Tag: εξωτερική πολιτική

Σωλήνες με γκάζι 1

Τρίτη 2 Οκτώβρη. … Η συμφωνία που υπογράφουμε σήμερα είναι μια συμφωνία σταθμός, όχι μόνο για την κύπρο αλλά για όλη την περιοχή της ανατολικής Μεσογείου… Αυτά είπε μεταξύ άλλων πανηγυρικών ο ελληνοκύπριος υπουργός ενέργειας, εμπορίου, βιομηχανίας και τουρισμού Γ. Λακκοτρύπης στις 20 Σεπτέμβρη.

Θα μπορούσαμε να σας βασανίσουμε με κάποιο κουίζ. Για τι είδους συμφωνία μιλούσε; Την κατασκευή ενός υπερξενοδοχείου εφτά αστέρων με τρία καζίνο, δέκα μπουρδέλα πολυτελείας και ελεύθερο εμπόριο κόκας; Για την κατασκευή ενός γαλλικού ναυπηγείου αεροπλανοφόρων τύπου «Σαρλ Ντε Γκώλ»; Τι;

Δεν είμαστε παλιοχαρακτήρες. Ο κυρ Λακκοτρύπης πανηγύριζε για την υπογραφή συμφωνίας με τον υπουργό πετρελαίου της αιγυπτιακής χούντας Tarek al-Molla…. για την κατασκευή αγωγού μεταφοράς του φυσικού αερίου που θα εξορύσσεται απ’ το κοίτασμα «αφροδίτη» (ίσως και άλλα μελλοντικά) στην αίγυπτο… Όπου θα υγροποιείται… Και θα μεταφέρεται στην ευρώπη με πλοία LNG…

Ουπς!!! Δυο λεπτά!!! Αλλιώς δεν ήταν να παίξει το πράγμα; Δεν ήταν να φτιαχτεί ένας (θρυλικός…) αγωγός με το όνομα «eastmed» που θα μετέφερε το περισσευάμενο γκάζι των ισραηλινών (και νοτιοκυπριακών) κοιτασμάτων στην ευρώπη, περνώντας από θαλάσσια βάραθρα νότια της Κρήτης και μετά, ανηφορίζοντας προς την ιταλική χερσόνησο;

Σας είχαμε προειδοποιήσει: ναι, αυτό ήταν ένα σχέδιο για ιδεολογική χρήση. Για να νομιμοποιεί στα μάτια των ηλίθιων υπηκόων (όσο χρειαζόταν) την μιλιταριστική συμμαχία Αθήνας – Λευκωσίας – Τελ Αβίβ.

Δεν ήταν ένα σχέδιο για να πραγματοποιηθεί! Οι τεχνικές δυσκολίες είναι τόσες και τέτοιες που το κόστος του eastmed θα ανέβαινε στη στρατόσφαιρα· και μάλιστα για κάτι που η ευρώπη (βόρεια, νότια, κεντρική) μπορεί να αγοράζει πολύ φτηνότερα μέσω χερσαίων αγωγών.

(φωτογραφία: Δεξιά ο Λακκοτρύπης, αριστέρα ο Tarek el-Molla, στη μέση μικρόφωνα: happy news!)

Σωλήνες με γκάζι 2

Τρίτη 2 Οκτώβρη. Όπως έγινε με τον γκαζοσωλήνα που θα έφερνε ο θρυλικός κυρ Παναγιώτης (Λαφαζάνης) από ρωσία μεριά, μαζί με μια γερή προστάντζα σε ρούβλια, έτσι και ο eastmed ήταν νεκρός από κούνια! Τεχνικά, όχι ιδεολογικά – ας το επαναλάβουμε.

Μεταξύ όλων των άλλων (και το αφήνουμε σ’ εσάς να το αξιολογήσετε) ένας τέτοιος αγωγός θα άφηνε στην άκρη τους έλληνες εφοπλιστές που επενδύουν στα LNG πλοία! Θα άφηνε, δηλαδή, στην άκρη, το νο 1 εθνικό κεφάλαιο, δίπλα στην “εικονική” πρωτεύουσά του!!! Το αντέχει η καρδιά σας; Ίσως ναι, επειδή είστε στενόμυαλα παλιοτόμαρα… Αλλά η πραγματικότητα δεν το αντέχει. Ειδικά όταν το κόστος ενός αγωγού τύπου eastmed είναι τόσο μεγάλο.

