Πέμπτη 18 Ιούλη. Από οικονομική άποψη θα έχει ζημιά και ο τούρκικος καπιταλισμός· μικρότερη απ’ την lockheed, αλλά αισθητή. Ωστόσο αν η Ουάσιγκτον επιμείνει, θα πρέπει να επιστρέψει τα σχεδόν 1,4 δις δολάρια που η Άγκυρα έχει ήδη πληρώσει για την αγορά.
Γεωπολιτικά ωστόσο η Άγκυρα είναι μακράν η κερδισμένη. Πρώτον επειδή μπορεί να πουλήσει ένα παράδειγμα ισλαμικής «εθνικής ανεξαρτησίας» (πέραν του ιρανικού) απέναντι σε μια απειλητική πρώην υπερδύναμη που βρίσκεται σε παρακμή αλλά επιμένει να κρατήσει την ηγεμονία της με νύχια και με δόντια. Μην έχετε καμία αμφιβολία ότι στον σουνιτικό ριζοσπαστισμό (και δεν αναφερόμαστε στους ουαχαβίτες) απ’ το μαρόκο ως το ιράκ (αλλά και στον μουσουλμανικό ριζοσπαστισμό ως τις φιλιππίνες) ο Erdogan προσωπικά και το κόμμα του είναι ήδη «ήρωες». Και δεύτερον, επειδή ο τουρκικός μιλιταρισμός μπορεί να βρει αλλού ισοδύναμα (και πιο φτηνά) πολεμικά 4ης γενιάς, αν τα θέλει τόσο πολύ· ο αμερικανικός όμως δεν μπορεί να βρει αλλού «τουρκία». Όσο κι αν ψάξει.
Φυσικά η Άγκυρα δεν δείχνει να σκοπεύει (τουλάχιστον ως τώρα) να περάσει μονοδιάστατα στο ευρασιατικό μπλοκ, εγκαταλείποντας οποιαδήποτε σχέση με τις ηπα. Μ’ αυτήν την έννοια, για παράδειγμα, δεν έχει απειλήσει (ως τώρα) ότι θα διώξει τον αμερικανικό στρατό απ’ την στρατηγικής σημασίας βάση του στο Incirlik. Ή, έστω, τα πυρηνικά του απο εκεί… Η πολιτική τακτική ωστόσο του τουρκικού καθεστώτος δείχνει πολύ πιο επεξεργασμένη απ’ αυτήν του αμερικανικού: στην Ουάσιγκτον οι σωματοφύλακες, έχοντας ήδη μια καλή συλλογή αποτυχιών (συρία, βενεζουέλα, υεμένη…) αντιδρούν λίγο πολύ παβλωφικά. Για να το πούμε διαφορετικά: «γραμμικά», χωρίς εναλλακτικές.
Για τα δεδομένα του σε εξέλιξη 4ου παγκόσμιου πολέμου, εκείνος με τα μικρά περιθώρια στη μέση Ανατολή δεν είναι η Άγκυρα. Είναι η Ουάσιγκτον.
Και οι σύμμαχοί της.