Tag: ηπα

Τετάρτη 11 Απρίλη. Μπορείτε να θυμηθείτε πότε ακούσατε για τελευταία φορά ότι στη συρία γίνεται «ένας πόλεμος της πολιτισμένης ανθρωπότητας κατά της απάνθρωπης τρομοκρατίας»; Μην κουραστείτε. Είναι πολύ καιρό τώρα που η μαζική λέξη “isis” έχει εξαφανιστεί απ’ τα σχετικά πολεμικά ανακοινωθέντα· ή, αν αναφέρεται, είναι παρεπιπτόντως. Τώρα συμβαίνει αυτό που έγκαιρα και λογικά σημειώσαμε εδώ πριν κάτι καιρούς: λιγότερο proxy και αρκετά πιο άμεση αντιπαράθεση μεταξύ πρωτοκοσμικών κρατών / συμμαχιών…

Αυτήν την εξέλιξη την προκάλεσε η νίκη του μπλοκ της Αστάνα, στρατιωτική αλλά όχι μόνο. Συνεπώς ο άξονας Ουάσιγκτον – Τελ Αβίβ – Ριάντ (και η υπόλοιπη παρέα που τρέχει να «χωθεί στη φάση» άμεσα, τύπου Παρίσι και Λονδίνο) κινείται «αναγκαστικά» – και δεν έχει σπουδαία περιθώρια να υποχωρήσει κρατώντας κάποια προσχήματα. Δεν είναι αδύνατο να κάνει πίσω. Είναι δύσκολο, και με κόστος.

Τι κάνει, λοιπόν, αυτή η «όαση σταθερότητας» στην ευρύτερη περιοχή όπως θεωρεί τον εαυτό του το ελλαδιστάν; Είναι επιβάτης του «άξονα», και καθόλου όαση! Είναι “ορμητήριο”, είναι “αποθήκη”, είναι και “ξεκούραση των πολεμιστών” – αν χρειαστεί. Είναι ο παρακμιακός καραβανιέρης που has already eaten the camels and the “queue”, και τώρα ψάχνει δουλειά για τα σκυλιά του που γαυγίζουν…

Όλο το γκουβέρνο, τόσο οι φαιορόζ όσο και το υπόλοιπο «πολιτικό φάσμα», με όλη την δημαγωγία του, κάνει ό,τι μπορεί να περάσει απαρατήρητη στο πόπολο η ελληνική συμμαχία με τον «άξονα (διαρκώς και σαφέστερα συμμετοχή στον 4^ο παγκόσμιο), μιας και – είναι η αλήθεια – δεν διαθέτει κάποια ιδεολογία που να εμπνεύσει την «συστράτευση» με ό,τι πιο φασιστικό διαθέτει η μέση Ανατολή.

Πως γίνεται το ξεκάρφωμα; Με πολύ κλάμα!!! Σ’ αυτή τη φάση παίζει το έργο «τα δύο παληκάρια μας που…» Ψοφάει το πόπολο για μελόδραμα, ψοφάει και για αντιτουρκισμό, οπότε η δουλειά του ξεκαρφώματος πάει σφαίρα. Προϋπόθεση (και κρυφή ευχή των αφεντικών και των διαχειριστών του ντόπιου γεωπολιτικού προσοδισμού); Να μείνει ψύχραιμη η Άγκυρα και να συνεχίσει να ασχολείται μ’ αυτά που ασχολείται πραγματικά ως τώρα…

Μορφή «ψόφιου κοριού» έχει σ’ αυτή τη φάση ο ελληνικός ιμπεριαλισμός! Δίνει τόσο στην Ουάσιγκτον όσο και στο Τελ Αβίβ ό,τι χρειάζονται (γη, θάλασσα, αέρα, υποδομές…) και δεν θέλει να το φωνάζει.

