Καμπάνια Μ15 + / Τεχεράνη – al Quds

Δευτέρα 18 Ιούνη. Το «σχέδιο του αιώνα» που έχει φτιάξει ο σώγαμπρος του ψόφιου κουναβιού και οι φίλοι του θα απορριφθεί (όταν και όποτε δημοσιοποιηθεί), αλλά αυτό δεν ενδιαφέρει ιδιαίτερα ούτε την Ουάσιγκτον ούτε το Τελ Αβίβ. Θα προχωρήσουν στην εφαρμογή του δια της βίας, όπως κάνουν ήδη.

Εκείνο που τους ανησυχεί έντονα είναι ότι οι στρατιωτικοί τους αντίπαλοι σ’ αυτόν τον σχεδιασμό δεν είναι αμελητέοι. Τεχεράνη, Βαγδάτη, Δαμασκός, Βηρυττός – και στο βάθος Άγκυρα. Κάπου ακόμα πιο πίσω Μόσχα και Πεκίνο…

Γι’ αυτό το μιλιταριστικό καθεστώς του ισραήλ θέλει, οπωσδήποτε, να «τσακίσει» τόσο το ιράν όσο και την Χεζμπ’ αλλάχ. Γι’ αυτό κάνει αεροπορικές ασκήσεις πολλαπλών στόχων, σε «κοντινές» και «μακρινές» αποστάσεις, στο ελλαδιστάν. Γι’ αυτό κάνει εδώ ασκήσεις carpet bombing με στόχο τη Γάζα και το νότιο Λίβανο.

Σ’ αυτό είναι που ο έλληνας σύμμαχος προσφέρει κάθε βοήθεια στο Τελ Αβίβ. Γι’ αυτό ο άξονας Ουάσιγκτον – Αθήνας – Λευκωσίας – Τελ Αβίβ είναι τυπική εγκληματική οργάνωση. Δεν είναι η Τεχεράνη ή η Χεζμπ’ αλλάχ που «τρώγονται» για καυγά! Το ανάποδο ισχύει: προκειμένου να επιταχύνει και να εξασφαλίσει την ιμπεριαλιστική του επέκταση στη μέση Ανατολή, το ισραηλινό απαρτχάιντ είναι υποχρεωμένο να κλιμακώσει «άγρια» τις πολεμικές του επιχειρήσεις…

Και το ελληνικό κράτος / παρακράτος / κεφάλαιο έχει αποφασίσει: βοηθάει όσο μπορεί…

SCO

Δευτέρα 11 Ιούνη. Το ξέρετε: περιμέναμε κάτι πιο δυνατό στη σύνοδο του «συμφώνου της Σαγκάης» σε ότι αφορά την συμμετοχή της Τεχεράνης… Όντως, η πλήρης ένταξη κουβεντιάστηκε, με σκοπό την αποδοχή της (ως εδώ σωστά είχαμε προβλέψει). Όμως… κάποιος έκανε κορδελάκια (η ένταξη νέου μέλους γίνεται ομόφωνα): ο πρόεδρος του τατζικιστάν Emomali Rahmon είχε τις «αντιρρήσεις» του. Δεν το ξέραμε ότι μπορούσε (συγχωρείστε την ασταμάτητη μηχανή, θα βελτιωθεί!), αλλά τα υπόλοιπα μέλη του sco προφανώς το ήξεραν και το περίμεναν: το Ριάντ αγόρασε πρόσφατα το 51% της μεγαλύτερης τράπεζας στο Dushanbe, την πρωτεύουσα του κυρ Rahmon…. Ως εκ τούτου, και για λόγους «ευγένειας», ο Rahmon έπαιξε μπάλα (σε ότι αφορά το ιράν και την ένταξή του στo sco) σε σαουδαραβικό γήπεδο. Μόνο που αυτές δεν είναι σοβαρές δουλειές για ένα κόλπο σαν το «σύμφωνο της Σαγκάης»: δεν έχει “ομίλους”…

Συνεπώς, στο Qingdao, στο “περιθώριο της συνόδου”, οι κουβέντες με τον Rouhani και για την “μετά 5+1-1” εποχή έγιναν τριμερείς: ιράν – ρωσία – κίνα.

