Tag: στρατός

Σάββατο 22 Δεκέμβρη. Λέγεται, από αξιόπιστες πηγές, ότι το ψόφιο κουνάβι ρώτησε συμβούλους και υπουργούς αν ο isis έχει ηττηθεί στη συρία. Του το επιβεβαίωσαν. Παρότι το ίδιο ψόφιο κουνάβι πριν 2 βδομάδες είχε δηλώσει ότι «θα παραμείνουμε στη συρία για την ασφάλεια του ισραήλ», ήταν αρκετή η επιβεβαίωση της ήττας του isis για να ξεχάσει (το ψόφιο κουνάβι) τι του είχαν πει να λέει, και να σαλπίζει την αποχώρηση. Mission accomplished…(Είχε ακούσει, πάντως, και το άλλο: πως αν δεν μαζέψει τον στρατό του τα επόμενα δύο χρόνια θα έχει μπλέξει σε “αιώνιο πόλεμο”, πράγμα εντελώς αυτοκτονικό ενόψει εκλογών το 2021…)

Έτσι αναδεικνύονται στο εσωτερικό της παρακμάζουσας άλλοτε μόνης υπερδύναμης δυο διαφορετικές «κρίσεις». Πρώτον το ερώτημα ποιος αποφασίζει τι (και, διατυπωμένο αλλιώς: αν είναι πάντα παραγωγικό για τον αμερικανικό ιμπεριαλισμό το να έχει απόλυτη εξουσία στις στρατιωτικές κινήσεις ένα εκλέξιμο άτομο, άνθρωπος, μισάνθρωπος ή ψόφιο κουνάβι). Και δεύτερον ποια είναι τα κριτήρια της κάθε φορά απόφασης.

Παρότι το δεύτερο θα μπορούσε να ανατεθεί σε κάποια τεχνητή (ιμπεριαλιαστική) νοημοσύνη, το πρώτο θα παρέμενε σαν ερώτημα για όσο καιρό θα θεωρούνταν απαράδεκτο η διακυβέρνηση να γίνεται από μηχανές.

Το ψόφιο κουνάβι έδωσε πολλές υποσχέσεις όταν συναντήθηκε πρώτη φορά με τον Kim «little rocket man», και στη συνέχεια οι σωματοφύλακές του έτρεχαν να το μαζέψουν (πράγμα που κάπως κατάφεραν). Τώρα πρέπει να κάνουν το ίδιο, σε άλλες συνθήκες. Χωρίς “τρελό σκύλο”.

Το πρόβλημα είναι ότι η αοριστία για το ποιος, τελικά, αποφασίζει τι διαβρώνει το ίδιο το σύστημα. Αν η (πρώην) μία και μοναδική πυραμίδα διαβίβασης εντολών αρχίσει να μετατρέπεται φανερά σε δυο, και τρεις και τέσσερεις, τότε θα γίνουν και πέντε, και έξι και εφτά.

Είναι λίγο πριν την ιστορική στιγμή (αν έχετε υπόψη τα βασικά της παρακμής διάφορων αυτοκρατοριών) όπου οι «συνοριακοί διοικητές» αρχίζουν να δρουν κατά βούληση. Τηρουμένων τα αναλογιών…

Παρασκευή 21 Δεκέμβρη. Ο ρόλος ήταν κομμένος και ραμμένος για τον ψεκασμένο. Με την βαριά του ανάσα και τους ρόγχους της εισπνοής του μετά από κάθε πρόταση, θα πρόσθετε έναν τόνο δραματικότητας, σε στυλ: αποθανέτω η ψυχή μου μετά των αλλοφύλων.

Όχι όμως. Από σκηνοθετικό λάθος, την απαγγελία ανέλαβε ένας ναυτο-αρχικαραβανάς, ο αρχηγός του ελληνικού στρατού: Εάν ανέβουν σε βραχονησίδα θα την ισοπεδώσουμε δήλωσε, με όλη την στριφνή πολεμοκαπηλεία που θα χωρούσε σε μια καραβανοφράση άνευ νοήματος. Η ανησυχία του είναι, βέβαια, οι ξέρες περί το Καστελόριζο… Ωστόσο λόγω εξειδίκευσης θα έπρεπε να το ξέρει. Άλλο πράγμα οι οικοδομικές εργασίες (ισοπεδώσεις, κατεδαφίσεις, εκσκαφές, μπαζώματα γενικώς) και άλλο ο πόλεμος… Εννοεί ο έλληνας αρχικαραβανάς πως (με άγνωστο τρόπο) θα σκοτώσει τους τυχόντες τούρκους βατραχανθρώπους; Και μετά;

