Tag: ηπα

… και δυνατές αναμνήσεις…

Τετάρτη 6 Μάρτη. Την περασμένη Κυριακή ο εθνικός σύμβουλος John Bolton συνεντευξιάστηκε στο cnn. Ο Bolton είναι 70 χρονών, και στο πόστο που βρίσκεται είναι μια παρηγοριά το να ατενίζει το σπουδαίο παρελθόν του αμερικανικού ιμπεριαλισμού. Δεν είναι σίγουρο ότι η νοσταλγία βοηθάει στην οξύτητα του πνεύματος (εννοούμε: μπορεί και να έχει αρχίσει να τα χάνει, αλλά τουλάχιστον δεν είναι ο μόνος στην Ουάσιγκτον…). Να μια ενδιαφέρουσα και δηλωτική στιχομυθία:

Bolton: […] Νομίζω ότι απ’ την στιγμή που τα περισσότερα απ’ τα twetts μου γράφονται επίσης και στα ισπανικά, επειδή θέλουμε να απευθυνθούμε ειδικά στη λατινικοαμερικάνικη κοινή γνώμη, ότι πολλοί άνθρωποι, ειδικά απ’ την πολιτική αριστέρα, στο ημισφαίριό μας και σ’ όλο τον κόσμο, καταλαβαίνει τώρα ότι το αποτυχημένο πείραμα του Hugo Chavez και του Nicolas Maduro πρέπει να τελειώσει.

Έτσι, θα ήθελα να δω τον κατά το δυνατόν μεγαλύτερο συνασπισμό που μπορούμε να φτιάξουμε, για να αντικαταστήσουν τον Maduro, για να αντικαταστήσουμε ολόκληρο το διεφθαρμένο καθεστώς. Αυτό προσπαθούμε να κάνουμε.…

Δημοσιογράφος: Δεν καταλαβαίνετε όμως ότι η υποστηρίξη των ΗΠΑ σε άλλους βίαιους δικτάτορες σ’ όλο τον κόσμο υπονομεύει την αξιοπιστία της δήλωσης που κάνετε;

Bolton: Όχι, δεν νομίζω ότι ισχύει αυτό. Νομίζω ότι είναι χωριστά θέματα. Και, κοιτάχτε, νομίζω ότι σ’ αυτή την κυβέρνηση δεν φοβόμαστε να χρησιμοποιούμε τις λέξεις Δόγμα Μονρόε. Αυτή [σ.σ.: εννοεί την βελεζουέλα] είναι μια χώρα του δικού μας ημισφαιρίου. Είναι στόχος των αμερικάνων προέδρων απ’ την εποχή του Ronald Reagan το να έχουμε ένα εντελώς δημοκρατικό ημισφαίριο.

Το τόνισα πρόσφατα, στο τέλος της περσινής χρονιάς, ότι έχουμε συγκεντρώσει την προσοχή μας στην τρόικα της τυρανίας, που περιλαμβάνει την Κούβα, την Νικαράγουα και τον Μαδούρο. Ένα μέρος του προβλήματος στη Βενεζουέλα είναι η έντονη παρουσία των Κουβανών, με 20.000 έως 25.000 Κουβανούς στρατιωτικούς εκεί, σύμφωνα με εκθέσεις που έχουν γίνει γνωστές.

Αυτό το θεωρούμε απαράδεκτο. Και γι’ αυτό προωθούμε αυτές τις πολιτικές.

Δύο τα κρατούμενα: πρώτον ο Bolton σηκώνει την κόκκινη σημαία επικεφαλής της μεγάλης πορείας της ανατροπής του Μαδούρο!!… Και δεύτερον, η προσπάθεια αναβίωσης του «Δόγματος Μονρόε»: το 1823 (πριν διακόσια χρόνια…) ο τότε αμερικάνος πρόεδρος James Monroe (οι ηπα είχαν τότε τα 2/3 της σημερινής έκτασης και ήταν κατοικημένες μόνο στην ανατολή…) δήλωσε ότι «οποιαδήποτε προσπάθεια των ευρωπαϊκών κρατών να πάρουν τον έλεγχο οποιουδήποτε ανεξάρτητου κράτους στη βόρεια ή στη νότια αμερική θα θεωρηθεί εχθρική κίνηση προς τις ηπα». Ήταν η αντι-αποικιακή φάση της αμερικανικής ιστορίας. Πριν 200 χρόνια.

Το «δόγμα Μονρόε» εξελίχτηκε, φυσικά, στο αντίθετό του, ειδικά στον 20ο αιώνα: στον άμεσο ή έμμεσο έλεγχο της Ουάσιγκτον πάνω στη λατινική Αμερική – με ολοκληρωτικά καθεστώτα, στρατούς και «αποσπάσματα θανάτου», και όχι με ισπανόφωνα tweets.

