Tag: γαλλία

Οι Άλλοι αλλού 1

Δευτέρα 31 Δεκέμβρη. Δεν είναι η φασιστική πανούκλα του “υπερβάλλοντα ζήλου”. Όχι. Υπάρχουν διαταγές και οδηγίες απ’ τα “υψηλά κλιμάκια”. Το αποδεικνύει το συστηματικό κουκούλωμα που προσφέρει το πολιτικό προσωπικό του ελληνικού κράτους / παρακράτους κόντρα σε κάθε καταγγελία.

Το αποδεικνύει, επίσης, ο “διεθνισμός” της πανούκλας. Ο σοσιαλφιλελεύθερος Macron για παράδειγμα έχει τα δικό του πολεμικά μέτωπα κατά των προσφύγων / μεταναστών: στο Calais και στο Dunkirk (Δουκέρνη). Εκεί είναι που μεγαλουργούν οι μπάτσοι του: όταν δεν δέρνουν «μαρκάρουν» με νούμερα στο σβέρκο ή στο μπράτσο όσους συλλαμβάνουν…

Υπάρχει, άραγε, συσχέτιση ανάμεσα στην «κούραση» και στην «παραίτηση» της πολιτικής υποστηρίξης απ’ την μια  και στην πρακτική όξυνση του πρωτοκοσμικού φασισμού απ’ την άλλη;

Βρίσκουν και τα κάνουν; Τι λέτε;

(φωτογραφία: Εγκαύματα στο λαιμό ενός μετανάστη, στο Calais, από ευθεία βολή ασφυξιογόνου).

Ένας γάλλος στη N’Djamena

Τετάρτη 26 Δεκέμβρη. Ευτυχώς που τα «κίτρινα γιλέκα» δεν ασχολούνται με τέτοιες σαχλαμάρες. Μάλλον ούτε τα «πράσινα» ασχολούνται. Και πολύ καλά κάνουν. Γιατί αν μάθαιναν ότι ο μισητός Macron έφυγε απ’ το Παρίσι το περασμένο Σάββατο μπορεί να υπέκυπταν στη νόσο των ιπτάμενων παραισθήσεων. Ότι την έκανε με ελικόπτερο, κάτω απ’ την πίεση του λαού, και τα λοιπά… Ξέρετε τώρα: πολλοί αγανακτισμένοι φτάνουν σε τέτοια σημεία «επαφής με την πραγματικότητα».

Όχι. Ο Macron πήγε στην πρωτεύουσα του chad για να επιθεωρήσει τον στρατό του. Εναντίον τίνος είναι ο γαλλικός στρατός στο chad; Μα εναντίον των τρομοκρατών – χρειάζεται ερώτηση;

Χμμμμ… Ο γαλλικός στρατός βρίσκεται εκεί εναντίον της Μόσχας (και του Πεκίνου) – δεν σας εκπλήσσει ε; (Μάλλον επειδή δεν είστε «κίτρινα γιλέκα»…). Στην υποσαχάρια αφρική γίνεται ένας ακύρηχτος πόλεμος αντάξιος του χαρακτηρισμού «πεδίο μάχης του 4ου παγκόσμιου». Που έχει και proxies, έχει όμως και real πρωτοκοσμικούς στρατούς. Δεν πλακώνονται μεταξύ τους (όχι ακόμα), καταλαμβάνουν όμως θέσεις.

Η Μόσχα, μεταξύ άλλων σημείων της ηπείρου, δείχνει να έχει πιάσει πόστο στην ευρισκόμενη ακριβώς από κάτω απ’ το chad κεντροαφρικανική δημοκρατία (car). Πιθανότατα δουλεύει με μισθοφόρους (απ’ το wagner group ή κάτι παρόμοιο), ενώ φαίνεται να έχει σπρώξει έναν ρώσο σαν σύμβουλο εθνικής ασφάλειας του προέδρου Faustin-Archange Touadera. Ακόμα χειρότερα η Μόσχα δείχνει να έχει αποκτήσει σχέσεις με διάφορες ένοπλες ομάδες που δρουν στην ευρύτερη περιοχή – “τρομοκρατικές” προφανώς…

To car είναι πρώην γαλλική αποικία – είναι λογικό ο πατέρας αποικοκράτης να ανησυχεί για την τύχη του, στα χέρια των ρώσων. Αλλά η βασική εξαγωγή του car είναι τα διαμάντια (γύρω στο 50% της αξίας των εξαγωγών)· και επειδή ένα μεγάλο ποσοστό απ’ αυτά εξάγεται λαθραία, μπορεί πράγματι ο ρωσικός ιμπεριαλισμός να ενδιαφέρεται για λαθρεμπόριο διαμαντιών (: για χρηματοδοτήσεις «σκοτεινών επιχειρήσεων», όπως κάνουν εδώ και χρόνια τόσα και τόσα πρωτοκλασσάτα μαγαζιά).

Ή ίσως ο γάλλος πρόεδρος ανησυχεί (και το κάνει για το καλό του λαού του, συμπεριλαμβανόμενων των «κίτρινων γιλέκων») για την απειλή που θα μπορούσαν να γίνουν ένοπλοι αντάρτες (υποστηριζόμενοι άμεσα ή έμμεσα απ’ την Μόσχα) για την πετρελαϊκή βιομηχανία του φιλικού chad. Πε-τρέ-λαι-ο: αν αρχίσουν να χάνονται οι γαλλικές «αποικίες» στην υποσαχάρια αφρική ξέρετε ωρε «κίτρινα γιλέκα» πόσο θα πάει το diesel;

Ανησυχεί και για άλλα ο Macron, εκεί γύρω. Άλλες πρώτες ύλες. Ευτυχώς αυτοί είναι πονοκέφαλοι πολιτικών βιτρινών. Ο απλός λαός δείχνει (εθνική) κατανόηση.

Ζήτω η ορθή διαχείριση του εθνικού καπιταλισμού μας! Υπογραφή: «τρικολόρε κάλτσες».