«Εάν ανέβουν»; Ποιος, άραγε, θα τους δει; Αν είναι να κάνουν τέτοια επιχείρηση, θα σκαρφαλώσουν νύχτα ή νωρίς τα χαράματα, θα φυτέψουν μια σημαία, θα την φωτογραφίσουν, και θα φύγουν (τα γνωστά…): είναι τόσο δίπλα στα τουρκικά παράλια ώστε μπορούν να κάνουν το πήγαινε-έλα ακόμα και κολυμπώντας…. Όταν θα το μάθει το ελληνικό γεεθα η ξέρα θα είναι άδεια…

«Θα την ισοπεδώσει»; Χμμμ… Αυτό είναι something new· αλλά χρήσιμη ιδέα. Που σηκώνει βελτίωση. Αντί το ατρόμητο ελληνικό τμήμα θαλάσσιων καταστροφών να κάνει την ισοπέδωση μετά να την κάνει απ’ τα πριν· για όλες τις «ύποπτες» βραχονησίδες του Αιγαίου. Κατ’ αυτόν τον τρόπο ο τουρκικός μιλιταρισμός θα την πατήσει, αφού δεν θα έχει βραχο-στόχους πια. Θα ησυχάσουμε κι εμείς, αφού θα τελειώσει αυτό το πανηγυράκι «τίνος είναι ρε παιδιά ο ύφαλος»…

Τα πράγματα, ωστόσο, είναι πολύ απλά: ΤΟ ΚΑΣΤΕΛΟΡΙΖΟ ΔΕΝ ΔΙΚΑΙΟΥΤΑΙ ΑΟΖ με βάση την διεθνή νομοθεσία για τις (θαλάσσιες) ζώνες αποκλειστικής εκμετάλλευσης αλλά και αποφάσεις του διεθνούς δικαστηρίου σε ακριβώς παρόμοιες περιπτώσεις. Όλες οι ελληνικές φαντασιώσεις για «αοζ Καστελόριζου» είναι εκτός πραγματικότητας, πολεμοχαρείς διακηρύξεις για εσωτερική κατανάλωση. Και, φυσικά, η Άγκυρα έχει σημαντική αοζ στην ανατολική Μεσόγειο – ελάτε τώρα!

Αν ο ελληνικός ιμπεριαλισμός αναγνώριζε αυτήν την απλή πραγματικότητα δεν θα χρειαζόταν να ψάχνει… Ούτε για να ισοπεδώσει βραχονησίδες, ούτε για να μαστιγώσει την θάλασσα.

Αν πάλι ελπίζει ότι o «θείος απ’ την Αμερική» θα του χαρίσει την ανατολική Μεσόγειο, ας μας πουν τα αφεντικά του ελληνικού ιμπεριαλισμού τι πίνουν. Για να περάσουμε ένα χέρι τα παπούτσια μας…

(Ο ψεκασμένος δεν τo έφαγε ότι έχασε το ρόλο «βυθίσατε την βραχονησίδα»! Οπότε απ’ τη Λέρο, που σαν Δωδεκάνησο απαγορεύεται να έχει στρατό, με βάση τις διεθνείς συμφωνίες που έχει υπογράψει το ελλαδιστάν, δήλωσε το εξής:

Ένα χιλιοστό κίνησης (ρόγχος) αν κάνουνε (ρόχγος) θα τους τσακίσουμε (ρόγχος), θα τους συντρίψουμε (ρόγχος)… Δυστυχώς για τον γενναίο τούτο καταστροφέα, έχουν υπάρξει άλλοι καλύτεροι. Οι στρατηγοί Τσοχατζόπουλος, Αρσένης και Πάγκαλος, στα μέσα των ‘90s, απειλούσαν ότι θα ισοπεδώσουν την Izmir «έτσι και τολμήσουν να κουνηθούν».

Δόξα τις χίλιες καλοκαβουρντισμένες τράπεζες η αγαπημένη Izmir είναι μια χαρά, στη θέση της. Όσο για τους ισοπεδωτές της; Porca καλοσυνταξιοδοτημένη miseria….)

(φωτογραφία: Σε άλλες εποχές (εν προκειμένω, εδώ, το 1978…) που οι εκπρόσωποι του ελληνικού ιμπεριαλισμού / αντιτουρκισμού – όπως ο Παπαντρέου ο Β – νόμιζαν ότι οι συσχετισμοί ήταν υπέρ τους, η απειλή για “βύθιση” δεν αφορούσε ξέρες… Αφορούσε (τουρκικά) πλοία. Συγκριτικά μιλώντας οι λεονταρισμοί είναι πάντα οι ίδιοι· μόνο που έχουν ανοιχτεί πολύ… Έχουν πάει στα βαθιά…)

Σάββατο 1 Δεκέμβρη. Το Παρίσι πουλάει όπλα (και) στον τοξικό. Συνεπώς η πιο πάνω στιχομυθία θα μπορούσε να ταιριάζει μεταξύ νταραβεριτζήδων όπου κάτι έχει στραβώσει με τον έναν.