Κι εδώ αρχίζουν τα σοβαρά και τα ζόρικα. Η ελληνική ιμπεριαλιστική ιδέα για περικύκλωση της ανατολικής Μεσογείου από Αθήνα – Λευκωσία – Τελ Αβίβ – Κάιρο για λογαριασμό (και) του «στρατηγικού συμμάχου» κάτω απ’ τις φτερούγες του, δεν εξαρτιόταν απ’ τον υποβρύχιο eastmed, όπως (καλοπροαίρετα) επιμένουν κάποιοι. Μάλλον το αντίθετο: οι αγωγοί που θα πηγαίνουν το περισσευάμενο νοτιοκυπριακό και ισραηλινό γκάζι στα δύο αιγυπτιακά εργοστάσια υγροποίησης, για να φορτωθούν μετά σε (και) ελληνόκτητα «γκαζάδικα», φτιάχνουν μια πολύ πιο «πειστική συνθήκη» για την απαίτηση αμερικανικής ‘n’ friends κυριαρχίας (και) στην ανατολική Μεσόγειο. Το να εμπλακεί το ελληνικό εφοπλιστικό κεφάλαιο στο ζήτημα της μεταφοράς αερίου στην ευρώπη απ’ τα συγκεκριμένα κοιτάσματα είναι μια σαφώς πιο εντατική προσπάθεια «κατοχής» πάνω σ’ αυτό το κομμάτι της Μεσογείου απ’ ότι ένας υποθαλάσσιος αγωγός. Αν παίζουν αγωγοί τι θα τα κάνουν οι έλληνες εφοπλιστές τα γκαζάδικά τους; Μπρελόκ;

Όμως δεν είναι αυτό το τέλος της ιστορίας. Τα μεγαλύτερα ευρωπαϊκά κράτη του νότου (ιταλία, γαλλία, ισπανία) παίρνουν ήδη γκάζι είτε απ’ την αλγερία είτε απ’ την λιβύη (παράνομα, ο.κ….). Το γκάζι που θα ξεκινάει απ’ την «Αφροδίτη», θα πιάνει με σωλήνα την αιγυπτιακή παραλία, θα υγροποιείται εκεί και θα φορτώνεται στα γκαζάδικα για να μεταφερθεί προς ευρώπη μεριά, θα είναι ακριβό (αρκετά πιο ακριβό). Ποιος θα το αγοράζει;

Δεν ξέρουμε. Ίσως η Ουάσιγκτον (ή και η Αθήνα) έχουν την ιδέα να φτιάξουν στην Αλεξανδρούπολη εγκαταστάσεις όπου το υγροποιημένο γκάζι θα ξαναγίνεται αέριο (ιδιαίτερα ακριβή βιομηχανία) για να μεταφερθεί, μέσω αγωγών, στα βαλκάνια. Δεν είναι εντελώς αυθαίρετη μια τέτοια ιδέα: έχει σκοπό να «κόψει» (με το ζόρι προφανώς, λόγω σαφώς υψηλότερου κόστους) την προέκταση του ρωσικού turkish stream στα βαλκάνια…. Έτσι ώστε να «δεθούν ενεργειακά» σε ικανό βαθμό με τον άξονα Ουάσιγκτον – Τελ Αβίβ – Ριάντ διάφορα βαλκανικά κράτη…

Θα φανεί σχετικά σύντομα αν αυτό είναι το κόλπο. Όμως το λέμε από τώρα: αν είναι αυτό (και δεν είναι απίθανο) έχουμε και έχετε μπλέξει πολύ άσχημα! Θα εξηγήσουμε στην ώρα του γιατί… Αλλά εν τω μεταξύ δεν θα ήταν λάθος να στεφτείτε ότι η εποχή και οι καταστάσεις απαιτούν (από εσάς) αρκετά περισσότερα απ’ την παρακολούθηση της ασταμάτητης μηχανής!…

Θαλάσσιες ενεργειακές αγωνίες

Τρίτη 2 Οκτώβρη. … Οι ΗΠΑ έχουν την δυνατότητα, με το ναυτικό τους, να σιγουρέψουν ότι οι θαλάσσιοι δρόμοι είναι ανοικτοί και, αν χρειαστεί, να τους μπλοκάρουν… να εξασφαλίζουν ότι η δική τους ενέργεια δεν φτάνει στις αγορές…

Αυτά είπε ο αμερικάνος υπ.εσ. Ryan Zinke μιλώντας σ’ ένα ενεργειακό συνέδριο στην Πενσυλβάνια την περασμένη Παρασκευή. Και αυτοί που «η δική τους ενέργεια δεν…» είναι η Μόσχα. Με δυο λόγια: ο αμερικάνος υπ.εσ. δήλωσε ότι «αν χρειαστεί» το αμερικανικό πολεμικό ναυτικό θα επιβάλει αποκλεισμό στις θαλάσσιες εξαγωγές πετρελαίου. Της Μόσχας αλλά και των συμμάχων της (πρώτη υποψηφιότητα: ιράν…) Το ότι η Μόσχα αντέδρασε ακαριαία λέγοντας ότι «κάτι τέτοιο θα θεωρηθεί πράξη πολέμου» ήταν αναμενόμενο…

Είπε κάτι ο κυρ Zinke που αξίζει προσοχής; Το θέμα θα μπορούσε να έχει λήξει αν γινόταν (έχουν περάσει κάποιες μέρες) μια επίσημη δήλωση απ’ το άσπρο σπίτι ότι «εκφράζει προσωπικές απόψεις». Δεν έγινε τέτοια δήλωση, κι αυτό είναι λογικό: δεν εξέφρασε προσωπικές απόψεις! Εξέφρασε μια (ίσως…) μεσοπρόθεσμη στόχευση – αλλά σίγουρα έναν “προβληματισμό” του αμερικανικού κράτους / κεφάλαιου.

