Tag: πόλεμος

Εμπορικός (αλλά όχι μόνο…) πόλεμος 3

Πέμπτη 8 Νοέμβρη. Προς τι αυτές οι γενικότητες απ’ την μεριά μας; Επειδή υπάρχει μια ενιαία υλική βάση ανάμεσα στις χθεσινές αμερικανικές “ενδιάμεσες” εκλογές και τ’ αποτελέσματά τους· την μέση Ανατολή· την Αφρική· τη λατινική Αμερική· την ανατολική Ασία· την κεντρική Ασία – ακόμα και την “τύχη” των ελληνικών τραπεζών, αν ενδιαφέρει.

Στις χθεσινές εκλογές στις ηπα δεν συγκρούστηκαν δύο αντίπαλες στρατηγικές για τα μείζονα προβλήματα του αμερικανικού ιμπεριαλισμού. Αλλά δύο ασύμβατα μεταξύ τους κοινωνικά / πολιτικά μπλοκ. Ένα που εξοπλίζεται (για λογαριασμό του αμερικανικού ιμπεριαλιστικού μέλλοντος) και ένα που διαμαρτύρεται (για την φασιστική σκλήρυνση του κοινωνικού πεδίου, υπερασπιζόμενη τις ανοχές και τις αμοιβαίες αναγνωρίσεις που επέτρεψε η δυτική, φιλελεύθερη τάση της παγκοσμιοποίησης… ). Το γεγονός ότι το ψόφιο κουνάβι έκανε προεκλογική εκστρατεία όχι εκθειάζοντας τα “οικονομικά επιτεύγματά” του αλλά τονίζοντας την δήθεν απειλή των ξένων “ξυπόλυτων”-που-πλησιάζουν-στα-σύνορα εξηγείται (κατά την άποψή μας) απ’ αυτό: οι “οικονομικές επιτυχίες” είναι προσωρινές, το κλαδί που πρόκειται να καταρρεύσει. Το μόνο (κλαδί) που θα μείνει για να κρίνει το αμερικανικό μέλλον σαν παγκόσμιας ηγεμονικής εξουσίας (άρα, έμμεσα αλλά καθαρά, το μέλλον της αμερικανικής καπιταλιστικής ευημερίας) είναι ο εξοπλισμός· και στο βάθος ο πόλεμος.

Συνεπείς με τον ιστορικό τους ρόλο οι αμερικάνοι συντηρητικοί, σαν εκφραστές / εκπρόσωποι / ενισχυτές αυτής συμμαχίας εθνικιστικών, ρατσιστικών, συντηρητικών και μισαλλόδοξων «κοινωνικών / πολιτικών / οικονομικών» υποκειμένων που βρίσκεται στο τιμόνι, δεν προπαγάνδισαν μια «ευημερία» που θα μπορούσε να φέρει εφησυχασμό· αλλά το μίσος – σαν – κεφάλαιο – καταστροφής, που απαιτεί εθνικιστική, μιλιταριστική εγρήγορση. Το ίδιο γίνεται σε πολλά σημεία της ευρωπαϊκής ηπείρου: το εθνικό, ρατσιστικό μίσος – με όποια ευκαιρία είναι αξιοποιήσιμη – είναι η αλληγορία του εξοπλισμένου (αν είναι δυνατόν: ως τα δόντια) «ο-καθένας-για-την-πάρτη-του». Είναι η σημαία του.

Κι ενώ αυτή εμφανίζεται σαν «εθνική σημαία αποκατάστασης της αξίας» (του «εθνικού κεφάλαιου» πάντα, μέσα στον πλανητικό καταμερισμό εξουσίας…) είναι ταυτόχρονα μια διεθνής σημαία. Πώς επιστρατεύονται οι προλεταριακοί και μη πληθυσμοί ώστε να αλληλοεξοντωθούν για το καλό των αφεντικών τους στη μεγάλη, παγκόσμια κλίμακα της «δημιουργικής καταστροφής»; Σαν οπαδοί ποδοσφαιρικών ομάδων; Όχι – ποτέ δεν θα ήταν δυνατόν οι γηπεδικές εχθρότητες να οδηγήσουν σ’ ένα πνιγμένο στο αίμα παγκόσμιο ξεκαθάρισμα λογαριασμών… (για τις μοιρασιές του πλανήτη). Μόνο εθνικές σημαίες (και, επιπλέον, εθνικές συμμαχίες) μπορούν να πετύχουν σ’ αυτή τη δουλειά.