Θα αφήσουμε, λοιπόν, αυτήν την βρώμικη, κρατική και καπιταλιστική ελληνική εθνική σιωπή / συνενοχή, να γίνει ο επιτάφιος πολλών ακόμα, αρχίζοντας απ’ την Παλαιστίνη και φτάνοντας ως τα μέρη μας;

(φωτογραφία: Αποκλειστικότητα της ασταμάτητης μηχανής: τουρκικό ελικόπτερο πλησιάζει την ελληνική «όαση σταθερότητας»… Δύο είναι τα ενδεχόμενα: είτε μεταφέρει 8 τούρκους χουντοκαραβανάδες, οπότε θα γίνει δεκτό με τιμές· είτε πεθύμησε την δροσιά της όασης σταθερότητας, οπότε ο ελληνικός στρατός – που δεν υπάρχει πουθενά στα Δωδεκάνησα, σύμφωνα με τις διεθνείς συμφωνίες… – θα του ρίξει στον αέρα για να του τον κόψει… Τον αέρα…)

Τρίτη 10 Απρίλη. Το καθεστώς Άσαντ (το οποίο, παρεπιπτόντως, παραμένει διεθνώς αναγνωρισμένο, με αντιπροσωπεία στον οηε) είχε καταθέσει έγκαιρα έγγραφη «ενημέρωση» στον διεθνή οργανισμό για σχεδιαζόμενη προβοκάτσια με «χημικά αέρια» στην ανατολική Ghouta. Η Μόσχα, απ’ την μεριά της, έχει ειδοποιήσει εδώ και βδομάδες για το ίδιο ζήτημα· αλλά και για τις “πολύ σοβαρές συνέπειες” που θα έχει οποιαδήποτε αμερικανική “τιμωρία” αν κτυπηθούν ρώσοι στρατιώτες….

Ωστόσο το αμερικανικό καθεστώς και οι σύμμαχοί του τρώγονται: η κατάληψη του θύλακα της Afrin έχει δημιουργήσει ρωγμές στη νομιμοποίηση της «σχέσης» με τους βασσάλους του pkk/ypg. Και η “εκκαθάριση” της ανατολικής Δαμασκού είναι πολύ δυσάρεστη εξέλιξη: όσο λιγοστεύουν οι urban περιοχές που ελέγχονται από αντικαθεστωτικούς ένοπλους, τόσο λιγοστεύουν και οι «ευκαιρίες» να κατηγορηθεί ο Άσαντ (και οι δικοί του σύμμαχοι…) για χρήση «χημικών κατά αμάχων». Στις ερήμους και στα βουνά (και στις εκεί μάχες) δεν υπάρχουν άμαχοι…

Απ’ το 2013 αυτή η κατηγορία είναι όχι η κυριότερη αλλά η μοναδική που «δίνει την άδεια» στην Ουάσιγκτον να βάζει “αυτοπροσώπως” και άμεσα στο στόχαστρο το καθεστώς Άσαντ· αφήνοντας στην άκρη τα «καθήκοντα της αντι-τρομοκρατίας» που, τώρα πια, έχουν εξατμιστεί εντελώς. Τότε, το 2013, παρεμβλήθηκε η Μόσχα (στην όχι και ιδιαίτερα φανατική για επίθεση κυβέρνηση Ομπάμα) και το ζήτημα διευθετήθηκε με την επίσημη και υπό διεθνή έλεγχο καταστροφή των χημικών του Άσαντ. Πριν ένα χρόνο, στις 7 Απρίλη του ‘17, το ψόφιο κουνάβι κορδόθηκε ότι «τιμώρησε» τον Άσαντ (πάλι για μια πλαστή «επίθεση με χημικά») εξαπολύοντας εναντίον ενός στρατιωτικού αεροδρομίου 59 tomahawk: περισσότεροι απ’ τους μισούς “κάπου χάθηκαν” (ποιος, άραγε, φρόντισε γι’ αυτό;), αλλά ο τότε φρέσκος αμερικάνος πρόεδρος έκανε το κομμάτι του σαν “ζορρό”.

Τώρα το ζήτημα είναι χειρότερο. Αφενός επειδή στο “κάδρο των ενόχων” έχει τοποθετηθεί και η Μόσχα· αφετέρου επειδή το ρωσικό καθεστώς έχει προειδοποιήσει με “σοβαρές συνέπειες” αν… Η Haley ανεβάζει διαρκώς στροφές: κατηγόρησε χτες στον οηε την Μόσχα ότι «έχει στα χέρια της το αίμα των παιδιών στη συρία»… Και προειδοποίησε πως (με δικά μας λόγια…) είτε το συμβούλιο ασφαλείας του οηε θα δώσει το ελεύθερο στις ηπα να τιμωρήσουν τον Άσαντ, είτε – στην ουσία – θα αχρηστευτεί… «Οι ηπα θα δράσουν έτσι κι αλλιώς» – αυτή η απειλή μ’ αυτά τα λόγια ήταν όλη δική της.

