Tag: τουρκία

Ο σοφός γέρων

Πέμπτη 23 Μάη. … Πολύ αίμα χωρίζει έλληνες και τούρκους. Όμως, όπως και στη γαλλογερμανική περίπτωση, τα οφέλη από μιαν ενδεχόμενη στενή συνεργασία θα ήσαν τεράστια. Τα ελληνικά και τα τουρκικά εδάφη ελέγχουν από κοινού ένα σημαντικό παγκόσμιο σταυροδρόμι. Αυτή η γεωγραφική θέση εξασφάλισε την ισχύ και την αίγλη της βυζαντινής και της οθωμανικής αυτοκρατορίας, πριν οι εμπορικές ροές στραφούν προς τον Ατλαντικό. Σήμερα, η ραγδαία άνοδος της κίνας στο παγκόσμιο στερέωμα ανανεώνει τις παλαιές γεωοικονομικές λογικές. Μπορούν, άραγε, η ελλάδα και η τουρκία να ακολουθήσουν τη γαλλογερμανική εμπειρία, ώστε να συν-αξιοποιήσουν τις νέες δυνατότητες;

… Ο γεωπολιτικός ορίζων της περιοχής μας είναι σκοτεινός. Η ελλάδα δεν μπορεί να επηρεάσει τις μεγάλες γεωπολιτικές ανακατατάξεις, τις συνέπειες των οποίων υφίσταται αναγκαστικά. Μπορεί, όμως, να εξασφαλίσει το εθνικό οικοδόμημα, καλλιεργώντας σχέσεις καλής γειτονίας.

Ανάλογα είναι και τα τουρκικά συμφέροντα. Πρέπει να κινητοποιηθεί η διπλωματία προς την κατεύθυνση της συνδιαλλαγής, όχι μόνο για να αντιμετωπιστούν οι άμεσοι κίνδυνοι, αλλά και για να διατηρηθεί η ελπίδα για μια ελληνοτουρκική συνεννόηση, στο πρότυπο της γαλλογερμανικής.

Είναι πολλά τα μακροπρόθεσμα εθνικά διακυβεύματα για να θυσιαστούν στον βωμό κάποιων, κυρίως ξένων, οικονομικών συμφερόντων. Δεν πρέπει οι υδρογονάνθρακες να γίνουν και στα καθ’ ημάς πηγή δεινών.

Αυτά έγραφε ανάμεσα σε άλλα σ’ ένα μικρό άρθρο του στην καθεστωτική «καθημερινή», στις 19 Μάη, ο Γιώργος Πρεβελάκης. Δεξιός πατριώτης (αλλά όχι φασίστας!) ο 70χρονος σήμερα Πρεβελάκης, καθηγητής γεωπολιτικής στη Σορβόνη, ένας απ’ τους ελάχιστους δεξιούς διανοούμενους που αξίζουν προσοχή για τις απόψεις τους (συμπεριλαμβανόμενης, πάντα, της κριτικής προς αυτές), ομολογεί έμμεσα αλλά καθαρά ότι το «βλέπει το έργο»: η ελληνική ιδέα της ιμπεριαλιστικής αντιτουρκικής «περικύκλωσης της ανατολικής Μεσογείου» μέσω της ελληνο-ισραηλινο-αμερικανο-αιγυπτιακής συμμαχίας θα γίνει «πηγή δεινών». Δεν λέει καθαρά ούτε υπονοεί ποιά θα είναι αυτά· χρειάζονται, όμως, ικανότητες προφήτη για να καταλάβει κανείς;

Ο δεξιός καθηγητής Πρεβελάκης προτείνει σχεδόν ανοικτά αυτό που είναι το ανάθεμα για κάθε ντόπιο πατριωτικοφασίστα, δεξιό ή αριστερό: την συνδιαχείριση (με την Άγκυρα) των όποιων κοιτασμάτων· και μια στρατηγική συνεργασία / συμμαχία ανάμεσα στα δύο κράτη. Θεωρεί μια τέτοια στρατηγική συνεργασία σαν τον μόνο παράγοντα «σταθεροποίησης» στην ευρύτερη περιοχή… Θα μπορούσε να το θέσει και διαφορετικά: μόνο έτσι θα μπορούν να πουλήσουν και τα δύο κράτη / κεφάλαια (ειδικά όμως το ελληνικό) πολύ ακριβά το τομάρι τους στον εντεινόμενο ενδοκαπιταλιστικό ανταγωνισμό…

(Το γιατί ο ηθικός αυτουργός και υποστηρικτής της σφαγής στην πλατεία Maidan του Κίεβο αμερικάνος πρεσβευτής Pyatt έχει αγαπήσει τόσο το φαιορόζ γκουβέρνο, το έχει εξηγήσει ο ψεκασμένος “εταίρος”, μέσα απ’ την θητεία του σαν υπ.αμ….

Ας πάει, όμως, το κοπάδι να ψηφίσει, χωρίς να ζητήσει εξηγήσεις από πουθενά και από κανέναν…)

H δική μας τύφλα

Πέμπτη 23 Μάη. Εκείνο που προφανώς ξέρει (αλλά δεν μπορεί να πει ανοικτά) ο δεξιός καθηγητής γεωπολιτικής Πρεβελάκης, είναι πως η πρότασή του απαιτεί απ’ τις εντόπιες πολιτικές βιτρίνες την ρήξη τους με τα συμφέροντα των δύο βασικότερων πυλώνων τους, των δύο βασικότερων στηριγμάτων τους: της εκκλησίας και του εφοπλισμού!! Ειδικά τα συμφέροντα του νο 1 «εθνικού κεφάλαιου» είναι τόσο καθοριστικά (αναμενόμενο!!!) σ’ αυτό που ονομάζεται «εξωτερική πολιτική» του ελληνικού failed state ώστε ούτε καν μια λογική διαχείριση του «κυπριακού προβλήματος» δεν μπορούν να διανοηθούν οι πολιτικές βιτρίνες.

