Tag: αφγανιστάν

Αφγανιστάν 1

Κυριακή 11 Φλεβάρη. Και στα υψίπεδα του Ινδοκούς, πάντως, τα πράγματα δεν εξελίσσονται “κατ’ ευχήν” για τον αμερικανικό ιμπεριαλισμό. Μετά από 16 χρόνια κατοχής και πολέμου (τον οποίο μόνο οι πιο φονιάδες μεταξύ των επιτελών του πενταγώνου λένε ακόμα ότι μπορούν να κερδίσουν) το Πεκίνο ξεμυτάει – σιγά σιγά.

Κάπου κοντά στα ελάχιστα σύνορα αφγανιστάν – κίνας, στο φαράγγι του Wakhan, θα φτιαχτεί μια βάση που τυπικά θα ανήκει στην Καμπούλ, αλλά θα κτιστεί με κινέζικα λεφτά και μηχανικούς, θα εξοπλιστεί με κινεζικά όπλα και μέσα, και θα στεγάζει κινέζους στρατιωτικούς “συμβούλους”, που θα εκπαιδεύουν αφγανούς… Οι σχετικές συζητήσεις μεταξύ Πεκίνου και Καμπούλ κράτησαν δύο μήνες.

Πρέπει να είναι απ’ τα πιο κακοτράχαλα σημεία των αφγανικών οροπεδίων και βουνών· δηλαδή πολύ κατάλληλη θέση για να εκπαιδεύονται οι αφγανοί φαντάροι… Θα γουστάρουν!!! Έχει, όμως, ένα άλλο αναμφισβήτητο προσόν: από εκεί είναι να περάσει ο «διάδρομος κίνας – πακιστάν»· στρατηγικό παρακλάδι προς τον ινδικό, μέσω πακιστάν, για τους «δρόμους του μεταξιού».

Και επειδή ένα πέρασμα δεν είναι μόνο ένα σημείο αλλά μια γραμμή, ίσως χρειαστεί και καμιά ακόμα βάση, «πιο κεί», πάντα στο ίδιο μοτίβο: είναι αφγανική, αλλά οι κινέζοι ρίχνουν τα μπετά…

Τώρα αν η Ουάσιγκτον ανακαλύψει «τρομοκράτες» στο Wakhan και αρχίζει να βομβαρδίζει κατά βούληση, ε… Παλιά της τέχνη κόσκινο…

(φωτογραφία: Το μακρύ φαράγγι του Wakhan. Ευάερο, ευήλιο, το ιδανικό μέρος για να φυλάς σκοπιά…)

Αφγανιστάν 2

Κυριακή 11 Φλεβάρη. Δεν το λέμε τυχαία αυτό το τελευταίο. Πριν 4 ημέρες το αμερικανικό πεντάγωνο άρχισε να καμαρώνει φωναχτά που τα B-52 του κτύπησαν για πρώτη φορά εδώ και 16 χρόνια (!!) «βάσεις τρομοκρατών» (του «ισλαμικού κινήματος στο ανατολικό τουρκεστάν») στα βουνά του Badakhshan – δηλαδή στη βόρεια πλευρά του φαραγγιού όπου θα στηθεί η αφγανο-σινική βάση. (Δες τον χάρτη). Όταν ο εκπρόσωπος του κινεζικού υπ.εξ Geng Shuang ρωτήθηκε την περασμένη Παρασκευή αν το Πεκίνο ξέρει τίποτα γι’ αυτούς τους αμερικανικούς βομβαρδισμούς στην περιοχή που σχεδιάζεται η βάση, ο κυρ Geng έδωσε μια απάντηση του είδους «ευχαριστώ πολύ για την ερώτηση»:

Δεν ξέρω κάτι προς το παρόν. Η τρομοκρατία είναι κοινός εχθρός του ανθρώπινου είδους, και ο πόλεμος κατά της τρομοκρατίας είναι κοινή υπευθυνότητα όλων των χωρών του κόσμου… Είμαστε έτοιμοι να ενισχύσουμε μια πραγματιστική συνεργασία στον πόλεμο κατά της τρομοκρατίας με όλα τα μέρη, βασισμένοι στις αρχές του αμοιβαίου σεβασμού, της ισότητας και του αμοιβαίου οφέλους, ώστε να πετύχουμε την διεθνή και περιφερειακή ειρήνη και σταθερότητα….

Χμμμμ… Για «αντιτρομοκρατικούς λόγους» δεν πήγε στο συριακό πεδίο μάχης ο ρωσικός στρατός; Με έναν ρωσικό τρόπο βέβαια… Τώρα, στο αφγανιστάν, ίσως μάθουμε και τον κινέζικο τρόπο – με τον ίδιο πάνω κάτω στόχο…

(Ας θυμίσουμε κι αυτό, επί τη ευκαιρία: η Μόσχα, με τον ρωσικό τρόπο πάντα, κατηγορεί την Ουάσιγκτον ότι «μεταφέρει κρυφά ‘τζιχαντιστές’ απ’ τη συρία και το ιράκ στο αφγανιστάν»….

Για να έχει να κάνει «αντιτρομοκρατικό αγώνα» και να βομβαρδίζει θα προσθέταμε…)

Κάπου μακριά, στο αφγανιστάν

Παρασκευή 2 Φλεβάρη. Ενόσω το ελλαδιστάν βράζει στο ζουμί του (καθόλου πρωτότυπο!) κάπου μακριά, στην κεντρική ασία, υπάρχουν εξελίξεις που μπορεί να επηρεάσουν και το δικό του μέλλον· όχι υποχρεωτικά προς έναν “εθνικό θρίαμβο”.

