Tag: πυρηνικά

Τεχεράνη 1

Τρίτη 9 Ιούλη. Την ίδια μέρα που η δημοκρατία γιόρταζε στο ελλαδιστάν, τέλειωνε η προθεσμία δύο μηνών που είχε δώσει η Τεχεράνη στα ευρωπαϊκά κράτη που έχουν υπογράψει την 5+1 συμφωνία για το πυρηνικό του πρόγραμμα – JCPOA (γαλλία, γερμανία, αγγλία) για να κάνουν κάτι πρακτικό και αξιόπιστο που να υπερφαλαγγίζει τις αμερικανικές “κυρώσεις”. Το ιρανικό καθεστώς ανακοίνωσε χτες ότι “δεν είδε φως” – και ότι κατά συνέπεια θα αυξήσει το επίπεδο εμπλουτισμού ουρανίου. Απ’ το 3,67% (το όριο της συμφωνίας του 2015) στο 4%, με προοπτική, σε δεύτερη φάση, το 5%.

Ενώ μ’ αυτά τα επίπεδα εμπλουτισμού η Τεχεράνη απέχει πολύ απ’ το σημείο που το ουράνιό της θα μπορούσε να έχει στρατιωτική χρήση (90%), τυπικά “παραβιάζει την συμφωνία”. Συμβολικά; Ναι – αλλά την παραβιάζει. Δεν θα αυξήσει τον αριθμό των φυγοκεντρητών (το όριο της JCPOA είναι οι 5.060) ούτε την τεχνολογία που επιτρέπεται να χρησιμοποιεί – αλλά τυπικά υπάρχει παραβίαση. Είναι αυτό ένα “μέτρο πίεσης” της Τεχεράνης προς το Λονδίνο, το Παρίσι και το Βερολίνο να “πείσουν” τις εταιρείες τους να αγοράζουν ιρανικό πετρέλαιο (παρακάπτωντας το αμερικανοκρατούμενο swift και τις υπόλοιπες απειλές); Έτσι μοιάζει… Αλλά…

Αν και σαν κράτη οι ευρωπαίοι συνεταίροι της συμφωνίας 5+1 εμφανίζονται (τουλάχιστον στα λόγια) διατεθειμένοι να μην σεβαστούν τις αμερικανικές τιμωρίες, δεν συμβαίνει το ίδιο για τις (ιδιωτικές) καπιταλιστικές επιχειρήσεις τους: προφανώς οι ιδιοκτήτες τους είτε φοβούνται μην χάσουν αμερικανικές δουλειές, είτε δεν έχουν εμπιστοσύνη στην «προστασία» που θα μπορούσαν να έχουν απ’ τα κράτη τους απέναντι στην αμερικανική οργή.

Προφανώς το ιρανικό καθεστώς δεν είναι ανόητο ώστε να μην καταλαβαίνει την όποια διαφορά ανάμεσα σε κρατικές και επιχειρηματικές αποφάσεις στον δυτικό καπιταλισμό. Επιπλέον, όταν το Λονδίνο προχωράει στην κατάσχεση ιρανικού τάνκερ, και μάλιστα τόσο μακριά (ή τόσο κοντά…) από την επικράτεια της αυτού μεγαλειότητας, στο Γιβραλτάρ (δείχνοντας έτσι ότι παρά τις «αντιρρήσεις» του για την αμερικανική πολιτική τελικά την εφαρμόζει), είναι απίθανο να «συγκινηθεί» με τον εμπλουτισμό του ιρανικού ουρανίου στο 4% ή στο 5%. Το Παρίσι και το Βερολίνο, με τα επιπλέον μέτωπα που έχουν με την Ουάσιγκτον (αλλά και τις επιμέρους συγκλίσεις, ειδικά το πρώτο) κάνουν επίσης τους δικούς τους λογαριασμούς.

Η πραγματική (και πρακτική) υποστήριξη στην Τεχεράνη έρχεται απ’ την Μόσχα και το Πεκίνο. Απέναντι σ’ αυτούς τους συμμάχους το ιρανικό καθεστώς δεν μπορεί να παρατραβήξει το σκοινί του εμπλουτισμού· θα τους δυσκολέψει, απ’ την στιγμή που δεν υποστηρίζουν ανοικτά τον πυρηνικό εξοπλισμό της. Ο «πολύς εμπλουτισμός» (δηλαδή μια παραβίαση της συμφωνίας 5+1 απ’ την Τεχεράνη που θα ξεπεράσει το συμβολισμό) δεν είναι «παραγωγικός».