“Ευτυχώς” για τον Μακρόν υπάρχει και η “εσωτερική ζήτηση”:

1.700 θωρακισμένα οχήματα για τον στρατό, καθώς επίσης και 5 φρεγάτες, 4 πυρηνοκίνητα επιθετικά υποβρύχια και 9 περιπολικά ανοικτής θάλασσας για το ναυτικό… Η αεροπορία θα πάρει 12 ιπτάμενα τάνκερ ανεφοδιασμού, 28 πολεμικά rafale και 55 αναβαθμισμένα mirage 2000… Φέτος θα αυξήσουμε τον ετήσιο αμυντικό προϋπολογισμό μας κατά 1,8 δισεκατομύρια ευρώ, στα 34,2 δις. Απ’ αυτό το ποσό τα 650 εκατομύρια ευρώ προορίζονται για την διεθνή ανάπτυξη μάχιμων μονάδων μας…. Η στρατηγική εκσυγχρονισμού δεν αφορά μόνο μεγέθη, καθώς θα ενισχυθεί η απόδοση και ο εξοπλισμός μας θα υπηρετεί την «ισορροπημένη» συνεργασία ανάμεσα στις στρατιωτικές ανάγκες και την γενική διεύθυνση εξοπλιστικών προγραμμάτων.

Αυτά υποσχέθηκε τον περασμένο Ιούλη η κεντρική πολιτική βιτρίνα της γαλλίας (ο Μακρόν) υπογράφοντας τον νέο επταετή προϋπολογισμό «άμυνας». Ευτυχώς που δεν παρέλειψε να υπενθυμίσει την «διεθνή ανάπτυξη» του γαλλικού μιλιταρισμού. Πρώτα και κύρια στην υποσαχάρια αφρική, αλλά όχι μόνον εκεί.

Ο γαλλικός ιμπεριαλισμός έχει μπει στην αρένα, όπως όλοι οι υπόλοιποι «καθωσπρέπει» και μη… Γιατί, τότε, λιβανίζει την ιδέα του «ευρωπαϊκού στρατού»;

Τέτοιος στρατός δεν πρόκειται να φτιαχτεί, και ο καθένας καταλαβαίνει το γιατί: ούτε «κοινή ευρωπαϊκή» ιμπεριαλιστική κατεύθυνση υπάρχει, ούτε και τα πολιτικά όργανα που θα ήταν οι προϊστάμενοι ενός «ευρωπαϊκού στρατού»: ένα «ευρωπαϊκό υπουργείο εξωτερικών» και ένα «ευρωπαϊκό υπουργείο άμυνας».

Το λιβάνισμα, ωστόσο, του «ευρωπαϊκού στρατού» απ’ το Παρίσι, το Βερολίνο και όποιον άλλον, σημαδεύει δίπλα: στις ευρωπαϊκές βιομηχανίες όπλων. Η όξυνση των ενδοκαπιταλιστικών αντιθέσεων είναι μια πρώτης τάξης ευκαιρία για τους κατασκευαστές και τους εμπόρους. Και, επ’ αυτού, υπάρχει πράγματι συμμαχία μεταξύ των γάλλων, γερμανών και άλλων κατασκευαστών στη γηραιά ήπειρο: αφενός να περιορίσουν την αμερικανική πολεμοβιομηχανική ηγεμονία στην ευρώπη, και αφετέρου να αυξήσουν τις δικές τους πωλήσεις τόσο εντός όσο και εκτός ευρώπης. Όχι σε «αναλώσιμα» αλλά σε πρώτης (τεχνολογικής) γραμμής (και άρα ακριβά) «κομμάτια».

Σ’ αυτή τη χρονική συγκυρία η Ουάσιγκτον θέλει να κρατήσει το πάνω χέρι στις ευρωπαϊκές «παραγγελίες», τόσο για οικονομικούς όσο και για πολιτικούς λόγους. Αντίθετα Παρίσι, Βερολίνο και οι ευρωπαίοι σύμμαχοί τους θέλουν να «χειραφετηθούν» κρατώντας τα εθνικά τους αρχηγεία, αλλά δρώντας σαν «μέτωπο» στην παραγωγή και στο εμπόριο ιπτάμενων, πλεούμενων, υποβρύχιων, χερσαίων, πυραυλικών, ηλεκτρονικών και οτιδήποτε άλλο «μέσων για την ειρήνη».

