Tag: ισραήλ

Ανοικτές μπουκαπόρτες

Δευτέρα 19 Ιούνη. Και γιατί (θα πείτε…) να κτυπήσει το ισραήλ την Ουάσιγκτον που είναι στου διάολου τη μάνα και όχι την Δαμασκό ή την Τεχεράνη που είναι κοντά; Σωστό! Το πρώτο το έκανε, με τον τρόπο που έπρεπε, όταν έπρεπε… Οπότε τώρα για την ανατολή εκπαιδεύονται οι ισραηλινοί πιλότοι!… Αν και δεν είναι τα βουνά και τα λαγκάδια που θα τους κάνουν την ζημιά.

Όμως τι παραμύθι κι αυτό με το ισραηλινό (και το κυπριακό) γκάζι, ε; Ο μέσος παραπληροφορημένος υπήκοος θα πρέπει να ξεχάσει ότι υπάρχει ήδη μεγάλος ανταγωνισμός προμηθευτών σ’ αυτό το είδος· και ότι αν και όποτε προστίθεται “καινούργιος παίκτης” στην σχετική αγορά, έχει να αντιμετωπίσει όλους τους προηγούμενους και εδραιωμένους… Με ότι σημαίνει “ενδοκαπιταλιστικός ανταγωνισμός”, πάνω ή κάτω απ’ το τραπέζι.

Για παράδειγμα, ένας ανταγωνιστής που θα έχει να αντιμετωπίσει τον ισραηλινο-κυπριακο-ελληνικό σωλήνα γκαζιού, αν και όποτε υπάρξει, είναι …. η Ουάσιγκτον! Η οποία καίγεται να κάνει εξαγωγές υγροποιημένου αερίου στην ευρώπη· και πέφτει ως τώρα πάνω στην Μόσχα αλλά και την Ντόχα, την Τεχεράνη… Οπότε μαστορεύει, όπου μπορεί, κάτι πολέμους για να εμποδίσει τους αγωγούς…

Όμως όλα κι όλα!!! Όπως με το ρωσικό γκάζι που θα έφερνε (μαζί με ρούβλια προστάτζα) ο κυρ Παναγιώτης, έτσι και το ισραηλινό μέσω ελληνικών βυθών είναι υπεράνω ανταγωνισμού!!! Είναι θέμα ποιότητας βρε αδελφέ!! Σαν το τυρί “φέτα” ένα πράγμα!

Οπότε δεν υπάρχει λόγος ανησυχίας. Θα χεστούν στο τάληρο οι έλληνες – μόλις γίνουν σεΐχηδες. Είναι στο κόλπο και ο φίλος, ο αδελφός Νετανιάχου, κι όλοι οι φίλοι και αδελφοί Lieberman· γιατί να υπάρχει θέμα;

Η μικρή νταβατζής

Παρασκευή 16 Ιούνη. Η όποια «επιτυχία» στο eurogroup είναι ανθυπολεπτομέρεια μπροστά στο φέγγος της σταθερά αναβαθμιζόμενης σχέσης της Αθήνας με το Τελ Αβίβ!

Στην επινίκεια συνέντευξή του χτες, απ’ τη Σαλονίκη, ο εξοχότατος μίλησε (αααα…) για όλα όσα (αααα…) κουβεντιάστηκαν με τον (αααα…) ακροδεξιό Νετανιάχου… Για ένα μόνο (αααα…) δεν μίλησε, επειδή προφανώς (αααα…) είναι οικογενειακή (ή επαγγελματική) υπόθεση: τα 8.345 καινούργια σπίτια που (επίσημα) αποφάσισε πριν δύο μέρες να κτίσει το ισραηλινό καθεστώς στην δυτική Όχθη, σε παλαιστινιακή / αραβική γη. Τονίζουμε το «επίσημα» επειδή ανεπίσημα γίνεται το ίδιο, απλά σε μικρότερη κλίμακα.

