Tag: εξωτερική πολιτική

Δευτέρα 29 Μάη. …Η εποχή που μπορούσαμε να στηριζόμαστε εντελώς σε άλλους έχει φτάσει στο τέλος της από συγκεκριμένες απόψεις… Το έζησα τις τελευταίες ημέρες. Εμείς οι Ευρωπαίοι στ’ αλήθεια πρέπει να πάρουμε τις τύχες μας στα χέρια μας… Η γερμανία και η ευρώπη πρέπει να επιδιώξουν να κρατήσουν καλές σχέσεις με τις ηπα, την βρετανία και άλλες χώρες, ακόμα και με την ρωσία… Αλλά πρέπει να ξέρουμε ότι πρέπει να πολεμήσουμε για το δικό μας μέλλον, για την μοίρα μας σαν ευρωπαίοι…

Αυτά είπε ανάμεσα σε άλλα η κυρά Μέρκελ σε προεκλογική συγκέντρωση στο Μόναχο. Δεν απευθυνόταν σε έλληνες, εννοείται. Ούτε μόνο σε γερμανούς, ψηφοφόρους της ή όχι· επίσης εννοείται. Όπως θα το έλεγε και κάποιος Joschka Fischer (Sarajevo 113a, 6/1/2017…) αυτό είναι το τέλος του «ατλαντισμού» – σε αργή κίνηση. Άλλωστε, μπορεί το ψόφιο κουνάβι να φαινεται καραγκιόζης, αλλά είναι μόνο ο Mike Pence ντυμένος καραγκιόζης· ποιος δεν το έχει καταλάβει;

Οπωσδήποτε το γερμανικό καθεστώς δεν περίμενε ούτε την σύνοδο του νατο ούτε εκείνη των g7 για να βγάλει τα συμπεράσματά του. Όμως στην πολιτική (σαν τεχνική της εξουσίας) η στιγμή που λες ή δεν λες κάτι, η στιγμή που κάνεις ή δεν κάνεις κάτι, το timing που λένε, έχει σημασία· και όχι μόνο συμβολική.

Ο καπιταλισμός στην (ηπειρωτική) ευρώπη τραβάει τον δικό του, ισχυρά ανταγωνιστικό (μέσα στις παγκόσμιες ενδοκαπιταλιστικές αντιθέσεις) δρόμο εδώ και πολλά, πάρα πολλά χρόνια. Κάποτε αυτό θα αναγνωριζόταν καθαρά και επίσημα· έγινε τώρα. Μπορεί να συνεχίσει μόνο αν γίνει ευρωπαϊκός. Πρώτα η Βόννη και μετά το Βερολίνο είχαν πάντα στο νου τους αυτήν την πορεία. Γι’ αυτό και η ευκαιρία της προεδρίας του ψόφιου κουναβιού είναι, από ιστορική άποψη, μια ώριμη στιγμή.

Όσοι ψάχνουν να πουλήσουν τις γεωπολιτικές τους συντεταγμένες σε «καλή τιμή» πάνω στον πάγκο της εντεινόμενης ενδοκαπιταλιστικής έριδας έχοντας υπ’ όψη τους τα δεδομένα του 20^ου αιώνα, βρίσκονται στο κενό – κι ας μην το καταλαβαίνουν… Για πρώτη φορά στην ιστορία (τους) η ανερχόμενη παγκόσμια (και) θαλάσσια δύναμη δεν είναι λευκή και χριστιανική. Και επιπλέον, «δεν αγοράζει» με το στρέμμα, αλλά μόνο ό,τι ακριβώς την ενδιαφέρει.

Σ’ ότι γίνεται και θα γίνει στο project europe το ελλαδιστάν μοιάζει όλο και περισσότερο σαν μια περιθωριακή ανορθογραφία. Τι να κάνουν όμως και οι ντόπιοι «πατριώτες»; Πόσες βάσεις (ή τι άλλο…) να δώσουν ακόμα στην Ουάσιγκτον μπας και τους δώσει μια κάποια σημασία;

Κυριακή 28 Μάη. Όταν «αρχιστράτηγοι» έχουν αυτοχρηστεί, κατά καιρούς, ο κυρ Βαρουφάκης, ο κυρ Λαπαβίτσας, ο κυρ Λαφαζάνης, ο κυρ Αλαβάνος, και τόσοι άλλοι παρόμοιου «βεληνεκούς», τότε τι άλλο περιεχόμενο θα μπορούσε να έχει η λέξη «φάρσα»;