Τετάρτη 28 Νοέμβρη. Ως το 2015 ο ρωσικός (“μεγαλορώσικος” που θα έλεγε κι ο Βλαδίμηρος…) ιμπεριαλισμός αντιδρούσε με χαρακτηριστικά αμυντικό τρόπο απέναντι στις ισχυρές πιέσεις του αμερικανικού δίπλα του. Στην περίπτωση της γεωργίας, το καλοκαίρι του 2008, δεν την κατέλαβε όλη (αν και ήταν πανεύκολο από στρατιωτική άποψη)· περιορίστηκε στους θύλακες της αμπχαζίας και της νότιας οσετίας. Έξι χρόνια αργότερα, την άνοιξη του 2014, μετά το φασιστικό πραξικόπημα στο Κίεβο, φάνηκε σα να μη διαθέτει επαρκή επιρροή (;) στα βάθη της «πρώην σοβιετικής δημοκρατίας» της Ουκρανίας και περιορίστηκε σε μια μικρή (αν και σημαντική) περιοχή στα ανατολικά, στο Donbass. Και, φυσικά, στην προσάρτηση της στρατηγικής σημασίας χερσονήσου της Κριμαίας· αυτό, ωστόσο, ήταν μονόδρομος, εξαιτίας της ρωσικής ναυτικής βάσης στη Σεβαστούπολη. Πάντως και στις δύο περιπτώσεις, τόσο της γεωργίας όσο και της ουκρανίας, η πολιτικο-στρατιωτική επιρροή και παρουσία της Ουάσιγκτον δεν απομακρύνθηκε καθόλου απ’ τα ρωσικά σύνορα. Μάλλον εδραιώθηκε. Με την ευκολία του να κρύβεται πίσω απ’ τα τοπικά καθεστώτα.

Το “άλμα” από την αμυντική στάση στην διερεύνηση των επιθετικών του δυνατοτήτων το έκανε ο ρωσικός ιμπεριαλισμός σχετικά πρόσφατα, τον Σεπτέμβρη του 2015 – και μάλιστα αρκετά μακρυά απ’ τα σύνορά του. Οπωσδήποτε η στρατιωτική εμφάνιση στο πλευρό του Άσαντ έγινε με όλους τους τύπους: πρόσκληση απ’ την επίσημη κυβέρνηση. Σωστά καμωμένο…

Το φθινόπωρο του 2015 και τα όσα ακολούθησαν ως τώρα στο συριακό πεδίο μάχης δεν παύουν, ωστόσο, να δίνουν μορφή σε μια «αλλαγή παραδείγματος» στο μέχρι που είναι διατεθειμένη πλέον να φτάσει η Μόσχα όταν κρίνει ότι η Ουάσιγκτον αμφισβητεί τα συμφέροντά της. Απ’ το φθινόπωρο του ’15 και μετά είναι σαφές ότι η Μόσχα θεωρεί πως έχει το potential να μην περιορίζεται στο να διαφυλάξει τα τυπικά της σύνορα· αλλά να φροντίζει τα ευρύτερα όρια της επιρροής της σε διάφορες «ευαίσθητες ζώνες» του πλανήτη.

Πίσω στη Μαύρη Θάλασσα: παρότι η Μόσχα κατάφερε ως τώρα σε ικανό βαθμό να εξουδετερώσει την άμεση επίδραση του ουκρανικού καθεστώτος στις «δουλειές» της, αυτό το καθεστώς παραμένει εκεί. Σε συνθήκες και συσχετισμούς πιο ζόρικους.

Το 2014, για παράδειγμα, ο ρωσικός στόλος της Μαύρης Θάλασσας μπορούσε να ξεκινάει απ’ την Σεβαστούπολη και να περνάει τα Δαρδανέλια προς τα θερμά νερά αθώα–αθώα «για να παίρνει αέρα». Το 2019 αυτή η γραμμή θαλάσσιας στρατιωτικής κίνησης είναι ζωτικής σημασίας για να κρατάει η Μόσχα τις θέσεις της στην ανατολική Μεσόγειο· σε μια ανατολική Μεσόγειο που έχει ανακηρυχτεί επίσημα σε «πεδίο σπρωξιμάτων» (του 4^ου παγκόσμιου). Το 2014 και το 2015 η Μόσχα μπορούσε να «κάνει την δουλειά» της κρατώντας απλά την στρατιωτική της έδραση στην Κριμαία· το 2018 και το 2019 την χρησιμοποιεί εναντίον του άξονα. Το 2014 και το 2015 δεν είχε ούτε αεροπορική βάση στη συρία ούτε αντιαεροπορικά συστήματα στην (τότε) μικρή ναυτική βάση της στην Tartus. Το 2018 και το 2019 έχει και παραέχει, η βάση στην Tartus έχει μεγαλώσει· και η θαλάσσια αρτηρία στήριξης του ρωσικού στρατού στη συρία είναι στο στόχαστρο. Το 2014 δεν είχε η Μόσχα θέμα “τριβών” με τον ιμπεριαλισμό του φασιστικού, απαρτχάιντ καθεστώτος του Τελ Αβίβ. Το 2018 απέκτησε – και φρόντισε “να μην ξανασυμβεί”, φορτώνοντας ακόμα περισσότερα όπλα (S-300), με όλα τα απαραίτητα.

