Tag: ρωσία

Μπλοκ του Ινδοκούς

Παρασκευή 3 Μάη. Αν δεν το υπέγραφε ο Zalmay Khalilazd (δεξιά στην πάνω φωτογραφία), θα λέγαμε «το ψοφιοκουναβιστάν έχει στριμωχτεί και στο κεντρικό σημείο του ενιαίου μετώπου Μεσόγειος – δυτικός Ειρηνικός». Αλλά το υπογράφει. Οπότε λέμε το ίδιο: «το ψοφιοκουναβιστάν έχει στριμωχτεί και στο κεντρικό σημείο του ενιαίου μετώπου Μεσόγειος – δυτικός Ειρηνικός»! Έχουμε “κολλήσει”;

Πριν μια βδομάδα, στις 25 – 26 Απρίλη, έγινε στη Μόσχα μια συνάντηση σχετικά με το αφγανιστάν που περιγράφεται σαν «βαρέων βαρών». Ο Deng Xijun, ειδικός αντιπρόσωπος του Πεκίνου, ο Zamir Kabulov, ειδικός αντιπρόσωπος της Μόσχας, και ο Zalmay Khalilazd, ειδικός αντιπρόσωπος της Ουάσιγκτον, συναντήθηκαν για να συμφωνήσουν (ή να διαφωνήσουν) για το μέλλον του αφγανιστάν. Ήταν ο “δεύτερος γύρος” – ο πρώτος είχε γίνει στην Ουάσιγκτον στις 20 και 21 Μάρτη.

Αν πάρει κανείς τοις μετρητοίς το ντοκουμέντο που συμφώνησαν και υπέγραψαν είναι κλωτσιά στο υπογάστριο για τις αμερικανικές μεθοδεύσεις. Τόσο πολύ ώστε η ασταμάτητη μηχανή εκφράζει την συγκρατημένη απορία της για το αν ο κυρ Khalilazd εκπροσωπεί πράγματι την ηγεμονική τάση του αμερικανικού ιμπεριαλισμού· ή για το αν όντως αυτή η “τριμερής συμφωνία” θα εφαρμοστεί απ’ την Ουάσιγκτον.

Το πρώτο και σημαντικότερο απ’ τα 5 σημεία της “συμφωνίας” είναι ότι η Ουάσιγκτον δεσμεύτηκε πως η αποχώρηση όλων των ξένων δυνάμεων (δηλαδή βασικά του δικού της στρατού) απ’ το αφγανιστάν θα είναι “μέρος της ειρηνευτικής διαδικασίας” και όχι κάτι για μετά απ’ αυτήν. Φυσικά – δεν είμαστε χαζοί – οποιαδήποτε “ειρηνευτική διαδικασία” μπορεί να είναι τόσο μακρόχρονη όσο το να νοικιάζεις γη για 99 χρόνια… Ωστόσο αυτή η “δέσμευση” δίνει πλεονεκτήματα τόσο στη Μόσχα όσο και στο Πεκίνο (σε ότι αφορά τον αμερικανικό κατοχικό στρατό) – ακόμα κι αν η αποχώρησή του κρατήσει… 99 χρόνια.

Το δεύτερο σημείο βάζει τον νυν δοτό (απ’ την Ουάσιγκτον) πρόεδρο Ashraf Ghani στην ίδια μοίρα με τους ταλιμπάν… Σ’ ένα τρίτο σημείο αναγνωρίζεται (από ηπα, ρωσία και κίνα) η δέσμευση των ταλιμπάν να αντιμετωπίσουν τον isis και λοιπές παρόμοιες ουαχαβίτικες οργανώσεις. Είναι σχεδόν εξουσιοδότηση! Ενώ ένα τέταρτο αναγνωρίζει την χρησιμότητα μιας ευρύτερης περιφερειακής και διεθνούς συμφωνίας για το αφγανιστάν – όπου περιλαμβάνεται τόσο η Τεχεράνη, όσο και το ανταγωνιστικό δίπολο Ισλαμαμπάντ – Νέο Δελχί.

