Τετάρτη 5 Δεκέμβρη. Είναι μια βασική παράμετρος των εξελίξεων των επόμενων ημερών, βδομάδων ή λίγων μηνών, το κατά πόσο ο τοξικός θα «πεισθεί» εσωτερικά, απ’ τα κυκλώματα εξουσίας του παλατιού (και τον πατέρα του;), να παραιτηθεί· ή αν θα τα «στυλώσει», όπως έχει απειλήσει, προχωρώντας «σε αντίποινα» εναντίον όσων τον «ενοχοποιούν». Παρότι αυτά τα «αντίποινα» είναι περιορισμένα σαν «είδος» και συμπυκνώνονται στο τρίπτυχο πετρέλαιο – πετρέλαιο – πετρέλαιο, είναι αρκετά για να προκαλέσουν διαφόρων ειδών διεθνείς αναταραχές. Που, αργά ή γρήγορα, θα καταλήξουν σε βάρος της σαουδαραβικής χούντας· ίσως σε βάρος και της συμμάχου του, των εμιράτων.
Σε σχέση με την όποια εξέλιξη (ή μη εξέλιξη) στην κορυφή του σαουδαραβικού καθεστώτος, το σημαντικότερο ερώτημα είναι: αν και εφόσον υπάρξει αντικαταστάτης του τοξικού (στη διαδοχή του θρόνου) το σαουδαραβικό καθεστώς θα συνεχίσει την ίδια «γραμμή» σε ότι αφορά τον άξονα Ουάσιγκτον – Τελ Αβίβ – Ριάντ; Σε άλλου τύπου καθεστώτα, «δημοκρατικά» εντός ή εκτός εισαγωγικών, θα μπορούσε να υποθέσει κανείς ότι μια τέτοια αναγκαστική διαδοχή δεν θα οδηγούσε υποχρεωτικά σε αλλαγή «γραμμής».
Αλλά σε φεουδαρχικά καθεστώτα τύπου σαουδαραβική χούντα, το κεφάλι του βασιλιά μπορεί να σημαίνει πολύ περισσότερα απ’ όσα το σπασμένο γυαλί μιας βιτρίνας. Ορισμένοι υποστηρίζουν ότι ο τοξικός και η συμμορία του έχουν δημιουργήσει πολύ συμπαγείς, «μπετοναρισμένους υπέρ τους» μηχανισμούς εξουσίας μέσα στη σαουδική αραβία, αρχίζοντας απ’ τον στρατό και την αστυνομία. Αν είναι έτσι, η αναγκαστική (και πρακτικά υποτιμητική) αντικατάσταση του τοξικού (αν γίνει…) θα σημαίνει κάποιου είδους «νευρικότητα» έως και αστάθεια στο εσωτερικό του σαουδαραβικού καθεστώτος. Γιατί, είναι λογικό, ότι ακόμα κι αν ο τοξικός αποσυρθεί απ’ την κεντρική σκηνή, δεν θα παραιτηθεί απ’ τον έλεγχο των μηχανισμών – έχει αρκετούς εσωτερικούς εχθρούς για να ρισκάρει να μείνει «απροστάτευτος». Ο διάδοχός του (προφανώς…) δεν θα κληρονομήσει τον έλεγχο των μηχανισμών. Συνεπώς θα έχει «λιγότερη εξουσία» – και δεν το εννοούμε ποσοτικά.
Απ’ την άλλη μεριά, με τον τοξικό ανακηρυγμένο επίσημα «μανιακό δολοφόνο με το πριόνι» διάφορες πλευρές της διεθνούς πολιτικής του (βασικής για τους σχεδιασμούς του άξονα) θα μπουν διεθνώς κάτω από διαφορετικό φως. Ο πόλεμος στην υεμένη είναι το πιο προφανές, όπως και ο αποκλεισμός του κατάρ. (Ήδη ο μπαμπάς / βασιλιάς Salman κάλεσε τον εμίρη του κατάρ στην επόμενη σύνοδο «των κρατών του κόλπου», που θα γίνει στο Ριάντ στις 9 Δεκέμβρη… Τώρα το παίζουμε φίλοι…)
Αλλά αυτά είναι μόνο ένα μέρος της φιλόδοξης «εξωτερικής πολιτικής» του Ριάντ και όχι μόνο, που προσωποποίησε ο τοξικός. Οι αντι-Άσαντ ένοπλοι της HST για παράδειγμα, που εξακολουθούν να «πολεμούν» στον θύλακα του Idlib, τι θα κάνουν; Το Τελ Αβίβ που βασιζόταν τόσο στην υποστηρίξη του ιμπεριαλισμού του απ’ τον τοξικό πως θα τον σερβίρει τώρα; Το «αραβικό νατο» εναντίον του ιράν που προωθούν Τελ Αβίβ και Ουάσιγκτον πόσο θα επιζήσει ακόμα αφού είναι ταυτισμένο με τον τοξικό;
Κι εκείνος ο βασιλικός γαμπρός της Ουάσιγκτον, που έχει υπάρξει περσόνα ιδιαίτερα κεντρική και ακούραστη στη διεθνή προώθηση του τοξικού (για λογαριασμό των φίλων και συνεταίρων του στο Τελ Αβίβ), ο Jared Kushner, τι θα απογίνει;
H «σαουδαραβοποίηση» του αμερικανικού ιμπεριαλισμού προέκυψε σαν ο μόνος δρόμος του μετά την ρωσική απόβαση στο συριακό πεδίο μάχης και τις επιτυχίες του μπλοκ της Αστάνα… Όμως τώρα βρίσκεται ξαπλωμένη ακριβώς δίπλα στο κομματιασμένο πτώμα του Khashoggi. Ο φιλοκυβερνητικός Graham είπε και κάτι ακόμα χτες:
Η διαφορά ανάμεσα σ’ αυτά που μας είπε η Haspel και σ’ αυτά που μας είπαν οι Mattis και Pompeo για τον ρόλο του MBS στη δολοφονία Khashoggi είναι «η μέρα με τη νύχτα».
Αυτή η κουβέντα απέχει ελάχιστα απ’ την κατηγορία ενός ψοφιοκουναβικού προς το ψόφιο κουνάβι ότι «προστατεύει συνειδητά τον φονιά»…
