Tag: πόλεμος

Νεοκρατισμός 1

Τρίτη 21 Μάη. Ας μην υποκριθεί κανείς ότι η αμερικανική πολυεθνική (και όχι μόνον αυτή άλλωστε), που μέχρι πριν λίγους μήνες έκανε διάφορους συμβιβασμούς και συμφωνίες με το κινεζικό καθεστώς ώστε να γίνει αποδεκτό το λειτουργικό της, “δεν νοιάζεται” για τις απώλειες στα κέρδη της… Νοιάζεται.

Συμβαίνει λοιπόν μπροστά στα μάτια μας το εξής: οι (αμερικανικοί) “παγκόσμιοι γίγαντες” του internet (και του internet of things, ενός απ’ τα ιερά δισκοπότηρα της 4ης βιομηχανικής επανάστασης) δείχνουν να αναδιπλώνονται σε κάποιο βαθμό απ’ την παγκόσμια αγορά (με εύλογες σημαντικές απώλειες) μετά από διαταγή του (αμερικανικού) κράτους. Ξέραμε ότι συνεργάζονται με το βαθύ κράτος και τις υπηρεσίες του σε ότι αφορά την μαζική κατασκοπεία. Ξέραμε ότι συνεργάζονται με τον έναν ή τον άλλο τρόπο σε ότι αφορά τον έλεγχο των πληροφορικών ροών. Τώρα – η goggle ας θεωρηθεί το πιο πρόσφατο διάσημο παράδειγμα – επιστρατεύονται (κυριολεκτικά) σε διακρατικό πόλεμο. Και μάλιστα με δική τους ζημιά.

Αυτή η εξέλιξη μοιάζει να ανατρέπει την παραδεδεγμένη (από μαρξιανή άποψη) διάταξη του καπιταλιστικού οικοδομήματος. Δεν είναι, άραγε, το κεφάλαιο που καθορίζει την «πολιτική» του κράτους; Μπορεί να ισχύει και το ανάποδο;

Σας έχουμε προ-ενημερώσει ότι ναι, πράγματι, μπορεί να ισχύει και το ανάποδο: είναι το παράδειγμα των πετρελαίων του ιράκ, όταν οι μεν αμερικανικές πετρελαϊκές «πίεζαν» για άρση των κυρώσεων κατά του Σαντάμ Χουσεΐν, στα τέλη των ‘90s, προκειμένου να κάνουν δουλειές με τα ιρακινά κοιτάσματα· το δε αμερικανικό κράτος, διακομματικά, επέβαλε το αντίθετο. Ωστόσο, επειδή αυτή η περίπτωση είναι παλιά (;) μπορεί να διαφεύγει σήμερα απ’ την κριτική ανάλυση.

Το ερώτημα επαναλαμβάνεται. Τώρα, τώρα, στα μέσα Μάη του 2019, γιατί το (αμερικανικό) πληροφορικό κεφάλαιο, κεφάλαιο αιχμής, δεν καθορίζει την πολιτική του (αμερικανικού) κράτους και φαίνεται να συμβαίνει το ανάποδο; Κι αν συμβαίνει το ανάποδο, μπορούμε να είμαστε αντικαπιταλιστές / αντικρατιστές (μ’ αυτήν την σειρά…) ή πρέπει να πετάξουμε στα σκουπίδια την εργατική αντιπαλότητά μας στον καπιταλισμό μένοντας έτσι ξεδιοντασμένοι απέναντι στα κρατικά κεφαλοκλειδώματα;

