Tag: πόλεμος

Κεντρική ασία

Δευτέρα 10 Μάη. Καθώς οι ηλίθιοι έχουν συγκινηθεί με την ανθρωπιστική persona του νυσταλέου, άλλοι στο γκουβέρνο του ψάχνουν που να παρκάρουν τον στρατό που αποσύρουν απ’ το αφγανιστάν, στην περίπτωση που «δεν κάτσει» το Ν. Δελχί.

Μια προσπάθεια (δείγμα αβεβαιότητας έως απελπισίας!) γίνεται με το ουζμπεκιστάν και το τατζικιστάν. Είναι «πιασμένα» βέβαια: το δεύτερο είναι πλήρες μέλος της (υπό την Μόσχα) «συμφωνίας για την συλλογική ασφάλεια» στον «μετασοβιετικό χώρο», ενώ το πρώτο είναι μέλος του συμφώνου της Σαγκάης, και επίσης παρατηρητής στην «ευρασιατική οικονομική ένωση». Θα δείξει ο killer της Μόσχας κατανόηση στα αμερικανικά προβλήματα όπως είχε κάνει το 2001 και το 2002; Αποκλείεται!

Ποιά βάσκανος μοίρα σπρώχνει, λοιπόν, το Joνυσταλεάν να κτυπάει τέτοιες πόρτες; Είναι μόνο η νοσταλγία των μακρινών εποχών, στα ‘90s και στα early ‘00s, που η Μόσχα ήταν ερείπιο και η Ουάσιγκτον εμφανιζόταν σ’ αυτά τα κράτη σαν «πληρώνουμε και μας κάνετε υποκλίσεις»; Τι ψάχνει το Joνυσταλεάν πέρα απ’ την «αδελφοσύνη των λαών» αν είναι να τρυπιούνται με την αμερικανική γενετική μηχανική; Κατά πρώτο λόγο αεροδρόμια. Αν δεν του δώσει η Ισλαμαμπάντ (με αδρά ανταλλάγματα) ή το Ν. Δελχί, θα αναγκαστεί να τραβήξει τα ιπτάμενα μέσα του δυτικότερα: είτε στην τουρκία (με ακόμα πιο μεγάλο τίμημα…) είτε (ακόμα χειρότερα σαν απόσταση) στην αραβική χερσόνησο, στην επικράτεια του πάντα φιλόξενου τοξικού. Πρακτικά η μισοπαραδοχή της ήττας στο αφγανιστάν δημιουργεί σοβαρά προβλήματα logistics εφόσον ο στόχος παραμένει πάντα το «μαλακό υπογάστριο» της κίνας (η επαρχία Xinjang), της ρωσίας και του ιράν.

Για να το πούμε απλά: σίγουρα στο αφγανιστάν θα μείνουν «συνεργάτες» της Ουάσιγκτον, μισθοφόροι ή ντόπιοι. Σίγουρα επίσης, σαν αντίβαρο, το Joνυσταλεάν θα προσπαθήσει να ενισχύει την (και στρατιωτική) παρουσία του στα άλλα μέτωπα, στην ανατολική ευρώπη, στη νότια θάλασσα της κίνας και στην αφρική. Όμως ακόμα κι αυτή η μερική αποχώρηση απ’ το αφγανιστάν δεν είναι σ’ αυτή τη φάση τίποτα λιγότερο από υποχώρηση. Και, φυσικά, η αφγανική επικράτεια δεν θα μείνει «γεωπολιτικά άδεια»…

(Φωτογραφία: Οριστική υποστολή σημαίας στο αμερικανικό στρατόπεδο “camp Anthonic” στην Helmand του αφγανιστάν, πριν μια βδομάδα).

Είναι δύσκολο να είσαι πρώην 1

Δευτέρα 26 Απρίλη>> Φεύγει ο αμερικανικός στρατός απ’ το αφγανιστάν; Αφού το είπε (πριν σχεδόν 2 βδομάδες, στις 14 του μήνα) το ίνδαλμα του ελληνικού ιμπεριαλισμού, ο νυσταλέος, έτσι θα είναι: φεύγει, σε αργή κίνηση…

Αλλά όχι. Μια μέρα μετά την ανακοίνωση του νυσταλέου οι καθεστωτικοί new york times έβαλαν τα πράγματα στη θέση τους: οι αμερικανικές μυστικές υπηρεσίες, το πεντάγωνο, και ορισμένοι σύμμαχοι της Ουάσιγκτον (να υποθέσουμε ότι το όνομά τους αρχίζει από Λ- και τελειώνει σε -ονδίνο;) ψάχνουν να βρουν τρόπους που η «αποχώρηση» να είναι «περίπου». Τόσο «περίπου» ώστε να συνεχίσει να καλύπτεται η αναγκαιότητα της στρατιωτικής κατοχής του αφγανιστάν εδώ και σχεδόν 20 χρόνια, η οποία (αναγκαιότητα) τώρα λέγεται με το όνομά της: ρωσία, ιράν και κίνα.

Τι σημαίνουν πρακτικά αυτές οι πιρουέτες; Και τι σημαίνουν γεωπολιτικά; Κατ’ αρχήν στην κατοχή του αφγανιστάν «συνεργάζονται» εκτός απ’ τους επίσημους στρατούς και άλλοι: λεγεωνάριοι /  μισθοφόροι, πράκτορες μυστικών υπηρεσιών καθώς και καμμιά χιλιάδα «ειδικές δυνάμεις» του αμερικανικού στρατού που ποτέ δεν αναφέρονται – για «λόγους ασφαλείας». Υπάρχουν επίσης οι τζιχαντιστές του isis που μ’ έναν «αεροπλανικό» κυριολεκτικά τρόπο (με έξοδα του u.s. army…) βρίσκουν τρόπο να πηγαίνουν απ’ την συρία στο αφγανιστάν σε λίγες ώρες. Μια ιδέα είναι λοιπόν ότι ενώ, κούτσα κούτσα, οι «επίσημοι» αμερικανοί κατοχικοί πεζοναύτες (3.500) και οι υπόλοιποι του νατο θα φύγουν, θα βρεθεί ένας τρόπος (κάποια συμφωνία με τη νομαρχία της Καμπούλ υπό τον Ghani που τρέμει στην ιδέα ότι θα μείνει χωρίς τους «αντιτρομοκράτες» συμμάχους) για να μείνουν οι υπόλοιποι. (Οι ταλιμπάν έχουν στείλει τις προειδοποιήσεις τους πάντως…)

Μια άλλη ιδέα, συμπληρωματική, είναι ότι κι εκείνοι οι κατοχικοί που κούτσα κούτσα θα φύγουν απ’ το αφγανικό έδαφος δεν θα πάνε μακριά. Θα παρκάρουν στα πέριξ, έτοιμοι για όλα. Αυτό, βέβαια, είναι δύσκολο. Ποια κράτη στην κεντρική ασία είναι διατεθειμένα να «φιλοξενήσουν» αμερικανικές βάσεις σ’ αυτούς τους χαλεπούς καιρούς;

Ίσως η μοναδική υποψηφιότητα, απελπισμένη σίγουρα, είναι το Νέο Δελχί. Στις 19 Απρίλη ο αμερικάνος υπ.εξ. Παρωπίδας τα είπε τηλεφωνικά με τον αντίστοιχο ινδό Subrahmanyam Jaishankar για να «συμφωνήσουν ότι η σχέση τους και η συνεργασία τους είναι σημαντική για το θέμα του αφγανιστάν» – όπως δήλωσε ο πρώτος. Η Ουάσιγκτον ψάχνει συμμάχους και ελπίζει να κεφαλαιοποιήσει το γεγονός ότι στο πεδίο μάχης του 4ου παγκόσμιου πολέμου που λέγεται «υψίπεδα του αφγανιστάν» έχουν νικήσει ως τώρα δύο εχθροί του ινδικού καθεστώτος: το πακιστανικό και το κινεζικό.