Και συμφωνίες κλείστηκαν, και διακηρύξεις έγιναν (στη σύνοδο και δίπλα της). Όχι κάτι εντυπωσιακό για πρωτοκοσμικούς στην άλλη άκρη του κόσμου – όχι, σίγουρα, σ’ αυτά που ανακοινώθηκαν. Είναι, αυτός, ένας τρόπος για να υποδεχτεί κανείς ένα ψόφιο κουνάβι που βρίσκεται σε δύσκολη αποστολή αλλά δεν το ξέρει; Ή μήπως το «λάου λάου» είναι ένας τρόπος ευκολότερης διαχείρισης μιας πληγωμένης υπερδύναμης; Καταλαβαίνετε: της διαχείρισης αυτής της υπερδύναμης της οποίας ο πολιτικός εκπρόσωπος κατήγγειλε στο σύμπαν ότι έφυγε απ’ το Κεμπέκ μ’ ένα μαχαίρι στην πλάτη… για τις γαλακτοκομικές μπίζνες…

Ας βρεθεί κάποιος ανθρωπιστής, κάποια μκο, να περιθάλψει τον πληγωμένο ψοφιοκουναβικό εγωϊσμό!

(Η φωτογραφία κυκλοφόρησε με προώθηση από Βερολίνο. Με το συμπάθειο κιόλας, αλλά με τον Bolton δίπλα του το ψόφιο κουνάβι έχει ένα ύφος: ποια είπατε ότι είστε κυρία μου;)

SCO

Σάββατο 9 Ιούνη. Η γαλλική total φεύγει, η κινεζική cnpc έρχεται (για την εξόρυξη και την εκμετάλλευση των μεγάλων κοιτασμάτων φυσικού αερίου kars 1) – και από χτες ο ιρανός πρόεδρος Rouhani βρίσκεται στην κίνα, ενόψει και της διήμερης (σήμερα / αύριο) συνόδου του «συμφώνου της Σαγκάης». Σύμφωνα με το κινεζικό κρατικό ειδησειογραφικό πρακτορείο global times, η στρατηγική σχέση κίνας – ιράν πρόκειται να αναβαθμιστεί σε καινούργια επίπεδα.

Το Πεκίνο θέλει οπωσδήποτε το ιρανικό πετρέλαιο (11 δις δολάρια η αξία των ετήσιων πετρο-εξαγωγών της Τεχεράνης προς το Πεκίνο) και την αξιοποίηση της ιρανικής επικράτειας (χερσαίας και θαλάσσιας) για τους «δρόμους του μεταξιού». Η Τεχεράνη, απ’ την μεριά της, θέλει να καλυφθεί το κενό των «ευρωπαϊκών επενδύσεων» που θα ανασταλούν εξαιτίας των αμερικανικών απειλών.

Το πρόβλημα δεν το έχει, βέβαια, η Ουάσιγκτον και το Τελ Αβίβ. Το έχουν τα γαλλικά, αμερικανικά, και λοιπά ευρωπαϊκά αφεντικά. Το καπιταλιστικό δυναμικό του ιράν δεν θα χαθεί· ο δικός τους κύκλος εργασιών όμως;

Ιράκ

Δευτέρα 4 Ιούνη. Στην Ουάσιγκτον δεν άρεσε καθόλου το αποτέλεσμα των εκλογών στο ιράκ. Δεν αντιδρά κατηγορώντας τες σα «νόθες» ή σαν «προϊόν ρωσικής εμπλοκής». Κάνει αυτό που ξέρει: ετοιμάζεται να επιβάλει κυρώσεις σε βουλευτές! Η κατηγορία εναντίον τους; Έχουν σχέσεις με ένοπλες ιρακινές οργανώσεις, που με την σειρά τους έχουν σχέση με το ιράν… «Λάθος φιλίες» είναι το κατηγορητήριο.

Οι δύο «υπόδικες» α λα αμερικέν οργανώσεις (που ανήκουν στις «λαϊκές ομάδες δράσης», το πιο καλά εκπαιδευμένο και έμπειρο τμήμα του στρατού της Βαγδάτης) κατέβηκαν στις εκλογές της 12ης Μάη, μαζί με άλλες, και έβγαλαν 47 βουλευτές. Τώρα ένα σχέδιο κυρώσεων εναντίον τους που έχει στα χέρια του το ψόφιο κουνάβι, απαιτεί να διακόψουν αμέσως οποιεσδήποτε σχέσεις με ένοπλες οργανώσεις, και οποιαδήποτε σχέση με το ιράν. Αλλιώς θα πέσει πάνω τους βαρύ το χέρι του αμερικανικού νόμου…

