Tag: covid19

Κόσμος, χάρτες, κυριαρχία 4…

Τρίτη 12 Μάη. Οπωσδήποτε δεν είναι (ακόμα λιγότερο στα μέρη μας) γνωστή η ιστορία της ασίας. Ο κόσμος, οι χάρτες και η ιστορία που συνήθως μαθαίνουμε είναι αφόρητα δυτικο-κεντρικά. Αυτό, με τη σειρά του, διαμορφώνει απόψεις, πεποιθήσεις, «διανοητικούς αυτοματισμούς», που πολύ δύσκολα αλλάζουν.

Τα μυαλά μπορεί να μένουν ακίνητα – οι ενδοκαπιταλιστικοί συσχετισμοί όχι! Κάποιοι (οι χαμένοι) ασυνήθιστοι εντελώς στην ήττα και την παρακμή τρελλαίνονται· ή έτσι λένε (φωτογραφία επάνω). Εν τω μεταξύ οι χαρτογράφοι συνεχίζουν να τοποθετούν στους χάρτες τους το κέντρο-του-κόσμου, όπως το εννοούν…

Ο πιο κάτω χάρτης είναι επίσημος, κινεζικός – του 2013…

 

Πόσο ασφαλείς είμαστε από υγιεινιστική άποψη;

Δευτέρα 11 Μάη. Ήταν Οκτώβρης του 2019. Κοιμόμασταν τον ύπνο του αφελούς, κι εμείς και εσείς. Κάπου στα μέσα εκείνου του μήνα έγινε η προπαγανδιστική εκστρατεία που παρουσιάστηκε σαν “άσκηση” με τίτλο Event 201. (Αλλά έχει ερμηνευτεί λάθος – επιμένουμε…)

Εκείνον τον μακρινό Οκτώβρη, ενώ οι αφελείς ασχολούμασταν με την μικροκαθημερινότητά μας, κάποιοι αγνοί και αλτρουϊστές δημοσιοποίησαν τα αποτελέσματα μιας κρίσιμης έρευνάς τους. Ήταν το team του global health security index (GHS Index) που αφού μελέτησε ενδελεχώς και επιστημονικά την κατάσταση των συστημάτων υγείας όλων των κρατών του πλανήτη σε σχέση με την προοπτική μιας μολυσματικής φονικής πανδημίας, τα κατέταξε σε μια λίστα με βάση συγκεκριμένα (και πάντα επιστημονικά) κριτήρια.

Επρόκειτο, αναμφίβολα, για μια τεράστια συνεισφορά στο ανθρώπινο είδος και στην υγεία του! Διότι αν οι «ειδικοί» βρουν, πάντα με επιστημονικό τρόπο, τα αδύνατα και τα ευάλωτα σημεία κάθε συστήματος υγείας χωριστά (ένα πραγματικά απίστευτο έργο!) εκείνο που απομένει είναι… τι; Να διορθωθούν τα προβλήματα… Έτσι ώστε το ανθρώπινο είδος να γίνει άτρωτο απέναντι σε ιούς, σε γυιούς, σε παραγυιούς και σε παραμάνες…

Η έρευνα εκείνη έγινε με την ευθύνη πολύ γνωστών φιλάνθρωπων. Απ’ την «πρωτοβουλία για την πυρηνική απειλή» (nuclear threat initiative, NTI) ένα από εκείνα τα αμερικανικά think tanks που πάντα, επειδή σπάει ο διάολος το ποδάρι του, έχουν διαγώνιες σχέσεις με το αμερικανικό βαθύ κράτος. Και απ’ το πολύ γνωστό (ακόμα περισσότερο στις μέρες μας) Johns Hopkins Center for Health Securiry, στα λαμπρά επιτεύγματα του οποίου (δες Sarajevo 148a) περιλαμβάνεται και η ίδρυση της BARDA, της «βιολογικής» DARPA – σα να λέμε μιας ερευνητικής βιτρίνας του αμερικανικού στρατοβιομηχανικού συμπλέγματος βιολογικού πολέμου.

Χρηματοδότες της έρευνας; Ωωωωω… Θα σας τους πούμε αφού πρώτα ορκιστείτε σ’ ό,τι έχετε ιερό ότι δεν θα εξοκείλετε σε φτηνές συνωμοσιολογίες! Μην βιαστείτε πριν διαβάσετε όλα τα σημερινά σχόλια! Προσέξτε! Ο πειρασμός είναι μεγάλος!

Λοιπόν, χρηματοδότες αυτής της τόσο σωτήριας για την υγεία του ανθρώπινου είδους έρευνας ήταν:

– το Robertson foundation, έργο του κυρ Julian Robertson, ο οποίος εκτός από φιλάνθρωπος είχε διατελέσει αξιωματικός του αμερικανικού πολεμικού ναυτικού, και είναι ιδιοκτήτης μιας απ’ τις πιο μεγάλες «ύαινες» του χρηματοπιστωτισμού, με σπουδαία δράση στην πιο πρόσφατη έκρηξη της παγκόσμιας κρίσης / αναδιάρθρωσης, του γνωστού παγκόσμια tiger fund…

– το Bill @ Melinda Gates foundation, του viral κυρ Βασίλη, Άρχοντα Θυρών και Παραθύρων… και:

– το Open philanthropy project, του κυρ George Soros…

Ξέρουμε! Μόλις ακούτε «Soros» αναπηδάτε απ’ την καρέκλα σας γιατί πέφτουν οι καρτέλες της «παγκόσμιας διακυβέρνησης» και τα λοιπά… Κάνετε λάθος (σίγουρα ως προς το αποτέλεσμα…) και θα το καταλάβετε στη συνέχεια. (Κι ίσως ξεφορτωθείτε τα κατάλοιπα «συνωμοσιολογίας» που μπορεί να κουβαλάτε..)

 

Η κατάσταση της υγιεινιστικής ικανότητας των κρατών…

Δευτέρα 11 Μάη. Οι φιλόπονοι και αδέκαστοι ερευνητές, ονόματα τρανταχτά στους επαγγελματικούς τους κλάδους, έφτιαξαν τα κριτήρια αξιολόγησης της αντοχής και της απόδοσης των συστημάτων υγείας των κρατών του πλανήτη σε περίπτωση φονικής ιικής μόλυνσης, με τρόπο αναμφίβολα αντικειμενικό – τί άλλο; Έβαλαν σαν άριστα το 100. Φυσικά κανείς δεν ήταν τέλειος. Αλλά, ως γνωστόν, ο εχθρός του καλού είναι το καλύτερο.