Ωστόσο δεν είναι καθόλου απλό πράγμα για τον Modi να δεχτεί αμερικανική βάση (ή βάσεις) στο ινδικό έδαφος όταν μάλιστα είναι ξεκάθαρο τι σκοπό έχουν. Όλοι οι ενδιαφερόμενοι κοιτούν (και) σ’ αυτή την περιοχή του κόσμου, και όλοι βλέπουν. Το ρωσικό υπ.εξ. δήλωσε πριν λίγες ημέρες ότι «υπάρχουν επίμονες αναφορές ότι οι ΗΠΑ υποστηρίζουν τρομοκρατικές οργανώσεις, συμπεριλαμβανόμενου του isis, στο αφγανιστάν, και ότι σχεδιάζουν να διατηρήσουν εκεί τις μυστικές τους υπηρεσίες ενόσω θα πάρουν τον στρατό τους… Υπ’ αυτές τις συνθήκες υπάρχει μεγάλη ανησυχία στη ρωσία όπως και σε άλλα κράτη της περιοχής. Και περιμένουμε εξηγήσεις απ’ την αμερικανική πλευρά». Τα «άλλα κράτη» είναι συγκεκριμένα: ο Shangai Cooperation Organization, η ασιατική «αντιτρομοκρατική» συμμαχία, στην οποία συμπεριλαμβάνεται και το Πεκίνο: τον περασμένο Γενάρη ο SCO είχε ανακοινώσει ότι «ένας αυξανόμενος αριθμός ενόπλων του isis μεταφέρονται απ’ την συρία στο αφγανιστάν»… Σα να ήταν λίγα αυτά, ο πακιστανός υπ.εξ. Shad Mehmood Qureshi πετάχτηκε την περασμένη Τετάρτη ως την Τεχεράνη για να συντονίσουν (τα δύο κράτη) την στάση τους σε σχέση με το αφγανιστάν. Το Πεκίνο και η Μόσχα έχουν δώσει τις ευλογίες τους (και) σ’ αυτήν την συνεργασία…

Η προσπάθεια του νυσταλέου να απεμπλακεί από έναν πόλεμο χαμένο με τέτοιο τρόπο ώστε να κρατήσει και την πίτα ολόκληρη και τον (ιμπεριαλιστικό) σκύλο χορτάτο προκαλεί τους αντιπάλους του. Και δεν φαίνεται ως τώρα να έχει βρει η Ουάσιγκτον το «κλειδί»: ελπίζει, απλά, στη βοήθεια των συμμάχων της. Αλλά κι αυτοί κάνουν τους δικούς τους υπολογισμούς – και έχουν λόγους σοβαρούς…

Στραπάτσο; (1)

Δευτέρα 12 Απρίλη>> Η εξέλιξη με κωδικό «oxford/astrazeneca» δεν είναι καθόλου μα καθόλου εκείνη που θα ήθελαν τα αφεντικά του δυτικού βιο-πληροφορικο-ασφαλίτικου συμπλέγματος! Είναι μια ήττα (και στους δύο πολέμους αν και με διαφορετική την εν δυνάμει διαχείρισή της, θα επανέλθουμε στη συνέχεια) που έχει ήδη εκτεταμένες συνέπειες.

Έχουν ακουστεί διάφορες βλακώδεις τερατολογίες για να δημιουργηθεί σύγχιση ως προς το ζήτημα· και μάλιστα από ομιλούσες κεφαλές που με την άνεση πορδής κατηγορούσαν όσους προειδοποιούσαν ότι η γενετική μηχανική είναι επικίνδυνη σαν «συνωμοσιολόγους» και «ψεκά». Η αιτία της αποκάλυψης της επικινδυνότητας της συγκεκριμένης πλατφόρμας είναι απλή: παρότι υπάρχουν και στο ελλαδιστάν κλινικοί γιατροί που θα έπρεπε να έχουν εντοπίσει και συσχετίσει κατ’ αρχήν τις φονικές θρομβοεμβολές, ήταν τέτοιοι γιατροί αλλού, σε άλλα κράτη, που τιμώντας τον όρκο που έχουν δώσει έβαλαν τις φωνές. Κυριολεκτικά. Οι δικές τους φωνές προκάλεσαν την πρώτη φάση «παγώματος» στη χρήση της συγκεκριμένης πλατφόρμας, σε πολλά σημεία της ευρώπης…

Ύστερα ήρθε το κουκούλωμα, απ’ τον ΕΜΑ. Όμως, καθώς τα περιστατικά πολλαπλασιάζονταν, αυτοί πάλι δεν το βούλωσαν. Οι εποπτικές αρχές κάποιων κρατών, ανάλογα με τον βαθμό θεσμικής ανεξαρτησίας απ’ αυτά (και τις φαρμακομαφίες) έμειναν ξανά μετέωρες ανάμεσα στο δίκαιο (της υγείας) των υπηκόων και τα συμφέροντα του μαζικού πλατφορμιασμού. Και πάλι η υπόθεση πήγαινε για κουκούλωμα απ’ τον ΕΜΑ. Με τα γνωστά «επιχείρηματα»… Αλλά ο Marco Cavaleri (επικεφαλής του γραφείου βιολογικών κινδύνων και εμβολιαστικής στρατηγικής του ΕΜΑ) μίλησε έγκαιρα και είπε τα πράγματα με το όνομά τους (: υπάρχει σαφής σχέση του εμβολίου με τις θρομβώσεις) αφήνοντας τον υπόλοιπο ΕΜΑ να ξανατραυλίζει: «δεν είμαστε σίγουροι, δεν ξέρουμε, οι πιθανότητες είναι ελάχιστες, το όφελος είναι μεγαλύτερο»…

Το γεγονός είναι ότι μόνο στην ευρωπαϊκή επικράτεια, ως τις 13 Μάρτη, στην υπηρεσία EudraVigilance που καταγράφει τις «παρενέργειες» απ’ τις 3 πλατφόρμες (pfizer/biontech, moderna, astrazeneca) είχαν συσσωρευτεί άμεσα συνδεδεμένοι με δαύτες 3.964 θάνατοι και ακόμα 162.610 βλάβες διαφόρων κατηγοριών και βαθμών σοβαρότητας. Εδώ θανατοπολιτική δεν είναι πια η οργιώδης φλυαρία, είναι η απόλυτη σιωπή των δημαγωγών (περισσότερα και αναλυτικότερα εδώ). Το άλλο γεγονός είναι πως οι συγκεκριμένες, πράγματι εξαιρετικά σπάνιες (γενικά) θρομβώσεις είναι μικρό μόνο μέρος των θανατηφόρων θρομβώσεων που οφείλονται στις πλατφόρμες. Που κι αυτές είναι μόνο ένα μέρος των αιτίων θανάτου λόγω πλατφορμών. Το τρίτο είναι η σχεδόν βεβαιότητα πως ΔΕΝ αναφέρονται όλες οι περιπτώσεις θανάτων ή σοβαρών παρενεργειών στις εθνοκρατικές «επιτροπές φαρμακοεπαγρύπνησης», για διάφορους λόγους. Και το τέταρτο: η mRNA πλατφόρμα της pfizer είναι εξίσου αν όχι περισσότερο καταστροφική! Και μιλάμε ακόμα για τις άμεσες συνέπειες· όχι για τις μεσοπρόθεσμες ή μακροπρόθεσμες…

Το ερώτημα, λοιπόν, δεν είναι το γιατί αποκαλύφθηκε το κατασκευάσμα oxford/astrazeneca αλλά το γιατί δεν έχει αποκαλυφθεί ακόμα το ανάλογο pfizer/biotech. Έχει καλύτερες «δημόσιες σχέσεις» (καταλαβαίνετε τι εννοούμε…) η αμερικάνικη φαρμακομαφία; Ή οι πολιτικές βιτρίνες της δύσης φοβούνται πως αν παρουσιαστεί η αλήθεια και γι’ αυτήν θα μείνουν χωρίς τις «θαυματουργές σωτηρίες» οπότε θα αναγκαστούν να παρακαλέσουν όχι την Μόσχα (το sputnikV δεν έχει παρενέργειες;) αλλά το Πεκίνο με τα «παραδοσιακά» εμβόλιά του;

Ίσως και τα δύο…

Στραπάτσο; (2)

Δευτέρα 12 Απρίλη>> Το βέβαιο είναι πως έχει κλονιστεί σοβαρά η εμπιστοσύνη μεγάλου μέρους των πληθυσμών. Όχι μόνο απέναντι στην astrazeneca ή/και την pfizer… Αλλά απέναντι στην ακεραιότητα των μηχανισμών ελέγχου που, υποτίθεται, υπάρχουν για το καλό της αλήθειας και της δημόσιας υγείας…. Αν, σε μια πρώτη προσέγγιση, καραβοτσακισμένη είναι η αγγλοσουηδική φαρμακομαφία, ακριβώς πίσω της το ναυάγιο είναι ο ΕΜΑ και όλοι οι εθνοκρατικοί μηχανισμοί που προσπαθούν να κρυφτούν στη σκιά του! Στο ελλαδιστάν αυτό είναι ολοφάνερο απ’ τον πραγματικό αριθμό όσων αρνούνται να πέσουν θύματα: σύμφωνα με την καθεστωτική «καθημερινή» του περασμένου Σαββάτου, ακόμα και στις πιο «μπόσικες ηλικίες», εκείνες πάνω από 85 χρονών, περισσότεροι από 1 στους 3 «απέχουν» ως τώρα απ’ την τελετουργία του να γίνουν πειραματόζωα… Όσο κατεβαίνει η ηλικία η αποχή μεγαλώνει· και μεταξύ 60 και 74 χρονών η αποχή φτάνει (ή και ξεπερνάει) τον 1 στους 2. Πρόκειται γι’ αυτούς κι αυτές που έχουν κατεξοχήν στοχευτεί απ’ την τρομοκεστρατεία…

