Tag: ηπα

13/2/2017. Χάρη στον αποκλεισμό της al-Bab απ’ τον συριακό στρατό και την Χεζμπ’ Αλλάχ απ’ το νότο, ο τουρκικός στρατός και το fsa πεζικό του κατάφεραν να προωθηθούν μέσα στην πόλη απ’ τα δυτικά και τα βόρεια. Για να υπάρχει μια ιδέα της de facto συμμαχίας μεταξύ Άγκυρας και Δαμασκού: τα ρωσικά βομβαρδιστικά υποστήριζαν ταυτόχρονα και τις δύο προωθήσεις. Και του συριακού στρατού προς την Tadif, μια μικρή πόλη 2 χιλιόμετρα νότια της al-Bab, και του τουρκικού προς την al-Bab.
Προκύπτει πως Άγκυρα και Μόσχα (η δεύτερη για λογαριασμό και της Δαμασκού) υπέγραψαν στις 12 του περασμένου Γενάρη μια συμφωνία συνεργασίας, που οριοθετεί τα «σύνορα» των τουρκικών, και απ’ την άλλη πλευρά των συριακών επιχειρήσεων στην ευρύτερη περιοχή. Πρόκειται για την εθνική οδό Μ4, που περνάει ανάμεσα στην Tadif και την al-Bab. Ο τουρκικός στρατος δεν θα περάσει νοτιότερα, ο συριακός δεν θα ανέβει βορειότερα…
Ο Ερντογάν λέει τώρα ότι ο στρατός του θα προχωρήσει ανατολικά. Πρώτα προς την Manbij. Και μετά θα κατευθυνθεί νότια, προς την «πρωτεύουσα» του isis, την Raqqa. Ο δρόμος προς την Manbij είναι η M4… Αλλά πίσω απ’ τις διακηρύξεις υπάρχει μια ζόρικη πραγματικότητα.
Αν ο τουρκικός στρατός και οι ένοπλοι του fsa δυσκολεύτηκαν (και μάτωσαν) τόσο πολύ για να καταλάβουν την al-Bab πως σκοπεύουν να τα καταφέρουν κατά της Manbij, η οποία ελέγχεται απ’ τις κουρδικές ypg και αμερικάνους «συμβούλους»; Κι αν ήταν απαραίτητη η ρωσική αεροπορική βοήθεια και ο ελιγμός του συριακού στρατού στην al-Bab, θα αναλάβει η Μόσχα την ίδια υποστηρικτική δράση εναντίον των φίλων της Ουάσιγκτον;
Είναι πιθανόν οι διακηρύξεις του Ερντογάν να μείνουν απλά λόγια. Ή, διαφορετικά, θα πρέπει η διοίκηση του ψόφιου κουναβιού να «πουλήσει» τις ypg, κάτι που δεν μας φαίνεται τόσο απλό. Γιατί εκτός απ’ την Ουάσιγκτον στις κουρδικές πολιτοφυλακές έχει επενδύσει πολλά και το Τελ Αβίβ.
Οπότε; Ίσως βγαίνει κάποιο συμπέρασμα απ’ αυτό: το ότι ο Ερντογάν δήλωσε ότι ο στρατός του θα φύγει απ’ το συριακό έδαφος αφού πρώτα διώξει τους τρομοκράτες απ’ την Manbij (ypg) και την Raqqa (isis). Που σημαίνει ότι αν δεν τους διώξει θα παραμείνει…

10/2/2017. Το ψόφιο κουνάβι (δηλαδή αυτοί που στέκονται πίσω του) έχει μπλέξει. Διαδοχικές αποφάσεις δικαστηρίων ακυρώνουν την απαγόρευση εισόδου σε υπήκοους επτά μουσουλμανικών κράτων· και είναι σα να του πατάνε τον κάλο. Περισσότερες ευνοϊκές δικαστικές αποφάσεις θα είχε πετύχει σαν επιχειρηματίας παρά σαν πρόεδρος – ως τώρα.
Αλλά… Την ώρα που το ψόφιο κουνάβι τρώει το μαλλί του (γιατί το έχει πάρει προσωπικά το θέμα), οι σύμβουλοί του δουλεύουν στα ουσιαστικά θέματα. Για παράδειγμα: την αντιμετώπιση του ιράν.
Εκεί ούτε υπάρχουν ούτε χρειάζονται δικαστές.