Η έρευνα παρουσιάστηκε σε 324 ολόκληρες σελίδες γεμάτες πίνακες, διαγράμματα, στατιστικές, δείκτες, χάρτες και επιστημονικές επεξηγήσεις… Υποθέτουμε πως έχετε αγωνία (με την πονηράδα της εκ των υστέρων γνώσης…) να δείτε τα αποτελέσματα αυτής της εμβριθούς, τίμιας, ακριβοπληρωμένης επιστημονικής έρευνας, όπως ανακοινώθηκαν – το επαναλάμβάνουμε – πριν έξι μόλις μήνες, τον Οκτώβρη του 2019.

Ιδού λοιπόν η πρώτη σαραντάδα ετοιμότητας των συστημάτων υγείας απέναντι σε “ιό φονιά”, πανδημία, κλπ:

Το χρυσό στη γενική βαθμολογία κέρδισαν οι ηπα, με την καθόλου ευκαταφρόνητη βαθμολογία των 83,5 πόντων (με άριστα το 100 – no bad…) Ladies ‘n’ gentlemen the winner is … psofiokunavistan! Το ασημένιο κέρδισε ο «μικρός» του άξονα, το Λονδίνο, με 77,7 πόντους (ίσως γι’ αυτό ο “μεγάλος” θέλει να βάλει εκεί χέρια και πόδια…) Στην 4η και στην 5η θέση ακολούθησαν άλλα δύο μέλη των 5 eyes, η αυστραλία και ο καναδάς…

Πράγμα που δεν θα μπορούσε να σημαίνει κάτι άλλο εκτός απ’ το ότι το ψοφιοκουναβιστάν και η επικράτεια της αυτού μεγαλειότητας είχαν – τον περασμένο Οκτώβρη – την μέγιστη θωράκιση απέναντι σ’ έναν φονικό και πολύ μεταδοτικό ιό… Όχι βέβαια την «άριστη»· σίγουρα όμως κάτι πολύ κοντά σ’ αυτήν… Για να το λέει τόσο σοβαρή έρευνα, την είχαν…

Όσο για τους «αναθεωρητές»; Κάτι ρωσίες, κάτι κίνες; Γατάκια! Αυτά είναι κράτη έρμαια καθενός μαχαραγιά ιού – είπαν οι επιστήμονες του GHS Index. Το Πεκίνο με το ζόρι έπιασε την 51η θέση, δηλαδή ένα «μένετε στην ίδια τάξη», με 48,2% – κάτω απ’ τη βάση και κάτω απ’ την σαουδική αραβία (αλλά, παραδόξως, πάνω απ’ το ισραήλ – εεεεπ;) Όσο για τη Μόσχα; Ακόμα χειρότερα. Στην 63η θέση, κάτω απ’ τα εμιράτα και το κουβέιτ, και λίγο μόνο πιο πάνω απ’ την κολομβία… Μόλις 44,3%… Πού πάτε ρε καραπούτινες; Πού πάτε;

Αυτοί (αποφάνθηκαν έμμεσα οι επιστήμονες του GHS Index) είναι για επισκευή και μετά πέταμα!

Πράγμα που θα μπορούσε να σημαίνει (γι’ αυτήν την έρευνα και πάμπολλες παρόμοιες) και όντως σήμαινε: έτσι και σκάσει κανάς μολυσματικός ιός στον πλανήτη ο 21ος αιώνας γίνεται αμερικανικός με υγιεινιστικό περίπατο! Χα!!!

 

Αυτή ήταν η επιστημονική γνώση πριν 6 μήνες;

Δευτέρα 11 Μάη. Καθισμένοι / ες πιο ήρεμα τώρα, θα πρέπει να συντονιστείτε μαζί μας: αν τόσο τρανταχτά ονόματα του δυτικού καπιταλισμού χρηματοδοτούν απλόχερα τόσο τρανταχτά ονόματα της “επιστημονικής κοινότητας” και τόσο τρανταχτά ιδρύματα της δυτικής (δήθεν) “κοινωνίας των πολιτών”, για να βγάλουν αποτελέσματα που διαψεύδονται σε ιστορικό χρόνο dt (…για να συμπεράνουν «επιστημονικά» τέτοιες παπαριές θα λέγαμε, αλλά είμαστε πολιτισμένοι και δεν το λέμε…) τότε πόσες πιθανότητες έχουν αυτά τα ονόματα, αυτά τα ιδρύματα και οι λακέδες «ειδικοί» τους, αυτά τα κράτη / κεφάλαια να κυριαρχήσουν, όντως, στον καπιταλιστικό πλανήτη; Αγοράζεται η νίκη κατά των εχθρών;

Πρόκειται για κολοσσιαία αποτυχία (ενδεχομένως και κολοσσιαία απάτη): όλοι αυτοί οι χρηματοδότες, ερευνητές κλπ κοίταξαν τον καθρέφτη, τον ρώτησαν «καθρέφτη καθρεφτάκη μου υπάρχουν πιο ικανοί από εμάς;», ο καθρέφτης απάντησε «μπααα, δεν βλέπω κανάν άλλον», κι αυτοί – τον περασμένο Οκτώβρη, επιμένουμε – αυτοχρίστηκαν η «ασπίδα του πλανήτη» απέναντι σε οποιοδήποτε ενδεχόμενο φονικού ιού. Εννοώντας, ας μην έχετε αμφιβολία, ότι άλλοι θα υποφέρουν… κι εμείς, επειδή είμαστε «καλοί», θα πάμε να τους σώσουμε… με τους τρόπους που ξέρουμε… Ο κυρ Βασίλης Άρχοντας Θυρών και Παραθύρων, ο κυρ Γιώργος και ο κυρ Τζούλιαν του χρηματοπιστωτισμού, έχωσαν (ή ξέπλυναν…) φράγκα για μια έρευνα (ή πολλές έρευνες…) που να επιβεβαιώνει/ουν ότι οι ηπα και οι σύμμαχοί τους έχουν το πάνω χέρι… ΚΑΙ στις πανδημίες…

Εάν όμως συμβαίνει έτσι – και έτσι ακριβώς συμβαίνει – μπορεί, πρέπει να μιλάει κανείς για «παγκόσμια κυριαρχία»; Ή για παρακμή χωρίς φρένο; Οι οπαδοί των θεωριών συνωμοσίας, που βρίσκουν πότε τον κυρ Γιώργο και πότε τον κυρ Βασίλη πίσω απ’ τα πιο καταχθόνια σχέδια, γουστάρουν να πάρουν τοις μετρητοίς τα ηγεμονικά σχέδια δισεκατομυριούχων που έχουν παρανοήσει απ’ το παγκόσμιο στρίμωγμα / ανταγωνισμό, αναγνωρίζοντάς τους εκείνο που και οι ίδιοι επιδιώκουν: την παντοδυναμία!!!