Ποτέ δεν υπήρξε κανένας «πόλεμος κατά του αόρατου εχθρού» παρά μόνο για τους πολιτικά και ιδεολογικά θεότυφλους. Ο πόλεμος, απ’ την αρχήν του πριν ένα χρόνο, στη δυτική εκδοχή του (που είναι η μοναδική παγκόσμια), ήταν διπλός εναντίον πολύ ορατών στόχων. Αφενός εναντίον των δυτικών πληθυσμών ώστε να «αλλάξουν ζωή και συνήθειες» και να υπαχθούν δια της βίας στις νόρμες της βιομηχανίας υγείας, του δυτικού βιο-πληροφορικο-ασφαλίτικου συμπλέγματος, για το καλό της 4ης βιομηχανικής επανάστασης· αφετέρου εναντίον των αντιπάλων κρατών/καπιταλισμών, κυρίως της Μόσχας, του Πεκίνου και των συμμάχων τους. Εναντίον αυτών, με χαμένη ή σχεδόν χαμένη την δυτική πρωτοπορεία σε μια μεγάλη γκάμα τεχνολογιών πρώτης γραμμής, οι δυτικές «τεχνολογίες γενετικής», με τις πάμπολλες προεκτάσεις τους στην καθημερινή ζωή των πληθυσμών, ήταν η αιχμή του δόρατος.

Στην παγκόσμια αρένα το αναπόφευκτο στραπατσάρισμα της πλατφόρμας oxford/astrazeneca μέσα στην έδρα της επιδείνωσε τους κακούς για το δυτικό σύμπλεγμα συσχετισμούς. Το ινδικό κράτος (με πληθυσμό σχεδόν 1,4 δισεκατομύρια, μια τεράστια «αγορά»!) απέρριψε την πλατφόρμα της pfizer/biontech επειδή η εταιρεία, φοβούμενη ότι θα πιαστεί στα πράσα για τις παρενέργειες, αρνήθηκε να κάνει χωριστή δοκιμή στην ινδία… Αυτό είναι κάτι που οι δυτικοί δημαγωγοί έκρυψαν, αλλά είναι κρίσιμο: οι πληθυσμοί της κίνας και της ινδίας, δηλαδή περισσότερο απ’ το 1/3 του παγκόσμιου πληθυσμού, είναι έξω απ’ τον «κόσμο» που ονειρεύτηκε να κατακτήσει το δυτικό σύμπλεγμα! Και δεν είναι, βέβαια, μόνον αυτοί οι πληθυσμοί. Μπορείτε να προσθέσετε και άλλους – και μην ξεχάσετε τους ισλαμιστές ένοπλους της al-Shabaab που ελέγχουν ένα μέρος της σομαλίας και κάλεσαν τους σομαλούς να μην γίνουν πειραματόζωα που θα θυσιαστούν στον αγώνα δρόμου για την προώθηση εμβολίων για την πανδημία του κορονοϊού απορρίπτωντας την πλατφόρμα oxford/astrazeneca… Οι επόμενοι που περιμένουμε να κρατήσουν την ίδια στάση είναι οι μαφίες στις βραζιλιάνικες φαβέλες, που ήταν εξαιρετικά αυστηρές στην επιβολή των γενικευμένων υγιενιστικών απαγορεύσεων κυκλοφορίας (για να κάνουν καλύτερα τις δουλειές τους) – κέρβεροι caradinieri…. Ναι λοιπόν, ακόμα κι αυτοί!…

Αν υπάρχει σοβαρός κίνδυνος να σηκωθεί η σημαία του sputnikV στο ράιχσταγκ, αυτό οφείλεται στο ότι το δυτικό σύμπλεγμα ηττάται στον έναν απ’ τους δύο πολέμους που ξεκίνησε πέρυσι. Η μετοχή της pfizer κτύπησε κορυφή στις 8 Δεκέμβρη (42,56 δολάρια), μετά πήρε την κατηφόρα ως την 1 Μάρτη (33,69 δολάρια) για να είναι προχτές, στις 9 Απρίλη, στα 36,6. Η μετοχή της astrazeneca χοροπηδάει στα χαμηλότερά της εδώ και 12 μήνες. Αν οι μετοχές είναι οι σημαίες των «τανκς» του συμπλέγματος, δεν φαίνονται να πανηγυρίζουν…

Στον άλλον, στον πόλεμο «εσωτερικής κατοχής»; Η κρίση εμπιστοσύνης που απλώνεται δεν αφορά εκείνους κι εκείνες που ήταν εξ αρχής καχύποπτοι έως εχθρικοί στην τρομοεκστρατεία, είτε ενστικτώδικα είτε επειδή κατάλαβαν γρήγορα περί τίνος πρόκειται. Όχι. Εκείνοι που κλονίζονται, αναρωτιούνται, φοβούνται τον «δούρειο ίππο της σωτηρίας» μέσω γενετικής μηχανικής είναι πια και αρκετοί απ’ όσους / όσες «έφαγαν» τα θεωρήματα της τρομοεκστρατείας. Ανήκουν σ’ εκείνους κι εκείνες που θεωρούνταν «δεδομένοι πελάτες» μετά από 1 χρόνο carpet bombing! Φαίνεται, όμως, ότι υπάρχουν όρια ακόμα και σ’ εκείνον τον ψοφοδεή εμπειρισμό που είναι λάδι στα γρανάζια του συστήματος! Αφού οι πλατφόρμες ΔΕΝ προφυλάσσουν απ’ την μόλυνση, ΔΕΝ προφυλάσσουν απ’ την μετάδοση· αφού οι πλατφορμιασμένοι πρέπει να ζουν στερημένοι και φοβισμένοι όπως και πριν· αφού κυκλοφορούν «αδέσποτες μεταλλάξεις»· κι αφού, επιπλέον, κινδυνεύουν να καταλήξουν και πάλι στα νοσοκομεία όχι απ’ την είσοδο «covid case» αλλά απ’ την είσοδο «vaccine case», για ποιον λόγο να γίνουν εθελοντικά πειραματόζωα;

Σωστά – αλλά πρόκειται για πόλεμο, τον έναν απ’ τους δύο, κι ίσως εκείνον που τα αφεντικά του δυτικού συμπλέγματος, οι πολιτικοί λακέδες τους και οι δημαγωγοί τους ελπίζουν ακόμα ότι μπορούν να κερδίσουν. Τώρα έχει εξελιχθεί (και) σε «πόλεμο εναντίον των ριψάσπιδων»!!! Επιχειρήματα δεν διαθέτουν τ’ αφεντικά· προσπαθούν να ξαναπουλήσουν τα παλιά. Έχουν όμως την εξουσία. Δηλαδή την βία. Οι καταναγκασμοί που γυαλίζουν κι ανεμίζουν («υποχρεωτικός εμβολιασμός», «υποχρεωτικό πιστοποιητικό», «υποχρεωτικός αυτο-έλεγχος») είναι το τελευταίο τους χαρτί· και δεν είναι καθόλου αμελητέο…

Θα επανέλθουμε προσεχώς με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, γιατί στο εσωτερικό μέτωπο το σύμπλεγμα έχει πετύχει ήδη μερικές νίκες…

Μαύρη Θάλασσα 2

Δευτέρα 5 Απρίλη>> Έχοντας κατά νου αυτά τα δεδομένα και αυτές τις σταθερές και συγκεκριμένες «τάσεις» του αμερικανικού ιμπεριαλισμού (δεν είναι τα ρωσικά πολεμικά που κόβουν βόλτες στον κόλπο του μεξικό!!..) ας δούμε τι βρίσκεται σε εξέλιξη στην ουκρανία, ειδικά στα σύνορα με το donbass, και στη Μαύρη Θάλασσα.