Αφού, λοιπόν, ο Bolton σηκώνει (ή έτσι νομίζει) την κόκκινη σημαία, ενημερώνει τους λατινοαμερικάνους (συνολικά) τι τους περιμένει: μια αναβίωση του πιο αιμοβόρου παρελθόντος τους. Κι αν ξεχάστηκαν νομίζοντας ότι αυτό έληξε, τους καλεί να θυμηθούν πριν είναι αργά…

Αν οι Bolton, Pompeo, Abrams και σία δεν έχουν αρχίσει να τα χάνουν (δικαιολογημένο έτσι κι αλλιώς), τότε έχουν αναλάβει την υπόγεια προώθηση του βιβλίου Οι ανοικτές φλέβες της λατινικής Αμερικής, του Eduardo Galeano. Έτσι ώστε ακόμα κι αυτοί που δεν ξέρουν να μάθουν τι σημαίνει «δημοκρατικό ημισφαίριο» με τον τρόπο που το εννοούν οι πιο πάνω…

Αν οι εκλογές άλλαζαν κάτι…

Τετάρτη 6 Μάρτη. Ο Tusk (πρόεδρος του ευρωπαϊκού συμβουλίου) προειδοποίησε ότι «αντιευρωπαϊκές δυνάμεις» σκοπεύουν να επηρεάσουν τις ερχόμενες ευρωεκλογές. Ο αμερικάνος πρεσβευτής στην Αθήνα Pyatt (ένας απ’ τους μακελάρηδες της Maidan του Κιέβου, για να μην ξεχνιόμαστε…) έγινε πολύ πιο συγκεκριμένος: η Μόσχα θα επέμβει στις ελληνικές εκλογές. Είπαν και οι δύο το ίδιο πράγμα;

Έχουμε την εντύπωση πως όχι. Ο Tusk ανέφερε σαν παράδειγμα επηρεασμού από «αντιευρωπαϊκές δυνάμεις» το δημοψήφισμα για το Brexit… Εννοεί προφανέστατα τον αμερικάνο φασίστα Steve Bannon (κι αυτούς απ’ την Ουάσιγκτον που βρίσκονται πίσω του) και την «λέσχη» ονόματι «the movement» που έχει στήσει με σκοπό να στηρίξει οικονομικά και οργανωτικά τα ακροδεξιά ευρωπαϊκά κόμματα, εν όψει των ευρωεκλογών. Το δήλωσε, άλλωστε, ο ίδιος ο Bannon: ότι σκοπεύει να αρχίσει προεκλογική τουρνέ στην ευρώπη, και να οργανώσει ένα μεγάλο ακροδεξιό συνέδριο στις Βρυξέλες το αργότερο στις αρχές Μάη. Έχει τις φιλοδοξίες του. Τον περασμένο Σεπτέμβρη είχε δηλώσει στο politico ότι ελπίζει «τα λαϊκίστικα κόμματα να κερδήσουν το 30% των ψήφων». Σε χθεσινή δήλωσή του ανέβασε το ποσοστό στο 50%…

Ο Tusk, φυσικά, δεν είναι ανόητος. Έκανε την προειδοποίηση επειδή τα ακροδεξιά «λαϊκίστικα» μορφώματα έχουν ένα προβληματάκι σχετικά: απ’ την μια μεριά θέλουν τα αμερικάνικα λεφτά, απ’ την άλλη όμως δεν μπορούν να πουν ανοικτά ότι ακολουθούν την αντιευρωπαϊκή «γραμμή Bannon», αφού αυτό τους ξεβρακώνει στο εμπόριο εθνικισμού που κάνουν…

Ο Pyatt τι είναι, όμως; Έκανε ρελάνς στη δήλωση Tusk (που αφορά τις ευρωεκλογές και το σύνολο της ευρώπης) και στα υπονοούμενά του για την αμερικανική ακροδεξιά δείχνοντας το ελλαδιστάν και την Μόσχα σαν προβοκάτορα;

Ή νοιώθει σαν στο σπίτι του στα μέρη μας (οπότε λέει και καμιά μαλακία να περάσει η ώρα) ή έχει αρχίσει να ανεβάζει πυρετό…

Τα υπερτροφικά Εγώ 1

Τρίτη 5 Μάρτη. Αν διαβάσατε τα αποσπάσματα απ’ την κινεζική λαϊκή ημερησία που δημοσιεύσαμε το περασμένο Σάββατο θα καταλάβατε ποιο είναι το δίπολο πολιτικής εξουσίας που παρουσιάζει η καθεστωτική εφημερίδα. Απ’ την μια μεριά ο “σοφός ηγεμόνας” (εν προκειμένω το κράτος / κόμμα) που φροντίζει σχεδιασμένα και αποτελεσματικά για το καλό του λαού· το κινεζικό μοντέλο. Απ’ την άλλη η δημοκρατία των υπετροφικών Εγώ που θεωρούν ότι έχουν άποψη για τα πάντα· ή, οπωσδήποτε, για οτιδήποτε κληθούν να “απαντήσουν” μέσω ψήφου· το δυτικό μοντέλο…

Το ότι ένα καθεστωτικό «μέσο» υπερασπίζεται το καπιταλιστικό καθεστώς που του αναλογεί δεν είναι περίεργο. Το γεγονός, όμως, ότι είναι εύκολο να περιγελάσει την δημοκρατία των ψηφοφόρων, το απαύγασμα δηλαδή της ιστορικής καπιταλιστικής ολιγαρχίας που ονομάστηκε «δημοκρατία», είναι διαφορετικής τάξης ζήτημα. Επειδή μπορεί (ένα κινεζικό «μέσο») να υποδείξει πράγματι την παρακμή. Και μάλιστα στους ναούς αυτής της «δημοκρατίας»: το αγγλικό και το αμερικανικό πολιτικό σύστημα.

