Tag: ουκρανία

Δευτέρα 17 Σεπτέμβρη. Αφού, λοιπόν οι ελληνικές εθνικές ύαινες (δηλαδή το ελληνικό κράτος/παρακράτος/κεφάλαιο) θέλουν «σαφή ανταλλάγματα» απ’ τον θείο απ’ την αμερική, μπορεί να κληθούν να κάνουν και κάτι παραπάνω απ’ το να προσφέρουν στεριά, θάλασσα και αέρα στους συμμάχους τους. Ίσως πρέπει να δώσουν και τα τρυφερά τους οπίσθια. Φυσικά δεν θα πρόκειται για τα οπίσθια των δημαγωγών. Όπως πάντα άλλοι είναι οι χρήσιμοι ηλίθιοι.

Ένα μέρος που μπορεί καλέσει τις ελληνικές εθνικές ύαινες το καθήκον (δηλαδή το συμφέρον) λέγεται Αζοφική θάλασσα. Δεν έχετε ακούσει γι’ αυτήν, συγκρατείστε όμως το όνομα. Θα την ακούσετε, αργά ή γρήγορα… Είναι ο βόρειος κόλπος της Μαύρης Θάλασσας, ανάμεσα στη χερσόνησο της Κριμαίας (ρωσική πλέον), τα νοτιοανατολικά παράλια της ουκρανίας και τα δυτικά παράλια της ρωσίας.

Εκεί βρίσκεται ένα απ’ τα σημεία που η Ουάσιγκτον, μέσω του Κιέβου, προσπαθεί να στριμώξει τη Μόσχα. Η Αζοφική θάλασσα, στη βάση μιας συμφωνίας του 2003, είναι κοινή για Κίεβο και Μόσχα· ωστόσο δεν έχουν καθοριστεί σύνορα. Και το Κίεβο, απ’ την στιγμή που η Κριμαία επέστρεψε στη Μόσχα, για το μόνο πράγμα που είναι διατεθειμένο είναι οι προβοκάτσιες. (Τις οποίες έχει ξεκινήσει απ’ την περασμένη άνοιξη…)

Η Ουάσιγκτον, εννοείται, βρίσκεται στο πλευρό του Κιέβου. Όχι στα λόγια. Πρόκειται να στείλει (αν δεν έχει ξεκινήσει ήδη) διαφόρων ειδών όπλα (πυραύλους κλπ) για να τα παρκάρει στις ακτές ή κοντά σ’ αυτές σημαδεύοντας τα ρωσικά πλοία. Επιπλέον προσπαθεί να φτιάξει κατάσταση ώστε νατοϊκό ναυτικό (ελληνικές ύαινες: το καθήκον θα σας καλέσει!!!) να «εξασφαλίσει την ελευθερία ναυσιπλοΐας στα Στενά του Κέρτς»… Θυμίζει τίποτα αυτή η ιερή αποστολή της «προστασίας της ελευθερίας της ναυσιπλοΐας»;

Λίγη προσοχή τώρα. Η Μόσχα δεν διαθέτει «στόλο Μεσογείου». Στις πρόσφατες αεροναυτικές ασκήσεις του ρωσικού επιτελείου στην ανατολική Μεσόγειο συμμετείχαν πολεμικά απ’ τον «βόρειο στόλο», απ’ τον «στόλο του Εύξεινου Πόντου» και – κρατηθείτε – απ’ τον «στόλο της Κασπίας». Ναι, δεν το ξέρετε: υπάρχει υδάτινος δρόμος απ’ την Κασπία στη Μαύρη Θάλασσα, μέσω των ποταμών Βόλγα και Ντον, και ενός καναλιού που συνδέει τους δύο ποταμούς στο σημείο που πλησιάζουν αρκετά ο ένας τον άλλον, νότια του Βόλγοκραντ – πρώην Στάλινγκραντ… (μπλέ γραμμή στην κάτω φωτογραφία). Υπάρχει από παλιά σχέδιο για δημιουργία ενός καινούργιου υδάτινου διαδρόμου, με το όνομα «ευρασιατικό κανάλι» (κόκκινη γραμμή). Δεν φτιάχτηκε ως τώρα, αλλά οι προδιαγραφές του είναι τέτοιες που ενδιαφέρουν σήμερα τόσο το Πεκίνο («δρόμοι του μεταξιού») όσο και το Καζακστάν και την Μόσχα, για διαφορετικούς λόγους. Η Αστάνα ενδιαφέρεται για τις εμπορικές μεταφορές δια θαλάσσης, η Μόσχα για τα στρατιωτικά περάσματα.

