Tag: πόλεμος

Ένας πυλώνας σταθερότητας, ίσα με τον east med!..

Κυριακή 5 Γενάρη. Η Ουάσιγκτον κήρυξε πόλεμο στο ιράν αλλά και στο ιράκ. (Και βλέπουμε..). Το πολεμικό της φωτογραφίας είναι ελικοπτεροφόρο / αποβατικό, και κουβαλάει 2000 αμερικάνους πεζοναύτες. Πλέει στη Μεσόγειο από μαρόκο μεριά, και θέλει να φτάσει στη θάλασσα του ομάν.

Είναι πιθανό να κάνει μια στάση στη Σούδα, για ανεφοδιασμό και τα λοιπά; Αμέ! Η βάση είναι βασική – για τον αμερικανικό ιμπεριαλισμό στις μεσανατολικές εκστρατείες του.

Είναι αυτή η βασική βάση νόμιμος στόχος εκείνων στους οποίους το ψοφιοκουναβιστάν κήρυξε τον πόλεμο; Αμέ!

Δεν κάνουμε προβλέψεις, αλλοίμονο. Αλλά καλή δουλειά φαίνεται να είναι η υπόθαλψη κρατικού εγκληματία… Δεν γουστάρετε; Δεν γεμίζετε εθνική υπερηφάνεια;

Η παρακμή

Σάββατο 4 Γενάρη. Μήπως γινόμαστε άδικοι σε βάρος των ηπα; Μήπως η περικύκλωση μιας αμερικανικής πρεσβείας από διαδηλωτές (αδιάφορο για ποιούς πρόκειται) είναι μια τόσο εξτρεμιστική ενέργεια που δικαιολογεί την δολοφονία ενός στρατηγού του εχθρού – ή κάτι παρόμοια φονικό;

Στις 25 Ιούνη του 1996 ένα φορτηγό γεμάτο εκρηκτικά «κόλλησε» σ’ ένα συγκρότημα κατοικιών στο Khobar της σαουδικής αραβίας, στο οποίο έμεναν αμερικάνοι – κατά κύριο λόγο – και άλλων εθνικοτήτων πεζοναύτες και αξιωματικοί που «επιτηρούσαν» το ιράκ – από μια διπλανή βάση. Απ’ την έκρηξη σκοτώθηκαν 19 αξιωματικοί της αμερικανικής αεροπορίας και ένας σαουδάραβας πολίτης, ενώ τραυματίστηκαν 498 καραβανάδες διάφορων εθνικοτήτων. Ποιά ήταν η αμερικανική αντίδραση σ’ αυτήν την επίθεση; Η μεταφορά της βάσης και του “προσωπικού” σε άλλο σημείο της σαουδικής αραβίας, καλύτερα φυλασσόμενο…

Γιατί ήταν ανύπαρκτη η αμερικανική αντίδραση σε μια επίθεση στην «καρδιά» της αντι-ιρακινής εκστρατείας της; Επειδή τότε οι ηπα αισθάνονταν (και ήταν) ισχυρές!

Τον Αύγουστο του 1998, η σχετικά καινούργια ισλαμική αντάρτικη διεθνής (που χρηματοδοτούσε ο bin Laden) έκανε δύο «γερές» βομβιστικές επιθέσεις εναντίον των αμερικανικών πρεσβειών στο Nairobi (της Kenya) και στο Dar es Salaam (της Tanzania). Τα κτίρια κατέρρευσαν, σκοτώθηκαν συνολικά 220 κενυάτες, τανζανοί και αμερικάνοι, και τραυματίστηκαν πάνω από 5.000. Τι έκανε η τότε κυβέρνηση Clinton σαν αντίποινα; Έριξε κάτι πυραύλους «ακριβείας» στο πουθενά του αφγανιστάν και έναν στο σουδάν (όπου βρισκόταν ο bin Laden) – κι αυτό ήταν όλο…

Γιατί ήταν τόσο περιορισμένη η αμερικανική αντίδραση σε δύο εκατόμβες που συμβολικά και κυριολεκτικά στρέφονταν εναντίον της; Επειδή τότε οι ηπα αισθάνονταν (και ήταν) ισχυρές!

Στις 12 Οκτώβρη του 2000, με μια βάρκα φορτωμένη εκρηκτικά, αντάρτες της ίδιας ισλαμικής διεθνούς επιτέθηκαν α λα Κανάρης στο αμερικανικό αντιτορπιλικό (uss) Cole, που βρισκόταν στο λιμάνι του Aden. Σκοτώθηκαν 17 αμερικάνοι ναύτες και τραυματίστηκαν άλλοι 39. Η Ουάσιγκτον «χρέωσε» για την επίθεση το σουδανικό κράτος. Πώς αντέδρασε σε μια τόσο πρωτοφανή και αιματηρή επίθεση; «Πάγωσε» περιουσιακά στοιχεία του σουδανικού κράτους… (Αργότερα του έκανε και μήνυση…) Έστειλε επίσης «επιθεωρητές» στο Aden για να ερευνήσουν το πως έγινε η επίθεση…

Γιατί ήταν τόσο ήπια η αμερικανική αντίδραση απέναντι σε μια τέτοια βομβιστική επίθεση (που θα μπορούσε να επαναληφθεί κι αλλού, κι αλλού) με τόσους νεκρούς και τραυματίες στρατιώτες της; Επειδή τότε οι ηπα αισθάνονταν (και ήταν) ισχυρές!