Δηλαδή; Η Ουάσιγκτον, όπως θα έκανε και κάθε άλλη «αυτοκρατορία» στη θέση της, προσπαθεί να στηρίξει την παγκόσμια ηγεμονία της α) στον έλεγχο των θαλασσών, και β) στον έλεγχο των ενεργειακών πρώτων υλών. (Γι’ αυτό τσινάει τόσο για τον ρωσο-γερμανικό south stream 2. Γι’ αυτό και προσπαθεί να «κλείσει» χερσαία περάσματα αγωγών, άλλοτε με μικρή επιτυχία – ουκρανία – κι άλλοτε με ακόμη μικρότερη ως τώρα – ιράκ / συρία).

Ωστόσο η θαλάσσια κυριαρχία έχει ευρύτερη σημασία απ’ την έτσι κι αλλιώς μεγάλη της μεταφοράς υδρογονανθράκων. Αφορά τον έλεγχο και των αντίπαλων στόλων. Κι εκεί είναι που μπαίνει στο λογαριασμό η ανατολική Μεσόγειος – αλλά όχι μόνη της!…

Δεν θα συνεχίσουμε επ’ αυτού· δεν είναι τώρα η στιγμή. Θα παραθέσουμε τις υπόλοιπες δηλώσεις του Zinke που δείχνουν ότι ο αμερικάνικος στόχος πάει (αναμενόμενο…) πολύ μακρύτερα:

Πιστεύω ότι ο λόγος που οι ρώσοι βρίσκονται στη μέση Ανατολή είναι ότι θέλουν να ελέγξουν την ενέργεια, όπως έχουν κάνει στην ανατολική ευρώπη, στο νότιο υπογάστριο της ευρώπης… Υπάρχει μια στρατιωτική δυνατότητα, που δεν θα την προτιμούσα. Υπάρχει και μια οικονομική… Μπορούμε να το κάνουμε επειδή οι ΗΠΑ είναι ο μεγαλύτερος παραγωγός πετρελαίου και αερίου.

Αφού δεν είναι οι προσωπικές απόψεις ενός αμερικάνου ψεκασμένου, συγκρατείστε τες…

(φωτογραφία. Μωρέ κάποιον αληθινό έλληνα θυμίζει… Να δεις ποιον… Να δεις ποιον….)

Δημοψήφισμα 5

Δευτέρα 1 Οκτώβρη. Όπερ και εγένετο (που σημαίνει: καλά τα λέγαμε). Ψήφισαν 620.000, και σ’ αυτούς το σκορ ήταν 90%-10%… (Ούτε 10% το «όχι». Λιγότερο…). Οι 620.000 δεν είναι βέβαια το 50% του 1.800.000 των εγγεγραμμένων… Είναι όμως κάτι παραπάνω απ’ το 50% του 1.200.000 που είχαν ψηφίσει στις τελευταίες εκλογές. Κι αυτό, όσο κι αν κάνουν διάφοροι (και διάφορους λόγους) πως το αγνοούν ήταν το διεθνώς (το επαναλαμβάνουμε: διεθνώς!) συμφωνημένο «όριο» / δείκτης για την αποδοχή της «συμφωνίας των Πρεσπών».

(Κάτι διαδικαστικό, απ’ αυτά που δεν μας αρέσουν. Όταν απέχει κανείς από εκλογές δεν σημαίνει ότι ψηφίζει στο σπίτι του κάτι απ’ αυτά που προσφέρει η αγορά. Κι όταν απέχει από δημοψηφίσματα δεν σημαίνει ότι έχει επιλέξει είτε το “ναι” είτε το “όχι” αλλά τον έπιασαν οι ντροπές. Η αποχή είναι αποχή· τελεία και παύλα.)

