Tag: στρατός

Το δυτικό μέτωπο (4)…

Δευτέρα 27 Δεκέμβρη>> Το τι κάνει το ελλαδιστάν το ξέρουμε (ή θα έπρεπε!). Μέσα στην υγιεινιστική μέγγενη δεν παίρνει την σημασία που θα έπρεπε… Αλλά, δυστυχώς, ο λάκος μας σκάβεται από πολλές μεριές. Kι αυτό δεν είναι σύμπτωση!

Να πόσα «φιλελληνικά» έγραφε η καθεστωτική Wall Street Journal πριν 5 μέρες:

Στον κουκιδωτό χάρτη της Ουάσιγκτον για την Ευρώπη, η εδώ και πολύ καιρό στριμωγμένη Ελλάδα είναι ένα απρόσμενα λαμπερό σημείο. Στα ζητήματα της άμυνας και της ασφάλειας, των ενεργειακών επενδύσεων και της ανάπτυξης επιχειρήσεων, η χώρα που επί χρόνια ήταν υπόδειγμα των κρίσεων στην Ευρώπη γίνεται όλο και περισσότερο ένας εποικοδομητικός εταίρος των ΗΠΑ καθώς και των συμμάχων τους στην περιοχή. Υγροποιημένο αέριο μεταφέρεται απ’ τις ΗΠΑ σε μια καινούργια τεράστια δεξαμενή κοντά στην Αθήνα. Αμερικανικές εταιρείες υψηλής τεχνολογίας, συμπεριλαμβανόμενων των Microsoft, Pfizer, και Amazon έχουν ξεκινήσει ή ανακοινώσει τα τελευταία 3 χρόνια τοπικές επενδύσεις, μπαίνοντας σε μια αγορά που επί χρόνια δεν είχε σημασία για τις αμερικανικές εταιρείες.

Επιπλέον, καθώς οι σχέσεις των ΗΠΑ με την Τουρκία χειροτερεύουν, η Ελλάδα έχει γίνει το καινούργιο hub του Πενταγώνου για τις μετακινήσεις του στρατού στα Βαλκάνια και στη Μαύρη Θάλασσα… Η αναθέρμανση των σχέσεων είναι αξιοσημείωτη καθώς ξεκίνησε πριν περίπου 5 χρόνια, κάτω από έναν ακροαριστερό κυβερνητικό συνασπισμό, και έχει επιταχυνθεί με την τωρινή κεντρο-δεξιά κυβέρνηση… Σήμερα ο πρωθυπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης υποστηρίζει τις αμερικανικές θέσεις απέναντι στη Ρωσία, αφήνοντας τα παλιά ανοίγματα της Αθήνας στη Μόσχα, και έχει κάνει την Ελλάδα λιγότερο φιλόξενη σε Κινεζικές εταιρείες. Ο αμερικανοσπουδαγμένος Μητσοτάκης βοηθάει επίσης την Ουάσιγκτον που αναζητεί την σταθερότητα στην Ανατολική Μεσόγειο ενισχύοντας τους δεσμούς με το Ισραήλ, την Αίγυπτο, τον Λίβανο και άλλες χώρες της Μέσης Ανατολής…

… Ο Pyatt που κάνει μια ασυνήθιστα πολύχρονη θητεία σαν πρεσβευτής στην Αθήνα, θεωρεί τις Ελληνο-Αμερικανικές σχέσεις ένα παράδειγμα για την κυβέρνηση Biden, στην προσπάθειά της να ξαναβρεθεί στο κέντρο της παγκόσμιας σκηνής. «Πρέπει, σαν αμερικανική κυβέρνηση,  να χρησιμοποιούμε ολόκληρη τη εργαλειοθήκη που έχουμε» λέει μιλώντας για την πολυεπίπεδη προσπάθεια να σπρωχτούν πίσω οι ανταγωνιστές που είχαν εμπλακεί βαθιά στις τοπικές υποθέσεις και στην πολιτική. «Δεν μπορείς να πολεμήσεις κάτι τσάμπα» συμπληρώνει.

Πράγματι, δεν είναι ούτε τσάμπα ούτε, όμως, πληρώνουν κάτι το νο 1 εθνικό κεφάλαιο (τους εφοπλιστές), οι σύμμαχοί τους και οι εντόπιες πολιτικές βιτρίνες να μας κάνουν «λαμπερό σημείο» τους. Μπορούν επίσης να δοκιμάσουν να αναβοσβήνουμε∙ μια γενετική επέμβαση χρειάζεται, κι αυτό είναι όλο…

Το κόστος είναι (και θα είναι ακόμα περισσότερο) δικό μας – εφόσον συνεχίσουμε να τους δίνουμε το Ο.Κ.

Η απόλαυση της εικονικής πραγματικότητας…

Δευτέρα 8 Νοέμβρη>> Οι ρώσοι συγκεντρώνουν στρατό στα σύνορα με την ουκρανία! Οι ρώσοι ετοιμάζονται να εισβάλουν στην ουκρανία! Πρέπει να στείλουμε πλοία και βομβαρδιστικά και πυραύλους στη Μαύρη Θάλασσα για να φοβηθούν οι ρώσοι και να μην εισβάλουν στην ουκρανία!! Χαμός!!! Ακόμα και κοτζάμ νυσταλέος Jo ζήτησε απ’ το Βερολίνο να ασκήσει πίεση στη Μόσχα μέσω του αγωγού nord stream 2 (πώς ακριβώς ασκείται μια τέτοια πίεση; στέλνοντας το αέριο πίσω;)

Μεγάλος χαμός γίνεται – στα αμερικανικά και όχι μόνο media!.. Είναι η χαρά της εικονικής πραγματικότητας… Το να μιλήσουμε για «διασπορά ψευδών ειδήσεων» θα ήταν αστείο απ’ την μεριά μας, εφόσον τα καθεστωτικά ψέμματα (και όχι μόνο στις ηπα…) έχουν απογειωθεί, έχουν περάσει την στρατόσφαιρα, κινούνται σ’ ένα άλλο σύμπαν, ίσως σ’ ένα metaverse, εκεί όπου κάθε «κοινωνικά υπεύθυνος» υπήκοος οφείλει να ζει.