Κι αν δεν μπορείς να «λύσεις επίσημα» ένα «πρόβλημα» που δημιούργησες και είναι ουσιαστικά λυμένο απ’ το 1974, πως να τολμήσεις να γυρίσεις την πλάτη σε «παραδοσιακούς συμμάχους» όπως το Λονδίνο και η Ουάσιγκτον; Αφού, δεν υπάρχει καμμία αμφιβολία, η στρατηγική συνεργασία της Αθήνας με την Άγκυρα, πέρα απ’ την εσωτερική εθνικιστική μυθολογία, θα είχε αυτούς σαν εχθρούς.

Αυτό που απλώνεται μπροστά μας, σαν σύγχρονη εργατική τάξη εδώ και τουλάχιστον 3 χρόνια, είναι ο ελληνικός ιμπεριαλισμός και η διαχείρισή του, που δεν πρόκειται να αναιρεθούν από μια έκλαμψη στα μυαλά των ντόπιων αφεντικών! Με Πρεβελάκη ή χωρίς… Οι συμμαχίες τους (ελληνο-ισραηλινή, ελληνο-αμερικανική, ελληνο-αιγυπτιακή) είναι συγκεκριμένη συστράτευση μέσα στον εξελισσόμενο 4ο παγκόσμιο πόλεμο, για συγκεκριμένους λόγους και για την εξυπηρέτηση συγκεκριμένων συμφερόντων (πρώτα απ’ όλα του νο 1 εθνικού κεφάλαιου).

Είναι κωμικοτραγικό το ότι ένας δεξιός, συντηρητικός, «πατριώτης» πανεπιστημιακός σαν τον Πρεβελάκη βλέπει εκείνα που απωθεί η τάξη μας (άσχετα με τις προτάσεις του). Είναι κωμικό επειδή μοιάζει σαν «η φωνή της λογικής» που είναι τέτοια επειδή βρίσκεται μακριά, εκτός συνόρων. Είναι ταυτόχρονα τραγικό επειδή τα «δεινά» απ’ τους προσανατολισμούς του ελλαδιστάν δεν κατανέμονται με ταξική αναλογία, περισσότερα προς τα πάνω της κοινωνικής ιεραρχίας· μοιράζονται ανάποδα. Προορίζονται για τις δικές μας καμπούρες.

Τις ελληνικές ιμπεριαλιστικές συμμαχίες τις πληρώνουμε ήδη: ηθικά, διανοητικά, συναισθηματικά! Τις πληρώνουμε πολύ λιγότερο από άλλους εδώ γύρω, ωστόσο τις πληρώνουμε. Κι αυτές οι «πληρωμές» μοιάζουν τόσο εδραιωμένες, ώστε οι επόμενες “δόσεις” είναι πολύ κοντύτερα απ’ ότι οι μικροαστικές απωθήσεις εννοούν.

Όχι, η ασταμάτητη μηχανή δεν προωθεί την εγκατάλειψη των μετώπων της εργατικής αντίστασης με μια βαλίτσα για κάποιο κρησφύγετο αλλού· στο αντίθετο προσβλέπει, γι’ αυτό χτικιάζει. Αλλά χρειάζονται κότσια και απόδραση απ’ όλες τις αδράνειες και τις υπεκφυγές που μας έχουν επικηρύξει, σαν αυτόνομους εργάτες, σαν πολιτικό «ταμπού».

Idlib

Πέμπτη 16 Μάη. Κάπως μακριά (ως τώρα) απ’ την «πρώτη γραμμή» της διεθνούς δημαγωγίας, ο συριακός στρατός (με την βοήθεια των ρωσικών βομβαρδιστικών) έχει ξεκινήσει μια κάποια εισβολή στον θύλακα του Idlib, απ’ το νότο. H επίθεση, που ξεκίνησε στις 28 Απρίλη, έχει πιέσει τους αντικαθεστωτικούς «τζιχαντιστές» της Hayat Tahrir al-Sham (η μακράν ισχυρότερη ένοπλη οργάνωση μέσα στον θύλακα) που σε κάποιες περιπτώσεις εγκαταλείπουν τις θέσεις τους αμαχητί.

Κάποιοι «πονηροί» (ή, απλά, πληρωμένοι) θέλουν να βλέπουν σ’ αυτήν την εισβολή «ρήξη» στις σχέσεις ανάμεσα στην Άγκυρα (που υποστηρίζει υποτίθεται την HTS) και την Μόσχα (που την βομβαρδίζει). Εκείνο που κανείς δεν αναφέρει είναι ότι η HTS κατηγορεί την Άγκυρα – ότι δεν κάνει κάτι για να την προστατέψει! Και πράγματι, ο τουρκικός στρατός που υπάρχει στην περίμετρο του θύλακα είναι επιεικώς “ουδέτερος”· ακόμα κι όταν κατά λάθος κτυπήθηκαν απ’ το συριακό πυροβολικό δυο τουρκικά «παρατηρητήρια». Ας δούμε λοιπόν περιληπτικά τι συμβαίνει στο Idlib.

Οι ένοπλοι που έχουν συγκεντρωθεί στον θύλακα σαν ηττημένοι σε όλους τους υπόλοιπους στη συριακή επικράτεια ελέγχονται (ακόμα σε ικανό βαθμό) όχι απ’ την Άγκυρα αλλά απ’ τον τοξικό και τον μέντορά του στο Ντουμπάι. Η Άγκυρα θα ήθελε να τους σκουπίσει· και εμφανίστηκε όντως σαν «προστάτης» τους μέσα στο μπλοκ της Αστάνα. (Η προστασία ήταν φυσικά υπό όρους).