Και ο υπάρχων και ο πιθανός (μελλοντικός) καινούργιος καταλήγουν στην Αζοφική θάλασσα. Αν, λοιπόν, η Ουάσιγκτον και οι σύμμαχοί της (τι κάνει άγκρρρ – άγκρρρ; μπας και είναι τίποτα πεινασμένα γαλανόλευκα τετράποδα;) θέλουν να κόψουν την πρόσβαση του ρωσικού στόλου στα «θερμά νερά» της Μεσογείου, μπορούν να στήσουν έναν καυγά στην Αζοφική. Ή να παρατάξουν τα κανόνια τους, in case of emergency… Φυσικά, σε ότι αφορά τον Εύξεινο, υπάρχει και ο παράγοντας Άγκυρα. Αλλά δεν μπορεί να εμποδίσει πρακτικά το νατο να μπαίνει και να βγαίνει… είναι μέλος της συμμαχίας άλλωστε (ακόμα)…

Κατά διαβολική σύμπτωση έχει ξαναπάει ο ελληνικός στρατός εκεί. Ήταν το 1919 όταν το Παρίσι οργάνωσε την «εκστρατεία της Κριμαίας», κατά των επαναστατών μπολσεβίκων. Το αποτέλεσμα της εκστρατείας ήταν συντριπτικό σε βάρος των εισβολέων. Ό,τι έμεινε απ’ τις 2 ελληνικές μεραρχίες μεταφέρθηκε στη Μικρά Ασία, για να συνεχίσει τα ιμπεριαλιστικά του θαύματα· μέχρις ότου ο Κεμάλ τους πέταξε όλους στη θάλασσα.

Ωστόσο τότε και τώρα το ελληνικό κράτος/παρακράτος/κεφάλαιο είχε (και έχει) επιχειρήματα εσωτερικής κατανάλωσης: την προστασία των ελλήνων της ουκρανίας… Στη Μαριούπολη, ας πούμε…

Με τις ευλογίες του αρχιτράγου της Ισταμπούλ – αν χρειαστεί…

Κυριακή 20 Μάη. Τεκμηριώνεται έτσι, δια στόματος της κυρίας Oudkirk μια απ’ τις βασικές αποστολές του αμερικάνου πρεσβευτή Geoffrey R. Pyatt στην Αθήνα. Και, κυρίως, το γιατί επιλέχτηκε σαν κατάλληλος γι’ αυτό το πόστο κάποιος που μόλις πριν είχε υπηρετήσει (και διαπρέψει) στο Κίεβο…

Η Ουάσιγκτον είναι αναγκασμένη πια να αναγνωρίσει έμμεσα αλλά καθαρά ότι η αποσταθεροποιητική, εμφυλιοπολεμική δράση της στην ουκρανία και η υποστήριξη (με κάθε τρόπο) που απλόχερα προσέφερε στο ουκρανικό φασισταριό είχαν σαν σκοπό να αποκτήσει τον έλεγχο των αγωγών που μετέφεραν, transit, ρωσικό φυσικό αέριο στην κεντρική ευρώπη. Τώρα που η Μόσχα σκοπεύει να ελαχιστοποιήσει την χρήση αυτού του «δρόμου» αντικαθιστώντας την παροχή αφενός με τον nord stream 2 και αφετέρου με τον (προς το παρόν ως την τουρκία) south stream· τώρα, δηλαδή, που το ρωσικό φυσικό αέριο θα βρίσκεται από βορρά στην καρδιά της ευρώπης και απ’ το νότο στην πόρτα της (χωρίς να μπορούν οι ηπα να εμποδίσουν ή να ελέγξουν την ροή), ο Pyatt μετατέθηκε νοτιότερα: στην Αθήνα. Αφενός για να κάνει αντιτουρκικές δηλώσεις (αυτά είναι μέρος της προπαγανδιστικής του αρμοδιότητας), αφετέρου για να επιβλέπει το γκάζι της ανατολικής Μεσογείου και την μεταφορά του.