Δεν είναι καθόλου πρωτότυπο: όλα ξεκινάνε σαν “εύκολα και γρήγορα”· και μετά, συνέχεια, από κάποια ανομολόγητη αιτία, όλο και συγκεντρώνονται εκρηκτικά υλικά…

Αυτό που η Ουάσιγκτον, το Τελ Αβίβ και το Ριάντ (μαζί με την Άγκυρα και την Ντόχα που, εν τω μεταξύ, έκαναν στροφή…) ξεκίνησαν το 2011 σαν «περίπατο» (της «νέας μέσης Ανατολής») στο συρο-ιρακινό πεδίο μάχης (το project isis) εξελίχθηκε το 2015 σε ελάχιστα συγκεκαλυμένο παγκόσμιο πόλεμο στην ξηρά της «γόνιμης ημισελήνου». Το είπε ο Lavrov, ισχύει. Κι αυτός ο πόλεμος, με τη σειρά του, μεταγγίζεται αργά (;) και σταθερά στο νερό, στην ανατολική Μεσόγειο, στην Ερυθρά Θάλασσα, στον Περσικό κόλπο. Απλώνεται υποχρεωτικά όμως και βορειότερα: στο Αιγαίο, στη Μαύρη Θάλασσα, στην Αζοφική…

Γι’ αυτούς τους λόγους (σε συνδυασμό, φυσικά, με την συμμαχική σχέση Μόσχας – Άγκυρας – Τεχεράνης: μπλοκ της Αστάνα) η Ουάσιγκτον είναι τώρα πολύ περισσότερο «ερεθισμένη» σε σχέση με το 2014 (και το ελλαδιστάν προσφέρει απλόχερα υπηρεσίες σ’ αυτόν τον «ερεθισμό» ελπίζοντας σε κάποια ανταλλάγματα. Αν λέγαμε “βοηθός μαλάκα” θα θεωρούμασταν σεξιστές και αυνανοφοβικοί. Οπότε δεν το λέμε…).

Είτε το καθεστώς του Κιέβου κινείται απ’ τις δικές του αναγκαιότητες επιβίωσης είτε απλά είναι πάντα ο ίδιος γεωπολιτικός προβοκάτορας, η Ουάσιγκτον (κι αν όχι το ψόφιο κουνάβι κάποιοι άλλοι αντ’ αυτού…) θα κοιτάξει να αξιοποιήσει επιθετικότερα και πιο ανοικτά (σε σχέση με πριν λίγα χρόνια) τις ευκαιρίες που θα τις δοθούν (ή θα δημιουργήσει) – εναντίον της Μόσχας.

Το ουκρανικό «χαλικάκι στο παπούτσι» του Πούτιν μοιάζει τώρα – εν δυνάμει – πολύ ενοχλητικότερο από κάτι που θα αντιμετωπιζόταν πάντα με παρακάμψεις (όπως με τον turkstream)… Μία παράκαμψη, δεύτερη παράκαμψη, τρίτη… Ο καιρός περνάει…

Εκτός αν υπάρχει και κάποια άλλη πραγματικότητα στην υπόθεση αυτή, που δεν έχει φανεί ακόμα…

Η ιστορία κινείται σε κάθε περίπτωση – και θα δείξει ακόμα πιο καθαρά τα καπιταλιστικά της δόντια…

(φωτογραφία: Μέσα σε όλα αυτά κάποιοι πουλάνε παραμύθια με λίγους δράκους αλλά περισσότερα λεφτά. Τρυπάνε, τρυπάνε, τρυπάνε, ψάχνοντας ένα χθόνιο eldorado, παριστάνοντας πως αγνοούν ότι το ίδιο γίνεται παγκόσμια, έτσι ώστε πολύ γρήγορα οι προσδοκίες τους να βουλιάξουν σε μια κλασσική «κρίση υπερπροσφοράς». Που θα λυθεί με κανόνια, τα οποία ήδη σβουρίζουν ένα γύρο, επειδή πρέπει να λυθούν κι άλλοι, εξίσου σοβαροί λογαριασμοί.

Μωραίνει ο Κύριος ον βούλεται απωλέσαι; Ή, μήπως (σε διασκευή) γίνομαι μάγκας σκάβοντας το λάκκο σας;

Για το κεφάλαιο και τ’ αφεντικά αυτά είναι λυμένα: είτε εδώ είτε εκεί πάντα βγαίνουν (ζωντανοί). Αλλοίμονο σε όσους και όσες νομίζουν ότι επειδή πληρώνουν εισιτήριο πειθαρχίας θα τύχουν ειδικής μεταχείρισης.