Κατ’ αρχήν ο επαγγελματίας κωμικός και ευκαιριακά κεντρική πολιτική βιτρίνα στο Κίεβο Volodymyr Zelensky φαίνεται πως έχει βρει στη νέα αμερικανική διοίκηση την ευκαιρία για να ανεβάσει την (γεωπολιτική) αξία του τομαριού του. (Ας θυμήσουμε ότι ο νυσταλέος Jo το κόμμα του και το σόι του είναι θεσμικά αλλά και οικονομικά χωμένοι ως το λαιμό στον ουκρανικό βούρκο, ήδη απ’ την εποχή του πραξικοπήματος στο Κίεβο, το 2014. Ας θυμήσουμε επίσης ότι πρεσβευτής στην Αθήνα είναι ο τότε πρεσβευτής στο Κίεβο, ο με-τα-χέρια-στο-αίμα Geoffrey Pyatt). Και πως θα μπορούσε ο Zelensky να γίνει χρησιμότερος στην Ουάσιγκτον; «Ζεσταίνοντας» τον πόλεμο εναντίον των αυτονομιστών στο donbass, βαφτίζοντας τον όμως «αντίσταση στην εισβολή της ρωσίας». Ταιριάζει καλύτερα με τα σχέδια της Ουάσιγκτον, έστω κι αν προσπαθώντας να υπερτιμήσει το τομάρι του κινδυνεύει να χάσει το κεφάλι του.

Η Ουάσιγκτον, πράγματι, θέλει πολύ έναν τέτοιο Zelensky. Πρώτον επειδή «επιβεβαιώνει» την άποψή της για την ρωσική επιθετικότητα· μόνο μ’ έναν φασίστα Navalny δεν γίνεται δουλειά… Δεύτερον επειδή τη «νομιμοποιεί» να προσπαθήσει να κάνει την Μαύρη Θάλασσα αν όχι αμερικανική λίμνη σίγουρα εκδοχή της «νότιας θάλασσας της κίνας», όπου η ελεύθερη ναυσιπλοΐα χρειάζεται προστασία…. Τρίτον επειδή της επιτρέπει να σημαδεύει από κοντά τον turk stream 2, το άλλο “σκάνδαλο εξάρτησης της ευρώπης απ’ το ρωσικό φυσικό αέριο” μετά τον πιο διάσημο nord stream 2… Και τέταρτον επειδή μπορεί να εντάξει, έμμεσα ή άμεσα, την ουκρανική επικράτεια (και την ουκρανική ακτογραμμή) σε “ασκήσεις” τύπου defender…

Ενόσω, λοιπόν, η Ουάσιγκτον (και άλλα κράτη μέλη του νατο) έχουν μαζέψει στη Μαύρη Θάλασσα διάφορα πολεμικά να περιπολούν παρέα με ότι έχει μείνει σαν ουκρανικός στόλος, ο Zelensky μαζεύει στρατό και βαρύ οπλισμό στα όρια του θύλακα του donbass· και η Μόσχα στέλνει αξιοσημείωτες ενισχύσεις τόσο στην Κριμαία όσο σε απόσταση βολής απ’ το donbass. Οι δηλώσεις είναι ανάλογες. Ο εκπρόσωπος του νατο δηλώνει ότι «οι σύμμαχοι ενισχύουν την παρουσία τους στη Μαύρη Θάλασσα σαν απάντηση στην παράνομη προσάρτηση της Κριμαίας απ’ την ρωσία» και ο νυσταλέος ότι «οι ηπα θα δράσουν σταθερά εναντίον της ρωσικής επιθετικότητας στην περιοχή». Από την μεριά του ο ρώσος υπ.εξ. Lavrov προειδοποιεί πως «έχω την μεγάλη ελπίδα ότι οι στρατιωτικοί δεν θα ακολουθήσουν τις διαταγές των πολιτικών, που παίρνουν διαταγές απ’ την Δύση υπό την ηγεσία των ΗΠΑ. Ο πρόεδρος Putin το έχει ξεκαθαρίσει και εξακολουθεί να ισχύει: αυτοί που θα προσπαθήσουν να ξεκινήσουν έναν καινούργιο πόλεμο στο donbass το μόνο που θα πετύχουν είναι η καταστροφή ολόκληρης της ουκρανίας»…

Σημαίνουν αυτά ότι θα αρχίσουν να ακούγονται «πολλά ντουφέκια» στην περιοχή; Το γεγονός είναι ότι στην ουκρανία ο αμερικανικός ιμπεριαλισμός έχει μια δυνατότητα που δεν έχει αλλού: να χρησιμοποιήσει «γνήσιους proxies» (τους ουκρανούς φασίστες μέσα κι έξω απ’ τον στρατό) για να προκαλέσει την όποια άμεση αντίδραση της Μόσχας. Είναι μια πολύ φτηνή λύση (για την Ουάσιγκτον) – αλλά είναι επίσης τόσο εξώφθαλμη ώστε θεωρούμε αμφίβολο αν η Μόσχα θα εισέβαλε επίσημα στην ουκρανία σε περίπτωση νέων επιθέσεων κατά του donbass. Αντίθετα, η ενίσχυση με αναβαθμισμένα μέσα των ενόπλων του θύλακα συν την συμμετοχή / υποστηρίξη των έμπειρων μισθοφόρων της wagner group θα μπορούσαν να δώσουν ένα καλό μάθημα στον Zelensky, χωρίς να εκτεθεί η ανεγκέφαλη αλεπού. Μερικοί έμπειροι χειριστές drones θα ήταν αρκετοί για να μετατρέψουν τις φιλοδοξίες του Κιέβου σ’ ένα αιματηρό Βατερλώ… Οπότε; Πράγματι ο «τελειωμένος» Zelensky μπορεί να παρασυρθεί (απ’ τον ενθουσιασμό του…) αλλά δεν μπορεί να προκαλέσει τίποτα περισσότερο απ’ την ίδια του την καταστροφή.

Έχει την σημασία του, παρεπιπτόντως, το πως θα εκλάβει και θα χειριστεί μια πιθανή ανάφλεξη η Άγκυρα. Ακολουθώντας πάντα την τακτική της «πένσας» (σε υπόγεια συνεργασία με την Μόσχα…) το τουρκικό καθεστώς έχει φροντίσει να έχει κάποιες οικονομικές σχέσεις με το Κίεβο, ενώ από «καιρού εις καιρόν» θυμάται την μειονότητα Τατάρων στην Κριμαία. Αλλά, φυσικά, το τελευταίο που θα ήθελε είναι αμερικανικές επιτυχίες στη Μαύρη Θάλασσα, και μονιμοποίηση της στρατοπέδευσης του us army ‘n’ navy στην περιοχή. Κατάφερε να μην υπάρχουν στο Ναγκόρνο Καραμπάχ· δεν θέλει να είναι ούτε στα βόρεια συνορά του… πάνω και δίπλα απ’ τον turk stream…

Άσεμνες χειρονομίες….

Δευτέρα 29 Μάρτη>> Τα δυτικά κράτη / καπιταλισμοί (και οι κοινωνίες), μαζί με τις πολιτικές βιτρίνες και κάθε καρυδιάς καρύδι που πήρε καρέκλα συμβούλου και παρατρεχάμενου, εξακολουθούν να παλεύουν με τους δαίμονες και τα δηλητήρια της δημιουργικής καταστροφής που τα δικά τους, καταδικά τους αφεντικά του βιο-πληροφορικο-ασφαλίτικου συμπλέγματος προόριζαν για εξαγωγή· αλλά εγκλωβίστηκαν!!! Εγκλωβίστηκαν επειδή έχασαν εξ αρχής την «πρωτοβουλία των κινήσεων», το momentum όπως λένε στην εξουσιαστική τους αργκώ· και επειδή οι μείζονες αντίπαλοί τους κινήθηκαν πιο γρήγορα, πιο έξυπνα και πιο αποτελεσματικά. Σε δέκα ημέρες (στις 8 Απρίλη) είναι η επέτειος της λήξης των άγριων υγιεονομικών απαγορεύσεων στην Wuhan· εκεί παρτάρουν και ξαναπαρτάρουν. Στο δυτικό Villabajo όμως δεν θα γιορτάσουν, κι ούτε καν θα αναφερθούν στην επέτειο… Ακόμα τρίβουν τις γυάλινες σφαίρες των ειδικών τους για να δουν αν φέτος το καλοκαίρι θα μπορούν να πάνε μια βραδινή βόλτα ή όχι…

