Tag: εξωτερική πολιτική

Η εθνική γραμμή

Δευτέρα 29 Ιούλη. Προφανώς είναι «εθνική γραμμή» η συμμαχία του ελλαδιστάν με το ρατσιστικό, απαρτχάιντ καθεστώς του Τελ Αβίβ – δεν το μαθαίνουμε τώρα. Οι φαιορόζ έκαναν την δουλειά που τους αντιστοιχούσε τέλεια (στην πραγματικότητα η συμμαχία και η συνεργασία με το απαρτχάιντ Τελ Αβίβ, την χούντα του Καΐρου και το ψοφιοκουναβιστάν ήταν η μόνη δουλειά που έκαναν καλά…) και οι ρημαδοΚούληδες έχουν πάρει έτοιμο το πακέτο.

Αλλά αυτός ο ημιάξονας Αθήνας – Λευκωσίας – Τελ Αβίβ (τμήμα του ευρύτερου αμερικανικού άξονα) «πονάει στη μέση» του. Στη Λευκωσία. Το ελληνοκυπριακό καθεστώς έχει βραχυκυκλώσει μετά τις τουρκικές (με τα γεωτρύπανα) και τις τουρκοκυπριακές (με την πρόταση για συνεκμετάλλευση των όποιων κοιτασμάτων) κινήσεις. Και σέρνεται και πάλι σε κάτι που δεν γουστάρει, και θα ήθελε να ξανασαμποτάρει: νέες διαπραγματεύσεις «για την λύση του κυπριακού», υπό τον οηε· ευρισκόμενο σε σαφώς χειρότερη θέση από τότε που τορπίλισε (μαζί με τον ογκόλιθο Nick the Greek Κοτζιά) τις προηγούμενες διαπραγματεύσεις, στο Κραν Μοντανά.

Αυτό που έχει μπει για τα καλά πάνω στον πάγκο απ’ το 2017 ως τώρα, και όχι με τους όρους που θα ήθελε ο ημιάξονας Αθήνας – Λευκωσίας – Τελ Αβίβ, είναι το υποτιθέμενο υπερόπλο του φυσικού αερίου. Αφού κανείς δεν πρόκειται να διώξει τα τουρκικά γεωτρύπανα γύρω απ’ την κύπρο, ο Αναστασιάδης είναι υποχρεωμένος να δει τι μπορεί να «δώσει» για να υπάρξει κάλμα στη Μεσόγειο μπας και προχωρήσουν οι δουλειές… Σίγουρο είναι εκείνο που δεν μπορεί να κάνει: να ξανακοροϊδέψει. (Θα μάθει και την γνώμη του ρημαδοΚούλη σήμερα και αύριο…)

Η «αναγνώριση της υπάρχουσας κατάστασης ως έχει» (δηλαδή των δύο κρατών) είναι μια φράση που ακούγεται (γράφεται) στη νότια κύπρο, συνήθως με έμμεσο αλλά σαφή τρόπο, ασυνήθιστα συχνά – σε σχέση με τις εποχές που το παραμυθάκι ήταν «η ομοσπονδία». Το γεγονός ότι ο Cavusoglou «έδωσε» τον Αναστασιάδη (δες το σεμνά και διακριτικά, 23 Ιούλη) έχει πετύχει τον στόχο του, παρά την διάψευση του τελευταίου (τι άλλο θα μπορούσε να κάνει, άλλωστε;).

Παρότι η «ώρα του ρεαλισμού» έχει έρθει προ πολλού και στην Αθήνα και στη Λευκωσία, κανένα απ’ τα δύο καθεστώτα δεν έχει τέτοια ιδεολογική παράδοση απέναντι στην Άγκυρα. Εννοείται ότι ολόκληρη η κατασκευή του ελληνικού εθνικισμού θα έτρεμε από φρίκη αν υποχρεωνόταν σε συμβιβασμούς.

Το βασικό, που ενδιαφέρει την ασταμάτητη μηχανή, είναι αυτό: αν αναγκαστούν η Αθήνα και η Λευκωσία να παραδεχτούν πρακτικά ότι η εθνική τους φαντασίωση για αποκλεισμό της Άγκυρας απ’ την Μεσόγειο απέτυχε, πως θα αξιοποιήσουν τις «στρατηγικές συμμαχίες» τους με ό,τι φασιστικό κυκλοφοράει στα πέριξ;

Καλή ερώτηση! Θα επανερχόμαστε…

Ζήτω το απαρτχάιντ!

Πέμπτη 25 Ιούλη. Σε μια αναμενόμενη επίδειξη «εθνικής ενότητας» δημοκρατικοί και ρεπουμπλικάνοι βουλευτές της αμερικανικής βουλής των αντιπροσώπων ενέκριναν ψήφισμα που καταδικάζει το κίνημα BDS εναντίον του ισραηλινού απαρτχάιντ. Το αποτέλεσμα (398 υπέρ της καταδίκης και 17 κατά) δεν αφήνει αμφιβολίες για τον ρατσισμό όχι μόνο των συντηρητικών αλλά και των θεωρούμενων πιο open minded δημοκρατικών.

