Τρίτη 5 Φλεβάρη. Θεωρητικά, τα ευρωπαϊκά καθεστώτα είχαν μια εναλλακτική στους σχεδιασμούς του ψοφιοκουναβιστάν: να προωθήσουν (βάζοντας στο κόλπο και τον ερειπωμένο οηε) μια «μεσολαβητική διαδικασία» μεταξύ καθεστώτος Μαδούρο και αντιπολίτευσης. Δεν έχει τόση σημασία πότε και αν θα οδηγούσε κάπου μια τέτοια «πολιτική». Σημασία έχει ότι θα στερούσε τους Bolton, Abrams και σία απ’ τα περιθώριά τους.
Αντί γι’ αυτό προτίμησαν να συνταχτούν πίσω απ’ την Ουάσιγκτον. Γιατί; Έχουν πληροφορίες ή εκτιμήσεις ότι ο αμερικανικός σχεδιασμός είναι προχωρημένος και θα αποδειχθεί νικηφόρος, οπότε δεν θέλουν να χάσουν την ευκαιρία στο πλιάτσικο; Ή, απλά, φοβούνται την δυναμική της οικονομικής επιρροής του κινεζικού καπιταλισμού στη λατινική αμερική (με την φανερή ή λιγότερο φανερή υποστήριξη των ρωσικών όπλων) και προσπαθούν να την ανασχέσουν μέσω united states;
Είναι γεγονός ότι η λατινική αμερική (και όχι μόνο η βενεζουέλα) έχει διάφορες πρώτες ύλες, που ενδιαφέρουν τα μέγιστα τους διάφορους ευρωπαϊκούς καπιταλισμούς που ζορίζονται. Είναι επίσης γεγονός ότι μετά την εκλογή του φασίστα Bolsonaro στη βραζιλία και τα πρώτα «σκάνδαλα» που δημοσιοποιούνται σε βάρος του, ο πειρασμός για «δημιουργικές καταστροφές» εδώ ή εκεί είναι μεγάλος – ειδικά όταν το ευρωπαϊκό φρούριο «δεν κινδυνεύει» από βάρκες με λατινοαμερικάνους μετανάστες.
Η ασταμάτητη μηχανή έχει όμως την εντύπωση ότι αυτές οι ευρωπαϊκές βιαστικές και κατ’ αρχήν εικονικές αναγνωρίσεις της μαριονέτας Guaido πάσχουν κι απ’ αυτό: δέος απ’ την μια και υποτίμηση απ’ την άλλη της κινεζικής και ρωσικής ιμπεριαλιστικής τακτικής και σ’ αυτό το μέρος του κόσμου. Πιθανολογούμε μια ανανεωμένη εκδοχή του «σεναρίου λιβύη», όταν ήταν το Λονδίνο και το Παρίσι που, για τα δικά τους άμεσα συμφέροντα, «έπεισαν» την Ουάσιγκτον (διοίκηση Obama) να βάλει άμεσα το στρατιωτικο της know how στην ανατροπή του Καντάφι – την Ουάσιγκτον που δεν έβλεπε άμεσο όφελος απ’ την υπόθεση.
Είναι ένας κυνικός υπολογισμός, αλλά είναι υπολογισμός κρατικο/καπιταλιστικός: η ψοφιοκουναβική Ουάσιγκτον να πετάξει το Πεκίνο και την Μόσχα απ’ τη λατινική αμερική, έτσι ώστε οι υπόλοιποι να μαζέψουν ότι δεν θέλει ή δεν προλάβει «ο στρατηγός των gringos».
Αν είναι έτσι (κι αυτό μένει να φανεί) οι ευρωπαϊκοί ιμπεριαλισμοί πάσχουν ήδη απ’το σύνδρομο η δυναστεία των Μινγκ προ των πυλών – και ταυτόχρονα το απωθούν…
(φωτογραφία: Στις αρχές του 15ου αιώνα, πολύ πριν τα ευρωπαϊκά παλάτια αρχίσουν να χρηματοδοτούν τυχοδιώκτες για να εξερευνήσουν τις θάλασσες και τις στεριές του πλανήτη, η δυναστεία των Μινγκ είχε φτάσει με τον στόλο της παντού. Όχι μόνο στην κοντινή ανατολική ασία, αλλά στην αφρική και στην αμερική, νότια και βόρεια. Το ναυτικό των Μινγκ είχε έως και εννιακάταρτα (!) πλοία, πολλαπλάσιου μεγέθους απ’ τα ευρωπαϊκά έναν αιώνα μετά, στελεχωμένα (πέρα από έμπειρους αξιωματικούς και πληρώματα) με κάθε είδους επιστήμονες της κινεζικής αυτοκρατορίας.
Το γιατί η δυναστεία των Μινγκ δεν κατέκτησε τον κόσμο τότε έχει ενδιαφέρουσα εξήγηση, που δεν είναι του παρόντος. Το ότι ο κινεζικός καπιταλισμός το επιχειρεί τώρα δεν μπορεί παρά να τρομάζει, ομολογημένα ή ανομολόγητα, πολλούς).