Τι σημαίνουν (αν αποδειχθούν πραγματικές) αυτές οι αμερικανικές υποχωρήσεις; Στα τέλη του 2001 ο αμερικανικός στρατός (μετά συμμάχων) αποβιβάστηκε και κατέλαβε το αφγανιστάν για να εγκαταστήσει μόνιμες βάσεις στο «μαλακό υπογάστριο» τόσο της ρωσίας όσο και της κίνας. Μετά από 18 χρόνια ο αμερικανικός ιμπεριαλισμός είναι αναγκασμένος να αναγνωρίσει ότι η Μόσχα και το Πεκίνο είναι πλέον παρόντα στο αφγανιστάν – και να διαπραγματευτεί (ή να παραστήσει ότι διαπραγματεύεται…) μαζί τους.

Οι τρικαράρατοι τρομοκράτες ταλιμπάν αναγνωρίζονται με τον πιο επίσημο τρόπο σαν νόμιμη πραγματικότητα στο αφγανιστάν. Αυτό είναι κυρίως επιτυχία δική τους – που όμως ίσως ήταν πολύ μικρότερη χωρίς την υπόγεια υποστηρίξη τόσο της Μόσχας όσο και του Πεκίνου (εκτός απ’ την Ισλαμαμπάντ…)

Μπορούμε να πούμε με σχετική βεβαιότητα ότι το τέλος του πολέμου στο αφγανιστάν είναι ακόμα μακριά. Οι «γείτονες» του αφγανιστάν έχουν ακόμα αντιτιθέμενα συμφέροντα – αν και διαχειρίσιμα στο βαθμό που το Πεκίνο υπόσχεται (και μπορεί) πολλά. Οι τοπικές διαφορές έως αντιθέσεις είναι αρκετές για να επιτρέπουν έστω και υπόγεια στην Ουάσιγκτον να συνεχίσει να «τροφοδοτεί» υπόγεια τον πόλεμο, προκειμένου να δικαιολογήσει την στρατιωτική της παρουσία στα υψίπεδα. (Ας μην ξεχνάμε ότι το συριακό Idlib παραμένει ακόμα εκτός οριστικού ελέγχου του μπλοκ της Αστάνα). Όμως αυτή η «υπόγεια» τακτική μπορεί να αξιοποιηθεί τόσο απ’ τη Μόσχα όσο και απ’ το Πεκίνο (και απ’ την Ισλαμαμπάντ): όσο μακραίνει «η ειρηνευτική διαδικασία» τόσο θα προωθούνται οι ταλιμπάν, που έχουν σαφή πλεονεκτήματα σε βάρος του «αφγανικού στρατού».

Αν η Ουάσιγκτον υπολογίζει ότι έχει ακόμα πολύ χρόνο παραμονής στο Ινδοκούς (και γι’ αυτό υπογράφει τέτοιες συμφωνίες) ίσως ανακαλύψει κάποια στιγμή τους ταλιμπάν έξω απ’ τις βάσεις της. Ήδη οι ρουκέτες τους πλησιάζουν…

Σε τελευταία ανάλυση η όποια «ειρήνη» διαμορφώνεται όλο και περισσότερο πολεμικά επί του εδάφους…

Η «βαριά» διπλωματία…

Πέμπτη 2 Μάη. Η δήλωση ήταν συμμαχική, αλλά κάπου καταχωνιάστηκε. Κρίμα, γιατί τέτοιες κουβέντες συμμάχων θα έπρεπε να προβάλλονται στο πατριωτικό κοινό· για να κάνει από τώρα τους λογαριασμούς του για το πόσο θα του στοιχίσει τόσο ο εθνικός ιμπεριαλισμός όσο και οι σύμμαχοι.

Ο αμερικάνος πρεσβευτής στη Μόσχα Jon Huntsman χαρακτήρισε πριν λίγες ημέρες την ταυτόχρονη «ανάπτυξη» δύο αμερικανικών αεροπλανοφόρων στη Μεσόγειο σαν «200.000 τόνους διεθνούς διπλωματίας… εναντίον των αποσταθεροποιητικών ρωσικών ενεργειών στον πλανήτη».

Αυτή η «διπλωματία» είναι γνωστή από παλιά. Λέγεται διπλωματία των κανονιοφόρων. Το ότι ο κυρ Huntsman την διαφημίζει με τον τόνο είναι φυσιολογικό επακόλουθο μιας «διπλωματίας της χοντρικής». Αλλά η Μεσόγειος, και πιο συγκεκριμένα η κεντρική και η ανατολική, όπου τα αμερικανικά πλωτά ατσάλια «προειδοποιούν» την Μόσχα κάνοντας τα γυμνάσιά τους, δεν είναι όλος ο πλανήτης. Η Μεσογειος ανήκει στη λιανική του αμερικανικού ιμπεριαλισμού.