Παρά την έκθεση του σαουδαραβικού καθεστώτος μετά την δολοφονία του Khashoggi και την πίεση που άσκησε η Άγκυρα στον τοξικό γι’ αυτήν την υπόθεση, ο άλλος «τοξικός», των εμιράτων, κατάφερε να διαφύγει τον κίνδυνο του στριμώγματος. Και φαίνεται πως μαζί με τον υποβαθμισμένο μεν αλλά υπαρκτό τοξικό του Ριάντ εξακολουθούν να έχουν (χρηματική…) επιρροή στους «τζιχαντιστές» της HTS στο Idlib.

Πως αποδεικνύεται αυτό; Απ’ τις πρόσφατες επιθέσεις τους κατά της ρωσικής αεροπορικής βάσης στο Khmeimim, όχι μόνο με drones αλλά, για πρώτη φορά, και με πυραύλους! Οι επιθέσεις αναχαιτίστηκαν, αλλά προέκυψε ότι ο θύλακας του Idlib και οι θέσεις της HTS σ’ αυτόν «παραείνα κοντά”, σε απόσταση βολής απ’ την ρωσική βάση.

Οι επιθέσεις αυτές ήταν σαφέστατη παραβίαση των όρων που είχε βάλει η Άγκυρα (και μέσω αυτής το σύνολο του μπλοκ της Αστάνα) για να μην ισοπεδώσουν το Idlib. Συνεπώς η σε εξέλιξη επίθεση έχει έναν σαφή στόχο: να «ανεβάσει» τους αντικαθεστωτικούς προς τα βόρεια, τόσο όσο χρειάζεται για να μην απειλούν το Khmeimin, καταστρέφοντας τις υποδομές τους. Εξηγείται έτσι μια χαρά το γιατί η Άγκυρα δεν ανακατεύεται: προφανώς συμφωνεί με την επίθεση, και πολύ θα ήθελε να δει την HTS να εγκαταλείπει τις μακρινές φιλίες της με τις πετροχούντες των “bin”, και να συχρονιστεί μαζί της.

Φυσικά το καθεστώς Erdogan δεν μπορεί να πει ανοικτά «γειά σας χέρια σας» στον στρατό του Άσαντ και του Putin! Θα πρέπει να συνεχίζει να το παίζει ο «ιδανικός προστάτης» του Idlib…. Έτσι, ενώ εμποδίζει όσους ένοπλους αντικαθεστωτικούς ελέγχει στα βόρεια να πάρουν μέρος στην “υπεράσπιση του θύλακα” κάνοντας επιθέσεις σε συριακές θέσεις, απ’ την άλλη κατηγορεί το καθεστώς Άσαντ (ποιον άλλον;) ότι “προσπαθεί να υπονομεύσει τις σχέσεις Άγκυρας – Μόσχας”. Αστεία δήλωση αφού τα ρωσικά βομβαρδιστικά κάνουν την κυρίως δουλειά στην εκκαθάριση στα νότια του θύλακα απ’ τον στρατό του Άσαντ!

Εννοείται πως αυτοί οι βομβαρδισμοί σκοτώνουν και άμαχους. Υπολογίζονται σε 170 ως τώρα. Περίπου 150.000 έχουν ξεσπιτωθεί απ’ τα νότια, για να γλυτώσουν τις βόμβες, και έχουν μετακινηθεί προς το κέντρο του θύλακα. Ο μιλιταριστικός κυνισμός προβλέπει, όντως, την εκκένωση αυτής της νότιας ζώνης και απ’ τους άμαχους – αφού άλλωστε είναι οι οικογένειες των ενόπλων της HTS.

Θα είναι ωστόσο προτιμότερο οι οπλαρχηγοί εκεί να κάνουν μια καινούργια συμφωνία και να την τηρήσουν· παρά να γαργαλάνε τα “φιλάνθρωπα ένστικτα” του ψόφιου κουναβιού στην μακρινή Ουάσιγκτον.

Αλλά ο κόσμος δεν είναι λογικός. Αν οι πετροχούντες της αραβικής χερσονήσου θεωρούν ότι δεν έχουν ηττηθεί στο συριακό πεδίο μάχης, έχουν το χρήμα να συνεχίσουν να αγοράζουν οπαδούς… Κι αν αυτοί σκοτώνονται; Σιγά!

Η πανούκλα του εθνικισμού 1

Κυριακή 12 Μάη. Και του ιμπεριαλισμού· είναι δίδυμοι. Στα μέρη μας εκδηλώνεται μια ορισμένη «νευρικότητα» (με καταγγελίες και λοιπά) για την εμφάνιση του τουρκικού γεωτρύπανου νότια της τουρκίας, σε περιοχή που η Λευκωσία και η Αθήνα έχουν βαφτίσει αυθαίρετα «κυπριακή αοζ». Η αλήθεια είναι (για να είμαστε σωστοί) πως αυτή η νευρικότητα / οι καταγγελίες είναι μάλλον χαμηλών τόνων. Και πάντως καθόλου του είδους «να πάει ο στόλος μας να βυθίσει το παλιοΦατίχ» (το γεωτρύπανο)!! Ωστόσο με πλήρη εθνική ενότητα ο μύθος της «τουρκικής επιθετικότητας» συντηρείται, μαζί με όλα τα κοσμητικά για τον Ερντογάν…

Έγκαιρα είχαμε διατυπώσει την άποψη ότι το ελληνικό σχέδιο περικύκλωσης της ανατολικής Μεσογείου, δηλαδή ουσιαστικά του αποκλεισμού της Άγκυρας απ’ την αοζ που δικαιούται, απέτυχε. Αμερικανοποιήθηκε μεν το σχέδιο, αλλά με εντελώς διαφορετικούς στόχους και προσανατολισμούς. Βασικό στοιχείο του ελληνικού σχεδιασμού ήταν η ακύρωση οποιασδήποτε «λύσης για το Κυπριακό», κάτι που τελευταία φορά έγινε στην ελβετία, στα τέλη του 2016 και στο πρώτο μισό του 2017, όταν η ελληνική «εθνική γραμμή» μαξιμάριζε ξετσίπωτα…

