Tag: ισραήλ

Τρίτη 25 Ιούλη. Ακόμα χειρότερο: μετά την συνάντησή του και με τον Ακιντζί, ο άτιμος ο Άιντε είπε κι αυτά (σε δημοσιογράφους):

… Ο κ. Ακιντζί, ο τ/κ διαπραγματευτής Οζντίλ Ναμί και η ομάδα του υπήρξαν πολύ σοβαροί και πολύ προσηλωμένοι και επεξεργάστηκαν πολλές ιδέες κατά τη διάρκεια της διαδικασίας, καθώς και στο Κραν Μοντάνα…

Μήπως έχει γίνει ο οηε “ανθελληνικός”; Δεν ξέρουμε, αλλά ο πιο καλός να ξέρει θα πρέπει να είναι αυτός ο φίλος των ελληνοκυπρίων και των ελλήνων, ο Λίμπερμαν. Ο άνθρωπος μάλαμα υπουργός στρατιωτικών της ισραηλινής κυβέρνησης. Αφού ο οηε έχει γίνει εντελώς “αντι-ισραηλινός” γιατί να μην είναι και “ανθελληνικός”;

Φίλοι και σύμμαχοι είναι, ας μαζευτούν από Αθήνα, Τελ Αβίβ και Λευκωσία να το κουβεντιάσουν πως θα συνετίσουν αυτούς τους παλιανθρώπους… Ας φωνάξουν και τον Σίσι στην παρέα· κάποια ιδέα θα έχει κι αυτός.

(Εδώ που τα λέμε: θα πρέπει να φωνάξουν και τον κυρ Γιάνη. Είναι πανέξυπνος, τετραπέρατος, πειστικός, ικανότατος στις αναμετρήσεις με θηρία· κι έχει και μαγνητοφωνάκι…)

Τρίτη 11 Ιούλη. Υποθέτουμε ότι η ελληνική “δίψα για δικαιοσύνη” δεν φτάνει ως εκεί. Υποθέτουμε επίσης ότι εκείνοι που αποκαλύπτουν κρατικά μυστικά διακινδυνεύοντας την ζωή τους χωρίζονται σε δύο κατηγορίες: σε εκείνους που βρίσκουν ένα κάποιο καταφύγιο (οπότε συνεχίζουν να κοιμούνται σαν άνθρωποι) και σ’ εκείνους που κάποια νύχτα τους απαγάγουν πράκτορες και χάνονται σε μια μαύρη τρύπα. Υποθέτουμε τέλος ότι η (υπό και τους φαιορόζ) ελληνο-ισραηλινή φιλία και στρατιωτική συνεργασία δεν επιτρέπει στην ανύπαρκτη “αριστερή τσίπα” (“τσίπα” – όχι “τσίπρα”, καμμία σχέση!) να κάνει θέμα ισραηλινούς “μαρτυριάρηδες” οργανώνοντας επιθέσεις (στην αρχή, ας πούμε, ειρηνικές) στο ελληνικό υπουργείο εξωτερικών – για τις εθνικά συμφέρουσες συνεργασίες του….

Εντάξει. Ο Mordechai Vanunu είναι “παλιά ιστορία”. Κι αν δεν μας απατά η μνήμη μας ποτέ δεν έγινε “θέμα” για τους “σ’ ελλάδα – τουρκία – παλαιστίνη – αμερικάνος δεν θα μείνει!” O Vanunu (γεννημένος το 1954) είναι πυρηνικός φυσικός και ήταν στέλεχος στο μυστικό (όχι πια, χάρη σ’ αυτόν!) και παράνομο με βάση τους διεθνείς κανόνες πρόγραμμα του ισραηλινού καθεστώτος για κατασκευή πυρηνικών όπλων. O Vanunu προσλήφθηκε το 1976 στο κέντρο πυρηνικών ερευνών στην (έρημο) Negev. Το 1983 άρχισε να έχει σοβαρές ενστάσεις για την κατασκευή πυρηνικών όπλων, και το 1984 έφτιαξε μια αριστερή αντιμιλιταριστική οργάνωση, μαζί με πέντε άραβες και τέσσερεις ισραηλινούς φοιτητές, ξεκινώντας μια καμπάνια για τα δικαιώματα των αράβων υπηκόων του ισραηλινού κράτους.