Τι συμβαίνει όμως; Ένας απ’ τους πιο αρμόδιους, ο επικεφαλής του ουκρανικού «συμβουλίου εθνικής ασφάλειας και άμυνας» Oleksiy Danilov, που θα περίμενε κανείς να ουρλιάζει δέκα φορές περισσότερο κατά της Μόσχας, το έθεσε ως εξής πριν λίγες ημέρες:

…Υπάρχει μια ηθελημένη παραπληροφόρηση. Ας πω λοιπόν ότι αυτά που γράφονται δεν είναι αλήθεια. Σήμερα δεν είναι αλήθεια. Παρακολουθούμε όλες τις διαδικασίες, και δεν καταλαβαίνουμε γιατί γίνεται αυτή η παραπληροφόρηση. Το τι θα γίνει αύριο δεν το ξέρουμε, αλλά σήμερα δεν υπάρχει συγκέντρωση [ρωσικού στρατού στα σύνορα], δεν γίνονται αυτά που γράφουν… Η κατάσταση στα σύνορα ουκρανίας – ρωσίας δεν έχει αλλάξει. Δείχνουν φωτογραφίες από δορυφόρο, αλλά θα πρέπει να τις συγκρίνουν με φωτογραφίες πριν δυο βδομάδες ή ένα μήνα. Θα είναι οι ίδιες…

Ανάλογα απάντησε και το ουκρανικό υπ.αμ. (ναι, υπάρχει τέτοιο…). Αλλά – προφανώς – αυτοί εκεί πέρα που είναι δίπλα στον «μεγάλο εχθρό» και κινδυνεύουν άμεσα, δεν ξέρουν τι τους γίνεται! Αντίθετα τα καθεστωτικά αμερικανικά media Politico και Washington Post ΞΕΡΟΥΝ ΠΟΛΥ ΚΑΛΑ ΤΙ ΓΙΝΕΤΑΙ ΣΤΑ ΡΩΣΟ-ΟΥΚΡΑΝΙΚΑ ΣΥΝΟΡΑ!!! Τελεία και παύλα! Κι όποιος το αμφισβητεί είναι «fake news»!!!

Τι έχει πάθει η πρώην υπερδύναμη; Αυτό που παθαίνουν οι πρώην ηγεμόνες: παραισθήσεις! Είναι βέβαια ασυνήθιστο να τρεκλίζουν βασικοί πυλώνες ενός καθεστώτος (όπως, π.χ., τα media) τόσο πολύ ώστε να τους διαψεύδουν ακόμα κι εκείνοι που, υποτίθεται, χρειάζονται την προστασία του, κι αυτοί (οι πυλώνες) να συνεχίζουν το βιολί τους.

Ναι, μπορεί όποιος θέλει να κουνήσει το κεφάλι του… Αλλά δεν υπάρχει manual με οδηγίες για την σωστή παρακμή. Οπότε «παίζει» αυτοσχεδιασμός. Αυτοσχεδιασμός με πυρηνικά; Δυστυχώς…

Πού πας ρε Καραμήτρο;

Δευτέρα 1 Νοέμβρη>> Το video που ακολουθεί δείχνει τα αισθήματα των μαλινέζων για τον γαλλικό στρατό «αντιτρομοκρατικής» κατοχής. Στο Sahel (το έμαθαν και στα μέρη μας, για λίγο…)  Κάπου θα δείτε βιαστικά φωτογραφίες απ’ τα έργα γαλλικού στρατού… Επίσης φευγαλέα, πάνω από ένα χαρτόνι που γράφει «γαλλία δίνε του» θα διακρίνετε μια ρωσική σημαία… Κάτι τέτοια είναι που εκνευρίζουν τον βασιλιά Μακρόν, που πρέπει να διαχειριστεί το δικό του «αφγανιστάν». (Ευχαριστούμε τον Σ. για το υλικό).

Γιατί όμως οι μαλινέζοι (ή, σίγουρα, ένα καλό μέρος τους) είναι τόσο αγενείς και αχάριστοι απέναντι στον «μετα»αποικιακό ιμπεριαλισμό του βασιλιά Μακρόν; Μα επειδή δεν έχει στείλει ακόμα το ελλαδιστάν τις ενισχύσεις που πρέπει!

Μόλις φτάσει ο Καραμήτρος σε ικανή ποσότητα θα δείτε που όλα αυτά τα κοπούν…

Μαύρη Θάλασσα

Δευτέρα 25 Οκτώβρη>> Η αναγκαστική αναδίπλωση του us army απ’ το Ινδοκούς έχει οδηγήσει (αναπόφευκτα δυστυχώς…) στην ακόμα πιο έντονη δραστηριοποίηση του αμερικανικού ιμπεριαλισμού στα δυτικά ρωσικά σύνορα, δηλαδή στον Καύκασο και στη Μαύρη Θάλασσα. Ο αμερικάνος υπ.αμ. Lloyd Austin έκανε μια μίνι περιοδεία στην περιοχή, με πρώτο σταθμό το Tbilisi (Τυφλίδα) και δεύτερο το Κίεβο.

Στην γεωργία, στις 18 Οκτώβρη, ο Austin υπέγραψε «μνημόνιο συναντίληψης για την άμυνα της χώρας» – όπου η Ουάσιγκτον έχει ήδη εγκαταστήσει «εκπαιδευτές» του γεωργιανού στρατού. Αλλά η γεωργία είναι ασήμαντη στρατιωτικά, έχει ηττηθεί ήδη μια φορά απ’ τον ρωσικό στρατό σε χρόνο dt, και δεν απασχολεί την Μόσχα.

Η επίσκεψη στο Κίεβο, στις 19 Οκτώβρη, είχε διαφορετικό βάρος. … Ας το ξεκαθαρίσουμε, η Ρωσία ξεκίνησε αυτόν τον πόλεμο και είναι εμπόδιο σε μια ειρηνική λύση… καλούμε ξανά την Ρωσία να τερματίσει την κατάληψη της Κριμαίας, να σταματήσει να ενισχύει τον πόλεμο στην ανατολική Ουκρανία, να σταματήσει τις αποσταθεροποιητικές της ενέργειες στη Μαύρη Θάλασσα και στα σύνορα της Ουκρανίας, και να σταματήσει τις διαρκείς κυβερνοεπιθέσεις και τις υπόλοιπες κακόβουλες ενέργειές της κατά των ΗΠΑ και των συμμάχων τους… Αυτά δήλωσε ο Austin στη συνέντευξη τύπου μετά την συνάντησή του με τον ουκρανό υπ.αμ. (υπάρχει και τέτοιος εκεί…) Andriy Taran.

Η Ουάσιγκτον υποτίθεται ότι προωθεί την ένταξη του Κιέβου στο νατο, αλλά αυτό είναι μόνο ένα κακοφτιαγμένο προπέτασμα καπνού. Το ουκρανικό φασιστοκαθεστώς δεν μπορεί να μπει στο νατο πρώτον επειδή Παρίσι και Βερολίνο βάζουν βέτο, και δεύτερον επειδή απαγορεύεται να γίνει μέλος ένα κράτος με ανοικτά συνοριακά ζητήματα. Ουσιαστικά, κάτω απ’ το πέπλο της νατοϊκής ένταξης, η Ουάσιγκτον προωθεί την δική της «στρατιωτική συνεργασία» με το ουκρανικό φασιστοκαθεστώς, σε διμερή βάση. Και αυτό είναι που εκνευρίζει (όχι άδικα) την Μόσχα.

Έχει ενδιαφέρον κατά συνέπεια η αντίδραση της «ανεγκέφαλης» αλεπούς (aka: Putin):

…Η στρατιωτική ανάπτυξη [των ηπα] στην περιοχή της Ουκρανίας είναι ήδη σε εξέλιξη, κι αυτό αποτελεί μια αληθινή απειλή για την Ρωσία. Έχουμε το νου μας. Ας περιμένουμε να δούμε τι θα συμβεί στην εσωτερική πολιτική σκηνή της Ουκρανίας στο εγγύς μέλλον.