Ετοιμάζεται η Ουάσιγκτον να γίνει και πάλι, επίσημα, στρατός κατοχής στο ιράκ όταν η νέα ιρακινή κυβέρνηση της ζητήσει να ξεκουμπιστούν οι 100.000 πεζοναύτες και λοιποί μισθοφόροι της, με την δικαιολογία ότι «η κυβέρνηση είναι τρομοκρατική»;

Γιατί όχι; «Μόλις βάψαμε έναν φράχτη στον Μουζουρά – εσάς δεν θα βάψουμε;» θα μπορούσε να φωνάξει η Ουάσιγκτον· αν είχε χιούμορ…

Σύμφωνα και συμμαχίες

Τρίτη 29 Μάη. Το «σύμφωνο της Σαγκάης» (SCO) δεν έχει στον δυτικό κόσμο την αίγλη του άλλοτε «συμφώνου της Βαρσοβίας». Ωστόσο στην ερχόμενη σύνοδο του (18η κατά σειρά), στις 9 και 10 Ιούνη, στην παραλιακή κινεζική πόλη Qingdao, ίσως γίνει πιο αισθητό· τουλάχιστον απ’ την άποψη της δυτικής δημοσιογραφίας / δημαγωγίας.

Ρωσία, κίνα, καζακστάν, κιργιζιστάν, τατζικιστάν, ουζμπεκιστάν, ινδία και πακιστάν: δεν είναι βέβαια μια συμπαγής συμμαχία (με δεδομένες, κυρίως, τις αντιθέσεις ινδίας και πακιστάν)· όμως είναι μια καλή «ομπρέλλα» σε καιρούς «μεταβατικούς» σε ότι αφορά την μοιρασιά του πλανήτη.

Υπάρχει ένα μέλος / παρατηρητής που έχει κάνει αίτηση πλήρους ένταξης εδώ και 10 χρόνια: το ιράν. Η αίτηση είχε παγώσει επειδή βρισκόταν υπό καθεστώς κυρώσεων του οηε. Όμως μετά την απόσυρση της Ουάσιγκτον απ’ την συμφωνία για τα πυρηνικά, και ενώπιον των κλιμακούμενων απειλών εναντίον της Τεχεράνης απ’ την Ουάσιγκτον (και το Τελ Αβίβ), η ιρανική αίτηση πρόκειται να επανεξεταστεί σε δέκα μέρες. Πεκίνο και Μόσχα έχουν δηλώσει ήδη ότι είναι υπέρ της ένταξης του ιράν στον sco σαν πλήρες μέλος. Που σημαίνει: και στρατιωτικός σύμμαχος με την ρωσία και την κίνα... (Ακόμα κι αν δεν γίνει σε λίγες ημέρες, είναι σίγουρο ότι θα γίνει σύντομα…)

Δεν είναι μόνο γεωπολιτικοί οι λόγοι. Είναι και οικονομικοί. Κινεζικές και ρωσικές εταιρείες έχουν αναλάβει μεγάλες δουλειές στο ιράν, και θα πάρουν κι άλλες αν διάφορες ευρωπαϊκές αναγκαστούν να αποχωρήσουν λόγω των αμερικανικών απειλών. Για το Πεκίνο η ιρανική επικράτεια είναι σημαντική για το σχέδιο των «δρόμων του μεταξιού»· και η πρακτική συμμαχία Τεχεράνης / Βαγδάτης / Δαμασκού / Μόσχας / Άγκυρας που έχει σκοπό να εξασφαλίσει τον έλεγχο μιας μεγάλης ζώνης της μέσης Ανατολής ως και την ανατολική Μεσόγειο ενδιαφέρει ιδιαίτερα όχι μόνο τα μέλη αυτής της συμμαχίας αλλά και τον κινεζικό καπιταλισμό.

Έχει το ενδιαφέρον του: η Δαμασκός έχει καθεστώς παρατηρητή στο «σύμφωνο της Σαγκάης»… Όπως και η Άγκυρα…

Μπίζνες και συμμαχίες

Τρίτη 29 Μάη. Η ε.ε. (δια της σκιώδους υπ.εξ. της Mogherini) ορκίζεται πως όχι μόνο θα συνεχίσει να τηρεί την συμφωνία για τα ιρανικά πυρηνικά, αλλά και ότι θα κάνει ό,τι μπορεί για να προστατέψει τις μπίζνες των ευρωπαϊκών επιχειρήσεων στο ιράν.