Το ψήφισμα δεν έχει ισχύ νόμου· όμως δεν θα αργήσει να φτιαχτεί και ένας τέτοιος. Φυσικά υπάρχουν κάποια συνταγματικά εμπόδια· όμως καθεστώτα όλο και πιο έντονης και συστηματικής «έκτακτης ανάγκης» δεν κολώνουν.

Το γελοίο της ιστορίας; Ότι προκειμένου να ξεφορτωθούν την βεβαιότητα ότι στηρίζουν ένα φασιστικό καθεστώς οι 398 συμπεριέλαβαν στο ψήφισμα και κάτι σαν έκκληση «υπέρ της λύσης των δύο κρατών»!… Κάτι σαν «αλληλλούια»…

Παρότι αυτό καθ’ αυτό το ψήφισμα δεν θα εμποδίσει την δράση του BDS, είναι βέβαιο ότι θα διευκολύνει διάφορα μέτρα εναντίον του από κυβερνήτες πολιτειών και δημάρχους. Τυπικά είναι αρκετά πιθανό πως θα υπάρξουν δικαστικές αποφάσεις που θα ακυρώνουν το κυνήγι του BDS ακόμα κι αν υπάρξει νομοθεσία εναντίον του. Αλλά η τάση είναι σαφής: μετά από πολλές δεκαετίες, το BDS είναι το πρώτο κίνημα κριτικής που συστηματικά σπρώχνεται στην παρανομία.

Και, υποθέτουμε, το ψοφιοκουναβιστάν δεν θα είναι το μόνο που προχωράει έτσι.

(φωτογραφίες: Προφανώς το ψήφισμα υποστηρίζει τα πάντα, αρκεί να έχουν την υπογραφή του ισραηλινού καθεστώτος. Όπως το προχτεσινό γκρέμισμα σπιτιών παλαιστινίων στο χωριό Sur Baher, στα προάστεια της ανατολικής Ιερουσαλήμ / al Quds – με έφοδο που ξεκίνησε στις 2.30 τη νύχτα. Και με την δικαιολογία ότι ήταν «πολύ κοντά» στον «φράχτη ασφαλείας» που έχει φτιάξει το κατοχικό καθεστώς. Οι κατεδαφίσεις έγιναν με την προστασία πάνω από 1000 πεζοναυτών. Εννοείται ότι και ξύλο έπεσε, και δακρυγόνα…

Πρόκειται για το πολεοδομικό σκέλος του απαρτχάιντ: Αδειάζοντας υπνοδωμάτια με οπλοπολυβόλα.)

Ζήτω οι βαθιές φιλίες!

Πέμπτη 25 Ιούλη. Καλύτερα να σου βγει το μάτι παρά το όνομα; Μπααα… Είναι μερικοί που και όνομα έβγαλαν και γουστάρουν. Δεν θα μας απασχολούσαν πια. Aλλά το γεγονός ότι οι family affairs της Κουμουνδούρου με έναν απ’ τους χασάπηδες της Maidan συνεχίζονται θα πρέπει να ληφθεί σοβαρά υπόψη. Για πολλούς λόγους.

Προσέξτε την ημερομηνία: 22 Ιούλη. Παραπροχθές. (Αν τους πούμε κι αυτούς του συ.ριζ.α. τσατσορούφιανους θα είμαστε υπερβολικοί, ε;)

Long life!

Τετάρτη 24 Ιούλη. Μ’ όλο το post punk γούστο της η ασταμάτητη μηχανή δεν μπορεί παρά να συγχαρεί τον κύριο Boris Johnson. Είναι ιστορική αλήθεια: η παρακμιακή επικράτεια της αυτού μεγαλειότητας δεν θα μπορούσε να έχει, με τον λέοντα σφηνωμένο στην πόρτα εξόδου απ’ την ε.ε., άλλον καλύτερο πρωθυπουργό! Γι’ αυτό, με όση ιστορική γνώση έχουμε, θα τον αποκαλούμε απο ‘δω και στο εξής Bor-Dun (το Dun είναι απ’ το όνομα Dunkirk, το οποίο πρέπει να ψάξετε. Πρόκειται για την μεγαλύτερη νίκη του ένδοξου βρετανικού στρατού – έτσι γιορτάζεται – στη διάρκεια του Β παγκόσμιου πολέμου: κατάφερε να σωθεί…)

Καλώς ήρθες στη ζωή της ασταμάτητης μηχανής Bor-Dun! Καλώς ήρθες και στα στενά του Ορμούζ: ο βρετανικός λέων πάει και χώνεται όπου κινδυνεύει να σφηνώσει…

(Ο Bor-Dun είναι το καλύτερο που θα μπορούσε να παράξει η αγγλική πολιτική σκηνή ώστε να μοιάζει στο ψόφιο κουνάβι. Θα είναι παρέα ένα δυνατό ρατσιστικό δίδυμο σαν stand up politicians. Ανάμεσα στα πολλά που έχει πει το στόμα του Bor-Dun είναι και το ότι οι μουσουλμάνες γυναίκες είναι «γραμματοκιβώτια»… Φασιστόμουτρο και σεξιστής από πεποίθηση, καραγκιόζης από ανατροφή, θα αφήσει εποχή!)