Παρασκευή 26 Μάη. Έκανε την «διαγραφή του χρέους» κύριο έως αποκλειστικό στόχο της… Συμμάχησε με το καταραμένο δντ πάνω σ’ αυτόν αγνοώντας ότι το δντ δεν είναι «χθεσινό»…

Και τώρα, πιασμένη στα δίκτυα που νόμιζε ότι έστηνε για τους άλλους, η φαιορόζ κυβέρνηση παριστάνει ότι μπορεί ακόμα να διαπραγματευτεί. Όχι κάτι σοβαρό: την διάσωση της πολιτικής της asshole. Πως ελπίζει να το πετύχει αυτό;

Κατά το site του κυβερνητικού ευρωβουλευτή Κούλογλου …. σ’ αυτά τα «όπλα» η κυβέρνηση εντάσσει την ενίσχυση των συμμαχιών με Γαλλία, Ιταλία και Πορτογαλία όπως αυτή αποτυπώθηκε και στο τελευταίο Eurogroup, την ανοιχτή στήριξη του νέου προέδρου της Γαλλίας Εμμανουέλ Μακρόν – που, πάντως, μένει να επαναβεβαιωθεί και το επόμενο διάστημα – , καθώς και την απομόνωση και στοχοποίηση του Σόιμπλε από τον ευρωπαϊκό αλλά και γερμανικό Τύπο…

Στα σοβαρά πιστεύουν στην Αθήνα ότι στο Παρίσι, στη Ρώμη ή στη Λισσαβώνα πεθαίνουν απ’ την αδημονία να της χαρίσουν λεφτά; Ή ότι θα “αναγκάσουν” το δντ να αλλάξει καταστατικό; Ή ότι θα αναγκάσουν την συντηρητική αμερικανική κυβέρνηση να μην κοιτάει στραβά; Σοβαρά πιστεύουν ότι οι μηχανισμοί προπαγάνδας είναι “με την μεριά” τους; Αν τα πιστεύουν αυτά γιατί δεν φωνάζουν απ’ την εφεδρεία και τον κυρ Γιάνη; Είναι μανούλα σε τέτοια games!

Ο πνιγμένος απ’ τα μαλλιά του πιάνεται.

Παρασκευή 26 Μάη. Λένε ότι το ψόφιο κουνάβι έχει το «πλούσιο λεξιλόγιο» του twitter. «Εντυπωσιακό», «φοβερό», «αίσχος» και καμιά δεκαριά λέξεις ακόμα.

Ε, το ότι ο εξοχότατος καμαρώνει που το (αληθινό;) ψόφιο κουνάβι του πέταξε τις «καλές» θα πρέπει να οδηγήσει την κυβέρνησή του να καθιερώσει την 25^η Μάη σαν εθνική επέτειο. Αν όχι για άλλο λόγο, τουλάχιστον γι’ αυτόν: ποιος ξέρει σε ένα χρόνο που θα βρίσκεται ο καθένας τους;

(Τα ίδια επίθετα χρησιμοποιεί το ψόφιο κουνάβι για όλους που τους έχει, ας πούμε, «για τα μπάζα». Δεν πειράζει. «Οι αμερικάνοι είναι φίλοι μας». Ρωτήστε τους ψεκασμένους υπ.αμ. και υπ.εξ. Ρωτήστε κι οποιονδήποτε άλλο εξοπλίζεται by united states army, everywhere in this world…)

Πέμπτη 25 Μάη. Ξεχάστε τα περί «εκλογών», γερμανικών ή οτιδήποτε άλλο. Πρόκειται όχι απλά για αντιστροφή αλλά για διαστροφή της πραγματικότητας! Εκεί που έχει φτάσει, μετά από εφτά χρόνια, το χάλι της «μικρής ασθενούς» το πρόβλημά της μεταχείρισής της είναι πολιτικό – όμως με πολύ συγκεκριμένο τρόπο. Αυτό το ξέρουν οι πάντες, τόσο στην ε.ε. και στην ευρωζώνη, όσο και στο δντ και την εκτ· πέρα και άσχετα απ’ το αν κάποια «πολιτική» του ενός ή του άλλου είδους είναι στην αρμοδιότητά τους ή όχι· υπάρχουν και «τεχνοκράτες» γαρ.