Δεν είναι μυστικό ότι οι ηπα και η αγγλία υπήρξαν πρωτοπόροι του νεοφιλελευθερισμού, απ’ τα τέλη της δεκαετίας του ’70 – αρχές του ’80. Όχι απλά και μόνο σαν «οικονομική διαχείριση» των προβλημάτων που είχαν προκαλέσει οι εργατικές αρνήσεις λίγο νωρίτερα. Αλλά και σαν ιδεολογία γενικής χρήσης. Οι ύμνοι στο άτομο και στην ατομικότητα έγιναν στον ύψιστο πολιτικά βαθμό απ’ το στόμα της Θάτσερ, νωρίς νωρίς στην πρώτη της πρωθυπουργία: δεν υπάρχει κοινωνία, υπάρχουν μόνον άτομα είπε θριαμβολογώντας…. Οι “γιάπηδες” ήταν το πρώτο ανθρωπολογικό είδος που ο Θατσερισμός έκανε πετυχημένη εξαγωγή στα ’80s και στα ’90s…

Ο «τουρμπο – ατομικισμός» υπήρξε ο κινητήρας και η νομιμοποίηση του νεοφιλελευθερισμού, και απ’ τις αρχές της δεκαετίας του ’90 το μόνο «ιερό» στο οποίο θα άξιζε να προσφέρει ο καθένας θυσίες (των άλλων κατά προτίμηση…) – ένα ιερό με παγκόσμια ακτινοβολία. Η ένταση και η έκταση στις οποίες τα μυθοποιημένα Εγώ και τα «ατομικά συμφέροντα» κάθε είδους έγιναν η κυρίαρχη νόρμα διέφεραν φυσικά ανάλογα με την ιστορία κάθε κοινωνικού σχηματισμού. Ως το 2008 – 2009 πάντως, μέσα από διαδοχικές «κρίσεις» και «ανακάμψεις», καπιταλισμός και νεοφιλελευθερισμός έμοιαζαν οι δύο όψεις του ενός, μοναδικού και παγκόσμιας αξίας νομίσματος.

Στην πράξη βέβαια η μορφή κράτος όχι μόνο δεν εξαφανίστηκε απ’ τις δυτικού τύπου «δημοκρατίες», αλλά ακόμα και στον «αναρχοφιλελευθερισμό» των ηπα κράτησε τα στρατηγικά του καθήκοντα. Δημόσιας τάξης σε μεγάλο βαθμό (το δόγμα της «μηδενικής ανοχής» έχει αμερικανική καταγωγή…), αλλά και διεξαγωγής «προληπτικών» πολέμων…

Οι εξελίξεις στην κορυφή της πολιτικής εξουσίας (και η διακριτική ανανέωση της σύμφυσης ανάμεσα σε κράτη, αφεντικά «εθνικούς πρωταθλητές» και μήντια) φαινόταν ικανή να προχωράει παράλληλα με το μαζικό νεοφιλελεύθερο ντοπάρισμα των Εγώ. Η πραγματική κρίση άρχισε να εκτυλίσσεται υπόγεια, σαν «αύξηση της δυσπιστίας» ή «κρίση εμπιστοσύνης» (της κοινωνικής βάσης απέναντι στις εξουσιαστικές κορυφές) όταν, στην πρώτη δεκαετία του ’00, η ιδέα πως κάθε επόμενη γενιά υπετροφικών Εγώ θα ανεβαίνει ψηλότερα (κοινωνικά, οικονομικά, συμβολικά) απ’ την προηγούμενη (τους γονείς) άρχισε να σκοτεινιάζει διεθνώς: δεν υπήρχε, πια, χώρος για όλους…

Θυμάστε την «γενιά των 700 ευρώ»; Δεν ήταν ελληνική αποκλειστικότητα…

Τα υπερτροφικά Εγώ 2

Τρίτη 5 Μάρτη. Οι επικλήσεις προς την μορφή κράτος να “λύσει το πρόβλημα της ανεργίας των νέων” (νέων πτυχιούχων και πολυπτυχιούχων, άρα με εξαιρετικές ατομικές φιλοδοξίες) άρχισε να ξαναγίνεται κοινοτοπία, σε μια θεαματική μεν αλλά απαρατήρητη στροφή 180 μοιρών: ήταν αυτό ακριβώς το κράτος που λίγο νωρίτερα, στα ‘90s, είχε δοξαστεί επειδή δεν θα ανακατευόταν στρατηγικά στην «αγορά εργασίας»· και περιοριζόταν μόνο στο να μην ξαναγίνουν οι εργατικές οργανώσεις (τα συνδικάτα δηλαδή) «καρτέλ» κρατώντας ψηλά μισθούς και μεροκάματα, εμποδίζοντας έτσι (όπως έλεγε το manual…) τα αφεντικά να κάνουν τις «νέες επενδύσεις» τους … που θα περιόριζαν την ανεργία…