(φωτογραφία: Χαιρετάει τον πλανήτη; Όχι. Ετοιμάζεται να πιάσει πουλιά στον αέρα…)

Οι καλοδεχούμενοι φασίστες

Τρίτη 23 Ιούλη. Τα γράψαμε (για να μένουν…), δεν τα γράψαμε; Την Δευτέρα 15 Ιούλη 2019 (οι μετανιωμένοι 1, 2, 3, 4, η θηριώδης αντιστροφή) ήταν η πιο πρόσφατη φορά…

Σήμερα τον υποδεχόμαστε [τον Μάκη Βορίδη] ως φίλο του εβραϊκού λαού και της ισραηλιτικής κοινότητας στην Ελλάδα – υπογράμμισε χτες ο γ.γ. του κεντρικού ισραηλιτικού συμβουλίου Βίκτορ Ελιέζερ. Ο κύριος Ελιέζερ είχε καλέσει τον φασίστα βορΒορίδη να ζητήσει συγγνώμη για τον αντισημιτισμό του. Ο βορβορίδης ζήτησε εγγράφως συγγνώμη, επιδεικνύοντας τον φασισμό του, που είναι ευνοϊκός και φιλικός για το ρατσιστικό, απαρτχάιντ καθεστώς του Τελ Αβίβ: τώρα ο βορΒορίδης, πάντα φασίστας, έχει στο στόχαστρό του τους παλαιστίνιους. Συνεπώς ο κύριος Ελιεζέρ (και, προφανώς, σύσσωμο το ισραηλινό καθεστώς) τον συγχώρεσαν, ίσως τον επαίνεσαν κιόλας, και με χαρά υποδέχτηκαν σαν φίλο τους έναν σωστά αναπροσανατολισμένο έλληνα φασίστα πολιτικό, με πλούσιο παρελθόν άρα και εμπειρία… Καλώστονα κι ας άργησε…

Υπάρχει κάποιο πρόβλημα; Οι μόνοι που μπορεί να έχουν μια φαγούρα είναι διάφοροι ντόπιοι αμοιβόμενοι ή μη (υπάρχουν και εθελοντές;) υποστηρικτές του ισραηλινού καθεστώτος και του απαρτχάιντ του· οι οποίοι, έχοντας σαν αποστολή να διαβρώσουν / δηλητηριάσουν ιδεολογικά και πολιτικά το ευρύτερο αντιφασιστικό ρεύμα στην ελλάδα, το παίζουν… «αντιφασίστες». Το κόλπο είναι παλιό, αλλά οι μαλάκες που τσιμπάνε είναι καινούργιοι. (Εδώ κάποτε ένας αρχιασφαλίτης είχε φτιάξει και κυκλοφορούσε πλαστό “ριζοσπάστη”, θα κόλωναν τώρα οι υπηρεσίες να φτιάξουν μαϊμού “αντιφασισμό”;)

Αυτοί λοιπόν οι τσατσορούφιανοι, με τα άρθρα τους, τα περιοδικά τους και τους λογαριασμούς τους στα social media, ίσως πρέπει να τραυλίσουν τώρα κάτι τις για να εξηγήσουν το γιατί το αγαπημένο τους ιερό κράτος αγκαλιάζει τον έναν μετά τον άλλο κάθε πατενταρισμένο ευρωπαίο και αμερικάνο φασίστα – αρκεί να βροντοφωνάξει «θάνατος στου παλαιστίνιους!».

Κάτι παρανοϊκό θα βρουν, όπως συνήθως… Ή μπορεί να προφασιστούν ότι έχουν πάει διακοπές, και δεν πήραν χαμπάρι τίποτα…

Θα επανέλθουμε και θα επανερχόμαστε όσο κι αν ενοχλεί. Οι αποδείξεις του ισραηλινού φασισμού και ο ρόλος της ελληνο-ισραηλινής συμμαχίας είναι τόσες και τέτοιες ώστε το να συνεχίσουν τα παπαγαλάκια και οι ατζέντηδες να προσβάλλουν τη νοημοσύνη και την κινηματική ιστορία αυτού εδώ του γαμωμέρους είναι ντροπή διαρκείας. Ας πάνε εκεί που είναι η θέση τους, στο ελληνικό πεντάγωνο ή στον idf· ή στην αγκαλιά των φίλων του κράτους τους – και ο βορΒορίδης μεγαλόψυχος είναι…

(Μήπως νοιώθουν ότι το ιερό κράτος τους έχει κάνει σφουγγαρόπανα; Ναι, έτσι είναι – αλλά τί το παράξενο; Κάθε κράτος που σέβεται τον εαυτό του αυτό ακριβώς κάνει με τους λακέδες του! Σκουπίζει τα παπούτσια του πάνω τους καθώς προχωράει αγέρωχο!!!)