Ποιο είναι το πρόβλημα; Ότι με τα τωρινά δεδομένα, με το είδος του καπιταλιστικού εκσυγχρονισμού που η μεγάλη πλειοψηφία τόσο του «λαού» όσο και των «αρχόντων» ΔΕΝ θέλει να κάνει, η Αθήνα είναι μάλλον απίθανο να μπορεί να πληρώνει δόσεις και τόκους των (πολιτικών) δανείων που έχει ήδη πάρει, ενόσω θα συνεχίζει να δανείζεται, απ’ τις «αγορές» ή απ’ τον Δ του Κενταύρου. Αυτό συνεπάγεται ότι «σήμερα ή αύριο» θα πρέπει να «σβήσει» ένα κάποιο μέρος του υπάρχοντος χρέους. Για δεύτερη φορά· η πρώτη ήταν το 2012…

Οι τεχνοκράτες του δντ, οχυρωμένοι όπως όπως πίσω απ’ τις οικονομοτεχνικές προσεγγίσεις τους, έχουν δίκιο επ’ αυτού. Βάζουν κάτω τα νούμερα, τα ζυγίζουν έτσι, τα ζυγίζουν αλλιώς, τα προεκτείνουν στον χρόνο, τα διαιρούν, τα πολλαπλασιάζουν, τα προσθέτουν και τα αφαιρούν· αλλά ο λογαριασμός δεν βγαίνει. Εκεί διασπώνται μεταξύ τους και το έχουν δείξει. Το μεγαλύτερο μέρος αυτών των τεχνοκρατών (πιθανόν όχι απ’ τα ευρωπαϊκά κράτη) αποφαίνεται ότι μια είναι η λύση: το χάρισμα χρεών. Το μικρότερο μέρος λέει ότι «δεν χρειάζεται».

Υπάρχει, ωστόσο και άλλη πλευρά στο θέμα. Τι σημαίνει να χαρίζονται χρεωστούμια σε κράτη; Δεν είναι η πρώτη φορά που κάτι τέτοιο θα συμβεί στην παγκόσμια καπιταλιστική ιστορία· ούτε και η τελευταία. Πάντα, όμως, τέτοιες χάρες γίνονται υπό συγκεκριμένους όρους· αυστηρούς, ανάλογα με την περίπτωση.

Εκείνο που είναι πρωτοφανές είναι ότι η ελληνική περίπτωση ΔΕΝ είναι κάποιου «μεμονωμένου κράτους», αλλά ενός μέλους μιας νομισματικής ένωσης. Οι τεχνοκράτες του δντ ΔΕΝ ζητάνε απ’ το ταμείο «τους» να χαρίσει χρωστούμια. Το ζητάνε απ’ τα υπόλοιπα μέλη της νομισματικής ένωσης. Τον esm σίγουρα. Λογικά, λοιπόν, ή αναπόφευκτα κλείνουν και το μάτι: … κάντε το βάζοντας και τους όρους σας…
Αυτή η “πίεση” δεν θα έπρεπε να αρέσει στην Αθήνα. Εκτός αν το κόμμα της δραχμής κάνει πάντα κουμάντο, απ’ το παρασκήνιο.

Ποιοι είναι αυτοί οι όροι; Όχι μόνο ο γερμανός υπ.οικ. αλλά σίγουρα αυτός εκ μέρους της μεγάλης πλειοψηφίας των κρατών / μελών της ευρωζώνης, έχει πει τον βασικό, εδώ και 5 χρόνια: έλληνες, φεύγετε απ’ την ευρωζώνη (όπου δεν έπρεπε καν να έχετε μπει…) και εμείς σας «κόβουμε» αξιόλογο μέρος του ως τώρα χρέους σας. Θα έχετε διπλό «όφελος»: θα χρωστάτε λιγότερα και θα έχετε και την δραχμούλα σας, ώστε να υποτιμήσετε ακόμα περισσότερο τόσο την εργασία όσο και τα πάγιά σας, μπας και καταφέρετε να γίνεται στοιχειωδώς «ανταγωνιστικοί» μέσα στη διεθνή αγορά εμπορευμάτων και υπηρεσιών…

Υπ’ αυτόν τον όρο (της «έξωσης») το ζήτημα του χαρίσματος μέρους των ελληνικών χρεών μπορεί, πράγματι, να ξανακουβεντιαστεί στα κοινοβούλια των καταραμένων δανειστών· ακόμα και να εγκριθεί. Σε οποιαδήποτε άλλη περίπτωση, το θέμα “τι θα γίνει με τον ελλαδιστάν που δεν μπορεί να πληρώσει;” (θα) είναι κουβέντα «ανθρωπιστικού τύπου», με θέμα τον ίδιο, γνωστό ζητιάνο… Και την αναπόφευκτη εχθρότητα στις τακτικές του.