Paris burning!

Τρίτη 18 Δεκέμβρη. Είναι απίστευτο ότι με ένα πολύ ισχυρό δολάριο και, πρακτικά, χωρίς πληθωρισμό, με τον απ’ έξω κόσμο γύρω μας να ανατινάζεται, με το Παρίσι να καίγεται και την Κίνα να γονατίζει, η fed [η ομοσπονδιακή αμερικανική τράπεζα] συνεχίζει ακόμα να σκέφτεται μια αύξηση των επιτοκίων. Αδράξτε την νίκη!!!

Είναι το ψόφιο κουνάβι που θριαμβολογεί, τιτιβίζοντας – ως συνήθως. Ο προκάτοχός του (απ’ τους συντηρητικούς) αμερικάνος πρόεδρος Μπους ο Β είχε κάνει τον (ελάχιστο) κόπο να ανέβει στο κατάστρωμα ενός αεροπλανοφόρου, την πρωτομαγιά του 2003, για να διακηρύξει θριαμβευτικά ότι «αποστολή εξετελέσθη» αναφορικά με την εισβολή στο ιράκ. Άλλαξαν οι καιροί: ο τωρινός αμερικάνος πρόεδρος πανηγυρίζει για τη «νίκη» με τις πιτζάμες του, τιτιβίζοντας…

Νίκησαν οι united states of america στο ιράκ το 2003; Το 2018 δεν το λέει κανείς ούτε για αστείο… Νίκησαν οι united states of america το 2018; Δεν χρειάζεται να περάσουν όχι χρόνια αλλά ούτε καν ώρες: σε διάφορα σημεία του πλανήτη καγχάζουν.

Αλλάζουν οι καιροί… Ίσως ο επόμενος νικητής να αυτοανακηρυχτεί τέτοιος εκεί που ακόμα και οι αυτοκράτορες πήγαιναν μόνοι τους… Χωρίς καν να τιτιβίσει: οι αισθητήρες του «είδους υγιεινής» στο οποίο θα κάθεται θα αντιληφθούν την διάθεσή του, και θα την κοινοποιήσουν…

Ο αιώνιος «Νιαγάρας» της Ιστορίας θα φροντίσει για τα υπόλοιπα…

Φωσφοριζέ μικροαστισμός 1

Δευτέρα 17 Δεκέμβρη. Η έρευνά μας (με φιλικές βοήθειες) για τα “κίτρινα γιλέκα” α λα γαλλικά επιβεβαίωσε την αρχική μας εκτίμηση περί μικροαστικού θεάματος.

Ένα βασικό αποδεικτικό στοιχείο βρίσκεται σε μια άλλη κινητοποίηση, που ενέπλεκε “φορτηγά”, έγινε πριν ένα χρόνο (το φθινόπωρο του 2017 – φωτογραφίες) – και, φυσικά, ούτε μυθοποιήθηκε, ούτε καν αξιώθηκε της διεθνούς παλαιο-νεομηντιακής προσοχής που “αγκάλιασε” τα “κίτρινα γιλέκα”. Δεν την θυμάται κανείς: ήταν οι απεργίες, και διάφορες ενέργειες κυκλοφοριακού σαμποτάζ των μισθωτών οδηγών φορτηγών κλπ… (Δηλαδή των εργατών που απασχολούν και τα μικροαφεντικά των μεταφορών που θύμωσαν φέτος…) Πέρα απ’ τις απεργίες, μια απ’ τις μορφές δράσης τους ήταν να οδηγούν αργά, προκαλώντας μποτιλιαρίσματα… Μια άλλη ήταν ο αποκλεισμός (με τα φορτηγά) υπουργείων…

Εκείνες οι εργατικές απεργίες και δράσεις στρέφονταν κατά της νέας αντιεργατικής νομοθεσίας του Macron (κάθε 2 έως 3 χρόνια τα γαλλικά αφεντικά κρίνουν ότι πρέπει να κάνουν άλλη μια εκστρατεία υποτίμησης της εργασίας…). Το ενδιαφέρον, και η συσχέτιση με την μικροαστική υποκειμενικότητα των «κίτρινων γιλέκων», ήταν πως εκείνος ο νόμος εξυπηρετούσε κατηγορηματικά των συμφέροντα (και) των «μικρομεσαίων» αφεντικών των μεταφορών! Για παράδειγμα τους έδινε (τους δίνει) το «δικαίωμα» να μην δεσμεύονται απ’ τις γενικές (κλαδικές) συμβάσεις εργασίας, αλλά να διαπραγματεύονται τους μισθούς και τις υπερωρίες των οδηγών «ένας προς έναν», με ό,τι σημαίνει αυτό. Ή τους διευκολύνει (όπως, άλλωστε, όλες τις «μικρομεσαίες» επιχειρήσεις) να κάνουν απολύσεις, και μειώνει τις αποζημιώσεις που πρέπει να δίνουν· ενώ μειώνει τα κριτήρια για άδικη και καταχρηστική απόλυση.

Μ’ άλλα λόγια ο σοσιαλφιλελεύθερος Macron δεν έχει υπάρξει καθόλου «άδικος» ή «σκληρός» κατά της μάζας των γαλλικών μικρών αφεντικών· είτε στις μεταφορές, είτε οπουδήποτε αλλού – όπως θέλει η δημαγωγική συστημική παραπληροφόρηση. Σε καμία περίπτωση όταν πρόκειται για την υποτίμηση της εργασίας!

