Tag: ηπα

Συμβαίνει στην ευρώπη

19/2/2017. Στα μέρη μας, πολλοί και διάφοροι που ορκίζονται ότι είναι “δημοκράτες”, μιλούν με μια μαζοχιστική ευχαρίστηση για το ενδεχόμενο στις ολλανδικές εκλογές να βγει πρώτο κόμμα το φασιστικό· και στις γαλλικές προεδρικές να κερδίσουν, επίσης, οι φασίστες της Λεπέν. Είναι οι ίδιοι που ήλπιζαν ότι στις αυστριακές προεδρικές εκλογές θα κέρδιζε ο φασίστας, σαν απόδειξη της “διάλυσης της ευρώπης”… κι όταν έχασε, απλά σταμάτησαν να αναφέρονται στην αυστριακή απόδειξη της “μη διάλυσης”… Εκφράζουν αυτοί οι δημαγωγοί την παράνοια του ντόπιου ανορθολογισμού – την οποία πουλάνε, μάλλον με επιτυχία, για “ανάλυση”.
Δεν διανοούνται καν και καν (πως θα ήταν δυνατόν;) τι μπορεί να σημαίνει για μεγάλα τμήματα των “εθνικών” πληθυσμών στα ευρωπαϊκά κράτη η εκλογική επιτυχία των αμερικάνων φασιστών. Όχι επειδή έχουν αυτά τα “μεγάλα τμήματα” κάποια βαθιά αντιφασιστική συνείδηση. Αλλά επειδή ενστικτώδικα καταλαβαίνουν ότι ο αντι-ευρωπαϊσμός που εκδηλώνουν οι αμερικάνοι συντηρητικοί υπό το ψόφιο κουνάβι έχει και ευρωπαίους συμμάχους· και ότι το “έξω από….” περισσότερο απ’ το να είναι το φάντασμα της “εθνικής απελευθέρωσης” υπηρετεί τα συμφέροντα της Ουάσιγκτον.
Αυτό που θα ήταν λογικό να συμβεί (είναι μια υπόθεση εργασίας απ’ την μεριά μας) είναι ότι ένα τμήμα των ευρωπαίων ψηφοφόρων που ως τώρα απείχε απ’ τις εκλογές (και υπάρχουν διάφοροι λόγοι γι’ αυτό, πέρα απ’ το “όλοι ίδιοι είναι”) στις φετινές εκλογές θα πάει να ψηφίσει. Και θα ψηφίσει “αντι-Τραμπ”, δηλαδή εναντίον εκείνων που είναι οι “εθνικοί” σύμμαχοί του εδώ κι εκεί στην ευρώπη. Θα ψηφίσει εναντίον εκείνου που αποδεικνύεται όλο και περισσότερο αυτό που ήταν απ’ την αρχή: όχι η “ζεστασιά του έθνους κράτους” αλλά εργαλείο της Ουάσιγκτον. Αυτό είναι λογικό να συμβεί ειδικά σε κράτη της “παλιάς ευρώπης”, όπως η γαλλία, ολλανδία ή γερμανία: εδώ και 2 ή 3 δεκαετίες οι ηπα ΔΕΝ είναι αντικείμενο θαυμασμού. Μάλλον το αντίθετο. Η προεδρία Ομπάμα μπορεί να προκάλεσε συμπάθειες για το πρόσωπό του· όχι για το αμερικανικό καθεστώς.
Το λέμε από τώρα: μην παραξενευτείτε αν τα “ποσοστά” των ευρωπαίων φίλων του ψόφιου κουναβιού πέσουν αντί να ανέβουν, στις εκλογές αυτής της χρονιάς. (Κόντρα στις προσδοκίες, στις φαντασιώσεις και τα συμφέροντα των ελλήνων “πατριωτών”…)