Συνεπώς όχι μόνο δεν υπάρχει καμμία σχέση ανάμεσα στη διαδήλωση / συγκέντρωση έξω απ’ την αμερικανική πρεσβεία στη Βαγδάτη και την κήρυξη πολέμου κατά της Τεχεράνης με την δολοφονία του Soleimani (και κατά της Βαγδάτης με την δολοφονία 5 + 6 καραβανάδων των pmu), αλλά και μόνο η σύγκριση των αντιδράσεων της Ουάσιγκτον σε πολύ πιο αιματηρές επιθέσεις εναντίον της όταν, στο μακρινό παρελθόν, ένοιωθε (και ήταν) ισχυρή αποδεικνύει ότι τώρα δρα καθοδηγούμενη απ’ την ολοφάνερη παρακμή της ισχύος της. Και απ’ τον μονόδρομο του μιλιταρισμού της.

Τώρα πρέπει να παραστήσει την ισχυρή, και μάλιστα επειγόντως· γιατί η ισχύς της καταρρέει. (Τώρα η αμερικανική κοινωνία θα ζει με τον φόβο της εκδίκησης…)

(Δεν υπάρχει, επίσης, «σχέση αντιποίνων» για την επίθεση σε αμερικανική βάση στο Kirkuk, αφού ακολούθησε βομβαρδισμός 5 θέσεων των ιρακινών pmu με 25 νεκρούς…)

(φωτογραφία πάνω: Η αμερικανική πρεσβεία στο Nairobi.

Στη μέση: Η αμερικανική πρεσβεία στο Dar es Salaam.

Κάτω: Η προσβολή της αμερικανικής ισχύος στην περίμετρο της πρεσβείας στη Βαγδάτη, πριν λίγες ημέρες…)

Ιράκ

Τρίτη 31 Δεκέμβρη. Μπορεί οι διαδηλωτές στο ιράκ να μην έχουν στοχοποιήσει την αμερικανική «ημικατοχή» του. Το κάνουν όμως διάφορες ένοπλες οργανώσεις, που συναπαρτίζουν τις «λαϊκές δυνάμεις κινητοποίησης» (popular mobilization forces) που, με την σειρά τους συνυπολογίζονται επίσημα στον ιρακινό στρατό – αν και έχουν χωριστή διοίκηση. Τους δύο τελευταίους μήνες έχουν κάνει έντεκα επιθέσεις με ρουκέτες σε αμερικανικές βάσεις ή σημεία που υπάρχουν αμερικάνοι πεζοναύτες. Η τελευταία, την περασμένη Παρασκευή, σε βάση στο Kirkuk, ήταν η πιο πετυχημένη: σκοτώθηκε ένας αμερικάνος «εργολαβικός» μισθοφόρος και αρκετοί πεζοναύτες τραυματίστηκαν.

Ήταν επόμενο ότι το ψοφιοκουναβιστάν θα αντιδρούσε: βομβάρδισε 5 θέσεις των pmu την περασμένη Κυριακή σκοτώνοντας 19 (κατ’ άλλους 25) μέλη τους. Τυπικά αυτές οι εξελίξεις λέγονται «πόλεμος μεταξύ Βαγδάτης και Ουάσιγκτον» – τονίζουμε, ωστόσο, προς το παρόν, την λέξη «τυπικά». Επειδή, κατά το ψοφιοκουναβιστάν, ο ουσιαστικός πόλεμος είναι με την Τεχεράνη…

Πράγματι, οι pmu είναι το αξιοσημείωτο (ως προς την μαχητική αποτελεσματικότητά του, άρα την οργάνωσή του) αποτέλεσμα της δουλειάς του ιρανού επικεφαλής των επίλεκτων Quds των ιρανών “φρουρών της επανάστασης” Qasem Soleimani, δουλειάς που ξεκίνησε το φθινόπωρο του 2014. Με τον επίσημο ιρακινό στρατό διαλυμένο και αποδεκατισμένο (αρκετοί απ’ τους αξιωματικούς του πέρασαν και ουσιαστικά έστησαν το στρατιωτικό σκέλος του isis) και αυτό το σαουδαραβικο-αμερικανο-ισραηλινό project (τον isis) να απλώνεται μέχρι λίγα χιλιόμετρα απ’ τα σύνορα του ιράν, ο Soleimani έφτιαξε από «σκράπ» έναν καινούργιο αντι-ουαχαβίτικο στρατό πολιτοφυλάκων με κυρίως (αν και όχι αποκλειστικά) ιρακινούς σιίτες.

Οι pum πολέμησαν αξιόπιστα σε όλες τις μάχες κατά του isis επί χρόνια (κάποιες φορές με την αεροπορική υποστηρίξη των αμερικάνων…) και έχουν μεγάλη εμπειρία στο είδος του πολέμου που γίνεται στη μέση Ανατολή. Δεν έχουν αεροπορία ή ναυτικό, έχουν όμως ρουκέτες, πυραύλους, drones, τανκς και πυροβόλα. Από πολιτικο-στρατιωτική άποψη τοποθετούνται στο ίδιο επίπεδο (και στο ίδιο μπλοκ) με την λιβανέζικη Hezb’ Allah και τους υεμενίτες Huthis, αν και δεν είναι (και) κόμμα. Ωστόσο, λόγω εμβλημάτων, διάφοροι υποστηρίζουν οτι οι pmu είναι το πρόπλασμα της ιρακινής Hezb’ Allah.