Η Μόσχα απάντησε στον κυρ Huntsman ειρωνικά: …Θα ήθελε μήπως ο κύριος πρεσβευτής να αποκτήσει η ρωσία μια ακόμα επέτειο για να γιορτάζει; είπε η εκπρόσωπος του ρωσικού υπ.εξ. Zakharova, υπονοώντας δεικτικά την επέτειο της 9ης Μάη για τη ρωσική νίκη επί των ναζί, στον Β παγκόσμιο… Για να συμπληρώσει ότι “η ρωσία είναι σε θέση να μετατρέψει τους 200.000 τόνους διεθνούς διπλωματίας σε σκουριασμένα μέταλλα στο πάτο της θάλασσας αν κινδυνέψει η ασφάλειά της”. Χμμμ… Πάλι η θάλασσα θα την πληρώσει…

Το πολυπληθές “λαϊκό” στήριγμά του ελληνικού ιμπεριαλισμού γιορτάζει κάτι μ’ αυτές τις συμμαχικές βαριές “διπλωματικές κινήσεις” δίπλα του; Νοιώθει “σιγουριά”;

Βγαίνουν και στον πάτο της θάλασσας selfie;

Μπλοκ του Βλαδιβοστόκ

Πέμπτη 2 Μάη. Όταν μια «χαζή» αλεπού σαν τον Putin και ένας «little rocket man» σαν τον Kim κουβεντιάζουν μεταξύ τους για δύο ώρες και οι αντιπροσωπείες των συμβούλων τους για άλλες τρισήμισυ και, μετά απ’ αυτά, βγαίνουν και κάνουν γενικόλογες δηλώσεις, μπορεί να είναι κανείς σίγουρος: κουβέντιασαν πολύ σοβαρά και συγκεκριμένα πράγματα· και έχουν τους λόγους τους να περάσει αυτή η δημόσια επαφή όσο πιο «ντούκου» γίνεται. Πουλάνε συμβουλισμούς και κρατάνε την ουσία για πάρτη τους…

Όταν, όμως, την ίδια ακριβώς ημέρα, στις 25 Απρίλη, ο γραμματέας του ρωσικού συμβουλίου ασφαλείας Nikolai Ratrushev (σύμβουλος, εννοείται, του Putin…) «πετάγεται» ως την Σεούλ για να τα πει με τον νοτιοκορεάτη Moon – κι εκεί οι ανακοινώσεις δεν ήταν καν γενικόλογες, ήταν σκέτα «μηδενικές» – τότε όποιος θέλει σιγουρεύεται ακόμα περισσότερο πως «αυτοί εκεί πέρα κάτι σχεδιάζουν». Το ότι την επόμενη ημέρα, στις 26 Απρίλη, η «χαζή» αλεπού ταξιδεύει στο Πεκίνο (για το φόρουμ των δρόμων του μεταξιού βέβαια – μια χαρά «πάρτυ»!) για να τα ξαναπεί από κοντά με τον Xi (και να τον ενημερώσει για τα της συνάντησής με τον Kim, όπως ξεκαθάρισε) είναι, απλά, το λογικό επιστέγασμα. Μέσα σε δυο ημέρες, στις 25 και στις 26 Απρίλη, τα μέλη του μπλοκ του Βλαδισβοστόκ συναντήθηκαν με τρόπους φανερούς μεν δημόσια, αλλά εύκολο να υποτιμηθούν έως να αγνοηθούν – απ’ όσους θα βολεύονταν έτσι…

Τι μπορεί να «ψήνει» το μπλοκ του Βλαδιβοστόκ με κέντρο την κορεατική χερσόνησο; Οι κατάσκοποι της ασταμάτητης μηχανής δεν κατάφεραν να μάθουν (ή έτσι λένε…). Ωστόσο μια κουβέντα του Putin (μετά τις επαφές με τον Kim), που απορρίφθηκε σχεδόν ακαριαία απ’ την Ουάσιγκτον (απ’ τον Βolton…) ίσως υποδεικνύει «κάτι». Τι είπε η «χαζή» αλεπού; Ότι το ζήτημα της αποπυρηνικοποίησης θα πρέπει να αντιμετωπιστεί με πολυμερείς διαπραγματεύσεις και εγγυήσεις για την ασφάλεια της βόρειας κορέας. Που σε απλά ελληνικά σημαίνει: όχι το ψόφιο κουνάβι (και οι σωματοφύλακές του) εναντίον του Kim, αλλά στο τραπέζι μαζί και ταυτόχρονα και η Μόσχα, και το Πεκίνο, και η Σεούλ.

