαιδευμένος σύμφωνα με τα δυτικά μοντέλα (του είδους: πλήρης αεροπορική υπεροχή / μαζικοί βομβαρδισμοί / γρήγορο «σπάσιμο του ηθικού» του αντιπάλου / γρήγορη νίκη…) προκύπτει ότι έχει αρχίσει να κρασσάρει – και να το παραδέχεται.

Πως προκύπτει αυτό; Από προχθεσινό δημοσίευμα των αμερικανικών καθεστωτικών new york times, στη βάση ανώνυμων εκμυστηρεύσεων καραβανάδων του θεοναζί στρατού:

Πρόσβαση μόνο για τα μέλη του δικτύου υποστήριξης…

Αν είστε μέλος κάντε login εδώ.
Αν θέλετε να γίνετε μέλος, δείτε εδώ (Υποστήριξη - Επικοινωνία) τις σχετικές οδηγίες.

Εκείνη η θεμελιώδης εγκατάλειψη 1…

Τετάρτη 3 Ιούλη>> Η σοσιαλδημοκρατία φταίει (για την αύξηση των εκλογικών ποσοστών της ακροδεξιάς) λέει ο γ.γ. του κκε, σχολιάζοντας την γαλλική περίπτωση. Θα μπορούσαν να το πουν πολλοί άλλοι· είναι εύκολο. Εδώ και πάνω από έναν αιώνα (από πριν τις αρχές του 1ου παγκόσμιου) η σοσιαλδημοκρατία δεν έκρυψε τους σκοπούς, τις μεθόδους, τον ιστορικό της ρόλο. Είτε ως 2η Διεθνής… είτε ως «τρίτος δρόμος»… είτε ως «βαράτε βιολιντζήδες»…

Όμως στην ιστορία των κοινωνιών, των τάξεων, των εργατικών ανταγωνισμών ή συνθηκολογήσεων, δεν παίζουν ρόλο μόνο αυτά που γίνονται. Αλλά και εκείνα που ΔΕΝ γίνονται! Αν οι συντηρητικοί στις πρωτοκοσμικές κοινωνίες έγιναν σταδιακά περισσότεροι και, κυρίως, πιο «σκληροί», αυτό δεν μπορεί να αποδοθεί μόνο στις κινήσεις των αφεντικών, πολιτικές, ιδεολογικές ή ό,τι άλλο. Σε τελευταία ανάλυση αυτή η πλευρά της πραγματικότητας (και της ιστορίας) είναι δεδομένη – ποιος περίμενε ότι το κεφάλαιο θα αφοπλιστεί και θα αυτοκτονήσει; (Θυμάται πια κανείς τον αυστριακό Jorg Haider; Ε;; Ήταν μόλις το 2000 – και όσοι ήθελαν να καταλάβουν, ελάχιστοι δηλαδή, κατάλαβαν…)

Για να μην φλυαρούμε: για την σταδιακή και σταθερή ενίσχυση μισανθρωπικών και χειραγωγικών απόψεων (στις δυτικές καπιταλιστικές κοινωνίες) τα τελευταία 30 χρόνια οι ευθύνες πρέπει να αποδοθούν (και) σε εκείνα που ΔΕΝ έγιναν απ’ όσους / όσες ήταν, υποτίθεται, αντίπαλοι της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης. Διότι (λένε…) όπως η φύση έτσι και η Ιστορία απεχθάνεται το κενό!

Ποια είναι λοιπόν εκείνα που ΔΕΝ έγιναν από θεωρητική και πολιτική άποψη εδώ και 3 τουλάχιστον δεκαετίες; Και πως αφέθηκε ανοικτός και εύκολος ο δρόμος ώστε ο συντηρητισμός να γίνει η ζεστή αγκαλιά νεοφασιστών και λοιπών παρόμοιων;

Το πρώτο που ΔΕΝ έγινε απ’ την λεγόμενη «αριστερά» (: ο όρος δεν μας αρέσει, τον χρησιμοποιούμε καταχρηστικά για να συνεννοηθούμε. Σ’ αυτόν περιλαμβάνουμε το σύνολο των αυτοαποκαλούμενων σοσιαλιστών αντικαπιταλιστών, κομμουνιστών, ακροαριστερών, αναρχικών, αντιεξουσιαστών, με οποιοδήποτε οργανωτικό σχήμα και όνομα κι αν εμφανίζονται) ήταν η έγκαιρη ανάλυση της επερχόμενης ριζικής Αλλαγής Παραδείγματος στην καπιταλιστική οργάνωση της εκμετάλλευσης και της πειθάρχησης, εκείνου που με άλλο τρόπο ονομάζεται «4η βιομηχανική επανάσταση». Αυτή η ανάλυση / πρόγνωση από εργατική σκοπιά μπορούσε και έπρεπε να έχει γίνει στις βασικές της γραμμές ήδη απ’ την δεκαετία του 1990· αφού άλλωστε η προηγούμενη δεκαετία, εκείνη του ’80, υπήρξε αρκετά διορατική σ’ αυτό το ζήτημα και κληροδότησε σημαντικό θεωρητικό και πρακτικό υλικό.