Φωσφοριζέ μικροαστισμός 2

Δευτέρα 17 Δεκέμβρη. Οργανωμένο, συστημικό ψέμα ήταν επίσης και το ότι “οι κινητοποιήσεις των κίτρινων γιλέκων” άρχισαν το Νοέμβρη: μια στιγμή παραπληροφόρησης που επέτρεψε να περάσει το παραμύθι περί “αγανακτισμένου αυθορμητισμού” – και “έλλειψης οργάνωσης”. Η “αγανάκτιση” με την αύξηση της τιμής στο diesel εκδηλώθηκε δημόσια τον περασμένο Μάη, όταν η κυρία Priscilla Ludosky (φωτο επάνω) ανέβασε σε μια «πλατφόρμα μαζικής διαμαρτυρίας» (την change.org) μια «ανοικτή επιστολή / διαμαρτυρία» για το θέμα. Η πλατφόρμα «φιλοξενεί» οτιδήποτε καμμένο. Γι’ αυτό είναι δημοφιλής…

Η 33χρονη Ludosky, πρώην τραπεζοϋπάλληλος, έχει φτιάξει μια ιντερνετική εταιρεία εμπορίου βιολογικών προϊόντων αισθητικής και αρωματοθεραπείας. Η “αγανάκτισή” της οφειλόταν στο γεγονός ότι η αύξηση στις τιμές των καυσίμων ανέβαζε το κόστος της στη “φυσική” διαφήμιση και στη διακίνηση των προϊόντων της, κυρίως σε γαλλικά προάστια, όπου χρησιμοποιεί το ι.χ. της – ενδεχομένως να έχει και τα έξοδα κίνησης κάποιου υπαλλήλου….

Τυπική μικροαστική φιγούρα “αυτοδημιούργητου” και “είμαι το αφεντικό του εαυτού μου”, η κυρία Ludosky τράβηξε την συμπάθεια των «ομοιοπαθούντων». Στις 30 Νοέμβρη η έκκλησή της είχε μαζέψει 1 μύριο υπογραφές (σύνολο ψηφοφόρων στη γαλλία 47,5 μύρια, κάτι λιγότερο απ’ το 2,5% δηλαδή…). Ωστόσο ανάμεσα στον Μάη που έγινε η ανάρτηση της έκκλησης και το φθινόπωρο, «κάποιοι» δεν έκατσαν με σταυρωμένα χέρια. Τα κοινωνικά χαρακτηριστικά των «αγανακτισμένων» διαφωτίζουν ποιοί ήταν αυτοί οι «κάποιοι»: «επώνυμοι και ανώνυμοι» φασίστες… Έτσι, «πριν την είσοδο στις πόλεις» (και ειδικά στην πρωτεύουσα), οι μικρομεσαίοι φορτηγατζήδες είχαν κάνει για κάποιες βδομάδες αποκλεισμούς πόλεων.

Όπως καταλαβαίνει κανείς με στοιχειώδη εμπειρία, το οργανωτικό μοντέλο αυτής της πρακτικής, στην περίπτωσή τους, μοιάζει πολύ μ’ αυτό της «φτωχομεσαίας αγροτιάς» στα μέρη μας, όταν στήνει μπλόκα (ξεκινούν όπου νάναι…): η γεωγραφική διασπορά επιβάλλει την ύπαρξη «μικρών ηγετικών πυρήνων» εδώ κι εκεί, πράγμα που κάνει δυσέρευτη κάποια «γενική ηγεσία» (αν τέτοια δεν υπάρχει απ’ τα πριν), δεν αλλάζει όμως σε τίποτα τις ιδεολογικές παραμέτρους των κινητοποιήσεων, που καθορίζονται ουσιαστικά απ’ την κοινωνική θέση. Ύστερα αρκούν γενικότητες του είδους «όλοι στους δρόμους», ψωνισμένες απ’ την αθλιότητα του μικροαστικού φαντασιακού, για να παραμυθιαστούν οι καθ’ έξιν φαντασιόπληκτοι ότι επίκειται επανάσταση – και να δώσουν άλλοθι σε κάθε μικροαστό.

Πρέπει να συνυπολογιστεί κι αυτό: στον τομέα των logistics στη γαλλία υπάρχουν πολύ μεγάλες εταιρείες διεθνών μεταφορών, με εκατοντάδες φορτηγά· και χιλιάδες οδηγούς / εργάτες. Προφανώς η αύξηση στην τιμή του diesel κτυπούσε αυτές πολύ περισσότερο. Αλλά όταν είσαι μεγάλο μαγαζί δεν μπορείς να κατεβάσεις τους ceo σου να φτιάχνουν οδοφράγματα!

Αντίθετα, οι μικροαστοί του κλάδου, ιδιοκτήτες ενός, δύο ή τριών φορτηγών, βυτιοφόρων, νταλικών κλπ, που κάνουν την εκτεταμένη μεν αλλά χωρίς διαρκή προγραμματισμό και εξειδικευμένα λογιστήρια «μικρομεσαία» δουλειά των εσωτερικών μεταφορών, μετακομίσεων, κλπ, ήταν / είναι το κατάλληλο υποκείμενο «για να μπει μπροστά»… Προφανώς είχαν πρόβλημα! Το διατύπωσε ένας απ’ αυτούς με λίγες λέξεις: αν αυξάνονται τα καύσιμα 30% και πω στον πελάτη ότι θα αυξήσω το κόμιστρο κατά 30%, θα τον χάσω.