Το να ξανακουβεντιαστεί το θέμα “ελληνικό χρέος” στα κοινοβούλια των κρατών που (με κοινοβουλευτικές αποφάσεις) δανείζονται και με την σειρά τους δανείζουν την Αθήνα υπό τον όρο της «έξωσής» της, δεν θα ήταν μια συζήτηση «τιμωρητική» ή «προτεσταντικής ηθικής». Στην ιστορική φάση που τα ίδια κοινοβούλια (των κρατών / μελών της ευρωζώνης) θα πρέπει να πάρουν αποφάσεις για το update της ε.ε. και της ευρωζώνης, μια τέτοια συζήτηση για το «ελληνικό ζήτημα» θα αφορούσε την δυνατότητα ενός (καπιταλιστικού) club «να διορθώνει τα λάθη του». Να ξεφορτωθεί τα βαρίδια του. Ή έτσι θα νομιμοποιούνταν.

Το ότι το club θεώρησε πριν κάτι χρόνια πως το ελλαδιστάν άξιζε μια θέση στην «α κατηγορία» του project europe είναι τέτοιο λάθος· κυρίως του Βερολίνου και ακόμα περισσότερο του Παρισιού.

Όμως όλα αυτά είναι προς το παρόν δύσκολο να ειπωθούν ρητά· περισσότερο απ’ ότι έχουν ειπωθεί ως τώρα. Οπότε καταστρώνονται διάφορα στραμπουληγμένα deal, όπως αυτό μεταξύ δντ (;) και ευρωζώνης· εκείνο που απέρριψε μεν ο εξοχότατος και οι σύμβουλοί του, αλλά δεν φαίνεται να υπάρχει και κάτι καλύτερο να διαλέξει…

Είναι ασκήσεις επί χάρτου· έχουμε σοβαρές αμφιβολίες αν θα τις διάλεγαν ακόμα κι εκείνοι που, για λόγους ελιγμών, τις προτείνουν. Ίσως περιμένουν κάτι. Ή ίσως ελπίζουν στην famous “ελληνική παραφορά”…

(Εν τω μεταξύ, για άγνωστο λόγο, έχουν περισσέψει δυο ντουζίνες «προαπαιτούμενα». Τι είδους να είναι, άραγε, και κατάφεραν να ξεγλυστρίσουν απ’ τις 900 τόσες σελίδες που ψηφίστηκαν τις προάλλες; Πάλι πήγαν να κοροϊδέψουν οι ντόπιες βιτρίνες;)

Τρίτη 23 Μάη. Το γεγονός ότι το υποστηρίξαμε από πολύ νωρίς, απ’ το 2010, απ’ τις σελίδες του (χάρτινου) Sarajevo δεν σημαίνει ότι δεν χρειάζεται να το επαναλάβουμε: η ρητορική «του δημόσιου χρέους» ήταν, απ’ την αρχή, μια πολιτική παγίδα. Προορισμένη να κρύψει τόσο τα γενικά χαρακτηριστικά της καπιταλιστικής κρίσης / αναδιάρθρωσης όσο (κι αυτό είναι το σημαντικότερο εδώ) τα ειδικά χαρακτηριστικά της ελληνικής εκδοχής της. Το γεγονός ότι αυτή η ρητορική δούλεψε σχεδόν αποκλειστικά στην ελλάδα, ενώ αλλού (στην ιρλανδία, στην ισλανδία, στην ιταλία, στη νότια κύπρο) το πράγμα ονομάστηκε πότε πότε πιο κοντά στην πραγματικότητα (: οι τράπεζες, ο χρηματοπιστωτισμός) θα πρέπει να αποδοθεί (εμείς εκεί το αποδώσαμε) στην «φρέσκια και αβέβαιη» σχέση των ελλήνων με τις τράπεζες· το είδος της οποίας αποδείχθηκε πανηγυρικά απ’ το 2015 και μετά.