Αυτό έχει εισηγηθεί κατηγορηματικά το ψοφιοκουναβιστάν… Και δεν είναι ιστορικά άκυρο, σίγουρα όχι απ’ την σκοπιά της απρόσωπης καπιταλιστικής μηχανικής.

Καμιά φωλιά, σε κανέναν ουρανό

Πέμπτη 8 Νοέμβρη. Ο ποιητής συνέλαβε όχι τις αιτίες αλλά τα πιο απτά αποτελέσματα αυτών των διαδικασιών· συνέλαβε όχι το πέρασμα της Ιστορίας πίσω απ’ την πλάτη του (μας) αλλά το ξερατό που προκαλεί η ναυτία της τρικυμίας της. Και πρότεινε αναχωρητισμό, πρότεινε την παλιά (αδύνατη πια) φυγή:

Μου λεν αν φύγω από τον κύκλο θα χαθώ

στα όρια του μοναχά να γυροφέρνω

Και πως ο κόσμος είν’ανήμερο θεριό

που όταν δαγκώνει εγώ καλά είναι να σωπαίνω

Κι όταν φοβούνται πως μπορεί να τρελαθώ

μου λεν να πάω κρυφά κάπου να κλάψω

Και να θυμάμαι πως αυτό το σκηνικό

είμαι μικρός πολύ μικρός για να τ’ αλλάξω

Μα εγώ μ΄ένα άγριο περήφανο χορό

σαν αετός πάνω απ’τις λύπες θα πετάξω

Σιγά μη κλάψω σιγά μη φοβηθώ

σιγά μη κλάψω σιγά μη φοβηθώ!

Θα πάω να χτίσω μια φωλιά στον ουρανό

θα κατεβαίνω μόνο αν θέλω να γελάσω.

Έκανε τραγικό λάθος ο ποιητής, κάνουν τραγικό λάθος αυτοί που ψάχνουν de facto νησίδες σωτήριας / εξασφάλισης. Και δεν φταίει η ασταμάτητη μηχανή γι’ αυτό: ο ουρανός γεμίζει διαρκώς όπλα, όλο και περισσότερα όπλα. Δεν υπάρχει εκεί χώρος για φωλιές. Ούτε αλλού. Δεν υπάρχει πια χώρος για τον σαρδόνιο καγχασμό των αδυνάτων…

Ούτε η υπόδειξη της μικρότητάς μας διορθώνεται αν της φορέσουμε φτερά… Ατομικά η έμπνευση του ποιητή έχει την συναισθηματική αξία της. Αλλά φωλιές γιοκ!

Συμμαχικά έντομα 1

Κυριακή 4 Νοέμβρη. Ακούγεται δυστοπικό (και είναι) αλλά πρόκειται για γεγονός. Ο τεχνολογικός βραχίονας του αμερικανικού στρατού (η γνωστή darpa) έχει ξεκινήσει ένα πρόγραμμα κατασκευής «συμμαχικών εντόμων», για την προστασία (λέει) της αμερικανικής αγροτικής παραγωγής από σοβαρές ζημιές οποιασδήποτε προέλευσης… Αυτό που φτιάχνουν οι βιοτεχνολόγοι της darpa είναι μεταλλαγμένες σειρές εντόμων που θα μεταφέρουν στις καλλιέργειες μεταλλαγμένους ιούς, που θα αλλάζουν τον γενετικό κώδικα των φυτών, ώστε να τα προστατεύουν «από αρρώστιες, καθώς επίσης φυσικές και τεχνητές απειλές στην παραγωγή πρώτων υλών διατροφής».

Αν επρόκειτο γι’ αυτό υπάρχουν αρκετά μεγάλες αγροβιομηχανίες που έχουν και τους παράδες και την ικανότητα να βρουν το κατάλληλο «προσωπικό», για να μας πουλήσουν διατροφική προστασία. Η υπογραφή darpa παραπέμπει, κατευθείαν, σε έρευνες για στρατιωτικούς σκοπούς. Και είναι εύλογο να σκεφτεί κανείς τους στόχους των insect allies (έτσι λέγεται το project): η αγροτική παραγωγή του εχθρού…

Μήπως είμαστε υπερβολικά καχύποπτοι; Όχι. Οι πραγματικές (και όχι όσα διαδίδονται προπαγανδιστικά…) γνώσεις των βιοτεχνολόγων, στην αιχμή των σχετικών ερευνών, είναι και λίγες και αβέβαιες για το πως μπορεί να γίνει πετυχημένα μια «καλή» (ας την πούμε έτσι) μετάλλαξη. Για την ακρίβεια η ως τώρα τελευταία λέξη των ερευνών είναι ότι είναι απίθανο να επιτευχθεί μια ακριβής γενετική τροποποίηση χωρίς άγνωστες και απρόβλεπες επιδράσεις σε άλλα σημεία της αλυσίδας οποιουδήποτε dna.