Το να προτείνει κάποιος, στα σοβαρά, «πολυμέρεια» στην Ουάσιγκτον του 2019 δείχνει αίσθηση του χιούμορ, ειδικά αν αυτός ο «κάποιος» είναι ο Putin. Η Ουάσιγκτον ακυρώνει τις πολυμερείς συμφωνίες / δεσμεύσεις της την μία μετά την άλλη… Συνεπώς αυτό που δήλωσε κομψά ο Putin (έχοντας συμφωνήσει με τον Kim και όχι μόνο…) είναι ότι η Μόσχα έχει βαρύνοντα λόγο στην υπόθεση· και σ’ όποιον αρέσει. Διότι, όπως ξεκαθάρισε αργότερα το ρωσικό υπ.εξ. «η βόρεια κορέα είναι στη δική μας περιοχή – οι ηπα έρχονται από μακρυά». (Όχι, οι λέξεις «το ημισφαίριό μας» δεν ειπώθηκαν).

Φυσικά η Ουάσιγκτον έχει πολλές «χιλιάδες τόνους διπλωματίας» και για την ανατολική Ασία. Τι θα κάνουν όμως αυτοί οι τόνοι αν (λέμε αν…) κάποια στιγμή στο κοντινό μέλλον Σεούλ και Πγιονγκγιάνγκ υπογράψουν την θρυλική και πολυαναμενόμενη «συμφωνία ειρήνης» μεταξύ τους, με εγγυητές την Μόσχα και το Πεκίνο;

Εκατομμύρια βλήματα

Πέμπτη 25 Απρίλη. Τα δεδομένα της περίοδου είναι ζόρικα, ειδικά σε σχέση με την «μέση» διανοητική, ηθική, συνειδησιακή και πολιτική κατάσταση των πρωτοκοσμικών κοινωνιών.

Οι μυστικές υπηρεσίες των καπιταλιστικών κρατών, δρώντας είτε κατόπιν επίσημων εντολών είτε ακόμα και χωρίς τέτοιες (μέσω «μεσαζόντων»), γράφουν με αίμα την ιστορία. Η σύγχρονη εργατική κριτική θα τις συμπεριελάμβανε εύκολα στην εχθρότητα απέναντι στη μορφή κράτος· πού είναι όμως τα πολιτικά ίχνη της;

Το γεγονός ότι οι διακρατικές αντιπαλότητες εκφράζονται πλέον ανοικτά και καθαρά· το γεγονός μεγάλων προγραμμάτων πολεμικού εξοπλισμού (σε κίνα, ρωσία, αγγλία και ηπα απ’ τις ιστορικές «μεγάλες δυνάμεις»)· και το γεγονός ότι οι στρατιωτικές «ασκήσεις» έχουν γίνει ρουτίνα σε συγκεκριμένες περιοχές του πλανήτη (μεταξύ των οποίων και η ανατολική Μεσόγειος), είναι ένα ακόμα σετ προειδοποίησεων.

Θα υπάρξουν κι άλλες; Ποιος βασίζεται στον απεριόριστο χρόνο που έχουμε στη διάθεσή μας;

Μπλοκ του Βλαδιβοστόκ

Τρίτη 23 Απρίλη. Χωρίς τις φανφάρες των συναντήσεών του με το ψόφιο κουνάβι, ο βορειοκορεάτης Kim θα συναντηθεί την ερχόμενη Παρασκευή με τον Putin, στο Βλαδιβοστόκ. Είναι η πρώτη τέτοια συνάντηση των δυο – ίσως η ιστορία την κρίνει σαν ένα «ραντεβού της νεμέσεως» – απέναντι στο ψοφιοκουναβιστάν. Επειδή, ως τώρα, δεν έλειψαν οι μακριά απ’ τα φώτα συναντήσεις αξιωματούχων απ’ τα δύο καθεστώτα, είτε στη Μόσχα είτε στην Πγιονγκγιάνγκ.