Αλλοίμονο…)

Τρίτη 27 Νοέμβρη. Πριν ενάμισυ μήνα (12 Οκτώβρη) στην ιστοσελίδα της ένωσης νοσηλευτών ελλάδος, κάτω απ’ τον τίτλο «πρόσκληση για εργασία στη σαουδική αραβία» θα μπορούσε κάθε ενδιαφερόμενος / η να διαβάσει τα εξής (Στ. ευχαριστούμε!):

Προσφάτως υπηρεσιακοί παράγοντες του Υπουργείου Άμυνας της Σαουδικής Αραβίας ήρθαν σε επαφή με το ΔΣ της Ένωσης Νοσηλευτών Ελλάδος, προκειμένου να μεταφέρουν το ενδιαφέρον τους για την άμεση πρόσληψη πολυάριθμων Ελλήνων νοσηλευτριών και νοσηλευτών, με στόχο την στελέχωση με νοσηλευτικό προσωπικό ενός νέου στρατιωτικού νοσοκομείου στο Ριάντ, δυναμικότητας 1500 κλινών.

Πρόκειται για θέσεις πλήρους και αποκλειστικής απασχόλησης, με μηνιαίο μισθό, που ξεκινάει από τις 3.680,00 δολάρια ΗΠΑ. Το ύψος του μισθού δύναται μέχρι και να διπλασιασθεί, ανάλογα της εξειδίκευσης εκάστου νοσηλευτή, ενώ προβλέπονται και λοιπές προσωπικές παροχές, αποτιμητές σε χρήμα, που αυξάνουν την μηνιαία πρόσοδο. Η επιλογή του προσωπικού θα λάβει χώρα κατόπιν συνεντεύξεων, που θα διενεργηθούν στην Αθήνα.

Ανοίγεις στρατιωτικό νοσοκομείο (1500 κλινών!) αν περιμένεις επί γης ειρήνη; Θα ήταν ανιαρό να κάνεις προσλήψεις νοσοκόμων (γιατί όχι και γιατρών;) από ελλάδα μεριά για να μαζεύουν τις αράχνες απ’ τα κρεβάτια.

Συνεπώς το μαγαζί (το σαουδαραβικό παλάτι…) οργανώνεται για πόλεμο. Όχι στην δευτέρα παρουσία· νωρίτερα… Θα είναι πόλεμος δικός του ή πόλεμος συμμάχων του; Μήπως και τα δύο; Και από που θα έρχονται οι τραυματίες που θα περιθάλπτουν οι (και έλληνες) νοσηλευτές; Απ’ την βόρεια κορέα; Ή από τα πέριξ – λέμε;

Μεγάλοι άνθρωποι είστε, δεν χρειάζεται η υπόδειξή μας… Απλά μια υπενθύμιση σε όσους / όσες τσιμπήσουν (γιατί όχι;) με τους υψηλότατους μισθούς. Πέρα απ’ τα υπόλοιπα (του είδους πως είναι η ζωή των πρωτοκοσμικών στο φασιστικό σαουδαραβικό καθεστώς) ας μην ξεχάσουν κι αυτό: για κάποιον λόγο που ποτέ δεν εξηγείται αλλά ισχύει 110% τα νοσοκομεία δεν εξαιρούνται απ’ τον κατάλογο των στόχων των βομβαρδισμών.

Απλά, αν είναι απαραίτητο να γίνει, εκ των υστέρων δικαιολογείται η καταστροφή τους με το γνωστό “έγινε κατά λάθος”. Πράγμα που σημαίνει: μπορεί να μην είναι καλή ιδέα στρατιωτικός νοσοκόμος στη σαουδική αραβία…

Κατά τα άλλα είναι αληθινοί φίλοι ο τοξικός και η συμμορία του. Δεν πληρώνουν μόνο για τις οβίδες μας… Πληρώνουν και για τις νοσοκόμες μας!…

(φωτογραφία: Δεν είναι απλά στρατιωτικό νοσοκομείο, είναι μια «πόλη» στρατιωτικής νοσηλείας. Ε ρε πανηγύρια!!!)

Παρασκευή 23 Νοέμβρη. Το ελληνικό κράτος / παρακράτος / κεφάλαιο – σε ιμπεριαλιστική κίνηση – συνεχίζουν, φυσικά, την συμμαχία τους με την Ουάσιγκτον. Αυτήν την Ουάσιγκτον. Όμως τίποτα δεν είναι τυχαίο.

Γνωρίζοντας τα χαρακτηριστικά του ελληνικού συμπλέγματος κράτους / κεφάλαιου, και χωρίς να έχουμε αποδείξεις, είναι βάσιμο να εκτιμάμε ότι κάνει «υπόγειο» παιχνίδι και με το σαουδαραβικό καθεστώς. Και με τα εμιράτα, των οποίων το αφεντικό, ο Mohammed bin Zayed al-Νahyan (ΜΒΖ) είναι συνεταίρος του τοξικού σ’ όλα τα κόλπα, και κάθαρμα περιωπής. Το ότι δεν ξέρουμε ακριβώς την ελληνική εμπλοκή ας μην θεωρηθεί μειονέκτημα: είναι το ελληνικό γεωπροσοδικό «άγριο ένστικτο» που αποκλείει οποιαδήποτε αποστασιοποίηση από σκατά που μυρίζουν χρήμα. Χωρίς πολλές φανφάρες.

