Τρίτη 11 Ιούλη. Υποθέτουμε ότι η ελληνική “δίψα για δικαιοσύνη” δεν φτάνει ως εκεί. Υποθέτουμε επίσης ότι εκείνοι που αποκαλύπτουν κρατικά μυστικά διακινδυνεύοντας την ζωή τους χωρίζονται σε δύο κατηγορίες: σε εκείνους που βρίσκουν ένα κάποιο καταφύγιο (οπότε συνεχίζουν να κοιμούνται σαν άνθρωποι) και σ’ εκείνους που κάποια νύχτα τους απαγάγουν πράκτορες και χάνονται σε μια μαύρη τρύπα. Υποθέτουμε τέλος ότι η (υπό και τους φαιορόζ) ελληνο-ισραηλινή φιλία και στρατιωτική συνεργασία δεν επιτρέπει στην ανύπαρκτη “αριστερή τσίπα” (“τσίπα” – όχι “τσίπρα”, καμμία σχέση!) να κάνει θέμα ισραηλινούς “μαρτυριάρηδες” οργανώνοντας επιθέσεις (στην αρχή, ας πούμε, ειρηνικές) στο ελληνικό υπουργείο εξωτερικών – για τις εθνικά συμφέρουσες συνεργασίες του….
Εντάξει. Ο Mordechai Vanunu είναι “παλιά ιστορία”. Κι αν δεν μας απατά η μνήμη μας ποτέ δεν έγινε “θέμα” για τους “σ’ ελλάδα – τουρκία – παλαιστίνη – αμερικάνος δεν θα μείνει!” O Vanunu (γεννημένος το 1954) είναι πυρηνικός φυσικός και ήταν στέλεχος στο μυστικό (όχι πια, χάρη σ’ αυτόν!) και παράνομο με βάση τους διεθνείς κανόνες πρόγραμμα του ισραηλινού καθεστώτος για κατασκευή πυρηνικών όπλων. O Vanunu προσλήφθηκε το 1976 στο κέντρο πυρηνικών ερευνών στην (έρημο) Negev. Το 1983 άρχισε να έχει σοβαρές ενστάσεις για την κατασκευή πυρηνικών όπλων, και το 1984 έφτιαξε μια αριστερή αντιμιλιταριστική οργάνωση, μαζί με πέντε άραβες και τέσσερεις ισραηλινούς φοιτητές, ξεκινώντας μια καμπάνια για τα δικαιώματα των αράβων υπηκόων του ισραηλινού κράτους.
Το 1985 ο Vanunu, με μια κρυφή κάμερα, τράβηξε φωτογραφίες απ’ το ως τότε μυστικό πυρηνικό πρόγραμμα του μιλιταριστικού / φασιστικού ισραηλινού κράτους, τις οποίες προώθησε σε αμερικανικό πανεπιστήμιο. Μετά απ’ αυτό διέφυγε απ’ το ισραήλ, και άρχισε ταξίδια / περιπλάνηση στον κόσμο. Το 1986 βρέθηκε στην αγγλία όπου «άρχισε να μιλάει» σε αγγλικές και αμερικανικές εφημερίδες, για το πυρηνικό πρόγραμμα του Τελ Αβίβ. Επειδή θα ήταν ξεφτίλα για τις αγγλικές μυστικές υπηρεσίες να τον «δώσουν» στεγνά, σε συνεργασία με την μοσάντ τον ξεφορτώθηκαν: κατάφεραν να πάει στην ιταλία. Εκεί τον απήγαγαν (έχει παράδοση το ιταλικό κράτος σε τέτοια «διαχείριση προβλημάτων»…) τον κουβάλησαν στο ισραήλ, τον δίκασαν κρυφά και τον καταδίκασαν σε 18 χρόνια φυλακή σαν «προδότη», απ’ τα οποία τα 11 σε πλήρη απομόνωση.
Αποφυλακίστηκε το 2004, αλλά όχι «έτσι». Στην ουσία σαν αιχμάλωτος μέσα στο ισραήλ, με απαγόρευση εξόδου και απαγόρευση του να μιλήσει με οποιονδήποτε «ξένο». Αυτό σημαίνει ότι οποτεδήποτε ανοίξει το στόμα του, ακόμα και σε «όχι ξένους», ξανακαταδικάζεται. Η τελευταία φορά ήταν πριν λίγους μήνες, όταν «μίλησε σε ξένους χωρίς την άδεια των αρχών». Καταδικάστηκε σε 2 μήνες φυλακή με αναστολή…
Γιατί τα θυμόμαστε αυτά; Ο Vanunu είναι ένας αυθεντικός whistleblower, πολύ πριν τον Assange ή τον Snowden, που έχει βασανιστεί σκληρά απ’ το ισραηλινό κράτος (εκτός αν κάποιος νομίζει ότι η απόλυτη απομόνωση στις φυλακές είναι ευκαιρία για περισυλλογή και αυτογνωσία…) και συνεχίζει να βασανίζεται. Παρότι, πλέον, τα πυρηνικά όπλα του Τελ Αβίβ θεωρούνται γεγονός, οπότε δεν υπάρχει θέμα σοβαρών αποκαλύψεων. Υπάρχει, όμως, θέμα εκδίκησης. Παραδειγματικής τιμωρίας, για πιθανούς επόμενους. Η δήθεν «μοναδική δημοκρατία στη μέση Ανατολή» δεν πρόκειται ποτέ να είναι κάτι άλλο από αυτό που θα ήταν μια χαμογελαστή δικτατορία.
Οπωσδήποτε δεν θα χρειαζόταν ο Vanunu για να συμπεράνει κανείς πόσο καραγκιόζηδες (ήπιος χαρακτηρισμός!) είναι οι φιλοκυβερνητικοί ή/και αντικυβερνητικοί αλλά φιλοκρατικοί «δεξιοί κι αριστεροί» που κάνουν το κορόιδο για την ελληνο-ισραηλινή φιλία. Φτάνουν και περισσεύουν οι παλαιστίνιοι.
Αλλά υπάρχει και o Vanunu. Αν, για παράδειγμα, κάποιες αντιλήψεις θέλουν «άτομα» για να επικεντρώσουν, υπάρχει και ο Vanunu.
Αλλά όχι. Δεν υπάρχει. Η ντόπια «επαναστατικότητα» (μαύρη κοροϊδία) έχει βγάλει την δική της ετυμηγορία: με το ντόπιο κράτος, το ντόπιο βαθύ κράτος, και τους κάθε είδους λακέδες πρέπει να τα έχουμε καλά…
Άλλη φορά, μωρέ… Μια άλλη φορά…