Απαγορεύεται στον Ουκρανικό λαό να έχει κυβερνητικά σώματα που θα υπηρετούν άμεσα τα συμφέροντά του… Η Ουκρανία πρακτικά ελέγχεται από μια μικρή ομάδα ανθρώπων που υποστηρίζουν ότι νίκησαν στον αγώνα για ανεξαρτησία και έχουν εξτρεμιστικές πολιτικές απόψεις, αδιάφορο ποιος είναι κατ’ όνομα ο επικεφαλής του κράτους… Η σιωπηλή πλειοψηφία ψηφίζει [αυτούς τους κατ’ όνομα…] με την ελπίδα ότι θα εκπληρώσουν τις εκλογικές τους υποσχέσεις, αλλά η όχι και τόσο σιωπηλή, καταπιεστική εθνικιστική μειοψηφία τους κλέβει την ελευθερία να παίρνουν τις αποφάσεις που περιμένει ο Ουκρανικός πληθυσμός. Αυτοί είναι που στην πραγματικότητα κυβερνούν… Αυτή η κατάσταση είναι αδιέξοδη.

Είναι η δεύτερη φορά μέσα σε λίγες ημέρες (προηγήθηκε ο Medvedev, δες προηγούμενη Δευτέρα Black sea) που το ρωσικό καθεστώς αναφέρεται σε αναμενόμενη «εσωτερική αλλαγή» στο Κίεβο – και δεν υπάρχουν εκλογές στον ορίζοντα (οι βουλευτικές είναι το 2023 και οι προεδρικές το 2024). Επιπλέον ο Putin μοιάζει να αθωώνει τον τωρινό ουκρανό πρόεδρο (και πρώην επαγγελματία κωμικό…) Zelensky, που θεωρούνταν φιλορώσος πριν εκλεγεί, για να γίνει στη συνέχεια υποχείριο των φασιστών της ουκρανίας.

Φλυαρεί λοιπόν αυτοσχεδιάζοντας η Μόσχα; Ή πράγματι «κάτι» περιμένει (και όχι απλά «περιμένει»);

Θα δούμε… (Εν τω μεταξύ οι τυπικές «διπλωματικές» σχέσεις μεταξύ Μόσχας και νατο έχουν γίνει παγόβουνο, πράγμα που σημαίνει ότι το θρυλικό «φαινόμενο του θερμοκηπίου» δεν έχει καμμία ισχύ σ’ αυτή την πλευρά του 4ου παγκόσμιου πολέμου. Αλλά για την Μόσχα, το έχουμε υποστηρίξει ήδη, δεν χρειάζεται κάποιου είδους «θερμός πόλεμος» σε ευρωπαϊκό έδαφος. Αρκεί το Κίεβο να γλυστρίσει απ’ τα αμερικανικά χέρια… Τα υπόλοιπα θα γίνουν ασήμαντα και συμβολικά…)

SOS, Αθήνα καλεί Ουάσιγκτον

Δευτέρα 18 Οκτώβρη>> Αν το ρημαδογκουβέρνο πίστευε στ’ αλήθεια ότι η φρέσκια «στρατηγική σχέση» της Αθήνας με το Παρίσι είχε μεγαλύτερη αξία απ’ τα 10 δις «σε βάθος χρόνου», δεν θα υπέγραφε πενταετή + επ’ αόριστο συμφωνία για τη βάση της Σούδας!! Το να είναι αυτή η συμφωνία, επί διαδοχικών γκουβέρνων, ετήσια και διαρκώς συζητήσιμη / ανανεούμενη, ήταν ένα απ’ τα βασικά χαρτιά που ο ελληνικός ιμπεριαλισμός κρατούσε για τον εαυτό του ώστε να παζαρεύει, κάθε χρόνο, κάποια γεωπολιτικά προσοδικά οφέλη απ’ την μεγάλο σύμμαχο. Το γεγονός ότι το ρημαδογκουβέρνο κατέληξε να κάψει αυτό το χαρτί δείχνει απελπισία.

Δεν είναι μόνο αυτό. Δεν είναι επίσης μόνο τα παρακάλια της Αθήνας προς την Ουάσιγκτον «καλέ κύριοι φτιάξτε μια βάση και στη Σκύρο» που άφησαν ασυγκίνητο το Joνυσταλεάν. Είναι, κατά τη γνώμη μας, κι αυτό: η αμερικανική βάση στην Αλεξανδρούπολη. Θα επιμείνουμε λίγο.

Ο λόγος που η Ουάσιγκτον ήθελε (και θέλει) πρόσβαση στο λιμάνι και στο αεροδρόμιο της Αλεξανδρούπολης είναι για να πηγαινοφέρνει αρβύλες και όπλα προς και από την βουλγαρία και (κυρίως) την ρουμανία. Αν και η Αλεξανδρούπολη ανήκει στο ελληνικό κράτος, για τον αμερικανικό ιμπεριαλισμό ανήκει στον άξονα βορράς / νότος στα δυτικά της Μαύρης Θάλασσας κατά κύριο λόγο∙ και, επιπλέον, στην έξοδο της Μαύρης Θάλασσας στο Αιγαίο και μέσω αυτού στην ανατολική Μεσόγειο. Ενώ οι βιτρίνες του ελληνικού ιμπεριαλισμού πουλάνε στο πόπολο τους γιάνκηδες στην Αλεξανδρούπολη σαν «αντι-τουρκική» δύναμη, η αλήθεια είναι (και την ξέρουν) ότι πρόκειται για έναν κρίκο στην αντι-ρωσική αλυσίδα που η Ουάσιγκτον έχει φτιάξει στην ανατολική ευρώπη απ’ το Αιγαίο ως την Βαλτική. Όχι μόνο για να «πιέζει» (;) την Μόσχα∙ αλλά και για να διαλύει οποιαδήποτε έστω και φαντασίωση για «κοινή ευρωπαϊκή άμυνα». Με δυο λόγια: το ρημαδογκουβέρνο (και μαζί του όλο το σύστημα των εντόπιων πολιτικών βιτρινών) απ’ την μια μεριά (μέσω της «ελληνογαλλικής στρατηγικής σχέσης») πουλάει πρωτοπορία υπέρ αυτής της κοινής ευρωπαϊκής…, απ’ την άλλη κάνει ό,τι μπορεί για να την εμποδίσει, βοηθώντας τον us army – και το ξέρει.

Η αμερικανική βάση στην Αλεξανδρούπολη δεν είναι, λοιπόν, «αντιτουρκική». Είναι αντιρωσική, είναι αντιευρωπαϊκή, είναι αντιγερμανική, είναι φιλοπολωνική, είναι φιλοφασιστο-ουκρανική, είναι ενάντια στο ευρασιατικό project. Πέρα απ’ αυτό είναι μια μικρή βάση. Αν ποτέ χρειαστεί να παίξει ρόλο σε θερμή αναμέτρηση, θα ισοπεδωθεί μέσα σε λίγα λεπτά.