Γιατί το κάνουν αυτό οι θλιβεροί οπαδοί των θεωριών συνωμοσίας; Ένας λόγος είναι ότι είναι λειτουργικά (πολιτικά) αναλφάβητοι. Αγνοούν τα πάντα για τον εξελισσόμενο 4ο παγκόσμιο πόλεμο, και κατά βάθος είναι θρήσκοι: ψάχνουν να βρουν έναν «θεό» ή έναν «διάβολο» που να κινεί τα νήματα… Ένας άλλος λόγος είναι ο αντίθετος. Έχουν θρησκευτική πόρωση, αλλά είναι και μικροαστοί. Θαυμάζουν (και αγαπούν να φθονούν) τους πάμπλουτους. Τα φράγκα γι’ αυτούς τους οπαδούς είναι παντοδύναμα. Αρκεί να ανακαλύψουν έναν ζάμπλουτο κάπου, κι αμέσως καμαρώνουν: ιδού ο δαίμονας, έχει λεφτά!

Πράγματι, οι χρηματοδότες (και) της έρευνας GHS Index είναι ζάμπλουτοι. Και στις φαντασιώσεις τους πηδάνε όλον τον πλανήτη… Και λοιπόν; Χρηματοδοτούν “έρευνες” / καθρέφτες, για να επιβεβαιώσουν τον ναρκισσισμό της εξουσίας τους – χωρίς, φυσικά, να λαμβάνουν υπόψη ότι και σοβαρούς αντιπάλους έχουν και ότι δεν ορίζουν ούτε τον Κόσμο, ούτε την Ιστορία!

Είναι πάμπλουτοι σε λεφτά· και πάμφτωχοι σε ιστορική γνώση…

 

Η πίσω όψη (του παγκόσμιου πολέμου)

Δευτέρα 11 Μάη. Σε χρόνο καθόλου ανύποπτο, το αντίθετο, πολύ ζόρικο, στις 29, στις 30 και στις 31 Μάρτη σας παρουσιάσαμε (με την βοήθεια του συμβούλιου για την εργατική αυτονομία) σχολιάζοντάς το το Event 201. Δεν ήταν η μοναδική άσκηση υγιεινιστικού τρόμου τα τελευταία χρόνια. Ήταν η πιο πρόσφατη και η πιο προβεβλημένη. Η τρέχουσα υποχωρητικότητα θα συμβούλευε να μην το κάνουμε: ταΐζουμε έτσι (θα έλεγε) την συνωμοσιολογία… Εμείς όμως το κάναμε. Και το κάναμε επιδιώκοντας κάτι με ειδική αξία: να δοκιμάσουμε εμάς κι εσάς ως προς την πραγματική κατανόηση των πραγματικών γεγονότων, μέσα στον εξελισσόμενο ενδοκαπιταλιστικό, διακρατικό ανταγωνισμό, χωρίς να παριστάνουμε πως αγνοούμε τις «εστίες συνωμοσιολογίας»!

Το γράψαμε άλλωστε: Προσέξτε!!! Αυτοί δεν είναι καθόλου συνωμότες! Είναι εκπρόσωποι του δυτικού βιο-πληροφορικο-ασφαλίτικου συμπλέγματος, που πιστεύουν ότι μπορούν να κυριαρχήσουν με «υγιεινιστικά» επιχειρήματα σ’ όλον τον πλανήτη – και το δείχνουν! Και προσθέσαμε εμφατικά: Έχουν αποτύχει! Έχουν ηττηθεί! Η υπόθεση covid-19 είχε απρόσμενη (γι’ αυτούς) αφετηρία, και απρόσμενη εξέλιξη…

Όμως – κι αυτό είναι μια εργατική αναλυτική / θεωρητική δοκιμασία που οφείλει ο καθένας να περάσει, αν θέλει να είναι σοβαρός στην κριτική του – είναι ΑΛΛΟ ΠΡΑΓΜΑ η αποτυχία ενός σχεδιασμού «επωνύμων» που ορμούν καβάλα στο κύμα της 4ης βιομηχανικής επανάστασης, και ΕΝΤΕΛΩΣ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΟ η εξέλιξη αυτής καθ’ αυτής της 4ης βιομηχανικής επανάστασης! Θέλετε παράδειγμα; Ο φορντικός μιλιταρισμός του γερμανικού (aka Χίτλερ) και του ιταλικού (aka Μουσολίνι) κεφάλαιου ηττήθηκαν στον Β παγκόσμιο πόλεμο· ο γενικός φορντικός μιλιταρισμός του κεφάλαιου ΝΙΚΗΣΕ όμως! Έχει μια κάποια σημασία το ποιός ανάβει το φυτίλι κάθε φορά· αλλά για τον καπιταλισμό σαν απρόσωπο σύστημα είναι αδιάφορο αν ο εμπρηστής θα νικήσει τελικά ή θα χάσει, αν θα αποθεωθεί ή θα τον κρεμάσουν!