Χωρίς πολλές φανφράρες ξεκινάει σήμερα και η έβδομη (7^η) κοινή στρατιωτική άσκηση ανάμεσα στον χουντικό στρατό του Sisi, τον ελληνικό, και κάτι νοτιοκυπριακές τσόντες. Για μια βδομάδα. Για κάποιο λόγο που από πρώτη ματιά (και μόνο) διαφεύγει, το όνομα της άσκησης είναι «Μέδουσα 7 – Αλεξανδρούπολη 18». Πρώτη φορά μπαίνει η Αλεξανδρούπολη στον τίτλο αυτής της άσκησης. Επειδή κάποτε θα φτάνει εκεί αιγυπτιακό (υγροποιημένο) γκάζι;

Υπάρχει κάτι σαν «ενιαίο ελληνο-αιγυπτιακό αμυντικό δόγμα» απ’ την Αλεξανδρούπολη ως το Πορτ Σάιντ, μια γραμμή τομής της ανατολικής Μεσογείου; Τυπικά – απ’ όσα λίγα ξέρουμε – η άσκηση αυτή θα γίνει στην Κρήτη και στα νότιά της· η Αλεξανδρούπολη πέφτει μακρυά. Όμως τίποτα δεν είναι μακριά για τα αεροπλάνα και τα ελικόπτερα που θα κάνουν παιχνίδι στη «μέδουσα 7». Θεωρούμε ότι χωρίς πολλές φανφάρες η Αθήνα θέλει να «τραβήξει» την αιγυπτιακή χουντική στρατοεκπαίδευση σε μια ξεκάθαρα αντιτουρκική γραμμή, ακόμα κι αν από πρακτική άποψη φαίνεται άκυρη: αιγυπτιακή αεροπορία στο Αιγαίο; Ποτέ δεν ξέρεις… (Έχει κι ένα «πάτημα» στην Καβάλα το Κάιρο…)

Όλα αυτά, φυσικά βγάζουν ένα κάποιο νόημα (ωστόσο μην βιαστείτε για το πιο είναι αυτό!… υπάρχουν «εναλλακτικές πραγματικότητες» και εδώ…) μόνο στο βαθμό που ο άξονας Ουάσιγκτον – Τελ Αβίβ – Ριάντ είναι ακμαίος και ακέραιος σε κάθε του κρίκο. Ή στο βαθμό που με σπασμένο τον κρίκο του Ριάντ θα αναλάβει τις δουλειές του το Κάιρο…

Να γιατί λέμε ότι ένα κάποιο «υπόγειο παιχνίδι» με το Ριάντ είναι εντελώς μέσα στις προδιαγραφές του ελληνικού ιμπεριαλισμού. Θα μπορούσε να είναι, ακόμα ακόμα, και ένα τηλεγράφημα / οδηγία του υπ.εξ. – τενεκεδένιο – προς τις ελληνικές πρεσβείες σε διάφορα μέρη του κόσμου: όταν σας ρωτάνε να λέτε ότι «ο κόσμος είναι ένα πολύ επικίνδυνο μέρος» και ότι «ίσως ποτέ δεν μάθουμε την πλήρη αλήθεια»…

(φωτογραφία: Το δημοσίευμα αφορά την περσινή «μέδουσα», το ισραηλινό ενδιαφέρον όμως είναι διαχρονικό. Και μην ρωτήσετε «γιατί»! Θα είναι σα να δείχνετε τον κώλο σας σε σκηνοθέτη πορνό…)

Πέμπτη 22 Νοέμβρη. Ο αμερικανικός μιλιταρισμός έχει εκτροχιαστεί. Κι εγώ, ένας μεσαίας βαθμίδας αξιωματικός καριέρας, το είδα να έρχεται… Πίσω στα 2008, όταν ήμουν ένας λοχαγός που μόλις είχε γυρίσει απ’ το ιράκ και σπούδαζα στο Fort Knox, τα σενάρια της εκπαίδευσής μας γενικά εστίαζαν στις μάχες σε πόλεις και σ’ αυτό που ονομάζονταν «αποστολές ασφάλειας και σταθεροποίησης». Εκπαιδευόμασταν θεωρητικά για να επιτεθούμε σε κάποια κέντρα πόλεων, να καταστρέψουμε τους μαχητές του εχθρού εκεί, και έπειτα να αναλάβουμε ειρηνευτικές και «ανθρωπιστικές» επιχειρήσεις…

… Όταν για πρώτη φορά πήρα μέρος στο πρώτο course για μεσαίου επιπέδου αξιωματικούς καριέρας το 2016 γρήγορα κατάλαβα ότι κάτι είχε πραγματικά αλλάξει.