Μ’ αυτά τα δεδομένα οι εκπρόσωποι του ελληνικού ιμπεριαλισμού έκαναν το πρώτο, καθαρό μιλιταριστικό βήμα παίρνοντας θέση – χωρίς – επιστροφή στον 4ο παγκόσμιο πόλεμο! Για την βάση στη Σούδα θα μπορούσε να λέγεται ότι είναι το πάτημα του αμερικανικού ιμπεριαλισμού προς τη μέση Ανατολή «που δεν μας νοιάζει». Η βάση στην Αλεξανδρούπολη όμως ΔΕΝ είναι για την «που δεν μας νοιάζει»! Είναι για κάτι πολύ πιο χοντρό. Πόσο χοντρό όμως;

(φωτογραφία: Δεν είναι που χαμογελάει ο γύπας στα αριστερά. Είναι που αυτή «η σταθερότητα και η ευημερία σε ολόκληρη την ανατολική Μεσόγειο» ακούγεται τρομακτική…)

Ο χάρτινος πυλώνας…

Δευτέρα 18 Οκτώβρη>> «… Η ελλάς πολιτικά, αμυντικά, οικονομικά, πολιτιστικά, ανήκει εις την δύσιν!» Αυτή η φράση του «εθνάρχη» (Καραμανλής ο Α) το καλοκαίρι του 1976, αχρείαστη έτσι κι αλλιώς αφού το ελλαδιστάν δημιουργήθηκε κατ’ αρχήν σαν προτεκτοράτο κυρίως δυτικών ιμπεριαλισμών (αλλά και του ρωσικού, τότε…) και ποτέ στην ιστορία της δικής του ιμπεριαλιστικής ενηλικίωσης και προκοπής δεν άλλαξε «ανήκειν», είναι ένα motto μάλλον εφιαλτικό πια. Στα ‘70ς ο «εθνάρχης» είχε βγάλει το ελλαδιστάν απ’ το νατο (τον μοναδικό δυτικό στρατιωτικό σχηματισμό…), λάνσαρε το «ελλάς – γαλλία – συμμαχία», και είχε εγκαινιάσει την δική του ost politic κάνοντας (αντιτουρκικά) ανοίγματα στην κομμουνιστική (και καθόλου “δυτική”!) Σόφια του βετεράνου Ζίβκοφ. Αλλά τότε μπορούσε κάποιος πράγματι να υποστηρίζει ότι «δύση» ήταν το όνομα ενός σχετικά σταθερού πολιτικού, οικονομικού και στρατιωτικού μπλοκ.

Όχι πια! Ελάχιστα είναι τα χρόνια από τότε που άρχισαν τα (δυτικά) κλάματα και οι (δυτικοί) οδυρμοί για το τέλος της δύσης∙ για την διάλυσή της! Δεν υπάρχει πια μία «δύση». Υπάρχουν πολλές. Υπάρχει μια «δύση» των κρατών του Βίτζεγκραντ και μια άλλη «δύση» του Βερολίνου. Υπάρχει μια «δύση» του Παρισιού και μια άλλη «δύση» της Ρώμης. Υπάρχει μια «δύση» της Ουάσιγκτον και του Λονδίνου που δεν είναι ίδια με την «δύση» της αυστρίας…

Αυτό είναι ό,τι θα περίμενε κανείς μετά την εμφάνιση μιας «ανατολής» που ούτε πολιτικά, ούτε στρατιωτικά, ούτε οικονομικά, ούτε πολιτιστικά, ούτε τεχνολογικά (με δυο λόγια: από καμμία καπιταλιστική άποψη!) δεν μπορεί πια να ελεγθεί από την όποια ενιαία «δύση»! Καθώς το στρατηγείο εκείνης της παλιάς, σύντομης ιστορικά ενιαίας «δύσης» (έξι δεκαετίες βαριά βαριά είναι ασήμαντος χρόνος για την ιστορία…), η Ουάσιγκτον δηλαδή, παρακμάζει με μεγάλη ταχύτητα, οι παλιοί ιστορικοί ευρωπαϊκοί ιμπεριαλισμοί προσπαθούν να φτιάξουν ο καθένας την δική του «τύχη», το δικό του μέλλον…

Παρότι όλο και πιο διακριτές μεταξύ τους αυτές οι παραλλαγές «δύσης», δεν είναι στρατηγικά αντίπαλες μεταξύ τους. Όλων τ’ αφεντικά ανησυχούν για το ίδιο πράγμα: ένα καπιταλιστικό μέλλον που το κουμάντο θα το κάνει το Πεκίνο και οι σύμμαχοί του. Ο ελληνικός ιμπεριαλισμός / γεωπολιτικός προσοδισμός είχε μάθει (ως το τέλος του 3ου παγκόσμιου) να επιπλέει και να επωφελείται από τις ευρωπαϊκές στρατηγικές αντιπαλότητες∙ όταν η «δύση» ήταν το σημείο έκρηξης αυτών των αντιπαλοτήτων. Τώρα, που αυτό δεν ισχύει αλλά ξετυλίγεται μια ιστορικά ενδιαφέρουσα αποσύνθεση, προσπαθεί να αποκτήσει εικονική αξία κατασκευάζοντας (για εσωτερική κυρίως κατανάλωση) εικονικές ενδο-δυτικές στρατηγικές αντιπαλότητες. Όπως αυτή την υποτιθέμενη ανάμεσα στο Παρίσι και στην Ουάσιγκτον.

Αυτή η αντίθεση πάνω στην οποία προσπαθεί ο ελληνικός ιμπεριαλισμός να ανατιμηθεί είναι εντελώς ρηχή. Η άλλη αντίθεση, η πραγματική, η αβυσσαλέα, ανάμεσα στον αμερικανο-αγγλο-ισραηλινό άξονα και το ευρασιατικό project είναι τόσο global (και τόσο hi tech…) ώστε το ελληνικό οικόπεδο έχει πολύ μικρότερη γεωπολιτική αξία απ’ αυτήν της μαλαισίας ας πούμε. Επιπλέον, σε σχέση με τις δύο «στρατηγικές σχέσεις», το ελλαδιστάν κάνει βρώμικο παιχνίδι. Το είπαμε ήδη: στα λόγια ορκίζεται στην ευρώπη και στην «ενιαία, κοινή άμυνα»… Στην πράξη δίνει βάσεις κι άλλες βάσεις στον us army επιβεβαιώνοντας ότι οι ελληνικοί όρκοι είναι πέτσινοι… Εν τω μεταξύ όλες οι δυτικές «δύσεις» προσπαθούν να τα έχουν καλά με τον «αιώνιο εχθρό» των ελλήνων. Την Άγκυρα. Εκείνο το οικόπεδο έχει πράγματι global στρατηγική σημασία από πολλές απόψεις!