Συνεπώς το ότι η Ουάσιγκτον «κτυπάει» στο ιράκ και στα σύνορα με την συρία, με τον ίδιο ακριβώς τρόπο που κάνει τον ίδιο ακριβώς πόλεμο το Τελ Αβίβ, λέγοντας δηλαδή (ο άξονας) ότι πρόκειται για «proxies της Τεχεράνης», δεν είναι εντελώς αβάσιμος ισχυρισμός. Όμως δεν πρόκειται για «proxies»: ο αμερικανικός και ο ισραηλινός ιμπεριαλισμός παρερμηνεύουν σκόπιμα την πραγματικότητα, πιστεύοντας πως αν την φέρουν στα μέτρα τους μπορούν να την ελέγξουν νικώντας. (Το ότι ηττώνται σταθερά το απωθούν…)

Κάποιοι προβλέπουν (δυσοίωνα) ότι αν συνεχιστούν οι επιθέσεις κατά αμερικανικών στόχων στο ιράκ (ή και αλλού) από τους «proxies του ιράν» τότε το ψοφιοκουναβιστάν θα επιτεθεί στην «καρδιά του προβλήματος»… Και πως αν συμβεί κάτι τέτοιο θα αρχίσει «επίσημα» ο 4ος (τον λένε 3ο…) παγκόσμιος πόλεμος.

Εκεί βρισκόμαστε;

(φωτογραφία: Μόνο τυχαίο δεν είναι ότι η Ουάσιγκτον «καίγεται» και κτυπάει για τα ίδια γεωγραφικά σημεία που «καίγεται» και κτυπάει το Τελ Αβίβ: τα σύνορα και τα περάσματα μεταξύ ιράκ και συρίας, δίπλα στον Ευφράτη…)

Ιράν

Τρίτη 31 Δεκέμβρη. Η διάσημη φράση των σκληροπυρηνικών ακροδεξιών (πολιτικών και στρατιωτικών) της κυβέρνησης Μπους του Β ήδη πριν την εισβολή στο ιράκ, ότι «οποιοσδήποτε πάει στη Βαγδάτη αλλά οι αληθινοί άντρες πηγαίνουν στην Τεχεράνη», που εννοούσε πως ένας νικηφόρος αμερικανικός «αληθινός πόλεμος» (για «αληθινούς άντρες»…) θα ήταν αυτός εναντίον του ιράν και όχι του ιράκ (που θεωρούνταν … «για οποιονδήποτε»…), αυτό το κλισέ ιμπεριαλιστικής υπεροχής του 2003, βρυκολακιάζει ακόμα στην Ουάσιγκτον. Αλλά όχι στην Τεχεράνη.

Αν το 2003 οι θιασώτες του «21ου αμερικανικού αιώνα» αντί για την Βαγδάτη κατηγορούσαν την Τεχεράνη για κατοχή «χημικών και βιολογικών όπλων» και «συνεργασία με τους τρομοκράτες της αλ Κάιντα», μια εισβολή στο ιράν θα ήταν πράγματι εξαιρετικά δύσκολη· αλλά ίσως θα μπορούσε να σχεδιαστεί και να ξεκινήσει – με άγνωστη συνέχεια….

Φυσικά, στην πράξη, αποδείχθηκε πως ούτε η εισβολή στο ιράκ ήταν «παιδικό πάρτυ» – το αντίθετο… Το βέβαιο είναι ότι εκείνο που μπορούσε να φαντασιώσει ο αμερικανικός μιλιταρισμός / ιμπεριαλισμός το 2003 ή το 2004, τώρα πια, το 2020, μόνο σαν εφιάλτη το βλέπει. Εκείνο που απομένει «για τους άντρες» είναι αεροπορικοί και πυραυλικοί βομβαρδισμοί από απόσταση· κανείς από δαύτους δεν θα πατήσει ποτέ το πόδι του (δηλαδή: δεν θα αφήσει τα κόκκαλά του…) στην πλατεία της επανάστασης στην Τεχεράνη.

Είναι ωστόσο αλήθεια πως ούτε ένα carpet bombing είναι εύκολη υπόθεση για την Ουάσιγκτον. Με τόσες βάσεις στην γύρα, τόσο απ’ τα δυτικά όσο και απ’ τα ανατολικά της ιρανικής επικράτειας (στο αφγανιστάν), κάποιοι πρέπει να ζυγίσουν διπλά και τριπλά τα φέρετρα που θα άντεχαν τα μετόπισθεν σαν τίμημα για την «τιμωρία» της «μήτρας του κακού».