Διάφοροι προφητεύουν ότι ο Zaev θα έχει πρόβλημα να κάνει την τελική έγκρισή της συμφωνίας στη βουλή· του λείπουν καμιά 10ριά βουλευτές. Ας μην βιάζονται: το κόμμα που έχει τώρα πρόβλημα είναι αυτό της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Το VMRO. Τουλάχιστον ένας βουλευτής του, διάφορα στελέχη του, και ένας αριθμός μελών ψήφισαν, παραβιάζοντας την «ανεπίσημη γραμμή». Υπάρχει ένα σχίσμα στο εσωτερικό του: μια τάση πιο «φιλοευρωπαϊκή» και μια άλλη πιο εθνικιστική, που νοιώθει την όποια πίεση της ακροδεξιάς «ενωμένης μακεδονίας». Υπάρχουν και οι ενδιάμεσοι, που ψάχνονται. Οι σοσιαλδημοκράτες του Zaev έχουν αρκετές πιθανότητες να βρουν τους βουλευτές που τους λείπουν (εδώ διατείνονται ότι θα κάνουν το ίδιο οι ροζ!). Κι αν δεν τους βρουν μπορούν να κατέβουν σε εκλογές ελπίζοντας βάσιμα να βελτιώσουν το κοινοβουλευτικό τους μέγεθος.

Χρήσιμος ηλίθιος (και) στη συγκεκριμένη ιστορία αποδείχθηκε (καθόλου παράξενο) ο φαιός κυβερνοεταίρος: ο ψεκασμένος ανακοίνωσε ότι το δημοψήφισμα είναι άκυρο (ποιος τον ρώτησε;) και ότι κατά συνέπεια η «συμφωνία των Πρεσπών» δεν ισχύει!… Ησύχασε τώρα;

Εκείνος, όμως, που «καρφώθηκε» ήταν ο ογκόλιθος, έλληνας υπ.εξ. Nick the greek. Πριν (στην επίσημη ανακοίνωση του υπουργείου του) βγάλει έναν σύντομο δεκάρικο για τα κακά του φανατισμού, φρόντισε να χαρακτηρίσει το αποτέλεσμα «αντιφατικό»: Μεγάλη υπεροχή του «Ναι», χωρίς, όμως, την αντίστοιχη συμμετοχή. Μεγάλο τμήμα της κοινωνίας της γείτονος χώρας στήριξε τη συμφωνία. Όμως ένα σημαντικό τμήμα την αντιμετώπισε με σκεπτικισμό. Για να “ολοκληρώσει” με το αινιγματικό η Ελλάδα σέβεται τις επιλογές των πολιτών της πρώην Γιουγκοσλαβικής Δημοκρατίας της Μακεδονίας. (Ποιών τις επιλογές; Εκείνων που ψήφισαν ή των άλλων που απείχαν; Ποιάς “πρώην γιουγκοσλαβικής”; Βόρειας δεν είπαμε;).

“Αντιφατικό”; Θα έπρεπε να θυμίσει κανείς στον ογκόλιθο ότι “στο σπίτι του κρεμασμένου δεν μιλάνε για σκοινί”. Και ότι αν το “όχι” έπαιρνε 65% αλλά ο Zaev προχωρούσε στο αντίθετο, θα έμοιαζε με κάτι άλλους νοτιότερα… (όνομα και μη χωριό). Ας αφήσουμε ότι ξέρει πως το τελικό αποτέλεσμα ήταν αυτό ακριβώς που έπρεπε, δοσμένων των συνθηκών.

Τι να κάνει όμως και ο ογκόλιθος; Δεσμεύτηκε ότι θα παραμείνει νηφάλιος – κάτι είναι κι αυτό…

Μεσανατολικές ιδέες

Δευτέρα 1 Οκτώβρη. Το όνομα «Πόλυς Πολυβίου» δεν σας λέει τίποτα. Δεν πειράζει. Είναι ένα απ’ τα «ιερά τέρατα» των ελληνοκυπριακών «διαπραγματευτικών ομάδων»: συμμετέχει σ’ αυτές απ’ το 1974 (!). Είναι αυτό που λέγεται «βαθύς γνώστης του κυπριακού προβλήματος».

Σε μια ανάλυση / πρόταση που δημοσιοποίησε πριν μισό μήνα (στις 18 Σεπτέμβρη) ο βαθύς γνώστης προτείνει μια καινοτόμα προσέγγιση στη «λύση του κυπριακού»: να αναγνωριστεί η βόρεια κύπρος έδαφος της «κυπριακής δημοκρατίας» (για να γεύονται και οι τουρκοκύπριοι τα καλά της ευρωζώνης) με αντάλλαγμα την επιστροφή (στους ελληνοκύπριους) της Αμμοχώστου και την παραμονή στο βορρά του μισού (απ΄ ότι τώρα) τουρκικού στρατού. Αυτά. Ούτε συνομοσπονδία, ούτε νέο σύνταγμα, ούτε τίποτα. Κι αργότερα βλέπουμε.

Αν αφαιρέσουμε τον παράγοντα του προχωρημένου της ηλικίας, ο βαθύς γνώστης θα πρέπει να έστιψε πολύ το μυαλό του για να γεννήσει αυτή την ιδέα. Της οποίας η μόνη χρησιμότητα είναι πως δείχνει πόσο φοβούνται οι ελληνοκύπριοι μετά το πατριωτικό και ρατσιστικό σκάτωμα που με καμάρι έχουν κατορθώσει εδώ και χρόνια.