 

“Είμαστε ειρηνόφιλοι ρε!” 2

Δευτέρα 20 Μάη. … Λοιπόν, το πράγμα πάει ως εξής: ο Pompeo σταμάτησε την ανανέωση δύο κρίσιμων εξαιρέσεων απ’ τις κυρώσεις των ηπα σε βάρος του ιράν. Αυτές οι δύο αρνήσεις σκοπεύουν να διαμορφώσουν μια πραγματική «αιτία πολέμου» – δείχνοντας τους αληθινούς στόχους των Pompeo και Bolton. Η μία ακύρωση αφορά την εξαγωγή του ιρανικού ουρανίου χαμηλού εμπλουστισμού, και η άλλη αφορά την εξαγωγή του «βαρέος ύδατος» απ’ τον αντιδραστήρα του Arak.

Το ζήτημα είναι ότι με βάση την συμφωνία 5 + 1 το ιράν δεν επιτρέπεται να έχει στην κατοχή του πάνω από 300 κιλά απ’ το πρώτο υλικό και πάνω από 300 λίτρα απ’ το δεύτερο. Συνεπώς, με βάση την συμφωνία, το ιράν πρέπει να εξάγει τις περισσευάμενες ποσότητες. Την πρώτη, του χαμηλά εμπλουτισμένου ουρανίου, την εξάγει στη ρωσία, και η δεύτερη αποθηκεύεται στο ομάν.

Ας το ξεκαθαρίσουμε: δεν υπάρχει κανένα πυρηνικό όφελος για το ιράν απ’ αυτές τις εξαγωγές. Αυτές υπηρετούν μόνο τα συμφέροντα των υπόλοιπων που υπέγραψαν την συμφωνία 5 + 1. Είναι, κατά κάποιον τρόπο, το υποθηκοφυλακείο αυτής της συμφωνίας.

Γιατί, λοιπόν, ο Pompeo απαγορεύει αυτές τις εξαγωγές;… Η μόνη απάντηση είναι ότι ο Pompeo και ο Bolton αναγκάζουν το ιράν να κρατήσει μεγαλύτερες απ’ τις επιτρεπόμενες ποσότητες αυτών των δύο υλικών ώστε να το κατηγορήσουν στη συνέχεια ότι δεν τηρεί τις δεσμεύσεις του με βάση την συμφωνία 5 + 1…

Είναι υπερβολικά χοντροκομμένο, αλλά είναι αληθινό! Αν νομίζετε ότι μια τέτοια «κατηγορία» αποκλείεται να επιστρατευτεί κάποια στιγμή στο κοντινό μέλλον αφού οι πάντες γνωρίζουν ότι η αμερικανική απαγόρευση είναι η αιτία, κάνετε λάθος! Δεν χρειάζεται να «πεισθεί» κανένας παραπάνω απ’ αυτούς που είναι ήδη «πεισμένοι»…

Κι εδώ βρίσκεται το νόημα του επαναλαμβανόμενου αμερικανικού «μα εμείς δεν θέλουμε πόλεμο»… Για να κηρύξει επίσημα πόλεμο το ψοφιοκουναβιστάν χρειάζεται έγκριση των κογκρέσσου… Για μερικούς «τιμωρητικούς πυραύλους» όμως δεν χρειάζεται τίποτα παραπάνω απ’ την εντολή του «γενικού αρχηγού του στρατού», δηλαδή του αμερικάνου προέδρου…

Υποτίθεται, τώρα, ότι το ψόφιο κουνάβι δεν θέλει πόλεμο με το ιράν – επειδή κάτι τέτοιο (εκτιμάει πως) θα βλάψει την εκστρατεία του για τις εκλογές του Νοέμβρη του 2020… Ακόμα κι αν είναι έτσι, δεν χρειάζεται να αποφασίσει «πόλεμο με το ιράν» (δηλαδή να ζητήσει την έγκριση του νομοθετικού…). Αρκεί να αποφασίσει «μόνο» μια κάποια πυραυλική «τιμωρία». Το έχει ξανακάνει (στην περίπτωση της δήθεν επίθεσης με χημικά του Άσαντ στην Douma), το έχουν κάνει κι άλλοι αμερικάνοι πρόεδροι στο παρελθόν (π.χ. ο Κλίντον στα ‘90s: πυραυλική επίθεση στο αφγανιστάν και μετά στο σουδάν). Και είναι εύκολο να «πεισθεί» για κάτι τέτοιο το ψόφιο κουνάβι αν «πεισθεί» ότι μια επίδειξη δύναμης εναντίον αυτού του δαίμονα (της Τεχεράνης) θα βοηθήσει την επανεκλογή του…

Πώς θα απαντήσει (αν απαντήσει) η Τεχεράνη; Ωωωωω! Μα γι’ αυτό θα φταίει αυτή! (Και για να έχουμε καλό ερώτημα: δεν ήταν οι proxies της Τεχεράνης που έριξαν χτες ρουκέτα ή ρουκέτες στην αμερικανική πρεσβεία στη Βαγδάτη;)