Εννοείται ότι καμία Μόσχα και κανένα Πεκίνο (τα 2 απ’ τα 5 μόνιμα μέλη του συμβουλίου ασφαλείας) δεν πρόκειται να δώσουν στο ψοφιοκουναβιστάν τίποτα άλλο απ’ το βέτο τους. Το ψόφιο κουνάβι έχει δώσει εν τω μεταξύ στην αφεντομουτσουνάρα του το πολύ 48 ώρες για να αποφασίσει τι θα κάνει. (Το γιατί οι καραβανάδες πίσω του το “σκέφτονται” έχει, υποθέτουμε, μια σημασία…)

Η Douma θα έχει εκκενωθεί ως τότε· οι proxies έκαναν την «τελευταία δουλειά» τους και θα έχουν φύγει. Όμως οι προστάτες τους παίζουν ίσως τα τελευταία χαρτιά της «αστυνομικής αξιοπιστίας» τους· με παγκόσμια απεύθυνση. Αφού υιοθέτησαν τα περί “χημικών όπλων” θα πρέπει «κάτι να κάνουν»… (Και πάντως όχι να απελάσουν κι άλλους ρώσους!..). Θα κάνουν κάτι «λίγο και συμβολικό» έχοντας εξασφαλίσει σιωπηρά μια κάποια ανοχή της Μόσχας, ίσα ίσα για να σώσουν τα καταρακωμένα προσχήματά τους; Ή θα προσπαθήσουν να «βάλουν στη θέση» της, με κάποιον ελεγχόμενο τρόπο, αυτήν την «αναθεωρητική δύναμη»; Ο πειρασμός είναι μεγάλος· και το ρίσκο επίσης.

Η τραγωδία μοιάζει να εφάπτεται της φάρσας σ’ αυτό το δευτερεύον πεδίο του 4^ου παγκόσμιου πολέμου που λέγεται μέση Ανατολή. Και στη μέση της πένσας είμαστε μερικά εκατομμύρια κρατούμενοι…

(Τι να σκέφτεται επ’ αυτού το τσακισμένο υπουργικό συμβούλιο στο Λονδίνο; Τι να σκέφεται επ’ αυτού το χρεωκοπημένο υπουργικό συμβούλιο στην Αθήνα; Θα στηρίξει τους τιμωρούς συμμάχους του ακόμα κι αν βάλουν φωτιά στα τόπια;)

(φωτογραφία: Ομορφόπαιδο δεν τον λες… Είναι ο ρώσος πρεσβευτής στον οηε Vasily Nebenzya χτες, στη συνεδρίαση του συμβουλίου ασφαλείας. Η χρήση βίας απ’ τις ηπα με ψεύτικες προφάσεις κατά της συρίας θα έχει βαριές συνέπειες επανέλαβε… Και η Μόσχα έχει μια παράδοση: αυτό που λέει το εννοεί…)

Τετάρτη 4 Απρίλη. Το ότι ο αμερικάνος πρεσβευτής Geoffrey Pyatt γλύφει τόσο ξετσίπωτα τις δύο κεντρικές βιτρίνες της ελληνικής πολιτικής σκηνής (τα πιο πάνω αποσπάματα είναι από συνέντευξή του στον antenna…) είναι κάτι που, υποθέτουμε, τις κολακεύει. Τέτοια θέλουν, τέτοια λαμβάνουν.

Το ξαναθυμίζουμε όμως: ο τύπος θα έπρεπε να δικάζεται για εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας λόγω της συμμετοχής του στην προβοκατόρικη σφαγή στην πλατεία Maidan, στο Κίεβο.

Αφού το ελληνικό κράτος / κεφάλαιο / βαθύ κράτος έχει τέτοιους φίλους, τι τους θέλει τους εχθρούς; Ωστόσο τι θέλουν και, κυρίως, τι θα κάνουν οι “φίλοι”; Πως να χωθείς στον καυγά όταν ο “φίλος” κάνει συνέχεια ελιγμούς;