Υπερτροφικά και φιλόδοξα Εγώ, έτοιμα να αλληλοκατασπαραχτούν στην «αγορά εργασίας» και, κυρίως, να «φάνε» τους πιο αδύναμους· αλλά και αναζήτηση εκ νέου ενός κάποιου (ασαφούς) κρατικού πατερναλισμού… Αυτός ο συνδυασμός εκδηλώθηκε «πολιτικά / ιδεολογικά»: μια σταδιακή και σταθερή στροφή προς τα «δεξιά», όχι στην «ορθόδοξη» νεοφιλελεύθερη εκδοχή της αλλά σε μια επιμειξία της με κάποιον α λα καρτ (;) κρατισμό. Αυτό το κράμα, με τη νοσταλγία του κρατισμού, αποτέλειωσε το θόλωμα του βούρκου της πάλαι ποτέ κρατικίστικης αριστέρας· με αποτέλεσμα οπαδοί και ψηφοφόροι να πηδούν εύκολα και χαριτωμένα απ’ τη μια μεριά στην άλλη…

Κι ενώ ο δυτικός καπιταλισμός υποχρεώνεται να περιορίσει τα «μερίσματα» που μπορεί να μοιράζει στους υποτελείς επειδή υποχωρεί η παγκόσμια ηγεμονία του / λεηλασία του πλανήτη, ο δυναμικά και, κυρίως, θεαματικά, αστραπιαία και ηγεμονικά ανερχόμενος κινεζικός καπιταλισμός εμφανίζεται σαν αντι-παράδειγμα. Όχι ιδεολογικά (όπως ο καταναλωτικός ασκητικός του σοβιετικού, γραφειοκρατικού καπιταλισμού) αλλά πραγματιστικά: ανερχόμενα επίπεδα κατανάλωσης plus κόμμα – κράτος.

Είναι ένα αντι-παράδειγμα που δεν απέχει τόσο πολύ όσο φαίνεται απ’ την τρέχουσα κατάσταση των «αγωνιών» της δύσης· έχει, όμως, ακόμα διαφορές ιστορικού χαρακτήρα με κάποιο βάρος. Το κινεζικό μίγμα επιδεικνύει φανερά και με αυτοπεποίθηση τον συγκεντρωτισμό της πολιτικής (και οικονομικής) εξουσίας που στην δύση κρύβεται πίσω … απ’ τα «likes» των ψηφοφοριών – και της δημαγωγίας. Απ’ την άλλη όχι απλά αναγνωρίζει αλλά αξιοποιεί δυναμικά την «δημοκρατία της κατανάλωσης» – το πεδίο δηλαδή που τα υπετροφικά Εγώ των υποτελών μπορούν να αναζητούν την ικανοποίησή τους.

Το πλεονέκτημα του κινεζικού κρατικού / καπιταλιστικού μοντέλου είναι ότι εφαρμόζεται και λειτουργεί σε (εκτεταμένες) περιοχές του κόσμου που δεν έχουν ιστορική παράδοση «φιλελευθερισμού» με την δυτική έννοια: είναι γνωστό ότι ο δυτικός ιμπεριαλισμός έκανε ότι μπορούσε επί αιώνες για να κρατήσει την όποια «δημοκρατία» σαν αποκλειστικά δικό του προνόμιο. Και τα κατάφερε.

Απ’ την μεριά τους όμως τώρα αρκετά απ’ τα δυτικά αφεντικά και ένα ικανό μέρος των δυτικών υπηκόων έχουν αρχίσει να «ζηλεύουν» (ομολογημένα ή ανομολόγητα μικρή σημασία έχει) αυτήν την δυναμική, αποτελεσματική καπιταλιστική απολυταρχία που έρχεται απ’ την Ανατολή… Και δεν μπορούν να διανοηθούν ότι η δική τους “δημοκρατία” (ολιγαρχία στην πράξη) μπορεί να χρησιμοποιηθεί σαν φράγμα…

Ο φόρος της βροχής

Τρίτη 5 Μάρτη. Αν είναι κάποιος μακριά μπορεί να θαυμάσει την εφευρετικότητα των κυνηγών φόρων. Ο Phil Murphy, κυβερνήτης του New Jersey (δημοκρατικός) θα ανέβαινε στο βάθρο – αν υπήρχε πρόνοια για την βράβευση των πιο προχωρημένων φορολογικών ιδεών.