Είναι αλήθεια ότι η γραμμή του ψόφιου κουναβιού, αυτή του «οικονομικού στραγγαλισμού», προσπάθησε να χρυσώσει το χάπι και να αποφύγει την εκδοχή με τα φέρετρα. Είναι επίσης αλήθεια ότι αυτή η τακτική απέτυχε, και ότι στην Ουάσιγκτον οι πιο βαρβάτοι πολεμοκάπηλοι (συνήθως άνω των 60 χρονών…) βαυκαλίζονται με την ιδέα ότι, έστω, οι «πραγματικοί άντρες βομβαρδίζουν την Τεχεράνη». Απ’ αυτήν την άποψη, ενισχυμένη απ’ τον ισραηλινό ιμπεριαλισμό, δεν πρέπει να αποκλειστεί ότι κάποιοι βλέπουν στον ύπνο τους ότι εξαφανίζουν το ιράν απ’ τον χάρτη, με ελάχιστες απώλειες…

Πρέπει, ωστόσο, να βγάλουμε απ’ τα κρανία τους τις κουκούλες. Όσο βρίσκεται ακόμα σε ημερήσια διάταξη η αποτυχημένη τακτική των οικονομικών τιμωριών (δηλαδή το ψόφιο κουνάβι), που σημαίνει πως όσο η άποψη «πάμε να τους ισοπεδώσουμε» είναι αντιπολίτευση στο “θα τους στραγγαλίσουμε”, είναι εύκολα όλα τα όνειρα και τα σχέδια. Αν, όταν, και εφόσον πάρουν οι real men τιμωροί το τιμόνι του αμερικανικού ιμπεριαλισμού θα φανεί πόσο «σκληροί» είναι.

(φωτογραφία: Ο τότε αμερικάνος υπ.αμ. Colin Powel επιδεικνύει στον οηε στις 5 Φλεβάρη του 2003 τα «πειστήρια» των «βιολογικών όπλων» του ιράκ – συγγνώμη, του ιράν ήθελε να πει, αλλα ντράπηκε…

Όταν λέγαμε χτες πως χρειάζεται στ’ αφεντικά ένα ισχυρό και αδιαπραγμάτευτο κρατικό / επιχειρηματικό μονοπώλιο ως προς το ποιος ξεστομίσει τα «έγκυρα ψέμματα» είναι, μεταξύ άλλων, επειδή θυμόμαστε μερικές πρόσφατες αφετηρίες του εγχειρήματος… Το 2003 ήταν νωρίς για να διαδίδει ο καθένας το παραμύθι του ιντερνετικά· τώρα το πράγμα πρέπει να μαζευτεί, αν είναι «να κάνουμε δουλειά»… )

Πέφτει η νύχτα στο Παλέρμο 1…

Τρίτη 24 Δεκέμβρη. Θα σας (μας) φλομώσουν στα εθνικά ψέμματα και παραμύθια. Μάλιστα, όσο περισσότερα ξέρει κανείς σε σχέση με τον ενδικαπιταλιστικό ανταγωνισμό στο λιβυκό πεδίο μάχης, τόσο πιο ξετσίπωτα είναι αυτά τα ελληνικά εθνικά ψέμματα και παραμύθια. Όμως αυτό είναι η δημαγωγία: χαϊδεύει τα αυτιά των υποτελών, τους στραβώνει εντελώς, τους ετοιμάζει να πορευτούν σαν τους στραβούς στον Άδη· στον Άδη που θα τους διαλέξουν τα αφεντικά τους.

Πριν σχολιάσουμε κριτικά το βρυκολάκιασμα του θρυλικού east med, οφείλουμε να πούμε μερικά βασικά πράγματα για έναν απ’ τους βασικούς παράγοντες / δρώντες στο λιβυκό πεδίο μάχης: την Ρώμη.

Στις 12 και 13 του περασμένου Δεκέμβρη (2018) η τότε ιταλική κυβέρνηση (με Salvini υπ.εσ.) συγκάλεσε στο Palermo μια διεθνή συνδιάσκεψη για το μέλλον της λιβύης. Μια προσπάθεια, υπό την αιγίδα του οηε, να ξεκινήσει μια κάποια διαπραγμάτευση μεταξύ της αναγνωρισμένης κυβέρνησης της Tripoli (Sarraj) και του «τσενεράλ» Haftar. Η ιταλική πρωτοβουλία ήταν απάντηση στην κίνηση του βασιλιά γαλλίας και πάσης ευρώπης Macron, που τον Μάη του 2018 είχε κάνει (και προσπαθήσει) το ίδιο – χωρίς να καλέσει την Ρώμη.

Η μέσω proxies αναμέτρηση του Παρισιού και της Ρώμης στο λιβυκό πεδίο μάχης του 4ου παγκόσμιου πολέμου πάει χρόνια πίσω· πολύ πριν οι ελληνάρες και οι δημαγωγοί τους ξυπνήσουν αγκαλιά με τον «τζενεράλ». Η κυβέρνηση του Sarraj ελέγχει την «εθνική εταιρεία πετρελαίων της λιβύης» (NOC) στην οποία η ιταλική Eni έχει συμμετοχή εδώ και μισό αιώνα τουλάχιστον. Απ’ την μεριά της η γαλλική Total «τρέφεται» απ’ τα πετρελαιοπήγαδα που ελέγχει ο Haftar, έστω κι αν αυτό ονομάζεται «λαθρεμπόριο».