Ακουμπάς σ’ έναν πιο σταθερό φίλο: το Τελ Αβίβ…

Τρίτη 3 Απρίλη. Πρέπει επιγραμματικά να τονίσουμε εδώ ότι ένα τέτοιο μοντέλο, «ομοσπονδιακό» σε κάποιο βαθμό, μπορεί να φαίνεται οικείο στον καπιταλιστικό βορρά αλλά είναι άγνωστο στη μέση Ανατολή όπως και αλλού. Τα δήθεν «εθνικά» κράτη που κατασκευάστηκαν σ’ αυτήν την περιοχή, κυρίως μετά τον β παγκόσμιο, δεν ήταν ποτέ τέτοια – οι άραβες είναι ένας ενιαίος πολιτισμός με πολλές μικρές «τοπικότητες». Συνεπώς, μια κάπως «ομοσπονδιακή» διαμόρφωση ενός ενιαίου αραβικού – εδώ του συριακού – κράτους απαιτεί «εγγυητές»: για να αποφευχθεί η μετατροπή της μιας ή της άλλης επιμέρους «ομόσπονδης» διοικητικής (ή θρησκευτικής, ή φυλετικής) «ταυτότητας» σε «νεο-εθνική», εναντίον των υπόλοιπων.

Πρόκειται για ένα ενδιαφέρον (κατά την γνώμη μας) project, που έρχεται να απαντήσει και να υπερφαλαγγίζει τον αμερικανικό (και όχι μόνο) σχεδιασμό για την διάλυση και την μικρο-ανασύσταση των κρατών της μέσης Ανατολής (και όχι μόνο). Για την Ουάσιγκτον (και το Τελ Αβίβ) το ζητούμενο ήταν (και παραμένει) ο κατακερματισμός, η δημιουργία αδύναμων «θρησκευτικών κρατών», που να ελέγχονται απ’ τον αμερικανικο, τον ισραηλινό ιμπεριαλισμό, και τους συμμάχους του. Τύπου τοξικός πρίγκηπας…

Το μπλοκ της Astana (όπου συμμετέχει ένα κράτος με εμπειρία ομοσπονδιακής διάρθρωσης – η ρωσία – και δύο χωρίς – η τουρκία και το ιράν) έχει διαμορφώσει μια διαφορετική προσέγγιση: σταθερότητα των τωρινών συνόρων, διατήρηση των υπαρχουσών «κεντρικών εξουσιών», και διοικητική «αποκέντρωση». Εννοείται υπό την προστασία τους.

Μπορεί κάποιος να αναρωτηθεί τώρα: δηλαδή η Άγκυρα δεν θέλει να καταλάβει,να «αρπάξει» συριακά εδάφη; Γιατί, τότε, «σκαλίζει» την συνθήκη της Λωζάνης;

Η γνώμη μας είναι ότι όχι, η Άγκυρα, δεν θέλει εδαφική κατάκτηση και προσάρτηση· κάτι τέτοιο θα ενοχλούσε πολύ σοβαρά την Μόσχα, που δεν ξεχνάει τις ιμπεριαλιστικές κινήσεις της Άγκυρας στα ‘90s στον Καύκασο… Αυτό που έχει συμφωνηθεί και είναι ισορροπημένο μεταξύ των τριών «εγγυητριών δυνάμεων» στη συρία είναι ζώνες επιρροής και ελέγχου. Με πολιτικά αλλά και στρατιωτικά μέσα. Η Μόσχα και η Τεχεράνη έχουν ήδη στρατιωτικές βάσεις. Για την Άγκυρα δεν είναι απαραίτητο κάτι τέτοιο – είναι δίπλα.

Όσο για το «σκάλισμα» της συνθήκης της Λωζάνης; Με τα ως τώρα δεδομένα εκτιμάμε ότι γίνεται για εσωτερικούς, ιδεολογικούς λόγους του τουρκικού καθεστώτος. Η ιδεολογική του συγκρότηση, ιστορικά, είναι εντελώς διαφορετική απ’ την ελληνική! Εδώ η “Μεγάλη Ιδέα” και οι “σκλάβες πατρίδες” είναι ψωμοτύρι· που σημαίνει ότι όχι μόνο δεν γίνεται λόγος για “διεθνείς συνθήκες” αλλά, οποιαδήποτε στιγμή τα αφεντικά και οι μικροαστοί λακέδες τους θεωρήσουν ότι τους παίρνει, είναι έτοιμοι να ξεκινήσουν την “απελευθέρωση”…. (Τα φάγαμε στη μάπα αυτά, στα ’90s…). Αντίθετα, στο τουρκικό σύμπλεγμα κράτους / κοινωνίας, για να δικαιολογηθεί μια στρατιωτική εισβολή στο συριακό (ή και στο ιρακινό) έδαφος, που θα συνοδεύεται με κάποια στρατιωτική “κατοχή” για κάποιο καιρό, και θα έχει δεκαδες νεκρούς φαντάρους, δεν είναι αρκετό το επιχείρημα της “αντιτρομοκρατίας”. Επικουρικά μπορεί να προστίθεται και το ότι “τα σύνορα που έχουμε μας τα επέβαλλαν”…