Σεμνά και διακριτικά…

Τρίτη 23 Ιούλη. Στην καθεστωτική πολιτική (σαν τεχνική της εξουσίας) εκτός απ’ αυτά που λέγονται συχνά έχουν σημασία εκείνα που δεν λέγονται. Ελάχιστοι ίσως να παρατήρησαν ότι στις χθεσινές προγραμματικές δηλώσεις της ρημαδοδεξιάς υπήρχε κάτι που έλειπε (όχι πως αν υπήρχε θα ήταν κάτι σημαντικό): το ζήτημα της αοζ και το «συνδεδεμένο» μαζί της «κυπριακό». Φυσικά, το αναμενόμενο θα ήταν κάποιος ύμνος στη «διεθνή νομιμότητα» (που το ελλαδιστάν έχει μόνιμα γραμμένη), στην «ήρεμη αυτοσυγκράτηση και στην αποφασιστικότητα», κλπ κλπ. Το μόνο που είπε ο ρημαδοΚούλης ήταν ότι θα καλέσει τον Erdogan σε μια «Αμοιβαία προσέγγιση… Να κάνουμε μαζί ένα τολμηρό βήμα μπροστά. Είμαστε υποχρεωμένοι απ’ τη γεωγραφία να ζούμε μαζί».

Διπολιτική διαταραχή στους διαχειριστές του ελλαδιστάν; Δεν ήταν ο Γου(α)δοΝικόλας που ζητούσε απ’ τον special one Πομπηία «την αμερικανική προστασία έναντι της τουρκίας»;

Εν τω μεταξύ ο τούρκος υπ.εξ. Cavusoglou ήταν χτες πολύ ομιλητικός προκειμένου να «καρφώσει» τον Αναστασιάδη (το ρεπορτάζ απ’ τον νοτιοκυπριακό «πολίτη»):

“Εμείς πάντοτε λέγαμε ναι σε μια διαπραγμάτευση ανεπίσημη. Είναι σημαντικό για να αποφασίσουμε επί τίνος θα συζητήσουμε. Ωστόσο στο Κραν Μοντάντα αλλά και νωρίτερα στη Γενεύη, είχαμε πει ότι αυτές οι διαπραγματεύσεις θα είναι οι τελευταίες για ομοσπονδία. Πριν αρχίσει η σύνοδος το είπαμε. Επομένως εμείς ως Τουρκία τις τελευταίες μας διαπραγματεύσεις για την ομοσπονδία τις κάναμε. Αλλά τώρα πρέπει να δούμε τις εναλλακτικές. Τί είναι πιο ωφέλιμο;”, είπε επί λέξει ο κ. Τσαβούσογλου.

Συνέχισε λέγοντας ότι “για παράδειγμα ο Αναστασιάδης εκεί στο Κραν Μοντάνα μου είπε ότι η καλύτερη λύση είναι η λύση δύο κρατών. Τον ρώτησα τον λόγο και μου είπε ‘επειδή οι Ε/Κ δεν θέλουν να μοιραστούν τίποτε με τους Τ/Κ’. Δεν θέλουν να διαμοιραστούν τις αρμοδιότητες. Δεν θέλουν να διαμοιραστούν την εξουσία. Και μάλιστα είναι πολύ ενδιαφέρον, δεν θέλουν να διαμοιραστούν ούτε τα νοσοκομεία’,” υποστήριξε ο Τούρκος ΥΠΕΞ.

Συνεχίζοντας και κάνοντας αναφορά στα όσα του είπε ο Πρόεδρος Αναστασιάδης, ο Τσαβούσογλου  υποστήριξε ότι ο Πρόεδρος του είπε πως: “Επομένως, μια ομοσπονδία, δεν θα λειτουργήσει. Αλλά ας το συζητήσουμε αυτό μετά τις εκλογές”.

“Μετά ήρθε στην Νέα Υόρκη (ο Νίκος Αναστασιάδης) και είπε ‘δεν κατάφερα να πάρω στήριξη από τη διεθνή κοινότητα για λύση δύο κρατών. Επομένως ας είναι συνομοσπονδία’. Εγώ του είπα ‘δεν αποκλείουμε καμιά επιλογή. Ούτε το ένα, ούτε το άλλο. Αλλά όπως είπες κι εσύ απέτυχαν οι συνομιλίες για ομοσπονδία και έκανες κι εσύ πίσω. Τώρα ας βάλουμε και τις άλλες εναλλακτικές στο τραπέζι, να δούμε ποια μας οδηγεί σε λύση και να τις συζητήσουμε’”, ανέφερε.

Ο νοτιοκύπριος πρόεδρος αντέδρασε λέγοντας ότι αυτά που του καταλογίζει ο Cavusoglou είναι «αναληθή» (στην διπλωματική αργκώ υπάρχει αξιοσημείωτη διαφορά μεταξύ των λέξεων «αναληθές» και «ψευδές»…). Αλλά είναι γνωστό στη νότια κύπρο (και όχι μόνο): στριμωγμένες απ’ την αποτυχία των αντιτουρκικών τους φαντασιώσεων, με τον προστάτη σύμμαχο να ζητάει «τα πάντα» και περισσότερα, και τις εταιρείες να ζητούν «ηρεμία» στα οικόπεδα, Αθήνα και Λευκωσία ψάχνουν έναν τρόπο να ξεπεράσουν τα εμπόδια του γκαζιού που έγινε «δίκοπο τρυπάνι». Έναν τρόπο που θα ικανοποιεί κάπως την Άγκυρα και τους τουρκοκύπριους… Ψάχνουν επειδή σ’ αυτή τη φάση δεν βλέπουν τίποτα άλλο βολικότερο.