Αυτό σημαίνει ότι σήμερα, και για ικανό χρόνο στο μέλλον, θα είναι πιο εύκολο να καταστρέψει κανείς γενετικά ένα dna παρά να το βελτιώσει με ακρίβεια και χωρίς ανεπιθύμητες παρενέργειες. Η γενετική καταστροφή είναι εύκολη, ειδικά αν μ’ αυτήν ασχοληθούν στρατοί· η γενετική «βελτίωση» είναι αδύνατη (αλλά πουλιέται για ιδεολογικούς ή/και εμπορικούς λόγους).

Συμμαχικά έντομα 2

Κυριακή 4 Νοέμβρη. Συνεπώς η dapra, που ούτε ηλίθια είναι ούτε πετάει τα λεφτά της, ασχολείται ουσιαστικά με το πως θα κάνει συγκεκριμένα έντομα «φορείς γενετικής καταστροφής». Και επειδή οι μεταλλαγμένοι ιοί δεν αφορούν μόνο φυτά αλλά και ζώα (συμπεριλαμβανομένου του είδους μας), αυτό με το οποίο ασχολείται η dapra είναι η κατασκευή εντόμων βιολογικού πολέμου.

Γάλλοι και γερμανοί βιοτεχνολόγοι εκδήλωσαν ήδη (όσο πιο κομψά μπορούσαν) την ανησυχία τους ότι το πρόγραμμα insect allies θα μπορούσε να θεωρηθεί παραβίαση της συνθήκης για την απαγόρευση των βιολογικών όπλων.

Ναι (λέει η περιθωριακή ασταμάτητη μηχανή) περί αυτού πρόκειται. Αλλά αν το φωνάξουν οι ειδικοί πολλές φορές και δυνατά, το πολύ πολύ το ψοφιοκουναβιστάν να αποχωρήσει κι’ απ’ αυτήν!

(Παρακαλούμε σκεφτείτε το και, αν το καταλάβετε, φροντίστε να το καταλάβουν κι άλλοι. Αυτό το ζόμπι ερώτημα «οπότε τι να κάνουμε;» που είτε σημαίνει τι φοβερό-και-τρομερό να κάνουμε μέσα στην επόμενη εβδομάδα, άντε μήνα, (γιατί μετά θα έχουμε να κάνουμε κάτι άλλο φοβερό-και-τρομερό…) ή προσπαθεί να εκμαιεύσει την απάντηση «να φτιάξουμε ένα δικό μας μποστάνι να τρώμε μαρούλια και πατάτες απ’ τα χεράκια μας», αυτό λοιπόν είναι σημαδούρα διανοητικής καταστροφής σε μια πολύ ζορική καπιταλιστική εποχή. Μπροστά στο φόβο; Ναι, μπροστά στο φόβο.

Αλλά τώρα, μπροστά σε τέτοιους φόβους, είναι που χρειάζονται τα μέγιστα της ατομικής και συλλογικής ανταγωνιστικής σκέψης, υπομονής, έρευνας, επιμονής· και όχι οι ξεπέτες…)

Αφγανιστάν

Τετάρτη 24 Οκτώβρη. Δεν μας διέφυγε, απλά δεν προλάβαμε να το αναφέρουμε. Όλα τα πιο πάνω συμβαίνουν ενόσω στο κέντρο της γραμμής αντιπαράθεσης Μεσόγειος – Ειρηνικός έγινε την προηγούμενη βδομάδα κάτι που θα έχει οπωσδήποτε συνέπειες. Σε ενέδρα των ταλιμπάν στην Kandahar ο διοικητής του αμερικανικού / κατοχικού στρατού στρατηγός Jeffrey Smiley την γλύτωσε «στο παρατσάκ», με μια σφαίρα που τον πέτυχε μεν αλλά δεν τον σκότωσε. Αντίθετα, οι δυο αφγανοί αξιωματούχοι που ήταν μαζί του, ο αρχηγός της αστυνομίας στην περιοχή (και μεγάλο κάθαρμα ως τσατσορούφιανος των αμερικάνων) Abdul Raziq και ο αρχιασφαλίτης του, καθώς και δύο σωματοφύλακες εγκατέλειψαν τον μάταιο τούτο κόσμο· ενώ ο κυβερνήτης της Kandahar έφαγε τις σφαίρες του, αλλά επέζησε.