Πέρασε όμως ο καιρός. Με τα τωρινά δεδομένα το ελληνικό καθεστώς είναι υποχρεωμένο να γίνει πιο ρεαλιστικό στον αντιτουρκισμό του: ακόμα κι αν η Ουάσιγκτον δημιουργεί προβλήματα στο τουρκικό καθεστώς, έχει στόχο να το τραβήξει στα νερά της, κι όχι να το ισοπεδώσει (αφού, άλλωστε, απέτυχε το πραξικόπημα του 2016…). Αλλά ο ελληνικός ρεαλισμός φτάνει μόνο ως τους χαμηλούς τόνους των «καταγγελιών», την μετακίνηση του διακόπτη της επίσημης «δικαιολογημένης εθνικής οργής» απ’ το 10 στο 5. Παραπέρα δεν έχει.

Έχει όμως παραπέρα στη Λευκωσία! Εκεί όσοι / όσες δεν είναι φασίστες ξέρουν πολύ καλά ότι οι τουρκικές κινήσεις είναι απόλυτα προβλέψιμες, στα όρια του «φυσιολογικού». Και ότι είναι το αποτέλεσμα της «εθνικά υπερήφανης» τακτικής τορπιλισμού που ακολούθησε το δίδυμο Κοτζιά – Αναστασιάδη στην πιο πρόσφατη προσπάθεια «επίλυσης του κυπριακού»· και της ιμπεριαλιστικής συμμαχίας Αθήνας – Λευκωσίας – Τελ Αβίβ – Καΐρου, υπό την υψηλή (στρατιωτική) εποπτεία της Ουάσιγκτον.

Μέσα στην ίδια εθνική φαντασίωση σέρνεται ακόμα το φάντασμα του east med· κυρίως όμως γίνονται διαρκώς στρατιωτικές ασκήσεις…

Ένα χθεσινό άρθρο της νοτιοκυπριακής εφημερίδας «πολίτης» ξεκινάει έτσι:

Θα ήταν χρήσιμο κάποιοι πολιτικοί αρχηγοί και υψηλόβαθμα στελέχη κομμάτων να βρουν το θάρρος να μιλήσουν ανοικτά στον κόσμο για όσα πραγματικά πιστεύουν για τη δυνατότητα της Κυπριακής Δημοκρατίας να υλοποιήσει μέχρι τέλους τους βασικούς πυλώνες του ενεργειακού της σχεδιασμού, ανεξάρτητα από την επίτευξη λύσης του Κυπριακού. Άκουσα διά ζώσης πολιτικό αρχηγό να λέει «off the record», πριν 2-3 μήνες, όταν συζητούσε η Βουλή το νομοσχέδιο για το Ταμείο Υδρογονανθράκων και την ανάγκη ή όχι να διασφαλιστεί ένα ποσοστό από τα πιθανά έσοδα για τις ανάγκες των Τουρκοκυπρίων, πως αυτό που θα ψήφιζαν οι βουλευτές για τα μελλοντικά έσοδα μικρή σημασία θα είχε, αφού «χωρίς λύση του Κυπριακού ούτε ένα βαρέλι δεν θα μπορέσουμε να πουλήσουμε».

Δημοσίως βέβαια, ο συγκεκριμένος πολιτικός αρχηγός και οι πλείστοι από τους υπόλοιπους, αλλά και η κυβέρνηση, δεν χάνουν ευκαιρία να διατρανώνουν ότι οι γεωτρήσεις μας θα συνεχιστούν γιατί είναι κυριαρχικό μας δικαίωμα και οι διαπραγματεύσεις για την πώληση του επιβεβαιωμένου μας κοιτάσματος θα προχωρήσουν μέχρι τέλους και παράλληλα θα διαπραγματευόμαστε και για το Κυπριακό…

Κοροϊδεύουν δηλαδή…

Η πανούκλα του εθνικισμού 2

Κυριακή 12 Μάη. Ένα προχθεσινό άρθρο της ίδιας εφημερίδας, για το ίδιο θέμα (με τίτλο «τα επίχειρα μιας ακαταλόγιστης πολιτικής») πήγαινε έτσι:

Απευθύνομαι στους σκεπτόμενους πολίτες που μπορούν να δουν κριτικά μια δεύτερη ανάγνωση της πειρατικής ενέργειας της Τουρκίας με το γεωτρύπανο ΦΑΤΙΧ.

Ασφαλώς και είναι, από κάθε άποψη, πειρατική η τουρκική ενέργεια. Προβλέψιμη όμως στην εκτίμηση όσων παρακολουθούν το Κυπριακό. Αν πράγματι έτσι ήταν, τι έκανε ο υπεύθυνος ηγέτης της Κύπρου για να την αποτρέψει; Είχε τις δυνατότητες; Είχε επιλογές; Κι αν ναι ποιες ήταν;

Για όποιον γνωρίζει τα γεγονότα των τριών τελευταίων χρόνων το ένα και μοναδικό συμπέρασμα μιας κριτικής αποτίμησης είναι πως, ναι, είχε επιλογές. Είχε τη δυνατότητα επίτευξης μιας βιώσιμης λύσης του Κυπριακού (ουσιωδώς καλύτερης από το Σχέδιο Ανάν) που θα μετάβαλλε τις σχέσεις της Κύπρου με την Τουρκία σε σχέσεις φιλίας και συνεργασίας. Αντίθετα από τα στερεότυπα περί τουρκικής αδιαλλαξίας, τα γεγονότα δακτυλοδεικτούν τον Κύπριο ηγέτη ως τον άνθρωπο που ματαίωσε τη λύση στο Κραν Μοντανά.