Νεοκρατισμός 2

Τρίτη 21 Μάη. Σαν αυτόνομοι εργάτες (: μακριά από τους απατεώνες που πουλάνε απομιμήσεις της εργατικής αυτονομίας! το νου σας!) απαντάμε: αν το (αμερικανικό) πληροφορικό κεφάλαιο δεν διαμορφώνει τις (αμερικανικές) κρατικές πολιτικές, αυτό δεν οφείλεται στο ότι ο (καπιταλιστικός) κόσμος γύρισε ανάποδα, αλλά στο ότι αυτό το κεφάλαιο έχει ηττηθεί – απ’ το κινεζικό πληροφορικό κεφάλαιο / κράτος! Και έχει ηττηθεί όχι απλά στη σκοτεινή πλευρά του φεγγαριού (όπου το Πεκίνο συνεχίζει να κουμαντάρει ένα διαστημόπλοιο όντας το μοναδικό που έχει πετύχει κάτι τέτοιο…), αλλά στην έδρα του: την παγκόσμια εμπορευματική αγορά. Αυτήν την ήττα δεν την αναγνώρισε πρώτη η google· μάλιστα αυτή, σαν εταιρεία, θα μπορούσε να ελπίζει ότι… Την ήττα την αναγνώρισε ο συλλογικός εκπρόσωπος του αμερικανικού κεφάλαιου (δηλαδή το κράτος) όταν, πανικόβλητο απ’ την πρωτοπορεία των τεχνολογιών 5G της Huawei, άρχισε τις σπασμωδικές προσπάθειες να εμποδίσει την επέλασή τους.

Ηττημένο ήδη το αμερικανικό πληροφορικό κεφάλαιο στις προοπτικές του (π.χ. η Amazon απ’ την Alibaba…) στις αρχές της 4ης βιομηχανικής επανάστασης, είναι υποχρεωμένο να αφήσει την τύχη του στις (πολιτικές, εμπορικές, κλπ) πρωτοβουλίες του αμερικανικού κράτους, εν γνώσει του γεγονότος ότι αυτό δεν εκπροσωπεί αποκλειστικά αυτό (το κεφάλαιο αιχμής) αλλά επιπλέον και τα πιο καθυστερημένα τμήματα του (αμερικανικού) κεφάλαιου. Εκπροσωπεί την “εθνική καπιταλιστική ενότητα”, αν χρειαστεί και δια της βίας, δηλαδή την “εθνική” (με τις όποιες απαραίτητες παγκόσμιες “αποικίες”) βάση συσσώρευσης.

Πράγματι, τα αφεντικά της Silicon Valley ήταν αρνητικά το 2017 απέναντι στο ψόφιο κουνάβι· όχι άδικα. Διέβλεπαν, σωστά, ότι το ψόφιο κουνάβι (και το κόμμα του) είναι εκπρόσωποι των πιο καθυστερημένων / συντηρητικών / οπισθοδρομικών τμημάτων του αμερικανικού κεφάλαιου (για παράδειγμα των εταιρειών εξόρυξης σχιστολιθικών υδρογονανθράκων) – και ότι θα έβαζαν σε κίνδυνο τα δικά τους ψηφιακά global συμφέροντα.

Η πιο πρόσφατη εξέλιξη δείχνει πως όχι πια. Παρότι η Goggle (παραμένει παράδειγμα, και δεν μας φαίνεται σαν εξαίρεση) μπορεί να διεκδικήσει και να πετύχει κάποιες «εξαιρέσεις» και κάποια «παραθυράκια» στις εμπορικές τις σχέσεις με την κάθε Huawei, ξέρει ότι μεσοπρόθεσμα έχει ηττηθεί. Ξέρει (ή καταλαβαίνει) πως η κινεζική εταιρεία (ή οποιοσδήποτε διάδοχός της) δεν πρόκειται να μείνει όρθια πάνω στο κύμα της 5G αναδιάρθρωσης μόνο με όρους δικτύων· και σίγουρα όχι χωρίς δικά της λειτουργικά συστήματα.

Το ίδιο ισχύει, σε γενικές γραμμές, με το άλλο ιερό αμερικανικό τέρας: την Apple. Η εταιρεία που καθιέρωσε παγκόσμια τα smart phones ανακοίνωσε πολύ πρόσφατα πως μετακινείται απ’ το εμπόριο συσκευών στο εμπόριο υπηρεσιών. Για να το πούμε διαφορετικά: απ’ το εμπόριο «υλικότητας» στο εμπόριο «σχέσεων» – που υπάγονται σε διάφορους (και πολιτισμικούς) προσδιορισμούς. Προφανώς η Apple δεν σκοπεύει να πάψει να είναι λιγότερο global απ’ ότι τώρα. Οι ceo της συνειδητοποιούν ωστόσο ότι μεσοπρόθεσμα χάνουν την μάχη της «υλικότητας» των γκάτζετ, είτε απέναντι στη νοτιοκορεατική Samsoung είτε (ακόμα χειρότερα) απέναντι στις κινεζικές Huawei, Xiaomi κλπ.