Ο «φόρος της βροχής» που προωθεί θα φορολογεί τα σπίτια με βάση την μη κατοικίσιμη και μη χωμάτινη επιφάνειά τους (ας πούμε ανοικτό πάρκινγκ ή στρωμένα μονοπάτια). Επειδή (λέει το σκεπτικό του «φόρου της βροχής») το βρόχινο νερό που πέφτει σε τέτοιες επιφάνειες μολύνεται καθώς κυλάει προς το αποχετευτικό δίκτυο, συνεπώς επιβαρύνει την πολιτεία με τα έξοδα καθαρισμού του (στις εγκαταστάσεις βιολογικού καθαρισμού). Τα έσοδα απ’ τον «φόρο της βροχής» θα πάνε (είπε ο κυρ Phil) στη βελτίωση του αποχετευτικού συστήματος του New Jersey…

Θα επιστρέψουν οι προς φορολόγιση στην παμπάλαιη λύση της στέρνας, να μαζεύουν το «νερό τους» απ’ την βροχή για να μην επιβαρύνουν τον προϋπολογισμό της πολιτείας; Ή θα αρχίσουν λειτανείες ζητώντας απ’ τον μεγαλο-ανύπαρκτο να σταματήσει εντελώς τις βροχές;

Άβυσσος η αμερικανική ψυχή. Και πιθανόν τρύπια…

Διαστημικές φιλοδοξίες 1

Δευτέρα 4 Μάρτη. Θα μπορούσε να θεωρηθεί γελοίο ή απλά «επιστημονική φαντασία». Αλλά όχι… Εκτός απ’ τους βυθούς των θαλασσών (που έχουν εποικιστεί μέσω της διεθνούς νομοθεσίας περί «ζωνών αποκλειστικής εκμετάλλευσης» / αοζ, αλλά έχουν πολύ περισσότερα να δώσουν, στο βαθμό που δημιουργηθούν οι κατάλληλες τεχνικές)· πέρα απ’ την αρκτική και την ανταρκτική που έχουν μπει ήδη (ειδικά η αρκτική) στο ρεπερτόριο της «μοιρασιάς» και των συγκρούσεων γι’ αυτήν, τι άλλο θα μπορούσε να είναι «νέες ήπειροι» με την υλική έννοια του όρου, για καπιταλιστική αξιοποίηση; Ποιες «νέες ήπειροι» εκεί ψηλά περιμένουν τους κατακτητές τους και, κατά συνέπεια, θα γίνουν αιτίες αναμετρήσεων;

Το διάστημα – φυσικά! Ωστόσο η λέξη «διάστημα» είναι ασαφής, χωρίς συγκεκριμένη μορφή, γεμάτη πολύ μακρινούς ήλιους. Όχι! Για την καπιταλιστική αξιοποίηση υπάρχουν πάντα συγκεκριμένη στόχοι μέσα σ’ αυτό το αχανές κενό. Και πρώτη πρώτη αυτή η κοντινή πέτρα: η σελήνη. Δεν είναι βέβαια κάτι για αύριο. Αλλά τα «αύριο» στις καπιταλιστικές διαδικασίες δεν είναι τόσο μακρινής διάρκειας όσο νομίζουμε συνήθως. Να πως έχουν τα πράγματα.

Νωρίς νωρίς, μόλις το 1966 (πριν μισό αιώνα και κάτι) η συνέλευση του οηε εξέδωσε ένα ψήφισμα / απόφαση, που απαγορεύει την ιδιοκτησία ουράνιων σωμάτων από οποιονδήποτε… Κράτος, εταιρεία, ιδιώτη… Πρόωρο (θα λέγατε) – και παρήγορο… αν προσφέρουν παρηγοριά αποφάσεις κρατών που μπορεί εύκολα να αλλάξουν…

Το 2015 (μόλις πριν 3 – 4 χρόνια) ο τότε αμερικάνος πρόεδρος Obama υπέγραψε νόμο (που είχε ψηφιστεί πριν από γερουσία και βουλή στις ηπα) που αναγνωρίζει την ιδιωτική κυριότητα σε πρώτες ύλες που έχουν εξαχθεί από ουράνια σώματα. Θεωρήθηκε «επαναστατικός νόμος» (κι αν χάνετε την μία καπιταλιστική επανάσταση μετά την άλλη εδώ είμαστε για να σας παρηγορήσουμε!)· και, σαν νόμος, «η μεγαλύτερη αναγνώριση δικαιωμάτων ιδιοκτησίας στην ιστορία». (Δεν νοιώσατε μια μικρή ανατριχίλα τώρα;)

Μέχρι την επόμενη: γιατί ο νόμος αυτός σέβεται ακόμα την οηέδικη απόφαση του ’66, και ΔΕΝ αναγνωρίζει (αμερικανική) κυριότητα ή αποκλειστικότητα ή ιδιοκτησία επί οποιουδήποτε ουράνιου σώματος. Αναγνωρίζει όμως αυτό: αν καταφέρετε ω yankies και πάτε «ως εκεί» (όπου το «εκεί» είναι το φεγγάρι ή κομήτες ή αστεροειδείς ή οτιδήποτε άλλο) το οποίο «εκεί» παραμένει εκτός ιδιοκτησίας (σας)· κι αν καταφέρετε να σκάψετε και να φορτώσετε τα υλικά για να μεταφερθούν πίσω (στην γήινη επιχειρήσή σας), τότε είστε ιδιοκτήτες των υλικών. Σε απλά εληνικά: δεν σας ανήκει το έδαφος· σαν ανήκουν όμως όσα πάρετε από «εκεί».