Αυτό ήταν απλά ένα μήνυμα προς την αφγανική κυβέρνηση και τους διοικητές του αμερικανικού στρατού πως όπου και όποτε θέλουμε μπορούμε να επιτεθούμε εναντίον τους δήλωσαν οι ταλιμπάν. Και όντως, το να βρεθεί ο αρχηγός του αμερικανικού στρατού (σε οποιαδήποτε περίπτωση κατοχής) μπροστά στην κάνη των αντιπάλων είναι too much. Δείχνει ότι έχει καταρρεύσει κάθε συσχετισμός δύναμης, ακόμα και το «δέος της υπεροπλίας».

Όταν ο αντίπαλος καταφέρνει να φτάσει τόσο κοντά, δύο επιλογές υπάρχουν για τους κατοχικούς (εκτός απ’ το να ισοπεδώσουν ό,τι μπορούν, πράγμα που είναι ωστόσο άχρηστο). Είτε να κρυφτούν σε υπόγεια οχυρά και να μην βγαίνουν από εκεί ούτε για κατούρημα (που λέει ο λόγος)· είτε να τα μαζέψουν και να φύγουν.

Καλά και άγια έκαναν τα δυτικά media κι αναφέρθηκαν ελάχιστα (και αν…) στο περιστατικό. Θα αρχίσει να κλονίζεται η υγεία των πρωτοκοσμικών πολεμοκάπηλων και των οπαδών τους με τέτοιες «κακιές ειδήσεις». Μετά από 17 χρόνια πολέμου και κατοχής να κινδυνεύεις να χάσεις αρχικαραβανάδες, στρατηγούς, και τα λοιπά;

Επιτυχία δεν το λες…

INF treaty

Δευτέρα 22 Οκτώβρη. Δεν είναι «ιστορίες στο τζάκι». Είναι η κινηματική, ανταγωνιστική ιστορία και οι ασυνέχειές της – (μερικές φορές βαθιές σα βάραθρα). Το πιθανότερο είναι πως το γεγονός ότι το ψοφιοκουναβιστάν ξεφορτώνεται την την συνθήκη “intermediate nuclear forces” δεν λέει τίποτα περισσότερο από σφίξιμο στο στομάχι. Όμως αυτή η διακρατική συνθήκη έχει περισσότερα να πει, να θυμίσει, να υποδείξει.

Στο δεύτερο μισό της δεκαετίας του ’70 (χρειάζεται, άραγε, να πούμε: της epic δεκαετίας του ’70;) ο λεγόμενος «ψυχρός πόλεμος» μεταξύ «δυτικού» και «ανατολικού» μπλοκ κλιμακωνόταν, με αμοιβαία όξυνση των στρατιωτικών εξοπλισμών. Προς τα τέλη του 1977, κι αφού στα κράτη μέλη του νατο είχαν αρχίσει να συγκεντρώνονται βομβαρδιστικά μεγάλης ακτίνας δράσης και ατομικές βόμβες, η σοβιετική ένωση ξεκίνησε να εγκαθιστά προς τη δυτiκή μεριά του «συμφώνου της Βαρσοβίας» τους μεσαίου βεληνεκούς (με δυνατότητα πυρηνικής κεφαλής) πυραύλους SS-20. Που σημάδευαν την δυτική ευρώπη.

Η «σοβιετική απειλή» ήταν οφθαλμοφανής για τους πολεμοκάπηλους! Παρότι η Ουάσιγκτον είχε αντίμετρα κατά των SS-20 (πυραύλους εκτοξευόμενους από υποβρύχια και, φυσικά, τα βομβαρδιστικά και τις ατομικές βόμβες σε διάφορα αεροδρόμια και αποθήκες – συμπεριλαμβανόμενου του Άραξου στο ελλαδιστάν), προτίμησε να αρπάξει την ευκαιρία. Και να προωθήσει την ακόμα εντονότερη στρατιωτική υπαγωγή της δυτικής ευρώπης στην ψυχροπολεμική αρένα. Στις 12 Δεκέμβρη του 1979 το συμβούλιο του νατο αποφάσισε την εγκατάσταση 572 βάσεων εκτόξευσης πυραύλων με πυρηνικές κεφαλές (464 tomahawk cruise και 108 pershing 2) σε πέντε ευρωπαϊκά κράτη, απ’ το 1983 ως το 1986. Στην αγγλία θα γινόταν εγκατάσταση 160 cruise, στην ιταλία 112 cruise, στη δυτική γερμανία 96 cruise και 108 pershing 2, στο βέλγιο και στην ολλανδία 48 cruise.