Το 1985 ο Vanunu, με μια κρυφή κάμερα, τράβηξε φωτογραφίες απ’ το ως τότε μυστικό πυρηνικό πρόγραμμα του μιλιταριστικού / φασιστικού ισραηλινού κράτους, τις οποίες προώθησε σε αμερικανικό πανεπιστήμιο. Μετά απ’ αυτό διέφυγε απ’ το ισραήλ, και άρχισε ταξίδια / περιπλάνηση στον κόσμο. Το 1986 βρέθηκε στην αγγλία όπου «άρχισε να μιλάει» σε αγγλικές και αμερικανικές εφημερίδες, για το πυρηνικό πρόγραμμα του Τελ Αβίβ. Επειδή θα ήταν ξεφτίλα για τις αγγλικές μυστικές υπηρεσίες να τον «δώσουν» στεγνά, σε συνεργασία με την μοσάντ τον ξεφορτώθηκαν: κατάφεραν να πάει στην ιταλία. Εκεί τον απήγαγαν (έχει παράδοση το ιταλικό κράτος σε τέτοια «διαχείριση προβλημάτων»…) τον κουβάλησαν στο ισραήλ, τον δίκασαν κρυφά και τον καταδίκασαν σε 18 χρόνια φυλακή σαν «προδότη», απ’ τα οποία τα 11 σε πλήρη απομόνωση.

Αποφυλακίστηκε το 2004, αλλά όχι «έτσι». Στην ουσία σαν αιχμάλωτος μέσα στο ισραήλ, με απαγόρευση εξόδου και απαγόρευση του να μιλήσει με οποιονδήποτε «ξένο». Αυτό σημαίνει ότι οποτεδήποτε ανοίξει το στόμα του, ακόμα και σε «όχι ξένους», ξανακαταδικάζεται. Η τελευταία φορά ήταν πριν λίγους μήνες, όταν «μίλησε σε ξένους χωρίς την άδεια των αρχών». Καταδικάστηκε σε 2 μήνες φυλακή με αναστολή…

Γιατί τα θυμόμαστε αυτά; Ο Vanunu είναι ένας αυθεντικός whistleblower, πολύ πριν τον Assange ή τον Snowden, που έχει βασανιστεί σκληρά απ’ το ισραηλινό κράτος (εκτός αν κάποιος νομίζει ότι η απόλυτη απομόνωση στις φυλακές είναι ευκαιρία για περισυλλογή και αυτογνωσία…) και συνεχίζει να βασανίζεται. Παρότι, πλέον, τα πυρηνικά όπλα του Τελ Αβίβ θεωρούνται γεγονός, οπότε δεν υπάρχει θέμα σοβαρών αποκαλύψεων. Υπάρχει, όμως, θέμα εκδίκησης. Παραδειγματικής τιμωρίας, για πιθανούς επόμενους. Η δήθεν «μοναδική δημοκρατία στη μέση Ανατολή» δεν πρόκειται ποτέ να είναι κάτι άλλο από αυτό που θα ήταν μια χαμογελαστή δικτατορία.

Οπωσδήποτε δεν θα χρειαζόταν ο Vanunu για να συμπεράνει κανείς πόσο καραγκιόζηδες (ήπιος χαρακτηρισμός!) είναι οι φιλοκυβερνητικοί ή/και αντικυβερνητικοί αλλά φιλοκρατικοί «δεξιοί κι αριστεροί» που κάνουν το κορόιδο για την ελληνο-ισραηλινή φιλία. Φτάνουν και περισσεύουν οι παλαιστίνιοι.