Η εγκατάλειψη της Ιστορικής γνώσης υπήρξε αποφασιστική στο να μην γίνουν τέτοιες στρατηγικής σημασίας αναλύσεις. Καμία απ’ τις προηγούμενες (καπιταλιστικές) βιομηχανικές επαναστάσεις, ούτε η 1η ούτε η 2η δεν έγινε ειρηνικά, χωρίς βία κοινωνική και πολιτική, καμία δεν έγινε «ανθρωπιστικά»! Κάθε μια συνεπαγόταν όξυνση των ενδοκαπιταλιστικών ανταγωνισμών, και όξυνση της «εσωτερικής» βίας…

Η 3η ξεκίνησε μεν «ελευθεριακά» μέσω της κατανάλωσης και της γενικευμένης εμπορευματοποίησης (: εσωτερίκευση της βίας που λέγεται πραγμοποίηση…)· όμως δεν ήταν καθόλου δύσκολο να προσέξει κάθε ενδιαφερόμενος ότι επρόκειτο για μια «ενδιάμεση» διαδικασία προς την βία της καθολικής υπαγωγής των κοινωνιών στο κεφάλαιο.

Η εξαφάνιση της σύγχρονης εργατικής κριτικής (περί αυτού πρόκειται!) τις τελευταίες δεκαετίες είχε πολλά καταστροφικά αποτελέσματα. Πρώτ’ απ’ όλα αγνοήθηκε το προφανές, ότι οποιαδήποτε ριζική Αλλαγή Παραδείγματος στην καπιταλιστική οργάνωση των κοινωνιών, υπό την «καθοδήγηση» των αφεντικών προφανώς (!!!), θα «αφήσει πίσω» υποχρεωτικά μεγάλα τμήματα των πληθυσμών· και υπό την ιδεολογική ηγεμονία του κεφάλαιου αυτά τα «μεγάλα τμήματα των πληθυσμών», νοιώθοντας αδύναμα, αφενός θα οχυρωθούν στον συντηρητισμό τους (: «να μείνουν τα πράγματα όπως έχουν»…) και αφετέρου θα προσανατολιστούν προς «σκληρές μορφές εξουσίας», είτε κρατικής είτε παρακρατικής, ως αναπλήρωση. Ποιος όμως βάφτισε αυτές τις κοινωνικές τάσεις «αντισυστημικότητα» δίνοντάς τους το άρωμα της μόνης εύλογης «αντίθεσης»;

Ταυτόχρονα αγνοήθηκαν δύο οργανικά χαρακτηριστικά του λεγόμενου «νεοφιλελευθερισμού» (το μόνο που τράβηξε την προσοχή ήταν τομείς των ιδιωτικοποιήσεων…). Πρώτον η μαζική κατασκευή του μοριακού Εαυτού-Κεφάλαιο. Και δεύτερον η μετατόπιση της «λήψης των πολιτικών αποφάσεων» προς μια όλο και πιο σκληροπυρηνική τεχνογραφειοκρατία, στους «ειδικούς», έξω και πέρα απ’ αυτό που λεγόταν «δημοκρατική νομιμοποίηση», την διαπράγματευση, κλπ. Πριν καν εμφανιστεί αυτό που λέγεται τώρα «μαζική ακροδεξιά» δημιουργήθηκαν για καθολική χρήση οι δηλητηριώδεις βασικές προϋποθέσεις της: αφενός ο διαλυτικός (κοινωνικός) κυνισμός του «είσαι ό,τι αγοράζεις» ή ό,τι μοστράρεις (κι αν ξεπέσεις δεν είσαι τίποτα…), και αφετέρου η αδιάλλακτη μορφή εξουσίας / γνώσης του «ειδικού» (απέναντι στον οποίο η μόνη φρόνιμη στάση των αιχμαλώτων είναι ο σκασμός…).

Δημιουργήθηκαν αυτές οι προϋποθέσεις – και γενικά άρεσαν! Αν είχε γίνει η κριτική ανάλυση (που εδώ και στη συνέχεια υποδεικνύουμε εντελώς επιγραμματικά επειδή πράγματι έγινε – αλλά αισχρά μειοψηφικά!!!) θα ήταν έγκαιρα σαφές ότι κάποια μορφή «νεο-ολοκληρωτισμού-με-υποστήριξη-απ’-τα-κάτω» ήταν προβλέψιμη στην εξέλιξη της ριζικής Αλλαγής Παραδείγματος. Και θα είχε ανανεωθεί πρακτικά και ουσιαστικά η διαπίστωση του καταραμένου Walter Benjamin:

…Η παράδοση των καταπιεσμένων μας διδάσκει ότι η “κατάσταση έκτακτης ανάγκης” που ζούμε τώρα δεν είναι η εξαίρεση αλλά ο κανόνας. Πρέπει να κατορθώσουμε να συλλάβουμε την ιστορία έχοντας αυτή την επίγνωση. Τότε θα διαπιστώσουμε καθαρά ότι αποστολή μας είναι να δημιουργήσουμε μια πραγματική κατάσταση έκτακτης ανάγκης και έτσι θα βελτιωθεί η θέση μας στον αγώνα κατά του φασισμού…

Τι είναι όμως η δημιουργία, απ’ την εργατική τάξη, μιας πραγματικής κατάστασης έκτακτης ανάγκης; Και πόσο μακρινή έγινε μια τέτοια κατεύθυνση εδώ και πάνω από 30 χρόνια ακριβώς επειδή ΔΕΝ έγιναν εκείνα που έπρεπε;

Λίγα παραδείγματα.