Η κατηγορία εναντίον του τουρκικού καθεστώτος ότι «ονειρεύεται την ανασύσταση της οθωμανικής αυτοκρατορίας» (όπως και το “σουλτάνος”…) προέρχεται απ’ το Τελ Αβιβ, είναι κατασκευασμένη εκεί, και είναι ανάλογη των κατηγοριών που εκτοξεύει ο άξονας Ουάσιγκτον – Τελ Αβίβ – Ριάντ κατά της Τεχεράνης. Το πολιτικό προσωπικό του τουρκικού καθεστώτος έχει μεγάλη παράδοση γεωπολιτικού ρεαλισμού (σε αντίθεση με το ελληνικό). Και ξέρει, όπως ξέρουν και πολλοί άλλοι, ότι το σχέδιο «σουνίτες εναντίον σιιτών» έχει πρωτοκοσμική προέλευση και εξαιρετικά δόλιους έως καταστροφικούς σκοπούς. Το ζήτημα, λοιπόν, δεν είναι η ανασύσταση μιας αυτοκρατορίας που κάποτε κατέρρευσε. Αλλά η αποκατάσταση μιας (καπιταλιστικής / κρατικής) σταθερότητας σε μια μεγάλη ζώνη του κόσμου όπου πρωτοκοσμικοί ιμπεριαλισμοί σπέρνουν “δημιουργική καταστροφή”. Εννοείται με τα ανάλογα οικονομικά οφέλη για το τουρκικό (ή και το ιρανικό, το ρωσικό, το κινεζικό) κεφάλαιο…

Η συμμαχία της Άγκυρας με την Τεχεράνη είναι μια παραλλαγή εκείνου που ονειρευόταν ο συκοφαντημένος μηχανικός bin Laden: την υπέρβαση των ενδο-θρησκευτικών εντάσεων στον μουσουλμανικό κόσμο, και την δημιουργία ενός ενιαίου αντι-δυτικού αλλά οικονομικά βιώσιμου μπλοκ.

Το γεγονός ότι η πραγματοποίηση εντός τέτοιου σκοπού χρειάζεται την υποστήριξη από κατ’ εξοχήν «μεγάλες (δηλαδή οπλισμένες με πυρηνικά) δυνάμεις» όπως η Μόσχα και το Πεκίνο, επειδή στρέφεται καθαρά εναντίον της στρατηγικής των ηπα και των συμμάχων τους, το ξέρουν καλά όχι μόνο το τουρκικό ή το ιρανικό καθεστώς αλλά ακόμα και οι αφγανοί ταλιμπάν…

Δευτέρα 2 Απρίλη. Μπορεί ο τοξικός να έμαθε απ’ το ταξίδι του στην Ουάσιγκτον και τις συναντήσεις με τους φίλους του, αμερικάνους και ισραηλινούς, ότι θα χρειαστεί ένας πόλεμος κατά του ιράν… Απ’ την άλλη όμως φαίνεαι ότι κάτι πιο τοις μετρητοίς πήρε τ’ αυτί του. Συνεντευξιαζόμενος στο καθεστωτικό time (τι στο διάολο σημαίνει μια τέτοια επίσκεψη αν δεν ενημερωθεί ο κόσμος μέσω time και newsweek;) το είπε:

Ο Bashar (γνωστός σαν Άσαντ της συρίας…) θα παραμείνει. Αλλά πιστεύω ότι το συμφέρον του Bashar δεν είναι το να αφήσει τους ιρανούς να κάνουν ό,τι θέλουν.

Βαθιά πολιτική σκέψη (ως προς τι συμφέρει τον … Bashar…) από έναν «ηγέτη» που ονειρεύεται να αλλάξει τον πλανήτη· κι ύστερα ξαναπέφτει στα σκονάκια του. Ίσως ήθελε να πει «Ε, αφού θα μείνει, να τα βρουμε και μ’ αυτόν… Πόσα θέλει;» Αλλά αυτό το «o Bashar θα παραμείνει» δεν είναι ένα συμπέρασμα που το κατέβασε ο ρεαλισμός του. Πιο σωστά: ισοδυναμεί (και αντιστρόφως που λένε στις μαθηματικές εξισώσεις) με το: ηττήθηκα και ηττηθήκαμε χωρίς να σηκώνει αμφισβήτηση.