Μιας και η ασταμάτητη μηχανή είναι μόνη της στον ισχυρισμό πως απ’ την αρχή η υγιεινιστική τρομοεκστρατεία είχε όχι μόνο πολιτική (με την έννοια της τεχνικής της εξουσίας) αλλά και γεωπολιτική διάσταση (με την έννοια του ενδοκαπιταλιστικού ανταγωνισμού) και πως η «ιατρική», η «υγεία» και τα υπόλοιπα ήταν μόνο η σημαία της επίθεσης (που γρήγορα περιορίστηκε κυρίως εναντίον των δυτικών πληθυσμών και κάποιων γύρω γύρω) μπορείτε να την αγνοήσετε. Να είστε καλά για να τα διαβάσετε τα ίδια, με σάλτσες και ύφος, μετά από 5 χρόνια από περισπούδαστους και βαθυστόχαστους «αναλυτές»…

Αλλά σε 5 χρόνια τα πράγματα θα είναι εντελώς διαφορετικά· κι όχι μόνο επειδή η προέλαση του δυτικού βιο-πληροφορικο-ασφαλίτικου συμπλέγματος θα έχει «αναμορφώσει» θεσμούς και συμπεριφορές στον δυτικό κόσμο. Έχουν αρχίσει να αλλάζουν ήδη – και οι τσακισμένοι πληθυσμοί δεν έχουν ούτε όρεξη ούτε κουράγιο να ανησυχήσουν.

Οι εναρκτήριοι πυροβολισμοί ρίχτηκαν την προηγούμενη εβδομάδα, όταν ο νυσταλέος Jo αποκάλεσε την ανεγκέφαλη αλεπού / Putin «φονιά» ενώ ο Παρωπίδας πήγε να κάνει στην Αλάσκα μια φτηνή επίδειξη παγκόσμιας ηγεμονίας σε βάρος της κινεζικής αντιπροσωπείας, δηλαδή του κινέζου υπ.εξ. και της ακολουθίας του (περισσότερα Παρασκευή 19 Μάρτη νάναι καλά, και Σάββατο 20 Μάρτη).

Αυτά που ακολούθησαν είχαν μορφή χιονοστοιβάδας. Ο ρώσος υπ.εξ. Lavrov έκανε διήμερη επίσκεψη στην κίνα για να τα πει με τον κινέζο υπ.εξ. Wang Yi. Οι ύμνοι των δύο, του ενός προς τον άλλον και οι ύμνοι των καθεστωτικών μήντια και των δύο κράτων γι’ αυτή τη συνάντηση δεν περιγράφονται! Το μόνο που δεν ανήγγειλαν ήταν η επίσημη στρατιωτική συμμαχία τους (απέναντι στις ηπα και στους συμμάχους της…), πράγμα που ωστόσο δεν χρειάζεται να γίνει ρητά ακόμα.

Αυτή η συνάντηση έγινε 22 και 23 Μάρτη. Στις 24 ο Lavrov ήταν στη Σεούλ, για να επιβεβαιώσει (με χαρά του) εκείνο που είχε καταλάβει ενοχλημένος ο Παρωπίδας, στην ίδια πρωτεύουσα, στην δική του περιοδεία πριν λίγες ημέρες: ότι η κυβέρνηση του σοσιαλδημοκράτη Moon δεν πρόκειται να συμμετάσχει στις αντι-σινικές και αντι-ρωσικές εκστρατείες στον Ειρηνικό, οποιαδήποτε «πίεση» κι αν υποστεί· ότι προτιμάει να έχει καλές σχέσεις με τέτοιους γείτονες· και ότι θα κάνει ό,τι μπορεί για να μην γίνει το μέλλον της κορεατικής χερσονήσου «παράπλευρη απώλεια» της αναμέτρησης Ουάσιγκτον – Πεκίνου / Μόσχας. Την ίδια ημέρα ο «little rocket man» Κιμ, βασιλιάς της Πγιονγιάνγκ, έκανε δοκιμαστική εκτόξευση δύο βαλιστικών πυραύλων μικρού βεληνεκούς, με την Ουάσιγκτον να μη δίνει ιδιαίτερη σημασία· μέχρι να αποκαλυφθεί πως επρόκειτο για «νέα τεχνολογία», για πυραύλους συνεχώς μεταβαλλόμενης τροχιάς, που δεν μπορούν να τους αντιμετωπίσουν τα αμερικανικά (και τα ιαπωνικά) συστήματα… Πρόβλημα, και μάλιστα μεγάλο!! (Ο Moon παρέλειψε να «καταδικάσει» το βορειοκορεατικό καθεστώς, όπως θα όφειλε αν ήταν καλός σύμμαχος του νυσταλέου…)

Την επόμενη ημέρα, στις 25 Μάρτη, το Πεκίνο ανακοίνωσε την έκθεσή του για την καταπάτηση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων στις ηπα! Μια μάλλον εντυπωσιακή κίνηση, αφού ο κατάλογος ήταν ιδιαίτερα μακρύς: απ’ τις δολοφονίες μαύρων από μπάτσους μέχρι (αυτό που το Πεκίνο ονομάζει) «αδιαφορία και ανικανότητα» του κράτους να προστατέψει την υγεία των υπηκόων απ’ τον covid… Την ίδια ημέρα το κινεζικό καθεστώς ανακοίνωσε κυρώσεις και απαγορεύσεις εναντίον άγγλων αξιωματούχων, σαν αντίποινα για αγγλικές κυρώσεις που είχαν προηγηθεί λόγω της υποτιθέμενης «γενοκτονίας στην Xinjiang. Ακολούθησαν, την επόμενη ημέρα, αντίστοιχες κυρώσεις εναντίον καναδών και αμερικάνων αξιωματούχων…

Στις 26 Μάρτη, ταυτόχρονα από Μόσχα και Πεκίνο, οι δύο εκπρόσωποι των αντίστοιχων υπ.εξ. Maria Zakharova και Hua Chunying, ξεκίνησαν αυτό που είναι η καινούργια φάση διπλωματικής αυθάδειας / προπαγανδιστικού πολέμου εναντίον της Ουάσιγκτον και του Λονδίνου, με τίτλο: να ποιοί είναι οι «σωτήρες» του κόσμου!

Στην ρωσική περίπτωση, σαν απάντηση στις κατηγορίες πως η Μόσχα «ανακατεύεται» στις αμερικανικές εκλογές, η Zakharova ξεκίνησε την καθιερωμένη ενημέρωση των δημοσιογράφων με έναν κατάλογο των αμερικανικών (κρατικών και παρακρατικών) επεμβάσεων στις πολιτικές διαδικασίες άλλων κρατών, απ’ το 1947 και μετά… Στην κινεζική περίπτωση η Chunying ξεκίνησε την δική της ενημέρωση με την προβολή ενός video του καλοκαιριού του 2018, όπου ο Lawrence Wilkerson, πρώην προσωπάρχης του υπ.εξ. Colin Powell και πρώην καραβανάς, εξηγούσε στο ινστιτούτο Ron Paul ότι ο αμερικανικός στρατός έχει καταλάβει το αφγανιστάν με κύριο σκοπό να αποσταθεροποιήσει το κινεζικό κράτος μέσω της αποσταθεροποίησης της επαρχίας Xinjiang (που συνορεύει με το αφγανιστάν…).

Εκπαιδευμένοι με την εντόπια λούμπεν «εξωτερική πολιτική» και εθνικιστική δημαγωγία, που δεν το έχει σε τίποτα να καταγγέλει πρωί – μεσημέρι – βράδυ τον Εrdogan (προβλέποντας την όπου νάναι κατάρρευσή του) πιθανά να σκεφτείτε «σιγά, και τι έγινε;». Λάθος. Τέτοιους είδους τακτικές και καταγγελίες υψηλού (και «επίσημου») πολιτικού επιπέδου δεν συνηθίζονται στις διεθνείς σχέσεις, ειδικά μεταξύ «μεγάλων δυνάμεων» – είναι μια δουλειά που την αναλαμβάνουν οι εγκεκριμένοι δημαγωγοί των μήντια. Μόσχα και Πεκίνο, παρότι δέχονταν τέτοιου είδους επιθέσεις από διάφορα μήντια αλλά και μη αξιωματούχους κορυφής εδώ και καιρό, απέφευγαν να απαντούν ανάλογα.

Τώρα, με αφορμή τόσο τις κατηγορίες του νυσταλέου Jo περί «φονιά» Putin όσο και την αποτυχημένη επίδειξη δύναμης του Παρωπίδα στην Αλάσκα, η «ειρήνη» και η «διπλωματική ευπρέπεια» τέελιωσαν. Οι rivals αποφάσισαν να αντεπιτεθούν· κι αυτό έχει ιδιαίτερη σημασία.