Έτσι, μέσα σε λιγότερο από ενάμισυ χρόνο έγιναν στη γαλλία τα εξής δύο. Πρώτα, η κινητοποίηση των εργατών / οδηγών, ενάντια στην αντιεργατική νομοθεσία που δίνει επιπλέον δύναμη (και) στα μικρομεσαία αφεντικά των μεταφορών. Και ύστερα η κινητοποίηση αυτών ακριβώς των μικρομεσαίων αφεντικών. Οι πρώτοι, οι εργάτες, εστίασαν στη νομοθεσία – δεν υπήρχε όμως περίπτωση να «πουλήσουν» υποστήριξη στη Le Pen ή άλλα φασιστρόνια· ή να αγοράσουν οτιδήποτε από δαύτους… Οι δεύτεροι, οι μικροαστοί, ξεκίνησαν απ’ το «πρόβλημά» τους και, σε χρόνο dt, έφτασαν να μοστράρουν «πρόγραμμα για τα πάντα» (η γελοία, “πατριωτική” λίστα των 42 αιτημάτων), μια καρικατούρα «προγράμματος εξουσίας» δηλαδή…

Η ευκολία μεταπήδησης απ’ το εξαιρετικά ειδικό («κάτω οι αυξήσεις στα καύσιμα») στο εξαιρετικά γενικό («κάτω ο Macron») είναι απ’ τις πιο χαρακτηριστικές υποδείξεις του ποιο είναι το υποκείμενο: μόνο οι μικροαστοί έχουν την δυνατότητα να κάνουν τέτοιες υπερπολιτικές εκτοξεύσεις σε χρόνο μηδέν, γιατί μόνο οι μικροαστοί νοιώθουν (γενικά) «κοντά στην εξουσία», είναι οπαδοί του κρατικού πατερναλισμού, και κατά συνέπεια θεωρούν ότι το «γενικό πολιτικό» έχει καθήκον να φροντίζει τα επιμέρους και ειδικά συμφέροντά τους – αλλιώς να πάει στο διάολο τώρα!

Ενδιάμεσα, φυσικά, είχαν φροντίσει να ανάψουν μερικές φωτιές με φόντο την αψίδα του θριάμβου: τέλεια πλάνα για τα μήντια και το κρεσέντο παραγωγής και κατανάλωσης εντυπώσεων… Κάποιος διαφημιστής το σκέφτηκε…

Αυτά δεν σημαίνουν ότι ο Macron είναι μια «καλή» πολιτική βιτρίνα!! Του κόμματος των αφεντικών είναι! Απλά στον καπιταλισμό, ειδικά σε συνθήκες κρίσης αναδιάρθρωσης, δεν γίνεται να είναι όλα τα αφεντικά το ίδιο ευχαριστημένα!

Σημαίνουν όμως ότι η μικροαστική παραγωγή «αγανάκτισης» και τα διάφορα επίσημα ή ανεπίσημα βοθρολύματα πηγαίνουν «χέρι χέρι». Γιατί όταν τα μικροαφεντικά «πνίγονται απ’ το δίκιο τους» χοροπηδάνε πάνω στους εργάτες / στις εργάτριες που εκμεταλλεύονται. Δεν αλλάζουν ταξική θέση, το αντίθετο. Αν κουκουλωθείς και πάρεις στα χέρια ένα στυλιάρι ούτε ταξική θέση αλλάζεις, ούτε «ριζοσπαστικοποιείσαι» (αν ήταν αλλιώς οι μαφίες και τα κυκλώματα του οργανωμένου εγκλήματος θα ήταν επαναστάτες!). Οι μικροαστοί δεν γίνονται «επαναστάτες», ούτε κατά λάθος (!) όταν ανεμίζουν το δικό τους «δίκιο» – γιατί είτε δηλώνεται ρητά είτε όχι το μικροαστικό δίκαιο στο σύνολό του στηρίζεται στην εκμετάλλευση της εργασίας! Κι αυτό το ξέρουν πολύ καλά!!!

Συνεπώς, όσο είναι καθήκον του εργατικού ανταγωνισμού οι αγώνες εναντίον της υποτίμησης της εργασίας, άλλο τόσο είναι η απομυθοποίηση των δράσεων των αφεντικών, που θίγονται με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, απ’ την όποια κρίση / αναδιάρθρωση.

Καμία «συμμαχία», καμμία «συμπάθεια»!!! Ό,τι έχουμε πει ισχύει: και τα «μικρά» αφεντικά κουφάλες είναι!

Η αποτελεσματικότητα των “τρομοκρατών”

Παρασκευή 14 Δεκέμβρη. Θα σας γυρίσουμε πίσω στο χρόνο. Όχι πολύ. Μόνο 2,5 χρόνια. Στη “δημοκρατική γαλλία”.

Πρόεδρος ο σοσιαλδημοκράτης Francois Hollande. Σκοπεύει να αλλάξει την εργατική νομοθεσία, προς όφελος των γαλλικών αφεντικών. Ο νόμος θα μείνει στην ιστορία σαν «νόμος El Khomri», απ’ το όνομα της υπουργού εργασίας που ανέλαβε την διαμόρφωσή του (Myriam El Khomri).

Οι δρόμοι όχι μόνο του Παρισιού αλλά όλων των γαλλικών πόλεμων δονούνται απ’ τις διαρκείς επίμονες διαδηλώσεις εναντίον του «νόμου El Khomri». Τα καθεστωτικά συνδικάτα (γνωστά για την βοήθεια που πάντα δίνουν, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, στον γαλλικό καπιταλισμό…) καλούν αναγκαστικά απεργίες· αλλά στις διαδηλώσεις συμμετέχουν μαζικά και φοιτητές / τριες. Απ’ αυτούς / ες δημιουργείται το πρωτότυπο μεν αλλά αμήχανο φαινόμενο που θα ονομαστεί «nuit debout»…

Η συνηθισμένη «κρατικοπρονοιακή» αντιμετώπιση της αντίθεσης δεν φαίνεται να αποδίδει, καθώς οι μήνες παιρνούν και οι διαδηλώσεις δεν μειώνονται· αντίθετα, η επικείμενη ψήφιση του νόμου προκαλεί «ρήγμα» στις τάξεις των σοσιαλδημοκρατών βουλευτών…

Τότε, κι ενώ φαίνεται ότι η θεσμική υποτίμηση της εργασίας έχει ανοίξει σοβαρή «πληγή» όχι μόνο στο κοινωνικό πλέγμα της γαλλίας αλλά και στην «πολιτική» σταθερότητα του συστήματος, το βράδυ της 14ης Ιούλη, λες και είχε ραντεβού με την ιστορία, εμφανίζεται στη σκηνή ο «απο μηχανής θεός». Στην παραλιακή λεωφόρο της Nice, στη διάρκεια της εθικής εορτής για την «πτώση της Βαστίλης», ένας γαλλο-τυνήσιος, ο Mohamed Lahouaiej-Bouhlel, καταφέρνει (πανεύκολα) να αποφύγει οποιονδήποτε αστυνομικό έλεγχο (υπάρχει, υποτίθεται, ισχυρή φύλαξη της περιοχής) και οδηγεί ένα φορτηγό 20 τόνων πάνω στο πλήθος που κάνει βόλτες στην παραλία. Θα δολοφονηθούν, μ’ αυτόν τον τρόπο, 86 άνθρωποι· και θα τραυματιστούν ακόμα 458.

