Παρασκευή 23 Ιούνη. Πριν ακριβώς 50 χρόνια, ανάμεσα στις 5 και στις 11 Ιούνη του 1967, το Τελ Αβίβ εξαπέλυσε και κέρδισε έναν «πόλεμο αστραπή» εναντίον της αιγύπτου, της ιορδανίας και της συρίας. Ο «πόλεμος των 6 ημερών» (έτσι έμεινε στην ιστορία) κερδήθηκε απ’ τον ισραηλινό στρατό χάρη στην καλύτερη ποιότητα των όπλων του και, κυρίως, τον σχεδιασμό και την προετοιμασία του. Η νίκη του απέφερε την κατάληψη της χερσονήσου του Σινά και της λωρίδας της Γάζας (σε βάρος του Καΐρου), της ανατολικής Ιερουσαλήμ και της δυτικής Όχθης (σε βάρος του Αμμάν) και των υψωμάτων του Γκολάν (σε βάρος της Δαμασκού).
Στα 50 χρόνια που μεσολάβησαν, κι αφού έγινε άλλος ένας αραβο-ισραηλινός πόλεμος τον Οκτώβρη του 1973 (αυτή τη φορά τον ξεκίνησαν οι άραβες), το Τελ Αβίβ επέστρεψε την χερσόνησο του Σινά στο Κάιρο, και συνέχισε την κατοχή των υπόλοιπων αραβικών (παλαιστινιακών) εδαφών. Απ’ την λωρίδα της Γάζας ο ισραηλινός στρατός αποχώρησε μεν επίσημα το 2005 (για «λόγους ασφαλείας») αλλά η κατοχή της συνεχίζεται «έμμεσα», με την μόνιμη περικύκλωσή της, τον συχνά ασφυκτικό αποκλεισμό της και την καταπάτηση των θαλάσσιων εκτάσεων που της αναλογούν.
Υψώματα του Γκολάν: απο εκεί το Τελ Αβίβ προσφέρει επιμελητειακή υποστήριξη στους αντι-Άσαντ ένοπλους, ακόμα κι αν πρόκειται για πυρήνες του isis…
Δυτική Όχθη και ανατολική Ιερουσαλήμ: έχοντας τον στρατιωτικό έλεγχο των περιοχών το Τελ Αβίβ έχει βάλει μπροστά εδώ και δεκαετίες ένα πρόγραμμα εποικισμού των παλαιστινιακών εδαφών, κτίζοντας δεκάδες χιλιάδες σπίτια (σε φυλασσόμενους απ’ τον στρατό οικισμούς) για ακροδεξιούς ισραηλινούς.
Λωρίδα της Γάζας: όποτε το Τελ Αβίβ θεωρεί ότι οι δεκάδες χιλιάδες αιχμάλωτοι εκεί είναι ανυπάκοοι περισσότερο απ’ όσο μπορεί να ανεχτεί, σηκώνει τα βομβαρδιστικά του και τους ισοπεδώνει. Το έκανε στα τέλη του 2008 – αρχές του 2009, και ξανά το καλοκαίρι του 2014. Συχνά ο αποκλεισμός ολοκληρώνεται και απ’ την μεριά του αιγυπτιακού καθεστώτος (όπως η τωρινή χούντα του Σίσι) αν και, απ’ αυτήν την μεριά, πάντα υπάρχουν τρόποι να γίνεται λαθρεμπόριο των βασικών ειδών για τις ζωές των παλαιστινίων.
Πάρα πολύ περιληπτικά (υπάρχουν κάμποσες εκτενείς αναφορές σε τεύχη του χάρτινου Sarajevo…) αυτός είναι ο πολύ καλός φίλος, σύμμαχος και «εταίρος» του ελληνικού κράτους / παρακράτους / κεφάλαιου.
Και φαίνεται πως είναι η καταλληλότερη εποχή για τέτοιες «φιλίες»…