Κάνοντας επίδειξη δύναμης οι ταλιμπάν έκαναν τις τελευταίες εβδομάδες δύο φονικές επιθέσεις στις καλύτερα φρουρούμενες περιοχές της πρωτεύουσας Καμπούλ. Στο κέντρο της. Από δίπλα εμφανίστηκε και ο ασήμαντος isis του αφγανιστάν, με την εύκολη αλλά επίσης φονική μέθοδο του «βομβιστή αυτοκτονίας».

Η δράση των ταλιμπάν είναι πονοκέφαλος για την αμερικανική κατοχή· η δράση του isis ευλογία. Οι ταλιμπάν είναι μια μαζική οργάνωση στο αφγανιστάν· ο isis είναι ένα ξένο στοιχείο που καλύπτει η Ουάσιγκτον και οι σύμμαχοί της ώστε να έχουν μια «αντιτρομοκρατική δικαιολογία» για συνέχιση της κατοχής τμημάτων του αφγανιστάν.

Έτσι, οι όποιες δράσεις του isis χρησιμεύουν για να δικαιολογήσουν το (χωρις plan b) σχέδιο της Ουάσιγκτον για φρεσκάρισμα των αρβυλών της στα υψίπεδα του Ινδοκούς· ενόσω οι επιθέσεις των ταλιμπάν δείχνουν προς την έξοδό της.

Μέσα στα δυτικά, πρωτοκοσμικά «σκοτάδια της δημοσιότητας», οι φανερές ή όχι επαφές των εχθρών της Ουάσιγκτον συνεχίζονται περί το αφγανιστάν. Για παράδειγμα, στις 31 Γενάρη, ο ειδικός απεσταλμένος του πακιστανικού υπ.εξ. Tansim Aslan συναντήθηκε στη Μόσχα με τον ρώσο υφ.υπ.εξ. Igor Morgylov. Με θέμα το αφγανιστάν και την “αντιμετώπιση της τρομοκρατίας”. Στην αργκώ αυτών των ραντεβού “τρομοκράτες” δεν είναι οι ταλιμπάν· αυτοί, ακριβώς, που θέλει να εξοντώσει (προς το παρόν…) η Ουάσιγκτον. Χωρίς, όμως, να μεταφέρει εκεί τις πάνω από 200.000 στρατιώτες που θα χρειάζονταν γι’ αυτήν την δουλειά…

Μπορεί ο αφγανικός κρίκος της μεγάλης γραμμής αντιπαράθεσης, που αρχίζει απ’ την μέση Ανατολή (και την ανατολική Μεσόγειο πλέον) και φτάνει ως τον δυτικό Ειρηνικό να μην έχει σπάσει ακόμα, όμως το μεταλλό του πριονίζεται συστηματικά. Για τον αμερικανικό και τον ισραηλινό ιμπεριαλισμό (οι ειδικοί τους δεν είναι στραβοί) η “εναλλακτική” είναι “στρατιωτική ενδυνάμωση” των δύο κομματιών που θα απομείνουν: στη συρία, στην ανατολική Μεσόγειο – και, φοβούμαστε, κάποιου είδους ισραηλινού “μαρς” στον λίβανο, απ’ τη μια μεριά… Στην θαλάσσα της κίνας, στην ιαπωνία, σε πιθανούς άλλους “πρόθυμους” στην ανατολική ασία (όλο και πιο δύσκολο να βρεθούν), και στη φαντασίωση (;) ενός “μαρς” στη βόρεια κορέα, απ’ την άλλη.

Είναι ριψοκίνδυνη έως τυχοδιωκτική μια τέτοια τακτική. Αυτό κρίνουμε. Μέχρις ότου σπάσει (κι όταν σπάσει καθαρά) ο “κρίκος του αφγανιστάν”, οι συσχετισμοί δύναμης στα δύο κομμάτια της γραμμής αντιπαράθεσης θα έχουν επιδεινωθεί – σε βάρος των ηπα. Γιατί μπορεί μεν οι αμερικανικές βάσεις στο ιράκ και στη βόρεια συρία να φαίνονται αμετακίνητες. Αλλά το ίδιο φαίνονται και στο αφγανιστάν: τότε γιατί η Ουάσιγκτον ψάχνει τρόπο να τις ανεφοδιάζει αν η Ισλαμαμπάντ “χοντρύνει” την αντι-αμερικανική εχθρότητά της;

Αυτό αφορά και τις ελληνικές φιλοαμερικάνικες και φιλοϊσραηλινές γεωπολιτικές προσδοκίες. Τις έκτισε (κράτος, κεφάλαιο και κοινωνία) τα 180 χρόνια της ιστορίας του σαν γεωπολιτική προσοδική κουλτούρα, όταν βρισκόταν στην πρώτη γραμμή της όποιας μείζονος ενδοκαπιταλιστικής αναμέτρησης. Όμως η θέση “μετόπισθεν” έχει πολύ λιγότερη “απόδοση” – και είναι άγνωστη για τους κλόουν της τωρινής ελληνικής «εξωτερικής πολιτικής». Έμαθαν να συμπεριφέρονται σαν η «χρυσή βίδα». Έμαθαν να απειλούν ότι θα γεμίζουν πρόσφυγες και τζιχαντικές την ευρώπη – μέχρι που κατάπιαν το σάλιο τους και απλά συνέχισαν να κάνουν ό,τι πάντα, να βασανίζουν τους πρόφυγες. Το χειρότερο: αν σπάσει το μέτωπο τότε τα μετόπισθεν γίνονται απλά νοσοκομείο και ψυχιατρείο της “συμμαχίας” τους· με την κυριολεκτική ή την μεταφορική έννοια… Και αυτό δεν το μπορούν!!!