«Το γαλλικό έθνος θρηνεί»… Η «κατάσταση έκτακτης ανάγκης» (που είχε κηρυχτεί μετά τις επιθέσεις στο Παρίσι το Νοέμβρη του 2015) θα ανανεωθεί. Οι διαδηλώσεις (κατά του «νόμου El Khomri»…) θα γίνονται πια με τόσο ασφυκτικά μέτρα ασφαλείας και τόσους ελέγχους και μπάτσους, που θα είναι ουσιαστικά μισο-παράνομες…

Ο νόμος, που ήταν υπό αμφισβήτηση για μήνες, θα εγκριθεί απ’ το κοινοβούλιο μέσα σε 3 βδομάδες· στις 9 Αυγούστου…

Η αναδιάρθρωση…

Παρασκευή 14 Δεκέμβρη. Ο “τρομοκράτης της Nice” Mohamed Lahouaiej-Bouhlel εκτελέστηκε στη διάρκεια της “επιχείρησης αντιμετώπισής” του, εκείνο το όχι και τόσο μακρινό βράδυ, στις 14 Ιούλη του 2016. Το ίδιο έγινε και χτες, με τον πιο πρόσφατο “τρομοκράτη του Strasburg” Cherif Chekatt. (Παρεπιπτόντως: την “ευθύνη της επίθεσης” ανέλαβε ο … isis!… Που χάθηκε τόσον καιρό; Κι αν άργησε λίγο, αυτό οφείλεται ότι στα μέρη που έχει στριμωχτεί δεν έχει καλό σήμα internet…)

Το ίδιο γίνεται πάντα εδώ και πάνω από δεκαπέντε χρόνια: οι τρομοκράτες εκκαθαρίζονται έγκαιρα… Με μια αξιοσημείωτη εξαίρεση: την σύλληψη, ζωντανού στο βέλγιο, του δήθεν (κατά τις γαλλικές υπηρεσίες) «εγκέφαλου» της σφαγής στο Παρίσι το Νοέμβρη του 2015, Salah Abdeslam. Όταν οι γαλλικές υπηρεσίες ζήτησαν την άμεση έκδοση του, οι βελγικές απάντησαν ειρωνικά: εμείς, πάντως, δεν τους σκοτώνουμε… Ο νοών νοείτω…

Ο Abdeslam, ο (λόγω βέλγικης αστυνομικής τακτικής) επιζών «εγκέφαλος των επιθέσεων στο Παρίσι», δεν είναι καν και καν «εγκέφαλος», ούτε για τον εαυτό του! Ήταν ένας ασήμαντος και αφελής πεζικάριος της ιστορίας, αυτός που πέταξε την τελευταία στιγμή το εκρηκτικό γιλέκο του στα σκουπίδια έξω απ’ το stade de france, επειδή δεν γούσταρε ούτε να σκοτώσει ούτε να πεθάνει… Γι’ αυτό και παραμένει σιωπηλός κρατούμενος στις γαλλικές φυλακές, με την δίκη του να έχει προσδιοριστεί για το … 2020. (Ούτε τα ελληνικά δικαστήρια δεν κάνουν τέτοια ρεκόρ κωλυσιέργειας!)

Ο στρατηγικός ρόλος της ομολογίας του κρατούμενου εγκληματία, που τόσο χαρακτηριστικά ανέδειξε και ανέλυσε ο Michel Foucault στο «η γέννηση της φυλακής» σαν κεντρικό στοιχείο της κάποτε αστικής αναδιάρθρωσης / αντίληψης περί του νόμου, της τάξης και της δικαιοσύνης, έχει τελειώσει προ πολλού!… Έχει τελειώσει μαζί με τις όποιες ιστορικές αστικές αντιλήψεις (για οτιδήποτε). Όμως οι «εξωδικαστικές εκτελέσεις» – ξέρετε κάτι γι’ αυτές; – πηγαίνουν σετ με τις «παράπλευρες απώλειες», αδιάφορο το ποιοί δολοφονούνται σ’ αυτές. Είναι η πίσω όψη τους. Με απλά λόγια: η δομή κράτος / κεφάλαιο ΔΕΝ δεσμεύεται πια, καθόλου, απ’ τις ιστορικές θεσμίσεις του καπιταλισμού στο δεύτερο μισό του 20ου αιώνα – που δημιουργήθηκαν (και ίσχυαν) μόνο για όσο καιρό υπήρχε η ανησυχία για το ενδεχόμενο της εργατικής επανάστασης και της (μετά απ’ αυτήν) εργατικής δημοκρατίας.