«Αλλά μην χάσουμε και τα σώβρακα!!» Στην ίδια συνέντευξη ο τοξικός πρίγκηπας ξεκαθάρισε όχι τι συμφέρει τον Bashar, αλλά τι συμφέρει τον ίδιο και όχι μόνο: πιστεύω ότι ο αμερικανικός στρατός θα πρέπει να παραμείνει στη συρία μεσοπρόθεσμα αν όχι και μακροπρόθεσμα. Είναι η τελευταία δυνατότητα να σταματήσει η επιρροή του ιράν…

Το πλεονέκτημα του τοξικού είναι ότι έχει λεφτά, πολλά λεφτά – και νομίζει ότι μπορεί να αγοράσει τα πάντα. Το μειονέκτημα του τοξικού είναι ότι δεν μπορεί να αγοράσει την λήθη των άλλων, να αγοράσει το να ξεχάσουν ποιος είναι, τι κάνει, και τι συμφέροντα έχει. Παραδέχεται έμμεσα ότι έχασε το colpo grosso στην συρία και στο ιράκ· και (φταίνε τα σκονάκια…) συνεχίζει να παριστάνει τον «εγώ, ωστόσο, μπορώ να αγοράσω ακόμα και τον Bashar».

Όμως δεν μπορεί να αγοράσει την Τεχεράνη. Δεν μπορεί να αγοράσει την Άγκυρα. Δεν μπορεί να αγοράσει καν εκείνους που κρέμασε ανάποδα για να τους πάρει φράγκα. Η δική μας εκτίμηση είναι: η έμμεση αναγνώριση της ήττας του είναι η αρχή του επικήδειού του… Μόλις κάποιοι παραστήσουν ότι «ο.κ., έκανες ένα λάθος, να τα βρούμε βρε αδερφέ» και θα νοιώθει ασφαλής, θα έχει σκάψει το τελευταίο μέτρο του λάκου του.

Όπως αυτός κρέμασε ανάποδα τους ανταγωνιστές του στο βασιλικό μαντρί, έτσι υπάρχουν κι εκείνοι που τον περιμένουν με το σκοινί περασμένο. Και, παρά τις θριαμβολογίες του, πλησιάζει προς τα εκεί…

Κυριακή 1 Απρίλη. Απ’ την δημιουργία του την ίδια το σύγχρονο ελληνικό κράτος έφτιαξε και εξοπλίστηκε με μια εθνική ιδεολογία που είναι μόνιμα στραμμένη προς τα πίσω. Προς το παρελθόν και την μυθοποίησή του. (Κι όσο πιο πίσω τόσο καλύτερα!) Έτσι στο συντριπτικά μεγαλύτερο μέρος του το σύμπλεγμα κράτους / κοινωνίας είναι ταυτόχρονα ανιστόρητο και οπισθοδρομικό. Όχι τώρα. Εδώ και σχεδόν 2 αιώνες. Πρόκειται για μια μόνιμη κατάσταση εθελοτυφλίας και ανορθολογισμού, που περνάει απ’ την μια γενιά στην άλλη, σε όλες τις κλίμακες της ζωής.

Έχει, λοιπόν, έστω και ελάχιστη «εγκυρότητα» η ελπίδα ότι κάποιες «μεγάλες δυνάμεις» θα στείλουν ξανά τους στόλους τους (και τα αεροπλάνα, και τους πυραύλους τους) για να … προστατέψουν τα «ελληνικά δίκαια»;

Η βασική ελληνική εθνική ελπίδα αφορά τον αμερικανικό στόλο. Η ρωσία έχει αποκλειστεί σαν «σωτήρας» (παρότι το φάντασμα του «ξανθού γένους» παραμένει ζωντανό στην σάπια ελληνική μικροαστική φαντασία)· η ε.ε. (με οποιαδήποτε μορφή) ξέρει πια καλά τι είναι το ελλαδιστάν και πόσο κοστίζει απλά το να κρατάει το κεφάλι του πάνω απ’ το νερό· και η κίνα είναι πολύ μακριά.