Το ερώτημα (που διατυπώνουμε προς στιγμήν θεωρητικά) είναι αν η Apple, η Amazon, η Facebook και σία μπορούν να κρατηθούν στον αφρό πουλώντας «σχέσεις» χωρίς να οχυρωθούν πίσω από «τείχη» απέναντι στην κινεζική / ασιατική καπιταλιστική επέλαση – που δείχνει ικανή να φτιάξει και να πουλήσει οτιδήποτε, απ’ την μια άκρη του κόσμου στην άλλη.

Νεοκρατισμός 3

Τρίτη 21 Μάη. Αν τα πιο πάνω περιληπτικά είναι σωστά (κι αυτό υποστηρίζει η ασταμάτητη μηχανή), τότε η μεταστροφή ανάμεσα στη δεκαετία του 1990 και εκείνη του 2020 δεν συνιστά κατάρριψη της μαρξιανής κριτικής ανάλυσης αλλά μάλλον την εκ νέου απόδειξή της! Η δεκαετία του ’90 δεν σημαδεύεται (αν κάποιος ψάχνει πρόσωπα / σύμβολα) απ’ τον αμερικάνο πρόεδρο Κλίντον, αλλά απ’ τον αντιπρόεδρο Al Gore: έναν αυθεντικό εκπρόσωπο του νεωτεριστικού, global, φιλελεύθερου πνεύματος της αναδυόμενης παγκόσμιας κυριαρχίας της Silicon Valley.

Τρεις δεκαετίες μετά η επιτυχία της 3ης βιομηχανικής επανάστασης υπό την ηγεμονία αμερικανικών κολοσσών (και η εύλογη παγκοσμιοποίηση του ψηφιακού παραδείγματος) δεν έχει Al Gore, ούτε καν ανάμεσα στους «δημοκρατικούς» των ηπα. Έχει Jack Ma – εξαμερικανισμένο ψευδώνυμο, υποθέτουμε… Κι ο λόγος είναι απλός: η νίκη του παραδείγματος έχει φτάσει στην ήττα της αμερικανοποίησής του, απ’ την στιγμή που το συλλογικό και υπό κρατική κινεζική διεύθυνση καπιταλιστικό κεφάλαιο 1,3 δισεκατομυρίου ανθρώπων αποδεικνύεται πολύ πιο δυναμικό.

Απέναντι σ’ αυτήν την εξέλιξη ακόμα και η αμερικανική Silicon Valley (και, ακόμα πιο έντονα, αυτό που μορφοποιήθηκε σαν πολιτική της έκφραση για παγκόσμια χρήση, δηλαδή το δόγμα η ιδιωτική καινοτομία μπροστά – πίσω παλιοκράτος!) οχυρώνεται· ή, πιο σωστά, το προσπαθεί μάλλον μάταια…

Όπως το είπε ένας κάποιος Keynes, ο φιλελευθερισμός είναι πλεύση καλού καιρού – για όσους έχουν το πάνω χέρι και τον άνεμο στα πανιά τους…

Όταν τα χάνουν τότε ααααα!!!.. Τότε…

“Πόλεμος πολιτισμών”;

Δευτέρα 20 Μάη. Ήταν μόλις στις αρχές του Μάη όταν σε “συνέδριο ασφαλείας” στην Ουάσιγκτον ένας κάποιος Kiron Skinner, που συμβαίνει να είναι ο «διευθυντής πολιτικής» του αμερικανικού υπ.εξ., χαρακτήρισε την αντίθεση ηπα – κίνας σαν «σύγκρουση πολιτισμών», και σαν «μια μάχη με έναν πραγματικά διαφορετικό πολιτισμό και ιδεολογία που οι ηπα δεν έχουν ξαναδώσει στο παρελθόν».