Επιχειρήσαμε να σας δείξουμε πιο πάνω ότι η «αμερικανική παρακμή» όπως αυτή εκδηλώνεται με τον covid-19 δεν είναι … το ψόφιο κουνάβι! Αυτός απλά την εικονογραφεί. Η παρακμή αυτή είναι καπιταλιστική, και αποδεικνύεται απ’ το γεγονός ότι τα καλοπληρωμένα think tank του ψοφιοκουναβιστάν και οι δισεκατομμυριούχοι του αμερικανικού κεφάλαιου αδυνατούν πλέον να παράξουν μια ψύχραιμη «εκτίμηση για τον κόσμο» που να ταιριάζει κάπως στην πραγματικότητα! Με βάση τον μόλις πριν 6 μήνες GHS Index το Πεκίνο, η Μόσχα και η Τεχεράνη θα έπρεπε να έχουν καταστραφεί απ’ τον covid-19· χάος και πρωτόγονη βία θα έπρεπε να έχουν απλωθεί παντού στις επικράτειες των εχθρών· τα «θωρακισμένα» συστήματα υγείας της Ουάσιγκτον και του Λονδίνου θα έπρεπε να στέλνουν «ανθρωπιστική βοήθεια» μαζί με πεζοναύτες για να την μοιράσουν δίκαια, ενώ drones και στρατηγικά βομβαρδιστικά θα αναλάμβαναν να «εξουδετερώσουν τις εστίες της μόλυνσης»· εν τω μεταξύ οι ηπα και οι γενναίοι κολλητοί τους θα ανακαταλάμβαναν, με τον ίδιο τρόπο και τα ίδια υγιεινιστικά επιχειρήματα (με χρηματοδότηση απ’ τους εμβρόντητους «συμμάχους υποτελείς» της ευρώπης και της ανατολικής ασίας) την αφρική και τη λατινική αμερική, που επίσης θα είχαν κυλήσει στο χάος της πανδημίας….

Δεν έγιναν έτσι τα πράγματα… Και δεν μπορούν να αλλάξουν (τα αμερικανικά αφεντικά των big pharma, των big tech, των big insurance και το αμερικανικό βαθύ κράτος) αυτήν την εξέλιξη. Τώρα προσπαθούν, αναγκαστικά, να επωφεληθούν απ’ την εξέλιξη. Μεταξύ άλλων φτιάχνοντας «πρώτοι» το σωτήριο εμβόλιο· παίρνοντας δηλαδή την καλύτερη θέση σε μια αρένα κοινωνικού ελέγχου και κερδοφορίας όπου έχουν σοβαρούς ανταγωνιστές (π.χ. το Πεκίνο, τη Μόσχα ή το Βερολίνο…), ενώ πίστευαν ότι θα την καταλάβουν εξ εφόδου…

Θα τα καταφέρουν; Κάτι μας λέει πως «όχι», αλλά είναι ενστικτώδικο, οπότε δεν θα επιμείνουμε. Το σίγουρο όμως είναι άλλο. Ο κυρ Βασίλης, ο Άρχοντας Θυρών και Παραθύρων έχει καεί πια! Κάηκε επειδή έχασε την πρωτοβουλία των υγιεινιστικών κινήσεων απ’ την κίνα· δηλαδή απ’ το ευρασιατικό μπλοκ… Η «εθνική σημαία» του, η σημαία που θα του εξασφάλιζε τους καλύτερους πεζοναύτες “γιατρούς” και τα καλύτερα μεταγωγικά “φαρμάκων”, έκανε πειρατείες για να βρει τα απαραίτητα υλικά προστασίας έναντι του covid-19, την ώρα που οι αντίπαλοι χάριζαν παρτίδες και ειδικούς σε όποιον τα ζητούσε!

Κάηκε επίσης επειδή η εφαρμογή των πραξικοπημάτων στον πρώτο κόσμο (των πραξικοπημάτων που είχαν / έχουν στόχο να εμποδίσουν την φυσική ανοσία πληθυσμού εν αναμονή της τεχνητής) απέκτησε απ’ την αρχή αντίπαλους πρώτης γραμμής μεταξύ των super «ειδικών»: η φονικότητα του covid-19 ήταν μια δημαγωγική φάρσα, κι αυτό δεν έμεινε μυστικό της «επιστημονικής κοινότητας»! Τέτοιου επιπέδου τεκμηριωμένη αμφισβήτηση δεν προβλεπόταν στο σενάριο καμμίας άσκησης τύπου Event 201, ή 202 ή 203… Τώρα πια αυξάνονται εκείνοι που, ξεπερνώντας γρήγορα το αρχικό σοκ, έχουν χαμπαριάσει ότι η «φονικότητα» φουσκώθηκε, ότι η φυσική ανοσία του πληθυσμού είναι ο πιο απλός και γρήγορος τρόπος για να ξεμπερδεύουμε μ’ αυτή την ιστορία, και ότι οι απαγορεύσεις, πέρα απ’ τα υπόλοιπα, ήταν / είναι ομηρία για να πάρουν τα λύτρα οι συνεταίροι του βιο-πληροφορικο-ασφαλίτικου συμπλέγματος.

Κάηκε, τέλος, επειδή τον υιοθέτησαν οι συνωμοσιολόγοι: απ’ την μια τον κολακεύουν αναγορεύοντάς τον σε παντοδύναμο «διάβολο», αλλά απ’ την άλλη αυτός είναι ανίκανος ακόμα και να μιλήσει και να πείσει με κάπως έξυπνο τρόπο. Έχει πολλά λεφτά, είναι σίγουρο. Αλλά περιφέρεται μηντιακά κινδυνολογώντας και απειλώντας – κι αυτό είναι το μόνο που μπορεί να κάνει πια… Δεν πείθει για την καλωσύνη του. Εκνευρίζει, προκαλεί με την βαθύπλουτη ωμότητα και με τις εμβολιο-εμμονές του. Αναγκάστηκε να βγει στο μεϊντάνι, και να κυκλοφορεί σαν “εκπρόσωπος τύπου” του συμπλέγματος. Κι εκεί κάποια στιγμή πριν λίγες ημέρες του υπέδειξαν δημόσια να μην διαφημίζει το εμβόλιό (του) σαν “τελική λύση”, γιατί προκαλεί άσχημους συνειρμούς: έτσι αποκαλούσε το όποτε ερχόμενο εμβόλιο ο Άρχοντας Θυρών και Παραθύρων!..”Τελική λύση”! Τον έκαναν ρόμπα, εν ολίγοις…

Διάφορες πολιτικές βιτρίνες τον «γλύφουν» – στην πραγματικότητα τον «ψειρίζουν»… Του δίνουν φρούδες ελπίδες ζητώντας τα λεφτά του, για να τα χρησιμοποιήσουν για τους δικούς τους σκοπούς. Κάνουν αυτό που έχει προσπαθήσει να κάνει το ψόφιο κουνάβι με τα λεφτά του σαουδάραβα τοξικού… Αλλά όσο πιθανό είναι ο bin Salman να γίνει παγκόσμιος ηγέτης του μουσουλμανικού κόσμου, άλλο τόσο πιθανό είναι να στεφτεί ο κυρ Βασίλης αυτοκράτορας της παγκόσμιας high tech υγιεινής! Λεφτά έχουν άπειρα και οι δύο· κι εκεί τελειώνει η περίπτωσή τους…

Όμως η 4η βιομηχανική επανάσταση θα προχωρήσει. Κι όχι απλά θα προχωρήσει. Θα κάνει άλματα. Κάνει ήδη. With him – or without him… Θα βρεθούν άλλοι, κι άλλοι, κι άλλοι… Οι πιο πολλοί θα είναι ασιάτες.