Ένας παλιός ινδός πρεσβευτής σε διάφορα πόστα στην ευρύτερη περιοχή, καλές γνώσεις (και γνωριμίες), ο M.K. Bhadrakumar, έγραφε χτές στο blog του:

…Μην εκπλαγείτε αν κάτι σαν την διαδικασία της Αστάνα για τον τερματισμό της σύγκρουσης στη Συρία επαναληφθεί και για το Αφγανιστάν. Η βασική θέση είναι ότι η χωρίς ημερομηνία τέλους αμερικανική παρουσία εκεί είναι απαράδεκτη από όλα τα κράτη που συνορεύουν με το Αφγανιστάν…

Συγγνώμη κυρ πρώην πρεσβευτή: αυτά τα έχουμε πει εδώ και μήνες, χωρίς γνωριμίες, αλλά σε μια περιθωριακή γλώσσα. Πότε θα γενικευτεί η αυτόματη μετάφραση να πολλαπλασιαστούν παγκόσμια οι εχθροί μας;

Αφγανιστάν: “μπλοκ της Αστάνα παντού!”

Παρασκευή 19 Γενάρη. Όταν ο ρώσος υπ.εξ. Lavrov βγαίνει (έγινε χτες) και δηλώνει με κάθε επισημότητα ότι οι ταλιμπάν και η αφγανική κυβέρνηση πρέπει να αρχίσουν άμεσες συζητήσεις μεταξύ τους – για να τελειώσει ο εκεί πόλεμος – και συμπληρώνει ότι η Μόσχα μπορεί να «προσφέρει την κατάλληλη πλατφόρμα» γι’ αυτές τις συζητήσεις, τότε μπορείτε να το επιβεβαιώσετε: θα γίνει και στην κεντρική ασία «της κορέας»! Με την καλή έννοια. Σίγουρα κάποιοι το μεθοδεύουν.

Στην πραγματικότητα αυτές οι επαφές έχουν ήδη ξεκινήσει. Μια αντιπροσωπεία των ταλιμπάν και μια αντίστοιχη της κυβέρνησης της Καμπούλ συναντήθηκαν ήδη στην Ισλαμαμπάντ. Υποψιαζόμαστε ότι η δήλωση του Lavrov έγινε αφού πρώτα ενημερώθηκε ότι «πήγε καλά». Και, σωστά θα το υποθέσετε (έχουμε γράψει, άλλωστε, επ’ αυτού έγκαιρα): αυτού του είδους οι ενδοαφγανικές διαπραγματεύσεις έχουν τις ευλογίες (και όχι μόνο) της Μόσχας, του Πεκίνου, της Τεχεράνης και της Ισλαμαμπάντ. Και τον θυμό της Ουάσιγκτον αφού γίνονται ερήμην της!

Δεν μπορούμε να προβλέψουμε αυτή τη στιγμή την εξέλιξη. Μπορούμε, όμως, να επαναλάβουμε αυτά που είναι δεδομένα στο Ινδοκούς.

Α) Η κυβέρνηση στην Καμπούλ στηρίζεται στους αμερικάνους, αλλά

Β) το Πεκίνο και η Μόσχα της προσφέρουν πολλά και πλούσια δώρα (με την μορφή επενδύσεων, παροχών, κλπ) για να αποσκιρτήσει.

Γ) Η Ισλαμαμπάντ υποστηρίζει τους ταλιμπάν, όπως διακριτικά κάνει και η Μόσχα, σίγουρα για όσο καιρό η κυβέρνηση της Καμπούλ επιμένει να ακουμπάει στην Ουάσιγκτον.

Δ) Η υποστηρίξη αυτή έχει οδηγήσει στη δημιουργία καλά εκπαιδευμένων και πολύ καλά εξοπλισμένων «ειδικών δυνάμεων» των ταλιμπάν, δυναμικότητας κάποιων (λίγων) χιλιάδων ατόμων, που έχουν γίνει σοβαρός πονοκέφαλος για τον όποιο στρατό και την όποια αστυνομία της Καμπούλ.

Ε) Οι ταλιμπάν έχουν δηλώσει πολλές φορές ότι σκοπός τους είναι να φύγουν οι αμερικάνοι και οι βάσεις τους απ’ το αφγανιστάν. Υποθέτουμε ότι αυτό θα είναι βασικό στοιχείο των όποιων διαπραγματεύσεων με την Καμπούλ, η οποία, για να αλλάξει πλευρό, θα πρέπει να πάρει εγγυήσεις «τοις μετρητοίς» για το μέλλον των φυλάρχων της από Μόσχα, Πεκίνο και Ισλαμαμπάντ.