Συνεπώς, για τους αμερικάνους υπηκόους, δύο ζητήματα απομένουν: πρώτον να «πάνε εκεί» (π.χ. στη σελήνη), να σκάψουν, και να φέρουν πίσω το «πράμα»· ή, πιο σωστά, να στείλουν στη σελήνη ρομποτικά οχήματα / εκσκαφείς και διαστημικά (ρομποτικά ή μη) φορτηγά, που να κάνουν τις μεταφορές· και, δεύτερον, στο «εκεί» που θα διαλέξουν να μην υπάρχουν άλλοι, οπότε θα αρχίσουν τα κλωτσομπουνίδια· ρομποτικά ή μη… Διότι τότε, αφού πέσουν αρκετά και δυνατά τέτοια (όχι μόνο «εκεί» αλλά και «εδώ»…) κάποια στιγμή εκείνη η ωραία οηέδικη απόφαση του ’66 θα τελειώσει: θα «συμφωνηθούν» σύνορα – και «εκεί».…

(Φυσικά στο Πεκίνο χαμογελούν ειρωνικά με τις αμερικανικές φιλοδοξίες για εξορύξεις στη σελήνη: “εδώ δεν καταφέρανε να φτιάξουν ένα αξιοπρεπές δίκτυο γρήγορων τραίνων· τα ορυχεία στον ουρανό τους έλειπαν”… θα λένε στο πολιτμπιρό…)

Διαστημικές φιλοδοξίες 2

Δευτέρα 4 Μάρτη. Πιθανότατα να συνεχίζετε να τα θεωρείτε όλα αυτά fiction. Έστω. Μπορείτε όμως, σαν «άσκηση σκέψης» έστω, να βάλετε στο ίδιο περίγραμμα τα εξής:

Α) Την σαφώς δύσκολη τεχνικά προσεδάφιση κινεζικού ρομποτικού διαστημικού οχήματος plus στη «σκοτεινή» πλευρά του φεγγαριού (για να το πούμε διαφορετικά: στο μισό φεγγάρι το Πεκίνο έχει ήδη ένα τεχνικό προβάδισμα, είτε πρόκειται για εξορύξεις είτε πρόκειται για σχολικές εκδρομές…)

Β) Την «εμμονή» του γνωστού κυρίου Elon Musk στο ιδιωτικά χρηματοδοτούμενο «διαστημικό πρόγραμμα» Space X. Κάποιοι μπίζνεμεν δεν ξεπλένουν απλά χρήμα. Κινούνται στρατηγικά. Βάζουν τον «ιδιωτικό τομέα» μπροστά απ’ τα κρατικά προγράμματα της αμερικανικής nasa – επειδή «εκεί» (ή «από εκεί») έχει εξασφαλιστεί η ιδιωτική ιδιοκτησία…

Γ) Ο ευρωπαϊκός οργανισμός διαστήματος (esa) ανακοίνωσε πριν ένα μήνα «επιστημονικό πρόγραμμα» ερευνών και εφαρμογών ώστε να αρχίσουν εξορύξεις στη σελήνη το 2025 (μια χρονιά που, το ευχόμαστε, είναι μέσα στο προσδόκιμο της ζωής σας). Το ευρωπαϊκό, διαστημικό, σεληνιακό 2025 (που σαν χρονολογία έχει γίνει διάσημο απ’ το «made in china 2025»…) μπορεί να μην ευδοκιμήσει με την ακρίβεια που υπονοεί. Η πρόθεση, πάντως, δείχνει την τάση.

Το «πολύτιμο» πέτρωμα προς μεταφορά και αξιοποίηση λέγεται γερόλιθος – (και τα αστειάκια περισσεύουν, ε;…). Ο γερόλιθος είναι ένα στρώμα χώματος, σκόνης, βότσαλων και μικρών πετρών που σκεπάζει την επιφάνεια της σελήνης, σε πάχος έως και 4 μέτρα. Στο οποίο (οι γήινοι) έχουν εντοπίσει όχι χρυσάφι ή διαμάντια (όπως τότε, στις «μεγάλες κατακτήσεις»…) αλλά μεγάλες συγκεντρώσεις του ισότοπου ήλιον-3. Το ήλιον-3 παρουσιάζεται σαν το άγιο δισκοπότηρο της μελλοντικής παραγωγής ενέργειας: το απόλυτο (καθαρό) υλικό για πυρηνικές σχάσεις.

Να σας προσγειώσουμε; Με ήλιον-3 ή χωρίς το φεγγάρι μια χαρά δείχνει για εγκαταστάσεις ρομποτικών βάσεων πυραύλων. Μην βάλετε, λοιπόν, το χέρι σας στη φωτιά ότι θα πεθάνετε σε βαθιά γεράματα και το φεγγάρι θα είναι ακόμα αυτό που ξέρετε…

Απλά, όπως μερικά απολιθώματα προσπαθούν να κουκουλώσουν τους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς τους πίσω από «κοινά καλά» (όπως το φυσικό αέριο…) έτσι και οι προπορευόμενοι «οραματιστές» κουκουλώνουν ανάλογους μεγασχεδιασμούς με εξωτικά «κοινά καλά»: με σκόνη από γερόλιθο.