9/2/2017. Οι ιδέες του δεξιού (ψοφιοκουναβικού) γερουσιαστή Ντάνα Ροχραμπάχερ μπορεί να προκάλεσαν μια κάποια κρυφή χαρά στο ελληνικό βαθύ κράτος. Αλλά είναι νωρίς για να την εκδηλώσει φανερά.
Τι είπε ο αμερικάνος φασιστογερουσιαστής μιλώντας στο αλβανικό κανάλι Vizion Plus; Ότι υπάρχει μεγάλη διχόνοια [στο κράτος της μακεδονίας] και ότι δεν πρόκειται να ζήσουν μαζί αυτοί εκεί… Γι’ αυτόν τον λόγο οι κοσοβάροι και αλβανοί απ’ την πγδμ θα πρέπει να είναι μέρος του κοσόβου, και η υπόλοιπη πγδμ να είναι μέρος της βουλγαρίας ή όποιας χώρας πιστεύουν ότι έχουν σχέση…
«Προσωπική γνώμη» πιθανόν… Αλλά για κάτι τέτοιες «προσωπικές γνώμες» ψοφάει το ελληνικό βαθύ κράτος. Με μια ουσιαστική διαφορά: να είναι βασικό μέρος στο πλιάτσικο. Ο Ροχραμπάχερ δεν μνημόνευσε “ελληνικά δικαίωματα” στην διάλυση και στην μοιρασιά. Μήπως αυτό είναι κακός οιωνός; Ή χρειάζεται ο γερουσιαστής (και η κυβέρνησή του) το κατάλληλο “μασάζ”;
Δεν τελειώνει, όμως, εκεί η ιστορία. Διάφορα (ίσως δευτερεύοντα ίσως όχι) δεδομένα στα δυτικά βαλκάνια εδώ και κάποιους μήνες μας δείχνουν ότι πιθανόν η Ουάσιγκτον “μαζεύει καύσιμο υλικό” στην περιοχή· προκειμένου να ξανακτυπήσει το project της ενωμένης ευρώπης. Όπως έκανε με επιτυχία χάρη στην πολύτιμη βοήθεια του Μιλόσεβιτς και των φίλων του στο πρώτο μισό της δεκαετίας του ’90. Αυτή τη φορά είναι πιθανό να χρησιμοποιήσει την ισλαμική τρομοκρατία για να αποσταθεροποιήσει αυτήν την «ασταθώς σταθεροποιημένη» περιοχή του κόσμου. Αλλά και κάθε τι άλλο αξιοποιήσιμο…
Το ερώτημα, τότε, είναι τι θα κάνει ο «σκληρός» ευρωπαϊκός πυρήνας; Το Βερολίνο και το Παρίσι έχουν εμπλακεί άμεσα υπέρ μιας κάποιας πολιτικής σταθεροποίησης στο κράτος της μακεδονίας· πράγμα που σημαίνει ότι έχουν το νου τους. Ένα σημαντικό τμήμα της πολιτικής ελίτ αλλά και των υπηκόων του μακεδονικού κράτους είναι επίσης βέβαιο ότι προτιμά την ασφάλεια των ευρωπαϊκών θεσμών παρά τις φιλοπόλεμες αμερικανικές ιδέες· ακόμα κι αν είναι «προσωπικές». Αυτό σημαίνει ότι αν το ελληνικό βαθύ κράτος θεωρήσει ότι πρέπει να κινηθεί ξανά στο μοτίβο «το όνομά μας είναι η ψυχή μας», θα πρέπει να έχει ξεμπερδέψει με τους ευρωπαϊκούς «περιορισμούς».
Γινόματε σαφείς υποθέτουμε…