Όχι νόμπελ…

Παρασκευή 1 Μάρτη. Το δεύτερο ραντεβού του Kim του λεβέντη με τον Trump τον απατεώνα (σύμφωνα με τον δικηγόρο του…) δεν έβγαλε υπογραφές στο ίδιο χαρτί. Κατά το ψόφιο κουνάβι φταίνε οι «υψηλές απαιτήσεις» του βορειοκορεατικού καθεστώτος: ζήτησε την κατάργηση όλων των κυρώσεων εναντίον του με αντάλλαγμα την διάλυση μιας κεντρικής μονάδας παραγωγής υλικού για πυρηνικά όπλα… (Χωρίς κάτι που να μοιάζει με «συμφωνία ειρήνης» στην κορεατική χερσόνησο, ο π.ε.τ. μπορεί να ελπίζει!)

H επίσημη άποψη της Πγιονγκγιάνγκ είναι σημαντικά διαφορετική· και λογικά η σωστή. Ο βορειοκορεάτης υπ.εξ. Ri Yong Ho, σε συνέντευξη τύπου χτες, την ώρα που το ψόφιο κουνάβι πετούσε προς την «υπέροχη Ουάσιγκτον» (ήταν μαύρη νύχτα στο Hanoi), υποστηρίξε ότι: με αντάλλαγμα την διάλυση των εγκαταστάσεων στο Yongbyon ο Kim ζήτησε μερική άρση των κυρώσεων. Όχι συνολική. Προφανώς υπέδειξε και ποιες θέλει να καταργηθούν.

Θεωρούμε κατά συνέπεια αρκετά πιθανό πως ήταν ο Pompeo που συμβούλεψε το ψόφιο κουνάβι να απορρίψει την πρόταση του Kim. Κάνοντας την εκτίμηση (σωστή ή λάθος θα φανεί…) ότι οι συνεχιζόμενες κυρώσεις κατά της Πγιονγκγιάνγκ θα αποδώσουν περισσότερους “καρπούς” μελλοντικά… Μπορεί (ο Pompeo) να έπεισε το ψόφιο κουνάβι ότι σύντομα θα λυγίσει τον Kim, οπότε το νόμπελ ειρήνης δεν θα το χάσει…

Απ’ την άλλη μεριά, εκτός απ’ τους εσωτερικούς λόγους (καθόλου ασήμαντους) το βορειοκορεατικό καθεστώς, σαν μέλος του μπλοκ του Βλαδιβοστόκ, δεν έχει κανένα λόγο να χαρίσει στο ψόφιο κουνάβι το φωτοστέφανο του “ειρηνοποιού” στην ανατολική ασία χωρίς ουσιαστικό όφελος για το ίδιο… Την ώρα που το ψοφιοκουναβιστάν οξύνει τον καυγά κατά της Τεχεράνης (αν και είχε υπογράψει μια συμφωνία μαζί της…), έχει ανοίξει καινούργιο με το Καράκας· και προσπαθεί να εμποδίσει την τεχνολογική κυριαρχία του Πεκίνου: ναι, τέτοιους καιρούς δεν δίνεις πόντους ειρήνης σε καυγατζήδες.

Θα κάνει, τελικά, στάση στο Πεκίνο το τραίνο του Kim στο γυρισμό. Και δεν θα είναι για τσιγάρο… Άλλωστε μισοεπίσημα το κινεζικό καθεστώς αμφισβήτησε ήδη τις διαπραγματευτικές τακτικές της Ουάσιγκτον στο θέμα «βόρεια κορέα», ζητώντας την να κάνει σοβαρές συζητήσεις…

(Εν τω μεταξύ το ψόφιο κουνάβι γυρίζει σπίτι για να βράσει στο ζουμί του…)

(φωτογραφία: Κέφια!)

Sweet ψόφιο κουνάβι

Κυριακή 10 Φλεβάρη. Εν όψει της καινούργιας (δεύτερης) συνάντησής του με τον Kim Jong Un (στο βιετνάμ, 27 και 28 Φλεβάρη) το ψόφιο κουνάβι στάζει μέλι. «Η βόρεια κορέα, υπό την ηγεσία του Kim Jong Un θα γίνει μεγάλη οικονομική δύναμη» τιτίβισε χτες. «Μπορεί να εκπλήξει άλλους, αλλά όχι εμένα, γιατί εγώ τον ξέρω και έχω καταλάβει εντελώς πόσο ικανός είναι. Η βόρεια κορέα θα γίνει ένα άλλο είδος πυραύλου – οικονομικός πύραυλος!» κατέληξε. Ουάου!