Φοβούνται; Ναι! Αυτό που νόμιζαν το «γερό χαρτί» τους, τα υποθαλάσσια κοιτάσματα, κινδυνεύει να γυρίσει τούμπα. Οι εταιρείες που (σύμφωνα με την ελληνική και ελληνοκυπριακή «στρατηγική σύλληψη») θα έκαναν γεωτρήσεις και εκμετάλλευση (των μυθικών κοιτασμάτων) κάτω απ’ τις εθνικές τους σημαίες (δηλαδή παρέα με τους εθνικούς στρατούς τους) είναι σκέτες εταιρείες. Που μάλιστα έχουν – ή μπορεί να κάνουν δουλειές – και με την Άγκυρα.

Γι’ αυτό ο δεξιός Αναστασιάδης έκανε μια προσπάθεια μπας και ξαναρχίσει το αγαπημένο παραμύθι των διαπραγματεύσεων (με οηέδικη μεσολάβηση). Να κερδηθεί χρόνος, να πιεστεί η Άγκυρα, να μην αρχίσει δικές της γεωτρήσεις στην περιοχή… Αλλά ακόμα και οι οηέδες δεν είναι απεριόριστα ηλίθιοι. Κομψά κι ευγενικά θα βγάλουν όπου νάναι μια ανακοίνωση ότι «δεν συντρέχουν οι προϋποθέσεις για επανάληψη του διαλόγου» και θα αφήσουν τον Αναστασιάδη με την παρέα του Netanyahou και του Sisi. (Για διαφορετικούς λόγους θα έπρεπε να είναι πίσω απ’ τα κάγκελα και οι τρεις).

Είναι τόσο ωραία η ατμόσφαιρα στην ανατολική Μεσόγειο ώστε ο ογκόλιθος δεν χρειάζεται να κάνει τίποτα. Απλά να περιμένει να σχολάσει.

Ααα: μια ξόφαλτση πληροφορία λέει ότι ο Αναστασιάδης θέλει να δώσει ναυτική βάση (στη νότια κύπρο) στο Παρίσι…

Ε ρε γλέντια ανατολικομεσογειακά!!! Όπου νάναι τις ξαπλώστες των μπητσόμπαρων θα τις έχουν ρεζερβέ πεζοναύτες…

Ένας Maduro στην Άγκυρα

Δευτέρα 1 Οκτώβρη. Μπορεί διάφοροι κατά φαντασίαν (κάτι…) να πληγώνονται, αλλά ο Maduro περνάει τακτικά πάνω απ’ το ελλαδιστάν και δεν κοιτάει καν προς τα κάτω. Πηγαίνει στην Άγκυρα. Τέσσερεις φορές τα δύο τελευταία χρόνια· λίγες δεν τις λες.

Και πάλι σχέσεις πραγματιστικές. Το καθεστώς της βενεζουέλας αντέδρασε αμέσως, χωρίς μισόλογα, στην απόπειρα πραξικοπήματος στην τουρκία στις 15 Ιούλη του 2016. Και (εντελώς πραγματιστικά μιλώντας) Άγκυρα και Καράκας έχουν κάτι κοινούς μπελάδες, προερχόμενους απ’ την Ουάσιγκτον.

Άντε λοιπόν να εξηγήσει η ροζ ελληνική κυβερνοφράξια στον άλλοτε «σύντροφο Μαδούρο» πως όταν λέει πως ο πιο στρατηγικός της σύμμαχος είναι αυτή ακριβώς η Ουάσιγκτον εννοεί «… στην μακριά πορεία προς τον σοσιαλισμό…».

Κάθε έξι μήνες στην Άγκυρα κι ούτε μια στάση στην Αθήνα, έστω για κατούρημα… Τσσσςςς… Μόνο ο Lieberman, ο Sisi και οι αμερικάνοι καραβανάδες κατουράνε στα μέρη μας… Mad dogs…

Δημοψήφισμα 1

Κυριακή 30 Σεπτέμβρη. Αρέσει στους έλληνες καθεστωτικούς (συμπεριλαμβανόμενων, εννοείται, των επαγγελματιών της δημαγωγίας) η δραματοποίηση; Ή διατηρούν ακόμα κάποιες ύστατες ελπίδες ότι στο σημερινό δημοψήφισμα θα ψηφίσουν λιγότεροι από 600.000, ώστε να γίνει αβέβαιη η επικύρωση της «συμφωνίας των Πρεσπών» απ’ την μακεδονική κυβέρνηση; Πιθανά το δεύτερο.