Απομένει η πραγματική αντίθεση – ο υπαρκτός 4ος παγκόσμιος πόλεμος. Αδιάφορο τι φαντασιώνονται οι εντόπιες πολιτικές βιτρίνες, όσο πιο οργανικά και μιλιταριστικά προσχωρεί το ελλαδιστάν στον άξονα, όσες περισσότερες αμερικανικές αρβύλες παρακαλάει να έχει, τόσο περισσότερο γίνεται στόχος της άλλης πλευράς. Και μάλιστα ένας εύκολος στόχος. Η Αλεξανδρούπολη σα λιμάνι και αεροδρόμιο είναι ήδη «στη λίστα», in case of… Σαν επιπλέον parking αμερικάνων πεζοναυτών ακόμα περισσότερο: οτιδήποτε έχει σχέση με την ανατολική ευρώπη, την Μαύρη Θάλασσα και το Αιγαίο δεν ενδιαφέρει στρατηγικά μόνο το τουρκικό καθεστώς. Αλλά και το ρωσικό και το κινέζικο.

Να θρηνήσουμε; Να θρηνήσουμε για την βλακεία και την αδιαφορία των υποτελών και του εθνικισμού τους; Ή να συνεχίσουμε τον πόλεμο που μας αντιστοιχεί, και αντι-ιμπεριαλιστικό, πρώτα και κύρια εναντίον του ελληνικού ιμπεριαλισμού;

Το δεύτερο… αν και το πρώτο, η βλακεία, η αδιαφορία, ο εθνικισμός, είναι ικανότατα στο να γίνουν (να είναι ήδη) λάδι στα γρανάζια της καταστροφής…

(φωτογραφία κάτω: Ο κτηνίατρος ceo της φαρμακομαφίας pfizer (αριστερά) και ο μάνατζερ ρημαδοΚούλης συγκινημένοι μπροστά στο μεγάλο κουμπί. Το μισό υπουργικό συμβούλιο ανέβηκε στη Σαλονίκη για να φιλήσει χεράκι∙ πράγμα που ενισχύει την καχυποψία μας για το πόσες δολοφονίες – με – πλατφόρμες – γενετικής – μηχανικής χρειάζονται για να «βγει η υποχρέωση για την επένδυση»…)

God save the king!

Πέμπτη 30 Σεπτέμβρη>> Δεν είναι ασυνήθιστος ο μελοδραματισμός και ο θεατρινισμός στις επίσημες (: δημόσιες) διακρατικές σχέσεις. Αν όμως είναι κυρίως τέτοιες, το θέμα αποκτά ειδικό ενδιαφέρον: καλλιτεχνικό!

Ο βασιλιάς γαλλίας και πάσης ευρώπης Macron και ο ρημαδοΚούλης, εκπροσωπώντας τα αντίστοιχα καθεστώτα πανηγυρίζουν για μια (σεμνή) «αγορά του αιώνα» απ’ τον δεύτερο και την παροχή «στρατιωτικής προστασίας» απ’ τον πρώτο, in case of emergency…

Ας αρχίσουμε απ’ το δεύτερο. Διορθώστε μας αν κάνουμε λάθος αλλά αν θυμόμαστε καλά ο γαλλικός στρατός έχει να νικήσει απ’ την εποχή του Βοναπάρτη! Και σίγουρα όχι απ’ τον 20ο αιώνα και μετά. Στον Α παγκόσμιο δεν κέρδισε, άσχετα με το τι έγραψε το ταμπλώ. Στον Β ηττήθηκε συντριπτικά (ακόμα και τον γαλλικό στόλο βούλιαξε η αγγλία, που ήταν σύμμαχος…). Τόσο συντριπτικά ώστε ο πολύς Ντε Γκώλ ίδρωσε για να βάλει ένα γαλλικό τάγμα επικεφαλής του στρατού των συμμάχων καθώς θα έμπαινε στο Παρίσι… για να γλυτώσει την «εθνική» ταπείνωση ότι την γαλλική πρωτεύουσα θα την απελευθέρωναν οι μισητοί άγγλοι….

Από τότε μόνο ήττες και συντριβές. Στην αλγερία, στο βιετνάμ, στη λιβύη, και τώρα στο μάλι (περισσότερα στο επόμενο σχόλιο). Ακόμα και εκεί που το γαλλικό επιτελείο έστειλε undercover «δυνάμεις», στη συρία (στο πλευρό του isis…) και στην υεμένη (για λογαριασμό του τοξικού…), κι εκεί ήττες. Αυτός ο στρατός, λοιπόν, θα είναι «ο προστάτης της ελλάδας» στην εντελώς υποθετική περίπτωση ενός ελληνο-τουρκικού πολέμου; Κλείνουμε τα μάτια από τρόμο και μόνο με την σκέψη ότι το καμάρι του βασιλιά Macron, το 30χρονο αεροπλανοφόρο Charles de Gaulle, θα μπορούσε να αφήσει το κουφάρι του στο Αιγαίο…

Μ’ άλλα λόγια, το τελευταίο πράγμα που θα ήθελε ο βασιλιάς Macron αλλά και οποιοσδήποτε διάδοχός του, θα ήταν ένας πόλεμος με την Άγκυρα! Ή, ακόμα, και μια «περιορισμένη εμπλοκή». Γιατί να θέλει οτιδήποτε άλλο; Ποιά είναι τα συμφέροντα του γαλλικού ιμπεριαλισμού στην ανατολική Μεσόγειο; Αν κρατούσε την επιρροή που είχε στη μέση Ανατολή (στον λίβανο και στην  συρία) θα μπορούσε να πει κάποιος «αααα, θέλει να κρατήσει μια αεροναυτική γραμμή ως εκεί». Αλλά κι αυτήν την έχει χάσει. Και δεν πρόκειται να την ξανακερδίσει…

Επιπλέον το Αιγαίο (σα συνέχεια της Μαύρης Θάλασσας) και η ανατολική Μεσόγειος είναι ήδη πεδίο αντιπαράθεσης μεταξύ του Joνυσταλεάν και του ευρασιατικού project συνολικά. Ειδικά της Μόσχας. Το ελλαδιστάν το ξέρει και το εννοεί, προσφέροντας όλο και περισσότερες βάσεις στον us army, εδώ και 6 χρόνια – τόσες πολλές που το αμερικανικό πεντάγωνο δεν τις χρειάζεται όλες! Θέλουν πράγματι οι εκπρόσωποι του γαλλικού ιμπεριαλισμού να χωθούν στα ρουθούνια τίνος; Της Μόσχας; Της Ουάσιγκτον; (Βοηθείστε μας please… Για παράδειγμα θεωρείται σοβαρό το σημείο της “προστασίας” που αναφέρεται στο ενδεχόμενο “μια χώρα μέλος του νατο να επιτεθεί σε άλλη χώρα μέλος”;)

Τα περί «γαλλικής προστασίας» είναι μόνο ένας θεατρινισμός για να χρυσωθεί το χάπι προς τους ντόπιους υπηκόους ότι το ελλαδιστάν, μ’ ένα δημόσιο χρέος χωρίς ιστορικό προηγούμενο, θα δώσει την επόμενη δεκαετία 10 δισεκατομύρια ευρώ για πλοία και αεροπλάνα που μπορεί να είναι εν μέρει ξεπερασμένα όταν θα παραδοθούν.