Αυτά τα λέει επειδή έχει πεισθεί ότι η Πγιονγκγιάνγκ θα κάνει βίδες τα πυρηνικά της για χάρη της καροτί κουπ του και του δολαρίου; Μάλλον όχι. Μπορεί να χαίρεται που η Σεούλ δέχτηκε να αυξήσει την οικονομική της συμμετοχή στα κόστη των αμερικανικών βάσεων στη νότια κορέα – αυτά τα ευαίσθητα ζητήματα με πορτοφόλια φτιάχνουν το κέφι του ψόφιου κουναβιού.

Προς το παρόν πάντως εκείνα που διαρρέουν για το καινούργιο ραντεβού, είναι ότι η Ουάσιγκτον ίσως κάνει κάποια κίνηση «ανταπόδοσης» των ενεργειών που έχει κάνει ως τώρα ο Kim. Κι αυτό που πιθανολογείται είναι μια δήλωση (του ψόφιου κουναβιού) για τέλος του πολέμου· μπορεί και μια υπόσχεση για επίσημη υπογραφή συμφωνίας ειρήνης κάποια στιγμή αργότερα…

(Αν τα πράγματα εξελιχθούν έτσι, στην Αθήνα κάποιοι θα βάλουν πλερέζες. Πάει το «νόμπελ ειρήνης» απ’ τα χέρια του τενεκεδένιου αν το ψόφιο κουνάβι εμφανιστεί σαν ειρηνοποιός στα τέλη Φλεβάρη!

Εδώ που τα λέμε άλλη πίστα η κορεατική χερσόνησος σε σχέση με την βαλκανική…)

Δουλειές υπάρχουν

Τετάρτη 30 Γενάρη. Όταν ο “σκληρός σκύλος” Bolton (τον παρατσουκλιάζουμε έτσι σε διάκριση απ’ τον “τρελό σκύλο” πρώην υπ.εξ. Mattis) δεν κάνει φτηνά κόλπα διαφήμισης του «ερχόμαστε» (σε βάρος του καθεστώτος Maduro), ασχολείται με τον άλλο αμερικανικό στόχο: την Τεχεράνη.

Πριν 10 μέρες η αμερικανική αντιπροσωπεία στην «υπηρεσία ατομικής ενέργειας» του οηε (είναι οι ανιχνευτές / ελεγκτές ύπαρξης πυρηνικών όπλων, που πάντως δεν πλησιάζουν τις ισραηλινές εγκαταστάσεις…) κάλεσε 70 διπλωμάτες από πολλά κράτη, που εργάζονται στην υπηρεσία, στα κεντρικά της στη Βιέννη, για να τους παρουσιάσουν … τον Bolton. Και τις «ακλόνητες αποδείξεις» του ότι η Τεχεράνη κοροϊδεύει την υπηρεσία (ΙΑΕΑ) και ότι συνεχίζει κρυφά το πυρηνικό της πρόγραμμα. Οι «ακλόνητες αποδείξεις» ήταν η επεξεργασία που είχαν κάνει δύο μιλιταριστικά αμερικανικά think tanks σε «στοιχεία» που είχε αποκαλύψει πριν κάτι καιρούς ο Netanyahou… Στρωτό παιχνίδι με κεφαλίες…

Έπεισε ο κυρ σκληρός σκύλος το κοινό του; Καθόλου. Για δύο λόγους. Πρώτον, επειδή οι επαγγελματίες της ΙΑΕΑ δεν γουστάρουν να αμφισβητείται η δουλειά τους (στους ελέγχους) έτσι, στο πόδι. Και δεύτερον επειδή η Ουάσιγκτον έχει βαρύ ποινικό μητρώο, και μάλιστα διπλό. Για την ανεδαφική και δόλια αμφισβήτηση της ΙΑΕΑ πριν την εισβολή στο ιράκ· και επειδή η Ουάσιγκτον (με τους συμμάχους της) προσπαθεί να χρησιμοποιήσει τους διεθνείς οργανισμούς σα στολή ευκαιρίας.

Η αποτυχία του σκληρού σκύλου δεν θα πρέπει να εννοηθεί, πάντως, σα «νίκη του διεθνούς δικαίου». Μάλλον μια ακόμη (και όχι ιδιαίτερα ηχηρή) στιγμή του ξεπεράσματός του είναι – του ξεπεράσματος με τα κριτήρια του παρελθόντος. Αφού η Ουάσιγκτον δεν βρίσκει την κάλυψη που επιδιώκει, θα το πάει αλλιώς.