Συνεπώς η «συνάντηση κορυφής» έχει (εκτιμάμε) έχει επιφανειακά συμβολικό χαρακτήρα· αλλά στην πράξη δεν μπορεί παρά να σχετίζεται με μια ορισμένη κλιμάκωση των σχέσεων που ήδη υπάρχουν. Τα χερσαία σύνορα της βόρειας κορέας με την ρωσία (17 χιλιόμετρα) και την κίνα (1420 χιλιόμετρα) είναι αυτά που δεν ελέγχουν η Ουάσιγκτον και οι σύμμαχοί τους. Με δεδομένο ότι η Μόσχα (όπως και το Πεκίνο) θεωρούν τις αμερικανικές τιμωρίες κατά του βορειοκορεατικού καθεστώτος από «υπερβολικές» ως «παράνομες», υπάρχουν κοινά συμφέροντα για την παραβίασή τους. Εκκρεμεί ένας ρωσικός αγωγός φυσικού αερίου προς την Πγιονγκγιάνγκ, η σταθερή μονιμοποίηση των σιδηροδρομικών δρομολογίων μεταξύ τους, και η οργανωμένη μετανάστευση βορειοκορεάτικης εργασίας προς την βιομηχανική περιοχή του Βλαδιβοστόκ. Αυτά είναι λίγο πολύ τα φανερά. Οπωσδήποτε θα υπάρχουν και άλλα.

Είναι λογικό (αλλά πρέπει να δούμε, αν δούμε, τις μορφές που θα πάρει) ότι η Μόσχα και το Πεκίνο θα πρέπει να εξασφαλίσουν τον βασικό στόχο του Kim, την καπιταλιστική ανάπτυξη του καθεστώτος του· αυτόν που προσπαθεί να «πνίξει» το ψοφιοκουναβιστάν με τις “κυρώσεις”… Απ’ τη μεριά του νότου ωστόσο, αν ο Moon θέλει να πείσει (κατ’ αρχήν το εσωτερικό κοινό του) ότι μπορεί όντως να μεθοδεύσει την ενδο-κορεατική συνεννόηση ακόμα και χωρίς την άδεια της Ουάσιγκτον, θα πρέπει να κάνει κάποια δικά του, ειδικά βήματα.

Αυτός είναι διαφορετικός λογαριασμός.

Χάχανα στο Κίεβο

Δευτέρα 22 Απρίλη. Αν ο μέσος κοκκινόσβερκος αμερικάνος ψηφοφόρος δικαιούται να εκλέξει σαν πρόεδρό του μια τηλεπερσόνα (που έγινε διάσημη με το show «the apprentice») γιατί οι πελαγωμένοι ουκρανοί να μην εκλέξουν πρόεδρο τον επικεφαλής του συνδυασμού «υπηρέτης του λαού» Volodymyr Zelensky; Ο.Κ.: ο Zelensky είναι κωμικός, και το όνομα του συνδυασμού του ήταν το ίδιο ακριβώς με το όνομα του σήριαλ στο οποίο πρωταγωνιστούσε. Υπόθεση του τηλεοπτικού «ο υπηρέτης του λαού»; Ένας δάσκαλος τυχαία γίνεται πρόεδρος του κράτους, και προσπαθεί να ασκήσει την εξουσία του εις όφελος του λαού… (Στην πραγματικότητα ο εκλεκτός του λαού Zelensky είναι μαριονέτα ενός τουλάχιστον απ’ τους περιβόητους «ολιγάρχες», του Kolomoisky).

Οι ουκρανοί ψηφοφόροι είναι βαθιά πρωτοκοσμικοί, όπως άλλωστε και οι αμερικάνοι. Και οι μεν και οι δε είναι παντελώς ανίδεοι για το τι είναι η πραγματική εξουσία, η φαινομενική εξουσία, οι δομές εξουσίας, τα συμφέροντα εξουσίας, ο καπιταλισμός κι όλα τα υπόλοιπα πολύπλοκα και κουραστικά. Τι θέλουν οι άνθρωποι (αν τους πούμε «ανθρωπάκοι» θα τους μειώσουμε;) κι εκεί, κι εδώ, κι αλλού; Ένα Ζορρό. Έναν V for Vendetta. Θέλουν κάποιον «καθαρό» για να «καθαρίσει», ακόμα κι αν η «καθαρότητα» του ήρωά τους βρωμάει. Θέλουν, απλά, να τον πιστέψουν. Για τώρα. Ίσως και να αγκιστρωθούν πάνω στο «ηθικό πλεονέκτημά» του – ακόμα κι όταν το χάσει (αν το είχε ποτέ…).