Ας το πούμε ευθέως. Η Τουρκία του Ερντογάν, για λόγους που δεν υπάρχει εδώ χώρος να αναφερθούν, αποδέχθηκε το Πλαίσιο Γκουτέρες και ειδικά τις πρόνοιες που την αφορούσαν, ήτοι,

– την κατάργηση της Συνθήκης Εγγυήσεων του 1960 και την αντικατάστασή της με Μηχανισμό των ΗΕ για Ασφάλεια και εφαρμογή της λύσης, στον οποίο Μηχανισμό θα μετείχαν οι Εγγυήτριες Δυνάμεις αλλά μόνο σε συμβουλευτικό ρόλο και, οπωσδήποτε, χωρίς δικαίωμα μονομερούς επέμβασης,

– την απόσυρση όλων των κατοχικών στρατευμάτων (σε χρονοδιάγραμμα δύο περίπου χρόνων)

– την παραμονή μόνο των προβλεπόμενων από τη Συνθήκη Συμμαχίας του 1960 αγημάτων ΕΛΔΥΚ-ΤΟΥΡΔΥΚ (950-650 αντίστοιχα) με επανεξέταση σε 12 χρόνια (πρόνοια που θα μπορούσε άμεσα, σε επίπεδο Πρωθυπουργών, να μετατραπεί σε ρήτρα οριστικής αποχώρησης σε 12 ή 15 χρόνια).

…

Με την κατάρρευση της διάσκεψης ως εξ αυτής της στάσης, ο Πρόεδρος μπήκε πλέον σε μια λογική αντιπαράθεσης με την Τουρκία καθώς και με τον Τουρκοκύπριο ηγέτη Μουσταφά Ακιντζί.

Αντί άμεσης αποδοχής της πρότασης Ακιντζί για υπογραφή του Πλαισίου Γκουτέρες ως στρατηγικής συμφωνίας (Απρίλης 2018), πυροδότησε την ένταση με τις αιτιάσεις για δήθεν άλλο Πλαίσιο. Τις ίδιες αιτιάσεις, χωρίς να πείθει κανένα, επανέφερε κατά τις επαφές με την Ειδική Απεσταλμένη του ΓΓ, ώστε να μην προχωρήσει η προσπάθεια επανέναρξης μιας αποτελεσματικής διαδικασίας επίλυσης του προβλήματος. Υπαναχώρησε σε συμφωνημένα ζητήματα για διακυβέρνηση, επένδυσε στη λογική και τη ρητορική της έντασης με την Τουρκία στη λεγόμενη «πολυδιάστατη εξωτερική πολιτική με άξονα το Ισραήλ του Νετανιάχου, αγνοώντας προβλέψιμους κινδύνους. Αυτή τη στιγμή η Κύπρος πληρώνει τα επίχειρα της ακαταλόγιστης πολιτικής Αναστασιάδη.

Στην ουσία πειρατική δεν είναι η τουρκική κίνηση. Πειρατικός είναι ο ελληνικός ιμπεριαλισμός και το νοτιοκυπριακό συνεταιράκι του. Και η cool τωρινή στάση («ψυχραιμία παιδιά») μπορεί μεν να σημαίνει ότι προς το παρόν (τα αφεντικά καταλαβαίνουν πως) έχει ηττηθεί, αλλά αφού η ήττα της πειρατείας που επιχειρήθηκε στην ανατολική Μεσόγειο δεν ομολογείται από κανέναν καθαρά, κρατιέται ανοικτό το ενδεχόμενο «μήπως μελλοντικά ξαναλλάξουν τα πράγματα»…

Μήπως γυρίσει το πράγμα…

Η πανούκλα του εθνικισμού 3

Κυριακή 12 Μάη. Για παράδειγμα η καθεστωτική / φιλοκυβερνητική ελληνική ιστοσελίδα tvxs δίνει χτες το περίγραμμα του γιατί «ψυχραιμία παιδιά» (ο τονισμός στο πρωτότυπο):

«Ο Ερντογάν προσπαθεί, πολύ απλά, να μετατρέψει τις δικές του γεωπολιτικές διεκδικήσεις σε δικοινοτικά ζητήματα. Να τα βάλει, μέσω των τουρκοκυπρίων και του Ακιντζί, σε τραπέζι διαπραγμάτευσης ως ισότιμος εταίρος με την ελληνοκυπριακή πλευρά», λέει χαρακτηριστικά ο ίδιος διπλωμάτης.

Πρόκειται για μια τακτική που, εάν περνούσε, θα οδηγούσε ντε φάκτο σε υποχωρήσεις τόσο την Λευκωσία όσο και την Αθήνα. Και θα είχε προφανή επίπτωση και σε οποιαδήποτε νέα προσπάθεια επίλυσης του κυπριακού, με την Τουρκία να εμφανίζεται πλέον ως «συνιδιοκτήτης» και επί ίσοις όροις συνέταιρος στον φυσικό πλούτο της Κύπρου μέσω των τουρκοκυπρίων.

Με αυτά τα δεδομένα, το πόσο μακριά θα τραβήξει το σχοινί ο Ερντογάν βρίσκεται σε απόλυτη συνάρτηση με το μέχρι που θα φθάσει η αναμέτρηση της Αγκυρας με την Δύση, και κυρίως με τις Ηνωμένες Πολιτείες. Τόσο στην Αθήνα, όσο και στην Λευκωσία, τα σενάριο μιας πλήρους ρήξης εκεί, δεν είναι το ιδανικό. Και βάσει αυτής της παραδοχής, διπλωματικοί παράγοντες και από τις δύο πλευρές τονίζουν ότι η τρέχουσα συγκυρία απαιτεί υψηλή ψυχραιμία και λεπτούς χειρισμούς, ώστε να μην δοθεί η παραμικρή δυνατότητα και το παραμικρό άλλοθι στην Αγκυρα για «επιθετικούς αντιπερισπασμούς».