Δεν πρόκειται να κλάψει την μοίρα της. Για την δική μας; Άλλο θέμα…

Καπιταλισμός που καλπάζει

Κυριακή 13 Γενάρη. Ήταν θέμα “ευγενούς άμιλλας” και πρεστίζ. Αλλά (το θεωρούμε σίγουρο) είναι πολλοί στον πλανήτη που θα προτιμούσαν να μην είχε συμβεί και αυτό! Ποιο;

Προς τα τέλη του 2011 η διοίκηση των κινεζικών πυρηνικών εγκαταστάσεων ηλεκτρισμού στο Taishan πήρε την απόφαση ότι ο υπο κατασκευή πυρηνικός σταθμός «3ης γενιάς» θα ήταν ο πρώτος που θα εγκαινιαζόταν παγκόσμια. Αυτοί οι αντιδραστήρες EPR (European Pressurized Reactor) είναι έμπνευση της γαλλικής Framatome. Στον βασικό τους σχεδιασμό περιλαμβάνουν αναβαθμισμένα συστήματα και κατασκευές ασφαλείας, ώστε οι αντιδραστήρες να μην κινδυνεύουν από σεισμούς· ακόμα και απο πτώση αεροπλάνου.

Είχε ξεκινήσει ήδη προ πολλού η κατασκευή αντιδραστήρων EPR: στη φινλανδία το 2005 και στη γαλλία το 2007. Η κατασκευή στο Taishan ξεκίνησε το 2009· τέσσερα και δύο χρόνια μετά τους προηγούμενους. Η απόφαση να τελειώσει πρώτος ήταν ριψοκίνδυνη. Οποιοδήποτε τεχνικό πρόβλημα εμφανιζόταν θα έπρεπε να το λύσουν εκ του μηδενός· και σ’ ένα εντελώς καινούργιο τύπο αντιδραστήρα και σχετικών κατασκευών τα τεχνικά προβλήματα θα ήταν πολλά. Δεν θα μπορούσαν να μάθουν από την εμπειρία άλλων. Κι αυτό θα σήμαινε έξτρα καθυστερήσεις, και έξτρα κόστη.

Αλλά είναι ο κινεζικός καπιταλισμός… Το είπαν και το έκαναν. Η δοκιμαστική λειτουργία έγινε στα μέσα Δεκέμβρη. Και τώρα είναι έτοιμος για κανονική λειτουργία. Πρώτος, σε σχέση με τους άλλους δύο. Που θα αξιοποιήσουν, αν τους χρειαστεί, το κινεζικό know how στην κατασκευή και στην επίλυση προβλημάτων.

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι τόσο ο καπιταλισμός γενικά όσο και τα πυρηνικά εργοστάσια ειδικά είναι ανάθεμα. Με αυτά σαν δεδομένα η υπόθεση του Taishan 1 είναι ένα είδος γενικής αλληγορίας του δυναμισμού του κινεζικού κράτους / κεφάλαιου: «ακόμα κι αν αργήσαμε να ξεκινήσουμε θα σας προσπεράσουμε στην επόμενη στροφή»…

Είναι χαρμόσυνα νέα αυτά για τις «παλιές δυνάμεις»;

INF treaty

Δευτέρα 22 Οκτώβρη. Δεν είναι «ιστορίες στο τζάκι». Είναι η κινηματική, ανταγωνιστική ιστορία και οι ασυνέχειές της – (μερικές φορές βαθιές σα βάραθρα). Το πιθανότερο είναι πως το γεγονός ότι το ψοφιοκουναβιστάν ξεφορτώνεται την την συνθήκη “intermediate nuclear forces” δεν λέει τίποτα περισσότερο από σφίξιμο στο στομάχι. Όμως αυτή η διακρατική συνθήκη έχει περισσότερα να πει, να θυμίσει, να υποδείξει.

Στο δεύτερο μισό της δεκαετίας του ’70 (χρειάζεται, άραγε, να πούμε: της epic δεκαετίας του ’70;) ο λεγόμενος «ψυχρός πόλεμος» μεταξύ «δυτικού» και «ανατολικού» μπλοκ κλιμακωνόταν, με αμοιβαία όξυνση των στρατιωτικών εξοπλισμών. Προς τα τέλη του 1977, κι αφού στα κράτη μέλη του νατο είχαν αρχίσει να συγκεντρώνονται βομβαρδιστικά μεγάλης ακτίνας δράσης και ατομικές βόμβες, η σοβιετική ένωση ξεκίνησε να εγκαθιστά προς τη δυτiκή μεριά του «συμφώνου της Βαρσοβίας» τους μεσαίου βεληνεκούς (με δυνατότητα πυρηνικής κεφαλής) πυραύλους SS-20. Που σημάδευαν την δυτική ευρώπη.