Στη Λευκωσία το ξέρουν. Ο Αναστασιάδης προσπαθεί να κατεβάσει στην κούτρα του κάποια «λύση» που δεν θα είναι ομοσπονδία και ένα ενιαίο κράτος, αλλά κάτι σαν συνομοσπονδία δυο «εταίρων». Δεν μπορεί να το φωνάξει: είναι κάτι ελαφρά λιγότερο από την αναγνώριση βορειοκυπριακού κράτους. Και δεν περιλαμβάνεται σε καμία απόφαση του οηε ή «εθνική γραμμή» – ως τώρα… Αλλά εδώ που ήρθαν τα πράγματα…

Απ’ αυτή την άποψη οι χτεσινές δηλώσεις του Cavusoglou μπορεί να θεωρηθούν ψευδείς αλλά “άκομψες”, “πρόωρες”, “κτύπημα κάτω απ’ τη μέση” κλπ. Σίγουρα όχι “αποκυήματα της φαντασίας του”. Από πρακτική άποψη μοιάζει ευκολότερο να δεχτούν οι νοτιοκύπριοι την με κάποιον τρόπο επισημοποίηση αυτού που συμβαίνει ήδη, ειδικά αν πάρουν πίσω την Αμμόχωστο· σε σχέση με τους ελληνάρες, που περιμένουν πάντα την στιγμή “να πετάξουν τους τούρκους στη θάλασσα”.

Συνεπώς το τι εννοεί ο ρημαδοΚούλης σαν “τολμηρό βήμα μπροστά” (αν εννοεί κάτι…) έχει το ενδιαφέρον του…

(φωτογραφία: Δεν τους φαίνεται. Ότι ο αριστερά είναι κατά συρροήν “παραβάτης της διεθνούς νομιμότητας” ενώ, αντίθετα, ο δεξιά είναι η προσωποίηση αυτής της διεθνούς… Καθόλου δεν τους φαίνεται…)

Αυτά δεν τα φωνάζουν…

Δευτέρα 22 Ιούλη. Όπως (σας) το έχουμε πει, όποιος ζητάει προστασία πρέπει να πληρώσει. Επειδή, τώρα, στο ψοφιοκουναβιστάν είναι βέβαια large αλλά είναι και πρακτικοί άνθρωποι, η επιτροπή διεθνών υποθέσεων της αμερικανικής γερουσίας πέρασε πριν ένα μήνα (στις 25 Ιούνη) με μεγάλη διακομματική πλειοψηφία ένα σχέδιο νόμου για τη «νέα στρατηγική στην ανατολική Μεσόγειο». Εκεί περιγράφονται οι όροι με τους οποίους το ψοφιοκουναβιστάν μπορεί να προσφέρει προστασία στη νότια κύπρο και στο ελλαδιστάν.

Κατ’ αρχήν, και απ’ το προοίμιο, γίνεται αμερικανικός νόμος το ότι «οι ηπα, το ισραήλ, η ελλάδα και η κύπρος» (μ’ αυτήν την σειρά, σειρά ισχύος και όχι αλφαβητική…) συμφώνησαν στις 21 Μάρτη 2019 (ο ένδοξος παγκόσμιας εμβέλειας τενεκεδένιος Τσίπρας συμφώνησε, μεγάλη η χάρη του!…) να αμυνθούν έναντι κακόβουλων επιρροών στην ανατολική Μεσόγειο και στην ευρύτερη μέση Ανατολή. Για το ψοφιοκουναβιστάν «κακόβουλη επιρροή» είναι οπωσδήποτε η Μόσχα… Εν πάσει περιπτώσει και το Αιγαίο είναι πια επίσημα υποψήφιο για πεδίο μάχης του 4ου παγκόσμιου· με την υπογραφή της “πρώτης φοράς” – ντάξει;

Στη συνέχεια, όταν η κουβέντα (του νόμου) έρχεται στα γκάζια, το πράγμα είναι ξεκάθαρο: αυτό που ενδιαφέρει το ψοφιοκουναβιστάν είναι να στριμώξει το ρωσικό φυσικό αέριο (και όχι μόνο). Όπως το λέμε: μην κάνουν τα τουρκικά γεωτρύπανα το θαύμα τους και βρουν κανά εκμεταλλεύσιμο κοίτασμα, που θα φέρει την gazprom στα νερά της ανατολικής Μεσογείου… Θα γίνει της εκδιδομένης γυναικός το σιδηρούν κιγκλίδωμα!