Ναι, είναι μια εποχή παρακμής. Όχι στις πολιτικές βιτρίνες. Κυρίως στις μάζες. Όταν οι μικροαστοί καταφέρνουν να κάνουν την παρακμή τους εξουσία, αυτό είναι η ιστορική επιβεβαίωση ότι δεν έχουν την εργατική απειλή πάνω απ’ τα κεφάλια τους.

Τα επόμενα, δυστυχώς, είναι δυσάρεστα. Τα αναλαμβάνουν, με επαγγελματισμό, οι «σύμβουλοι» (της όποιας πολιτικής βιτρίνας…)

Λιβύη

Κυριακή 21 Απρίλη. Οποία τιμή! Κοτζάμ ψόφιο κουνάβι επικοινώνησε τηλεφωνικά πριν λίγες ημέρες με ποιον; Αυτόν τον τρομοκράτη, τον στρατηγό Khalifa Haftar της λιβύης, που βρίσκεται στα περίχωρα της Τρίπολης (αν και προς το παρόν δυσκολεύεται να την καταλάβει…). Μα δεν είναι ο Haftar asset του Παρισιού, και της Μόσχας (και του Καΐρου, και του Ντουμπάι), ε; Πως είναι δυνατόν κοτζάμ αμερικάνος πρόεδρος να τηλεφωνεί σ’ έναν τύπο που δεν είναι τίποτα επίσημα, δεν λέγεται καν Guaido, και τα έχει βρει με τους εχθρούς (προκειμένου για την Μόσχα);

Είναι και παραείναι! Το ψόφιο κουνάβι (και οι σωματοφύλακες πίσω και γύρω του) προσπαθούν να κάνουν παιχνίδι διεθνούς ηγεμονίας με βαρέλια πετρελαίου. Αν ο Haftar μπορεί να εγγυηθεί την ομαλή ροή του λιβυκού oil στη διεθνή αγορά, ίσως και μια κάποια αύξησή της, τότε η Ουάσιγκτον μπορεί να ελπίζει ότι θα επιβάλει ακόμα περισσότερες τιμωρίες («κυρώσεις») στις εξαγωγές της Τεχεράνης και του Καράκας. Χωρίς να ανέβουν οι τιμές του πετρελαίου – κάτι που καθόλου δεν θέλει.

Φαίνεται παρακμιακή σαν εξωτερική πολιτική – και είναι. Το Καράκας και η Τεχεράνη παρακάμπτουν τις «τιμωρίες» τους, μέσω Μόσχας και Πεκίνου. Στα αδιέξοδά του το ψοφιοκουναβιστάν, μην μπορώντας πια να συγκρατήσει συμμάχους και να εμποδίσει εχθρούς μέσω «κυρώσεων», φτάνει στο σημείο να ευλογεί έναν τύπο (τον Haftar) που αύριο θα δώσει «διευκολύνσεις» στον ρωσικό στρατό.

Ουαί τοις ηττημένοις!

Μπλοκ του Βλαδιβοστόκ – και περισσότερα

Σάββατο 20 Απρίλη. Τις επόμενες ημέρες (η ακριβής ημερομηνία δεν λέγεται, για λόγους ασφαλείας…) ο Kim της Πγιονγκγιάνγκ θα συναντήσει τον Putin της Μόσχας – επισκεπτόμενος «κάπου» την ρωσία. (Ίσως το Βλαδιβοστόκ). Ουάου! Είναι η πρώτη τέτοια συνάντηση – και η διεθνής συγκυρία θα μπορούσε να την χαρακτηρίσει «αναγκαία». Αν όχι για την ουσία, σίγουρα για τις εντυπώσεις.

Η ρωσία έχει σύνορα με την βόρεια κορέα. Χερσαία σύνορα που δεν ελέγχονται απ’ την Ουάσιγκτον είναι (ή μπορεί να γίνουν) πολύτιμα. Όχι, δεν εννοούμε ότι η Μόσχα θα σπάσει τις κυρώσεις κατά της Πγιονγκγιάνγκ – το κάνει ήδη.