Δεν θα ήταν δύσκολο να το προβλέψει κανείς εδώ και σχεδόν 20 χρόνια: ο δυτικός πρωτοκοσμικός πολυεπίπεδος αντιμουσουλμανισμός κάποια στιγμή θα έπρεπε να αποκτήσει μερικούς ορόφους ακόμα, με την προσθήκη του αντι-σινισμού. Υπάρχουν, φυσικά, ορισμένα (ιδεολογικά) προβλήματα που θα πρέπει να λυθούν απ’ τους χειραγωγούς. Το Πεκίνο, είτε σαν καπιταλισμός και τεχνολογία είτε σαν πολιτισμός και κουλτούρα, είναι πολύ δύσκολο να θεωρηθεί «κατώτερο»… (Στην πραγματικότητα ούτε ο μουσουλμανισμός κόσμος θα μπορούσε να θεωρηθεί «κατώτερος» αν λαμβάνονταν υπόψη οι συνέπειες της πολλών δεκαετιών και τρόπων αποικιοποίησης / λεηλασίας του απ’ τον δυτικό καπιταλισμό…)

Όμως καθώς ο λεγόμενος «εμπορικός πόλεμος» που έχει κηρύξει η Ουάσιγκτον γίνεται όλο και λιγότερο «εμπορικός», και καθώς οι μάζες των υποτελών δεν πορώνονται ιδιαίτερα με επιχειρήματα του είδους «το εμπορικό μας ισοζύγιο είναι ελλειμματικό», θα πρέπει να κατασκευαστεί το είδωλο του «απαίσιου εχθρού» – με σκιστά μάτια. Θα (ξανα)μπεί το σφυροδρέπανο στο κάδρο, ο «κομμουνιστικός κίνδυνος»;

Θα δείξει.

“Είμαστε ειρηνόφιλοι ρε!” 1

Δευτέρα 20 Μάη. Εν τω μεταξύ η Ουάσιγκτον και οι σύμμαχοί της (συμπεριλαμβανόμενου του Λονδίνου: μπορεί οι πολιτικές βιτρίνες της αυτού μεγαλειότητας να μην ξέρουν πως θα ξεσφηνώσουν τον βρετανικό λέοντα απ’ την πόρτα εξόδου – απ’ την ε.ε. – ξέρουν όμως μια χαρά να πιάνουν πόστα στα στρατηγικά περάσματα…) συγκεντρώνουν στρατό και όπλα στα μούτρα της Τεχεράνης. Δεν θέλουμε πόλεμο λένε και ξαναλένε, κι αυτό είναι το ανησυχητικό (για την ασταμάτητη μηχανή): όταν λέγεται και ξαναλέγεται αυτή η κουβέντα από πολεμοκάπηλους μπορεί κάλιστα να σημαίνει το ακριβώς αντίθετο.

Επ’ αφορμή αυτού του “η ειρήνη βρίσκεται στη μύτη των πυραύλων μας” αντιγράφουμε αποσπάσματα από ένα χρήσιμο άρθρο του Alastair Crooke, γραμμένο πριν μια βδομάδα:

Ο Bernard Lewis, ένας βρετανο-αμερικάνος ιστορικός της μέσης Ανατολής, έχει υπάρξει τρομακτικά επιδραστικός στην Αμερική – οι ιδέες του περί πολιτικής έχουν εμποτίσει προέδρους, σχεδιαστές της πολιτικής και think tanks, και συνεχίζουν να τους εμποτίζουν. Αν και πέθανε πέρυσι, οι τρομακτικές του απόψεις συνεχίζουν να διαμορφώνουν τις αμερικανικές αντιλήψεις για το ιράν. Ο Mike Pompeo [σ.σ.: ο special one plus των γνωστών τριών, για να μην ξεχνιόμαστε…] έγραψε πρόσφατα: «Τον συνάντησα μόνο μια φορά αλλά έχουν διαβάσει πολλά απ’ όσα έγραψε. Χρωστάω πολλά απ’ όσα ξέρω για την μέση Ανατολή στη δουλειά του… Είναι ένας άνθρωπος που πίστευε, όπως κι εγώ, ότι οι αμερικάνοι πρέπει να είναι πιο άνετοι με την μεγαλωσύνη της χώρας τους, όχι λιγότερο».