ΣΤ) Η Ουάσιγκτον έχει «στραβώσει» φανερά με την Ισλαμαμπάντ (και λιγότερο φανερά με τους υπόλοιπους του «μπλοκ…») και απ’ ότι φαίνεται θα συνεχίσει να «στραβώνει» όλο και περισσότερο. Ειδικά αν οι ενδοαφγανικές συζητήσεις την βγάζουν σταθερά στην άκρη, πράγμα που είναι ένα λογικό ζητούμενο…

Ζ) Στο αφγανιστάν έχει εμφανιστεί και ….isis. Έχει πολύ μικρή εδαφική επιρροή, αλλά θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί σαν δικαιολογία απ’ την Ουάσιγκτον και τους συμμάχους της (η εισβολή στο αφγανιστάν είναι νατοϊκή) για να παραμείνει στα υψίπεδα. Απ’ την άλλη μεριά όμως, ορισμένα ευρωπαϊκά κράτη / μέλη του νατο πιθανόν να έχουν συμφέρον να υιοθετήσουν την ρωσο-κινεζική «πλατφόρμα ειρήνευσης», για να πλασσαριστούν σε μελλοντικές «επενδύσεις»: εκμετάλλευση των αφγανικών ορυκτών.

Μ’ αυτά τα δεδομένα, και έχοντας η Ουάσιγκτον ήδη μια σημαία με την ενιαία κορεατική χερσόνησο στα μούτρα της, πρέπει να ψάχνει εναγώνια τρόπο που να μην βρει μπροστά της άλλη μία: με το ενιαίο αφγανιστάν…

(η φωτογραφία είναι άσχετη, αφού ελάχιστα είναι γνωστά για την Sira Khitta των ταλιμπάν: αυτό είναι το όνομα των «ειδικών δυνάμεων» στα παστούν. Φαίνεται ότι εκτός απ’ τα όποια ελάχιστα έχουν διαρρεύσει από ρουφιάνους, τα χαρακτηριστικά της προκύπτουν απ’ το είδος των επιθέσεων που κάνει – και την φονικότητά τους).

Αφγανιστάν: η Ουάσιγκτον ψάχνει δρόμο…

Παρασκευή 19 Γενάρη. Την ίδια ώρα (για την ακρίβεια: πριν 3 μέρες) το ψόφιο κουνάβι φιλοξενούσε το αφεντικό του καζακστάν, και “έπεφτε στα πόδια του”. Και ο Nazarbayev, απ’ τις πιο παλιές καραβάνες / αλεπούδες στον «μετασοβιετικό χώρο», του έκανε το χατήρι. Του είπε «ναι σε όλα»:

Ναι, εγγυάται διαρκή λογιστική υποστήριξη και πρόσβαση του αμερικανικού στρατού, μέσω καζακστάν, στο αφγανιστάν…

Ναι, θα προσφέρει (στις ηπα) επιπλέον βοήθεια σε θέματα «ασφάλειας» στο αφγανιστάν…

Ναι, θα πάρει μέρος σε (αμερικανικά) σχέδια υποδομών (δρόμους, γεφύρια, κλπ) στο αφγανιστάν…

Και ναι, θα στηρίξει την προσπάθεια της Ουάσιγκτον να επεκτείνει το C5 φόρουμ με την συμπερίληψη του αφγανιστάν… (Το C5 είναι ένα σχέδιο προσεταιρισμού της κεντρικής ασίας, στο οποίο συμμετέχουν το καζακστάν, το κιργιζιστάν, το τουρκμενιστάν, το ουζμπεκιστάν και, φυσικά, η σπουδαία ασιατική χώρα που λέγεται «ηνωμένες πολιτείες της αμερικής»…)

Τα έφαγε όλα αυτά τα «ναι» το ψόφιο κουνάβι και το διευθυντήριο που είναι πίσω του; Δεν ξέρουμε. Καταλαβαίνουμε όμως ότι για να κάνει τέτοιες κρούσεις είναι σε κάποια απελπισία, κι αυτή η απελπισία έχει μέσα και το πακιστάν. Κατά τα άλλα το κοζάκικο καθεστώς είναι απ’ τα πιο «φιλορωσικά» στον «μετασοβιετικό χώρο», και συμμετέχει σε όλα τα σχετικά club. Απ’ την «ευρασιατική οικονομική ένωση», μέχρι το «σύμφωνο της Σαγκάης», κλπ κλπ. Για να φανταστεί κανείς την αξία των κοζάκινων «ναι» στην Ουάσιγκτον: το C5 θεωρείται η προσπάθεια της Ουάσιγκτον να αντιπαρατεθεί στο «σύμφωνο της Σαγκάης». Ο Nazarbayev, άνετος, συμμετέχει και στα δύο, και ενθαρρύνει το ψοφιοκουναβιστάν να καλέσει και την Καμπούλ (να γίνει C5+1)… Γιατί όχι;

Σε κουβέντα να βρισκόμαστε…

(φωτογραφία: Μπορεί να είναι η ιδέα μας, αλλά δεν σας φαίνεται κάτι σαν ενόχληση στο βλέμμα του Nazarbayev; Μήπως είναι ο φυσιολογικός φόβος του κοινού ασιάτη ηγέτη μπροστά σε ένα – αποδεδειγμένα πια – τέρας ευφυίας;)

Συρία

Σάββατο 13 Γενάρη. Η επίθεση, πριν μια βδομάδα, στη ρωσική αεροπορική βάση στη συριακή Hmeimin (και δευτερεύοντως σε εγκαταστάσεις της ναυτικής βάσης στην Tartus) έχει ένα ευρύτερο ενδιαφέρον, που δεν περιορίζεται στο συριακό πεδίο μάχης.