Είναι άποψη μας ότι η φαιορόζ Αθήνα, ενόσω διαπραγματευόταν (εντός ή εκτός εισαγωγικών) κάτω απ’ την πίεση τόσο της Ουάσιγκτον όσο και του Βερολίνου, ήλπιζε ότι «κάτι θα έκανε» η εθνικιστική αντιπολίτευση στο μακεδονικό κράτος (το VMRO) και θα μπλόκαρε τον Zaev. Αυτή η ελπίδα κράτησε ως, περίπου, το περασμένο Πάσχα. Τότε έγινε αναμφισβήτητο πως το VMRO το είχε «κεφαλοκλειδώσει» η ευρωπαϊκή δεξιά, αφού είχε φωνάξει (και όχι μόνο μια φορά) το καινούργιο αφεντικό του κόμματος (Hristijan Mickoski) στις Βρυξέλες, για να του τραβήξει τ’ αυτιά. Ήταν (εκτιμάμε) εξαιτίας αυτής της (επιδιωκόμενης) “αποτυχίας των διαπραγματεύσεων” (με ευθύνη των “σκοπιανών”) που οι ροζ “αμόλισαν” νωρίς νωρίς, σχεδόν ταυτόχρονα με την δημόσια έναρξη των διαπραγματεύσεων, τον φαιό συνεταίρο τους, για να πλαγιοκοπήσει απ’ τα ακροδεξιά την “μεγάλη δεξιά” του κυρ Κούλη σαν “γνήσιος πατριώτης”.

Οι ελπίδες δεν ευωδόθηκαν, και – κάνοντας την ανάγκη φιλότιμο – το ελληνικό γκουβέρνο υπέγραψε την “συμφωνία των Πρεσπών”. Οι πρόνοιές της που δίνουν στην Αθήνα την δυνατότητα να εκβιάζει, να μπλοκάρει, να καθυστερεί τις ενταξιακές διαπραγματεύσεις στην ε.ε. (αυτό είναι που κυρίως ενδιαφέρει τους υπηκόους της δημοκρατίας της – βόρειας – μακεδονίας) είναι σημαντική νίκη του ελληνικού ιμπεριαλισμού. Ωστόσο ΔΕΝ μπορούν να προβληθούν στην ελληνική εθνικιστική μάζα, γιατί έτσι θα “καούν”. Η οποία μάζα απ’ την μεριά της, φυτιλιασμένη απ’ τους ακροδεξιούς ελιγμούς των φαιορόζ και απ’ την συνακόλουθη ακροδεξιά μετατόπιση της αντιπολίτευσης, θεωρεί ότι η “συμφωνία των Πρεσπών” είναι προδοτική. Αυτό έχει και θα έχει σημαντικό “πολιτικό κόστος” για τους ροζ – άρα είναι βάσιμη η εκτίμησή μας ότι εξακολουθούν (χωρίς να το εξωτερικεύουν…) να ελπίζουν ότι κάτι θα πάει στραβά την ύστατη στιγμή, με το σημερινό δημοψήφισμα, ώστε να “κολλήσει” η επικύρωση της συμφωνίας απ’ το μακεδονικό κοινοβούλιο· και να απαλλαγούν αυτοί απ’ την ελληνική κοινοβουλευτική επικύρωση.

Έχουν, όμως, οι μύχιες ελληνικές ελπίδες σχέση με την πραγματικότητα;

(φωτογραφία: με τα δυο χεράκια πλάθω κουλουράκια…)

Δημοψήφισμα 2

Κυριακή 30 Σεπτέμβρη. Πολλά και σημαντικά είναι αυτά που δεν λέει η ελληνική καθεστωτική δημαγωγία, προκειμένου να κάνει τις «εθνικές ελπίδες» της να μοιάζουν ρεαλιστικές. Όμως η πραγματικότητα είναι διαφορετική.

Κατ’ αρχήν η ίδια η προπαγάνδιση της «αποχής» απ’ το δημοψήφισμα, που αποδίδεται στο βασικό κόμμα της αντιπολίτευσης, το VMRO. Καθόλου ακριβές και καθόλου τόσο απλό.

Το να μην προπαγανδίζεις το «όχι» αλλά να πηγαίνεις σε μια θέση «ούτε ναι – ούτε όχι» (αυτό σημαίνει η αποχή) είναι σαφής πολιτική υποβάθμιση της όποιας «άρνησης» (σε ένα οποιοδήποτε δημοψήφισμα, οπουδήποτε στον κόσμο) για καθεστωτικούς μηχανισμούς· και το VMRO είναι τέτοιο. Η «αποχή» είναι δύσκολο να πείσει εκείνους που είναι υπέρ του «όχι» να μην πάνε να ψηφίσουν. Οι οπαδοί του «όχι» έχουν κάθε λόγο να σκεφτούν ότι απέχοντας δεν είναι σίγουρο ότι θα καταφέρουν να εμποδίσουν μια συμμετοχή πάνω από 50% (θα επανέλθουμε σ’ αυτό) που θα κάνει έγκυρο το δημοψήφισμα, άρα (να αποφύγουν) ένα σκορ του τύπου 90% – 10% υπέρ του «ναι»! Απόδειξη είναι ότι στα μέσα του μήνα, δυο βδομάδες πριν την σημερινή ημέρα, τα στελέχη του VMRO υπολόγιζαν ότι απ’ τα 330.000 ενεργά μέλη του κόμματος μόνο 100.000 θα απόσχουν…