Είναι αλήθεια ότι εκτός απ’ το Λονδίνο οι υπόλοιπες ευρωπαϊκές κυβερνήσεις της εποχής δεν χάρηκαν καθόλου μ’ αυτό που είχαν υπογράψει, δηλαδή την πυρηνική στρατιωτικοποίηση της δυτικής ευρώπης. Την ημέρα που αποφασίστηκε (εκείνον τον Δεκέμβρη του 1979) προστέθηκε, σαν υποτιθέμενο αντίβαρο, κι αυτό: ότι θα έπρεπε να γίνουν διαπραγματεύσεις μεταξύ Ουάσιγκτον και Μόσχας για κάποιας μορφής αποκλιμάκωση.

Εκείνοι κι εκείνες που θύμωσαν αληθινά για αυτήν την εξέλιξη ήταν, όμως, οι εκατοντάδες χιλιάδες κινηματικοί και κινηματικές, που τέλειωναν την δεκαετία του ’70 με μεγάλη εμπειρία αγώνων και αρνήσεων· αλλά, επίσης, χωρίς έναν προσανατολισμό που να ενοποιεί ριζοσπαστικά τις πολλαπλές ανταγωνιστικές υποκειμενικότητες που είχαν ήδη αναδυθεί.

“Όχι, ευχαριστώ!”

Δευτέρα 22 Οκτώβρη. Τα τέλη της δεκαετίας του ’70 και, ακόμα πιο συστηματικά, οι αρχές της δεκαετίας του ’80 είναι η ιστορική φάση γέννησης του μαζικού και δυναμικού αντιπυρηνικού κινήματος στην (τότε δυτική) ευρώπη, αλλά και στη βόρεια αμερική. Η άρνηση απέναντι στην “άγρια” στρατιωτικοποίηση της (δυτικής) ευρώπης με ανοικτά και ομολογημένα πυρηνικά όπλα λειτούργησε (έξω απ’ τις προβλέψεις των τότε αφεντικών) σαν ο γενικός κωδικοποιητής, σαν η γενική σύνθεση επιμέρους αρνήσεων, συμπεριλαμβάνοντας από αντι-ιμπεριαλιστικές ή/και αντι-πολεμικές παραμέτρους, μέχρι οικολογικές, και από “άγριες” δράσεις μέχρι πασιφιστικές. Αυτό που ονομάστηκε (κυρίως στην κεντρική και στην βόρεια ευρώπη) εναλλακτικό κίνημα ηγεμόνευσε στην αρένα του αντικρατικού / αντικαπιταλιστικού ανταγωνισμού στα ‘80s, γεννώντας σαν “πολιτική μορφή” αυτό που ονομάστηκε (από τότε) πράσινοι… (Η κομματική ιστορία τους είναι ένα έξτρα ζήτημα…)

Η προόπτικη εγκατάστασης των pershing και cruise στη δυτική ευρώπη κινητοποίησε πολλές εκατοντάδες χιλιάδες, για αρκετά χρόνια, ανοίγοντας ταυτόχρονα επιπλέον μέτωπα έξω απ’ τον κύριο στόχο. Οι εξαιρετικά μαζικές διαδηλώσεις (μεγέθους 300.000, 500.000, ακόμα και μεγαλύτερες), οι αποκλεισμοί στρατιωτικών βάσεων, οι συμβολικές επιθέσεις σε υπουργεία και αμερικανικούς στόχους, οι καταλήψεις, οι συγκεντρώσεις σε στρατιωτικές εγκαταστάσεις ή υποδομές, που κατέληγαν συχνά σε οδομαχίες… Αλλά και η δημιουργία επιτροπών βάσης, η διαμόρφωση ενός “δικτυακά” οργανωμένου κινήματος (πολύ πριν το ψηφιακό “διαδίκτυο”…), η συστράτευση πλήθους υποκειμένων ενάντια στην πιθανότητα ενός πυρηνικού πολέμου / ολέθρου στην ευρώπη, η μαζική αρνησικυρία απέναντι σε κρατικά θεωρήματα που εμφανίζονταν σαν “η αναγκαία άμυνα”, όλα αυτά έκαναν, καθώς προχωρούσε η δεκαετία του ’80, όλο και πιο δύσκολο στην πραγματοποίησή του το νατοϊκό σχέδιο.