Η επίθεση έγινε νύχτα, με εξοπλισμένα drones. Κατά τον ρωσικό στρατό η τεχνολογία που χρησιμοποιήθηκε δεν μπορούσε παρά να προέρχεται …από κάποια χώρα που έχει δυνατότητες υψηλής τεχνολογίας στην παροχή πλοήγησης μέσω δορυφόρων και ικανότητα βολών εξ αποστάσεως…. Μ’ άλλα λόγια η Μόσχα υπονοούσε ότι πίσω απ’ την επίθεση βρισκόταν η Ουάσιγκτον – χωρίς, ωστόσο, να την κατονομάσει.

Δεν είναι απίθανο να συμβαίνει έτσι· δεν είναι, όμως, και υποχρεωτικό. Εννοούμε ότι παρότι η Μόσχα αντιμετώπισε με επιτυχία την επίθεση, δεν υπάρχει κάτι που να την υποχρεώνει να παραδεχτεί ότι διάφοροι αντικαθεστωτικοί ένοπλοι στην επαρχία του Idlib (η πιο κοντινή περιοχή απ’ όπου θα μπορούσε να οργανωθεί η συγκεκριμένη επίθεση) έχουν «από μόνοι τους» τέτοιου είδους τεχνικές δυνατότητες. Εν τέλει χθες «ρωσικοί κομμάντο» κατέστρεψαν δύο εγκαταστάσεις στην περιοχή του Idlib που, κατά την Μόσχα, ήταν οι αποθήκες, τα εργαστήρια και το «κέντρο ελέγχου» των drones…

Το ευρύτερο ενδιαφέρον έγκειται σε δύο ζητήματα. Πρώτον, ότι τέτοια μέσα (οπλισμένα drones) είναι δεδομένο πια ότι μπορούν να χρησιμοποιηθούν και σε ενέργειες «τρομοκρατίας» σε οποιοδήποτε urban σημείο του πλανήτη. Όπου, σε αντίθεση με μια στρατιωτική βάση, δεν υπάρχουν εγκατεστημένα ραντάρ εντοπισμού τους και συστήματα αναχαίτισής τους. Ξεχάστε τα φτηνά και εύκολα ι.χ. ή τα φορτηγά που πέφτουν πάνω σε κόσμο! Οι κάθε είδους υπηρεσίες έχουν πια το περιθώριο να εμφανίζουν «ιπτάμενη ισλαμική τρομοκρατία», ανεμίζοντας το προηγούμενο της επίθεσης στη Hmeimin… Το αν θα το κάνουν και πότε δεν το ξέρουμε. Αλλά ο πειρασμός δεν είναι μικρός…

Δεύτερον, το ίδιο που έγινε στη συρία μπορεί να γίνει στο αφγανιστάν. Απ’ την ανάποδη μεριά: επίθεση των ταλιμπάν με οπλισμένα drones στις διάφορες αμερικανικές βάσεις. Αν συμβεί κάτι τέτοιο (θεωρούμε ότι ο αμερικανικός στρατός διαθέτει τα μέσα να τις αντιμετωπίσει…) θα είναι η σειρά της Ουάσιγκτον να καταγγείλει «κάποια χώρα που έχει δυνατότητες….» κλπ κλπ.

Σε αντίθεση με τις παραδοσιακές «επιθέσεις αυτοκτονίας» οι επιθέσεις με drones είναι, απο τεχνολογική άποψη, εντελώς 4ος παγκόσμιος. Ακόμα κι αν γίνονται μέσω proxies…

Κεντρική ασία 1

Πέμπτη 11 Γενάρη. Η πρόθεση του Πεκίνου να συμπεριλάβει την αφγανική επικράτεια στον (προοϋπολογισμού 60 δισεκατομμυρίων δολαρίων) “οικονομικό διάδρομο κίνας – πακιστάν” προκαλεί διάφορους πονοκεφάλους. Το αφγανιστάν; Σοβαρά; Το σημερινό αφγανιστάν; Χωρίς την άδεια των ηπα; Ποιο αφγανιστάν; Αυτό με την παραπέουσα κυβέρνηση που στηρίζεται (ως τώρα) στην Ουάσιγκτον; Ή το άλλο που ελέγχεται απ’ τους ταλιμπάν;

Το Πεκίνο επίσημα κουβεντιάζει με τις επίσημες κυβερνήσεις, και ήταν μετά από μια τέτοια official συνάντηση με αφγανούς αξιωματούχους στο Πεκίνο, τον περασμένο Δεκέμβρη, που ανακοινώθηκε η κινεζική πρόθεση γι’ αυτό το παρακλάδι του σχεδίου μια ζώνη ένας δρόμος. (Άλλο τι κάνει ανεπίσημα…) Με δεδομένη την αναβαθμιζόμενη (και ιστορική σχέση) Πεκίνου – Ισλαμαμπάντ, και την αναβάθμιση του πακιστανικού λιμανιού της Gwadar, που εκτός από εμπορική χρήση (μια αναβάθμιση μέσα στο σχεδιασμό του διαδρόμου, της τάξης των 1,6 δις δολαρίων…) θα γίνει και βάση του κινεζικού πολεμικού ναυτικού, ο συγκεκριμένος χερσαίος διάδρομος είναι στρατηγικής σημασίας: επιτρέπει στο εμπόριο της κίνας αλλά και μιας σειράς συμμαχικών / δορυφορικών καπιταλιστικών κρατών στην κεντρική και βόρεια ανατολική ασία να παρακάμπτουν τις θαλάσσιες διαδρομές μέσω των στενών της Malacca· για την περίπτωση που οι ηπα θα μείνουν για αρκετές δεκαετίες ακόμα αυτοκράτορας / πειρατής. (Εννοείται ότι ο κόλπος του Aden και η ερυθρά θάλασσα μαζί με το Σουέζ παραμένουν σ’ αυτήν την εναλλακτική σαν “κεντρικά σημεία”)