Σαν πολιτικός μηχανικός ο εξοχότατος δεν βρίσκει καθόλου ενδιαφέρουσα αυτήν την τακτική των φίλων ισραηλινών; Δεν φχαριστιέται με την «ισραηλινή ανάπτυξη»; Ούτε ο παλιός του συνεταίρος και τωρινός «σύμβουλός» του φχαριστιέται; (Μωρέ φχαριστιούνται, αλλά είναι σεμνοί και ταπεινοί συνεταίροι χασάπηδων. Δεν το φωνάζουν. Μουλωχτοί.)

Εν πάρει περιπτώσει: δεν θα είναι πάντα πρωθυπουργός. Άμα χρειαστεί δεν θα μπορούσε να δουλέψει σ’ αυτή τη μπίζνα του φίλου του;

(Αααααα…)

Έσταξε η ουρά της καμήλας…

Κυριακή 4 Ιούνη. Όχι ότι δεν το ξέραμε, όχι ότι δεν το συμπέραινε κάθε λογικός άνθρωπος. Ωστόσο η διαρροή στον κυβερνοχώρο, από μια ομάδα που υπογράφει “global leaks” (όλο και κάποια μυστική υπηρεσία θα σκέφτηκε αυτό το κοινότοπο ψευδώνυμο), πολλών mail απ’ το το «κουτί» του Yousef al-Otaiba (πρώτη δόση δημοσιοποίησης), πρεσβευτή των «ενωμένων αραβικών εμιράτων» στον οηε, προκαλεί εκνευρισμό στη μέση Ανατολή. Γιατί αποδεικνύεται ότι υπήρχε σταθερή συνεργασία, τα τελευταία χρόνια, των εμιράτων με το Τελ Αβίβ, μέσω ενός νεοσυντηρητικού φιλοισραηλινού αμερικανικού think tank. Του Foundation for Defense of Democracies. Τα mail της διαρροής, που εμπλέκουν έμμεσα και το Ριάντ, αφορούν «ανταλλαγές» απόψεων κατά του ιράν αλλά και κατά του κατάρ. Επιπλέον (υπάρχουν κάποιες όχι διασταυρωμένες πληροφορίες ότι) περιέχουν ενδείξεις (;) πως το περσινό πραξικόπημα στην τουρκία το μεθόδευσαν όχι μόνο αμερικανικοί μηχανισμοί, αλλά και ισραηλινοί και αραβικοί – μια όχι άγνωστη σημμαχία…

Μιας και οι αραβικές κοινωνίες δεν έχουν φτάσει ακόμα σ’ εκείνο το επίπεδο μεταμοντερνισμού που τέτοιες «αποκαλύψεις» απ’ το ένα αυτί μπαίνουν και απ’ το άλλο βγαίνουν, οι άραβες σύμμαχοι της Ουάσιγκτον και του Τελ Αβίβ ζορίζονται. Ακόμα και απέναντι στους δικούς τους πληθυσμούς: ποτέ δεν είπαν, ρητά, κάτι τόσο λακέδικο / φιλοαμερικάνικο σαν αυτά που λέει ένας ψεκασμένος υπ.αμ. βορειοδυτικότερα – για παράδειγμα – χωρίς να τρέχει τίποτα.

Οπότε τώρα, υποθέτουμε, θα αρχίσουν τα γνωστά: είναι πλαστά… είναι δουλειά των ιρανικών μυστικών υπηρεσιών… Κλπ κλπ.

Μέχρι να κοπεί εντελώς το κλαδί που πάνω του κάθονται αυτές οι χουντομοναρχίες…

Παλαιστίνη

Σάββατο 13 Μάη. Καθώς έχουν κλείσει 4 βδομάδες, η απεργία πείνας παλαιστινίων πολιτικών κρατουμένων στις ισραηλινές φυλακές επεκτείνεται. Κατ’ αρχήν μέσα στις φυλακές, καθώς εκατοντάδες επιπλέον κρατούμενοι μπαίνουν στον συγκεκριμένο αγώνα. Ύστερα εκτός φυλακών, στα κατεχόμενα παλαιστινιακά εδάφη, με διαδηλώσεις και οδομαχίες. Τέλος εκτός μέσης Ανατολής: στη νότια αφρική, για παράδειγμα, βουλευτές και ακτιβιστές θα κάνουν μια 24ωρη απεργία πείνας, σαν συμβολική συμπαράσταση στους παλαιστίνιους απεργούς. Το ίδιο θα κάνουν (ή έχουν κάνει ήδη) συμπαραστάτες απ’ τις ηπα, την γαλλία και το βέλγιο.