Για να γίνει η κωμωδία ακόμα πιο ξεκαρδιστική, οι περιώνυμες φρεγάτες Belh@arra ΔΕΝ υπάρχουν!! Το ελλαδιστάν ψωνίζει «μακέτο» (όπως έγινε με τα υποβρύχια για την αυστραλία)! Ένα τέτοιο «μακέτο» επιδείχθηκε για πρώτη φορά σε εμπορική έκθεση στο Παρίσι το 2016… Τον Απρίλη του 2017 το γαλλικό κράτος υπέγραψε ένα συμβόλαιο με τις κατασκευάστριες (Naval Group και Thales) για 5 κομμάτια παραδοτέα απ’ το 2023 και μετά, με την προοπτική να είναι επιχειρησιακά έτοιμα (μετά τις δοκιμές και τα λοιπά) το 2025. Η σιδεροδουλειά για το κήτος του πρώτου άρχισε τον Οκτώβρη του 2019, αλλά μετά ήρθε ο τσαχπίνης… Όλα αυτά σημαίνουν πως ως σήμερα δεν υπάρχει ούτε μία τέτοια φρεγάτα έτοιμη – μόνο μακέτες και πλάνα… Και επειδή (ειδικά στην αρχή) σε τέτοιες κατασκευές διαπιστώνονται λάθη, ατέλειες, προβλήματα όταν το πρώτο ή το δεύτερο κομμάτι «κτιστεί» και εξοπλιστεί, μπορεί κανείς να είναι βέβαιος ότι οι αληθινές Belh@arra θα αργήσουν για χρόνια να σκίσουν στα σοβαρά τα νερά της Μεσογείου.

Υποτίθεται τώρα πως επειδή ο βασιλιάς Macron είναι τρελά ερωτευμένος με το ελλαδιστάν, τα δύο πρώτα κομμάτια Belh@arra που προορίζονται για το δικό του ιμπεριαλιστικό ναυτικό και ίσως να είναι έτοιμα το 2023 (ίσως και όχι…) δεν θα τα κρατήσει αλλά θα τα δώσει στην Αθήνα!!! Πράγμα που σημαίνει ότι ένα κρατικό συμβόλαιο που έχει υπογραφτεί απ’ το 2017 και αφορά τις γαλλικές μιλιταριστικές ανάγκες θα πάει στα σκουπίδια για χάρη ενός κρατικού συμβολαίου που θα υπογραφτεί το 2022 και αφορά τις ελληνικές μιλιταριστικές ανάγκες… Συγκινητικό!!! Ανατριχιαστικό!!! (Αλλά τότε, ξεβράκωτο από Belh@arra για τα επόμενα χρόνια, πώς θα προστατεύει το γαλλικό ναυτικό το ελλαδιστάν; Ε;;)

(φωτογραφία: Το «μακέτο». Οτιδήποτε άλλο δείτε είναι προϊόν δημιουργικής δουλειάς σε υπολογιστή…)

Υποσαχάρια αφρική

Πέμπτη 30 Σεπτέμβρη>> Σε ανταπόδοση της «προστασίας» που θα προσφέρει ο βασιλιάς και οι διαδοχοί του στο φτωχό πλην τίμιο ελλαδιστάν, αυτό το τελευταίο «θα» στείλει στρατό στο μάλι… Όπου, ως γνωστόν, φτάνουν τα γαλλικά σύνορα…

«Θα»; «Θα στείλει»; Λάθος! Το ελληνικό κράτος / παρακράτος έχει στείλει ήδη «ενισχύσεις» (ίσως μικρές αλλά σίγουρα «θαυματουργές»!) στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο που κάνει το Παρίσι στη ζώνη του Sahel, για να προστατέψει τα ορυχεία διάφορων στρατηγικών πρώτων υλών (με πρώτο το ουράνιο) που έχουν ανάγκη οι βιομηχανίες του…

Χμμμμ…. Το Παρίσι έχει σοβαρά προβλήματα πλέον σ’ αυτήν την «αντιτρομοκρατική» κατοχική εκστρατεία: το μάλι είναι το γαλλικό «αφγανιστάν»! Τον περασμένο Ιούνη το γαλλικό πεντάγωνο ανακοίνωσε πως «αναδιπλώνεται» από 3 βάσεις στο βορρά (στο Kidal, στο Timbuctu και στο Tessalit) και μειώνει τον δικό του στρατό κατοχής από 5.000 σε 2.500. Πράγμα που σημαίνει πως ίσως χρειάζεται μια έξτρα αναπλήρωση από συμμαχικούς κρατικούς μισθοφόρους, όπως ας πούμε οι έλληνες…

Ναι, το Παρίσι έχει σοβαρά προβλήματα στη ζώνη του Sahel που θεωρούσε, περίπου, ιδιοκτησία του. Η στρατιωτική κυβέρνηση του μάλι, δείχνει έντονο αντι-γαλλισμό (στο παρελθόν το μάλι ήταν γαλλική αποικία, οπότε είναι πολλοί οι μαλινέζοι που δεν θέλουν να ξαναγίνει…) και κανονίζει να προσλάβει για λογαριασμό της και υπό τις διαταγές της 1.000 μισθοφόρους απ’ την ρωσική εταιρεία wagner!!! Η wagner είναι το ρωσικό αντίστοιχο της αμερικανικής blackwater. Με μια ουσιαστική διαφορά: η wagner, αν και τυπικά ιδιωτική, βρίσκεται υπό τον «διακριτικό έλεγχο» του ρωσικού υπ.εξ. – για να μην γίνονται «λάθη» και «υπερβολές» που θα δυσφημίσουν την Μόσχα… Επίσημα, φυσικά, το ρωσικό καθεστώς όχι μόνο αρνείται οποιαδήποτε σχέση μ’ αυτήν την ιδιωτική εταιρεία σκυλιών του πολέμου, αλλά αμφισβητεί ακόμα και την ύπαρξή της! Αλλά μισθοφόροι της wagner ήταν στην ανατολική λιβύη μαζί με τον τζενεράλ Haftar…

Ρώσικος στρατός στο Sahel; Τυπικά μισθοφορικός αλλά ρώσικος; Αυτό είναι εφιάλτης για τον βασιλιά Macron, που βλέπει ότι το δικό του αφρικανικό «αφγανιστάν» θα έχει την τύχη του ασιατικού: κερδίζουν, τελικά, οι rivals!