Από γεωγραφική άποψη αυτός ο διάδρομος κίνας – πακιστάν και η απόληξή του στην Gwadar δεν έχει ανάγκη την αφγανική επικράτεια. Από γεωπολιτική άποψη όμως το Πεκίνο (και, ευρύτερα, το ευρασιατικό καπιταλιστικό μπλοκ) δεν πρόκειται να αφήσουν εύκολα εδάφη και βάσεις στην Ουάσιγκτον. Αν συνυπολογιστούν οι πρώτες ύλες του αφγανικού υπεδάφους (που και ο αμερικανικός καπιταλισμός έχει σοβαρά υπόψη του) το πράγμα γίνεται ακόμα πιο απτό. Στο κάτω κάτω ένας βασικός άξονας του one belt one road σχεδίου θα μπορούσε, μέσω αφγανιστάν, να συνεχίζει στο ιράν, και από εκεί στην τουρκία.

Το δέλεαρ αυτής της πρότασης δεν απευθύνεται στους ταλιμπάν: αυτοί είναι «μέσα» έτσι κι αλλιώς. Απευθύνεται στην τωρινή κυβέρνηση του αφγανιστάν, στον Ashaf Ghani: ή συνεχίζει να στηρίζεται στην Ουάσιγκτον, συνεχίζει να ζητάει την στρατιωτική της υποστηρίξη, οπότε είναι καταδικασμένος να ηττηθεί μεσοπρόθεσμα απ’ τους ταλιμπάν και τους υποστηρικτές τους (τους γνωστούς «αναθεωρητές»…), και μάλιστα χωρίς να πάρει φράγκο απ’ το «σχέδιο Jinping»· ή αλλάζει πλευρό (θα βρεθεί ο τρόπος και το timing) και περνάει στη «σωστή μεριά της ιστορίας».

Η εικασία μας είναι ότι οι βασικές υλικές δυνάμεις είναι έτοιμες στην κεντρική ασία, είτε για την μία εκδοχή είτε για την άλλη. Και ότι (όσο κι αν φαίνεται «μακρινό») για το ποιες θα είναι οι εξελίξεις στο αφγανιστάν και γύρω απ’ αυτό τα βασικά θα κριθούν στην κορεατική χερσόνησο, τους επόμενους λίγους μήνες. Με δεδομένο ότι ο ειρηνικός (και, σ’ αυτή τη φάση, το κορεατικό γεωγραφικό σημείο) είναι το κύριο πεδίο μάχης του 4ου παγκόσμιου, κάθε αμερικανικό “φορσέ” πισωπάτημα εκεί θα διατρέξει ολόκληρη την γραμμή αντιπαράθεσης (απ’ τον Ειρηνικό ως την Μεσόγειο) – με την κεντρική ασία σαν βασική “σύναψη”…

Κεντρική ασία 2

Πέμπτη 11 Γενάρη. Χρησιμοποιώντας μια κάπως ουδέτερη αργκώ θα λέγαμε: οι σχέσεις Ουάσιγκτον – Ισλαμαμπάντ επιδεινώνονται σταθερά. Η Ουάσιγκτον αποφάσισε πριν μια βδομάδα να περικόψει την “οικονομική βοήθεια ασφαλείας” προς το πακιστάν κατά 1 δισεκατομμύριο δολάρια. Επειδή η Ισλαμαμπάντ δεν βοηθάει τον αμερικανικό στρατό στην αντιμετώπιση των ταλιμπάν (για να είμαστε ειλικρινείς: μάλλον το αντίθετο κάνει…).

Πως σκοπεύει να αντιδράσει η Ισλαμαμπάντ; “Οδόντα αντί οδόντος και οφθαλμόν αντί οφθαλμού”: θα διπλασιάσει, μπορεί να αυξήσει και ακόμα περισσότερο, τα “διόδια” που πληρώνουν οι νταλίκες που μεταφέρουν όπλα, στρατιωτικό εξοπλισμό και οτιδήποτε άλλο, απ’ το λιμάνι του Karachi στις αφγανικές βάσεις του αμερικανικού στρατού. Ως τώρα πλήρωναν 2.500 δολάρια ανά κοντέινερ. Το ποσό μπορεί να πάει 5.000, μπορεί και 7.000. Αντίστοιχα η Ισλαμαμπάντ θα αυξήσει τα «διόδια» για την χρήση του ενάριου χώρου και των αεροδρομίων της απ’ τον νατοϊκό / αμερικανικό στρατό.

Αυτό το νταραβέρι προφανώς εκφράζει μια πόλωση, η οποία δεν είναι καθόλου σίγουρο ότι βολεύει την Ουάσιγκτον. Αλλά είναι κωμική η έκφραση αυτή: τζάμπα λεφτά σας δίνουμε! – τα πορτοφόλια ή την ζωή σας τσακάλια! Πριν 40 ή 30 χρόνια το πράγμα δεν θα εκδηλωνόταν έτσι. Φταίει, όμως, η οικονομίστικη προσέγγιση της αμερικανικής συντηρητικής διοίκησης, όπως γλαφυρά τιτιβίζεται απ’ το ψόφιο κουνάβι.