(φωτογραφία: Με ολοφάνερο θεατρινισμό ο Lavrov ετοιμάζεται να αγκαλιάσει τον Wang Yi στην πρώτη τους συνάντηση…)

Κυκλωτικές κινήσεις

Δευτέρα 29 Μάρτη>> Ως τώρα η Ουάσιγκτον και οι σύμμαχοί τους είχαν καλομάθει σε δύο επίπεδα. Αφενός στις στρατιωτικές κινήσεις τους στην περίμετρο του ευρασιατικού project (ασκήσεις και βάσεις στην ανατολική ευρώπη, στα σύνορα με την Μόσχα· βάσεις, περιπολίες και πόλεμοι γύρω απ’ την Τεχεράνη· βάσεις γύρω γύρω και περιπολίες στην θάλασσα της κίνας)· αφετέρου στην μόνιμη ρητορική καταγγελιών των rivals, η οποία υποτίθεται νομιμοποιούσε τους «ηγέτες του ελεύθερου κόσμου» να πιέζουν, να απειλούν, να τιμωρούν τους «ανυπάκοους» χωρίς να φτάνουν στο σημείο να ξεκινήσουν απευθείας πόλεμο εναντίον τους. Οι rivals, απ’ την μεριά τους, κρατούσαν μάλλον απολογητική στάση, προσπαθώντας να αποδείξουν ότι οι κατηγορίες εναντίον τους δεν στέκουν.

Η απότομη αλλαγή στάσης αφορά κατ’ αρχήν το δεύτερο επίπεδο· και έχει προκαλέσει μεγάλη οργή και εκνευρισμό στα στρατόπεδα της Ουάσιγκτον, του Λονδίνου και των συμμάχων τους. Όχι αναίτια.

Τα αφεντικά σε Μόσχα και σε Πεκίνο έχουν κάνει δύο σωστές εκτιμήσεις. Πρώτον, ότι η στρατιωτική δράση είναι η μόνη διαθέσιμη πια δυνατότητα για τον αμερικανικό ιμπεριαλισμό, στην αγωνία του να συγκρατήσει ό,τι μπορεί απ’ την άλλοτε «χρυσή εποχή» της κυριαρχίας του. (Μια τέτοια άμεση αναμέτρηση δεν την θέλουν· και έχουν τους λόγους τους, που δεν είναι στρατιωτικοί). Και δεύτερον ότι η αμερικανική παρακμή είναι οφθαλμοφανής (ακόμα και στο εσωτερικό των ηπα) και προχωρημένη· πράγμα που σημαίνει πως εκείνο που εμφανίζεται σαν «στρατιωτική υπεροχή» είναι αναντίστοιχο με τις «υποκειμενικές δυνατότητες» της αμερικανικής κοινωνίας.

Απ’ την μεριά τους οι δύο αυτοί ιμπεριαλισμοί έχουν ήδη παγκόσμιο «ακροατήριο» και αποδοχή του ρόλου τους. Η προηγούμενη χρονιά «του τρόμου του covid 19» και η soft power που επέδειξαν μέσω της προσφοράς γιατρών, υλικών και των εμβολίων τους, έχει ενισχύει το γόητρό τους· σε βάρος των δυτικών καπιταλισμών (αρχίζοντας απ’ τον αμερικανικό) που υπήρξαν ηγέτες της τρομοεκστρατείας και ουραγοί της «φροντίδας». Επιπλέον το μεν Πεκίνο δεν έχει κάνει ποτέ στην ιστορία του άμεση ή έμμεση στρατιωτική εκστρατεία εναντίον άλλου κράτους· ενώ η εισβολή της τότε εσσδ στο αφγανιστάν στα ’80s είναι τόσο παλιά ώστε έχει παραγραφεί (ακόμα και απ’ τους ίδιους τους ταλιμπάν!).

Αυτή την ιστορική στιγμή η Ουάσιγκτον (και το Λονδίνο, και λίγο πολύ ο υπόλοιπος άξονας) προσπαθεί να διαμορφώσει ένα πολιτικο / στρατιωτικό «μπλοκ του ελεύθερου κόσμου» εναντίον της Μόσχας, του Πεκίνου, της Τεχεράνης και του ευρασιατικού project πριν γίνει τόσο οριστικό ώστε να μην αντιμετωπίζεται! Ο Παρωπίδας τρέχει από ευρώπη και νατο σε ασία και «Quad» προκειμένου να εξασφαλίσει την πολιτική και στρατιωτική συμμετοχή όσο το δυνατόν περισσότερων συμμάχων.

Απ’ την μεριά τους Μόσχα και Πεκίνο άνοιξαν αυτή τη βδομάδα κάποια απ’ τα χαρτιά τους. Θα διαμορφώσουν (διαμορφώνουν ήδη) το «μπλοκ του δίκαιου κόσμου»! (Καλά θα κάνετε να την συγκρατήσετε αυτή τη διαφορά όρων…) Απ’ την δική τους μεριά, κατά συνέπεια, το να επιδεικνύουν, να θυμίζουν, να τονίζουν την εγκληματικότητα του δυτικού ιμπεριαλισμού (αμερικανικού, αγγλικού, γαλλικού αν χρειαστεί…) ακόμα και απ’ τον 16ο αιώνα, ενός ιμπεριαλισμού που σκότωνε, αιχμαλώτιζε, λεηλατούσε, κατέστρεφε όσο περισσότερο μπορούσε πάντα στο όνομα της «ελευθερίας», είναι συστατικό στοιχείο απεύθυνσης στον υπόλοιπο πλανήτη, που γνωρίζει πολύ καλά τι είναι η αποικοκρατία και ο ιμπεριαλισμός. Απεύθυνσης όχι μόνο στις τωρινές πολιτικές βιτρίνες και τα αφεντικά στην αφρική, στη λατινική αμερική ή στην ασία και την μέση ανατολή, αλλά και στους πληθυσμούς.

Δεν πρόκειται λοιπόν καθόλου για παιχνίδια του είδους «μου είπες – σου είπα». Η δυτική προπαγάνδα (η «εμπλοκή της Μόσχας στις αμερικανικές εκλογές και στα δημοψηφίσματα στην αγγλία», «οι απόπειρες δηλητηρίασης πότε του ενός και πότε του άλλου», το «κυνήγι των δημοκρατών στο Χονγκ Κονγκ», η «γενοκτονία στην Xinjiang») είναι το φτηνό μεν αλλά εύκολο στη χρήση βασικό συστατικό αφενός του ιδεολογικού / μιλιταριστικού μπετοναρίσματος στο εσωτερικό των δυτικών κρατών, αφετέρου των «πιέσεων» που απόκτηση συμμάχων, βάσεων, διευκολύνσεων, κλπ εκ μέρους κάποιων απ’ αυτά. Αντίστοιχα, η ανατολική εκστρατεία υπενθύμισης του περί τίνος πρόκειται, έχει σκοπό να βραχυκυκλώσει την δυτική προπαγάνδα, και μάλιστα από θέση ισχύος: τώρα που ο κινέζικος καπιταλισμός (και η ρωσική πολεμική βιομηχανία) είναι υπαρκτό, πραγματικό, απειλητικό αντίβαρο στα «500 χρόνια σκλαβιάς του πλανήτη απ’ την Δύση»!

Η διεισδυτικότητα αυτής της τακτικής μπορεί να φτάσει ακόμα και στο εσωτερικό των ηπα! Γιατί; Επειδή οι οπαδοί του ψόφιου κουναβιού είναι υπαρκτοί και πολλοί! Παράδοξο ή όχι ένα μεγάλο μέρος των αμερικάνων συντηρητικών υποστηρίζει την αποχώρηση του στρατού του και απ’ το Ινδοκούς, και απ’ τη μέση Ανατολή – ελπίζοντας ότι τα «έξοδα» των εκστρατειών θα γυρίσουν στο εσωτερικό… Συνεπώς υπάρχει μια μοναδική ιστορική ευκαιρία (οπωσδήποτε για την Μόσχα) να διαβρώσει την εσωτερική «ισορροπία» της παρακμιακής υπερδύναμης· όπως έκανε κατά κόρον η Ουάσιγκτον επί τουλάχιστον μια δεκαετία, με τις «χρωματιστές» επαναστάσεις.