Έτσι όμορφα κι ωραία, «μοιραίοι και άβουλοι» (όσο συνεχίζουμε να είμαστε τέτοιοι!!…) γινόμαστε το κρέας στην όξυνση του ενδοκαπιταλιστικού ανταγωνισμού…

Κυριακή 1 Απρίλη. Απ’ την δημιουργία του την ίδια το σύγχρονο ελληνικό κράτος έφτιαξε και εξοπλίστηκε με μια εθνική ιδεολογία που είναι μόνιμα στραμμένη προς τα πίσω. Προς το παρελθόν και την μυθοποίησή του. (Κι όσο πιο πίσω τόσο καλύτερα!) Έτσι στο συντριπτικά μεγαλύτερο μέρος του το σύμπλεγμα κράτους / κοινωνίας είναι ταυτόχρονα ανιστόρητο και οπισθοδρομικό. Όχι τώρα. Εδώ και σχεδόν 2 αιώνες. Πρόκειται για μια μόνιμη κατάσταση εθελοτυφλίας και ανορθολογισμού, που περνάει απ’ την μια γενιά στην άλλη, σε όλες τις κλίμακες της ζωής.

Έχει, λοιπόν, έστω και ελάχιστη «εγκυρότητα» η ελπίδα ότι κάποιες «μεγάλες δυνάμεις» θα στείλουν ξανά τους στόλους τους (και τα αεροπλάνα, και τους πυραύλους τους) για να … προστατέψουν τα «ελληνικά δίκαια»;

Η βασική ελληνική εθνική ελπίδα αφορά τον αμερικανικό στόλο. Η ρωσία έχει αποκλειστεί σαν «σωτήρας» (παρότι το φάντασμα του «ξανθού γένους» παραμένει ζωντανό στην σάπια ελληνική μικροαστική φαντασία)· η ε.ε. (με οποιαδήποτε μορφή) ξέρει πια καλά τι είναι το ελλαδιστάν και πόσο κοστίζει απλά το να κρατάει το κεφάλι του πάνω απ’ το νερό· και η κίνα είναι πολύ μακριά.

Όμως για τα αμερικανικά ιμπεριαλιστικά συμφέροντα α) η τουρκική επικράτεια είναι πολύ περισσότερο σημαντική απ’ ότι η ελληνική – ακόμα κι αν επρόκειτο να είναι «ουδέτερη», και β) το ελλαδιστάν δεν μπορεί να γίνει «υποκατάστατο» της απώλειας (απ’ την Ουάσιγκτον) της Άγκυρας, αν ποτέ υπάρξει τέτοια με οριστικό τρόπο. (Ούτε καν για τον ισραηλινό μιλιταρισμό δεν είναι υποκατάστατο η Αθήνα σε σχέση με την απώλεια της Άγκυρας: κι αυτό φαίνεται καθαρά στο συριακό πεδίο μάχης).

Συνεπώς οι έλληνες εθνικόφρονες απ’ την μια μεριά «χαίρονται» αν, για παράδειγμα, το αμερικανικό πεντάγωνο μεταφέρει μερικά «εργαλεία» του απ’ την βάση του Incirlik στην ελληνική επικράτεια… Απ’ την άλλη μεριά όμως όσοι έχουν περισσότερες ευθύνες in case of emergency μάλλον δαγκώνονται (σιωπηλά): ο σκοπός των «μεγαλοφυών» σχεδίων για την περικύκλωση της ανατολικής Μεσογείου ήταν να γίνει γρήγορα και «αιφνιδιαστικά» – και πάντως χωρίς πραγματική αναμέτρηση με ένα ανταγωνιστικό μπλοκ (στο οποίο θα συμμετέχει και η Μόσχα και το Πεκίνο).