Τα γνωστά εθνικιστικά στερεότυπα: ο Ερντογάν που «τραβάει το σκοινί», ο «φυσικός πλούτος της κύπρου» (που φτάνει ως τον «φυσικό πλούτο της ελλάδας», δηλαδή όπου γουστάρουν τα αφεντικά των δύο κρατών), και ο «κίνδυνος συνιδιοκτησίας» – σε ό,τι, ιδανικά, πρέπει να μείνει ελληνική / ελληνοκυπριακή λεία…

Μ’ αυτές τις ιμπεριαλιστικές φαντασιώσεις το ελληνικό κράτος / παρακράτος / κεφάλαιο (με πρωτοπόρους τους εφοπλιστές) έκτισε την συμμαχία του με τα δύο φασιστικά καθεστώτα της περιοχής, στο Κάιρο και στο Τελ Αβίβ, γινόμενο συνεργός και συνεταίρος στη σφαγή των εργατών εδώ κι εκεί. Και έπεσε στα πόδια της Ουάσιγκτον παρακαλώντας να της δώσει βάσεις και βασούλες, μπας και… Μέχρι που η Ουάσιγκτον ήρθε πράγματι, πάνοπλη – αλλά για τους δικούς της λόγους.

Τώρα πια, μ’ αυτές τις ιμπεριαλιστικές φαντασιώσεις, τα ντόπια αφεντικά μας σέρνουν άβουλους και μοιραίους σε πόλεμο…

Αύριο; Σε έξι μήνες; Σε ένα χρόνο; Σε δύο; Δεν ξέρουμε… Όμως οι μικρόνοες (και είναι δυστυχώς η συντριπτική πλειοψηφία των “πανέξυπνων” υπηκόων) καλύτερα να μην κάνουν ξόρκια και προσευχές. Εκτός αν σκοπεύουν να ζήσουν για λίγο ακόμα… οπότε δεν τους αφορά το τι θα γίνει ούτε «σε έξι μήνες» ούτε «σε δύο χρόνια»…

Η ειρωνεία της ιστορίας

Τετάρτη 8 Μάη. Την 1η Μάη του 2003 ο τότε αμερικάνος πρόεδρος Μπους ο Β ο νεώτερος, έστεινε μια παράσταση στο κατάστρωμα ενός αεροπλανοφόρου ελλιμενισμένου στο San Diego, για να δηλώσει ότι «αποστολή εξετελέσθη». Η «αποστολή» ήταν η ανατροπή του καθεστώτος Χουσεΐν στο ιράκ… Που, κατά την γνώμη των τότε νεοσυντηρητικών, άνοιγε τον δρόμο για την «Νέα Μέση Ανατολή».

Δεκαέξι χρόνια μετά, το ίδιο αεροπλανοφόρο, το “Abraham Lincoln”, στέλνεται σε αποστολή στον περσικό κόλπο και στα πέριξ, υποτίθεται για να «νουθετήσει» τον πραγματικό νικητή εκείνης της αμερικανικής εισβολής στο ιράκ: την Τεχεράνη. Τη Τεχεράνη που, απ’ ότι φαίνεται, παρά τις κυρώσεις, τις απαγορεύσεις και τις τιμωρίες, χρειάζεται και αεροπλανοφόρα για να «βάλει μυαλό»…

Ή, διατυπωμένο με σωστό τρόπο, το αμερικανικό αεροπλανοφόρο, τα συνοδευτικά πολεμικά, και 4 «στρατηγικά βομβαρδιστικά» (που στέλνονται τις επόμενες μέρες στην περίμετρο του ιράν) πάνε μήπως συμμαζέψουν την ως τώρα ήττα της Ουάσιγκτον και των συμμάχων της στη μέση Ανατολή – στα μάτια τρίτων. Συμμάχων…

Στην ίδια ιστορική συγκυρία μερικοί απ’ αυτούς τους συμμάχους, η Λευκωσία, η Αθήνα (με αυτοσυγκράτηση, ας το παραδεχτούμε) και το Τελ Αβίβ (με τσόντα Κάιρο – τι έγινε ρε Sisi; πού χάθηκες;) προσπαθούν να συμμαζέψουν την ως τώρα ήττα τους απ’ το μπλοκ της Αστάνα εστιάζοντας σ’ ένα τουρκικό γεωτρύπανο, που κινείται σε θέσεις που στην πραγματικότητα ανήκουν στην «δυσάρεστη» τουρκική αοζ στη Μεσόγειο, αν και όποτε επισημοποιηθεί σαν τέτοια…

Τα «κακά νέα» τα ξέρουν. Το τουρκικής κατασκευής ελικοπτερο-αεροπλανοφόρο Anatolou L400 έπεσε χτες στο νερό (νωρότερα απ’ το χρονοδιάγραμμα), και τους επόμενους μήνες θα είναι «αξιόμαχο». Για να γίνουν τα δεδομένα ακόμα χειρότερα, το τουρκικό ναυπηγείο το έφτιαξε (εκ του μηδενός) μέσα σε λιγότερο από 3 χρόνια· και υπάρχει πιθανότητα να φτιαχτεί και δεύτερο, αφού τώρα υπάρχει το know how… To τι σημαίνει αυτό για τον ελληνικό ιμπεριαλισμό (και τις συμμαχίες του) δεν πρόκειται να το μάθετε, παρά μόνο ίσως σε κάποια «ψιλά»: πάνω απ’ όλα η «εθνική ανωτερότητα»!