Εν τω μεταξύ, σε μια παράλληλη αλλά συμπληρωματική εξέλιξη, ενόσω η Τεχεράνη έχει μπλέξει σε όχι «αόρατα» αντίποινα κατά του Τελ Αβίβ (σ’ έναν πόλεμο κτυπημάτων σε τάνκερ…) υπέγραψε πριν 2 ημέρες (27 Μάρτη), στην Τεχεράνη, την οριστική και θρυλική 25ετή στρατηγική συνεργασία της με το Πεκίνο. Το ακριβές περιεχόμενο παραμένει ακόμα μυστικό, αλλά (όπως είχαμε γράψει στο παρελθόν) εκτός από μεγάλες κινεζικές επενδύσεις σε ιρανικές υποδομές κάθε είδους θα περιλαμβάνει την με κάποιο τρόπο φύλαξή τους (και) απ’ το κινεζικό υπουργείο άμυνας… Με κανονικό στρατό; Με μισθοφόρους εν είδει security; Θα φανεί.

(φωτογραφία: Απαντώντας στις κατηγορίες περί “γενοκτονίας” στην Xinjiang, που παράγει το 80% του μπαμπακιού που εξάγει η κίνα, και στο μποϋκοτάζ διάφορων δυτικών εταιρειών μόδας στο μπαμπάκι της επαρχίας, το κινεζικό καθεστώς θυμάται τα αμερικάνικα μπαμπακοχώραφα με τους αφρικάνους δούλους και τους επόπτες της ΚΚΚ. Άδικο έχει;)

Αστάθεια και ένταση

Δευτέρα 29 Μάρτη>> Το να αποδιαρθρωθεί το αμερικανικό καθεστώς και το να ηττηθεί χωρίς να προλάβει να ρίξει μισή σφαίρα κατά των rivals μπορεί να φαίνεται φιλόδοξος προσανατολισμός αλλά δεν είναι ούτε εκτός ιστορίας ούτε εκτός παραδειγμάτων του παρελθόντος! Μερικές φορές η κατάρρευση επιταχύνεται και ολοκληρώνεται απ’ τα μέσα… Είναι οπωσδήποτε δύσκολη «δουλειά», ειδικά αφού ο αμερικανικός ιμπεριαλισμός διαθέτει ακόμα μερικά αξιόλογα τακτικά πλεονεκτήματα: τις πληγές που έχει ήδη ανοίξει σε διάφορα σημεία του πλανήτη. Το ουκρανικό πεδίο μάχης· το συριακό και το ιρακινό· το αφγανικό… Σε κάθε ένα απ’ αυτά διατηρεί (και θα διατηρεί για καιρό) αρκετούς «εργολάβους» και proxies που μπορούν, με ελάχιστα έξοδα απ’ την μεριά της Ουάσιγκτον, να συντηρούν «πολέμους φθοράς».

Εξ ου και όλα αυτά τα επιμέρους πεδία μάχης έχουν αποκτήσει δραματική επικαιροποίηση μετά την εκλογή του νυσταλέου Jo και, κυρίως, την διοίκηση των «δημοκρατικών» (που άσχετα με τον σαφώς άρρωστο νυσταλέο θα κρατήσει σίγουρα ως και το 2024). Υπάρχει περίπτωση να αναγκαστεί ο αμερικανικός στρατός να αποχωρήσει απ’ τα πεδία που έχει εγκατασταθεί για τα καλά χωρίς να ηττηθεί πανηγυρικά και αναφισβήτητα;

Μοιάζει σχεδόν ακατόρθωτο· και πιθανόν να είναι άκαιρος στόχος αυτή την περίοδο. Ωστόσο, για να μην ξεχαστεί κανείς, τόσο στο ιράκ όσο και στο αφγανιστάν οι αντικατοχικοί ένοπλοι έχουν αναβαθμίσει και τα όπλα τους και τις επιθέσεις τους…

(φωτογραφία: Η αναμνηστική της υπογραφής της 25ετούς στρατηγικής συνεργασίας Τεχεράνης – Πεκίνου).

Τα αφεντικά της δύσης θυμούνται…

Δευτέρα 22 Μάρτη.>> Μπορεί οι υπήκοοι να είναι βραχυκυκλωμένοι έως βουλιαγμένοι στις συλλογικές τιμωρίες τους, αλλά οι πολιτικές βιτρίνες βρήκαν λίγο χρόνο να ορμηνέψουν τις «επί των εξωτερικών υποθέσεων» γραφειοκρατίες τους να στείλουν μια ανθοδέσμη κι ένα μπιλιετάκι στο… μπλοκ της Αστάνα! Με αφορμή την επέτειο της εξέγερσης στη συρία πριν 10 χρόνια.

Είναι, βέβαια, η μόνη τέτοια εξέγερση που θυμήθηκαν οι υπ.εξ. του Joνυσταλεάν, του Λονδίνου, του Βερολίνου, του Παρισιού και της Ρώμης – απ’ όλο το εξεγερσιακό / επαναστατικό κύμα που σάρωσε όλον τον αραβικό κόσμο στα τέλη του 2010 και το 2011. Την εξέγερση / επανάσταση στην αίγυπτο την ξέχασαν (ρε γαμώτο…). Όπως και την εξέγερση στο μπαχρέιν που πνίγηκε στο αίμα των τανκς των δύο τοξικών (έστειλαν στρατιωτική βοήθεια) – αλλά συνεχίζεται ακόμα σποραδικά. Όπως και την εξέγερση στις ανατολικές περιοχές της σαουδαραβικής επικράτειας, απ’ τους σιιτικούς πληθυσμούς που βρίσκονται κάτω από μόνιμη μπότα…

Η επιλεκτικότητα της μνήμης των δυτικών αφεντικών δείχνει την ύπουλη γελοιότητά τους – σε μια εποχή που οι υπήκοοι των υπόλοιπων περιοχών του πλανήτη καταλαβαίνουν την δυτική παρακμή όλο και περισσότερο, έστω ενστικτώδικα.

Τι έγραψαν λοιπόν στην κοινή του δήλωση ο εξ Ουάσιγκτον Παρωπίδας, ο εκ Παρισίων Jean-Yves Le Drian, ο γερμανός Heiko Mass, ο ιταλός Luigi Di Maio και ο βρετανός Dominic Raab;

Πρώτον, ότι «δέκα χρόνια μετά τις ειρηνικές διαδηλώσεις του συριακού λαού υπέρ μεταρρυθμίσεων η συρία έχει βουλιάξει στο χάος και στην καταστροφή». Με ευθύνη, τίνος άλλου, του Άσαντ… Δεύτερον ότι «δεν θα εγκαταλείψουν τον συριακό λαό», πως «απαιτούν απ’ το καθεστώς να εμπλακεί σοβαρά στην πολιτική διαδικασία επίλυσης των προβλημάτων» και ότι οι αναγγελμένες προεδρικές εκλογές μέσα στους επόμενους μήνες δεν θα είναι ούτε ελεύθερες ούτε τίμιες.

Φταίει ο Άσαντ και το καθεστώς του για την έναρξη του πολέμου (και την ευόδωση των σχεδίων του άξονα) στην συρία; Το «φταίει» είναι λίγο! Ποτέ δεν θα ξεχάσουμε τις σφαγές άοπλων διαδηλωτών και τους βομβαρισμούς πόλεων που έκανε η «προεδρική φρουρά» του, διοικούμενη απ’ τον αδελφό του – ενόσω μεγάλο μέρος των απλών φαντάρων αλλά και των αξιωματικών του στρατού του είχε στασιάσει (εξαιτίας, ακριβώς, αυτών των σφαγών…). Όχι: τους πρώτους μήνες των διαδηλώσεων και τις σφαγές του Άσαντ η ασταμάτητη μηχανή δεν τους ξεχνάει! (Εκείνοι που τον τοποθετούν στον «άξονα της αντίστασης»; Θυμούνται άραγε;). Δεν ξεχνάει κι αυτό: πώς όλα αυτά τα έκανε παρότι οι τότε συμμαχοί του, η Άγκυρα (ναι, ήταν σύμμαχός του..), η Μόσχα πολύ έντονα, η Τεχεράνη διακριτικά και η Χεζμπ’ αλλάχ σθεναρά, τον συμβούλευαν ξανά και ξανά να μην καταφύγει σε τέτοια καταστολή αλλά να κάνει μεταρρυθμίσεις και να αναγνωρίσει, μέσα σ’ ένα συμφωνημένο πλαίσιο, τμήματα τουλάχιστον της αντιπολίτευσης.