Όμως για τα αμερικανικά ιμπεριαλιστικά συμφέροντα α) η τουρκική επικράτεια είναι πολύ περισσότερο σημαντική απ’ ότι η ελληνική – ακόμα κι αν επρόκειτο να είναι «ουδέτερη», και β) το ελλαδιστάν δεν μπορεί να γίνει «υποκατάστατο» της απώλειας (απ’ την Ουάσιγκτον) της Άγκυρας, αν ποτέ υπάρξει τέτοια με οριστικό τρόπο. (Ούτε καν για τον ισραηλινό μιλιταρισμό δεν είναι υποκατάστατο η Αθήνα σε σχέση με την απώλεια της Άγκυρας: κι αυτό φαίνεται καθαρά στο συριακό πεδίο μάχης).

Συνεπώς οι έλληνες εθνικόφρονες απ’ την μια μεριά «χαίρονται» αν, για παράδειγμα, το αμερικανικό πεντάγωνο μεταφέρει μερικά «εργαλεία» του απ’ την βάση του Incirlik στην ελληνική επικράτεια… Απ’ την άλλη μεριά όμως όσοι έχουν περισσότερες ευθύνες in case of emergency μάλλον δαγκώνονται (σιωπηλά): ο σκοπός των «μεγαλοφυών» σχεδίων για την περικύκλωση της ανατολικής Μεσογείου ήταν να γίνει γρήγορα και «αιφνιδιαστικά» – και πάντως χωρίς πραγματική αναμέτρηση με ένα ανταγωνιστικό μπλοκ (στο οποίο θα συμμετέχει και η Μόσχα και το Πεκίνο).

Αν ο αμερικανικός στρατός σκοπεύει πράγματι να αναδιπλωθεί μερικές εκατοντάδες χιλιόμετρα δυτικότερα απ’ το σημείο που βρίσκεται τώρα (π.χ. στο Incirlik), με δεδομένο το “ενδιαφέρον” του για την μέση Ανατολή, αυτό σημαίνει ότι πιέζεται και (έστω για λόγους τακτικής) υποχωρεί. Αυτό σημαίνει, με την σειρά του, ότι η σημερινή τουρκία δεν είναι “η μεγάλη ασθενής” (σύμφωνα με την ορολογία των “μεγάλων δυνάμεων” στον 19ο αιώνα) που θα ήθελε ο ελληνικός εθνικισμός αλλά κάτι αρκετά πιο σοβαρό… Αν ήταν “ασθενής” ο “γιατρός” (η Ουάσιγκτον) θα είχε άνεση κινήσεων εκεί…

Υπάρχει ένα επαναλαμβανόμενο μοτίβο στην ελληνική ιστορία, τόσο του 19^ου όσο και του 20^ου αιώνα. Διάφοροι διεθνείς (πραγματικοί…) φίλοι του ελλαδιστάν συμβούλευαν σταθερά και μονότονα τις διάφορες ελληνικές κυβερνήσεις και «αυλές» να σταματήσουν να ονειρεύονται επεκτάσεις και «στρατιωτικές κατακτήσεις», και, αντί να τρέφουν και να τρέφονται απ’ τον μεγαλοϊδεατισμό τους να φροντίσουν να φτιάξουν ένα κανονικό, λειτουργικό κράτος και μια κανονική (καπιταλιστική) «λευκή οικονομία».

Έχουμε την εντύπωση ότι η τελευταία φορά που συμβούλεψαν κάτι τέτοιο (και απέτυχαν για πολλοστή φορά…) ήταν … αύριο. Είναι όμως συμπτωματικό ότι το ντόπιο πολιτικό προσωπικό, ταιριαστό με το πόπολο, είναι διάφορες εναλλασόμενες βιτρίνες του ιστορικού βαθέος κράτους;

Το να γαυγίζει ο ψεκασμένος, ή το να προσπαθεί ο ογκόλιθος να επιβάλει στους σλαβομακεδόνες να μην λέγονται «μακεδόνες» (επειδή … ο μεγΑλέκος – έτσι θέλει η αγρυπνούσα εθνικόφρων πλειοψηφία), ή το να προσπαθεί το αντίστοιχο ελληνοκυπριακό καθεστώς να πείσει ότι είναι δυσυπόστατο, είναι μόνιμα «ιστορικά ατυχήματα»…

Έτσι ο αμερικάνος πρεσβευτής στην Αθήνα προβλέπει «αναταράξεις» τους επόμενους δύο μήνες. Λέγεται Geoffrey Pyatt και είναι βεβαιωμένα ικανός να συμμετέχει στη δημιουργία τους. Το αποδεικνύει η ακριβώς προηγούμενη θητεία του, στο Κίεβο.