Να ένας σοβαρός λόγος να εξοπλιστούμε όχι έναντι φανταστικών «κυρίαρχων» όπως δόλια και αποπροσανατολιστικά υποδεικνύει η συνωμοσιολογία· αλλά εναντίον όλων των απρόσωπων εκφάνσεων κράτους και κεφάλαιου. Συμπεριλαμβανόμενων, εννοείται, εκείνων που σερβίρονται και επιβάλλονται «για το καλό της υγείας μας»…

 

Γαλλικές φάρσες

Κυριακή 10 Μάη. Στην επικράτεια του βασιλιά γαλλίας και πάσης ευρώπης Macron απαγορεύεται (ακόμα) να πλησιάσει κανείς παραλίες και θάλασσες. Παρατηρήθηκε ότι ο covid-19 μεταλλάσσεται σε καρχαρία, κι όσο νάναι… (Ευχαριστούμε Α.!)

Αλλά υπάρχουν και οι ξεροκέφαλοι και ανυπάκουοι…

Χμμμ… Τι έχουμε εδώ; Ψαρεύει; Για βγάλε το μπλοκάκι να του ρίξουμε το πρόστιμο…

Καλά, είναι τόσο απορροφημένος που δεν μας έχει πάρει χαμπάρι… (Ούτε εσείς τον φωτογράφο!)

Τιιι; Σκιάχτρο; Bingo!

Κι αυτή που λιάζεται; 2 – 0!!!

(Πάντα ήταν σκατοδουλειά το να είσαι μπάτσος… Τώρα έχει και τα «τυχερά» της…)

 

Πανωσήκωμα στην κοινή δεξαμενή

Κυριακή 10 Μάη. Μεγάλα ταλέντα της πολιτικής εξουσίας και άνθρωποι με διορατικότητα… Αλλά γιατί μόνο οι αυτοκτονίες κυρ Δημήτρη; Και τα τροχαία – μήπως αυτά δεν προκαλούνται πια απ’ το άγχος του covid-19; Και η «ενδο-οικογενειακή βία» – αυτή κι αν είναι άμεσο αποτέλεσμα της φονικότητας του τσαχπίνη! Αμ οι επερχόμενοι πνιγμοί στις θάλασσες;

Φταίει μήπως που είναι οικονομολόγος; Ναι. Έχει πιάσει το πνεύμα της «διαχείρισης της πανδημίας» απ’ τα γεννητικά του όργανα: δημιουργική λογιστική. Ή, επί το λαϊκότερο, βρήκαμε ιό, να θάψουμε πεντε-έξι…

 

Ώρχους

Κυριακή 10 Μάη. Έχει να δει τίτλο εδώ και σχεδόν 25 χρόνια. Ωστόσο η ιστορία της πάει πίσω ως το 1880. Και φαίνεται πως θα έχει λαμπρό μέλλον αν συνεχίσει τον δρόμο των καινοτομιών.

Η δανέζικη Aarhus Gymnastikforening, ενόψει του κεκλεισμένων των θυρών αγώνα της με την Randers στις 29 του μήνα, δεν έκατσε με σταυρωμένα χέρια. Σκοπεύει να αξιοποιήσει αυτό που είναι τεχνολογικά διαθέσιμο: σε 22 γιγαντοοθόνες στην περίμετρο του αγωνιστικού χώρου θα προβάλλονται οι φάτσες μιας 100άρας φιλάθλων (τόση είναι η τωρινή χωρητικότητα της εφαρμογής), που μέσω zoom θα παρακολουθούν το ματς και θα εκδηλώνουν τα αισθήματά τους ψηφιακά, προς χάρη των παικτών. Μάλιστα, επειδή οι πρωτοπόροι είναι πάντα γενναιόδωροι, η Aarhus δεν κράτησε και τα 100 εικονικά εισιτήρια για πάρτη της. Έδωσε και στην αντίπαλο, ενώ έναν αριθμό μαγικών χαρτιών – πορτραίτων θα πάρουν και «ουδέτεροι».

Οπωσδήποτε θα γίνουν ακόμα γενναία βήματα μέχρις ότου δημιουργηθούν οι τέλειες εικονικές κερκίδες σε πραγματικά ματς που και την δημόσια υγεία θα εξασφαλίζουν, και εισπράξεις για τις ομάδες – και τις απαιτήσεις της 4ης βιομηχανικής επανάστασης θα ικανοποιούν. Η Aarhus ωστόσο άνοιξε τον δρόμο!

Γηπεδικοί όλων των ομάδων δεύτε τελευταίον ασπασμόν! Και αποχαιρετήστε την εποχή που χάνετε – και χάνουμε!

(φωτογραφία: Δεν άρχισε ακόμα αυτό το ιστορικό ματς! Ψηφιακή προσομοίωση είναι. Κάτι σαν διαφήμιση. Περιμένουμε τις εντυπώσεις των παικτών…)

Το διπλό αφεντικό 6

Κυριακή 10 Μάη. Υποστηρίξαμε (το διπλό αφεντικό 5) ότι η εμπλοκή της μορφής – κράτος ως παράγοντα ελέγχου και ρύθμισης της “αγοράς εργασίας” έχει ήδη μια ιστορία σε κάποια ευρωπαϊκά κράτη. Ποιό είναι το πολιτικό νόημα εκείνου που έχει (προ covid-19) ονομαστεί ενεργητική διαχείριση της εργασίας;

Το πρώτο και ίσως το λιγότερο φανερό είναι η εισαγωγή ενός συστήματος «διαφορικής πληρωμής» της εργασίας. Ένας κάποιος μισθός απ’ τον φυσικό ιδιώτη εργοδότη και ένα κάποιο «συμπλήρωμα» (που μοιάζει με επίδομα) απ’ το κράτος. Έτσι διαλύεται η έννοια του (άμεσου) μισθού σαν της υλικής εκδήλωσης της ανταγωνιστικής σχέσης ανάμεσα στους εργάτες και τα αφεντικά. Ο ιδιώτης εργοδότης πληρώνει τον «συγκεκριμένο χρόνο εργασίας» εκ μέρους του εργάτη. Το κράτος όμως τι πληρώνει; Πληρώνει την «γενική διαθεσιμότητα» του εργάτη να δουλέψει στην μία ή στην άλλη δουλειά που θα του υποδειχθεί· κάτι που είναι ιστορικά πρωτότυπο και είναι αμφίβολο αν έχει γίνει κατανοητό απ’ την σύγχρονη εργατική τάξη.