Αλλά υπάρχει και o Vanunu. Αν, για παράδειγμα, κάποιες αντιλήψεις θέλουν «άτομα» για να επικεντρώσουν, υπάρχει και ο Vanunu.

Αλλά όχι. Δεν υπάρχει. Η ντόπια «επαναστατικότητα» (μαύρη κοροϊδία) έχει βγάλει την δική της ετυμηγορία: με το ντόπιο κράτος, το ντόπιο βαθύ κράτος, και τους κάθε είδους λακέδες πρέπει να τα έχουμε καλά…

Άλλη φορά, μωρέ… Μια άλλη φορά…

Τετάρτη 5 Ιούλη. Ο 5^ος γύρος των «διαπραγματεύσεων της Astana» ξεκίνησε χτες· τα δυτικά μήντια δεν ασχολούνται γενικά με τέτοιες λεπτομέρειες. Σύμφωνα με δηλώσεις ρώσων καθεστωτικών, Μόσχα, Τεχεράνη και Άγκυρα συμφωνούν στην εγκατάσταση ρωσικού στρατού στις 4 «ζώνες αποκλιμάκωσης» στο συριακό έδαφος. Μία απ’ αυτές είναι ειδικού ενδιαφέροντος: στα νοτιοδυτικά, πάνω στο δρόμο μεταξύ Δαμασκού και Αμμάν, στην ευρύτερη περιοχή της Dara’a. Είναι η περιοχή που δρα το Τελ Αβίβ, προσπαθώντας να καταλάβει (σε βάρος της συριακής επικράτειας) μερικές χιλιάδες στρέμματα επιπλέον των υψωμάτων του Γκολάν…

Εγκατάσταση ρωσικού στρατού δεν σημαίνει κοιτώνες πεζοναυτών. Σημαίνει εγκατάσταση διάφορων όπλων και γκάτζετ, απ’ αυτά που κάνουν την ζωή δύσκολη σε αντίπαλα αεροπλάνα, πυραύλους ή πυροβολικό.

Το ότι η Μόσχα (σαν εκπρόσωπος και της Δαμασκού), η Τεχεράνη και η Άγκυρα έχουν μονιμοποιηθεί (πάντα με την παρουσία του ειδικού απεσταλμένου του οηε για την συρία Staffan de Mistura) σαν οι “υπεύθυνοι” της “αντιτρομοκρατίας” στη συρία, θα έπρεπε κανονικά να προβάλλεται σαν μείζον ζήτημα της διεθνούς καθεστωτικής πολιτικής και του ενδοκαπιταλιστικού ανταγωνισμού. Δεν συμβαίνει κάτι τέτοιο, καθόλου. Για την δύση η συρία “υπάρχει” μόνο όταν τιτιβίζει γι’ αυτήν το ψόφιο κουνάβι ή απειλεί η κυβέρνησή του. Αυτό σημαίνει, πολύ απλά, ότι ο δυτικός κόσμος ζει ήδη σε συνθήκες πολέμου: όπου είναι εύλογο ότι δεν μεταδίδονται “ειδήσεις” που αφορούν τον “εχθρό”, εκτός από (πραγματικές ή φανταστικές) ήττες και αποτυχίες του.

Σε ότι αφορά τους ντόπιους φασίστες, δεξιούς κι αριστερούς; Γι’ αυτούς είναι αδιανόητο ότι η τουρκία δεν διαλύεται· έχει κολλήσει το γραμμόφωνό τους στις ελπίδες των ‘90s. Το γεγονός είναι ωστόσο ότι το τουρκικό καθεστώς έχει εγκατασταθεί προσεκτικά, με ζόρια, αλλά στέρεα στην πρώτη σειρά του ιμπεριαλιστικού στερεώματος του 4^ου παγκόσμιου πολέμου (σίγουρα σε ότι αφορά τη μέση Ανατολή, αν και όχι μόνο), με όλες τις διακυμάνσεις και τα μπρος – πίσω που απαιτεί ή προκαλεί η συγκυρία και η ρευστότητά της. Δεν απειλεί άμεσα το ελλαδιστάν· δεν ασχολείται καν· δεν κοιτάει εκεί. Κοιτάει πολύ μακρύτερα. Γι’ αυτό φτιάχνει ευρύτερες συμμαχίες, πρακτικές. Που να επιβεβαιώνονται επί του εδάφους.