Ωστόσο η σύγκρουση Παρισιού – Ρώμης στο λιβυκό πεδίο μάχης αφορά πολύ περισσότερα απ’ τους πλούσιους λιβυκούς υδρογονάνθρακες. Για να πούμε πιο σωστά: για την Ρώμη τα λιβυκά κοιτάσματα πετρελαίου (και τα αλγερινά φυσικού αερίου) είναι ζήτημα «εθνικής ενεργειακής ασφάλειας». Για το Παρίσι απ’ την άλλη, η λιβυκή επικράτεια είναι η προέκταση του πεδίου μάχης του Sahel, στην υποσαχάρια αφρική, με κέντρο το μάλι, αλλά και τον νίγηρα, την μαυριτανία, την μπουρκίνα φάσο και το τσαντ (πρώην γαλλικές αποικίες…) όπου ο γαλλικός στρατός κάνει τον δικό του ιμπεριαλιστικό πόλεμο. Για τον έλεγχο όχι μόνο πετρελαίων αλλά, επιπλέον, μεγάλων κοιτασμάτων ουρανίου. Το Παρίσι δικαιολογεί τον εξοπλισμό του Haftar σαν μέρος του «αντιτρομοκρατικού πολέμου κατά των ισλαμιστών ενόπλων» του Sahel. Σ’ αυτούς τους «τρομοκράτες» περιλαμβάνεται και το απελευθερωτικό ένοπλο των Tuareg, τους οποίους το Παρίσι προσπαθεί να ρυμουλκήσει στη μεριά του.

Με την διεθνή συνδιάσκεψη του Palermo η Ρώμη υπολόγιζε να υπερφαλαγγίσει την αντίστοιχη του Παρισιού. Τριανταέξι κράτη είχαν προσκληθεί, που έστειλαν διάφορες υψηλόβαθμες αντιπροσωπείες, αν και όχι πάντα ό,τι πιο κορυφαίο διέθεταν. Συμμετείχαν, επίσης, ο «τζενεράλ» και ο Sarraj αυτοπροσώπως.

H συνδιάσκεψη του Palermo δεν πέτυχε κάτι ιδιαίτερο – αυτό ήταν προβλέψιμο. Προβλέψιμη ήταν και η αποτυχία της συνδιάσκεψης στο Παρίσι που είχε προηγηθεί κάτι μήνες, που μπορεί να θεωρηθεί ακόμα πιο παταγώδης: ο ναρκισσισμός του βασιλιά Macron είχε οδηγήσει σε μια δήθεν συμφωνία για «αξιόπιστες και ειρηνικές» εκλογές στη λιβύη στις 10 Δεκέμβρη (του 2018)· μια συμφωνία που στο Παρίσι δεν υπέγραψε κανένας απ’ τους λίβυους συμμετέχοντες.

Όσο τις είδατε εσείς τις εκλογές αυτές, άλλο τόσο τις είδαν και οι λίβυοι…

Πέφτει η νύχτα στο Παλέρμο 2…

Τρίτη 24 Δεκέμβρη. Τόσο στη συνδιάσκεψη του Παρισιού όσο και σ’ εκείνη της Ρώμης ήταν καλεσμένος και ο «αιώνιος εχθρός». Η Άγκυρα. Γιατί; Επειδή ήταν γνωστό (και όχι αμαρτωλό… ) ότι εκτός απ’ την Ρώμη, το Λονδίνο, την Ουάσιγκτον (διακριτικά) και τον ΟΗΕ, την κυβέρνηση Sarraj υποστηρίζε (πρακτικά…) και το τουρκικό καθεστώς.

Στο Palermo οι ιταλικές πολιτικές βιτρίνες βλέποντας ότι η «ανοικτή» διάσκεψη δεν έχει αποτελέσματα (την πρώτη μέρα, στις 12 Δεκέμβρη), κάλεσαν στην επόμενη, στις 13, μια «κλειστή συνάντηση» – με τον «τζενεράλ» και τον Sarraj, αλλά και τους «κοντινούς». Μεταξύ αυτών και τον Cavusoglu. Αλλά ο Haftar έβαλε βέτο για την τουρκική συμμετοχή, οπότε η Ρώμη ζήτησε ευγενικά απ’ τον Cavusoglu να μην επιμείνει. Η τουρκική αντιπροσωπεία έφυγε αυθημερόν – θυμωμένη. Συγκρατείστε την ημερομηνία: στις 13 Δεκέμβρη του 2018… Πριν ένα χρόνο και βάλε.

Δεν προκύπτει, σίγουρα όχι ως εκείνη την χρονική στιγμή, ότι Άγκυρα και Ρώμη βρίσκονταν σε κάποια αντιπαλότητα στο λιβυκό πεδίο μάχης. Στην πραγματικότητα μάλιστα η Άγκυρα βοηθούσε τον Sarraj εκεί που η Ρώμη δεν μπορούσε (χωρίς να προκαλέσει εσωτερικές αντιδράσεις): με όπλα, ενδεχομένως και με «συμβούλους» (ή και ενόπλους…). Το κράτος που δεν γούσταρε με τίποτα την τουρκική εμπλοκή στο λιβυκό πεδίο μάχης ήταν οπωσδήποτε το αιγυπτιακό· και ο Haftar έδρασε εν προκειμένω σαν αυτό που είναι, δηλαδή proxie και της αιγυπτιακής χούντας (πέρα από της γαλλικής δημοκρατίας…). Η αιγυπτιακή χούντα φοβάται το τουρκικό AKP και την επιρροή που έχει στην μουσουλμανική αδελφότητα, τόσο στην αίγυπτο όσο και στη λιβύη. Στην δεύτερη η μουσουλμανική αδελφότητα πολεμάει στο πλευρό του Sarraj…

Παρά την (αναμενόμενη…) αποτυχία της συνδιάσκεψης του Palermo, η Ρώμη θεώρησε ότι ξαναμπήκε στην πρώτη γραμμή των «διπλωματικών» κινήσεων (και όχι μόνο) στο λιβυκό πεδίο μάχης, κόβοντας κάπως την φόρα (και το μονοπώλιο) του βασιλιά Macron.