Με αγωνία περιμένουμε τα επόμενα επεισόδια. Κυρίως το αν το Νέο Δελχί θα καταδεχθεί να ανακατευτεί· γιατί το μόνο «βαρύ χαρτί» σ’ αυτήν την περιοχή που θα μπορούσε να μπει στην αμερικανική πλευρά είναι ο ινδικός καπιταλισμός / ιμπεριαλισμός.

Όμως δεν είναι ούτε εύκολο, ούτε απλό.

Πακιστάν

Τετάρτη 3 Γενάρη. Σε κάθε περίπτωση, οι εξελίξεις στην κορεατική χερσόνησο, όχι τους επόμενους μήνες αλλά ακόμα και τις επόμενες εβδομάδες, θα “ακουστούν” σ’ όλη τη γραμμή αντιπαράθεσης / αναμέτρησης των ηπα και των συμμάχων τους με την “ευρασιατική συνεννόηση”, αν μπορούμε να την ονομάσουμε έτσι. Τίποτα δεν είναι οριστικό, ούτε καν στο συριακό πεδίο μάχης· ακριβώς γι’ αυτό, στη ρευστότητα μέσα, έχουν σημασία οι δυναμικές. Το “afpak” πεδίο, δηλαδή το αφγανιστάν / πακιστάν, αποκτάει καινούργια σημασία.

Η αντίδραση του πακιστανικού καθεστώτος στον τελευταίο γύρο αμερικανικών απειλών δεν έχει τον αυτοματισμό των τιτιβισμάτων, εκτυλίσσεται κάπως πιο αργά, αλλά με τον ίδιο κοινό τόπο: μεταξύ των συμφερόντων μας στο αφγανιστάν και της συμπάθειας της Ουάσιγκτον επιλέγουμε σαφέστατα το πρώτο. Πράγμα που δεν θα το έλεγε ανοικτά η Ισλαμαμπάντ αν δεν είχε την υποστηρίξη του Πεκίνου και της Μόσχας.

Ο πακιστανός υπ.αμ Khurram Dastagir το έθεσε ως εξής: …Το πακιστάν σαν αντιτρομοκρατικός σύμμαχος των ηπα τους έδωσε δωρεάν τα εξής: χερσαίες και εναέριες επικοινωνίες, στρατιωτικές βάσεις και συνεργασία των μυστικών υπηρεσιών, βοήθεια που αποδεκάτισε την al-Qaeda εδώ και 16 χρόνια, αλλά δεν μας έδωσαν τίποτα άλλο από χλεύη και δυσπιστία. Αυτό που έκαναν ήταν να εποπτεύουν την διασυνοριακή ασφάλεια των τρομοκρατών που σκότωναν πακιστανούς…

Παράπονα απ’ την Ισλαμαμπάντ, αλλά η αλήθεια είναι ότι ποτέ (ποτέ!) η αμερικανική στρατιωτική παρουσία στο Ινδοκούς δεν ήταν μέσα στα πακιστανικά ιμπεριαλιστικά συμφέροντα. Η αλήθεια είναι, επίσης, ότι προκειμένου να συνεργαστεί η Ισλαμαμπάντ στην αμερικανική επιδρομή στο αφγανιστάν στα τέλη του 2001, η τότε φουριόζα κυβέρνηση του Μπους του Β την απείλησε μέσω του τότε υφ.υπ.εξ. Richard Armitage) ότι αν δεν συνεργαστεί τα αμερικανικά βομβαρδιστικά θα γυρίσουν το πακιστάν στη λίθινη εποχή!!! Πολύ χοντρό ακόμα και για αμερικάνους σερίφηδες – αυτό δεν το έχουν ξεχάσει στο πακιστάν… Κι ο λόγος είναι απλός: οι ταλιμπάν (: μαθητές των ιερατικών σχολών, που σε καμία περίπτωση δεν είχαν σχέση με τις επιθέσεις της 11ης/9ου αλλά βρέθηκαν κατευθείαν στο στόχαστρο της Ουάσιγκτον) ήταν (και παραμένουν) δημιουργήματα του πακιστανικού καθεστώτος.

Τώρα που οι ταλιμπάν έχουν ανασυγκροτηθεί, με την βοήθεια και της Μόσχας, και αποτελούν όχι απλά μια υπολογίσιμη δύναμη στο κατεχόμενο αφγανιστάν αλλά, ίσως, το βασικότερο στοιχείο της όποιας μελλοντικής «λύσης». συπεριλαμβανόμενης και της εκκαθάρισης του isis, γιατί η Ισλαμαμπάντ θα έπρεπε να ανέχεται τον αμερικανικό σχεδιασμό; Οι ταλιμπάν, δρώντας πλέον σαν «εθνικοαπελευθερωτικό κίνημα», το έχουν ξεκαθαρίσει: αμερικάνοι, πάρτε τις βάσεις σας and go home. Αν ήταν μόνο η Ισλαμαμπάντ που τους στηρίζει, θα έκανε ξανά δεύτερες σκέψεις και υπομονή. Αλλά εφόσον τους στηρίζουν Μόσχα, Πεκίνο (και έμμεσα η Τεχεράνη και η Άγκυρα) γιατί πρέπει (το πακιστανικό καθεστώς) να «μαζέψει» το αμερικανικό πείθωντάς το να δεχτεί τους ταλιμπάν σαν επίσημους συνομιλητές, εισπράτοντας “χλεύη και δυσπιστία”;