Για να το κάνουμε πιο παραστατικό, μπορούμε να το περιγράψουμε ως εξής: είναι ως εάν το κράτος να είναι το αφεντικό του συνόλου της εργατικής δύναμης / εργασίας μέσα σε μια επικράτεια. Συνεπώς «πληρώνει» κάτι τις για να μπορεί είτε να μετακινεί εργατική δύναμη από εδώ εκεί σύμφωνα με τους σχεδιασμούς του (τις “ανάγκες της οικονομίας”…), είτε να την κρατάει «δεμένη» εδώ ή εκεί, σε συγκεκριμένους ιδιώτες εργοδότες.

Απ’ αυτή τη σκοπιά η μορφή – κράτος εμφανίζεται σαν ελεγκτής του κοινωνικού εργοστάσιου συνολικά – κάτι που δεν μπορεί να το κάνει ούτε ο μεμονωμένος ιδιώτης εργοδότης ούτε οι κλαδικές ενώσεις εργοδοτών. Η περίπτωση του 58χρονου άνεργου μηχανικού στη γερμανία (το διπλό αφεντικό 2) είναι χαρακτηριστική. Κανένας ιδιώτης εργοδότης και καμμία κλαδική ένωση ιδιωτών εργοδοτών δεν θα μπορούσε να τον αναγκάσει α) να δουλέψει σαν βοηθός κηπουρού, και β) να δουλέψει με 1,5 ευρώ την ώρα (το 2005). Ο μόνος που θα μπορούσε να επιβάλλει κάτι τέτοιο ήταν / είναι η μορφή – κράτος, μέσω της πληρωμής (ή της μη πληρωμής) εκείνου που μοιάζει με επίδομα ανεργίας αλλά ουσιαστικά είναι υποτυπώδης αμοιβή για την πλήρη και χωρίς όρους διαθεσιμότητα της εργασίας. Ή, για να γίνει ακόμα πιο καθαρό: υποτυπώδης αμοιβή / χαλκάς για την παραίτηση της εργατικής δύναμης απ’ το δικαίωμά της (αναγνωρισμένο ακόμα και απ’ τους νεοφιλελεύθερους!) να διαπραγματεύεται την τιμή της χωριστά με κάθε εργοδότη. Δεν είναι “στρατόπεδο εργασίας”. Είναι το μεταμοντέρνο και ψευδοελευθεριακό ανάλογό του.

Σα συνέπεια αυτού του αρχικού, βασικού πολιτικού στοιχείου, έρχεται το επόμενο και εξίσου σημαντικό: η δυνατότητα της μορφής –κράτος να συν-ορίζει (μαζί με τα ιδιωτικά αφεντικά) αυτήν την τιμή του εμπορεύματος εργασία μονομερώς. Ή, για να το πούμε διαφορετικά: να συγκρατεί ένα μέρος της «θάλασσας» της εργατικής δύναμης που διαχειρίζεται, λίγο πιο πάνω ή λίγο πιο κάτω απ’ το «όριο επιβίωσης». Εδώ είναι η μορφή – κράτος και όχι μόνο του το «αόρατο χέρι της αγοράς» που εγγυάται την υποτίμηση της εργασίας. Απ’ την ιστορική φάση όπου ο «εφεδρικός στρατός των ανέργων» λειτουργούσε, υποτίθεται, πιέζοντας προς τα κάτω μισθούς και μεροκάματα με όρους «αγοράς εμπορευμάτων» (μεγάλη προσφορά εργασίας – μικρότερη ζήτηση), η εισβολή της μορφής – κράτος σ’ αυτήν την αγορά φτιάχνει (σιγά σιγά και μεθοδικά απ’ τις αρχές του 21ου αιώνα) μια καινούργια ιστορική φάση μετατρέποντας αυτόν τον «εφεδρικό στρατό των ανέργων» σε «εφεδρικό στρατό υποχρεωτικά εργατών» με τρόπο που να εγγυάται την υποτίμηση και την διατίμηση της εργασίας.

Η διάλυση του μισθού σε δύο μέρη, ένα που αφορά την «ενοικίαση χρόνου και γνώσεων εργασίας» στον κάθε φορά συγκεκριμένο εργοδότη, κι άλλο ένα που αφορά την «παροχή στο κράτος της ελευθερίας μονομερούς διαχείρισης του συνόλου της κοινωνικής εργασίας» διασπά τον ταξικό αντίπαλο και δημιουργεί μια κάποια σύγχιση στην εργατική υποκειμενικότητα. Δεν πρόκειται για δύο ιδιώτες εργοδότες! Αυτό το διπλό αφεντικό είναι «ανορθόδοξο» και σαν μέθοδος ελέγχου της εργασίας ιστορικά πρωτοφανής. Για παράδειγμα απέναντι στον ιδιώτη εργοδότη μπορεί κανείς να απεργήσει· αλλά το κράτος «εργοδότης» μπορεί να τιμωρήσει «κόβοντας» το δικό του μερίδιο! Ή, ακόμα κι αν δεν το κάνει, είναι ένας αντίπαλος που δεν γίνεται στόχος της απεργίας· κι ωστόσο είναι εκεί, μπροστά, δίπλα…

Κατ’ αυτόν τον τρόπο θολώνει και η εννόηση (απ’ την εργατική σκοπιά) της εργασίας αυτής καθ’ αυτής. Παραμένει άραγε η εργασία η μόνη πηγή πλούτου και άρα, σαν τέτοια, η βάση του εργατικού ανταγωνισμού απέναντι στον σφετερισμό της απ’ τα αφεντικά; Ή μήπως γίνεται και η πειθαρχία (στο κόμμα των αφεντικών, στο κράτος) πηγή «εισοδήματος» που «συμπληρώνει» τον υποτυπώδη μισθό, την σημαία δηλαδή της εκμετάλλευσης, βάζοντας στην άκρη την αντίθεση κεφάλαιου – εργασίας; Πώς μπορεί να συρθεί από πολιτική / ανταγωνιστική άποψη η μορφή-κράτος στο κέντρο της αντίθεσης ΜΑΖΙ με το/τα αφεντικό/ά όταν το κράτος εμφανίζεται σαν «πατέρας» που φροντίζει να μην πεθάνουν οι εργάτες από πείνα δουλεύοντας; Ο «εργαζόμενος φτωχός» τί είναι; Εργάτης που του αποσπούν υπεραξία ή φουκαράς που ελπίζει στην (κρατική) φροντίδα / ελεημοσύνη;

Ευτυχώς έχει υπάρξει 110% εργατική απάντηση απέναντι σ’ αυτόν τον δυισμό / εκβιασμό! Αλλά γι’ αυτήν αργότερα.