Η όξυνση του μιλιταρισμού είναι σε βάρος μας, οπουδήποτε στην περιοχή, στον πλανήτη ή στο ηλιακό σύστημα. Θα το συνειδητοποιήσουμε με την απαραίτητη ακρίβεια και ένταση μόνο όταν ξεφορτωθούμε τα εθνικά θεωρήματα των πολεμόκαβλων αφεντικών: αφού καμμία απ’ τις αντίπαλες συμμαχίες δεν έχει το αναγνωρισμένο «πάνω χέρι» (και) στην περιοχή, αργά ή γρήγορα θα πρέπει να λύσουν τους λογαριασμούς τους με τον τρόπο που σωστά έχει ονομαστεί η υγεία της μηχανής.

Και τότε αλλοίμονο στα βατράχια που θα είναι κοιμισμένα ή αγουροξυπνημένα…

«Διεθνές ένταλμα σύλληψης»

Δευτέρα 6 Μάη. Αυτό μάλιστα! Είναι καινοτομία παγκόσμιου βεληνεκούς!!! Η (νοτιο)κυπριακή δημοκρατία (παριστάνει ότι) διαμαρτύρεται για την πλεύση ενός τουρκικού γεωτρύπανου (συνοδεία κάποιων πολεμικών) σ’ αυτά που θεωρεί την «δική της αοζ»… Και τι θα κάνει; Ααααα! Θα τους κάνει μήνυση! (Πρέπει να θεωρηθεί εντελώς αμερικανιά: “κυρώσεις” δεν μπορούμε να σας βάλουμε, τάκλιν στην καρωτίδα δεν μπορούμε να σας κάνουνε, απόβαση στις ακτές σας δεν μας παίρνει, οπότε; Θα σας τρέχουμε στα δικαστήρια!!!) Για την ακρίβεια:

… Διεξάγετε παράνομες επιχειρήσεις  στην αποκλειστική οικονομική ζώνη και στην υφαλοκρηπίδα της Κυπριακής Δημοκρατίας. Οι ενέργειες σας παραβιάζουν το διεθνές δίκαιο και τους κανόνες ασφαλείας της ναυσιπλοΐας και διαπράττετε σοβαρά ποινικά αδικήματα βάσει των νόμων της Κυπριακής Δημοκρατίας . Όσα πρόσωπα και εταιρείες εργάζονται και/ή  παρέχουν υπηρεσίες που υποστηρίζουν και υποκινούν τις παράνομες ενέργειες του ‘Φατίχ’ παραβιάζουν τα δικαιώματα της Κυπριακής Δημοκρατίας, το διεθνές δίκαιο και τους κανόνες ασφαλείας της ναυσιπλοΐας. Ως εκ τούτου θα αντιμετωπίσουν όλες τις συνέπειες στη βάση του ευρωπαϊκού και διεθνούς δικαίου και ένα διεθνές ένταλμα σύλληψης θα εκδοθεί εναντίον τους….

Αυτά, παραδόξως, δεν τα λέει κάποιος απ’ τους αξιωματούχους της (νοτικο)κυπριακής δημοκρατίας, αλλά “μήνυμα του ράδιο Κύπρος” – που θα πρέπει να είναι κάποιος σοβαρός “θεσμικός παράγοντας” εκεί, τον οποίο αγνοούσαμε…

Ωστόσο ψυχρά μιλώντας δεν υπάρχει καμμία “παρανομία”. Η Λευκωσία έχει ορίσει μονομερώς μια φαρδιά πλατιά αοζ, όπως την βόλευε, για να ακουμήσει την ακόμα πιο φαρδιά πλατιά ελληνική (όπως την βόλευε επίσης!) – αλλά αυτά είναι απλά τοπικές φαρδιές πλατιές ιμπεριαλιστικές φαντασιώσεις, που έχουν τελειώσει οριστικά. (Όμως πως να το πεις στα “παιδιά” που πιστεύουν ακόμα στον μαρμαρωμένο βασιλιά;).

Η Λευκωσία ΔΕΝ έχει καν οριοθετημένη αοζ προς τα δυτικά της, γιατί αυτή θα προέκυπτε ΜΟΝΟ μετά από συμφωνία με την Άγκυρα. Πράγμα που δεν έχει γίνει ως τώρα (προφανώς!)… Επιπλέον εννοεί να μοιράζει “άδειες γεώτρησης” για “οικόπεδα” μιας αοζ που στην συγκεκριμένη περιοχή δεν της ανήκει.

Ε, αποφάσισε η Άγκυρα ότι έχουν ωριμάσει οι συνθήκες για να ανταποδώσει, με δικά της γεωτρύπανα!… Αυτήν την ιστορία την ξέρουν και οι μαρίδες της ανατολικής Μεσογείου. Οι δηλώσεις της δόλιας κυρά Μογκερίνι είναι κωμικές: είναι υπεύθυνη μιας “εξωτερικής πολιτικής” (της ε.ε.) που σχεδόν δεν υπάρχει· κάτι σαν βασίλισσα ενός ανύπαρκτου θρόνου. Οπότε, τελικά, είναι αμμουδερό το χώμα απ’ όπου φυτρώνουν τα λόγια της…

Ωστόσο οι απειλές για “μηνύσεις” και “διεθνές ένταλμα σύλληψης”, μέσα στη γελοιότητά τους, έχουν κάτι αυθεντικά ελληνοκυπριακό (και ελληνικό). Μόλις ο γενικός εισαγγελέας της Λευκωσίας ξεμπερδέψει όχι μόνο με τον φασίστα, καραβανά γυναικοκτόνο αλλά και με την πάταξη του ελληνοκυπριακού θεσμικού και κοινωνικού ρατσισμού (το σύμπαν τους πήρε χαμπάρι: οι γυναίκες εξαφανίζονταν η μία μετά την άλλη, κι αυτοί, γνήσιοι πρωτοκοσμικοί φασίστες, επειδή επρόκειτο για μετανάστριες, σήκωναν τους ώμους τους…), με την φόρα που θα έχει, μπορεί να διατάξει: συλλάβατε το Φατίχ!