Ίσως δεν καταφέρει πολλά, στο βαθμό που οι θιγόμενες εταιρείες έχουν μεγάλες δουλειές και στις ηπα. Όμως φαίνεται ότι η ε.ε. ή έστω αρκετά κράτη μέλη της, ειδικά της ευρωζώνης, είναι αναγκασμένα να βρουν εναλλακτικές χρηματοπιστωτικές διαδικασίες για να παρακάμπτουν αυτό που είναι ξεκαθάρα και οριστικά το τελευταίο αμερικανικό όπλο πριν τις βόμβες: τις «οικονομικές κυρώσεις».

Η γαλλική total δείχνει ότι θα δυσκολευτεί να κρατήσει την μεγάλη μπίζνα εκμετάλλευσης του ιρανικού κοιτάσματος φυσικού αερίου στο νότιο Pars – μια κινεζική εταιρεία είναι έτοιμη να την αντικαταστήσει. Απ’ την άλλη αύξησε το ποσοστό της στην εκμετάλλευση σε ρωσικό κοίτασμα στην Αρκτική, όπου θα συνεργαστεί με την ρωσική Novatek και κινέζικες αντίστοιχες. Κάτι είναι κι αυτό…

Τέτοιου είδους οικονομικοί συνεταιρισμοί δεν διαμορφώνουν υποχρεωτικά «πολιτική κρατικών μπλοκ» – αν και είναι αναμενόμενο ότι Βερολίνο, Παρίσι και Ρώμη θα ήθελαν να αυτο-προσδιοριστούν περισσότερο στις σχέσεις τους με την Μόσχα. Θα πρέπει να εννοούνται (αυτοί οι συνεταιρισμοί) περισσότερο σαν τακτικές κινήσεις, εδώ ή εκεί, παρά σαν έκφραση κάποιας στρατηγικής επιλογής (αναφερόμαστε πάντα στα ευρωπαϊκά κράτη). Κάνουν, όμως, τις αμερικανικές κινήσεις διατήρησης του παγκόσμιου ελέγχου και της ηγεμονίας όλο και πιο αναποτελεσματικές, όλο και πιο «απελπισμένες»…

Συρία 2

Κυριακή 27 Μάη. Αυτός είναι χάρτης της επαρχίας του Idlib όπως τον δημοσιοποίησε πριν 2 ημέρες το ρωσικό υπ.αμ. Το θαλασσί είναι ο θύλακας· τα κίτρινα τρίγωνα (12) τα φυλάκια του τουρκικού στρατού· τα κόκκινα (10) του ρωσικού, και τα πράσινα (7) του ιρανικού. (Η περιγραφή είναι όπως έγινε επίσημα).

Το πρώτο που φέρνει στο μυαλό αυτή η εικονογραφία είναι ότι πρόκειται για σύνορα. Ωστόσο ο ρώσος αρχικαραβανάς διευκρίνησε ότι αυτή η κατανομή είναι συμφωνημένη μεταξύ των τριών «εγγυητριών δυνάμεων», δηλαδή του μπλοκ της Αστάνα. Συνεπώς σε καμμία περίπτωση δεν είναι εναντίον του Άσαντ και του καθεστώτος του· ή εν αγνοία του.

Μέσα στον θύλακα οι τουρκικές μυστικές υπηρεσίες κάνουν την «λάτζα», την δύσκολη δουλειά. Είτε με το καλό (με εξαγορά) είτε με το κακό (με πόλεμο) προσπαθούν να εξαφανίσουν την οργάνωση Tahrit al-Sham Hay’at ( παρατσούκλι της al-Nusra) που ελέγχεται και χρηματοδοτείται απ’ το Ριάντ.

Η τελευταία μέθοδος που εφαρμόζουν οι τουρκικές μυστικές υπηρεσίες (υποψιαζόμαστε σε συνεργασία με τις ρωσικές και τις ιρανικές) είναι «μυστηριώδεις εκτελέσεις» στελεχών της Tahrir al-Sham, με διάφορους τρόπους. Με ελεύθερους σκοπευτές, με γαζώματα σε δημόσια μέρη, με βόμβες στα αμάξια τους – πάντα από άγνωστους…. Οι υπόλοιπες οργανώσεις, όταν δεν πολεμούν ανοικτά την Tahrir al-Sham σχεδιάζουν την μετατροπή τους σε «κανονικό στρατό», υπό τον έλεγχο της Άγκυρας…