Συμβαίνει στο ελλαδιστάν

19/2/2017. Η απόλυτη ιδεολογική (και ηθική, και αισθητική) σύγχυση των ελλήνων έχει ένα κέντρο βαρύτητας: θα συμμαχούσαν και με τον διάολο αν αυτός τους πλήρωνε για να διατηρήσουν αλώβητο το πολιτικο/προσοδικό σύστημα που είναι ταυτόσημο (με ελάχιστες εξαιρέσεις) με την ιστορία του κράτους τους. Η απόγνωσή τους για το γεγονός ότι δεν φαίνεται στον ορίζοντα κανένας τέτοιος “λευκός ιππότης” τους κάνει να λυσσάνε. To ότι διάφοροι αμερικάνοι καθεστωτικοί, που έχουν δηλώσει σα στόχο τους την διάλυση της ευρωζώνης ή/και της ε.ε., αναφέρονται στο ελλαδιστάν με το όνομά του σαν τον πιο πρόχειρο μοχλό διάλυσης χωρίς όμως να ξεφορτώνουν τσουβάλια με δολάρια στα ελληνικά αεροδρόμια, θα πρέπει να προκαλεί ακόμα μεγαλύτερη λύσσα.
Το γιατί δεν υπάρχει τέτοιος “φιλέλληνας σωτήρας” τέτοιους καιρούς το έχουμε αναλύσει τόσο πολύ απ’ τις σελίδες του Sarajevo ώστε δεν παραπέμπουμε καν κάπου συγκεκριμένα. Η ιδέα, ωστόσο, ότι μια «εθνική αναδίπλωση» είναι η «λύση» είναι απλά μια καρικατούρα των παρόμοιων ιδεών στην Ουάσιγκτον ή στο Λονδίνο· δεν διαθέτει στο ελάχιστο, καν και καν, τα μέσα και τα όπλα (μεταφορικά και κυριολεκτικά) που διαθέτουν ο αμερικανικός και ο αγγλικός καπιταλισμός. Τα οποία, ακόμα και αυτά, δεν είναι σίγουρης αποτελεσματικότητας.
Και φυσικά οι ντόπιοι εθνικιστές, «δεξιοί» κι «αριστεροί», light ή hard, είναι όχι μόνο η πρώτη γραμμή της διαρκούς επίθεσης των αφεντικών εναντίον της σύγχρονης πολυεθνικής εργατικής τάξης στα μέρη μας, αλλά αποδεικνύονται και σαν ενεργούμενα των αμερικανικών συμφερόντων.
Αν υπάρχει ένας ασφαλής δείκτης για την κατάρρευση ενός κοινωνικού σχηματισμού, αυτός δεν είναι τα «οικονομικά» του. Είναι οι θεσμίσεις του, η κυρίαρχη ιδεολογία του, η κυρίαρχη κουλτούρα του.

Ο άξονας του κόσμου (ενός κόσμου που έχει μπει σε στροβιλισμό)

16/2/2017. Οι έλληνες, το πόπολο και οι πολιτικές του βιτρίνες, ψώνια και οι μεν και οι δε, απολαμβάνουν να πιστεύουν ότι αποτελούν το κέντρο του κόσμου. Είναι ο μύθος της “χρυσής βίδας”. Απολαμβάνουν να πιστεύουν ότι ο τρισκατάρατος Σόιμπλε κοιμάται και ξυπνάει με το “ελληνικό πρόβλημα”.
Αλλά τα ευρωπαϊκά κράτη / μέλη της ευρωζώνης (και της ε.ε.) και ο γερμανός υπ.οικ. αυτοπροσώπως (κι όχι μόνον αυτός), έχουν σοβαρότερα προβλήματα να ασχοληθούν. Ο εμπορικός, νομισματικός, και φορολογικός πόλεμος με το Λονδίνο και την Ουάσιγκτον έχει κηρυχτεί. Και για τα (σοβαρά) καπιταλιστικά συμφέροντα των αφεντικών στην ευρώπη ΑΥΤΟ είναι ένα απ’ τα καυτά θέματα. Όχι η “μικρή ασθενής”!
Στα μέσα Μάρτη (σε ένα μήνα δηλαδή) ο Σόιμπλε θα είναι οικοδεσπότης της συνόδου των g-20 στο Baden – Baden. Κι εκεί, εκπροσωπώντας τους δυναμικούς και εξαιρετικά ανταγωνιστικούς διεθνώς τομείς του ευρωπαϊκού κεφάλαιου, θα βρεθεί αντιμέτωπος επίσημα, για πρώτη φορά μετά την εκλογή του ψόφιου κουναβιού, με την προστατευτική γραμμή της Ουάσιγκτον. Οι απειλές για μετατροπή της αγγλίας σε φορολογικό παράδεισο θα είναι κι αυτές εκεί, δίπλα.
Πιθανόν να εκδηλωθούν ελιγμοί ένθεν και ένθεν. Πιθανόν να μην ανοίξουν όλα τα χαρτιά. Ωστόσο δέκα μέρες μετά, στη Ρώμη, η ε.ε. (ή οι «παλιοί» σ’ αυτήν, με δηλώσεις τους) θα έχουν την ευκαιρία να κάνουν μια διακήρυξη για κάποιου είδους update της διαδικασίας ευρωπαϊκής ενοποίησης. Μπορεί να έχει ένα πιο κουκουλωμένο ή ένα πιο καθαρό περιεχόμενο· προφανώς τα (ευρωπαϊκά) συμπεράσματα απ’ την αμερικανο-αγγλική στάση στη σύνοδο των g-20 θα ληφθουν σοβαρά υπόψη.
Αλλά ποιοι αυτο-ικανοποιούμενοι εξακολουθούν να πιστεύουν ότι ο καϋμός στο Βερολίνο, στο Παρίσι, στη Μαδρίτη, στη Ρώμη, στο Άμστερνταμ ή στη Βιένη, είναι το τι θα κάνει και τι θα απογίνει ο Τσίπρας ή ο Μητσοτάκης;

Όλα κι όλα!