Αν έχει προσόντα καταλληλότητας για το πόστο του ψοφιοκουναβικού υπ.εξ. ο special one plus, τέτοιους καιρούς, είναι επειδή “γνωρίζει τον κόσμο” μέσα από γεωπολιτικά φασιστοαναγνώσματα…

Ο Crooke συνεχίζει:

Το «σχέδιο Bernard Lewis» όπως έγινε γνωστό, ήταν ένα σχέδιο για την διάλυση όλων των κρατών της περιοχής – απ’ την μέση Ανατολή ως την ινδία – κατά μήκος εθνικών, σεχταριστικών και γλωσσικών γραμμών. Μια ριζοσπαστική βαλκανοποίηση της περιοχής. Ένας απόστρατος αξιωματικός του αμερικανικού στρατού, ο Ralph Peters, ακολούθησε την ιδέα φτιάχνοντας έναν χάρτη για το πως θα έπρεπε να γίνει η βαλκανοποίηση της μέσης Ανατολής. Ο Ben Gurion [σ.σ.: ο πρώτος εθνικιστικο-μιλιταριστής πρωθυπουργός του νεοδημιούργητου τότε κράτους του ισραήλ] είχε αντίστοιχες στρατηγικές φιλοδοξίες για την εξυπηρέτηση των ισραηλινών συμφερόντων.

.. Ο επιρροή του Lewis έφτασε σίγουρα στην κορυφή: ο πρόεδρος Bush ο 2ος κουβαλούσε μαζί του άρθρα του Lewis σε μια συνάντηση στο οβάλ γραφείο, αμέσως μετά την 11η Σεπτέμβρη· και μόλις 8 ημέρες μετά την επίθεση στους δίδυμους πύργους ο Lewis ενημέρωνε τον Richard Perle… Ήταν εκείνη η ημέρα που ο Perle μαζί με τον υπ.αμ. Donald Rumsfeld ζήτησαν την εισβολή στο ιράκ…

… Ήταν ο Lewis και όχι ο Samuel Huntington που εφηύρε τον όρο «σύγκρουση των πολιτισμών» – υποστηρίζοντας ότι το ισλάμ και η δύση είναι μπλεγμένοι σ’ έναν υπαρξιακό πόλεμο μεταξύ τους.

… Τώρα, εμπνεόμενοι απ’ τον διανούμενό ήρωά τους, τον Lewis, ο Pompeo με τον σύντροφο του Richard Perle, τον John Bolton, φαίνεται να προωθούν αυτό που ο Lewis περιέγραφε σαν «κτύπημα του ιράν ανάμεσα στα μάτια με ένα μεγάλο ρόπαλο – τις κυρώσεις».

“Είμαστε ειρηνόφιλοι ρε!” 3

Δευτέρα 20 Μάη. Στην πράξη το ψόφιο κουνάβι έχει πεισθεί για κάτι ακόμα χειρότερο: έχει κηρύξει σχεδόν πόλεμο στο Πεκίνο. Γιατί ακόμα κι αν είναι οι Pompeo και Bolton είναι που στέλνουν πολεμικά στον Περσικό, είναι το ψόφιο κουνάβι που στέλνει πολεμικά (και μάλιστα με προβοκατόρικο τρόπο) στη νότια θάλασσα της κίνας.

«Λογικό» απ’ την ψοφιουναβική ιμπεριαλιστική άποψη. Η Τεχεράνη δεν είναι απειλή για τις ηπα (αλλά το Τελ Αβίβ έχει εντελώς διαφορετική άποψη). Το Πεκίνο είναι – και η Ουάσιγκτον δεν χρειάζεται επ’ αυτού την γνώμη των συμμάχων της στην ανατολική Μεσόγειο…

Πως να οξύνεις μια αναμέτρηση που είναι όλο και λιγότερο “οικονομική”