7/2/2017. Τι θέση θα μπορούσε να έχει η Αθήνα σε τέτοιου είδους θεσμούς; Η απάντηση είναι απλή: ιστορικά οι βασικές επιλογές συμμάχων του ελληνικού κράτους προσδιορίζονται απ’ τα συμφέροντα του μεγαλύτερου “εθνικού” καπιταλιστικού κλάδου: των εφοπλιστών. Στο βαθμό που είναι υπό διαμόρφωση 3 βασικοί “πυρήνες” στον ενδοκαπιταλιστικό ανταγωνισμό (ηπα/ αγγλία, μια κάποια ευρώπη, ρωσία / κίνα and friends) μπορούμε να υποθέσουμε τι είναι έξω (ή και εχθρικό) προς τα συμφέροντά τους: η μια κάποια ευρώπη…
Όμως πέρα απ’ το τι θα ήθελε η Αθήνα υπάρχει και το αν θα την ήθελαν μαζί τους οι «βασικοί» σε ένα «ευρωπαϊκό συμβούλιο ασφάλειας». Οι πατριώτες αυτοθαυμάζονται για την υποτιθέμενη «γεωπολιτική αξία του οικοπέδου», υπονοώντας ότι παζαρεύουν το ποιος θα δώσει τα περισσότερα. Αλλά «το οικόπεδο στο κέντρο του κόσμου» έχει καταφέρει να έχει ανοικτές συνοριακές διαφορές σχεδόν με όλους τους γειτονές του. Αυτό είναι αρκετό: μόνο μπελάδες θα έφερνε σε οποιαδήποτε παραπέρα κίνηση ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης.

5/2/2017. Πάνω στα νεύρα του (ασφαλώς) το ψόφιο κουνάβι ξεστόμισε κάτι που είναι εξαιρετικά ελληνικό, αν και δυστυχώς δεν έχει πατενταριστεί. Αποκάλεσε τον ομοπονδιακό δικαστή απ’ το Σιάτλ που ακύρωσε την ταξιδιωτική απαγόρευση …this so-called judge… “Αυτός ο δήθεν δικαστής”. Ψευτο-δικαστής δηλαδή.
Αλλά είναι ελληνική ιδέα να αποκαλείται ότι δεν βολεύει τα εθνικά συμφέροντα “ψευτο-“… Οπότε; Έχουμε εδώ μια ισχυρή ένδειξη ότι είναι αυθεντικός έλλην! (Ίσως κάποιος πρόγονός του λεγόταν Τραμπάκουλας. Και το συντόμεψε επί το αμερικανικότερο…)