Αν το φέρει η κουβέντα και τίποτα πατριωτικά τσακάλια σας πουν ότι η Άγκυρα θέλει να προσαρτήσει την ζώνη του Idlib στην επικράτειά της, πείτε τους (κομψά) ότι είναι ηλίθιοι! Η περιοχή θα μείνει στην συριακή επικράτεια· αλλά υπό την μακρόχρονη επίβλεψη της Άγκυρας και των υπηρεσιών της. Εκτός αν ο τοξικός είναι κάτω απ’ το χώμα, ο διάδοχός του ζητήσει ταπεινά συγγνώμη για το κακό που έκανε το Ριάντ στον Άσαντ, δώσει και τα παιδιά του στη Δαμασκό σαν όμηρους / εγγύηση της νέας φιλίας, το ίδιο και το Τελ Αβίβ· ή γίνει κανάς σεισμός και εξαφανιστεί απ’ τον χάρτη η σαουδική αραβία.

Εκτός απ’ το πρώτο, τα υπόλοιπα δεν προβλέπονται. Συνεπώς οι σουνίτες (της συρίας κατ’ αρχήν…) θα επιβλέπονται άμεσα απ’ αυτούς που μπορούν να κάνουν την δουλειά της επιβλεψής τους. Τουρκία και κατάρ. Κι αυτό, φυσικά, θα έχει και διάφορα οικονομικά οφέλη για την Άγκυρα…

(Όσο για τον φιλόδοξο τοξικό πρίγκηπα; Θα τον δούμε ξανά live;)

Από άκρη σ’ άκρη στην γραμμή αντιπαράθεσης Μεσόγειος / Ειρηνικός

Παρασκευή 25 Μάη. Ανεβείτε, τώρα, σ’ ένα αερόστατο, να σας ξεναγήσουμε γρήγορα και περιληπτικά στις εξελίξεις σ’ όλη αυτή την γραμμή.

Πρώτο σημείο: Κίνα. Παρότι η σινο-αμερικανική σύγκρουση εμφανίζεται σαν «εμπορικός / οικονομικός πόλεμος» που προς το παρόν έχει παγώσει, το Πεκίνο ναυπηγεί αεροπλανοφόρα. Έχει δύο, αλλά ο στόχος είναι τα έξι, εκ των οποίων τα δύο πυρηνοκίνητα. Επιπλέον το κινέζικο καθεστώς έχει σχέδιο ως το 2025 (σε λιγότερο από 7 χρόνια) να είναι παγκόσμια και καπιταλιστικά πρωτοπόρο σε οτιδήποτε σχετικό με τις «νέες τεχνολογίες». Το θέμα είναι πως οι πάντες έχουν πεισθεί ότι θα τα καταφέρει· ίσως και νωρίτερα… Και έτσι θα συμβεί υπό όχι πολεμικές συνθήκες…

Δεύτερο σημείο: Αφγανιστάν. Οι ταλιμπάν επεκτείνουν σταθερά τα εδάφη τους, σε βάρος του τυπικού αφγανικού στρατού, παρότι αυτός το τελευταίος υποστηρίζεται απ’ την αμερικανική αεροπορία. Το ψόφιο κουνάβι σκέφτεται να ξανα-αυξήσει τον αμερικανικό στρατό στα υψίπεδα (σιγά που θα έφευγε…) και η Ουάσιγκτον κατηγορεί την Τεχεράνη ότι ενισχύσει και εκπαιδεύει τους Ταλιμπάν. Στην φωτογραφία πάνω δεν είναι αμερικανικά κομμάντο αλλά οι «ειδικές δυνάμεις των ταλιμπάν» – είτε το πιστεύετε είτε όχι!!! Πράγμα που σημαίνει ότι τους ντύνουν, τους εξοπλίζουν και τους εκπαιδεύουν γνώστες των σύγχρονων πολεμικών δεδομένων. Κάτι μας λέει ότι δεν είναι μόνο ιρανοί…

Τρίτο σημείο: Ιράν. Οι εξελίξεις είναι ανοικτές, αλλά μεσοπρόθεσμα – φοβόμαστε – δεν θα είναι απλά «οικονομικές». Εκτός αν η Τεχεράνη ενταχθεί στο «σύμφωνο της Σαγκάης», δηλαδή στη στρατιωτική συμμαχία με την Μόσχα και το Πεκίνο….