Αν αυτά μοιάζουν κάπως «τεχνικά» ζητήματα, υπάρχουν και πολύ σοβαρότερα «πολιτικά» – για τα οποία η ελληνική δημαγωγία το βουλώνει. Στις 7 Σεπτέμβρη μια σειρά ιστορικών / ιδρυτικών στελεχών πρώτης γραμμής του VMRO, όπως ο πρώτος πρόεδρός του Ljubco Georgievski και οι Gojko Jakovleski, Dimitar Dimitrov, Ljube Boskovski, Goran Rafajlovski, Gulistana Markovska, Ljupco Balkovski (και άλλοι) κάλεσαν του πολίτες της μακεδονίας να ψηφίσουν ΝΑΙ στο δημοψήφισμα!! Εξηγώντας τα οφέλη της “συμφωνίας των Πρεσπών”:

Οι συμφωνίες με την Βουλγαρία και την Ελλάδα αναγνωρίζουν την Μακεδονία σαν ισότιμο γειτονά τους και σαν μέλος του νατο και της ε.ε., με την περιφερειακά και διεθνώς αναγνωρισμένη Μακεδονική ταυτότητα και γλώσσα… Μ’ αυτές τις συμφωνίες η Μακεδονία, από υποκείμενο χειραγώγησης γίνεται υπερασπιστής των ευρωπαϊκών αξιών… δήλωσαν σε ανακοίνωση προς τα μήντια.

Για πολιτικές δομές (κόμματα) στημένα πάνω στον πολιτικό προσοδισμό (και τέτοια είναι και τα μακεδονικά κόμματα) το να βγαίνει η ιστορική ηγεσία της αντιπολίτευσης και να υποστηρίζει και την συμμετοχή και το “ναι” στο δημοψήφισμα δεν είναι κάποια διαχωρισμένη κίνηση απελπισίας. Έχει σημαντική επιρροή στα μέλη του κόμματος…

Επιπλέον, ακόμα και η μετα-Gruevski ηγεσία του VMRO, ο Hristijan Mickoski δηλαδή, αποφεύγει να υποστηρίξει δημόσια την αποχή απ’ το δημοψήφισμα! “Δεν είναι δουλειά μας να πούμε στους πολίτες τι θα κάνουν” ήταν μια δήλωσή του πριν μια βδομάδα… (Μια δήλωση που θα μπορούσε να θεωρηθεί έως και αυτοκτονική για ένα κόμμα αξιωματικής αντιπολίτευσης…) Ο Mickoski δεν θέλει να εκτεθεί απέναντι στη δεξιά (το «ευρωπαϊκό λαϊκό κόμμα») ότι σαν επικεφαλής της αντιπολίτευσης εμποδίζει τους πολίτες να εκφραστούν είτε με το «ναι» είτε με το «όχι»· κάτι τέτοιο θεωρείται «αντιδημοκρατικό».

Αν το VMRO δεν υποστηρίζει ανοικτά και καθαρά την αποχή, τότε ποιος την υποστηρίζει; Και τι αξία έχει;

(φωτογραφία: διαδήλωση υπέρ του «ναι» στα Σκόπια, το περασμένο καλοκαίρι).

Δημοψήφισμα 3

Κυριακή 30 Σεπτέμβρη. Ο βασικός ανοικτός υποστηρικτής της αποχής είναι το καινούργιο, μικρό ακροδεξιό κόμμα «ενωμένη μακεδονία». Ο επικεφαλής του (Janko Bachev) όχι μόνο δεν κρύβει αλλά μάλλον διαφημίζει το ότι έχει σχέσεις με την Μόσχα· ότι παίρνει λεφτά από ‘κει και ότι εκεί εκπαιδεύονται στελέχη του κόμματος. Εννοείται ότι θέλει να πλαγιοκοπήσει το VMRO από ακροδεξιά αφαιρώντας του επιρροή. Ωστόσο έχει ένα βασικό πρόβλημα, που είναι η καθαρή θέση του: δεν είναι, απλά, εναντίον του ονόματος «βόρεια μακεδονία» και άρα εναντίον της «συμφωνίας των Πρεσπών». Είναι εναντίον της ένταξης του κράτους στην ε.ε. και το νατο, και υπέρ στενότερων σχέσεων καθε είδους με τη Μόσχα. Πρόκειται, φυσικά, για δύο διακριτά ζητήματα (το όνομα απ’ την μια μεριά και οι κρατικές συμμαχίες απ’ την άλλη) που έξυπνα οι σοσιαλδημοκράτες του Zaev έχουν συνδέσει ήδη. Πόσους, όμως, μπορεί να αφορά ο ρωσο-φιλία της «ενωμένης μακεδονίας»; Αυτό δεν θα φανεί απ’ την αποχή στο δημοψήφισμα· αλλά όταν γίνουν εκλογές. Είναι σίγουρο, όμως, πως εκείνοι που θα ήθελαν να ισχύει το τωρινό (συνταγματικό) όνομα δεν είναι υποχρεωτικά «φιλορώσοι»…