Και ύστερα, την άνοιξη του 2019, ο «τζενεράλ», παρά τους όρκους του «υπέρ των τίμιων εκλογών» στο Palermo, ξεκίνησε μια εκστρατεία για να καταλάβει την Tripoli – μπας και γίνει το απόλυτο αφεντικό, για λογαριασμό δικό του και όσων των υποστηρίζουν. Ο στρατός του έφτασε ως τα περίχωρα της πρωτεύουσας· κι εκεί κόλλησε. Και παραμένει κολλημένος από τότε… Δεν μπορούμε να ξέρουμε σε ποιο βαθμό η τουρκική βοήθεια συνέβαλε στην αναχαίτιση του «τζενεράλ» απ’ τον Sarraj. Είναι βάσιμο ωστόσο ότι ήταν σημαντικός, εφόσον η Άγκυρα μπορούσε να προσφέρει (και προσέφερε) πρακτική στρατιωτική βοήθεια στην Tripoli.

Οπωσδήποτε ο τουρκικός ιμπεριαλισμός δεν δρα στο λιβυκό πεδίο μάχης σαν εργολάβος του ιταλικού· ούτε το ανάποδο συμβαίνει. Καθε κράτος έχει τους δικούς του λογαριασμούς. Ωστόσο η ασταμάτητη μηχανή θεωρεί α) ότι τα τουρκικά και τα ιταλικά συμφέροντα εκεί είναι συμβατά μεταξύ τους, πιθανόν συμπληρωματικά, και πάντως όχι αντίπαλα, και β) παρά τα αντίθετα φαινόμενα, ο πραγματικός “στρατηγικός σύμμαχος” της Άγκυρας στο λιβυκό πεδίο μάχης είναι ο ίδιος μ’ εκείνον στο συριακό. Η Μόσχα. Κι ας υποστηρίζει αυτή η τελευταία τον Haftar.

Την έχουμε εξηγήσει την τακτική της συμμαχίας δια της φαινομενικής αντιπαλότητας…

(φωτογραφία πάνω: «Ιταλο-λιβυκό οικονομικό φόρουμ» στην Tripoli, στις αρχές Μάη του 2018, λίγο πριν την “συνδιάσκεψη ειρήνης” στο Παρίσι…. Κατά το ρημαδογκουβέρνο “όλα τα λεφτά” είναι στον «τζενεράλ»…

φωτογραφίες κάτω, εδώ και στο πιο πάνω σχόλιο: Όπως και στο Παρίσι έτσι και στο Palermo οι εχθροί Sarraj και Haftar δεν χάνουν την ευκαιρία για «φιλικές φωτογραφήσεις». Στην ιταλική περίπτωση με τον τότε πρωθ. Giuseppe Conte.

Πόσο εχθροί είναι πια; Είναι μια μεγάλη συζήτηση για τις αντιπαραθέσεις εξουσίας όπου δίνεται η ευκαιρία για τέτοιες. Είναι γεγονός πάντως ότι οι πρώην οπαδοί του Καντάφι – καθόλου αμελητέοι αριθμητικά και κοινωνικά – υποστηρίζουν …. και τους δύο….)

Nord stream 2

Δευτέρα 23 Δεκέμβρη. Μετά την ανακοίνωση τα χαράματα του Σαββάτου (μάλλον ασαφή κατά την ταπεινή γνώμη της ασταμάτητης μηχανής) της ελβετικής Allseas ότι «θα σταματήσει τα έργα πόντισης των σωλήνων του nord stream 2» (εκμεταλλευόμενη ωστόσο το περιθώριο 30 ημέρων που της δίνεται απ’ τις αμερικανικές απειλές), ήταν σειρά του κονσόρτσιουμ να δηλώσει κάτι. Το οποίο «κάτι», δια στόματος του εκπροσώπου Jens Muller, ήταν ότι «… θα συνεχίσουμε τις εργασίες ως την ολοκλήρωση του έργου το συντομότερο δυνατόν, καθώς έχει εξαιρετική σημασία για την ενεργειακή ασφάλεια της ευρώπης».

Ενώ ο nord stream 2 τραβάει το ενδιαφέρον (επειδή απέναντι στο ψοφιοκουναβιστάν στέκεται εκτός απ’ την Μόσχα και το Βερολίνο), είναι και ο turk stream 2 στο ίδιο ποινολόγιο. Και οι εταιρείες που εμπλέκονται στην κατασκευή του βρίσκονται ενώπιον των ίδιων τιμωριών με εκείνες που σχετίζονται με την χρηματοδότηση, την κατασκευή και την λειτουργία του nord stream 2.