4/2/2017. Μόλις πριν δύο μέρες (Ό,τι βρυχάται δεν είναι ο βασιλιάς της ζούγκλας) σημειώναμε ότι Ήδη η Τεχεράνη κάνει τις κινήσεις της. Ίσως ακολουθήσουν κι άλλοι… Η κίνηση που υπονοούσαμε (αλλά δεν αναφέραμε συγκεκριμένα) ήταν η δοκιμαστική εκτόξευση βαλλιστικού πυραύλου. Με δηλωμένη πολύ πριν τις εκλογές την πρόθεση του ψόφιου κουναβιού να «χαλάσει» την 5 + 1 συμφωνία για τον έλεγχο του πυρηνικού προγράμματος του ιράν, βρήκε την πρώτη ευκαιρία. Ή μήπως άρπαξε την ευκαιρία που του πετάχτηκε κατάλληλα;
Δεν είναι η πρώτη φορά που η Τεχεράνη μπαίνει στη «μαύρη λίστα» της Ουάσιγκτον. Το 2003, μαζί με την Δαμασκό, είχε τοποθετηθεί στον «άξονα του κακού» απ’ την διοίκηση Μπους του Β. Αυτό σήμαινε (και σχεδόν είχε ειπωθεί ρητά) ότι μόλις ο αμερικανικός στρατός ξεμπέρδευε, «στα γρήγορα», με το ιράκ, θα άρχιζε να ασχολείται είτε με την συρία, είτε με το ιράν, είτε και με τους δύο. Το motto των καβλωμένων αμερικάνων πεζοναυτών ήταν τότε «όλοι μπορούν να πάνε στη Βαγδάτη, οι αληθινοί άντρες πηγαίνουν στην Τεχεράνη». Εννοώντας ότι η εκστρατεία «σοκ και δέος» στο ιράκ θα ήταν περίπατος· ενώ η επίθεση στο ιράν θα ήταν «αληθινός πόλεμος, για αληθινούς άντρες».
Όχι μόνο η ιρακινή αντίσταση στην κατοχή αλλά και διάφοροι άλλοι (αλλού στον πλανήτη…) φρόντισαν να συμβεί εκείνο που ειρωνικά είχε σχολιάσει ο Πούτιν: να καθηλωθεί ο αμερικανικός στρατός στο ιράκ… Ωστόσο και το 2004 και το 2005 και το 2006 το ιρανικό καθεστώς ήταν στριμωγμένο. Εξαιτίας του τρόπου που η Ουάσιγκτον (και το Τελ Αβίβ…) ανέμιζαν το ιρανικό πυρηνικό πρόγραμμα: σαν απειλή κατά της ανθρωπότητας.
Το 2017 δεν μοιάζει καθόλου με εκείνα τα χρόνια. Οι διαφορές είναι σε βάρος της ψοφιοκουναβίστικης Ουάσιγκτον. Όχι μόνο η Τεχεράνη πέτυχε την συμφωνία 5 + 1, που σημαίνει ότι υπάρχουν κι άλλοι που έχουν λόγο για το αν την παραβίασε με την δοκιμή του βαλλιστικού πυραύλου: οι ηπα, η αγγλία, αλλά και η ρωσία, η κίνα, η γαλλία και η γερμανία… Επιπλέον τώρα έχει μια αρκετά στέρεη συμμαχία με την Μόσχα, το Πεκίνο και την Άγκυρα (παρά το ότι, για προφανείς λόγους σκοπιμότητας, Τεχεράνη και Άγκυρα πότε πότε το παίζουν «θυμωμένοι» μεταξύ τους: πρέπει να πείθουν τους proxies τους στη συρία που μέχρι προχτές ήταν αντίπαλοι…).
Όμως και η Ουάσιγκτον κινητοποιεί τα «χαρτιά» της στη μέση ανατολή στον αντι-ιρανικό σχεδιασμό.

4/2/2017. Αξίζει να το κρατήσουμε: ένα ανώτερο στέλεχος του αμερικανικού πενταγώνου (επί Ομπάμα), η Rosa Brooks, με άρθρο της στο foreign policy, παρουσιάζει τους 4 τρόπους με τους οποίους θα πρέπει το ψόφιο κουνάβι να πάει σπίτι του. Ο τέταρτος είναι …. εντελώς αμερικάνικος: ένα στρατιωτικό πραξικόπημα (εναντίον του) ή, τουλάχιστον, η άρνηση του επιτελείου να ακολουθήσει συγκεκριμένες διαταγές του.
Δεν ξέρουμε τι δουλειά ακριβώς έκανε η κυρία. Θα έπρεπε να το ξέρει όμως: η απειλή πραξικοπήματος εναντίον εκλεγμένης πολιτικής βιτρίνας (και το ψόφιο κουνάβι είναι τέτοιο) είναι θαυμάσια αιτία για επιβολή «κατάστασης έκτακτης ανάγκης» ώστε να εμποδιστεί. Σα να λέμε: ένας patriot act 2.0 θα μπορούσε να μην χρειάζεται «εξωτερική απειλή».
Εκτός αν η κυρία Brooks δεν έχει ιδέα για τι πράγμα μιλάει.