Ε, μεθαύριο που ο Ερντογάν θα είναι στo Αμβούργο, σαν g20, στην Αθήνα ο εξοχότατος (και πολιτικός μηχανικός στο επάγγελμα) θα πρέπει να δει τι θα κάνει με το «άνοιγμα του επαγγέλματος των μηχανικών». Για να πέσει, με το καλό, η θρυλική δόση· μην έχουμε τίποτ’ άλλα.

Για καθεστωτικό που μόλις πέρυσι βρέθηκε μπροστά σε ένα εναντίον του πραξικόπημα δεν είναι άσχημα τα πράγματα. Για καθεστωτικό που πόλις πριν ένα μήνα πανηγύριζε ότι «πήραμε αυτά που θέλαμε» (απ’ το eurogroup) δεν θα έλεγε κανείς «όλα καλά»….

Τα υπόλοιπα πατριωτικά και ψυχωσικά τα κρίνει η ιστορία.

Τρίτη 4 Ιούλη.  Ήξερε ή δεν ήξερε το πλήρωμα των ντόπιων λιμενόμπατσων τι κάνει όταν πυροβολούσε το τουρκικό εμπορικό στα ανοικτά της Ρόδου; Την πληροφορία, και καλά, ότι είναι «ύποπτο μεταφοράς ναρκωτικών» την είχε πριν πυροβολήσει ή την επιστράτευσε σα δικαιολογία μετά; Κι αν την είχε από πριν, ποιος την έδωσε στην ελληνική λιμενομπατσαρία; Μήπως η μοσάντ;

Γιατί φαίνεται ότι οι «αδελφοί ισραηλινοί» ήξεραν περί τίνος πρόκειται. Από παλιά. Εννοούμε: είχαν «εκκρεμότητες» με τους τούρκους ιδιοκτήτες του εμπορικού, απ’ την εποχή του «ένας στόλος για την Γάζα» και της σφαγής στο mavi marmara.

Το να είναι οι «αδελφοί έλληνες» χρήσιμοι ηλίθιοι δεν θα μας έκανε καμία εντύπωση: όταν κοιμάσαι με ανοιχτομάτηδες (τις ισραηλινές μυστικές υπηρεσίες) το πρωΐ αλληθωρίζεις.

(Τι άλλο να περιμένει κανείς όμως;)

Τετάρτη 28 Ιούνη. Είναι κάτι κακιές γλώσσες που λένε ότι ο Jared Kushner (γαμπρός και σύμβουλος του ψόφιου κουναβιού) έχει χρεωκοπήσει σε διάφορες μπίζνες του, και χρειάζεται επειγόντως μεγάλα ποσά… που θα τα δώσει (με τον ένα ή τον άλλο τρόπο) το φιλαράκι του: ο Mohammed Bin Salman, ο «αντιβασιλιάς» του Ριάντ. Μ’ αυτόν τον τρόπο οι κακιές γλώσσες «προσωποποιούν» το τρίγωνο Ουάσιγκτον – Ριάντ – Τελ Αβίβ. Γιατί, βέβαια, (είναι γνωστό), ο Jared Kushner είναι πολύ πιστός φίλος οτιδήποτε ακροδεξιού στο ισραηλινό καθεστώς, χρηματοδότης του κτισίματος χιλιάδων οικισμών στη δυτική Όχθη (μπορεί να έχει και οικοδομικές εταιρείες ο άνθρωπος) κλπ κλπ.