Τέταρτο σημείο: Ιράκ. Το πρώτο σε δύναμη κόμμα στις τελευταίες εκλογές είναι του αντι-αμερικάνου ιρακινού σιΐτη Muqtadar al-Sadr – σε συμμαχία με το κομμουνιστικό κόμμα του ιράκ και διάφορες μικρές κοσμικές οργανώσεις. Το δεύτερο σε δύναμη κόμμα είναι του αντι-αμερικάνου ιρακινού σιΐτη Hadi al-Amiri. Ο “στρατός του Mahdi” του πρώτου υπήρξε βασικός στην αντίσταση στην αμερικανική κατοχή απ’ το 2004 και μετά. Έχει «φάει» πολλούς αμερικάνους… Ο δεύτερος είναι επικεφαλής των «λαϊκών δυνάμεων δράσης» (pmu) που, εκπαιδευμένοι απ’ τους ιρανούς «φρουρούς της επανάστασης», είναι το πιο αξιόπιστο μαζικό στρατιωτικό σώμα στο ιράκ σήμερα. Η Ουάσιγκτον θα ήθελε να τους θεωρεί «τρομοκράτες», αλλά υπάγονται επίσημα στον ιρακινό στρατό. Οπότε απλά γρυλίζει για «την επιρροή του ιράν»… Too late!

Οι σειρήνες ακούγονται δυνατά: με την κυβέρνηση που θα σχηματίσουν οι νικητές των εκλογών στο ιράκ οι 100.000 αμερικάνοι στρατιώτες (και μισθοφόροι) που έχουν στρογγυλοκαθήσει στην Μεσοποταμία θα πρέπει να τα μαζέψουν με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, να πάρουν τα κουβαδάκια τους και να ψάξουν άλλη παραλία…

Πέμπτο σημείο: Συρία. Παρότι ο αμερικανικός (και ο γαλλικός, και ο αγγλικός) στρατός δείχνει να έχει εδραιωθεί στις ypg/pkk κρατούμενες περιοχές της βορειοανατολικής συρίας, ο «πόλεμος φθοράς» εναντίον τους έχει αρχίσει να κλιμακώνεται. Με διάφορες αιτίες κι αφορμές (είτε επειδή οι ypg δεν είναι καθόλου «δημοκράτες» όπως νομίζουν διάφοροι υποστηρικτές τους, το εντελώς αντίθετο· είτε επειδή διάφορα αραβικά κλαν σ’ αυτή τη ζώνη πληρώνονται από «αλλού»…) το αντάρτικο κατά της «κατοχής», κάτω απ’ τις συριακές σημαίες, κλιμακώνεται. Αναφέρονται ήδη νεκροί αμερικάνοι μισθοφόροι από «νάρκες δρόμου», καθώς και εξεγέρσεις – εν μέρει ένοπλες – σε διάφορες πόλεις και κωμοπόλεις. Η Raqqa είναι ήδη πεδίο αυτού του ανορθόδοξου πολέμου.

Έκτο σημείο: Λίβανος. Η Χεζμπ’ αλλάχ και οι χριστιανοί και σουνίτες συμμαχοί της είναι η βεβαιωμένη κοινοβουλευτική πλειοψηφία μετά τις τελευταίες εκλογές. Άσχετα με το ποιος θα είναι ο πρωθυπουργός, η λιβανέζικη κοινωνία έχει πάρει κατά πλειοψηφία θέση – στον σε εξέλιξη 4ο παγκόσμιο πόλεμο…

Έβδομο σημείο: Παλαιστίνη. Δεν ξέρετε;

Όγδοο σημείο: Ο «μικρός άξονας» Τελ Αβίβ – Λευκωσίας – Αθήνας… Θέλετε να κάνουμε εν χορώ τους μαλάκες για το τι κουβεντιάζει ο ογκόλιθος με τους “bomb ‘em” στην Ουάσιγκτον; Την τρέχουσα γεωπολιτική τιμή / πρόσοδο του οικοπέδου που εκπροσωπεί κουβεντιάζει· εσείς κι εμείς είμαστε το κρέας για οποιαδήποτε χρήση!!!! Οι χρήσιμοι ηλίθιοι, αν συνεχίσουμε να το επιδιώκουμε…

Την ελληνική συμβολή στο χασάπικο κουβεντιάζει ο εντεταλμένος του ελληνικού βαθέος κράτους, για λογαριασμό αυτών που κερδίζουν απ’ τα τσιγκέλια· πως και γιατί νομίζετε ότι χαλαλίζει τις ώρες του ο κάθε Bolton; Σε κουβέντες για την φροντίδα των προσφύγων ή για τα νηπιαγωγεία;

Λοιπόν; Τόχετε; Βάζετε το χέρι σας στη φωτιά; Να κάνουμε ότι κοιμόμαστε μπας και μας περάσει ξώφαλτσα;

Όχι δα!! Όχι δα!!!!!!!