Απομένει (για όχι απεριόριστο χρόνο!) να φανεί ποιοι γήινοι παραμυθιάζονται με τι – με ότι σημαίνει αυτό.

(φωτογραφία: Αυτή θρυλική πρώτη πατημασιά ανθρώπου στην επιφάνεια της σελήνης έγινε πάνω στον γερόλιθο. Θα μπορούσε να είναι και οικοδομικό υλικό εκεί· εδώ, όμως, δεν λείπουν τέτοια…)

Ο κρυφός πόλεμος στη Σαχάρα

Επαναφέρουμε αυτό το ντοκυμαντέρ (του al Jazeera), που είχαμε αναρτήσει στο παρελθόν, αυτή τη φορά υποτιτλισμένο. (Ευχαριστούμε Ευ.!) Στην άγνωστη αλλά κοντινή αφρική γίνεται ένα μέρος του 4ου παγκόσμιου πολέμου. Και δεν θα ήταν άχρηστο να ξέρετε τουλάχιστον τα βασικά, πριν μάθετε για κάποια «ελληνική συμμετοχή» σε κάποια «ειρηνευτική αποστολή» εκεί, μιας και στους πολέμους όλοι χωράνε.

Το ντοκυμαντέρ δεν πρέπει να ειδωθεί σαν η απόλυτη αλήθεια (πως θα ήταν δυνατόν;) αλλά μάλλον σε μια πρώτη προσέγγιση σ’ αυτά που συμβαίνουν εκεί. Θυμηθείτε μόνο αυτό: «Ελέγχω πρώτες ύλες» σημαίνει (για ένα κράτος) είτε ότι τις εκμεταλλεύονται οι επιχειρήσεις μου για λογαριασμό τους· είτε ότι εμποδίζουν άλλους (τους ανταγωνιστές) να κάνουν κάτι ανάλογο…

(Απ’ την Δευτέρα το video αυτό θα υπάρχει στο vid(e)oc…)

Η εξέγερση συνεχίζεται

Σάββατο 2 Μάρτη. … Η επιτροπή πιστεύει με στοιχεία ότι κατά την διάρκεια της Μεγάλης Πορείας της Επιστροφής, Ισραηλινοί στρατιώτες παραβίασαν τα διεθνή ανθρώπινα δικαίωματα και την ανθρωπιστική νομοθεσία. Μερικές απ’ αυτές τις παραβιάσεις μπορεί να συνιστούν εγκλήματα πολέμου ή εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας, και πρέπει να ερευνηθούν άμεσα απ’ το Ισραήλ…

Αυτό το ξενέρωτο συμπέρασμα μιας ανεξάρτητης επιτροπής του οηε που ερεύνησε τις διαδηλώσεις στις κατεχόμενες παλαιστινιακές περιοχές, έκανε έξαλλο το φασιστικό, απαρτχάιντ καθεστώς του Τελ Αβίβ. Που κατηγόρησε, δια στόματος Netanyahou, το συμβούλιο ανθρωπίνων δικαιωμάτων του οηε για «παθολογικό μίσος κατά του ισραήλ»…

Σύμφωνα με την «παθολογική» επιτροπή, ως τα τέλη του 2018 ο ισραηλινός στρατός είχε δολοφονήσει 189 διαδηλωτές, εκ των οποίων οι 183 με σφαίρες· ανάμεσά τους 35 παιδιά, 3 εμφανώς νοσοκόμους και 2 εμφανώς δημοσιογράφους. Επιπλέον, τραυμάτισε με σφαίρες (που σημαίνει: προσπάθησε να δολοφονήσει…) 6.106 διαδηλωτές. Επιπλέον, άλλοι 3.098 διαδηλωτές τραυματίστηκαν από θραύσματα κανονικών σφαιρών, σφαίρες με επικάλυψη καουτσούκ ή απευθείας κτυπήματα από δακρυγόνα.

Με τέτοια «συγκομιδή θανάτου» που γίνεται σε παγκόσμια γνώση, μέρα την ημέρα και βδομάδα την εβδομάδα εδώ και σχεδόν ένα χρόνο, προχωράει ανεμπόδιστα και, επιπλέον, με υποστηρίξη από καθόλου αμελητέους συμμάχους (απ’ τις ηπα ως το ελλαδιστάν, και απ’ το Ριάντ ως την Βαρσοβία), ο τωρινός επικεφαλής του φασιστικού καθεστώτος θα μπορούσε να πανηγυρίσει δημόσια για το πόρισμα. (Ιδιωτικά σίγουρα πανηγυρίζει). Και αντί να παριστάνει το «θύμα του παθολογικού μίσους» να διαφημίσει (με αποδεικτικό ποιότητας το πόρισμα) τον στρατιωτικό και ιδεολογικό εξοπλισμό του που είναι «δοκιμασμένος στην πράξη».