Στη συνέχεια ο νόμος προβλέπει την πώληση αμερικανικών όπλων στη νότια κύπρο (τερματίζοντας μια απαγόρευση 45 χρόνων) υπό δύο προϋποθέσεις. Α) Να τερματιστεί το ρωσικό τραπεζικό νταραβέρι με τις νοτιοκυπριακές τράπεζες (ξέπλυμα ή μη)· και, Β) να απαγορευτεί ο ελλιμενισμός ρωσικών πολεμικών σε νοτιοκυπριακά λιμάνια, ακόμα και για ανεφοδιασμό καυσίμων. Με δυο λόγια νοτιοκύπριοι: αν θέλετε αμερικανική προστασία πετάξτε στη θάλασσα τους ρώσους φίλους σας – και μαζί τα κέρδη σας απ’ αυτούς. (Ύστερα κάντε τρύπες στον βυθό και πείτε ότι τα βρήκατε μέσα στο γκάζι…).

Γι’ αυτά τα δύο ο όποιος αμερικάνος πρόεδρος θα πρέπει να δίνει αναφορά με τα «τελευταία νέα» στο κογκρέσσο μια φορά κάθε χρόνο, ώστε να συνεχίζεται (ή όχι) η προστασία…

Επιπλέον, αν η Αθήνα και η Λευκωσία θέλουν την αμερικανική προστασία, θα πρέπει να παραδόσουν στην Ουάσιγκτον: Α) Μια λίστα των μήντια των οποίων ιδιοκτήτες είναι ρώσοι (Δηλαδή; Θα πεταχτεί ο κυρ Ιβάν στους καρχαρίες; Αααααα…) ώστε να σταματήσει η προώθηση φιλορωσικών ιδεών στο ελληνικό πόπολο. Β) Μια αξιολόγηση της στρατιωτικής εμπλοκής της Μόσχας στον τομέα της ασφάλειας, συμπεριλαμβανομένου του τομέα του στρατιωτικού εξοπλισμού και διάφορων εργολαβιών. Και Γ) Μια αξιολόγηση των προσπαθειών της Μόσχας να επηρεάσει τις εκλογές σε ελλάδα, νότια κύπρο (και ισραήλ) μέσω κυβερνοεπιθέσεων, εκστρατειών στα social media ή άλλων κακόβουλων τακτικών.

Εννοείται ότι στην ίδια κατηγορία έρευνας και αξιολόγησης περιλαμβάνονται (στο σχέδιο νόμου) και οι σχέσεις του ντόπιου παπαδαριού με την Μόσχα. (Παναΐα μου!)

Ακριβή η αμερικανική προστασία. Κάτι μας λέει ότι μετά την “πιο φιλοαμερικανική κυβέρνηση” εδώ και δεκαετίες, την φαιορόζ, ο ρημαδοΚούλης πέρα από λόγια παχιά, δύσκολα να κάνει νέο ρεκόρ. Ίσως το ρίξει στο “ποιοτικό παιχνίδι” ψάχνοντας να βρει κανάν “ενδιάμεσο δρόμο”.

Στη χοντρική του εθνικού συμφέροντος αυτό σημαίνει κάποιου είδους προσπάθεια “γεωπολιτικής αναβάθμισης” – μπας και η Ουάσιγκτον κάνει καμμιά έκπτωση… Όχι τίποτα άλλο, αλλά αν θυμώσουν οι παοκτζήδες δεν θα τους συγκρατήσει ούτε ο 6ος στόλος μαζί με τον 7ο….

Ινδοκούς 2

Δευτέρα 22 Ιούλη. Η μόνη (ανομολόγητη) αιτία που μπορεί να οδηγεί το ψοφιοκουναβιστάν στη σκέψη αποχώρησής του είναι ότι αυτό το εχθρικό μπλοκ έχει, πια, δημιουργηθεί. Και δεν μπορεί να αντιμετωπιστεί με στρατό παρκαρισμένο στου διάολου τον κώλο, όταν ακόμα και η μεταφορά σαπουνιών και σαμπουάν για την καθημερινή περιποίηση του στρατεύματος εξαρτιέται από όχι-βεβαιωμένα-φιλικά κράτη· όπως το πακιστάν.

Μετά από 18 χρόνια υπάρχουν νικητές στο αφγανιστάν· πολύ πιο σημαντικοί απ’ τους ταλιμπάν. Το Πεκίνο, η Ισλαμαμπάντ – και η Μόσχα. Εκείνος ο αμερικανικός «προληπτικός πόλεμος κατά της τρομοκρατίας» που είχε στόχο αφενός να μπει ο u.s. army σφήνα στο μαλακό υπογάστριο της όποιας πιθανότητας για ευρασιατικό μπλοκ και, αφετέρου, να καταστρέψει τα καθεστώτα «του άξονα του κακού» (συρία, ιράν, βόρεια κορέα) είτε απέτυχε πανηγυρικά είτε έχει καθηλωθεί. Η Ισλαμαμπάντ κάνει τα δικά της κουμάντα, και οι οικονομικές της ελπίδες βρίσκονται σε μεγάλο βαθμό στους κινέζικους «δρόμους του μεταξιού». Η Άγκυρα, που θεωρούνταν δεδομένη, δεν είναι πια. Το στρατηγικό τρίγωνο Πεκίνου – Μόσχας – Τεχεράνης εξελίσσεται διαρκώς· δυσάρεστα νέα για το ψοφιοκουναβιστάν και τους συμμάχους του.