Τα αιτήματα της απεργίας πείνας είναι στοιχειώδη: αφορούν τις συνθήκες στις φυλακές, τις απομονώσεις, καθώς και τις φυλακίσεις χωρίς κατηγορίες… Ο φίλος της Αθήνας και του ελληνικού βαθέος κράτους είναι, όλα κι όλα, ένα “δημοκρατικό” καθεστώς…

(φωτογραφία: διαδηλώτρια, κτυπημένη στο πρόσωπο από πλαστική σφαίρα, στη διάρκεια οδομαχιών με την ισραηλινή στρατοαστυνομία στη Ramallah, προχτές).

Χαρμόσυνα νέα

Δευτέρα 8 Μάη. Η πατρίς τον χρειάζεται επειγόντως! Είναι ο μόνος που ξέρει αυτή τη δουλειά. Οπότε, όσο κι αν σας φαίνεται περίεργο (όλα είναι περίεργα πια) ο κυρ Παναγιώτης ο Λαφαζάνης θα μπορούσε να ξαναγίνει “υπουργός παραγωγικής ανασυγκρότησης, περιβάλλοντος και ενέργειας”! Εξωκοινοβουλευτικός φυσικά.

Ο λόγος είναι απλός. Η gazprom, μετά από διάφορα μπρος–πίσω, άρχισε να συναρμολογεί τον σωλήνα που θα πηγαίνει αέριο, γκάζι, στην τουρκία. Οπότε; Οπότε μπορεί να χρειαστεί να περάσει και απ’ τα ιερά ελληνικά χώματα πηγαίνοντας προς ευρώπη μεριά· άρα ο κυρ Παναγιώτης πρέπει Τώρα να τρέξει να εξασφαλίσει εκατομμύρια ρούβλια, σαν μπροστάτζα, να τα τρίψει στα μούτρα του κάθε παλιοευρωπαίου και του κάθε παλιοδντ.

Αλλά, δυστυχώς, αυτό είναι μόνο ένα όνειρο. Ακόμα και για τον κυρ Παναγιώτη, που είναι αληθινός πατριώτης. “Δεν τα έχουμε τώρα ανάγκη τα λεφτά των ρώσων! Δεν τα θέλουμε τα παλιορούβλια… – θα πάρουμε σεκέλ!”.

Μάλιστα. Ισραηλινά εκατομμύρια θα πάρει η πατρίς, χάρη στους άλλους αγωγούς που περήφανα και αθόρυβα υπέγραψε ένας άλλος υπουργός, ο κυρ Γιώργος (ο Σταθάκης) για τα κοιτάσματα που κλέβει το Τελ Αβίβ απ’ τους παλαιστίνιους.

Μωρέ σωλήνες νάναι, παραδάκι να πέσει, κι ας είναι ότι νάναι!

(Αν είχατε απορία πως στρώνονται οι σωλήνες στους βυθούς, αυτό το ειδικό πλοίο της ελβετικής εταιρείας Allseas Group, που είναι συνεταίρος της gazprom, μπορεί να σας δώσει μια πολύ γενική ιδέα. Αν, ύστερα, αποκτήσετε την απορία από που ως που οι ελβετοί είναι ειδικοί σε δουλειές στις θάλασσες, δεν έχουμε απάντηση…)

Αυτό κι αν είναι “δημοκρατία”!