Ελλείψει ιστορικής γνώσης είναι εύκολο να πει ο καθένας ότι πρόκειται για σύμπτωση το ότι οι «τρομοκρατικές επιθέσεις» (και τα αναπόφευκτα «μέτρα έκτακτης κατάστασης», απ’ τον αμερικανικό patriot act το 2001 και μετά) στον πρώτο κόσμο συμβαίνουν όταν:

Α) Πρέπει να ξεκινήσει μια ιμπεριαλιστική εκστρατεία, κι αυτή πρέπει να νομιμοποιηθεί…

Β) Πρέπει να αναβαθμιστεί μια ιμπεριαλιστική εκστρατεία, και η αναβάθμισή της πρέπει να νομιμοποιηθεί…

Γ) Πρέπει να αντιμετωπιστούν σοβαρά εσωτερικά προβλήματα, και χρειάζεται επειγόντως κήρυξη «κατάστασης έκτακτης ανάγκης»…

Δ) Φράξιες των υπηρεσιών προσπαθούν να επιβάλλουν τις μιλιταριστικές προτιμήσεις τους, μαζί με κάποια αύξηση στις ανάλογες κρατικές χρηματοδοτήσεις…

Πράγματι. «Συμπτώσεις». Που επαναλαμβάνονται βαρετά και αιματηρά, αλλά παραμένουν πάντα «συμπτώσεις». Είναι λογικό κάτι τέτοιο στις κοινωνίες του ώριμου Θεάματος. Εδώ δεν υπάρχουν γεγονότα με την ιστορικο-διαλεκτική έννοια. Υπάρχουν μόνο εντυπώσεις (για ότι αφορά οτιδήποτε έξω απ’ την ατομική μικροσφαίρα της καθημερινότητας). Και οι εντυπώσεις κάθονται η μία πάνω στην άλλη, συμ-πίπτουν με την κυριολεκτική έννοια της λέξης «σύμ-πτωση».

Όπως στα κινηματογραφικά trailers.

(Οπότε ανθούν και οι παρανοϊκές θεωρίες συνωμοσίας που είναι ακριβώς αυτό: η λεκτική αλλά όχι λογική παράθεση εντυπώσεων…)

(φωτογραφίες: Είναι χθεσινές, απ’ το Στρασβούργο – αλλά μην σας ξεγελάσουν. Πρώτον θα μπορούσαν να είναι και περσινές, και προπέρσινες, από διάφορα μέρη. Και δεύτερον αφορούν μόνο τον “φυσικό” χώρο / χρόνο. Πολύ περισσότερη δουλειά γίνεται στον ψηφιακό…)

Τέτοια ώρα τέτοια λόγια

Παρασκευή 14 Δεκέμβρη. Η άποψή μας είναι εντελώς αντίθετη, ήδη απ’ το 2001. (Τελευταία εκτεταμένη δημοσιοποίησή της τον Μάη του 2017, στο τετράδιο για εργατική χρήση νο 1, Τρομοκρατία: «ο πόλεμος 4ης γενιάς»). Είναι αιρετική, είναι αισχρά περιθωριακή, το ξέρουμε· οπότε γλυτώνουμε την ανησυχία μπας και δεν πεισθεί το πόπολο. (Γενικά μιλώντας: δεν πουλάμε!!!)

Θα μπορούσε, κατά συνέπεια, να χαρακτηριστεί εύκολη … «φιλολογία». Όμως χτες εντοπίσαμε κάτι ενδιαφέρον, που γνωρίζαμε μεν από κριτική / αναλυτική άποψη, δεν είχαμε πετύχει όμως μια κάποια επίσημη διατύπωσή του. Σ’ ένα άρθρο του γνωστού (βραζιλιάνου) δημοσιογράφου Pepe Escobar, στους καθόλα σοβαρούς και ευυπόληπτους asia times, με θέμα την (καπιταλιστική) ανάδυση του project eurasia, ο Escobar παραθέτει ασχολίαστη την άποψη των συνομιλητών του, «κορυφαίων ρώσων ακαδημαϊκών», σαν τον Yaroslav Lissovolik (διευθυντή προγραμματισμού της λέσχης του Valdai), τον Glenn Diesen (συγγραφέα του «η ρωσική γεωοικονομική στρατηγική για την ευρύτερη ευρασία») και τον Sergey Karaganov (κοσμήτορα της σχολής παγκόσμιας οικονομίας και διεθνών υποθέσεων σε κάποιο μη κατονομαζόμενο πρωτοκλασσάτο  ρωσικό πανεπιστήμιο):

… Αν το τωρινό ρωσικό πολιτικό σύστημα μπορεί να χαρακτηριστεί αυταρχικό – ή, όπως ισχυρίζονται το Παρίσι και το Βερολίνο, υπέρμαχο του «α λα καρτ φιλελευθερισμού» [illiberalism] – οι κορυφαίοι ρώσοι ακαδημαϊκοί υποστηρίζουν ότι η οικονομία της αγοράς που προστατεύεται από μια υποστηρικτική, μετριοπαθή στρατιωτική δύναμη αποδίδει πιο αποτελεσματικά απ’ την δυτική φιλελεύθερη δημοκρατία, που σπαράσσεται απ’ την κρίση…

Αν σας απασχολούν τέτοια ζητήματα (θα έπρεπε να απασχολούν τους πάντες, αλλά τρέχα γύρευε): οι ρώσοι ακαδημαϊκοί εκθειάζουν την αποτελεσματικότητα του ρωσικού και του κινεζικού καπιταλιστικού μοντέλου, όπου η οικονομία της αγοράς συνδυάζεται (στη διοικητική / κρατική σφαίρα) με υποστηρικτικές, μετριοπαθείς, στρατοαστυνομικές δυνάμεις – κι όλα τα παρεπόμενα.