 

Το διπλό αφεντικό 7

Κυριακή 10 Μάη. Η μαζική τεχνητή ανεργία που δημιουργήθηκε πρόσφατα απ’ τα υγιεινιστικά πραξικοπήματα εμφανίζεται σαν “παράπλευρη απώλεια”, σαν η ανεπιθύμητη μεν αλλά αναγκαστική συνέπεια μιας εκστρατείας για την προστασία της δημόσιας υγείας… Ήταν πράγματι τέτοια η εκστρατεία; Η απάντηση είναι στρατηγικής σημασίας. Όπως συμβαίνει με τις υπόλοιπες πλευρές της αναδιάρθρωσης έτσι κι εδώ η “ένωση φίλων της καραντίνας” είναι υποχρεωμένη να δεχτεί ότι η μαζική κατασκευή ανεργίας ήταν ανεπιθήμητη απ’ τα κράτη και τα αφεντικά· να τα “συγχωρήσει” γι’ αυτήν την “παράπλευρη απώλεια”· και, έστω κάπως δύσθυμα, να αποδεχθεί την “κρατική φροντίδα” έτσι όπως εμφανίζεται μαζικά πια σαν δεύτερο αφεντικό. Κάποιοι μάλιστα μπορεί να διαμαρτυρηθούν, ζητώντας περισσότερη (σε φράγκα…) τέτοια “κρατική φροντίδα”. (Το κόμμα της Κουμουνδουρου σίγουρα!) Αν όμως, όπως έχουμε υποστηρίξει, τα υγιεινιστικά πραξικοπήματα ΔΕΝ είχαν (ή είχαν ελάχιστη) σχέση με την “προστασία της δημόσιας υγείας”, τότε τα πράγματα είναι εντελώς διαφορετικά…

Το ευρωπαϊκό πρόγραμμα SURE, που εγκρίθηκε πρόσφατα μ’ ένα συνολικό κατ’ αρχήν προϋπολογισμό 100 δισεκατομυρίων ευρώ, είναι η πιο πρόσφατη τέτοια έφοδος του “δεύτερου αφεντικού” στην “αγορά εργασίας” σε κλίμακα ε.ε. Τα αρχικά του ονόματος προέρχονται απ’ το support to mitigate unemployment risks in an emergency (υποστήριξη στον μετριασμό των κινδύνων ανεργίας σε περίπτωση ανάγκης). Είναι γενίκευση της βασικής ιδέας (αν και όχι αναγκαστικά των επιμέρους χαρακτηριστικών) του γερμανικού kurzarbeit, ενός προγράμματος που εφάρμοσε το Βερολίνο στη διάρκεια της κρίσης 2008 – 2009. (Αυτήν την ιστορικότητα την κρατάμε).

Στο πρωτότυπο kurzarbeit το γερμανικό κράτος επιδοτούσε τους γερμανούς εργοδότες για να πληρώνουν ένα ποσοστό του μισθού που έκοβαν μαζί με τον αντίστοιχο χρόνο εργασίας. Αυτό για ένα διάστημα 12 μηνών το μέγιστο, με την δυνατότητα να επεκταθεί για άλλους 12.

Για παράδειγμα, αν ένας μισθωτός είχε μισθό 1200 ευρώ για 40 ώρες εβδομαδιαίας εργασίας και, λόγω δυσκολιών του αφεντικού (λόγω «κρίσης» δηλαδή…) έπεφτε στις 20 ώρες (είτε με εκ περιτροπής εργασία, είτε με μείωση στο μισό του καθημερινού ωραρίου) παίρνοντας πια 600 ευρώ, απ’ τα υπόλοιπα 600 που θα «έχανε» απ’ τον μισθό του το γερμανικό κράτος επιδοτούσε το αφεντικό για να πληρώνει το 60%. Δηλαδή 360 ευρώ (67% για όσους / όσες είχαν προστατευόμενα μέλη). Συνεπώς ο μισθωτός δούλευε 20 ώρες και έπαιρνε 600 ευρώ απ’ το αφεντικό του + 360 απ’ το κράτος = 960. «Μια χαρά» θα πει όποιος (απερίσκεπτα…) αντιλαμβάνεται τον μισθό σαν ένα μάτσο χαρτονομίσματα, αδιάφορο από που προέρχονται και σε τι αναφέρονται.

Δεν ήταν αυτή όλη η ιστορία. Εφόσον ο μισθωτός δούλευε λιγότερο (το μισό) είχε περισσότερο ελεύθερο χρόνο… Και θα έπρεπε να είναι διαθέσιμος για κρατικά προγράμματα μετεκπαίδευσης… (Ας πούμε μια μορφή της «δια βίου εκπαίδευσης»). Δεν υπάρχει κάτι κτυπητά εχθρικό σε ένα τέτοιο deal απ’ την μεριά του κράτους: σου δίνω μεν κάποια λεφτά αλλά αν σε φωνάξω να αποκτήσεις επιπλέον γνώσεις / δεξιότητες να τσακιστείς να έρθεις. Υπάρχουν όμως δύο τουλάχιστον δεδομένα. Πρώτον, ότι το κράτος δεν μοιράζει λεφτά με ανεύθυνο τρόπο· μέσω αυτής της γενναιοδωρίας έχει στο τραπέζι του την οργάνωση του συνόλου της εργασίας… Και, δεύτερον, ακριβώς επειδή αυτό έχει στο τραπέζι του, επιβάλλει την μετεκπαίδευση, εν όψει (για παράδειγμα…)μιας πιθανής μελλοντικής «αλλαγής αντικειμένου εργασίας»…