Τετάρτη 26 Απρίλη. Δυναμωμένο απ’ την ανανεωμένη (πιο σωστά: ενισχυμένη) συμμαχία του με την Ουάσιγκτον και τα ψόφια κουνάβια, το Τελ Αβίβ τρίζει τα δόντια του προς ευρώπη μεριά, όπως και όποτε γουστάρει. Τελευταίο γρίλισμα η ακύρωση της συνάντησης του ισραηλινού πρωθ. Netanyahu με τον ευρισκόμενο στο ισραήλ γερμανό υπ.εξ. Sigmar Gabriel, επειδή αυτός ο τελευταίος συναντήθηκε με δύο ισραηλινές μ.κ.ο. ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Η “breaking the silence” ασχολείται με την συγκέντρωση μαρτυριών από πρώην ισραηλινούς στρατιώτες για το τι κάνει το Τελ Αβίβ σε βάρος των παλαιστινίων. Η B’Tselem καταγράφει τις παραβιάσεις των ανθρώπινων δικαιωμάτων των παλαιστινίων. Και οι δύο έχουν κηρυχτεί απ’ το ολοκληρωτικό ισραηλινό καθεστώς «αντι-ισραηλινές» (σκέψου και να μην ήταν ισραηλινότατες!…) Και ο Netanyahu είχε το θράσος να απαγορεύσει ουσιαστικά στον Gabriel να συναντηθεί μαζί τους…

Ευτυχώς που οι έλληνες καθεστωτικοί δεν έχουν ούτε σκέψεις ούτε ανησυχίες τέτοιου είδους, όταν κάνουν τις επισκέψεις τους στο ισραήλ. Φανταστείτε να θύμωνε το συμμαχικό τους καθεστώς; Θα χαλούσε η ωραία συνεργασία…

(Η γεωπολιτική υποτίμηση του ελληνικού οικοπέδου εκφράζεται, μεταξύ άλλων, και με το κυνήγι «αγωγών», που θα περνάνε από δαύτο. Μπας και γίνει “hub”. Έχουν γραφτεί τα τελευταία 15 χρόνια λαμπροί ύμνοι σε σωλήνες που … δεν φτιάχτηκαν ποτέ. Ο έρμος ο κυρ Παναγιώτης το 2015 ήταν, απλά, ένα κρίκος στην ιστορία αυτή.

Τα ανάλογα ισχύουν με τον αγωγό αερίου που ονειρεύονται οι φαιορόζ απ’ το ισραήλ προς ευρώπη μεριά. Απ’ τα σχέδια και τις φωτογραφίες ως την κατασκευή και την λειτουργία τέτοιων project περνάνε τόσα χρόνια και τόσα κύματα ώστε το ευκολότερο είναι να απομείνουν οι αναμνηστικές φωτογραφίες…)

Περιοδείες και μπίζνες

Δευτέρα 24 Απρίλη. Μετά το συμμαχικό Ριάντ (γράφαμε την περασμένη Παρασκευή) ο «τρελός σκύλος» αμερικάνος υπ.αμ. Mattis συνέχισε την τουρνέ του στη μέση Ανατολή πηγαίνοντας, που αλλού; στο ακόμα πιο συμμαχικό Τελ Αβίβ. Εννοείται πως το ισραηλινό καθεστώς ενθουσιάστηκε, και δεν το έκρυψε – πολύ περισσότερο που ο «τρελός σκύλος» συνέχισε και απ’ το ισραήλ να καταγγέλει την επιθετικότητα του ιράν και τους κινδύνους που αντιπροσωπεύει η Τεχεράνη.

Αναμενόμενα αυτά. Το ενδιαφέρον μας είναι ότι τις ίδιες ημέρες υπογράφτηκε ένα «μνημόνιο συνεργασίας» για την κατασκευή αγωγού μεταφοράς φυσικού αερίου, απ’ το ισραήλ προς ευρώπη μεριά. Απ’ τα καθεστώτα του τελ Αβίβ, της Λευκωσίας, της Αθήνας και της Ρώμης…

Δεν γιορτάστηκε δεόντως στα μέρη μας το deal, ή κάνουμε λάθος; Το θέμα είναι ότι το ισραήλ κλέβει υποθαλάσσια κοιτάσματα που κανονικά θα ανήκαν στους παλαιστίνιους, αν φυσικά δημιουργούνταν ποτέ «ανεξάρτητο παλαιστινιακό κράτος».

Τι κάνει λοιπόν η φαιορόζ ελληνική κυβέρνηση, και ειδικά το αριστερό σκέλος της που έχει τα μούτρα να παριστάνει ότι υπερασπίζεται «τα δίκαια των λαών»; Σηκώνει το μεσαίο δάκτυλό της στους παλαιστίνιους λέγοντας τους καθαρά και επιχειρηματικά «σας έχουμε χεσμένους».