Σάββατο 18 Μάη. Σε μια κίνηση που σύμφωνα με την άποψη κάποιων «ειδικών» μπορεί να αποδειχθεί αυτοκαταστροφική, το ψόφιο κουνάβι υπέγραψε χτες την πλήρη απαγόρευση (χωρίς ειδική άδεια…) οποιασδήποτε εξαγωγής αμερικανικών τεχνολογικών εξαρτημάτων προς την κινεζική Huawei· και ταυτόχρονα την πλήρη απαγόρευση εισαγωγής προϊόντων της Huawei στις ηπα…

Αν το δεύτερο μπορεί να θεωρηθεί «προσπάθεια οικονομικού γονατίσματος» (με επιχείρημα την «ασφάλεια των ηπα») το πρώτο γίνεται με την ελπίδα ότι χωρίς τα μικροτσίπ που εισάγει η Huawei απ’ τις ηπα θα «κλατάρει» – επιτρέποντας στις αμερικανικές εταιρείες 5G να την προλάβουν. Είναι έτσι όμως;

Η αμερικανική Qualcomm θεωρείται «πρώτης γραμμής» στην κατασκευή μικροτσίπ για κινητά, και πρώτη στον κόσμο σ’ αυτήν την κατηγορία. Όμως το 65% των εσόδων της προέρχεται απ’ τις πωλήσεις της στην κίνα (και στην Huawei) – έσοδα που τώρα θα πρέπει να ξεχάσει… Απ’ την άλλη μεριά οι πωλήσεις της Huawei στις ηπα είναι μόνο το 6,6% του τζίρου της (έναντι 51,6% απ’ την κινεζική αγορά, 28,4% απ’ την ευρώπη, την μέση ανατολή και την αφρική, και 11,4% απ’ την ασία).

Εν τω μεταξύ η Huawei έχει μια θυγατρική στην κίνα, ονόματι HiSilicon, που ανακοίνωσε χτες (σχεδόν ταυτόχρονα με τις ψοφιοκουναβικές απαγορεύσεις…) πως οι τεχνικοί της προετοιμάζονταν μυστικά εδώ και χρόνια για την στιγμή που η μητρική θα αποκλειόταν απ’ την τεχνολογική αγορά των ηπα, σε εξαρτήματα –συμπεριλαμβανόμενων των μικροτσίπ. Η HiSilicon είναι μεν γνωστή για την κατασκευή μικροτσίπ, αλλά ήταν άγνωστο ότι έχει σχεδιάσει και είναι σε θέση να φτιάξει τέτοια για 5G κινητά. Η διαβεβαιώση της HiSilicon έχει προκαλέσει έκπληξη, αφού κανείς δεν ξέρει ούτε τις τεχνολογικές ούτε τις παραγωγικές της δυνατότητες (συμπεριλαμβανομένου του outsourcing της παραγωγής).

Είτε αυτή η εξέλιξη είναι ακριβής είτε όχι, τα αμερικανικά πανηγύρια ότι «υπογράφτηκε η θανατική καταδίκη της Huawei» είναι το λιγότερο γελοία: θα ήταν δυνατόν ο «κεντρικά ελεγχόμενος» κινεζικός καπιταλισμός να μην έχει συναίσθηση του πόσο μακριά θα προσπαθήσει να πάει η Ουάσιγκτον; Όχι. Το ψοφιοκουναβιστάν πάσχει απο σύνδρομο μεγαλείου, υποτιμώντας τους πάντες – κι αυτό το ξέρουν οι πάντες, και μερικοί ακόμα…

Το πραγματικό ζήτημα για την Huawei και όχι μόνον αυτήν δεν είναι το ενδεχόμενο τεχνολογικού «κλαταρίσματος» αλλά ο αποκλεισμός απ’ την αμερικανική αγορά. Το πραγματικό πρόβλημα για τις αμερικανικές εταιρείες (θα) είναι ο αποκλεισμός τους απ’ την 4πλάσιου μεγέθους κινεζική αγορά!