Απ’ άκρη σ’ άκρη στην γραμμή αντιπαράθεσης

Τετάρτη 23 Μάη. Η ασταμάτητη μηχανή έχει υποστηρίξει πρόσφατα ότι οι μέχρι τώρα διαφορές της αμερικανικής “διαχείρισης” του μετώπου της μέσης Ανατολής (με κεντρικό σημείο το ιράν) και του κυρίως μετώπου στην ανατολική ασία (με κεντρικό σημείο την βόρεια κορέα) είναι, απλά, διαφορά φάσης – ο όρος προέρχεται απ’ την φυσική.

Όσο παιρνούν οι μέρες αποδεικνύεται ότι έτσι συμβαίνει. Η Ουάσιγκτον ανεβάζει διαρκώς τους “τόνους” τόσο σε σχέση με το ιράν (και άρα, σε σχέση τόσο με την ευρώπη όσο και την ρωσία), όσο και σε σχέση με την βόρεια κορέα (εδώ, “πιάνοντας” και την κίνα).

Θα μπορούσε να είναι ρηχός βερμπαλισμός. Κρίνουμε το αντίθετο: ότι δεν είναι μια κενή πρακτικών ρητορική. Είναι αρκετά πιθανό ότι το αμερικανικό βαθύ κράτος δεν έχει αποφασίσει “κανονικά” την κήρυξη ενός all out πολέμου· ότι δεν είναι καν και καν έτοιμο για κάτι τέτοιο· και ότι βρυχάται τείνοντας προς τα εκεί με την ελπίδα ότι οι αντίπαλοί του θα φοβηθούν και θα κάνουν πίσω. Όμως, έχουμε την εκτίμηση, ότι δεν θα γίνει έτσι· σίγουρα δεν θα γίνει έτσι ουσιαστικά. Οι αντίπαλοι δεν θα κάνουν πίσω· είναι too late (με όρους καπιταλιστικής ανάπτυξης και ενδοκαπιταλιστικού ανταγωνισμού) για κάτι τέτοιο, ακόμα κι αν ούτε αυτοί θα είχαν σαν πρώτη επιλογή έναν all out πόλεμο.

Το είδος της «εξωτερικής πολιτικής» που ακολουθεί πια σταθερά η Ουάσιγκτον, σε όλες τις εκφάνσεις της, ένα μόνο πράγμα δείχνει, και μ’ έναν τρόπο μόνο εξηγείται: στρίμωγμα, σοβαρό στρίμωγμα. Με βάση την ιστορία, την ιδεολογία και την μεθοδολογία της ηγεμονίας του, το αμερικανικό καθεστώς δεν έχει plan b για να αντιμετωπίσει το στρίμωγμά του: μια μόνο ιδέα επιβολής έχει, κι αυτή είναι στρατιωτική / μιλιταριστική.

Στον μικρό καπιταλιστικό πλανήτη γη κανείς δεν μπορεί να κάνει πίσω. Μπορεί να διαφέρουν οι τακτικές, μπορεί να διαφέρουν οι μέθοδοι ιμπεριαλιστικής προώθησης, αλλά για κανέναν δεν υπάρχει «πίσω». Το γεγονός είναι σαφές και καθόλου πρωτοφανές: δεν χωράνε όλοι! Γιατί είναι όλοι το ίδιο καπιταλιστές, το ίδιο “πεινασμένοι”. Η ξαναμοιρασιά του πλανήτη (της εργασίας, των πρώτων υλών, της κατανάλωσης) απαιτεί, όλο και πιο έντονα, την εξουδετέρωση «κάποιου» ή «κάποιων».

Δείτε το έτσι: ούτε η συμφωνία για τα πυρηνικά του ιράν όπως εφαρμόστηκε ως τώρα, ούτε και η αμερικανική αναγνώριση της πυρηνικής πραγματικότητας της Πγιονγκγιάνγκ θα ήταν κάποιου είδους άμεση καταστροφή για την Ουάσιγκτον. Αν, όμως, τα αφεντικά της βλέπουν έτσι τα πράγματα, κι αν δρουν με τον τρόπο που δρουν, θα έχουν τους σοβαρούς λόγους τους. Είναι μάταιο να ελπίζει κανείς ότι «με λίγη βοήθεια απ’ τους φίλους τους θα αλλάξουν μυαλά».