16/2/2017. Θα αναγκαστούμε να υπερασπιστούμε το ψόφιο κουνάβι!!! Κοντεύουν να το βγάλουν πράκτορα του Πούτιν! Ε, όχι δα!
Η σκέψη μας είναι απλή. Το ψόφιο κουνάβι είναι τόσο ακροδεξιό, τόσο εμπαθές και τόσο εγωπαθές, ώστε δεν χρειάζεται να “στρατολογηθεί” άμεσα ή έμμεσα από οποιονδήποτε αντίπαλο της Ουάσιγκτον. Είναι ικανό να τα χαώσει όλα μόνο του· και τι καλύτερο για αυτούς τους αντιπάλους;
Απ’ την άλλη μεριά, πέρα απ’ τις ψήφους των κοκκινόσβερκων αμερικάνων (που σε λίγο θα αποδίδονται στη σατανικότητα της Μόσχας…) και πριν απ’ αυτούς, το ψόφιο κουνάβι “καθάρισε” όλους τους άλλους υποψήφιους των συντηρητικών, στις καθαρά κομματικές διαδικασίες της επιλογής υποψηφίου. Τι γίνεται, λοιπόν; Όλοι πράκτορες του Πούτιν είναι στις ηπα;
Όχι. Κάποιοι απ’ το αμερικανικό κράτος / κεφάλαιο διάλεξαν το ψόφιο κουνάβι για “μπροστινό”. Είτε τον σχολάσουν αύριο για να βγάλουν μπροστά τον πιο “ισορροπημένο” αλλά εξίσου ακροδεξιό αντιπρόεδρο Michael Pence (όπως υποστηρίζουν ορισμένοι) είτε τον κρατήσουν στην προεδρική καρέκλα, ο ψοφιοκούναβος εκφράζει αυτό που χρειάζεται η παρηκμασμένη υπερδύναμη: “ταύρος σε υαλοπωλείο”.

Νταβατζιλίκι

16/2/2017. Αφού υπερασπιστήκαμε το ψόφιο κουνάβι μια φορά, εξαιρούμε εαυτούς απ’ την επόμενη συνηγορία. Όμως όλοι οι υπόλοιποι εχθροί του νατο θα πρέπει (έστω κρυφά) να χαρούν για τους δυναμίτες που βάζει η συντηρητική αμερικάνικη κυβέρνηση σ’ αυτήν την πιο βρώμικη στρατιωτική συμμαχία της ανθρώπινης ιστορίας.
Αν δεν αυξήσετε τα στρατιωτικά έξοδά σας (δηλαδή: αν δεν αγοράσετε ακόμα περισσότερα απ’ τα όπλα μας) θα χαμηλώσουμε την συμβολή μας στη συμμαχία. Αυτό είπε ο τρελός σκύλος (James Mattis), υπ.αμ. του ψόφιου κουναβιού, προς τα κράτη μέλη του νατο. Δόξα τον αλλάχ το ελλαδιστάν (και η εσθονία μαζί με τον πολωνία – ουάου!!) είναι επιμελής μαθητής. Χαλάει / χαλάνε περισσότερα, και οι παράδες πάνε στη σωστή μεριά. (Θα ληφθεί αυτό υπ’ όψη στη “δευτέρα παρουσία”;)
Ο αμερικανικός στρατός πουλούσε προστασία ως τα τέλη των ‘80s στην υπόλοιπη δύση (έναντι του «κόκκινου κινδύνου») και μετά πουλούσε μαγκιά γενικώς, κατά τα συμφέροντα, κυρίως (αν και όχι μόνο πάντα) της Ουάσιγκτον. Τώρα θέλει να αυξήσει τα έσοδα του απ’ το νταβατζιλίκι. Αλλά αν είναι έτσι, τότε μερικοί μερικοί (ευρωπαίοι σίγουρα) θα μπουν στον πειρασμό να σκεφτούν: τώρα μας λέτε να πάμε τον στρατιωτικό προϋπολογισμό στο 2% του αεπ μας, ύστερα θα μας πείτε για 3%… Και γιατί να πληρώνουμε για το νταβατζιλίκι σας; Θα ψαχτούμε από πάρτη μας.
Γενικά δεν είναι για καλό: όξυνση του ενδοκαπιταλιστικού ανταγωνισμού λέγεται αυτό. Επίσης μπορεί να είμαστε παλιομοδίτες. Αλλά το να αρχίσει το νατο (έστω το αμερικάνικο σκέλος του) να τα μαζεύει απ’ τα μέρη μας δεν θα το θεωρήσουμε καθόλου κακό νέο!