Νοτιότερα ίσως μπαίνει σε κίνηση μια διαδικασία με ιστορικό βάθος και τωρινό πολιτικό βάρος. Εκατόν τρεις (103) βιετναμέζοι, επιζώντες του πολέμου στο βιετνάμ ή/και μέλη των οικογενειών τους, απ’ τους 9000 που σφάχτηκαν απ’ τον νοτιοκορεατικό στρατό (σύμμαχο, τότε, του αμερικανικού) σε 17 (βορειο)βιετναμέζικα χωριά, ζητούν απ’ την κυβέρνηση του Moon να αναγνωρίσει την σφαγή, να ερευνήσει για τους υπεύθυνους, μια επίσημη συγγνώμη και αποζημιώσεις.

Υπάρχει ήδη νοτιοκορεατικό κίνημα υπέρ τους· και δεν αποκλείεται ο Moon να ανταποκριθεί σε κάποιοα βαθμό (ειδικά όταν η Σεούλ μαζί με την Πγιονγκγιάνγκ έχουν ανάλογες δίκαιες αξιώσεις σε βάρος του Τόκιο για την κατοχή της κορεατικής χερσονήσου). Το ενδιαφέρον (το δικό μας οπωσδήποτε) βρίσκεται όμως πιο πέρα: στη σχέση του τωρινού βιετναμέζικου καθεστώτος με την Ουάσιγκτον και στις εύλογες μνήμες (και όχι μόνο) των αμερικανικών σφαγών εκεί, απ’ το 1962 ως το 1975. Η απαίτηση απέναντι στη Σεούλ θα πρέπει να είναι ο προπομπός των απαιτήσεων απέναντι στην Ουάσιγκτον – κι αυτές οι τελευταίες, αν ποτέ διατυπωθούν, θα είναι τέτοιου μεγέθους ώστε δεν μπορούμε καν να φανταστούμε τις συνέπειές τους…

Το καθεστώς της νότιας κορέας ήταν δικτατορικό συνεχώς ως το 1987 – «προϊόν», αν μπορεί κανείς το πει έτσι, του διαρκούς 3ου παγκόσμιου πολέμου στην ανατολική ασία, και του αμερικανικού ιμπεριαλισμού. Η διαίρεση της κορεατικής χερσονήσου είναι το έσχατο απομεινάρι εκείνης της εποχής· το οποίο η Ουάσιγκτον θέλει να κρατήσει με νύχια και δόντια.

Οι απαιτήσεις των 103 βιετναμέζων σημαίνει πολύ περισσότερα από μια υπόθεση «εθνικής δικαίωσης» όπως, ίσως, νομίζουν όσοι σκέφτονται ελληνικά. Είναι ανάκληση όλης της ιστορίας μιας μεγάλης έκτασης της ανατολικής ασίας κάτω απ’ τις προσταγές, της αρβύλες και τις βόμβες της Ουάσιγκτον και των τότε συμμάχων της (σαν διάδοχης αποικιοκρατικής δύναμης μετά την γαλλία, την αγγλία, την ολλανδία…)

Το τι μπορεί να πυροδοτήσει μια τέτοια ανάκληση της ανατολικοασιατικής συλλογικής μνήμης σε μια ιστορική περίοδο όπου η Ουάσιγκτον προσπαθεί να κρατήσει την επιρροή της εκεί απειλώντας νέους πολέμους, θα φανεί. Σιγά σιγά ή και πιο γρήγορα.

Εβραίοι ενάντια στον εθνικισμό

Παρασκευή 19 Απρίλη. Η κρατική δημαγωγία και τα τσιράκια της προσπαθούν να επιβάλλουν την απαγόρευση: καμμία κριτική στον ρατσισμό του ισραηλινού κράτους, καμμία υποστηρίξη της παλαιστινιακής αντίστασης, είναι «αντισημιτισμός».

Τους ξεβρακώνει και η Ιστορία! Σήμερα το βράδυ στις 7.30 (αυστηρά), στο ΕΜΠ, καθώς εξελίσσεται το project Παρασκευές για την Παλαιστίνη / ενάντια στον ελληνικό ιμπεριαλισμό, το συμβούλιο για την εργατική αυτονομία παρουσιάζει την ιστορία δύο εβραϊκών αντι-εθνικιστικών οργανώσεων. Της Bund, της μεγάλης σοσιαλιστικής οργάνωσης των εβραίων εργατών της ανατολικής Ευρώπης στις πρώτες δεκαετίες του του 20ου αιώνα. Και της Matzpen, της δυναμικής ισραηλινής / αραβικής οργάνωσης της επαναστατικής αριστεράς στη δεκαετία του ’60….

Η γνώση είναι δύναμη!