Ο ελληνικός ιμπεριαλισμός, έστω και σαν δεύτερο βιολί, μέσω των πολιτικών του εκπροσώπων έχει υπογράψει συμφωνία ότι θα βοηθάει τον γαλλικό στην υποσαχάρια εκστρατεία του. Σε αντίθεση με την «προστασία απ’ την τουρκία» που είναι επί πιστώσει, η «προστασία απ’ το αντάρτικο των Tuareg και διάφορων ισλαμιστικών οργανώσεων» είναι τοις μετρητοίς. Αυτό δείχνει την μεγάλη ελληνική καρδιά – ή το «χέσιμο», έτσι δεν είναι;

Όπως τοις μετρητοίς είναι και η προστασία της πετροχούντας του τοξικού, στο Ριάντ. Αδειάζουν πόστα οι αμερικάνοι; Τσουπ γαλανόλευκη! Αδειάζουν πόστα οι γάλλοι; Τσουπ γαλανόλευκη! Βγάζει γλώσσα το ελλαδιστάν, και θα έρθει η στιγμή που κάποιος θα του την κόψει…

Ευρωστρατός

Πέμπτη 30 Σεπτέμβρη>> Το άλλο ανέκδοτο για το «ελλάς – γαλλία – συμμαχία 2.0» είναι ότι αυτά τα δύο κράτη πρωτοπορούν (με την «ειδική στρατηγική σχέση τους») στη στρατιωτική χειραφέτηση της ευρώπης απ’ τις ηπα…

Το ανέκδοτο περί ενιαίου «ευρωπαϊκού» μιλιταρισμού / ιμπεριαλισμού είναι παλιό. Πολύ παλιό. Ο «ευρωστρατός» έχει ακουστεί και ξανακουστεί καμμιά δεκαριά φορές τα τελευταία 30 χρόνια, πάντα με το ίδιο επιχείρημα, την ίδια αναγκαιότητα: την «ευρωπαϊκή χειραφέτηση». Αν υπάρχει – και υπάρχει – ένα κράτος που έχει κάνει τα πάντα για να εμποδίσει ένα τέτοιο ενδεχόμενο, αυτό είναι το γαλλικό! Ακριβώς: το γαλλικό!

Σοβαρές πραγματικές αλλά και ιδεολογικές αιτίες φταίνε γι’ αυτό. Το Παρίσι είναι το μόνο κράτος της ηπειρωτικής ευρώπης με πυρηνικά όπλα… Είναι εύλογο, λοιπόν, ότι δεν θα έβαζε τις ατομικές του βόμβες στην υπηρεσία οποιουδήποτε άλλου καπιταλιστικού συμφέροντος εκτός απ’ τα αυστηρά εννοημένα δικά του.

Επιπλέον: πέρα απ’ το Λονδίνο ο πραγματικός αντίπαλος του Παρισιού και η πραγματική πηγή των «εθνικών» φόβων του δεν είναι η Ουάσιγκτον αλλά το Βερολίνο. Εν μέρει εξαιτίας της ιστορίας των ευρωπαϊκών ενδοκαπιταλιστικών ανταγωνισμών στον 20ο αιώνα, και κυρίως της συντριβής στον Β παγκόσμιο. Κυρίως όμως επειδή ο γερμανικός καπιταλισμός έχει αποδειχθεί πολύ πιο δυναμικός απ’ τον γαλλικό. Θα ήταν, λοιπόν, κάτι χειρότερο από «εθνική προδοσία» το να μπει, στα πλαίσια κάποιου «ευρωστρατού», γαλλικός στρατός υπό τις διαταγές γερμανού στρατηγού!!

Πράγμα που σημαίνει: όταν γάλλοι καθεστωτικοί μιλούν για «στρατιωτική χειραφέτηση της ευρώπης» εννοούν υπό γαλλικές διαταγές αποκλειστικά και μόνο!!! Πράγμα που δεν πρόκειται να συμβεί ποτέ – απλά…

Δεν τελειώνει εκεί η φάρσα της δήθεν «γαλλικής πρωτοπορείας» για την «ευρωπαϊκή στρατιωτική χειραφέτηση», με συνεταίρο το ελλαδιστάν πια… Έχουν περάσει λίγοι μόνο μήνες απ’ την περασμένη άνοιξη όταν, με δύο διαδοχικές «ανοικτές επιστολές» εκατοντάδες γάλλοι καραβανάδες, απόστρατοι και εν ενεργεία, προειδοποίησαν για (ή απείλησαν με, ανάλογα με το πως το καταλαβαίνει κανείς) εμφύλιο πόλεμο. Ακροδεξιοί αναμφίβολα, ανεμίζοντας τον «πατριωτισμό» τους, δεν παρέλειψαν να δώσουν τα διαπιστευτήριά τους:

… Είμαστε απ’ αυτούς που υπηρέτησαν στο Αφγανιστάν, στο Μάλι και στην Κεντροαφρικανική Δημοκρατία, ή σε αντιτρομοκρατικές επιχειρήσεις στο εσωτερικό της χώρας… Δώσαμε το αίμα μας για να καταστρέψουμε τον Ισλαμισμό….

Δεν είναι καθόλου παράξενο ή πρωτότυπο: όταν οι ιμπεριαλιστικές εκστρατείες εκτός συνόρων αποτυγχάνουν, όταν ηττώνται, πολλοί πιστοί τους «επιστρέφουν» εντός συνόρων δριμύτεροι συνήθως σαν εσωτερικός ιμπεριαλισμός προκαλώντας (ή ελπίζοντας να αξιοποιήσουν) μια σοβαρή εσωτερική κρίση. Σπάνια, πολύ σπάνια, τέτοιου είδους εσωτερική κρίση είναι χειραφετική / αντι-ιμπεριαλιστική – τέτοια ήταν η περίπτωση της πορτογαλίας και της «επανάστασης των γαρυφάλλων»…

(Συμβαίνουν και στην Ουάσιγκτον τα ίδια με το Παρίσι τον ίδιο καιρό, με ανάλογες επιστολές και προφητείες περί επερχόμενου εμφυλίου, πάλι από καραβανάδες, για τους ίδιους ακριβώς πραγματικούς λόγους…)

Τί νομίζει, λοιπόν, ότι είναι ο βασιλιάς Macron; Πού προσπαθεί να κρύψει την παρακμή του βασιλείου του;

(φωτογραφίες: 27 Απρίλη και 10 Μάη, το γαλλικό φασιστοκαραβαναριό είχε εαρινή φαγούρα. Δεν είναι η καλύτερη διαφήμιση του “γαλλικού πολιτισμού” και της “προσήλωσης στη δημοκρατία”, έτσι δεν είναι; Ούτε το ιδανικό εξαγώγιμο είδος…)

Ελλαδιστάν uber alles!

Πέμπτη 30 Σεπτέμβρη>> Ό,τι κι αν νομίζει πως είναι ο βασιλιάς γαλλίας και πάσης ευρώπης, το δικό μας «ριζικό» είναι εδώ.

Έχουμε γράψει αναλυτικά στο παρελθόν για την πολιτική γεω-πρόσοδο που είναι η «καρδιά» του νέου ελληνικού κράτους, απ’ την εποχή της δημιουργίας του τον 19ο αιώνα. Για το γεγονός δηλαδή ότι οι «άρχοντες του λαού και του τόπου» προσπαθούν να παρεμβάλλονται στις ιμπεριαλιστικές αντιθέσεις των «μεγάλων δυνάμεων» για να αυξάνουν την γεωπολιτική αξία του οικοπέδου που διοικούν – και τα δικά τους, συχνά προσωπικά οφέλη.