Ήταν εκείνο το μαζικό, αποφασισμένο και δυναμικό στους τρόπους δράσης κίνημα που ανάγκασε την Ουάσιγκτον να διαπραγματευτεί σοβαρά με την Μόσχα και να υπογράψει την συμφωνία του 1987! (Στην πραγματικότητα και στο ανατολικό μπλοκ τα αφεντικά είχαν την ίδια ανησυχία: του ξεσπάσματος ενός αντι-πυρηνικού / αντι-πολεμικού κινήματος, που θα συνέθετε όλη τη εμπειρία αρνήσεων κατά της σοβιετικής κρατικο/καπιταλιστικής γραφειοκρατίας).

Το 1987 η ευρώπη, δυτική κι ανατολική, πήρε βαθιά ανάσα με την υπογραφή της INF. Το κίνημα (πολύ περισσότερο απ’ τους ορατούς ήδη από τότε ανταγωνισμούς ανάμεσα στις ηπα και την – δυτική – γερμανία) είχε νικήσει.

Θα μπορούσε να πει κανείς πως, μετά από 30 χρόνια, η ευκολία με την οποία το ψοφιοκουναβιστάν πετάει εκείνη τη συμφωνία στα σκουπίδια αποτελεί, άρα, ήττα; Πρώτ’ απ’ όλα δεν υπάρχει ένα υποκείμενο για να «χρεωθεί» μια τέτοια ήττα… Σημαντικότερο είναι ωστόσο το αν και τι είδους δράσεις και αντιδράσεις απ’ τα «κάτω» θα προκαλέσει ο εντεινόμενος ενδοκαπιταλιστικός / διακρατικός ανταγωνισμός.

Ενώ η πραγματικότητα είναι από κάποιες απόψεις χειρότερη (και σίγουρα πιο σύνθετη) από εκείνη της δεκαετίας του ’80, ως τώρα ο ανταγωνισμός (μας) είναι απογοητευτικός. Ας πούμε πως δουλεύουν «υπόγειες» διεργασίες που πρόκειται να αναδυθούν δυναμικά…

(Καλό θα ήταν να φροντίσουμε να είναι έτσι…)

(φωτογραφίες: Διαδηλώσεις στη – δυτική – γερμανία, το 1983)

Κίνημα της προκοπής; Τέτοιους καιρούς; Πλάκα κάνουμε;

Δευτέρα 22 Οκτώβρη. Η ασταμάτητη μηχανή υποψιάζεται πως ένας μεγάλος αριθμός “απλών υπηκόων” ψυχανεμίζεται μεν πως “κάτι δεν πάει καλά” στη μεγάλη κλίμακα, αλλά προτιμάει να το ξεχνάει· ίσως για να διασώσει τον ύπνο του. Υποψιάζεται επίσης πως ένας αισθητά μικρότερος αριθμός διακινδυνεύει να τον χάσει, παρακολουθώντας είτε έτσι είτε αλλιώς αυτό που “δεν πάει καλά”. Πρόκειται για ανθρώπους που πιθανότατα νοιώθουν ήδη κάποιο “σφίξιμο”…

Μ’ όλο τον σεβασμό, και όσο μας επιτρέπεται: δεν είναι οι “κακές ειδήσεις” αυτές καθαυτές που πέφτουν και μας πλακώνουν. Είναι το ότι “δεν έχουμε κάτι να κάνουμε” τις κλωτσιές στο στομάχι. Κλωτσιές που έρχονται από διάφορες μεριές· όμως για εκείνες που ανήκουν στη “μικρή κλίμακα” της καθημερινότητας (ας πούμε σε ότι αφορά τις δουλειές – πληρωμένες – με ψίχουλα) έχει δημιουργηθεί η ιδέα ότι μπορούν να αντιμετωπιστούν ικανοποιητικά “κατά μόνας”. Η αλήθεια είναι πως ακόμα κι αν αυτό είναι εφικτό αποτελεί εξαίρεση· και πρακτικά θα ήταν καλύτερα αν αυτές οι κλωτσιές αντιμετωπίζονταν “κατά παράταξη”. Το χωρίς αμφισβήτηση βαρύ βάσανο αρχίζει όμως όταν εμφανιστεί η “μεγάλη κλίμακα”: εκεί η υπόδειξη του “κατά μόνας” καταρρέει.