Τα σενάρια της εκπαίδευσής μας δεν περιορίζονταν πια στις αντιτρομοκρατικές επιχειρήσεις. Τώρα σχεδιάζαμε την ανάπτυξη δυνάμεων – για συμβατικούς πολέμους υψηλής έντασης – στον Καύκασο, στη Βαλτική, και στη νότια θάλασσα της κίνας (δηλαδή: ρωσία και κίνα). Επιπλέον γίνονταν σχέδια για συγκρούσεις με «κακοποιά» καθεστώτα (δηλαδή, αυτό είναι εύκολο: ιράν). Οι αποστολές σχεδιάζονταν για μάχες των αμερικανικών μεραρχιών σε μακρινές περιοχές, σε σημαντικούς πολέμους για την «απελευθέρωση» περιοχών και την υποστήριξη συμμάχων.

Πολύ γρήγορα μου ξεκαθαρίστηκε: έχουν αλλάξει πολλά. Ο αμερικανικός στρατός, στην πραγματικότητα, έχει γίνει παγκόσμιος με έντονο τρόπο. Θορυβημένη απ’ την αδυναμία της να φέρει σε αίσιο τέλος οποιονδήποτε απ’ τους αντιτρομοκρατικούς πολέμους αυτού του αιώνα, η Ουάσιγκτον αποφάσισε ότι είναι καιρός να ετοιμαστεί για «πραγματικό» πόλεμο, με πλήθος εχθρών. Αυτή η διαδικασία αναπτύχθηκε, στην πραγματικότητα, κάτω απ’ τη μύτη μας εδώ και κάποιο καιρό. Θυμηθείτε το 2013 όταν ο πρόεδρος Obama και η υπ.εξ. Hillary Clinton άρχισαν να μιλάνε για μια “pivot” στην Ασία – μια προφανή προσπάθεια να ανασχεθεί η κίνα. Ο Obama επίσης επέβαλε κυρώσεις στη Μόσχα και στρατιωτικοποίησε ακόμα περισσότερο την ευρώπη, σαν απάντηση στην ρωσική εμπλοκή στην ουκρανία και στην κριμαία. Ο πρόεδρος Trump, του οποίου τα «ένστικτα» στην προεκλογική περίοδο ήταν να αποχωρήσει η Αμερική απ’ τους πολέμους στη μέση Ανατολή, το γύρισε στο να είναι άτοιμος να κλιμακώσει τις εντάσεις με την κίνα, την ρωσία, το ιράν, ακόμα και (για ένα διάστημα) με την βόρεια κορέα…

… Πρέπει να καταλάβει κανείς αυτές τις εξελίξεις σαν εκείνες που διαμορφώνουν μια εν δυνάμει φόρμουλα για μια διαρκή σύγκρουση που θα οδηγήσει τις ηπα σε έναν πραγματικά κατακλυσμιαίο πόλεμο τον οποίο ούτε χρειάζεται ούτε μπορεί πραγματικά να κερδίσει…

Άλλο πράγμα να διαβάζετε τέτοια δυσοίωνα απ’ την ίδια την ασταμάτητη μηχανή, και άλλο να τα διαβάζετε απ’ έναν καραβανά, τον ταγματάρχη (και εξωτερικό συνεργάτη / στρατιωτικό καθηγητή ιστορίας στο West Point) Danny Sjursen (τα εισαγωγικά στα αποσπάσματα είναι του πρωτότυπου). Παράδοξο ή όχι φαίνεται ότι υπάρχουν αμερικάνοι καραβανάδες που υπηρετώντας τον εθνικό τους μιλιταρισμό κάποια στιγμή συνειδητοποιούν τι σόι είναι και που πάει. Το τέλος του περιγραφικού άρθρου του (με τίτλο: planet of war) πάει έτσι:

Λέγεται συχνά, με Οργουελιανή έννοια, ότι κάθε έθνος κράτος χρειάζεται έναν εχθρό για να ενοποιήσει και να πειθαρχήσει τον πληθυσμό του. Αν είναι έτσι τότε οι ηπα πρέπει να θεωρηθούν μοναδική περίπτωση στην ιστορία, σαν η μόνη χώρα που στρατιωτικοποιεί όλο τον πλανήτη (και το διάστημα) προσπαθώντας να μας ανεβάσει πάνω από όλους τους υπόλοιπους.

Μ’ αυτή την έννοια είναι, πράγματι, εξαιρετική περίπτωση.

Μ’ αυτή την έννοια, πράγματι, αλλοίμονο στους άμαχους…