Μήπως, όμως, η παρατήρηση αυτή αφορά, στην εξέλιξη των πραγμάτων, και τις «δυτικές φιλελεύθερες δημοκρατίες»; Μήπως οι «καταστάσεις έκτακτης ανάγκης» (οφειλόμενες, γαμώτο, δεν θέλαμε αλλά δεν γίνεται κι αλλιώς, σ’ αυτήν την καταραμένη παλιοτρομοκρατία· ή, αν χρειαστεί, σε άλλα μείζονος σημασίας «εθνικά ζητήματα») είναι ο βιαστικός βηματισμός της «α λα καρτ δημοκρατίας», ο δρόμος που αντιστοιχεί στο ιστορικό / πολιτικό παρελθόν της «δημοκρατικής δύσης»; Ρωτάμε μήπως;

Μήπως οι «συμπτώσεις» (των εντυπώσεων…) είναι κάτι πολύ πιο οργανικό απ’ ό,τι μπορεί να καταλάβει η εμπορευματικά / θεαματικά αποικισμένη σκέψη των υπηκόων του (δυτικού) καπιταλισμού (συμπεριλαμβανομένων διάφορων θλιβερών δήθεν «εχθρών» του…), στη φάση της κρίσης / αναδιάρθρωσης και της διαρκούς Αλλαγής Παραδείγματος; Μήπως η στρατιωτικοποίηση της «φυσικής» και της ψηφιακής δημόσιας και ιδιωτικής σφαίρας (με αφορμές που μπορεί να είναι αιματηρές αλλά, σαν τέτοιες, συγκινησιακά φορτισμένες, σταθερά βραχυκυκλωματικές) είναι η υποχρεωτική, «οργανική» τάση της καπιταλιστικής εξουσιαστικής «βιοπολιτικής», ειδικά (αν και όχι αποκλειστικά) στη φάση της όξυνσης του ενδοκαπιταλιστικού ανταγωνισμού στους καιρούς μας; Ρωτάμε μήπως;

Μεγάλοι άνθρωποι είστε, αν θέλετε να αναρωτηθείτε θα το κάνετε. Αφήνουμε την δική μας αναλυτική απάντηση για αργότερα…

“Η μεγάλη αντικατάσταση”

Πέμπτη 13 Δεκέμβρη. Τον περασμένο Απρίλη ο σοσιαλφιλελεύθερος Macron κάλεσε τους καθολικούς παπάδες να «ξαναεμπλακούν» με την «πολιτική σκηνή», και να «ανακατασκευάσουν» τις σχέσεις ανάμεσα στην εκκλησία και το κράτος. «Ένας γάλλος πρόεδρος που δεν ενδιαφέρεται για την εκκλησία και τους καθολικούς κινδυνεύει να αποτύχει στα καθήκοντά του» δήλωσε.

Μοιάζει παράξενη η έκκληση της σοασιαλφιλελεύθερης πολιτικής βιτρίνας, αν ληφθεί υπόψη ότι το γαλλικό κράτος είναι ανεξίθρησκο απ’ την εποχή της επανάστασης, το 1789. Όχι πια! Διακριτικά το γαλλικό καθολικό παπαδαριό ξανακαλείται να «πράξει το εθνικό του καθήκον»: απέναντι στην «μεγάλη απειλή» που λέγεται μετανάστες / πρόσφυγες μουσουλμανικού θρησκεύματος…

Το χριστιανικό παπαδαριό αναβαθμίζεται σε στρατηγικό εταίρο του πρωτοκοσμικού, ευρωπαϊκού ρατσισμού – και δεν μιλάμε για το ελλαδιστάν όπου αυτή η στρατηγική σχέση βρίσκεται, σε όλη της την έκταση, εδώ και διακόσια σχεδόν χρόνια στον πυρήνα του κράτους / παρακράτους. Οι πολιτικοί και οι αρμόδιες δημόσιες υπηρεσίες στη γαλλία έχουν την ευθύνη να φροντίζουν ότι τα παιδιά στα σχολεία θα τρώνε τακτικά χοιρινό· ότι δεν θα υπάρχουν πισίνες αποκλειστικά για γυναίκες (μουσουλμάνες, προφανώς…) και ότι τα ψιλικατζίδικα θα πουλάνε οπωσδήποτε αλκοόλ, έστω μπύρες. Τα μήντια προωθούν την «απειλή» της «μεγάλης αντικατάστασης», της «αντικατάστασης» υποτίθεται των λευκών ευρωπαίων από τους μουσουλμάνους εισβολείς. Και, φυσικά, το γαλλικό σύμπλεγμα της ασφάλειας κρατάει σε μόνιμη ισχύ το «καθεστώς έκτακτης ανάγκης»: αρκεί η διαμαρτυρία ενός λευκού γάλλου και οι «ανησυχίες» του για τους μουσουλμάνους γείτονές του για να εισβάλει η αστυνομία για «έλεγχο ριζοσπαστικοποίησης»…

Για το γαλλικό κράτος / κεφάλαιο και την μάζα των κοινωνικών λακέδων τους υπάρχει ειδικός λόγος να επαναλαμβάνουν αυτά που ξέρουν από παλιά, βελτιωμένα – απ’ τους ένδοξους καιρούς της αποικιοκρατίας τους στην αλγερία. Τώρα η ζώνη στρατιωτικής έντασης του γαλλικού ιμπεριαλισμού βρίσκεται κάτω απ’ την Σαχάρα, στη ζώνη του Sahel. Σενεγάλη, μαυριτανία, μάλι, μπουρκίνα φάσο, τσαντ είναι μερικά μόνο απ’ τα κράτη στα οποία ο γαλλικός στρατός (μαζί ή διακριτικά χώρια απ’ τον αμερικανικό) έχει αναλάβει την προάσπιση των αναγκών του γαλλικού καπιταλισμού σε στρατηγικές πρώτες ύλες: πετρέλαιο, ουράνιο, κλπ. Αυτή η «σιωπηλή» κατοχή / αποικιοποίηση αλληλοστηρίζεται με αυταρχικά καθεστώτα· πράγμα που ενισχύει τον άγριο πολιτικό προσοδισμό τους. Η φτώχια και η μιζέρια του μεγαλύτερου τμήματος των γηγενών είναι το γνωστό επακόλουθο: να τι προκαλεί την «εισβολή» στο ευρωπαϊκό κάστρο…