Σαν ζώα (με την τυπική έννοια: ανώτερα θηλαστικά…) που ζουν συλλογικά έχουμε αρκετά εφόδια αντιμετώπισης κινδύνων. Οπωσδήποτε την απαιτούμενη διανοητική δυνατότητα· και όχι μόνο. Το κακό που μας έχει βρει είναι ότι τα δηλητηριώδη μαθήματα του νεοφιλελεύθερου ατομισμού (με γενικό τίτλο “κατά μόνας”…) τα πήραμε για βολικά. Με αποτέλεσμα να μοιάζει βουνό η εγκατάλειψή τους.

Κι έτσι, περισσότερο ακόμα και απ’ τους κινδύνους (τις “κακές ειδήσεις”) εκείνο που πέφτει ακόμα βαρύ είναι η υπενθύμιση ότι το αυθεντικό συλλογικό δεν είναι – και ποτέ δεν ήταν – ένα κουραστικό έξοδο που θα έπρεπε να ξεφορτωθούμε… Αλλά, μάλλον, όρος ζωής. Γιατί το “ο σώζων εαυτόν σωθήτω” τελειώνει στον πρώτο πανικό. Κι αυτό γίνεται απροειδοποίητα.

Μέσα στην απαισιοδοξία της γνώσης υπάρχει πάντα η δυνατή αισιοδοξία της πράξης…

(Το έχουν ζήσει πολλές εκατοντάδες χιλιάδες, απ’ το είδος μας).

Ένας αρχικαραβανάς ανησυχεί

Κυριακή 21 Οκτώβρη. Αν κάνετε συλλογή δυσοίωνων προβλέψεων (άλλοι θα το έλεγαν βίτσιο και άλλοι επαφή με την πραγματικότητα…) προσθέστε και τα λεγόμενα του Jerry Kid. Πρόκειται για τον διοικητή / καπετάνιο του αγγλικού αεροπλανοφόρου Queen Elizabeth, που έπλευσε καμαρωτό μέχρι το Manhattan. Και απο εκεί δημοσιοποίησε προχτές τις ανησυχίες του:

…Σκέφτομαι πως η συγχώνευση της στρατιωτικοποίησης, των κβαντικών υπολογιστών, των αυτόματων συστημάτων μάχης είτε στον αέρα, είτε στην ξηρά είτε στον βυθό της θάλασσας, και των δυνατοτήτων των υπολογιστών και των μηχανών να λαμβάνουν πολύ γρήγορες αποφάσεις με ανατροφοδότηση δεδομένων, όλα αυτά νομίζω ότι θα αλλάξουν ριζικά τον χαρακτήρα του πολέμου…

Νομίζω ότι θα δούμε όλα τα είδη των άθλιων μεθόδων. Βιολογικό πόλεμο, και επίσης επιθέσεις ειδικά εναντίον άμαχων πληθυσμών, μέσω καταστροφών σε υποδομές, ηλεκτρικά δίκτυα, cyber πόλεμο – ένα πλήρες φάσμα δράσεων εναντίον των πληθυσμών που θα είναι βαθιά τρομοκρατικό…

Φαίνεται ότι ο κυρ Jerry ξεχνάει πως αυτές οι επιθέσεις κατά των πληθυσμών γίνονται εδώ και σχεδόν 2 δεκαετίες στο αφγανιστάν, στο ιράκ, στη συρία, στην υποσαχάρια αφρική… Όχι τόσο high tech, αλλά με τα ίδια τρομακτικά αποτελέσματα. Προφανώς όμως, όταν ανησυχεί για την υψηλής τεχνολογίας μαζική εξόντωση αναφέρεται σε πρωτοκοσμικούς πληθυσμούς: αυτοί “αξίζουν τα λεφτά μια τόσο αναβαθμισμένης ‘δημιουργικής καταστροφής’” – έτσι δεν είναι;”

Θα μπορούσαν να είναι οι υπερβολές ενός άθλιου μιλιταριστή… Αν, όμως, κάνει κάποιος τον όχι σπουδαίο κόπο να ψάξει τους θανάτους και τα σακατέματα των ως τώρα παγκόσμιων πολέμων, απ’ τον πρώτο ως τις πιο πρόσφατες φάσεις του τέταρτου, θα διαπιστώσει ιδίοις όμμασι αυτό: η “αναλογία θανάτου” μεταξύ “μάχιμων και άμαχων” αλλάζει διαρκώς σε βάρος των δεύτερων.