Πέρα, όμως, απ’ αυτήν την άποψή μας (που δεν θα παρουσιάσουμε περισσότερο εδώ) υπάρχουν ορισμένα «σκληρά δεδομένα» που υποδεικνύουν ότι η ελληνική «προτεραιότητα στο κόψιμο του χρέους» είναι μια έντεχνη (;) τοποθέτηση του κάρου μπροστά απ’ το άλογο. Ή, επί το ελληνικότερο, άλλα λόγια να αγαπιόμαστε. Εξ ου και η παράδοξη από πρώτη ματιά σύμπλευση με το άθλιο δντ: αυτό ψάχνει τρόπο για να φύγει απ’ την “φροντίδα της μικρής ασθενούς”, ενώ τα αφεντικά της, εδώ, προσπαθούν να κρύψουν την “αρρώστια” της…

Η απόδειξη, στραμπουλιγμένη μεν αλλά αρκετή αν την προσέξει κανείς, βρίσκεται στην ίδια την ελληνική ρητορική προς τους πάνκακους πολιτικούς δανειστές: μειώστε μας το χρέος (ώστε να μπορούμε να το ξεπληρώσουμε) για να «βγούμε στις αγορές» και να δανειστούμε κι άλλο… Και μάλιστα με επιτόκιο τρεις ή και τέσσερεις φορές μεγαλύτερο!

Σας φαίνεται ότι αυτό στέκει; Τι θα σκεφτόταν κάποιος “fund”, με πολλούς παράδες, που θα παρακολουθούσε ένα κράτος να παρακαλάει τους εταίρους του δανειστές να του μειώσουν τα χρωστούμια – για να μπορεί να ξαναδανειστεί; Θα το θεωρούσε αξιόχρεο αυτό το κράτος; Θα το δάνειζε; Θα το δάνειζε «φτηνά» ή «ακριβά»; Θα το θεωρούσε «αξιόχρεο» όταν ζητάει, για δεύτερη φορά, να του … χαριστούν, για να ξαναδανειστεί, και μάλιστα πιο ακριβά;

Παρά τον παραλογισμό, υπάρχει ένας πολύ σοβαρός, δομικός λόγος που το ελληνικό κράτος / παρακράτος έχει βάλει μπροστά το χρέος και την μείωση του. Καλόμαθε με το psi του 2012. Κυρίως όμως, αν δεν έκανε αυτό, θα έπρεπε να βάλει μπροστά τις περιβόητες δομικές μεταρρυθμίσεις. Και επειδή αυτές που ζητούν οι τρισκατάρατοι είναι σκληρές και απάνθρωπες, θα έπρεπε να έχει βάλει μπροστά τις δικές του δομικές μεταρρυθμίσεις. Τις γλυκιές και ανθρώπινες…

Τέτοιες που, ωστόσο, θα αποδείκνυαν στους αγοραίους δανειστές ότι έχει γίνει αξίοχρεο (που σημαίνει ότι δεν θα δανείζεται πλέον για προσοδικούς λόγους). Κι αφού (και όταν) θα το αποδείκνυαν αυτό οι δικές του ουσιαστικές, δομικές μεταρρυθμίσεις, όταν δηλαδή θα ήταν σε θέση να πει «τώρα μπορώ να ξεπληρώνω τα χρέη μου», τότε θα μπορούσε να στραφεί στους πάνκακους πολιτικούς δανειστές λέγοντάς τους: μήπως μπορείτε τώρα που έχω το ο.κ. των «αγορών», να με διευκολύνετε σε σχέση με τα χρέη που έχω προς εσάς;

Όμως αυτό δεν σκοπεύει να το κάνει το ελληνικό κράτος / παρακράτος και οι πραγματικοί του άρχοντες. Δεν το έκανε εδώ και σχεδόν 180 χρόνια! Για να το αποφύγει κάνει το ανάποδο. Πέφτει κάτω, σφαδάζει σα να το έχουν σφάξει, μπας και πείσει τον διαιτητή να δείξει κόκκινη κάρτα στον αντίπαλο, ή να κερδίσει πέναλντι…

Όμως έτσι, ακόμα και στην ιδανικότερη των περιπτώσεων (όπου οι πάνκακοι αποδεικνύονται καλύτεροι), η περιβόητη «έξοδος στις αγορές» θα γίνει με επιτόκιο 4%, 4,5%, ή 5%, για λίγο, ίσα «νάχουμε να λέμε»… Και μετά ξανά πίσω στον φτηνό πολιτικό δανεισμό (γύρω στο 1%) των πάνκακων.