Είναι εξαιτίας αυτής της «πίεσης» απ’ τα άκρα δεξιά του που το VMRO κρατάει επαμφοτερίζουσα στάση: δεν προπαγανδίσει το «όχι» στο δημοψήφισμα, ούτε προπαγανδίσει επίσημα την αποχή· κάνει το δεύτερο ανεπίσημα, δηλώνοντας ταυτόχρονα ότι θα σεβαστεί το «ναι» αν το δημοψήφισμα είναι έγκυρο (άρα, ακόμα και με 55% συμμετοχή…).

Αυτά τα δεδομένα, συν το ότι ένα δημοψήφισμα με υψηλή αποχή μπορεί να νοθευτεί εύκολα (αν χρειαστεί…), κάνουν κατά την άποψή μας εξαιρετικά δύσκολο οτιδήποτε άλλο πέρα από μια συμμετοχή πάνω απ’ το όριο των 600.000, και ένα σαφώς πλειοψηφικό «ναι».

Οι μύχιες ελληνικές ελπίδες θα διαψευστούν αν έτσι γίνουν τα πράγματα. Αργά ή γρήγορα οι φαιορόζ θα πρέπει να διαχειριστούν όχι την «συμφωνία των Πρεσπών» την ίδια, αλλά τις συνέπειες των πονηρών και για εσωτερική κατανάλωση ελιγμών τους πριν απ’ αυτήν· και τα μη ανακοινώσιμα «εθνικά οφέλη» απ’ την εφαρμογή της.

(φωτογραφία: Ο Bashev σε συγκέντρωση οπαδών του μπροστά απ’ το κοινοβούλιο, στις 17 Ιούνη. Στο δεξί του χέρι ανεμίζει την ρωσική σημαία).

Δημοψήφισμα 4

Κυριακή 30 Σεπτέμβρη. Υπάρχει ένα ζήτημα ακόμα: ο αγαπημένος «κακός» για διάφορους δυτικούς, η «εμπλοκή της Μόσχας» (και) σ’ αυτήν την δημοκρατική διαδικασία…

Είναι προφανές ότι γενικά το ρωσικό καθεστώς δεν θέλει ενίσχυση του νατο· αλλά είναι εξίσου προφανές ότι το κράτος της μακεδονίας είναι ασήμαντο (τεχνικά) μέγεθος, που σημαίνει δεν μπορεί να προσφέρει τίποτα σπουδαίο στο νατο· και βρίσκεται σε μια γεωγραφική θέση αδιάφορη για τον ρωσικό ιμπεριαλισμό. Το ενδιαφέρον της Μόσχας δεν είναι το αν τα Σκόπια θα μπουν ή όχι στο νατο (οι αμερικάνοι έχουν έτσι κι αλλιώς μεγάλη βάση δίπλα, στο κόσοβο…) αλλά η ουκρανία και η γεωργία!

Το κυριότερο που ενδιαφέρει την Μόσχα στα νοτιοδυτικά της είναι η Μαύρη Θάλασσα. Η συμμαχία της με την Άγκυρα (που είναι κράτος / μέλος του νατο!) είναι βασική· όπως βασικό είναι και το να εμποδιστούν σταθερές αεροναυτικές αμερικανικές βάσεις στα πέριξ.

Πέρα απ’ αυτά, φυσικά, το να υπάρχουν (οργανωμένοι) «φίλοι της ρωσίας» οπουδήποτε (ακόμα και στον Δ του Κενταύρου…) πράγματι ενδιαφέρει τις ρωσικές υπηρεσίες. Μόνο που το ίδιο ισχύει για κάθε καπιταλιστικό κράτος με μικρότερες ή μεγαλύτερες ιμπεριαλιστικές φιλοδοξίες. Αν η φιλορωσική «ενωμένη μακεδονία» βρεθεί με μια εκλογική δύναμη 10% ή και 5% είναι μια χαρά για την Μόσχα: θα έχει τους ανθρώπους της και στο μακεδονικό κράτος / παρακράτος / πολιτικό σύστημα, όπως τους έχει και αλλού στα δυτικά βαλκάνια.

(Κι ας μην ξεχνάμε ότι υπάρχει και το ορθόδοξο παπαδαριό στο μακεδονικό κράτος…)

Αυτό είναι όλο κι όλο. Τίποτα σπουδαίο δηλαδή…