Με δυο λόγια. Αν («αν»: a big if…) η Ουάσιγκτον φύγει απ’ το αφγανιστάν θα είναι μόνο επειδή είναι αναγκασμένη να αναδιατάξει τις μεραρχίες της στην περίμετρο του ευρασιατικού μπλοκ· και πάντως χωρίς «σφήνες» και «προκεχωρημένα φυλάκια» εκεί που στριφογυρίζουν κάτι περίεργες «ειδικές δυνάμεις» των ταλιμπάν, ολοφάνερα εξοπλισμένες, ντυμένες και εκπαιδευμένες από στρατηγικούς εχθρούς του ψοφιοκουναβιστάν.

Τέτοια περίμετρος είναι η ανατολική ευρώπη· είναι η Μεσόγειος, με έμφαση στο ανατολικό της τμήμα· είναι η αραβική χερσόνησος και ο ινδικός ωκεανός· είναι η θάλασσα της κίνας· το κυβερνοδιάστημα· και άλλα που μπορεί να μας διαφεύγουν.

Γουστάρετε;

Πως το είπατε;

Κυριακή 21 Ιούλη. Ποτέ ξανά σημαίνει ποτέ ξανά. Απ’ την Παλαιστίνη ως τα σύνορα Ηπα-Μεξικό. Αυτά τα λίγα έγραψε ένα ζευγάρι αμερικάνων στο βιβλίο επισκεπτών των κολαστηρίων της μυστικής αστυνομίας των ναζί στην Κολωνία, που έχουν γίνει προσιτά για λογαριασμό της συλλογικής μνήμης. Την παραπάνω φράση έχει σαν τίτλο ο Robert Fisk σ’ ένα προχθεσινό του άρθο…

Ποτέ ξανά; Μα τι ήταν η βοσνία αν όχι η επιβεβαίωση του «ξανά και ξανά και ξανά!»· ο προπομπός του αφγανιστάν, του ιράκ, της Φαλούτζα και των κολαστηρίων «μαύρων τρυπών» ανά τον πλανήτη· και η υπενθύμιση, τελικά, πως το «ποτέ ξανά» δεν ισχύει για τους μουσουλμάνους, τους άραβες, τους παλαιστίνιους – δεν ισχύει, δηλαδή, για οποιονδήποτε εξαιρούν τα αφεντικά;

Η μνήμη προϋποθέτει την ατομική και συλλογική κριτική εγρήγορση. Απαιτεί και κάτι ακόμα: κουράγιο. Σε έναν κόσμο που έχει επιλέξει το βολικό κώμα σαν μέθοδο επιβίωσης δεν ισχύει κανένα «ποτέ ξανά» παρά μόνο για όσους έχουν την προστασία του μιλιταρισμού τους.

Αλλά αυτοί πάντα κλείνονταν στα κάστρα τους.

Απ’ το ποτάμι ως τη θάλασσα ελεύθερη παλαιστίνη!

Κυριακή 21 Ιούλη. Το φασιστικό ισραηλινό κράτος και τα αμοιβόμενα ή «εθελοντικά» (υπάρχουν τέτοια;) τσιράκια του σε διάφορα μέρη του κόσμου λυσσάνε μ’ αυτόν τον στόχο· αλλά όλο και περισσότεροι καταλαβαίνουν τον πραγματικό λόγο γι’ αυτήν την φασιστική λύσσα: ο αντιρατσιστικός / αντιαπαρτχάιντ στόχος που συμπυκνώνεται στον τίτλο, το «απ’ το ποτάμι ως την θάλασσα ελεύθερη παλαιστίνη», έχει αναδυθεί ήδη στον ορίζοντα του διεθνούς κινήματος υποστηρίξης του αγώνα των παλαιστινίων. Και αργά ή γρήγορα (μάλλον γρήγορα από ιστορική άποψη) θα γίνει σαφές ότι απλά δεν υπάρχει άλλη λύση γι’ αυτό το μέρος του κόσμου εκτός από ένα τυπικά και ουσιαστικά δημοκρατικό κράτος, με ίδια δικαιώματα για τους πάντες άσχετα από φυλή, φύλο, θρήσκευμα· και αδιαπραγμάτευτο το δικαίωμα επιστροφής όλων των παλαιστίνιων / αράβων προσφύγων απ’ το 1948 και μετά.