Με δηλωμένη την κατ’ αρχήν απόφαση τόσο της Σόφιας όσο και του Βελιγραδίου να προεκτείνουν το 2020 τον turk stream 2 μέσα απ’ τις επικράτειές τους προς την κεντρική ευρώπη, σαν balkan stream (λαμβάνοντας, εννοείται, το δικό τους μερίδιο σε ρωσικό φυσικό αέριο), αυτή τη στιγμή το ψοφιοκουναβιστάν εμφανίζεται να κάνει πόλεμο εναντίον ενός μεγάλου αριθμού ευρωπαϊκών κρατών, συν – φυσικά – της Άγκυρας και της Μόσχας. Ή, για να το θέσουμε διαφορετικά: η Μόσχα κατά κύριο λόγο (και η Άγκυρα σε ότι αφορά τον turk stream 2) βρίσκουν ζεστούς ή χλιαρούς «ενεργειακούς συμμάχους» στο μεγαλύτερο μέρος της ευρώπης.

 

«Ενεργειακός» πόλεμος 1

Δευτέρα 23 Δεκέμβρη. Απο μια πρώτη ματιά μοιάζει μάλλον υπερβολική η επιθετική επιμονή του ψοφιοκουναβιστάν κατά της διακίνησης είτε του ρωσικού, είτε του ιρανικού, είτε του βενεζουελάνικου γκαζιού και πετρελαίου. Μια επιμονή απαγορεύσεων δείχνει ατελέσφορη.

Η επιθετική «πολιτική πωλήσεων» του ψοφιοκουναβιστάν, το γεγονός δηλαδή ότι πρέπει ντε και καλά στην ευρώπη (και στην ασία) να αγοράζουν τους ακριβούς αμερικανικούς σχιστολιθικούς υδρογονάνθρακες (που εξορύσσονται με σκληρά αντιπεριβαλλοντικές μεθόδους) μοιάζει σαν μια παρανοϊκή εμπορική μανία. Είναι πολύ περισσότερα.

Πίσω απ’ την προέλευση των υδρογονανθράκων βρίσκεται η αχίλλεια πτέρνα της αμερικανικής (οικονομικής) ηγεμονίας: το νόμισμα της τιμολόγησής τους. Η Ουάσιγκτον αντιλαμβάνεται, και σωστά, ότι δεν υπάρχει άλλο «βασικό εμπόρευμα» στον 21ο αιώνα στο οποίο να μπορεί να επιβάλλει την δολαριακή τιμολόγηση, κρατώντας μ’ αυτόν τον τρόπο το «εθνικό νόμισμά» της σε παγκόσμια κυκλοφορία, με όλα τα οφέλη που συνεπάγεται αυτό για τον αμερικανικό καπιταλισμό. Το μόνο που διαθέτει την φαρέτρα της είναι το όπλο των μέσων της δεκαετίας του ’70: η τιμολόγηση των υδρογονανθράκων σε δολάρια (: «πετροδόλαρα»). Και ξέρουν καλά οι ειδικοί του ψοφιοκουναβιστάν πως αυτό το υπερόπλο ξεδοντιάζεται πια συστηματικά. Έτσι ώστε η μόνη «παράταση ζωής» στην παγκόσμια δολαριακή κυκλοφορία είναι να αναγκάζονται διάφορα κράτη πρώτης γραμμής να αγοράζουν υδρογονάνθρακες αμερικανικής προέλευσης· σε δολάρια. Οι τιμωρίες, οι απειλές ότι «θα σας λιώσουμε» με οικονομικές τιμωρίες αν δεν αγοράζετε από εμάς (και αγοράζετε απ’ τους ρώσους, τους ιρανούς, κλπ κλπ), απ’ αυτό προέρχονται: τον σταδιακό πνιγμό του δολαρίου.

Όμως αυτό το ξέρουν και οι αντίπαλοι του ψοφιοκουναβιστάν. Ο Lavrov δήλωσε χτες ότι ο nord stream 2 θα ολοκληρωθεί πάση θυσία· επειδή, μεταξύ άλλων, αν σταματήσει, οι ευρωπαίοι θα νοιώθουν ταπεινωμένοι. Δεν πρόκειται όμως απλά για ζήτημα πρεστίζ. Η ε.ε. – και σίγουρα το Βερολίνο – κρατούν στα χέρια τους μια επιλογή «ατομικής βόμβας» εναντίον του «ενεργειακού πολέμου» που κάνει το ψοφιοκουναβιστάν. Είναι η απαγόρευση εισαγωγής στην ε.ε. υδρογονανθράκων που έχουν εξορυχθεί με αντι-περιβαλλοντικούς τρόπους… Δηλαδή με fracking (: υδραυλική ρωγμάτωση), που είναι η μέθοδος μεγάλου μέρους της αμερικανικής εξόρυξης. Το ιδεολογικό έδαφος για μια τέτοια απαγόρευση είναι έτοιμο: η προστασία του περιβάλλοντος, ακόμα και εκτός επικράτειας του project europe. Η προστασία του παγκόσμιου περιβάλλοντος σα να λέμε (δεν σας ανατριχιάζει ο ευρωπαϊκός καπιταλιστικός αλτρουϊσμός;).