Στον κανιβαλισμό που είναι η ιμπεριαλιστική μόδα των πρωτοκοσμικών, οι αρχικανίβαλοι πρέπει να καμαρώνουν – όχι να κλαψουρίζουν! Για παράδειγμα, μέσα στους σχεδόν 10.000 παλαιστίνιους τραυματίες (που επέζησαν το 2018), η επιτροπή βρήκε ένα απ’ τα πιο λαμπερά ισραηλινά διαμάντια στο στέμμα του παγκόσμιου φασισμού: 122 διαδηλωτές που έχασαν ένα άκρο (ως τα τέλη του 2018), ανάμεσά τους 20 παιδιά, επειδή οι χασάπηδες τους κτύπησαν με «σφαίρες διασποράς» – dum dum… Αφού, σύμφωνα με το manual των χασάπηδων, οι σακαταμένοι που επιζούν είναι η μόνιμη υπενθύμιση στους υπόλοιπους του τι τους περιμένει…

Το φασιστικό, απαρτχάιντ καθεστώς του Τελ Αβίβ δεν έχει να φοβάται τίποτα από τέτοιες διαπιστώσεις διεθνώς οργανισμών τύπου οηε… Το ξέρει. Και συνεχίζει…

Μαζί του συνεχίζουν και οι σύμμαχοί του. Δεν είναι ένας θρίαμβος, για παράδειγμα, ότι το ψοφιοκουναβιστάν θέλει να σώσει τους βενεζουελάνους απ’ την πείνα την ώρα που την προκαλεί; Δεν είναι ένας θρίαμβος ότι δεν είναι πια μυστικό ή κρυφό ότι δολοφονούνται διαδηλωτές κατά συρροήν και, ταυτόχρονα, υμνείται η δημοκρατία όσων υποστηρίζουν αυτές τις δολοφονίες.

Οι δολοφόνοι συνεχίζουν. Συνεχίζουν όμως κι αυτές οι χιλιάδες άντρες και γυναίκες· που μας δίνουν πολλά ενώ εμείς ελάχιστα μπορούμε ακόμα: μας δίνουν κουράγιο…

(φωτογραφία: Είναι εγκληματική συμμορία, απ’ τις χειρότερες του πλανήτη αυτή την εποχή – μην μας πείτε τίποτα περί «κοινωνικών» προσωπείων… Η φωτογραφία είναι παλιότερη, αλλά μπορεί να θεωρηθεί διαχρονική. Το καινούργιο και φανταιζί είναι ότι στις 20 αυτού του μήνα, που τα καθάρματα θα ξανακάνουν παρέα μπάνιο στο αίμα των παλαιστίνιων, αυτή τη φορά κάπου στην Κρήτη, θα προστεθεί και τέταρτος. Ο Pompeo. Ένας απ’ αυτούς που θέλουν να «απελευθερώσουν» τους βενεζουελάνους…)

Κορέα

Σάββατο 2 Μάρτη. Είναι φάρσα της Ιστορίας – αθέλητη προφανώς· και γι’ αυτό ακόμα πιο σημαδιακή. Προσπαθώντας το ψόφιο κουνάβι να υποστηρίξει πως η αποτυχία των πρόσφατων διαπραγματεύσεών του με τον Kim δεν είναι, δα, για χαμό, αφού (ελπίζει ότι….) θα ξανασυναντηθούν (κάποτε…) και ίσως τότε συμφωνήσουν, μνημόνευσε, σαν παράδειγμα απ’ το παρελθόν της αμερικανικής πολιτικής ιστορίας, το Reykjavik, την πρωτεύουσα της ισλανδίας.

Τον Οκτώβρη του 1986 έγινε εκεί η δεύτερη συνάντηση μεταξύ Reagan και Gorbachev, που απέτυχε. Η τρίτη, όμως, στην Ουάσιγκτον, τον Δεκέμβρη του 1987, πέτυχε: υπέγραψαν την συνθήκη για την κατάργηση των πυραύλων μέσου βεληνεκούς – γνωστή σαν INF… Το ψόφιο κουνάβι, λοιπόν, υπενθυμίζοντας το Reykjavik στη χθεσινή συνέντευξή του, ήταν σα να έλεγε: Εντάξει μωρέ… Όπως έγινε τότε με την εσσδ, έτσι μπορεί να γίνει αύριο με την βόρεια κορέα…

Ουπς!!! Η INF είναι η συνθήκη απ’ την οποία αποχώρησε πρόσφατα το ψοφιοκουναβιστάν!! Πράγμα που σημαίνει ότι το σωστό και επικαιροποιημένο νόημα της βαθιάς ψοφιοκουναβικής σκέψης είναι αυτό:

Όπως έγινε τότε με την εσσδ ΑΛΛΑ ΤΩΡΑ ΤΟ ΞΕΚΑΝΑΜΕ, έτσι μπορεί να γίνει αύριο με την βόρεια κορέα ΚΑΙ ΝΑ ΤΟ ΞΕΚΑΝΟΥΜΕ ΟΠΟΤΕ ΜΑΣ ΒΟΛΕΥΕΙ… Ήθελε το ψόφιο κουνάβι να γίνουν τέτοιοι συνειρμοί; Προφανώς όχι – του ξέφυγε…

Πιστεύετε ότι σ’ αυτόν τον μάταιο κόσμο υπάρχει πλέον ο οποιοσδήποτε που να θέλει να υπογράψει στα σοβαρά οποιαδήποτε συμφωνία με το ψοφιοκουναβιστάν;