Αν ο αμερικανικός στρατός σκοπεύει πράγματι να αναδιπλωθεί μερικές εκατοντάδες χιλιόμετρα δυτικότερα απ’ το σημείο που βρίσκεται τώρα (π.χ. στο Incirlik), με δεδομένο το “ενδιαφέρον” του για την μέση Ανατολή, αυτό σημαίνει ότι πιέζεται και (έστω για λόγους τακτικής) υποχωρεί. Αυτό σημαίνει, με την σειρά του, ότι η σημερινή τουρκία δεν είναι “η μεγάλη ασθενής” (σύμφωνα με την ορολογία των “μεγάλων δυνάμεων” στον 19ο αιώνα) που θα ήθελε ο ελληνικός εθνικισμός αλλά κάτι αρκετά πιο σοβαρό… Αν ήταν “ασθενής” ο “γιατρός” (η Ουάσιγκτον) θα είχε άνεση κινήσεων εκεί…

Υπάρχει ένα επαναλαμβανόμενο μοτίβο στην ελληνική ιστορία, τόσο του 19^ου όσο και του 20^ου αιώνα. Διάφοροι διεθνείς (πραγματικοί…) φίλοι του ελλαδιστάν συμβούλευαν σταθερά και μονότονα τις διάφορες ελληνικές κυβερνήσεις και «αυλές» να σταματήσουν να ονειρεύονται επεκτάσεις και «στρατιωτικές κατακτήσεις», και, αντί να τρέφουν και να τρέφονται απ’ τον μεγαλοϊδεατισμό τους να φροντίσουν να φτιάξουν ένα κανονικό, λειτουργικό κράτος και μια κανονική (καπιταλιστική) «λευκή οικονομία».

Έχουμε την εντύπωση ότι η τελευταία φορά που συμβούλεψαν κάτι τέτοιο (και απέτυχαν για πολλοστή φορά…) ήταν … αύριο. Είναι όμως συμπτωματικό ότι το ντόπιο πολιτικό προσωπικό, ταιριαστό με το πόπολο, είναι διάφορες εναλλασόμενες βιτρίνες του ιστορικού βαθέος κράτους;

Το να γαυγίζει ο ψεκασμένος, ή το να προσπαθεί ο ογκόλιθος να επιβάλει στους σλαβομακεδόνες να μην λέγονται «μακεδόνες» (επειδή … ο μεγΑλέκος – έτσι θέλει η αγρυπνούσα εθνικόφρων πλειοψηφία), ή το να προσπαθεί το αντίστοιχο ελληνοκυπριακό καθεστώς να πείσει ότι είναι δυσυπόστατο, είναι μόνιμα «ιστορικά ατυχήματα»…

Έτσι ο αμερικάνος πρεσβευτής στην Αθήνα προβλέπει «αναταράξεις» τους επόμενους δύο μήνες. Λέγεται Geoffrey Pyatt και είναι βεβαιωμένα ικανός να συμμετέχει στη δημιουργία τους. Το αποδεικνύει η ακριβώς προηγούμενη θητεία του, στο Κίεβο.

Άφησε καμμενη γη όμως εκεί… Και η «ευόδωση των εθνικιστικών ονείρων» των ουκρανών σημαίνει αυτό που όλοι ξέρουν…

(φωτογραφίες: Πάνω, ο Pyatt, με την fuck e.u. Nulan, μοιράζουν κόκα κόλες στους “αγωνιστές της ελευθερίας στη Maidan” στο Κίεβο.