Μακρυά απ’ τα πρόσωπα τώρα: το Τελ Αβίβ ευελπιστεί σε επισημοποίηση της σχέσης αγάπης που έχει αναπτυχθεί με το Ριάντ. Οι ισραηλινοί καθεστωτικοί δεν είναι χαζοί: αυτή η φιλία μεσοπρόθεσμα θα επιταχύνει την κρίση και την διάλυση στην αραβική χερσόνησο. Οι σεΐχηδες ψάχνουν σωσίβια· αλλά είναι αμφίβολο αν όλοι οι υπήκοοί τους μπορούν να πουλήσουν την υπόθεση της παλαιστίνης.

Όμως μέχρι να συμβεί αυτή η τελική διάλυση, το μιλιταριστικό ισραηλινό καθεστώς θα έχει εξασφαλίσει οπωσδήποτε βάσεις (φανερές ή κρυφές δεν έχει ιδιαίτερη σημασία) στην αραβική χερσόνησο. Για να σημαδεύει από εκεί την Τεχεράνη. Αυτό είναι εύκολο, και θα μπορούσε να γίνει πολύ γρηγορότερα απ’ ότι νομίζει κανείς: ο «αντιβασιλιάς» Salman είναι ψυχωσικός κατά του ιράν· και ούτε λόγος ότι δεν θα χεζόταν απ’ την χαρά του αν μπορούσε να «φιλοξενήσει» κάμποσες ισραηλινές μοίρες, αντιαεροπορικά συστήματα, κλπ κλπ. Ίσως ίσως και καμιά πυρηνική κεφαλή…

Σε κάθε περίπτωση η iaf θα κάνει εκεί «κοινές στρατιωτικές ασκήσεις». Δεν ξέρουμε αν στην Αθήνα ανησυχούν μήπως χάσουν τους «πελάτες» απ’ το Τελ Αβίβ όταν η ισραηλινή αεροπορία βρεί στη γειτονιά της ζωτικό χώρο για την εκπαίδευσή της.

Ε, μπορεί να τους μείνουν τίποτα «ψιλά», σαν τις (μάλλον συμβολικές) ασκήσεις πιλότων του φιλέλληνα αδελφού στρατηγού Σίσι… Κι αν βρει κι αυτός πιο ενδιαφέρουσα την σαουδαραβική έρημο, ε, ας κάτσουν κάτω στη γωνία (οι έλληνες πατριώτες) κι ας βουρκώσουν: η μικρή Μαρία / κάθεται και κλαίει / που δεν την παίζουνε / οι φιλενάδες της… 

Παρασκευή 23 Ιούνη. Το Τελ Αβίβ (και το Ριάντ) έχει να χάσει τα περισσότερα απ’ την αμφισβήτηση ή/και την μείωση της επιρροής της Ουάσιγκτον στη μέση Ανατολή. Στην πράξη το ισραηλινό κράτος ζει εδώ και μιάμισυ τουλάχιστον δεκαετία ένα σοβαρό υπαρξιακό δράμα σε σχέση με την χρησιμότητα και την αξία του σαν πρωτοκοσμικό προκεχωρημένο φυλάκιο / αστακός, φύλακας της ομαλής ροής πετρελαίων. Καθώς το πετρέλαιο χάνει ραγδαία την στρατηγική του σημασία σαν το νούμερο 1 ενεργειακό εμπόρευμα· καθώς ο καπιταλιστικός κόσμος μετακινείται σε ένα καινούργιο (και ισχυρά διαφοροποιημένο) Ενεργειακό Παράδειγμα, κράτη χωροφύλακες (σαν το ισραηλινό αλλά και το ελληνικό και το σαουδαραβικό…) χάνουν την γεωπολιτική αξία που είχαν τον 20^ο αιώνα. Και το πιθανότερο είναι να μην την ξανακερδίσουν ποτέ, καθώς συμβαίνουν κι άλλες ριζικές αλλαγές στη διαλεκτική σχέση ανάμεσα στο έδαφος και την αποεδαφοποίησης.