Ο Άσαντ, λοιπόν, είναι όντως εγκληματίας· ένα κάθαρμα της εξουσίας. Οι υπόλοιποι, οι «δυτικοί» είναι όμως πολύ χειρότεροι. Κι αυτό επειδή τα πραξικοπήματα, άλλα πετυχημένα και άλλα όχι, υποκινούμενα απ’ την Ουάσιγκτον, το Λονδίνο και το Παρίσι, είναι η ρουτίνα της πολιτικής ιστορίας της συρίας, απ’ το 1947 κιόλας. Πάντα ο στόχος ήταν ο ίδιος: να μην περιέλθει η Δαμασκός στην «επιρροή» της σοβιετικής ένωσης. Το σοσιαλιστικό αντιαποικιακό κόμμα Ba’ath, πoυ δημιουργήθηκε σαν ενιαίο στη συρία και στο ιράκ, πήρε με στρατιωτικό πραξικόπημα την εξουσία στην Δαμασκό το 1963 (την ίδια χρονιά και με τον ίδιο τρόπο πήρε την εξουσία και στη Βαγδάτη), έβαλε τέλος σ’ αυτήν την μεθοδολογία – και οι «φόβοι» των δυτικών ιμπεριαλισμών πήραν έκτοτε συγκεκριμένη μορφή. Δεν πρέπει να ξεχνάει κανείς ότι το 2003, όταν ο αμερικανικός στρατός και οι φίλοι του εισέβαλαν στο ιράκ για να το αποικοποιήσουν, η επιχείρηση εκείνη είχε σχεδιαστεί σαν «πρώτη φάση». Στην δεύτερη θα εισέβαλε στη συρία και στην τρίτη στο ιράν…

Αυτά ήταν σχέδια 8 χρόνια πριν την εξέγερση στη συρία… Χωρίς σοβιετική ένωση πια, στις αρχές του 21ου αιώνα η Ουάσιγκτον, το Λονδίνο και το Παρίσι θεώρησαν ότι μπορούν να ξαναμοιράσουν μεταξύ τους την μέση Ανατολή. Η εγκληματικότητα του καθεστώτος Άσαντ τους διευκόλυνε απίστευτα, αφού «άνοιξε» την πόρτα για να εφαρμοστεί το σχέδιο εμφυλίου πολέμου (το οποίο στα χαρτιά υπήρχε πολλά χρόνια πριν!) και μάλιστα με χαρακτηριστικά θρησκόληπτου υπερσυντηρητισμού (ουαχαβιτισμός, isis) και την χρηματοδότηση των πετροχουντών της αραβικής χερσονήσου (που μόλις είχαν καταστείλει την εξέγερση στο μπαχρέιν…), της Ντόχα, και την επιμελητειακή υποστηρίξη της Άγκυρας, που θεώρησε ότι ο Άσαντ είναι πια χαμένη υπόθεση…

… αλλά έχουν ηττηθεί

Δευτέρα 22 Μάρτη.>> Το πώς ανατράπηκε ο σχεδιασμός της διοίκησης Οbama και των συμμάχων της για διάλυση τόσο του ιράκ όσο και της συρίας και την δημιουργία ενός ουαχαβίτικου “τρομοκρατικού” κράτους isis απ’ το φθινόπωρο του 2015 και μετά υποθέτουμε ότι το ξέρετε. Η Άγκυρα ξαναγύρισε στην θέση που είχε πριν το 2011, η Ντόχα επίσης διαβλέποντας την αλλαγή στη ροή του πολέμου πέρασε στη μεριά του μπλοκ της Αστάνα – και η Ουάσιγκτον, ελλείψει isis συμμάχησε ανοικτά με τους ένοπλους των ypg (που με χαρά κατέφυγαν κάτω απ’ τις αμερικανικές φτερούγες για να συνεχίσουν τα λαθρεμπόριά τους) έχοντας καταλάβει ουσιαστικά στο 1/3 της συριακής επικράτειας και το 70% των πρώτων υλών της σε πετρέλαιο και φυσικό αέριο. Είναι τόσο μεγάλη η έγνοια του δυτικού ιμπεριαλισμού για τον «συριακό λαό» ώστε επικροτεί την (ή συμμετέχει στην) πειρατεία ίσως του πιο βασικού απ’ τα (κρατικά) έσοδα της Δαμασκού· αλλά βέβαια φταίει ο Άσαντ…

Σε καθε περίπτωση εκείνο που έχει ξεκινήσει (ή κλιμακώνεται) τους τελευταίους μήνες στο συριακό έδαφος είναι ένας έμμεσος και διαφορικός πόλεμος του μπλοκ της Αστάνα κατά της αμερικανικής στρατιωτικής παρουσίας (με την Τεχεράνη να συμμετέχει πιο διακριτικά) με στόχο τους proxies: τους ουαχαβίτες που έχουν απομείνει στον θύλακα του Ιdlib, και τους ypg στην βορειοανατολική και ανατολική συρία.

Για την πρώτη περίπτωση έχουμε γράψει ήδη. Η ρωσική (κατά κύριο λόγο) και η συριακή αεροπορία βομβαρδίζουν συστηματικά τις υποδομές (τις αποθήκες, τα στρατόπεδα) της ουχαβίτικης HTS, αναγκάζοντάς την να επιδιώξει την προστασία της Άγκυρας· κάτι που ήταν το ζητούμενο του μπλοκ της Αστάνα εδώ και τουλάχιστον ένα χρόνο. Φαίνεται ωστόσο ότι αυτή η «παράδοση» είτε δεν έχει ολοκληρωθεί είτε παραμένει αμφίβολη· συνεπώς στον θύλακα του Ιdlib συνεχίζονται οι βομβαρδισμοί.

Έχουν σημασία τα κτυπήματα κατά των ypg. Οι βομβαρδισμοί των βυτιοφόρων και των αυτοσχέδιων διυλιστηρίων μέσω των οποίων γίνεται η εξαγωγή (απ’ τους proxies της Ουάσιγκτον) των πετρελαίων που κλέβουν είναι τακτικοί (έχουμε γράψει για τον πρώτο). Αυτούς τους αεροπορικούς βομβαρδισμούς τους κάνουν η Μόσχα και η Δαμασκός. Η Άγκυρα επιτίθεται με πυροβολικό τις τελευταίες ημέρες στην Αyn ‘Isa, βόρεια της Raqqah – αραβική περιοχή που έχουν καταλάβει οι ypg.… Κι αυτοί, σαν αντίποινα, κατέστρεψαν χτες με ρουκέτες όλες τις βάρκες και τα πλοιάρια στην Deir Ez Zor, στη δυτική όχθη του Ευφράτη, που χρησιμοποιούν οι ντόπιοι για να αγοράζουν και να μεταφέρουν είδη πρώτης ανάγκης απ’ την αριστερή όχθη, δηλαδή … απ’ τους ypg… Στράφηκαν οι κούρδοι proxies κατά του καθεστώτος Άσαντ, επιβεβαιώνοντας το είδος του πολέμου που βρίσκεται σε εξέλιξη. Να θυμίσουμε ότι σ’ αυτήν την δυτική όχθη, σε διάφορα σημεία, υπάρχουν σύριοι πολιτοφύλακες εκπαιδευμένοι απ’ την Τεχεράνη, και κάποιοι αξιωματικοί των “φρουρών της επανάστασης”.

Είναι δύσκολο να προβλέψουμε αυτή τη στιγμή αν μια τέτοια τακτική απ’ την μεριά του μπλοκ της Αστάνα θα στριμώξει αποτελεσματικά την Ουάσιγκτον στο συριακό (αλλά και στο ιρακινό, είναι αλληλένδετα) πεδίο μάχης. Είναι ευκολότερο να εκτιμήσουμε ότι η προεδρία των «δημοκρατικών» στην Ουάσιγκτον, με ή χωρίς νυσταλέο Jo, σημαίνει όξυνση των «περιφερειακών» συγκρούσεων μεταξύ του άξονα και του ευρασιατικού project. Η μέση Ανατολή δεν είναι η μόνη τέτοια. Το ουκρανικό πεδίο μάχης είναι επίσης μια ζώνη που ενδιαφέρει ιδιαίτερα την Ουάσιγκτον.

Μ’ αυτά τα δεδομένα η «κοινή δήλωση» των 5 δυτικών πολιτικών βιτρινών και το ενδιαφέρον τους για την συρία θα μπορούσε να μπει στον κατάλογο με τις διεθνείς φάρσες – αν δεν υπήρχε ο κίνδυνος κάποιοι από δαύτους να ονειρεύονται να αντιστρέψουν την ήττα τους…