Παρά την (λίγο πολύ υπερτιμημένη, λόγω Μάη του ’68) «φήμη» πολιτικού ανταγωνισμού στην γαλλική κοινωνία, και παρά τα κατά καιρούς επιμέρους κοινωνικά ξεσπάσματα, ο βασικός πυρήνας της καπιταλιστικής ομαλότητας στη γαλλία παραμένει μόνιμα στο απυρόβλητο. Όπως συμβαίνει όλο και περισσότερο σ’ όλο τον αναπτυγμένο καπιταλιστικά κόσμο για τα «εθνικά» αφεντικά και την μάζα των μικροαστών λακέδων τους, ο αντιμουσουλμανικός ρατσισμός είναι πολεμικό σχέδιο. Απέναντι σ’ αυτόν ο φιλομεταναστευτικός ανθρωπισμός δεν είναι (και ούτε θα μπορούσε να είναι) το αντισχέδιο. Παρότι μπορεί, υπό κάποιες προϋποθέσεις, να προσφέρει κρίσιμες και χρήσιμες ανάσες στους «ανεπιθύμητους», είναι αναγκασμένος ακόμα και να υποχωρεί όταν τα κράτη βάζουν σε εφαρμογή «τα μεγάλα κόλπα» τους. Όσο πρακτικά χρήσιμος κι αν είναι ο ανθρωπισμός είναι υπερβολικά φιλειρηνικός για να μπορεί να αντιμετωπίσει τις διανοητικές, ιδεολογικές και θεσμικές ερπύστριες του αντιμουσουλμανικού ρατσισμού (και τα συμφέροντα που τις καθοδηγούν).

Το γνωστό σημείο…

Τετάρτη 12 Δεκέμβρη. Πριν 4 ημέρες, το προηγούμενο Σάββατο (το σημείο βρασμού) γράφαμε:

…

Σ’ αυτό το ιστορικό σημείο το γαλλικό καθεστώς καταφεύγει σ’ ένα φασιστικής προέλευσης μεγαΘέαμα εθνικής ενότητας μέσω δημόσιας τάξης. Ο βούρκος των social media (οι απειλές για δολοφονίες…) βοηθάει· αν δεν έχουν κατασκευαστεί αυτά τα «υλικά» (οι κάθε είδους απειλές) επί τούτου…

Όμως οι επιδόσεις του γαλλικού κράτους σε προηγούμενες παραλλαγές του ίδιου έργου «εθνική ενότητα μέσω δημόσιας τάξης» (κωδικός «ισλαμική τρομοκρατία»…) έχουν συγκροτήσει ένα ανθρωποφάγο βιογραφικό, εδώ και δεκαετίες.

Υπάρχει, βέβαια, μια διαφορά τώρα: το ζητούμενο δεν είναι η σιωπή για τον στρατιωτικό έλεγχο κάποιων αποικιών (εντός ή εκτός εισαγωγικών) αλλά η ίδια η μητρόπολη σαν πεδίο συγκρούσεων, ακόμα και παραφοράς. Πρόκειται για κάτι εντελώς διαφορετικό… Είναι ένα σκαλί πάνω σε σχέση με την μόνιμη «κατάσταση έκτακτης ανάγκης» (έκτακτης νομοθεσίας) που ισχύει στη γαλλία (εναντίων των πάντα ύποπτων μαγκρεμπιανών)· στην οποία κατάσταση, και πάλι, κανένα κίνημα δεν εναντιώθηκε πειστικά…

Ελέγχει το βαθύ γαλλικό κράτος τους original φασιστικούς μηχανισμούς στο εσωτερικό του; Ή παίζει με την φωτιά;

…

Πριν δυο μέρες, προχτές, ημέρα Δευτέρα (το σημείο εξάτμισης) βιαστήκαμε να χαρούμε:

Το γαλλικό κράτος σκηνοθέτησε το περασμένο Σάββατο το μεγαΘέαμα της εθνικής ενότητας μέσω δημόσιας τάξης – ευτυχώς χωρίς αίμα (γιατί και τέτοια είχαν ακουστεί…).

Αποδεικνύεται, δυστυχώς, ότι το θέαμα της εθνικής ενότητας μέσω δημόσιας τάξης είχε και “ψιλά γράμματα”: ήταν εύστοχος ο παλιοτρομοκράτης (απ’ τη λίστα των υπόπτων “τρομοκρατίας” της γαλλικής ασφάλειας, όπως συνήθως “ποινικός” και ποιος ξέρει τι άλλο – δουλεύει η υπηρεσία…) χτες στο Στρασβούργο. Τόσο εύστοχος ώστε αν (λέμε “αν”) την ευθύνη της επίθεσης – στο – ψαχνό αναλάβει ξανά κανάς παλιοIsis (υπάρχει ακόμα; είναι διαθέσιμος; ή θα εφευρεθεί κάτι καινούργιο;) κάθε λογικός άνθρωπος θα πρέπει να το συμπεράνει: η καρδιά, η κορυφή της παγκόσμιας πολιτικής σκέψης, της «σύλληψης της στιγμής», του timing, της ευστοχίας της δράσης, κτυπάει σε κάποια απ’ τις ερήμους της συριακής ή της ιρακινής επικράτειας… Ε;

Σε κάθε περίπτωση, επειδή κακοπροαίρετοι και φιλύποπτοι όντες το γράψαμε (ας πούμε: έγκαιρα), θα το επαναλάβουμε:

…Όμως οι επιδόσεις του γαλλικού κράτους σε προηγούμενες παραλλαγές του ίδιου έργου «εθνική ενότητα μέσω δημόσιας τάξης» (κωδικός «ισλαμική τρομοκρατία»…) έχουν συγκροτήσει ένα ανθρωποφάγο βιογραφικό, εδώ και δεκαετίες…

Ξέρουμε για ποιο πράγμα μιλάμε… Οι γάλλοι υπήκοοι (κάνουν ότι) δεν ξέρουν. Τι κρίμα! Είναι ένα πράγμα ο φωσφοριζέ θυμός του μικροαστού που του έμεινε το όχημα από καύσιμα, και εντελώς αντίθετο η γνώση του τι συμβαίνει στις (καπιταλιστικές / κρατικές) λεωφόρους στις οποίες απολαμβάνει να κυκλοφορεί…