Κι αυτό οφείλεται σε δύο παράγοντες. Πρώτον, στις εξελίξεις των τεχνολογιών πολέμου / θανάτου που κινούνται απ’ τον 20ο αιώνα και μετά σε μια όλο και πιο έντονα ανοδική γραμμή “αύξησης της κατά κεφαλήν καταστροφικότητας / φονικότητας” (ανάλογη με την κατά κεφαλήν αύξηση της παραγωγικότητας της εργασίας…). Πράγμα που σημαίνει ότι όλο και μεγαλύτερες πολεμικές καταστροφές μπορούν να προκληθούν με την άμεση ανάμειξη όλο και λιγότερων επίσημα “στρατιωτών”. Και δεύτερον στην όλο και πιο έντονη διασύνδεση, όσμωση μεταξύ “στρατιωτικής” και “civil” σφαίρας στις αναπτυγμένες καπιταλιστικές κοινωνίες.

Στις αρχές του 20ου αιώνα ο 1ος παγκόσμιος πόλεμος γινόταν κάπου πέρα, μακριά, στην ύπαιθρο, στα χαρακώματα… Στην όξυνση του 4ου (δεν την έχουμε δει ακόμα) οι «υποδομές» που θα γίνουν στόχοι είναι κοινές ανάμεσα στους στρατούς και στους άμαχους… Επιπλέον, το τσάκισμα του ηθικού των πληθυσμών έχει αποδειχθεί σημαντικότερος στόχος απ’ την καταστροφή μερικών αεροπλάνων ή τεθωρακισμένων…

Εδώ είναι που κατεβάζει τα ρολά η ψευτοειρηνόφιλη (ουσιαστικά: «μακρυά απ’ τον κώλο μου κι ας είναι δέκα πόντους…») απώθηση αυτών ακριβώς των πληθυσμών – τα έχουμε πει… Που μέσα στην θολούρα τους αντιμετωπίζουν την ως τώρα μαζική εξόντωση των Άλλων (στη διάρκεια του «πολέμου κατά της τρομοκρατίας»…) σαν «εξαίρεση», που δεν τους αφορά…

(Εν τω μεταξύ το ψοφιοκουναβιστάν πρόκειται να αποχωρήσει από την συμφωνία INF που είχε υπογράψει μετά τιμών το 1987 ο Reagan με τον Gorbachev, για την απαγόρευση κατασκευής πυραύλων μέσου βεληνεκούς (από 500 έως 5.500 χιλιόμετρα) με χερσαίες βάσεις εκτόξευσης. Η Ουάσιγκτον κατηγορεί την Μόσχα ότι την έχει παραβιάσει ήδη (κάτι που δείχνει πιθανό)· αλλά η εκ νέου μαζική ανάπτυξη τέτοιων πυραύλων απ’ τις ηπα έχει κι άλλον στόχο. Το Πεκίνο, το οποίο δεν δεσμεύεται απ’ την αμερικανο-ρωσική συμφωνία του 1987, και φυσικά φτιάχνει τέτοιους πυραύλους…)

Η αυτού μεγαλειότης στην άμμο

Παρασκευή 19 Οκτώβρη. Κάτι ψάχνει ο αγγλικός στρατός, τι όμως; Πριν 2 βδομάδες ξεκίνησε την μεγαλύτερη άσκηση που έχει κάνει εκτός συνόρων εδώ και πάνω από 20 χρόνια, στο μαγευτικό Ομάν. Πεντέμισυ χιλιάδες άγγλοι πεζοναύτες (και αρκετά περισσότερες χιλιάδες ομανέζων μισθοφόρων) θα ταλαιπωρούνται για 3 μήνες στην έρημο.

Δηλωμένος σκοπός απ’ την μεριά του Λονδίνου είναι να εκπαιδευτούν έμψυχα και άψυχα (δηλαδή τανκς, ελικόπτερα, αεροπλάνα, φορτηγά, κλπ) στις «εχθρικές», γεμάτες ζέστη και σκόνη, συνθήκες της ερήμου…

Την αραβική έρημο έχει κατά νου το αγγλικό πεντάγωνο σαν (πιθανό) μελλοντικό πεδίο πολέμου όπου θα δράσει; Ή την αφρικανική; Η λιβύη είναι, ίσως, ένα πιθανό ζήτημα, απ’ την στιγμή που ο φίλος του Παρισιού (και της Μόσχας, και του Καΐρου, και της Ντόχα) αλλά όχι και του Λονδίνου στρατηγός Haftar έχει πάρει το πάνω χέρι…

(φωτογραφία: Και «νερό που καίει» φαίνεται να είναι μέρος της άσκησης – που δεν είναι ουίσκι…)