Τρίτη 23 Μάη. Η πιο πρόσφατη (και καθόλου μοναδική) απόδειξη της καθεστωτικής κουτοπονηριάς των ντόπιων αφεντικών και των λακέδων τους, είναι μια συνέντευξη που έδωσε ένας φαιορόζ αξιωματούχος, ένας «παρακοιμώμενος», ο «υφυπουργός παρά τω πρωθυπουργώ» – αργομισθίες του κερατά! – Δημήτρης Λιάκος στην κυβερνητική / καθεστωτική «αυγή» στις 14 Μάη (2017).

Εκεί, συνεπής στην λογική της εξαπάτησης, τοποθετεί «στη σειρά» το τι πρέπει να γίνει «για την ανάπτυξη». Πρώτα (τι άλλο;) να χαριστεί ένα καλό μέρος του χρέους ή, σε κάθε περίπτωση, να ρυθμιστεί έτσι ώστε το δντ και η εκτ να θεωρήσουν την Αθήνα «αξιόχρεη». Ύστερα να μπουν τα ελληνικά κρατικά ομόλογα στην «ποσοτική χαλάρωση» της εκτ, μια κίνηση που θα διευκολύνει μόνο τον διατραπεζικό διεθνή δανεισμό των ελληνικών τραπεζών· που βουλιάζουν σταθερά εδώ και πάνω από 7 χρόνια…. χωρίς να «φταίει» κανείς απ’ τους παλιούς διοικητές τους, ούτε στο ελάχιστο…. Χωρίς κανένας απ’ αυτούς να έχει παντελονιάσει σέντσι… (Εεεε;)

Κι αφού γίνουν όλα αυτά, μ’ αυτήν την σειρά, τότε και μόνον τότε:

…Απαραίτητη προϋπόθεση… η υιοθέτηση ενός προοδευτικού σχεδίου μετασχηματισμών και αλλαγών που θα συμβάλουν στον εκμοντερνισμό της οικονομίας.

Ένα αυθεντικά προοδευτικό μεταρρυθμιστικό πρόταγμα απαιτεί βαθιές τομές στη διοίκηση και τις δομές του κράτους, στο δικαστικό σύστημα και στην απονομή δικαιοσύνης, στα συστήματα προμηθειών του Δημοσίου, στη δημιουργία ενός φιλικού προς την επιχειρηματικότητα περιβάλλοντος, στην αντιμετώπιση της διαφθοράς, στην εδραίωση του αισθήματος δικαίου, ισονομίας, αξιοκρατίας και δίκαιου ανταγωνισμού κόντρα στα αντιδραστικά παγιωμένα συμφέροντα.

Παπατζιλίκια και παπαριές! Παπαριές και παπατζιλίκια!!! Τι ακριβώς ήταν που εμπόδισε, εδώ και πάνω από 2 χρόνια, τις φαιορόζ βιτρίνες να κάνουν “…βαθιές τομές στη διοίκηση και τις δομές του κράτους, στο δικαστικό σύστημα και στην απονομή δικαιοσύνης, στα συστήματα προμηθειών του Δημοσίου…” για να μείνουμε μόνο σ’ αυτά; Την στιγμή, μάλιστα, που οι τρισκατάρατοι ΕΚΕΙ ΑΚΡΙΒΩΣ εντόπιζαν απ’ την αρχή τα δομικά προβλήματα του ελληνικού κράτους / κεφάλαιου, σε σημείο ώστε να φτιάξουν κοτζάμ “task force” από διάφορους ευρωπαίους τεχνοκράτες, ειδικούς της δημόσιας διοίκησης, και να τους πληρώσουν να έρθουν στην ελλάδα να δείξουν στους ντόπιους πως δουλεύει σωστά ένα ράφι, μια αποθήκη, ένα αρχείο και ένα υπουργείο οικονομικών; Τι ήταν αυτό που «έσπρωξε» την φαιορόζ κυβέρνηση να τους ξαποστείλει όλους αυτούς, την άνοιξη του 2015, με ένα παγερό και πομπώδες «ευχαριστούμε, δεν σας χρειαζόμαστε, τα ζητήματα είναι πολιτικά»;