Fight for 15

16/2/2017. Τα καλά νέα για το αμερικάνικο εργατικό κίνημα είναι ότι αυτό το κάθαρμα, ο Andrew Puzder, βασικός μέτοχος της αλυσίδας εστιατορίων CKE, που προοριζόταν απ’ το ψόφιο κουνάβι για υπουργός εργασίας, βρήκε απ’ τη μέση. Προέκυψε με βεβαρυμένο «ηθικό» μητρώο: από την κακοποίηση της πρώην συζύγου του έως φοροκλοπές.
Ο Puzder ήταν φανατικά εναντίον των αυξήσεων στο βασικό μισθό. Τα κακά νέα είναι ότι τέτοιο είναι (λογικό!) το συμφέρον των αφεντικών και η γενική άποψη των αμερικάνων συντηρητικών (οι δημοκρατικοί είναι, συνήθως στα λόγια, υπέρ… Αλλά όσο υψηλότερα στην ιεραρχία τόσο περισσότερο προσχηματικά). Αυτό σημαίνει ότι στη θέση του Puzder θα βρεθεί κάποιος άλλος, του ίδιου φυράματος, αλλά λιγότερο εκτεθειμένος.

Η μόδα της εποχής

16/2/2017. Ο “ρωσικός δάκτυλος”, ειδικά ενόψει εκλογών, έχει γίνει της μόδας και στην ευρώπη μετά τα κλαψουρίσματα των αμερικάνων δημοκρατικών για την ήττα της Κλίντον. Βγαίνει, για παράδειγμα, ο Μακρόν και καταγγέλει συστηματικές “κυβερνοεπιθέσεις” εναντίον των υπολογιστών του. Οι οποίες (λέει) προέρχονται μεν απ’ την ουκρανία, αλλά ξέρουμε τι επιρροή έχουν οι ρώσοι στο ουκρανικό έδαφος!!!
Αλήθεια; Γιατί μέχρι χτες ξέραμε ότι στο ουκρανικό έδαφος (πλην Donbas) μεγάλη επιρροή έχουν αποκτήσει οι αμερικάνοι; Πως και τόσα χρόνια φάγαμε τέτοια παρεξήγηση;
Επιπλέον: έχει κάτι να κρύψει απ’ τους ψηφοφόρους του ο Μακρόν; Ή θέλει να κόψει ψήφους απ’ την Λεπέν καταγγέλοντάς την ότι σαν «επιλογή του Πούτιν» δεν είναι και τόσο «πατριώτισσα»;

Flynn case over

15/2/2017. Όπως τα λέγαμε. Ο “σύμβουλος” Flynn οδηγήθηκε σε παραίτηση. Και ακόμα σημαντικότερο: η περίπτωσή του έδειξε ένα χοντροσπρωξίδι (στα ρετιρέ της αμερικανικής εξουσίας). Όχι μεταξύ «συντηρητικών» και «δημοκρατικών», αλλά ανάμεσα σε διαφορετικές φράξιες των πρώτων. Μια έκφραση αυτού του σπρωξίματος είναι ανάμεσα στον προσωπάρχη του λευκού οίκου Priebus και τον βασικό σύμβουλο Bannon – και οι δύο επιλεγμένοι απ’ το ψόφιο κουνάβι.
Ποιος είπε ότι η παρακμή μιας «υπερδύναμης» δεν εκδηλώνεται και μέσα στο παλάτι;