Κάτω με τον fuck e.u. “αντ’ αυτού”… Τι μοιράζει εδώ;)

Παρασκευή 2 Μάρτη. Θεωρητικά (το τονίζουμε αυτό!) κτύπημα κάτω απ’ τη μέση απέναντι στη Μόσχα και το Πεκίνο, με βάση το νέο αμερικανικό “αμυντικό δόγμα”, θα μπορούσε να είναι μια επίθεση (μέσω των ουκρανών proxies – γιατί, άλλωστε, να εξοπλίζονται και να εκπαιδεύονται;) κατά του ρωσοκρατούμενου θύλακα στο Donbass. Και, «ακόμα καλύτερα», με όλες τις υπογραφές ευανάγνωστες, κατά του ιράν. Αεροπορική, πυραυλική αυτή η τελευταία – με σκοπό την μέγιστη καταστροφή, το γρηγορότερο. Ειδικά αν η Ουάσιγκτον θεωρήσει ότι χάνει επικίνδυνα έδαφος στην κορεατική χερσόνησο (αλλά και στην κεντρική ασία: αφγανιστάν, πακιστάν…)

Με δεδομένο ότι ο αμερικανικός ιμπεριαλισμός μπορεί να νοιώθει ήδη στριμωγμένος, είναι στη μέση Ανατολή και όχι στην ανατολική Ασία που θα του ήταν πιο εύκολο να δοκιμάσει άμεσα (ή έμμεσα: με μια ισραηλινή πρωτοβουλία…) την επίδειξη πυγμής που χρειάζεται επειγόντως, μετά την κατάρρευση του κόλπου “αντιτρομοκρατία”.

Ας το ξαναπούμε: αυτό προκύπτει απ’ την θεωρητική ανάλυση – όχι από “αποκλειστικές πληροφορίες”. Επίσης δεν φαίνεται (ή δεν ξέρουμε) να γίνονται τέτοιες προετοιμασίες· αν και λογικά θα πρέπει να γίνουν (αν πρόκειται να γίνει “πέσιμο” στο ιράν) με τέτοιον τρόπο ώστε να αιφνιδιάσουν…

Θα μας ήταν εξαιρετικά ευχάριστο αν μπορούσαμε να το αποκλείσουμε σαν ενδεχόμενο. Δυστυχώς δεν μπορούμε. Και το ακόμα χειρότερο είναι ότι το “χρονικό περιθώριο” να γίνει ή να μην γίνει κάτι τέτοιο δεν είναι ημερών ή βδομάδων, αλλά μηνών…

Πέμπτη 15 Φλεβάρη. Η επίσκεψη στην Άγκυρα του αμερικάνου υπ.εξ. Tillerson που παίζει, θέλει δεν θέλει, τον ρόλο του «καλού μπάτσου» στις δημόσιες σχέσεις του αμερικανικού ιμπεριαλισμού, εξυπηρετεί και τους δύο. Στην πραγματικότητα η Άγκυρα το ξέρει ότι ο Tillerson δεν «βγάζει τη γραμμή» της Ουάσιγκτον· η τριανδρία πίσω απ’ το ψόφιο κουνάβι κάνει κουμάντο, και είναι ξεκάθαρο (και, από ιμπεριαλιστική άποψη, λογικό) τι επιδιώκει και πως. Ωστόσο ενώ οι «μετριοπαθείς» δηλώσεις του, κατά καιρούς, είναι λόγια του αέρα, βολεύουν. Όχι μόνο την Άγκυρα αλλά και την Μόσχα, την Τεχεράνη, το Πεκίνο – τους πάντες. Ο ρόλος του τους επιτρέπει να υποστηρίζουν ότι δεν έχουν «καθολικά αντι-αμερικανικές προθέσεις» αλλά μόνο αμύνονται απέναντι στα «γεράκια» του αμερικανικού καθεστώτος – ως εάν να ήταν δυνατόν να επιβιώσει ό,τι έχει μείνει απ’ την παγκόσμια αμερικανική ηγεμονία με «περιστέρια», «κότες», «χελιδόνια» ή «στρουθοκάμηλους».

Αλλά και την τριανδρία την βολεύει ο Tillerson – προσωρινά. Επιτρέπει στο αμερικανικό προφίλ να εμφανίζει κι ένα «διαλλακτικό πρόσωπο», ως εάν οι ανταγωνιστές των ηπα να παραμυθιάζονται ότι μπορεί κάποια στιγμή τα «περιστέρια» να φάνε τα «γεράκια» – και μετά να κάτσουν στ’ αυγά τους!