Θα είναι κάπως πιο cool σε σχέση με το «βυθίσατε το Χόρα!» του αείμνηστου σοσιαλεθνικιστή Παπαντρέου του Β, του «παπατζή» και επιλεγόμενου…

(φωτογραφίες. Πάνω: άλλη μια φορά η αυθαίρετη νοτιοκυπριακή “αυλή” στην ανατολική Μεσόγειο.

Κάτω: η θέση που το τουρκικό γεωτρύπανο θα σταματήσει τις μηχανές του. Με τον θόρυβο / διαφήμιση που του προσφέρει η Λευκωσία και η Αθήνα δεν χρειάζεται καν να κάνει γεωτρήσεις. Αρκεί να κάτσει εκεί όλο τον Μάη και το πλήρωμα να ψαρεύει με καθετή. Το «νόημα» θα έχει γίνει σαφές.

Κι όποιος διαφωνεί… ας πάρει το ψαροντούφεκό του κι ας πάει σε άλλη παραλία…)

Και οι μαριονέτες οπλοφορούν

Πέμπτη 2 Μάη. Φωτογραφίζεσαι με δυο ντουζίνες ένοπλους (παρεπιπτόντως: οι περισσότεροι παραδόθηκαν στον στρατό απ’ όπου είχαν λιποτακτήσει μετά από διαταγή κάποιου ανώτερού τους, λέγοντας ότι τους ξεγέλασαν και δεν ήξεραν ότι θα έπρεπε να πυροβολήσουν τους συναδέλφους τους…). Δηλώνεις απ’ τις 30 Απρίλη ότι «ο στρατός είναι με το μέρος σου», και ότι ξεκινάει η «επιχείρηση ελευθερία» (καθότι το αμερικανικό πεντάγωνο πάντα ξεκινάει τις δουλειές του με την λέξη «operation»). Με δυο λόγια κάνεις ό,τι μπορείς για να σκηνοθετήσεις ένα πραξικόπημα σαν «χρωματιστή επανάσταση». Και επειδή είσαι μαριονέτα δεν κάνεις τον κόπο να δεις αν έχεις ελπίδες, ρίχνοντας μια ματιά στο τι συνέβη στην άλλη άκρη του πλανήτη, σε μια παρόμοια «επιχείρηση», έναν Ιούλη ενός κάποιου 2016…

Το πρόβλημα του Guaido και των οπαδών του στη βενεζουέλα δεν είναι η απύθμενη βλακεία τους. Είναι ότι είναι αναλώσιμοι – και δεν το καταλαβαίνουν. Το φασισταριό της Ουάσιγκτον κάνει σχέδια και δίνει διαταγές· αλλά δεν κινδυνεύει με κάτι παραπάνω από μια αποτυχία· μια ακόμα στον παγκόσμιο χάρτη των operations του. Οι μαριονέτες του στο Καράκας πάτησαν, όμως, τις νάρκες. Μετά την χθεσινή και προχθεσινή αποτυχία τους (και μόνο η προκαταβολική σκηνοθεσία και τα επινίκεια διαγγέλματα πριν καν την αναμέτρηση θα ήταν αρκετά για να δείξουν τι θα ακολουθούσε) είναι εύλογο ότι έχουν εξασφαλίσει δίκες και καταδίκες για «έσχατη προδοσία». Ο Lopez, συνεργάτης και μέντορας υποτίθεται του Guaido, το κατάλαβε αμέσως: αντί να κάτσει να “γιορτάσει την απελευθέρωση” κατέφυγε οικογενειακά στην ισπανική πρεσβεία στο Καράκας, ζητώντας άσυλο…

Τι θα κάνει το αφεντικό τους με τις «all the options on the table»; Θα στείλει τα βομβαρδιστικά του για να τους σώσει; Δεν φοβάται τους S-300 του Μαδούρο τους οποίους «κούρντισαν» οι 100 φανεροί ρώσοι τεχνοκαραβανάδες;

Ναι, και οι μαριονέτες οπλοφορούν. Δεν είναι καθόλου σπάνιο ωστόσο να πυροβολούν τελικά τα κεφάλια τους…

(φωτογραφία: Φαίνεται ότι το καθεστωτικό cnn ήταν εκτός της επίσημης γραμμής του ψοφιοκουναβιστάν. Δεν μίλησε για «απελευθερωτική εκστρατεία» αλλά για «απόπειρα πραξικοπήματος». Ξερά και ωμά…)

Προκλήσεις και προκλησάρες

Παρασκευή 19 Απρίλη. Αν τουρκικά αεροπλάνα πετούν περίπου 2 χιλιόμετρα μακριά απ’ το ελικόπτερο που μεταφέρει έναν έλληνα αρχικαραβανά στα Δωδεκάνησα, αυτό είναι «πρόκληση»; Μα τι λέτε; Εδώ την άλλη φορά πετούσαν 6,5 χιλιόμετρα μακριά απ’ το πρωθυπουργικό αεροπλάνο (δεν τα έβλεπες ούτε με κυάλια) και ο π.ε.τ. αυτοχρίστηκε «εθνικός ήρωας» (που γλύτωσε απ’ του αιώνιου εχθρού τα δόντια…)· στα 2 χιλιόμετρα θα κολλήσουμε;

Παραλίγο! Παραλίγο να μείνουμε χωρίς πρωθυπουργό και χωρίς ΓΕΣ!