Flynn case

14/2/2017. O επιλεγμένος απ’ το ψόφιο κουνάβι για σύμβουλός του στα θέματα ασφάλειας Michael Flynn (ο αξιωματούχος που μίλησε με τον έλληνα υπ.εξ. Nick the greek στην επίσκεψη του τελευταίου τον περασμένο γενάρη στην Ουάσιγκτον…) δεν νοιώθει σίγουρη την καρέκλα του. Στοιχεία (;) δείχνουν ή υπαινίσσονται ότι είπε ψέμματα για το περιεχόμενο παλιότερων συζητήσεών του με τον ρώσο πρεσβευτή στις ηπα. Και για λόγους άγνωστους στα μέρη μας, όταν αξιωματούχοι έχουν πάρει πόστο λέγοντας ψέμματα ή κρύβοντας κάτι για το οποίο ρωτήθηκαν, στις μακρυνές ηπα, μπορεί έως και να “αναγκαστούν σε παραίτηση”.
Θα δείξει τις επόμενες ημέρες αν ο Flynn θα πάει σπίτι του ή θα αναγκαστεί σε μόνιμη επιτήρηση από την σημερινή «υποσύμβουλο» εθνικής ασφάλειας και υφιστάμενή του K. T. McFarland – του περιβάλλοντος Κίσσιγκερ.
Προκύπτει ωστόσο ότι η στελέχωση της διοίκησης του ψόφιου κουναβιού είναι ακόμα ανολοκλήρωτη. Σα να γίνονται διάφορες χοντρές σπρωξιές στα ανώτατα κλιμάκια της πραγματικής εξουσίας στις ηπα. Αν έχουν ουσιαστικό αντίκρυσμα σε υπαρκτές διαφορές πολιτικών αντιλήψεων ή πρόκειται για προσωπικές φιλοδοξίες δεν το ξέρουμε προς το παρόν. Είτε έτσι είτε αλλιώς δείχνουν ωστόσο μια κάποια αστάθεια κορυφής.
Ποιος είπε ότι η παρακμή μιας «υπερδύναμης» μένει κρυφή;

Greek case

14/2/2017. Και τι ενδιαφέρει τις ελληνικές πολιτικές βιτρίνες (και το βαθύ κράτος πίσω τους) για την αμερικανική «αστάθεια κορυφής» σ’ αυτήν την «ενδιάμεση περίοδο»; Για πολλούς λόγους. Ένας απ’ αυτούς (που δεν ακούγεται για προφανείς λόγους) είναι ότι η διοίκηση του ψόφιου κουναβιού δεν έχει διορίσει τους καινούργιους εκπροσώπους της Ουάσιγκτον στο συμβούλιο του δντ. Αλλά θα πρέπει να το κάνει.
Και ποια θα είναι η γραμμή τους για την συνέχεια της συμμετοχής (ή όχι) στο ατελείωτο πρόγραμμα διάσωσης του ελληνικού κράτους; Άγνωστο. Ωστόσο ακόμα και οι πιο «φιλελληνικές» εκτιμήσεις για το θέμα θεωρούν απίθανο οι ψοφιοκουναβικοί στο δντ να είναι θιασώτες της «με ελαστικότητα» συνέχισης του δανεισμού της Αθήνας. Οι περισσότεροι εστιάζουν στο πως βλέπει η Ουάσιγκτον το Βερολίνο («στραβά», το δηλώνει) και στο ότι δεν θα ήθελε να το διευκολύνει να αποφύγει την ελληνική χρεωκοπία – αν υποθέσουμε ότι αυτό θέλει το γερμανικό καθεστώς.
Θέλει, όμως, είτε έτσι είτε αλλιώς κάτι τέτοιο το Βερολίνο; Χμμμμ…. Στα μέρη μας, όπου το πιο συνηθισμένο για τις πολιτικές βιτρίνες είναι να λένε, να ξελένε, να ξαναλένε κάτι άλλο, και ύστερα πάλι να το ξελένε, κρίνουν εξ ιδίων τα αλλότρια. Ωστόσο δεν είναι οι πάντες έτσι· σίγουρα δεν είναι έτσι οι κεντρικές πολιτικές βιτρίνες του γερμανικού κράτους / κεφάλαιου. Και οι δηλώσεις (όχι των σοσιαλδημοκρατών που έτσι κι αλλιώς, ενόψει εκλογών, πρέπει να κάνουν και λίγη αντιπολίτευση αλλά) των χριστιανοδημοκρατών, μας φαίνονται πολύ καθαρές…
Το έχουμε ξαναπεί και θα το ξαναπούμε: τι κάνει επιθυμητό «εταίρο» ένα κράτος που δεν μπορεί να δέσει ούτε τα παπούτσια του; Φυσικά σε οποιαδήποτε κρατική πολιτική πρέπει να περιμένει κανείς και ελιγμούς· και η γερμανική περίπτωση δεν εξαιρείται.
Ωστόσο τα σφικτά χρονοδιαγράμματα που στα μέρη μας παιρνούν ντούκου δεν είναι αστειάκι.