Το ότι η διεθνής διπλωματία εμφανίζεται τόσο παραμυθατζού, δεν θα πρέπει να εκπλήσσει. Δεν είναι καθόλου πρωτοφανές στην καπιταλιστική ιστορία, ειδικά όταν οξύνονται οι ενδοκαπιταλιστικές αντιθέσεις. Οι «φωνές της λογικής» και οι «μετριοπαθείς» (μαύρη κοροϊδία!) προσφέρουν παρηγοριά στις μάζες που ανησυχούν, τους επιτρέπουν να απωθούν ευκολότερα τα δυσοίωνα ενδεχόμενα (που είναι οι πραγματικές τάσεις), καθησυχάζουν και προκαλούν την αναγκαία σύγχιση.

Για το συγκεκριμένο «ταξίδι για δουλειές» του Tillerson στην Άγκυρα, το ενδιαφέρον μας είναι τι δουλειά θα έχει εκεί ο αμερικάνος πρεσβευτής στην Αθήνα Geoffrey Pyatt. Τι είναι που πρέπει να ξέρει από πρώτο χέρι; (Οι επίσημες ανακοινώσεις των ηπα μιλούν για ένα «jam» διάφορων αμερικάνων αξιωματούχων, από πολλές χώρες, «απ’ το Μπακού ως το Βελιγράδι», επί τουρκικού εδάφους, με θέμα την «ενεργειακή ατζέντα των ηπα στην ευρύτερη περιοχή». Γιατί, όμως, συναντιούνται εκεί;  Θα διαμορφώσουν κάποια δελεαστική πρόταση προς την Άγκυρα; )

Γνωστός ατζέντης του αμερικανικού ιμπεριαλισμού απ’ την σύνθετη θητεία του στο Κίεβο (για να μην ξεχνιόμαστε: η αμερικανική πρεσβεία, δηλαδή ο ίδιος ο Geoffrey Pyatt, πλήρωνε cash τους ουκρανούς φασίστες στη Maidan square, και όχι μόνο εκεί…) φαίνεται ο κατάλληλος άνθρωπος για να πληρώσει, μόλις εγκλιματιστεί, οποιονδήποτε για οτιδήποτε.

Στην Άγκυρα το αμερικανικό κλιμάκιο πηγαίνει (εικάζουμε) με περισσότερα «κρυφά» παρά «φανερά» – αν και δεν πρέπει να περιμένει κανείς ότι θα ξεγελάσει με χάντρες και καθρεφτάκια το τουρκικό καθεστώς! Στην Αθήνα; Τα ροζ τσακάλια ας παρακολουθούν τα μετεωρολογικά δελτία και τις «προγνώσεις καιρού»: με τόσες καντήλες που έβγαλε η γλώσσα τους γλύφοντας την Ουάσιγκτον δεν μπορούν να κάνουν και πολλά περισσότερα.

(φωτογραφία πάνω: η “fuck e.u.” αμερικανίδα υφ.υπ.εξ. αρμόδια για τις ευρωπαϊκές και ευρασιατικές υποθέσεις Victoria Nuland ψώνισε απ’ το σούπερ μάρκετ και μοιράζει «δώρα» στο φασισταριό της Maidan, στις 11 Δεκέμβρη του 2013. Πίσω της, όλο καμάρι, ο Pyatt…

φωτογραφία στη μέση: ο ανεπίσημος «υπ.εξ.» γερουσιαστής McCain, «ειδικός» για τα κονέ σε διάφορες βρωμοδουλειές, στη Maidan. Δεξιά είναι ο Pyatt. Αριστερά δίπλα στον McCain, με το σκουφί, είναι ο Oleh Tyahnybok, νεοναζί, επικεφαλής του φασιστικού κόμματος Svoboda.

φωτογραφία κάτω: ο Geoffrey Pyatt συγχαίρει τον επικεφαλής των «ουκρανικών ειδικών δυνάμεων» στρατηγό Ihor Lunyov, στο Khmelnytskyi (άτυπη αμερικανική βάση στην ουκρανία), τον Γενάρη του 2016 – πριν τον διορισμό του στην Αθήνα.