Η «σοβιετική απειλή» ήταν οφθαλμοφανής για τους πολεμοκάπηλους! Παρότι η Ουάσιγκτον είχε αντίμετρα κατά των SS-20 (πυραύλους εκτοξευόμενους από υποβρύχια και, φυσικά, τα βομβαρδιστικά και τις ατομικές βόμβες σε διάφορα αεροδρόμια και αποθήκες – συμπεριλαμβανόμενου του Άραξου στο ελλαδιστάν), προτίμησε να αρπάξει την ευκαιρία. Και να προωθήσει την ακόμα εντονότερη στρατιωτική υπαγωγή της δυτικής ευρώπης στην ψυχροπολεμική αρένα. Στις 12 Δεκέμβρη του 1979 το συμβούλιο του νατο αποφάσισε την εγκατάσταση 572 βάσεων εκτόξευσης πυραύλων με πυρηνικές κεφαλές (464 tomahawk cruise και 108 pershing 2) σε πέντε ευρωπαϊκά κράτη, απ’ το 1983 ως το 1986. Στην αγγλία θα γινόταν εγκατάσταση 160 cruise, στην ιταλία 112 cruise, στη δυτική γερμανία 96 cruise και 108 pershing 2, στο βέλγιο και στην ολλανδία 48 cruise.

Είναι αλήθεια ότι εκτός απ’ το Λονδίνο οι υπόλοιπες ευρωπαϊκές κυβερνήσεις της εποχής δεν χάρηκαν καθόλου μ’ αυτό που είχαν υπογράψει, δηλαδή την πυρηνική στρατιωτικοποίηση της δυτικής ευρώπης. Την ημέρα που αποφασίστηκε (εκείνον τον Δεκέμβρη του 1979) προστέθηκε, σαν υποτιθέμενο αντίβαρο, κι αυτό: ότι θα έπρεπε να γίνουν διαπραγματεύσεις μεταξύ Ουάσιγκτον και Μόσχας για κάποιας μορφής αποκλιμάκωση.

Εκείνοι κι εκείνες που θύμωσαν αληθινά για αυτήν την εξέλιξη ήταν, όμως, οι εκατοντάδες χιλιάδες κινηματικοί και κινηματικές, που τέλειωναν την δεκαετία του ’70 με μεγάλη εμπειρία αγώνων και αρνήσεων· αλλά, επίσης, χωρίς έναν προσανατολισμό που να ενοποιεί ριζοσπαστικά τις πολλαπλές ανταγωνιστικές υποκειμενικότητες που είχαν ήδη αναδυθεί.

“Όχι, ευχαριστώ!”

Δευτέρα 22 Οκτώβρη. Τα τέλη της δεκαετίας του ’70 και, ακόμα πιο συστηματικά, οι αρχές της δεκαετίας του ’80 είναι η ιστορική φάση γέννησης του μαζικού και δυναμικού αντιπυρηνικού κινήματος στην (τότε δυτική) ευρώπη, αλλά και στη βόρεια αμερική. Η άρνηση απέναντι στην “άγρια” στρατιωτικοποίηση της (δυτικής) ευρώπης με ανοικτά και ομολογημένα πυρηνικά όπλα λειτούργησε (έξω απ’ τις προβλέψεις των τότε αφεντικών) σαν ο γενικός κωδικοποιητής, σαν η γενική σύνθεση επιμέρους αρνήσεων, συμπεριλαμβάνοντας από αντι-ιμπεριαλιστικές ή/και αντι-πολεμικές παραμέτρους, μέχρι οικολογικές, και από “άγριες” δράσεις μέχρι πασιφιστικές. Αυτό που ονομάστηκε (κυρίως στην κεντρική και στην βόρεια ευρώπη) εναλλακτικό κίνημα ηγεμόνευσε στην αρένα του αντικρατικού / αντικαπιταλιστικού ανταγωνισμού στα ‘80s, γεννώντας σαν “πολιτική μορφή” αυτό που ονομάστηκε (από τότε) πράσινοι… (Η κομματική ιστορία τους είναι ένα έξτρα ζήτημα…)

Η προόπτικη εγκατάστασης των pershing και cruise στη δυτική ευρώπη κινητοποίησε πολλές εκατοντάδες χιλιάδες, για αρκετά χρόνια, ανοίγοντας ταυτόχρονα επιπλέον μέτωπα έξω απ’ τον κύριο στόχο. Οι εξαιρετικά μαζικές διαδηλώσεις (μεγέθους 300.000, 500.000, ακόμα και μεγαλύτερες), οι αποκλεισμοί στρατιωτικών βάσεων, οι συμβολικές επιθέσεις σε υπουργεία και αμερικανικούς στόχους, οι καταλήψεις, οι συγκεντρώσεις σε στρατιωτικές εγκαταστάσεις ή υποδομές, που κατέληγαν συχνά σε οδομαχίες… Αλλά και η δημιουργία επιτροπών βάσης, η διαμόρφωση ενός “δικτυακά” οργανωμένου κινήματος (πολύ πριν το ψηφιακό “διαδίκτυο”…), η συστράτευση πλήθους υποκειμένων ενάντια στην πιθανότητα ενός πυρηνικού πολέμου / ολέθρου στην ευρώπη, η μαζική αρνησικυρία απέναντι σε κρατικά θεωρήματα που εμφανίζονταν σαν “η αναγκαία άμυνα”, όλα αυτά έκαναν, καθώς προχωρούσε η δεκαετία του ’80, όλο και πιο δύσκολο στην πραγματοποίησή του το νατοϊκό σχέδιο.

