Παρασκευή 3 Νοέμβρη. Μια μέρα μετά, την περασμένη Τρίτη, ο στρατηγός James B. Jarrard, επικεφαλής των αμερικανικών “ειδικών δυνάμεων”, συνεντευξιαζόμενος, μίλησε για τους 4.000 στρατιώτες που έχουμε στη συρία. Το νούμερο ήταν εντυπωσιακό, οπότε οι δημοσιογράφοι ξαναρώτησαν. Κι ο στρατηγός, εκεί, κατάλαβε ότι είχε «μαρτυρήσει» κάτι που δεν έπρεπε· το γύρισε λέγοντας, όχι, λάθος έκανα, περίπου 500 είναι…
Δεν είναι 500! Το μέγεθος του αμερικανικού στρατού («κατοχής» θα πρέπει να χαρακτηρίζεται) στη συρία είναι άγνωστο επίσημα. Δεν μπορούν επίσης να υπολογιστούν οι αμερικάνοι μισθοφόροι, ιδιωτικών εταιρειών, ειδικά αν πληρώνονται απ’ το Ριάντ και το Τελ Αβίβ.
Επίσημα υποτίθεται ότι «εκπαιδεύουν» τις ypg. Εμείς θεωρούμε δεδομένο ότι τις διοικούν κιόλας, σίγουρα σε κάποιες επιχειρήσεις που δεν είναι περίπατος ύστερα από συνεννόηση με τους «τρομοκράτες του isis». Όμως και στη συρία τελειώνει η δικαιολογία της «αντιτρομοκρατίας»· ουσιαστικά έχει τελειώσει.
Τι απομένει; Αυτό που επανέλαβε ο Mattis στην κατάθεση που μνημονεύσαμε νωρίτερα, σαν πιο ειδικός: ότι, στην «τελική», το άρθρο 2 του αμερικανικού συντάγματος επιτρέπει στον κάθε φορά πρόεδρο να χρησιμοποιεί τον στρατό σε συγκεκριμένες περιπτώσεις για να υπερασπιστεί σημαντικά εθνικά συμφέροντα των ηπα…
Πράγμα που «θυμίζει» ότι η πιο «καυτή» αιτία για να κάνει κάτι τέτοιο ο νυν αμερικάνος πρόεδρος δεν βρίσκεται στη μέση Ανατολή. Αλλά στην ανατολική ασία. Και λέγεται βόρεια κορέα…
Να θυμίσουμε, λοιπόν, δύο πράγματα. Πρώτον ότι η Ουάσιγκτον μαζεύει εκεί αυτές τις ημέρες όπλα και στρατό σε μέγεθος που δεν το είχε κάνει ως τώρα (ακόμα και στη διάρκεια “ασκήσεων”)· και, δεύτερον, ότι ο αμερικανικός ιμπεριαλισμός δουλεύει πολύ συχνά με προβοκάτσιες.
Να ευχηθούμε “όχι ακόμα”; Θα είναι μια μαγική ευχή… Εκείνο που θα μπλόκαρε τις μηχανές του πολέμου (απ’ την τάξη μας…) ούτε έχει γίνει ούτε φαίνεται στον ορίζοντα… Όλα τα υπόλοιπα είναι προσευχές και κατάρες.