Το κόλπο αυτό το έχουν κάνει πολλές φορές οι κατά καιρούς άρχοντες (πολιτικοί, θρησκευτικοί, στρατιωτικοί) – και όσες φορές τα κατάφεραν ακόνισαν τον ελληνικό ιμπεριαλισμό. Όσες φορές απ’ την άλλη έκαναν λάθος υπολογισμούς, κατέληξαν σε «εθνικές καταστροφές».

Το τωρινό πρόβλημα αυτού του μοντέλου και των εκπροσώπων του είναι ότι, από πολιτική γεωγραφική άποψη, το ελληνικό οικόπεδο ΔΕΝ μπορεί να παρεμβληθεί (ή δεν έχει ιδιαίτερη αξία σαν θέση) στον οξυνόμενο παγκόσμιο ενδοκαπιταλιστικό ανταγωνισμό / 4ο παγκόσμιο πόλεμο. Το ευρασιατικό project κινείται ταυτόχρονα σε πολλούς “δρόμους” και έχει κατακτήσει ήδη θέσεις στην αφρική, βόρεια και υποσαχάρια. Αντίθετα, σ’ αυτήν την καινούργια γεωγραφία της ενδοκαπιταλιστικής σύγκρουσης, εντελώς καινούργια εδώ και αιώνες, το τουρκικό καθεστώς / έδαφος έχει καίρια θέση και δυνατότητες. Είναι στρατηγικά πολύτιμο, είτε για την όποια «δύση» είτε για το ευρασιατικό project. Πράγμα που σημαίνει ότι έχει πολλαπλάσιες δυνατότητες κινήσεων, ελιγμών, επιλογών – σε σχέση με το ελλαδιστάν.

Ελλείψει μιας «καλής θέσης» στις πραγματικές ενδοκαπιταλιστικές αντιθέσεις, τόσο οι φαιορόζ όσο και το ρημαδογκουβέρνο, έχουν επιλέξει να συμμαχήσουν ακόμα πιο σφικτά, σχεδόν «παθολογικά», με την παρακμιακή πρώην υπερδύναμη – αυτή είναι η «γραμμή» του νο 1 «εθνικού κεφάλαιου», του εφοπλιστικού, που δεν έχει άλλες επιλογές εκτός απ’ το να ελπίζει στο αμερικανικό πολεμικό ναυτικό. (Δεν έχει ξανασυμβεί στην πρόσφατη ιστορία να  κυκλοφορούν από το 2015, κατά κύματα, οι εντόπιες πολιτικές βιτρίνες με χάρτες για να πείσουν τους «γιάνκηδες» ότι χρειάζονται κι άλλες βάσεις στα μέρη μας εκτός απ’ αυτές που ήδη έχουν!) Δευτερευόντως οι βιτρίνες του ελλαδιστάν ψάχνουν μια θέση σε πλαστές ενδοκαπιταλιστικές αντιθέσεις, όπως η υποτιθέμενη ανάμεσα στο Παρίσι και την Ουάσιγκτον.

Η ιστορία με τα υποβρύχια της αυστραλίας προβλήθηκε απ’ τους εντόπιους δημαγωγούς (και υιοθετήθηκε απ’ το πόπολο) σαν «σοβαρή ρήξη» στις σχέσεις γαλλίας – ηπα ή ευρώπης – ηπα. Προφανώς έχει ξεχαστεί σαν ασήμαντο το τι είχε γίνει το 2003, παραμονές της αμερικανικής εισβολής στο ιράκ, όταν κοτζάμ Ράμσφελντ είχε δηλώσει πανηγυρικά ότι «η παλιά ευρώπη πεθαίνει» (δηλαδή η γαλλία και η γερμανία) επειδή τα συγκεκριμένα κράτη δεν θα συμμετείχαν στην εκστρατεία… Έχει ξεχαστεί το τι είχε γίνει όταν αποκαλύφθηκε ότι οι αμερικανικές μυστικές υπηρεσίες παρακολουθούσαν το προσωπικό τηλέφωνο της Μέρκελ…

Με δυο λόγια υπάρχει πράγματι μια κάποια ένταση στις σχέσεις της Ουάσιγκτον … όχι με την μυθική «ευρώπη» (στην οποία ανήκουν η πολωνία και τα βαλτικά κράτη, ε;…) αλλά με πολύ συγκεκριμένα κράτη. Στα οποία ΔΕΝ ανήκει το γαλλικό. Η ένταση αφορά κυρίως το γερμανικό. Οφείλεται στους διαφορετικούς προσανατολισμούς των κρατών / καπιταλισμών – τι άλλο;

Παρίσι και Ουάσιγκτον βρίσκονται στην ίδια μεριά, μαζί με το Λονδίνο (παρότι, φυσικά, το Παρίσι γρυλίζει πότε πότε προς την άλλη μεριά της Μάγχης). Την μεριά της ιμπεριαλιστικής παρακμής εξαιτίας της ανάδυσης και της διαρκούς εξέλιξης και δυναμικής του ευρασιατικού project. Αν και όποτε υπάρχουν τριβές μεταξύ αυτών των τριών κρατών, οφείλονται μόνο στο ότι είναι υποχρεωμένα να κινούνται σε όλο και μικρότερο τμήμα του κόσμου έχοντας πάντα μεγάλη όρεξη και παγκόσμιες φιλοδοξίες – οπότε πέφτουν το ένα πάνω στο άλλο…

Δεν υπάρχει λοιπόν αντιπαλότητα μεταξύ Παρισιού και Ουάσιγκτον τέτοια ώστε ένας γεωπροσοδικός σχηματισμός σαν το ελλαδιστάν να μπορεί να τζογάρει επάνω της! Κι όταν χάνεται ο ιστορικός / γεωγραφικός παράγοντας «πρόσθεσης αξίας» στο οικόπεδο, διάφορα άσχημα έπονται. Όπως το να κάνεις deal με μακέτες…

Απομένει, οπωσδήποτε, το θέατρο. Το ελληνικό κοινό είναι αποδεδειγμένα πιστό στις σαπουνόπερες. Συνεπώς συγκινείται εύκολα…

(φωτογραφία: ο αριστερά, μέσα στα υπόλοιπα μεγαλεπήβολα και αυτοκρατορικά, έχει βάλει σκοπό να φτιάξει δικό του ισλάμ… Ο δεξιά προσπαθεί να κάνει «εκσυγχρονισμό του παραγωγικού μοντέλου»… Ο πρώτος έχει εκλογές την ερχόμενη άνοιξη… Ο δεύτερος ακούει το κρίτσι-κρίτσι απ’ το ίδιο του το κόμμα στα πόδια της καρέκλας του… Το οποίο κόμμα λέει ανοικτά την μεγάλη αλήθεια: ο ρημαδοΚούλης είναι «ποτάμι»! Ουάου! Ξένο σώμα δηλαδή, ε;)