Θα αφεθεί το μιλιταριστικό / φασιστικό / θρησκευτικό καθεστώς του ισραήλ στην μοίρα του; Όχι. Ακόμα κι αν οι τοπικοί (ιστορικοί) αντίπαλοί του είναι περισσότερο ακίνδυνοι από ποτέ (ιράκ, συρία, αίγυπτος) αυτό το καθεστώς είναι υποχρεωμένο να αναζητεί εχθρούς για να συνεχίσει να υπάρχει, σαν πολεμική μηχανή. Συνεπώς το Τελ Αβίβ όχι μόνο απειλεί αλλά θα κάνει, και μάλλον γρήγορα παρά αργά, καινούργιους πολέμους· φανερούς, και όχι κρυμμένους σαν αυτόν που κάνει στη συρία.

Καθόλου συμπτωματικά οι γεωπολιτικά υποτιμημένοι της ανατολικής Μεσογείου / μέσης Ανατολής «φτιάχνουν συμμαχία», μήπως και δρώντας μαζί μπορέσουν να συγκρατήσουν την πτώση της διεθνούς αξίας των οικοπέδων τους: το ελλαδιστάν με το ισραήλ, αλλά επίσης και η σαουδική αραβία με το ισραήλ. Είναι ένα παράξενος «άξονας», που δικαιολογείται μόνο απ’ την αίσθηση της κοινής έκπτωσης – για κοινούς, αν και όχι συνολικά τους ίδιους λόγους. Καθόλου συμπτωματικά, επίσης, αυτοί οι γεωπολιτικά υποτιμημένοι αναζητούν την υποστήριξη της παρακμιακής «μόνης υπερδύναμης», που ούτε μόνη είναι ούτε υπερδύναμη πια.

Η ισχύς εν τη ενώσει φαντάζονται…

Παρασκευή 23 Ιούνη. Ο καινούργιος επίσημος «διάδοχος του θρόνου» και πραγματικό αφεντικό της σαουδαραβικής χούντας, ο γιάπης – με – τα – όλα – του (και οπωσδήποτε τις γκριμάτσες της μύτης…) Mohammed bin Salman, είναι αυτός που εκπροσωπεί πιο καθαρά από οποιονδήποτε άλλον στα παλάτια του Ριάντ την επιθετική, πολεμοκάπηλη προσπάθεια επιβίωσης ενός καθεστώτος που δεν έχει πια διεθνή λόγο ύπαρξης. Αυτός ο “πρίγκηπας” θα δώσει μορφή στην για πρώτη φορά στην ιστορία ανοικτή (και) στρατιωτική συμμαχία ισραήλ – σαουδικής αραβίας. (O ακροδεξιός υπ.αμ. του Τελ Αβίβ Lieberman την ανακοίνωσε ήδη, με τον δικό του τρόπο…) Εννοείται πως ένα απ’ τα κεφάλαια αυτής της συμμαχίας (θα) είναι το να ξεφορτωθεί τους παλαιστίνιους· ή, πιο σωστά, να συνεχίσει να χρηματοδοτεί το Ριάντ μόνο τα πιο κραυγαλέα εθελόδουλα τμήματα της παλαιστινιακής κοινωνίας / εξουσίας.