Ακόμα, πάντως, και χωρίς να γίνει πρακτικά μια τέτοια κίνηση (μπορεί να αιωρείται σαν απειλή) όταν το ψοφιοκουναβιστάν φτάνει στο σημείο μιας τέτοιας επίθεσης (κατά του nord stream 2) μην περιμένει κανείς πια «συμμαχίες» τύπου νατο…

Eξοπλισμός…

Δευτέρα 23 Δεκέμβρη. Έχουν περισσότερα ναυπηγεία απ’ ότι όλος ο υπόλοιπος πλανήτης. Ναυπηγούν τα αεροπλανοφόρα τρία – τρία, τα υποβρύχια τέσσερα – τέσσερα, και τα αντιτορπιλικά σε δεκάδες. Πρόκειται για το κινεζικό καθεστώς… Και είναι μόνο ένα θαύμα της ανθρώπινης βλακείας η ερώτηση «λέτε να υπερφαλαγγίσει το Πεκίνο την Ουάσιγκτον στη θάλασσα;». Λέτε να συμβεί τέτοιο πράγμα;

Ο θρύλος της αγγλικής ναυτικής υπερδύναμης (η αυτοκρατορία στην οποία ο ήλιος δεν έδυε ποτέ…) τέλειωσε «όμορφα κι ωραία»· αν και έχουμε το βαρύ προνόμιο να ζούμε σ’ ένα μέρος του πλανήτη όπου αυτό το τέλος είχε πολύ αίμα… Ο θρύλος της αμερικανικής ναυτικής υπερδύναμης συνεχίζει, αν και δεν έχει δοκιμαστεί ποτέ πρακτικά εδώ και εφτά δεκαετίες. Όλο κι όλο το «ψωμί» αυτού του θρύλου είναι οι ποσότητες: αν η Ουάσιγκτον, για παράδειγμα, διαθέτει 12 αεροπλανοφόρα με όλο τους το σόι το καθένα, τότε θα θεωρηθεί ισάξιος και αμφισβητίας όποιος έχει, χμμμ, τουλάχιστον 10. Το Πεκίνο απέχει αρκετά ακόμα απ’ αυτό το νούμερο (έχει έτοιμα 2 και 1 ακόμα στα τελειώματα…) – οπότε μπορεί η κουβέντα να συνεχιστεί για αρκετά χρόνια.

Αν βλέπει κανείς μοχθηρούς σχιστομάτηδες, τότε μπορεί ακόμα και να τους απωθήσει. Αν, όμως, βλέπει το καπιταλιστικό δυναμισμό μιας κοινωνίας της οποίας ο πληθυσμός είναι πολύ μεγαλύτερος απ’ το άθροισμα όλων των δυτικών, και η οποία έχει (και «αναπτύσσει») know how παντού, σ’ όλους τους τομείς τεχνοεπιστημονικής αιχμής, με διαρκείς, συνεχόμενες και πολλαπλασιαζόμενες επιτυχίες πρώτης γραμμής, τότε το ζήτημα του στρατιωτικού εξοπλισμού του Πεκίνου έχει άλλα χαρακτηριστικά. Όπως και η (τεχνολογική μεταξύ άλλων) σχέση του με την Μόσχα.

Ωστόσο η απορία «μήπως μελλοντικά το Πεκίνο υπερφαλαγγίσει…» έχει μια δόλια σκοπιμότητα. Την ιδέα ότι αφού δεν τα έχει καταφέρει ως τώρα μπορεί ακόμα να εμποδιστεί. Δεν έχουμε υπόψη κάποιο παράδειγμα στην ιστορία των 2 τελευταίων αιώνων όπου ένας εξαιρετικά δυναμικός καπιταλισμός «εμποδίστηκε» απ’ τους ανταγωνιστές του χωρίς πόλεμο και εκτεταμένη καταστροφή.

Και πως άραγε, ένας καπιταλιστικός τόσο δυναμικός ώστε να έχει βάσιμες προοπτικές (παγκόσμιας) ηγεμονίας χωρίς να ρίξει μια σφαίρα, θα αναχαιτιστεί μ’ έναν πόλεμο που δεν θα γίνει μόνο στα δικά του εδάφη αλλά και σ’ εκείνα όσων προσπαθούν να τον φρενάρουν;

Αυπνίες;

Σάββατο 21 Δεκέμβρη. Μέσα στα χαράματα η ελβετική allseas που έχει αναλάβει την πόντιση των «τελευταίων μέτρων» του nord stream 2 ανακοίνωσε ότι διακόπτει το έργο πειθαρχώντας στις αμερικανικές απειλές, οι οποίες – παρεπιπτόντως – δεν έχουν υπογραφτεί ακόμα τελεσίδικα απ’ το ψόφιο κουνάβι. Ταυτόχρονα βέβαια δηλώνει ότι θα κάνει χρήση του περιθωρίου 30 ημερών που έχει (πάλι απ’ τις αμερικανικές απειλές) – διάστημα που θα μπορούσε να είναι κρίσιμο αν εννοεί ότι «διακόπτει μεν, αλλά όχι άμεσα».

Το ζήτημα είναι σοβαρό έτσι κι αλλιώς. Θα επανέλθουμε αναγκαστικά…