Ήταν εκείνο το μαζικό, αποφασισμένο και δυναμικό στους τρόπους δράσης κίνημα που ανάγκασε την Ουάσιγκτον να διαπραγματευτεί σοβαρά με την Μόσχα και να υπογράψει την συμφωνία του 1987! (Στην πραγματικότητα και στο ανατολικό μπλοκ τα αφεντικά είχαν την ίδια ανησυχία: του ξεσπάσματος ενός αντι-πυρηνικού / αντι-πολεμικού κινήματος, που θα συνέθετε όλη τη εμπειρία αρνήσεων κατά της σοβιετικής κρατικο/καπιταλιστικής γραφειοκρατίας).

Το 1987 η ευρώπη, δυτική κι ανατολική, πήρε βαθιά ανάσα με την υπογραφή της INF. Το κίνημα (πολύ περισσότερο απ’ τους ορατούς ήδη από τότε ανταγωνισμούς ανάμεσα στις ηπα και την – δυτική – γερμανία) είχε νικήσει.

Θα μπορούσε να πει κανείς πως, μετά από 30 χρόνια, η ευκολία με την οποία το ψοφιοκουναβιστάν πετάει εκείνη τη συμφωνία στα σκουπίδια αποτελεί, άρα, ήττα; Πρώτ’ απ’ όλα δεν υπάρχει ένα υποκείμενο για να «χρεωθεί» μια τέτοια ήττα… Σημαντικότερο είναι ωστόσο το αν και τι είδους δράσεις και αντιδράσεις απ’ τα «κάτω» θα προκαλέσει ο εντεινόμενος ενδοκαπιταλιστικός / διακρατικός ανταγωνισμός.

Ενώ η πραγματικότητα είναι από κάποιες απόψεις χειρότερη (και σίγουρα πιο σύνθετη) από εκείνη της δεκαετίας του ’80, ως τώρα ο ανταγωνισμός (μας) είναι απογοητευτικός. Ας πούμε πως δουλεύουν «υπόγειες» διεργασίες που πρόκειται να αναδυθούν δυναμικά…

(Καλό θα ήταν να φροντίσουμε να είναι έτσι…)

(φωτογραφίες: Διαδηλώσεις στη – δυτική – γερμανία, το 1983)

Καμπάνια Μ15 + / Τα δήθεν κρυφά πυρηνικά, χημικά και βιολογικά όπλα…

Παρασκευή 8 Ιούνη. Το παρακάτω video (με υπότιτλους, διάρκειας 45 λεπτών) είναι παραγωγή του bbc, του 2003. Καθεστωτικό και καθόλα υπεράνω «αντι-σημιτισμού» δηλαδή. Και λέει πράγματα που έγιναν διεθνώς γνωστά απ’ τον Vanunu – όμως πρέπει να υπενθυμίζονται διαρκώς, ειδικά όταν πρόκειται για ένα κράτος τόσο σύμμαχο του ελληνικού ιμπεριαλισμού, με σαφέστατες κοινές μιλιταριστικές / πολεμικές επιδιώξεις στη μέση Ανατολή.

Είναι απαραίτητα, επιπλέον, κάποια πράγματα για την κατάσταση του Mordechai Vanunu, μετά τις αρχές του 2003 (οπότε τελειώνει το ρεπορτάζ του bbc).

Ο Vanunu αποφυλακίστηκε μεν το 2004, αλλά από τότε βρίσκεται σε καθεστώς αυστηρών περιορισμών, σε ένα είδος ημι-φυλάκισης εντός της ισραηλινής επικράτειας. Του απαγορεύεται να φύγει, να συναντάει ξένους δημοσιογράφους, να δίνει συνεντεύξεις. Το 2007 και το 2010 συνελήφθη για «παραβίαση όρων» και καταδικάστηκε ξανά σε φυλάκιση, την πρώτη φορά 6 μήνες και την δεύτερη για 3.

Θεωρείται διεθνώς κρατούμενος συνείδησης – και έχει βραβευτεί με διάφορους τρόπους. Ενώ όταν προτάθηκε για το νόμπελ ειρήνης ζήτησε να αποσυρθεί το όνομά του, επειδή δεν διανοείται ότι μπορεί να βρίσκεται στην ίδια κατηγορία με τον πρόεδρο του ισραήλ Simon Peres (πήρε το νόμπελ ειρήνης το 1994 από κοινού με τον Αραφάτ), που είναι ο δημιουργός του πυρηνικού προγράμματος του ισραήλ και ο πολιτικά υπεύθυνος για την απαγωγή του απ’ την Ρώμη, στις 30 Σεπτέμβρη του 1986.