Γιατί, είναι φανερό αυτό, η Ουάσιγκτον υπερασπίζεται κάτι που κατακτήθηκε (και) με τα όπλα, και πράγματι αμφισβητείται σοβαρά: την παγκόσμια ηγεμονία της, ειδικά όπως αυτή διαμορφώθηκε πολύ πρόσφατα, στα ‘90s. Και είναι στοιχειώδες από ιστορική άποψη ότι οι “αυτοκρατορίες” δεν γκρεμίζονται αθόρυβα…

Κυρώσεις γενικά

Σάββατο 19 Μάη. Τα κράτη της ε.ε. (έχουν συνυπογράψει σα σύνολο την συμφωνία για τα πυρηνικά του ιράν) πολύ θα ήθελαν να προστατέψουν τις φίρμες τους που έχουν (ή σκοπεύουν να κάνουν) δουλειές με την Τεχεράνη. Μπορούν όμως να το κάνουν αναίμακτα απ’ την άποψη ενός οικονομικού / εμπορικού πολέμου με τις ηπα;

Η «επανα-ενεργοποίηση» ενός ευρωπαϊκού νόμου του 1996, που απαγόρευε στις ευρωπαϊκές επιχειρήσεις να υποκύπτουν σε κυρώσεις τρίτων κρατών – δίνοντας του κάποια νομική και οικονομική κάλυψη – δεν είναι φοβερή ασπίδα. Δεν έχει δοκιμαστεί ποτέ, για να φανούν τα δύσκολα σημεία του. Όμως είναι αμφίβολο αν θα μπορούσε να είναι αποτελεσματικότερος από μια κλασσική «αντιπυραυλική άμυνα», που μπορεί να αναχαιτίσει μόνο ένα μέρος των αντίπαλων πυραύλων…

Το ουσιαστικό πρόβλημα το έχουν εκείνες οι μεγάλες γαλλικές, γερμανικές, ιταλικές κλπ εταιρείες που έχουν δουλειές στο ιράν και, ταυτόχρονα, μεγαλύτερες στις ηπα. Δεν υπάρχει (και δεν θα μπορούσε να υπάρξει) κανένας νόμος να τις προστατέψει από σουτάρισμα εκτός αμερικανικής αγοράς αν, τα θυμωμένα κουνάβια (ψόφια και μη) της Ουάσιγκτον αποφάσιζαν να τις τιμωρήσουν για τα νταραβέρια τους στο ιράν.

Για μικρο-μεσαίες επιχειρήσεις, που δεν έχουν μπίζνες στην Ουάσιγκτον, το πρόβλημα αντιμετωπίζεται, επειδή εντοπίζεται στις τραπεζικές μεταβιβάσεις και εκκαθαρίσεις. Εκεί, αν τα deal γίνονται σε ευρώ (και πάντως όχι σε δολάρια) το πράγμα δείχνει σχετικά απλό. Για μεγάλες επιχειρήσεις όμως, τύπου total;

Το χειρότερο για διάφορα ευρωπαϊκά business plans είναι ότι ο καπιταλισμός (όπως και η φύση – όπως έλεγαν παλιά) απεχθάνεται τα κενά. Αν η γαλλική total, για παράδειγμα, σπάσει το πολλών δισ. συμβόλαιό της με την Τεχεράνη για την αξιοποίηση του τεράστιου κοιτάσματος φυσικού αερίου στο νότιο Pars, η κινεζική cnpc θα πάρει την θέση της, τρέχοντας και με μεγάλη χαρά. Κι αυτό θα συμβεί σ’ όλα τα μεγάλα και αξιόλογα συμβόλαια: ο κινεζικός καπιταλισμός όχι μόνο «προσφέρει τα πάντα» αλλά ενδιαφέρεται θερμά για επενδύσεις στο ιράν.

Αυτό σημαίνει ότι ο ιρανικός καπιταλισμός έχει πια εκείνους τους μεγάλους οικονομικούς συμμάχους / συνεταίρους για να «αντέξει» την ομοβροντία αμερικανικών κυρώσεων εναντίον του.

Οι ευρωπαϊκοί έχουν το πρόβλημα· συχνά την προβληματάρα!