Ηθικό δίδαγμα: Φυσικά και κάπου στο πίσω πίσω μέρος των άδειων κεφαλιών τους όλες οι πολιτικές βιτρίνες, εδώ και πάνω από 20 χρόνια, το ξέρουν: αν υπήρχε ποτέ περίπτωση να γίνει το μαγαζί «ευρωπαϊκών προδιαγραφών» (πάντα από καπιταλιστική άποψη) θα έπρεπε να γίνει κάτι σαν εμφύλιος. Αλλά αυτοί εκπροσωπούν και εκφράζουν την μεριά του προσοδισμού και των ωφελούμενών του· που δεν θέλει κανέναν «εμφύλιο» αφού έχει μόνιμα και σταθερά την εξουσία. Κι αν το μαγαζί ανήκει στην περίπτωση των «ολιγαρχιών» που δεν χρειάζεται καν να το κρύβουν; Τι σημασία έχει; Αυτοί είναι τ’ αφεντικά!

Συνεπώς, προκειμένου να μην γίνουν οι «βαθιές» κλπ, προκειμένου να μην είναι καν ευρύτερο (και ενδεχομένως πληβειακό) ζητούμενο, προκειμένου να μην τα πάρουν άγρια στο κρανίο οι αποκάτω, όχι επαναστατικά αλλά έστω μεταρρυθμιστικά, έχουν βάλει μπροστά το χρέος. ΤΟ ΧΡΕΟΣ!!! Μας αφορά όλους!!!

Το χρέος ρε!!! Καθάρματα παλιοτοκογλύφοι!!!

Και ζήτω κάθε Βαγγέλης, κάθε Ιβάν, κάθε Σωκράτης, και κάθε άλλος “asset” του μαύρου κράτους / κεφάλαιου!!!

Τρίτη 23 Μάη. Εκτός απροόπτου λοιπόν, και σε απόσταση βολής με πέτρα απ’ την 17^η, 18^η και 20^η Ιουλίου (όπου το ελληνικό δημόσιο θα πρέπει να πληρώσει συνολικά κάτι παραπάνω από 7,5 δισεκατομμύρια, κυρίως σε δόσεις δανείων) θα «ολοκληρωθεί», λένε, η – διαπραγμάτευση – για – το – χρέος. Αλλά και η ρημαδοαξιολόγηση η Β, του Γ, κλπ κλπ.

Σούρσιμο – σούρσιμο – σούρσιμο, κυρίως με ευθύνη των φαιορόζ και της σατανικής τους έμπνευσης ότι αν αυτή η τελική φάση πέσει πάνω στις ολλανδικές και γαλλικές εκλογές «κάτι θα βγει»!… Και το πράγμα έχει φτάσει κυριολεκτικά «σύριζα».

Ε, αν ενδιάμεσα βγει καμιά Ουάσιγκτον και πει τίποτα για την απόσυρση του δντ, δεν θα φταίμε εμείς!!!

(Ας το ξαναπούμε πάντως: η ευρωζώνη και η ε.ε. έχει πολύ σοβαρότερα θέματα να ασχοληθεί απ’ την «μικρή ασθενή». Η οποία, σαν τέτοια, δεν έχει να προσφέρει τίποτα σπουδαίο σ’ αυτά).

Δευτέρα 22 Μάη. Μέσα σ’ αυτόν τον εντεινόμενο ζόφο, οι φαιορόζ χαίρονται που η αμερικανική βάση στη Σούδα επεκτείνεται και εμπλουτίζεται. Και με μεγάλη χαρά τους θα υπογράψουν (για πρώτη φορά στα χρονικά) μια 5ετή συμφωνία για την χρήση της απ’ τον αμερικανικό στρατό (αντί για τις μονοετείς που ήταν η ως τώρα παράδοση) μπας και πάρουν περισσότερα δολάρια και την «αγάπη του θείου Σαμ». Είναι χαρούμενοι σαν τσιράκια, είναι ευθυγραμμισμένοι: όλο και πιο σφικτές αγκαλιές με τον ισραηλινό μιλιταρισμό, όλο και πιο σφικτές αγκαλιές με την πολεμοχαρή Ουάσιγκτον. Μπας και ανέβουν οι γεωπολιτικές πρόσοδοι για το ελληνικό οικόπεδο…

Μας ρώτησαν; Όχι βέβαια. Μήπως πρέπει να τους αναγκάσουμε, στα σοβαρά, κι αυτούς και κάθε άλλον πρόθυμο, να πάρουν τις παλάσκες τους και να καταταχτούν κατευθείαν στον u.s. army, αδειάζοντάς μας την γωνιά;

Μήπως πρέπει να το κάνουμε πριν είναι αργά;