Σ’ αυτού του είδους τον πόλεμο η Ουάσιγκτον θα προσπαθήσει να τραβήξει (με το ζόρι, με απειλές κλπ) και την ε.ε.: να ακολουθήσει την δική της γραμμή, στερώντας απ’ τις κινεζικές επιχειρήσεις και την ευρωπαϊκή αγορά. Η ε.ε. (και σίγουρα τα μεγαλύτερα κράτη / μέλη) έχουν τους δικούς τους λόγους να αρνηθούν· δεν ξέρουμε ωστόσο σε ποιο βαθμό μπορούν να περιφρουρήσουν τις αποφάσεις τους απέναντι στις αμερικανικές «τιμωρίες». Είναι προφανές όμως ότι το project europe «λαχανιάζει» απ’ τον αμερικανικό πόλεμο: υπάρχει ήδη η απαγόρευση αγοράς υδρογονανθράκων απ’ το ιράν, η απαγόρευση επενδύσεων εκεί, και φυσικά οι κυρώσεις κατά της Μόσχας…

Το βλέμμα του “δράκου”

Σάββατο 18 Μάη. Εν τω μεταξύ το κ.κ. κίνας συνεχίζει την εκστρατεία εθνικής ενότητας. Σε χθεσινό τους άρθρο οι «global times» αναφέρεται μεταξύ άλλων:

… Οι ηπα έχουν εγκαταλείψει εντελώς τις εμπορικές αρχές και αδιαφορούν για το νόμο. Η βαρβαρική τους συμπεριφορά απέναντι στην Huawei μέσα απ’ την χρήση της διοικητικής εξουσίας μπορεί να θεωρηθεί σαν κήρυξη πολέμου στην κίνα στο οικονομικό και τεχνολογικό πεδίο. Είναι καιρός ο κινεζικός λαός να εγκαταλείψει τις ψευδαισθήσεις του. Οι συμβιβασμοί δεν οδηγούν τις ηπα σε καλή θέληση.

Πρέπει με αποφασιστικότητα να αναμετρηθούμε με τα διαβολικά χαρακτηριστικά που έχουν ενσωματωθεί στις ηπα. Παραμένοντας προσηλωμένη στο άνοιγμα, η κίνα θα πρέπει να βελτιωθεί στην αντιμετώπιση των ηπα.

Σ’ αυτή τη μάχη εναντίον των ηπα, απ’ την μια μεριά θα πρέπει να σεβόμαστε την διεθνή νομοθεσία και να λαμβάνουμε υπόψη την γενική τάση των κινεζικών μεταρρυθμίσεων και του ανοίγματος. Απ’ την άλλη μεριά, δεν θα πρέπει να είμαστε ιδιαίτερα ευγενείς ή να ανησυχούμε για την γνώμη της Δύσης. Οποιοδήποτε μέτρο που μπορεί να δαγκώσει τις ηπα χωρίς να βλάπτει την κίνα πρέπει να υιοθετηθεί…

Σαφές…

Ο πυρήνας των μπλοκ

Σάββατο 18 Μάη. Την ίδια ημέρα, χτες, βρισκόταν στο Πεκίνο ο ιρανός υπ.εξ. Javad Zarif. Ο Zarif βρίσκεται σε «τουρνέ» στην ασία (πέρασε απ’ το Νέο Δελχί, μετά το Πεκίνο θα πάει στο Τόκιο) με κατάληξη την Μόσχα, για να χαρτογραφήσει ξανά τις διεθνείς σχέσεις (συμπεριλαμβανόμενων των οικονομικών) της Τεχεράνης. Το Πεκίνο εισάγει ιρανικό πετρέλαιο, και έχει ξεκαθαρίσει ότι δεν σκοπεύει να πειθαρχήσει στις αμερικανικές τιμωρίες… Δεν υπάρχει ωστόσο άλλος τρόπος μεταφοράς του στην κίνα εκτός απ’ τον θαλάσσιο. Κι εκεί ο αμερικάνικος στόλος μπορεί να μπλοκάρει τις μεταφορές.