Αλλά επίσης, αυτός ο «πρίγκηπας» μπορεί θαυμάσια να γίνει τμήμα παλατιανών πραξικοπημάτων και αντιπραξικοπημάτων· συμβαίνουν αυτά κατά κόρον και στις καλύτερες οικογένειες σε περιόδους παρακμής και αβεβαιότητας…

Η “απαλλαγή απ’ το παλαιστινιακό πρόβλημα” συμβαίνει ήδη· αλλά δεν είναι μια επιλογή αποδεκτή γενικά απ’ τους αραβικούς πληθυσμούς. Η σαουδαραβικο -ισραηλινή παρακμή (η οποία, φυσικά, μπορεί να εκφραστεί με τον πιο δολοφονικό τρόπο, κάπως σαν το φινάλε της ταινίας Scarface…) δημιουργεί ήδη κενά ηγεμονίας σε μια μεγάλη έκταση του κόσμου, ουσιαστικά στην μέση Ανατολή και την αραβική βόρεια Αφρική, που τα «γεμίζουν» άλλοι: η Τεχεράνη, η Άγκυρα, και από πιο ψηλά η Μόσχα ή/και το Παρίσι. Δεν ενδιαφέρονται για τα πετρέλαια αυτοί· ενδιαφέρονται για την διάλυση της αμερικανικής αυτοκρατορίας συνολικά. 

Τα αφεντικά του ελληνικού κράτους / παρακράτους / κεφάλαιου την έχουν δει αλλιώς. Ο μόνος πραγματικός λόγος για την επιλογή τους να συνταχτούν με το μπλοκ της Ουάσιγκτον και του Τελ Αβίβ είναι η θέση που έχουν (και ευελπιστούν να βελτιώσουν) στην παγκόσμια οικονομία του εγκλήματος. Ένα failed state μπορεί να γίνει ευκολότερα πειρατικό κράτος παρά «κανονικό», με τις προδιαγραφές του «λευκού» καπιταλιστικού 21^ου αιώνα…

Η μεγάλη, υπόγεια και ανείπωτη «ελληνική κληρονομιά» των ‘90s χάνει το ένα μετά το άλλο τα «φύλλα συκής» της…

Δευτέρα 19 Ιούνη. Η φιλία της Αθήνας με το Τελ Αβίβ δευτερευόντως μόνο έχει να κάνει με το γκάζι. Για την ακρίβεια το γκάζι είναι μια καλή βιτρίνα για να κρύβει πίσω της το ελληνικό κράτος / παρακράτος / κεφάλαιο τις εκδουλεύσεις που προσφέρει στο μιλιταριστικό / φασιστικό ισραηλινό καθεστώς.

Από τότε που το Τελ Αβίβ “τα έσπασε” με την Άγκυρα (και απ’ την μεριά του τουρκικού καθεστώτος οι λόγοι ήταν πολλοί και εξαιρετικά σοβαροί) η ισραηλινή αεροπορία έχασε το “χερσαίο βάθος” που χρειαζόταν για να εκπαιδεύεται· το ισραηλινό κράτος είναι ελάχιστο σε έκταση. Αυτό το “χερσαίο βάθος” το προσφέρει εδώ και χρόνια η Αθήνα: οι ασκήσεις της ισραηλινής αεροπορίας έχουν γίνει κοινοτοπία στα μέρη μας.

Εννοείται ότι αυτό μπορεί να γίνεται ομαλά μόνο με μια συμπληρωματική μεν αλλά καλά σχεδιασμένη εκστρατεία “διαφύλαξης” της ελληνικής κοινωνικής συναίνεσης· ή απάθειας. Πέρα απ’ την πάντα αποτελεσματική εξαγορά των “διαμορφωτών της κοινής γνώμης” θεωρούμε λογικό και φρόνιμο να έχει αποβιβαστεί και ένας μικρός στρατός έμπειρων ισραηλινών πρακτόρων, με καθήκον να “προσέχει” πιθανές εστίες κριτικής απέναντι στο απαρτχάιντ κατά των παλαιστινίων. Και κάνουν δουλειά και τα λεφτά και οι πράκτορες· το έχουμε διαπιστώσει.

Όσο για το που προορίζει η ισραηλινή αεροπορία τις γνώσεις που αποκτάει στην ελληνική επικράτεια; Χμμμμ… Ίσως κτυπήσει την Ουάσιγκτον…. Ε;