Για πολλά θα μπορούσε να κατηγορήσει κανείς τους ροζ, εκτός απ’ αυτό: ότι έχουν έλλειψη κυνισμού…

(φωτογραφίες: πάνω μια αγέλη… κάτω μια άλλη…)

Ζήτημα συνείδησης

Κυριακή 23 Απρίλη. Υπάρχει κάποιος λόγος σ’ αυτόν τον άθλιο κόσμο για να μην είναι κανείς αδιαπραγμάτευτα με την μεριά των πάνω, εναντίον των κάτω;

Σωστά το καταλάβατε: παλαιστίνιοι εναντίον της ισραηλινής στρατοαστυνομίας· ή το ανάποδο. Τώρα. Χτες. Προχτές…

Αν οι αισθήσεις εύρισκαν το δίκιο τους…

Κατευθείαν απ’ τους «άγιους τόπους»

Δευτέρα 10 – Δευτέρα 17 Απρίλη. Το «άγιο φως»; Όχι δα! Αυτό είναι για κρατικούς λακέδες και μόνιμα “αθώους” πιστούς… Απ’ τους «άγιους τόπους» μια φευγαλέα ματιά μέσα απ’ το βλέμμα ενός άραβα ράπερ. Ο Tamer Nafar δεν είναι, ίσως, ριζοσπαστικά πολιτικοποιημένος (θα ήταν σε κάποια ένοπλη οργάνωση σε τέτοια περίπτωση). Είναι ένας απ’ τους ελεύθερους πολιορκούμενους της Παλαιστίνης.

Η μουσική είναι λιγότερη απ’ τα λόγια… Δεν υπάρχουν ελληνικοί υπότιτλοι, άρα θα χρειαστούν τα αγγλικά σας. Το επίπεδο lower φτάνει. Κι αυτό το άρωμα μιας άνοιξης, της αραβικής, που μένει συνέχεια, εδώ και 60 χρόνια, κάτω από στρατιωτικά άρβυλα· κι ωστόσο δεν λέει να συνθηκολογήσει…

Παραλειπόμενα μιας προβοκάτσιας 1

Κυριακή 9 Απρίλη. Δεν το ξέραμε προχτές, τώρα το ξέρουμε. Εντελώς συμπτωματικά (…) το στρατιωτικό αεροδρόμιο του Άσαντ (al Syairat) που κτύπησε η Ουάσιγκτον, στα περίχωρα της Hom, έχει άμεση σχέση με την αποτροπή της ισραηλινής επιδρομής στην Palmyra στις 19 Μάρτη: το «μεσαίας ποιότητας» σύστημα αεράμυνάς του ήταν αυτό που εντόπισε τα ισραηλινά αεροπλάνα, και εκτόξευσε εναντίον τους έναν τουλάχιστον πύραυλο. Σατανική σύμπτωση: σαν να συμμετείχε και ο Lieberman στην επιλογή του στόχου απ’ την Ουάσιγκτον…

Λιγότερο συμπτωματικό, ας πούμε «συμβολικό»: αυτό το αεροδρόμιο (που δεν έπαθε σοβαρές ζημιές, χρησιμοποιήθηκε απ’ την συριακή αεροπορία λίγες ώρες μετά την αμερικανική επίθεση…) είναι το βασικό hub για την υποστηρίξη του θύλακα στην Deir Ezzor. Είναι μια θέση στην ανατολική συρία, όπου πριν κάτι μήνες η αμερικανική αεροπορία σκότωσε «κατά λάθος» 60 στρατιώτες του Άσαντ, επιτρέποντας ταυτόχρονα στους ένοπλους του isis να ανακαταλάβουν σε βάρος τους στρατηγικής σημασίας λόφους.

Μετά απ’ αυτές τις συμπτώσεις και όχι συμπτώσεις μπορεί κανείς να συμπεράνει: όσο πιο πολύ εξελίσσεται τεχνολογικά ο αμερικανικός στρατός, τόσο πιο “ό,τι κάτσει” γίνεται η δράση του…

Ή μήπως όχι;