Στην ευρωπαϊκή εκδοχή, του SURE, δημιουργήθηκε αυτό το ταμείο των 100 δις απ’ όπου τα εθνικά κράτη θα παίρνουν δάνεια για να κάνουν αυτό που έκανε το γερμανικό με το kurzarbeit. Όχι, υποχρεωτικά, πληρώνοντας το 60% (για το ελλαδιστάν ακούγεται και η εκδοχή 40% – ίσως επειδή δεν υπάρχει ούτε αξιόπιστη υποδομή μετεκπαιδεύσεων ούτε και γενικό σχέδιο για τις μελλοντικές κατευθύνσεις των «ροών εργασίας»…)

Αφού, λοιπόν, το μοντέλο του διπλού αφεντικού προϋπήρχε δοκιμασμένο με επιτυχία (σίγουρα στη γερμανία), επιτρέπεται να αναρωτηθούμε αν πράγματι η ξαφνική τεχνητή διόγκωση του «εφεδρικού στρατού των ανέργων» μέσω των υγιεινιστικών πραξικοπημάτων ήταν τόσο αθέλητη, τόσο ανεπιθύμητη «παράπλευρη» συνέπεια όσο παρουσιάζεται, δικαιολογημένη απ’ τις ανάγκες του «πολέμου». Όχι, μην πάει το μυαλό σας σε συνωμοσίες και καταχθόνια κρυφά σχέδια «εξολόθρευσης»!!! Τα πράγματα είναι πολύ απλούστερα και γνωστά – σε όσους θέλουν να ξέρουν και να καταλαβαίνουν…

Α) Το μοντέλο του διπλού αφεντικού εμφανίστηκε σε «ανυποψίαστη» ιστορική στιγμή, σαν μέθοδος ενεργητικής διαχείρισης της ανεργίας / εργασίας ή, σύμφωνα με την δική μας αυτόνομη εργατική άποψη σαν μέθοδος «κεντρικού ελέγχου της αγοράς εργασίας» απ’ το κράτος, για λογαριασμό της πολιτικής αδρανοποίησης και της ελεγχόμενης υποτίμησης μεγάλου μέρους των εργατών / εργατριών.

Β) Στην γερμανική του εκδοχή (kurzarbeit) το μοντέλο αποδείχθηκε πετυχημένο στη διάρκεια της πιο πρόσφατης όξυνσης της διαρκούς καπιταλιστικής κρίσης / αναδιάρθρωσης (2008 …). Ποιά ήταν η επιτυχία του; Αν ρωτήσετε τους ειδικούς του γερμανικού κράτους θα απαντήσουν «δεν αυξήθηκε αφόρητα η ανεργία ή/και η φτώχια της εργατικής τάξης». Αν ρωτήσετε εμάς (και κάποιους ελάχιστους μέσα στη γερμανία…) η επιτυχία του ήταν πολιτικότατη! Ήταν πως η γερμανική εργατική τάξη αρνήθηκε να αρπάξει την ευκαιρία της «κρίσης» και να απαιτήσει / επιβάλλει αυτό που έπρεπε και ήταν προς το συμφέρον της – παρότι της προτάθηκε (το ποιο ήταν αυτό προσεχώς…)

Γ) Ένα καινούργιο ξέσπασμα της συνεχιζόμενης καπιταλιστικής «κρίσης» ή/και η επερχόμενη τεχνολογική αναδιάρθρωση (4η βιομηχανική επανάσταση) έχουν αναγγελθεί πολύ πριν τον covid-19! Και, μαζί τους, η ραγδαία αύξηση της (τεχνολογικής) ανεργίας στους δυτικούς καπιταλισμούς. Κυρίως η μεγαλύτερη πόλωση ανάμεσα σε πολλές εκατοντάδες χιλιάδες γνωσιολογικά skilled αλλά και άνεργους «Εαυτούς – Κεφάλαια» απ’ την μια (το κοινωνικό υλικό της νεοφιλελεύθερης ιδεολογίας by the way…) και τις όχι-και-πολύ-καλοπληρωμένες ή με-προοπτικές «θέσεις εργασίας» απ’ την άλλη. (Σε ικανό βαθμό ακόμα κι εκείνες τις δουλειές που τώρα κάνουν μετανάστες / μετανάστριες αλλά που μελλοντικά θα πρέπει να κάνουν εντόπιοι, χωρίς αύξηση του «εργατικού κόστους» για τα αφεντικά…)

Μ’ αυτά τα δεδομένα θα ήταν αφελές να πιστεύει κανείς ότι τα πιο οξυδερκή ανάμεσα στα αφεντικά (και τις πολιτικές τους βιτρίνες) αγνοούσαν (πριν τον covid-19…) ότι σύντομα θα κληθούν να διαχειριστούν σε μεγάλη κλίμακα και για πολύ χρόνο την αγορά εργασίας σχεδόν στο σύνολό της, απονευρώνοντας προληπτικά τις όποιες εργατικές ριζοσπαστικοποιήσεις θα μπορούσαν να γεννηθούν! Όχι!! Επικίνδυνοι είναι, όχι βλάκες!

Και επειδή δεν είναι βλάκες θα τολμούσαμε αυτήν την ιδιαίτερα αιρετική άποψη (αλλά τι περιμένετε απ’ την ασταμάτητη μηχανή;): το ότι προέκυψε μαζικό πρόβλημα / ανάγκη μεγάλης έκτασης «κεντρικής» διαχείρισης της αγοράς εργασίας εξαιτίας «υγιεινιστικών απειλών» είναι κάτι σαν θείο δώρο! Είναι θείο δώρο για δύο τουλάχιστον λόγους. Πρώτον επειδή ξεκίνησε ήδη χάρη στον covid-19 αυτό που θα ξεκινούσε αργά ή γρήγορα με άλλες αφορμές (μάλλον γρήγορα παρά αργά…)· και δεύτερον επειδή έχει ξεκινήσει καλυμένο με τα πιο αποτελεσματικά από πειθαρχική άποψη επιχειρήματα! Για την υγεία ρε γαμώτο!

Ε;

(συνέχεια στα επόμενα)

(φωτογραφία: Ζήτω η διαταξική υγιεινιστική ενότητα! Τελικά κάτι τέτοιοι κορονοϊοί, ακόμα κι αν δεν υπήρχαν, θα έπρεπε να εφευρεθούν…)