Το τόσο χρήσιμο για το φασιστικό ισραηλινό καθεστώς παραμύθι των «δύο κρατών» έχει ουσιαστικά τελειώσει – δεν το χρησιμοποιούν ούτε τα πιο λούμπεν απ’ τα τσιράκια του (π.χ. τα ελληνικά). Η Ουάσιγκτον προσπαθεί να διασώσει αυτό το φάντασμα, των «δύο κρατών», με το λεγόμενο «deal του αιώνα». Το οποίο θα επισημοποιήσει την ισραηλινή κατοχή / προσάρτηση όλων των παλαιστινιακών εδαφών έξω απ’ τα σύνορα του 1967 (και πολύ έξω απ’ τα σύνορα του 1948), εκτός από ένα μπαντουστάν με «πρωτεύουσα» την Abu Dis, ένα προάστιο της Ιερουσαλήμ, και υποσχέσεις για «επενδύσεις» – στο μπαντουστάν… Η δοσιλογική «παλαιστινιακή αρχή», που σαν κορυφή ενός απόλυτα πολιτικο-προσοδικού μοντέλου πλουτισμού εκπροσωπεί εκείνους που έχουν φάει όλα αυτά τα χρόνια καλές μερίδες της «διεθνούς ανθρωπιστικής βοήθειας», λέει ότι δεν θα δεχτεί μια τέτοια «λύση» – αλλά το λέει επειδή φοβάται τους παλαιστίνιους πληβείους. Πρακτικά έχει κάνει διάφορα (όχι ιδιαίτερα γνωστά) «μισοβήματα» ήδη, μέσα απ’ τις «συμφωνίες του Όσλο». Κι αυτά τα μισοβήματα θέλει τώρα να κεφαλαιοποιήσει και να ολοκληρώσει το ρατσιστικό ισραηλινό καθεστώς.

Όμως ακόμα κι αν δεχόταν (η «παλαιστινιακή αρχή»…) ένα μικρό φέουδο, αυτό δεν θα άλλαζε τίποτα στην πράξη. Απελευθερωτικά, επαναστατικά, αντιαποικιακά κινήματα έχουν υπάρξει ακόμα και μετά από αιώνες «σιωπής», που θεωρήθηκε σαν πετυχημένη ενσωμάτωση… Όχι τώρα, στην παλαιστίνη, που ο αγώνας είναι συνεχής.

Το πραγματικό πρόβλημα αυτή την περίοδο βρίσκεται στη μεριά των παλαιστίνιων, και είναι πολιτικό. Εκτός της δοσιλογικής αυλής του Αμπάς, που δεν υπολογίζεται, δεν υπάρχει αυτή τη στιγμή πολιτική δύναμη έτοιμη φανερά να αναδιατάξει τους προσανατολισμούς και την τακτική της, αξιοποιώντας την σημαντική αντιαποικιακή, αντιαπαρτχάιντ δουλειά που κάνει το κίνημα BDS σ’ όλο τον κόσμο. Κατά ένα (όχι ασυνήθιστο) τρόπο η πολιτική στόχευση ενός μέρους των παλαιστινίων της διασποράς, των συμπαραστατών και των διεθνιστών αντιφασιστών εβραίων του κόσμου, σωστά συγχρονισμένη με την πραγματικότητα, μοιάζει να έχει ξεπεράσει τις αντιστασιακές οργανώσεις μέσα στην κατεχόμενη παλαιστίνη. Που είναι εγκλωβισμένες στη διαχείριση της μιζέριας που επιβάλει το απαρτχάιντ.

Οι διαδηλώσεις της Μεγάλης Πορείας της Επιστροφής στη Γάζα, που παρά τις εκατοντάδες δολοφονίες και τους χιλιάδες τραυματισμούς συνεχίζονται αμείωτες εδώ και 17 μήνες χάρη σ’ αυτό το μείγμα θάρρους, επιμονής και γενναιότητας που το μάθαμε στις αραβικές εξεγέρσεις / επαναστάσεις μπορεί να περιέχουν αυτό το σπέρμα. Της ωρίμανσης ενός πολιτικού κινήματος που δεν θα αυταπατάται άλλο ελπίζοντας στην επιστροφή του ισραηλινού κράτους στα προ του 1967 σύνορα (όπως λένε δεκάδες ψηφίσματα της «διεθνούς κοινότητας»…) και, κατά συνέπεια, σ’ ένα «παλαιστινιακό κράτος» δίπλα. Αλλά θα προσανατολιστεί και θα επιβάλλει τον ριζικό μετασχηματισμό του ενός και μοναδικού «υπαρκτού» κράτους (στο οποίο οι παλαιστίνιοι είναι αιχμάλωτοι και δούλοι) όπως έγινε με τη νότια αφρική· και πολύ καλύτερα.

Γι’ αυτό έχει λυσσάξει το φασιστικό, ρατσιστικό Τελ Αβίβ και οι σύμμαχοί του. Επειδή το ξέρουν ότι μετά από τόσα χρόνια κατοχής, αν πρόκειται να έχουν έναν αντίπαλο εξαιρετικά επικίνδυνο, αυτός είναι η μαζική, κινηματική, διεθνώς υποστηριγμένη απαίτηση για το τέλος του ισραηλινού απαρτχάιντ.

Σαν Sarajevo δεν είμαστε απλά διατεθειμένοι… Είμαστε σίγουροι! Η καινούργια φάση στην οποία αργά, βασανιστικά και αιματηρά μπαίνει ο αντιαποικιακός αγώνας των παλαιστινίων θα είναι καταλύτης και για πολλούς ακόμα αγώνες στον 21ο αιώνα. (Φυσικά αυτό δεν αφορά καθόλου όσους / όσες αντιλαμβάνονται τον κόσμο σαν τα γεννητικά τους όργανα).

Εδώ είμαστε, εδώ είσαστε…