Υπάρχει μια λογική που έχει διατυπωθεί τόσο σχετικά με το αφγανιστάν όσο και σχετικά με την βόρεια κορέα: «οι τοπικές, περιφερειακές δυνάμεις, ξέρουν καλύτερα τι πρέπει να γίνει.» Αυτό, σε απλά ελληνικά, σημαίνει ένα και μόνο πράγμα: yankees go home! Το ότι η Ισλαμαμπάντ κλαίγεται, σε στυλ «δεν μ’ αγάπησες ποτέ σου», είναι πρόσχημα. Η αλήθεια είναι ότι αργά και βασανιστικά πλησιάζει η ώρα (ή αυτό μεθοδεύουν πολλοί) για μια αμερικανική ήττα στο αφγανιστάν (με την έννοια της πλήρους αποχώρησής του από εκεί). Δεν είναι καθόλου απλό. Δεν είναι καθόλου εύκολο. Αλλά πολλά βλέμματα στρέφονται σ’ ένα τέτοιο “αντίο”!

Αν εκεί που η Ουάσιγκτον έχει ρίξει “όλα της τα λεφτά” από στρατιωτική άποψη, στην κορεατική χερσόνησο δηλαδή, αναγκαστεί σε υποχώρηση / αναδίπλωση, μπορείτε να φανταστείτε τι πάρτυ θα γίνει στην υπόλοιπη γραμμή αντιπαράθεσης / αναμέτρησης.

Εκτός, ίσως, απ’ την βόρεια συρία, τους ypg. Εκεί πρέπει να περιμένουμε να δούμε το πόση πειστικότητα έχουν ακόμα τα λεφτά του Ριάντ και των εμιράτων…

Πακιστάν

Τρίτη 2 Γενάρη. Εκτός απ’ την Τεχεράνη το ψόφιο κουνάβι (τιτιβίζοντας, τι άλλο;) φρόντισε να ευχηθεί “καλή χρονιά” και στην Ισλαμαμπάντ:

Οι ηπα έχουν δώσει βλακωδώς στο πακιστάν περισσότερα από 33 δισ. δολάρια σε βοήθεια τα τελευταία 15 χρόνια, κι αυτοί το μόνο που μας έχουν δώσει είναι ψέμματα και κοροϊδία, νομίζοντας ότι οι ηγέτες μας είναι ηλίθιοι. Προσφέρουν καταφύγιο στους τρομοκράτες που κυνηγάμε στο αφγανιστάν. Τέρμα!!

Δεν πρόκειται για ψοφιοκουναβικό σολάρισμα. Συνολικά το αμερικανικό καθεστώς “προειδοποιεί” εδώ και κάτι μήνες το πακιστανικό, καθώς σταθερά η Ισλαμαμπάντ μπαίνει στην τροχιά του Πεκίνου και της Μόσχας σε ότι αφορά την “διαχείριση” του αφγανιστάν. Από απειλή σε απειλή, φυσικά, το πακιστανικό καθεστώς δεν πρόκειται να κάνει πίσω. Μάλλον το αντίθετο.

Έχουμε πει ήδη δυο τρία πράγματα για το πεδίο πολέμου που λέγεται “κεντρική ασία” (και όχι μόνο “αφγανιστάν”). Με τα τωρινά δεδομένα η Ουάσιγκτον έχει στριμωχτεί. Κι αν ελπίζει στην βοήθεια του ινδικού καθεστώτος είναι πιθανό ότι ποντάρει στο κενό.

Ωστόσο αυτό το πεδίο ανήκει στα κύρια του 4ου παγκοσμίου· έχει μεγαλύτερη αξία απ’ το συριακό / ιρακινό για τον αμερικανικό ιμπεριαλισμό. Η φραστική οξύτητα του ψόφιου κουναβιού δεν επιβεβαιώνει μόνο το ταπεραμέντο του· δείχνει, κυρίως, την σοβαρότητα της κατάστασης εκεί. Δεν θέλει πολύ για να μείνει νηστικός ο αμερικανικός στρατός στο αφγανιστάν για μερικές μέρες: αρκεί η Ισλαμαμπάντ να απαγορεύσει την δίοδο των φορτίων απ’ την ξηρά και τον αέρα της.

Αν η πακιστανική απάντηση είναι του είδους “δεν πειράζει, κρατείστε τα δολάριά σας” η νοικοκυρεμένη λογική του ψόφιου κουναβιού “να μην πετάμε τα λεφτουδάκια μας” θα έχει νικήσει μια ακόμα φορά. Αλλά δεν ισχύει το ίδιο για τον ιμπεριαλιστικό σχεδιασμό των ηπα. Ο Ομπάμα έχασε τη Μανίλα στο τέλος της 8χρονης καριέρας του· το ψόφιο κουνάβι κινδυνεύει να χάσει την Ισλαμαμπάντ μόλις στον 2ο χρόνο του στην προεδρική καρέκλα. Κι ας το προσθέσουμε επιγραμματικά εδώ: αν το πακιστανικό καθεστώς αλλάξει επίσημα “γραμμή”, τότε εκτός απ’ την Ουάσιγκτον θα κλάψει με μαύρο δάκρυ κι κάποιος ακόμα: ο τοξικός πρίγκηπας…

Έτσι δεν μπορεί να γίνει “ανάσχεση” του Πεκίνου…