Ανάλογα με το πόσο θα πιέσει το ψοφιοκουναβιστάν τις κινεζικές αγορές πετρελαίου απ’ το ιράν, δεν θα προστεθεί απλά ένα ακόμα «σημείο τριβής». Θα επιταχυνθούν και οι ανταποδόσεις των κτυπημάτων: το ψοφιοκουναβιστάν απλά οδηγεί ένα σπιράλ όξυνσης του οποίου το τέλος δεν ορίζει…

«Περσικός»… όπως «του Τονκίν»…

Τετάρτη 15 Μάη. Το διαβάσατε εδώ (ευχόμαστε…) την περασμένη Δευτέρα (Δεν είναι Περλ Χάρμπορ… Αλλά…). Χτες έγινε «ημιεπίσημο». «Ανώνυμοι» αμερικάνοι υποστηρίζουν ότι το «σαμποτάζ σε τάνκερ» έγινε είτε από ιρανούς, είτε από proxies της Τεχεράνης…

Λογική; Μην την ψάχνετε, δεν υπάρχει. Ποιος θα πεισθεί; Αδιάφορο. Αρκεί να «πεισθούν» οι αμερικάνοι γερουσιαστές / βουλευτές και, φυσικά οι στενοί σύμμαχοι: το Τελ Αβίβ, το Ριάντ, ίσως και η Αθήνα.

Η «δουλειά» (το «σαμποτάζ») ήταν πράγματι επαγγελματική. Μια τρύπα σε κάθε σκαρί, στην ίσαλο γραμμή, σε σημείο που ούτε ναυάγιο να προκληθεί, ούτε νεκροί ή τραυματίες, ούτε διαρροή πετρελαίου. Εύκολα πράγματα για κάποιες «μονάδες υποβρύχιων καταστροφών». Τίνος κράτους όμως; Των εμιράτων; Του τοξικού; Ή του Τελ Αβίβ;

Οι ισραηλινές υπηρεσίες είναι οπωσδήποτε στο βάθρο των πιθανών σαμποτέρ. Γιατί; Επειδή ήταν αυτές που «πληροφόρησαν έγκαιρα ότι υπάρχει αξιόπιστος κίνδυνος εχθρικών ενεργειών στα στενά του Ορμούζ» πριν καιρό – την Ουάσιγκτον πληροφόρησαν. Έτσι ώστε η μάλλον ρουτινιάρικη πλεύση του αεροπλανοφόρου Abraham Lincoln προς τις θερμές θάλασσες να μετατραπεί σε αποστολή απειλών προς το ιράν.

Το «σαμποτάζ» ήταν προβοκάτσια. Αλλά (κρίνουμε) όχι Η προβοκάτσια. Είναι μια προβοκάτσια που «νομιμοποιεί» τον κατάπλου του αμερικάνου αεροπλανοφόρου και των συνοδευτικών στα στενά του Ορμούζ. Θεωρητικά θα μπορούσε (πάντα στα αμερικανικά ιμπεριαλιστικά μυαλά) να επιτρέπει μέχρι μια «μικρή πυραυλική τιμωρία», κτυπήματα σε κάποιο ιρανικό λιμάνι – αφήνοντας στην Τεχεράνη το αν θα επιλέξει να απαντήσει κλιμακώνοντας ή να «σωπάσει»…

Το ψόφιο κουνάβι, προς το παρόν είναι βλοσυρό, με πατρικό τόνο, με το γνωστό λεξιλόγιο των 10 λέξεων. «Ακούω κάτι ιστοριούλες για το ιράν. Αν κάνουν οτιδήποτε θα είναι μεγάλο λάθος. Θα υποφέρουν πολύ. Θα δούμε τι έχει γίνει με το ιράν. Δεν θα είναι χαρούμενοι. Δεν θα είναι καθόλου χαρούμενοι. Εντάξει;

Εντάξει!… Απ’ την μεριά της η Τεχεράνη είναι υπερβολικά ψύχραιμη (και «σίγουρη»). Δεν θα γίνει κανένας πόλεμος… Δεν επιδιώκουμε πόλεμο, ούτε κι αυτοί… Δεν τους συμφέρει.. δήλωσε ο αρχιτράγος του ιρανικού καθεστώτος Ayatollah Ali Khamenei.

Έχει μεν μια βάση αυτή η στάση: προφανώς το ιρανικό καθεστώς ΔΕΝ θέλει πόλεμο με το ψοφιοκουναβιστάν. Αλλά δεν αποκλείουμε να είναι «με την ψυχή στο στόμα»…