Πέμπτη 14 Γενάρη. Θα πείτε (ίσως…) ότι η ασταμάτητη μηχανή «το γύρισε»… Δυστυχώς είναι η πραγματικότητα που δημιουργεί ανάγκες· γνωσιολογικές αν έχετε κάποια επίγνωση επί του θέματος στη γενικότητά του. Σε κάθε περίπτωση δεν είναι καθόλου παράξενο κάποιος γνωστός, φίλος, κοντινός σας να έχει διαγνωστεί με «αυτοάνοσο» νόσημα. Μακάρι να μην συμβαίνει έτσι, μακάρι όλοι και όλες να είναι καλά – και μακάρι να μην προκύψει μελλοντικά κάποιο «κύμα αυτο-άνοσων»…. Όταν, όμως, οι γενετιστές με τον υπερφίαλο τρόπο που υποδεικνύουν τα συμφέροντα των βιομήχανων υγείας παριστάνουν τους «μάγους», τότε είναι καλύτερα να ξέρουμε έγκαιρα εκείνα που απαγορεύεται (- είσαι γιατρός; – όχι… – τότε γιατί ανακατεύεσαι; – για να μην είμαι αύριο άρρωστος!..).
Η πιο πάνω περιγραφή στη φωτογραφία είναι απόσπασμα από μια τυχαία ιατρική ιστοσελίδα: «αυτο-άνοσες» ονομάζονται εκείνες οι παθολογικές καταστάσεις κατά τις οποίες το ανοσοποιητικό σύστημα ενός οργανισμού (ανθρώπινου ας πούμε…) στρέφεται εναντίον δικών του κυττάρων, κυττάρων του ίδιου του ανθρώπινου οργανισμού (άρα ιστών και οργάνων) θεωρώντας τα ξένα και εχθρικά. Ο κατάλογος αυτών των «αυτο-άνοσων» παθολογικών καταστάσεων είναι, δυστυχώς, μεγάλος, και περιλαμβάνει μερικές εξαιρετικά σοβαρές, όπως η σκλήρυνηση κατά πλάκας (αυτο-άνοση φλεγμονή του κεντρικού νευρικού συστήματος), ο «λύκος», και άλλες. Μιλώντας γενικά τα «αυτο-άνοσα» δεν είναι ούτε συνάχι, ούτε γρίπη· είναι σοβαρές αρρώστιες.
Παρά τις φήμες ότι οι τεχνο-επιστήμονες ξέρουν πως δουλεύει το ανοσοποιητικό (οπότε είναι «ασφαλές και αποτελεσματικό να το χακάρουν» ) η αλήθεια είναι ότι δεν έχουν ιδέα!!! Δεν έχουν ιδέα πως δουλεύει, δεν έχουν ιδέα πως και γιατί στρέφεται εναντίον του ίδιου του οργανισμού του, καταστρέφοντάς τον. Εννοείται ότι δεν έχουν διαθέσιμη και καμμία θεραπεία που να αφορά την αιτία. Όπως συμβαίνει πάντα όταν οι δυτικοί τεχνο-επιστήμονες δεν ξέρουν αλλά δεν θέλουν να το παραδεχτούν, απ’ την μια διατυπώνουν διάφορες εικασίες με τόνο βεβαιότητας και γνώσης, κι απ’ την άλλη προσπαθούν να μειώσουν την ένταση των συμπτωμάτων των αυτο-άνοσων. Πράγμα που είναι σίγουρα καλύτερο απ’ το τίποτα, ωστόσο δεν διασώζει το κύρος της «επιστημονικής γνώσης». Και οι εικασίες για το «τι φταίει» κάνουν το πράγμα κάπως χειρότερο: φταίνε «ψυχολογικοί παράγοντες» είναι η συνηθισμένη επωδός, οπότε περάστε απ’ τους αρμόδιους ψυγο-γιατρούς. Με άλλα λόγια, «ξεφορτωνόμαστε το πρόβλημα»…
Κοινός τόπος της διαχείρισης των συμπτωμάτων αυτών των τουλάχιστον 20 αναγνωρισμένων αυτοάνοσων είναι εκείνο που ταιριάζει γάντι στην δυτική αντίληψη όχι μόνο για την υγεία και το σώμα αλλά για τα πάντα: η καταστολή. Αν δεν ξέρεις πως και γιατί το ανοσοποιητικό ενεργεί ανορθόδοξα εμπόδισε την λειτουργία του! (Τουλάχιστον, μ’ αυτόν τον τρόπο, θα μειωθεί η ένταση της επίθεσής του στον ίδιο τον οργανισμό).
Η ανοσοκαταστολή, η καταστολή της λειτουργίας του ανοσοποιητικού συστήματος είναι, λοιπόν, ένα τρέχον ιατρικο-χημικό know how, και όχι science fiction. Είναι πρακτικά χρήσιμη στις μεταμοσχεύσεις, για να μην αποβάλει ο οργανισμός το μόσχευμα αναγνωρίζοντάς το σαν «ξένο σώμα». Και είναι η τεχνο-επιστημονική κοινοτοπία όταν πρόκειται για αυτο-άνοσα…
Μόνο που η ανοσοκαταστολή δεν θα μπορούσε να είναι μια δωρεάν «προσφορά» των ζωντανών οργανισμών… Περιορίζοντας την δυνατότητα ενός οργανισμού να αμυνθεί έναντι ιών, βακτηριδίων και μικροβίων (οι πιο συνηθισμένοι στόχοι του ανοσοποιητικού) τον κάνεις πολύ πιο ευάλωτο στις συνηθισμένες ιώσεις και μολύνσεις. Συμπεριλαμβανομένων εκείνων των αρκετών που υπό κανονικές συνθήκες θα αντιμετώπιζε με επιτυχία μόνος του, μέσω της φυσιολογικής λειτουργίας του ανοσοποιητικού, χωρίς εξωτερική βοήθεια (φάρμακα, κλπ). Έτσι, για όσο καιρό κάποιος βρίσκεται σε ανοσοκαταστολή (και πολλοί με αυτο-άνοσα βρίσκονται σ’ αυτήν την κατάσταση για όλη τους την ζωή), όντας ιδιαίτερα ευάλωτος σε συνηθισμένες εκθέσεις σε ιούς ή μικρόβια, είναι υποχρεωμένος να καταναλώνει διάφορα φάρμακα – πέρα από εκείνα της ανοσοκαταστολής και του ελέγχου των όποιων φλεγμονών ή άλλων προβλημάτων…