Άφησε καμμενη γη όμως εκεί… Και η «ευόδωση των εθνικιστικών ονείρων» των ουκρανών σημαίνει αυτό που όλοι ξέρουν…

(φωτογραφίες: Πάνω, ο Pyatt, με την fuck e.u. Nulan, μοιράζουν κόκα κόλες στους “αγωνιστές της ελευθερίας στη Maidan” στο Κίεβο.

Κάτω με τον fuck e.u. “αντ’ αυτού”… Τι μοιράζει εδώ;)

Κυριακή 1 Απρίλη. Θα πρέπει να επιβληθούν πολύ αυστηρές κυρώσεις στο ιράν… Αν δεν γίνει αυτό, είναι πιθανό να έχουμε πόλεμο με το ιράν σε 10 – 15 χρόνια…

Να μια δήλωση του τοξικού πρίγκηπα, απ’ το αμερικανικό έδαφος, που δείχνει ότι είναι διορατικός: οργανώνει από τώρα αυτό που νομίζει ότι θα είναι το πάρτυ των γενεθλίων του μετά από μια δεκαετία…

Ο εκπρόσωπος του ιρανικού υπ.εξ. αντέδρασε … ας πούμε με “πατρική αυστηρότητα”: Αυτός ο γεμάτος αυταπάτες αρχάριος είτε δεν ξέρει τι είναι ο πόλεμος, είτε δεν έχει διαβάσει ιστορία, είτε δυστυχώς δεν έχει μιλήσει με κάποιον άνθρωπο άξιο σεβασμού… Καλό θα ήταν να μην παίζει ζάρια με τον θάνατο… Καλό θα ήταν οι βετεράνοι σαουδάραβες αξιωματούχοι να του εξηγήσουν την τύχη που είχε ο ιρακινός ηγέτης Sarram Hussein όταν επιχείρησε να διαλύσει το ιρανικό έθνος…

Αυτό με τους “βετεράνους” είναι μπηχτή: το Ριάντ ήταν βασικός χρηματοδότης του πολέμου που έκανε – και έχασε – ο Χουσεΐν κατά του ιράν, την δεκαετία του ’80…

Υπάρχουν διάφοροι που θέλουν, και ενδεχομένως να δοκίμαζαν (ή να δοκιμάσουν στο όχι μακρινό μέλλον) και πάλι έναν πόλεμο εναντίον του ιρανικού καθεστώτος. Η Ουάσιγκτον και το Τελ Αβίβ είναι οι βασικοί «υποψήφιοι», με την έννοια ότι ίσως θεωρούν πως έχουν κάποια στρατιωτική υπεροχή ώστε να… Η σαουδαραβική χούντα δεν ανήκει σ’ αυτήν την κατηγορία: ακόμα κι αν αγόραζε όλα τα όπλα του πλανήτη, και πάλι θα ήταν καταδικασμένη να καταστραφεί πολύ γρήγορα εμπλεκώμενη σε έναν τέτοιο πόλεμο.

Όμως ο τοξικός πρίγκηπας που είναι το «αγαπημένο pet» στο στάβλο του αμερικανικού και του ισραηλινού μιλιταρισμού / ιμπεριαλισμού, μιλάει ακριβώς έτσι: σαν ένα asset των άλλων. Ο πληθυντικός του “θα έχουμε πόλεμο..” δεν αφορά μόνο το δικό του μεγαλείο, αλλά κι εκείνων που τώρα εμφανίζονται σα σύμμαχοί του.

Βέβαια το project isis (που τόσο στήριξε και το δικό του καθεστώς με κάθε μέσο) ηττήθηκε στη συρία και στο ιράκ, αλλά αυτός ζει πάντα σ’ αυτό το μίγμα παραισθήσεων και συνδρόμου μεγαλείου. Δεν έχει καταλάβει ότι οι ισχυροί σύμμαχοί του δεν δίνουν δεκάρα τσακιστή ούτε για το δικό του τομάρι, ούτε για όλο του το σόι. Και ότι δεν θα κλάψουν όταν τα παλάτια του γίνουν στάχτη… (Η Ουάσιγκτον έχει ήδη ανεξαρτητοποιηθεί εντελώς απ’ τα αραβικά πετρέλαια – δεν καταλαβαίνει τι σημαίνει αυτό;)

Συνεπώς καλό για το κεφάλι του θα ήταν κυρίως – εικάζουμε… – το να κόψει τις κακές, τοξικές του συνήθειες…