… όμως άλλοι γουστάρουν ακόμα περισσότερο!

Τετάρτη 9 Μάη. Στην Τεχεράνη έχουν ξεκινήσει πάρτυ!!! Τέτοια ανατροπή συσχετισμών (σε σχέση με το 2004 ή το 2005) ούτε στα καλύτερα όνειρά τους δεν θα μπορούσαν να έχουν φανταστεί!

Στην άμεση ανακοίνωσή του ο Rouhani δεν κήρυξε κανέναν «πόλεμο»! Είπε κάτι πολύ απλούστερο και λογικότερο: … Απ’ την συμφωνία των 5+1 κρατών μαζί μας έφυγε ένας. Συνεπώς έγινε συμφωνία 5 κρατών με το ιράν. Θα σεβαστούμε κατ’ αρχήν την συμφωνία. Τις επόμενες εβδομάδες θα συζητήσουμε με τα ευρωπαϊκά κράτη, την ρωσία και την κίνα, που την έχουν υπογράψει, για το πως θα επιλύσουμε μαζί τα προβλήματα που θα προκύψουν στις μεταξύ μας οικονομικές σχέσεις, στα χρηματοπιστωτικά ζητήματα, και ότι άλλο χρειαστεί…

Σαν επαρχιακός πολιτευτής που απευθύνεται αποκλειστικά και μόνο στους οπαδούς του γλύφοντάς τους (την ίδια στιγμή που τον ακούει και τον βλέπει όλος ο πλανήτης), το ψόφιο κουνάβι είπε τερατώδη ψέμματα και έπεσε σε τρελές αντιφάσεις «δικαιολογώντας» την απόφαση της Ουάσιγκτον. Απ’ την μια «…η Τεχεράνη δεν τήρησε τις υποχρεώσεις της με βάση την συμφωνία, και όπως απέδειξε ο κύριος Netanyahu πριν μια βδομάδα βρίσκεται ελάχιστα πριν την κατασκευή πυρηνικής βόμβας» («όμοιος ομοίω αεί πελάζει»!!!), κι απ’ την άλλη, λίγο μετά «… μπορούμε να διαπραγματευτούμε μαζί με τους συμμάχους μας μια άλλη συμφωνία, που θα εξασφαλίσει ότι το ιράν δεν θα φτιάξει πυρηνική βόμβα…» Είναι αμφίβολο πια αν οποιοσδήποτε στον πλανήτη παίρνει στα σοβαρά την Ουάσιγκτον. Όχι μόνο το ψόφιο κουνάβι, αλλά συνολικά την αμερικανική διοίκηση.

Κι αυτό είναι ιδιαίτερα ευχάριστο όχι μόνο για την Τεχεράνη αλλά και για μια σειρά «αναθεωρητικές δυνάμεις» (όπως τις χαρακτηρίζει το νέο «δόγμα εθνικής ασφάλειας» των ηπα), ασχέτως μεγέθους.

Αποδεικνύονται ολοταχώς οι ηπα «κράτος παρίας». Πυρηνικός παρίας όμως!!! Κι αυτό…

(φωτογραφία: Το να φύγουμε απ’ την JCPOA [σ.σ.: την συμφωνία για τα πυρηνικά του ιράν] σημαίνει ότι η αμερική γυρίζει την πλάτη της στους πιο στενούς της συμμάχους και σε μια συμφωνία την οποία διαπραγματεύτηκε η αφρόκρεμα των διπλωματών, των επιστημόνων και των πρακτόρων μας. Σε μια δημοκρατία πάντα μπορεί να υπάρχουν αλλαγές στην πολιτική και στις προτεραιότητες ανάμεσα σε διαφορετικές διοικήσεις. Αλλά η διαγραφή συμφωνιών στις οποίες η χώρα μας είναι μέλος διακινδυνεύει την αξιοπιστία της αμερικής και μας φέρνει αντιμέτωπους με τις μεγαλύτερες δυνάμεις του κόσμου… Δεν πρόκειται για μια συμφωνία ανάμεσα στην δική μου κυβέρνηση και την ιρανική…. Αλλά για μια πολυμερή συμφωνία ελέγχου όπλων, που εγκρίθηκε ομόφωνα απ’ το συμβούλιο ασφαλείας του οηε.

Αυτά τιτίβισε ο πρώην Obama. Το ξέρει όμως ότι δεν συμβαίνουν «αλλαγές» απλά. Η δική του («πολυμερής») πολιτική απέτυχε να εξασφαλίσει την αμερικανική ηγεμονία. Οπότε αυτή που την αντικαθιστά λέγεται μονομερής δράση· ανοικτοί εκβιασμοί (όπου είναι δυνατόν)· κλιμάκωση του μιλιταρισμού…)