O Pyatt θεωρείται ο «νονός της εξέγερσης στην ουκρανία» – αν και το σωστότερο θα ήταν «ένα απ’ τα εξαπτέρυγα, που οργάνωνε και έκανε τις βρωμοδουλειές». Όπως κάθε αμερικάνος αξιωματούχος στις μέρες μας, και επειδή τυπικά μεν είναι «πολιτικό προσωπικό» αλλά, εδώ και κάτι χρόνια, η εξωτερική πολιτική των ηπα ρυθμίζεται απ’ τις αμερικανικές υπηρεσίες ασφαλείας που στρατολογούν και το «πολιτικό προσωπικό» που χρειάζονται, όποιος του δίνει το χέρι καλό είναι να μετρήσει τα δάκτυλά του μετά…

Συνεπώς: το με πόσους φασίστες έχει ή θα αποκτήσει επαφές στα μέρη μας, δεν το ξέρουμε… Όμως η δουλειά του είναι… Είναι «μάχιμος» σα να λέμε… )

Παρασκευή 19 Γενάρη. Το “παγωμένο” μέτωπο στο ουκρανικό πεδίο μάχης μπορεί να ξαναζεσταίνεται. Μια τέτοια εξέλιξη τους επόμενους μήνες θα ήταν μια βεβιασμένη μεν αλλά όχι και απρόβλεπτη απάντηση του αμερικανικού βαθέος κράτους στα “προβληματάκια” που έχει αρχίσει να συσσωρεύει σε ζωτικά σημεία της μεγάλης γραμμής αντιπαράθεσης, απ’ την ανατολική Μεσόγειο ως τον Ειρηνικό.

Αφού το (χρεωκοπημένο) ουκρανικό καθεστώς εξασφάλισε την αναβάθμιση του στρατιωτικού εξοπλισμού του απ’ την Ουάσιγκτον, η πλειοψηφία του κοινοβουλίου του ψήφισε προχτές νόμο που χαρακτηρίζει τις αντάρτισσες περιοχές του Donbass σαν «υπό ρωσική κατοχή». Η πιο light συνέπεια του νόμου είναι ότι επιτρέπει σε όποιον ουκρανό θέλει (κι αν είναι οριτζινάλ φασίστας ακόμα καλύτερα) να κάνει μήνυση στη Μόσχα για κάποια καταστροφή που έπαθε στο Donbass… Στην πιο hard core ενισχύει το Κίεβο αν επιχειρήσει την στρατιωτική «απελευθέρωση» της περιοχής.

Αυτός καθεαυτός ο συγκεκριμένος νόμος δεν θα έπρεπε να θεωρηθεί «αιτία» αλλά μάλλον σύμπτωμα: η ανατολική ουκρανία παραμένει μια «τρύπα» στην οποία μπορεί να δουλέψει undercover η Ουάσιγκτον. Και, φυσικά, όχι υπέρ της «ειρήνης και της αγάπης»…

Παρασκευή 1 Δεκέμβρη. Δεν χρειάζεται να πάει κανείς μακρυά ή χρονικά στα βάθη των αιώνων για να βρει παραδείγματα πετυχημένης κρατικής / παρακρατικής προβοκάτσιας που χρησιμοποιήθηκε με επιτυχία “αλλάζοντας την ροή της ιστορίας”. Το παράδειγμα είναι κοντά: Κίεβο, Φλεβάρης του 2014.

Ήταν η περίοδος όπου οι φασίστες (εκπαιδευμένοι οι περισσότεροι στην πολωνία και χρηματοδοτούμενοι απ’ τις ηπα…) είχαν καταλάβει την κεντρική πλατεία της πόλης (Meidan) προσπαθώντας να «ρίξουν» τον τότε πρόεδρο Yanukovich. Στις 19 εκείνου του μήνα, υψηλόβαθμοι απεσταλμένοι του Βερολίνου, του Παρισιού και της Μόσχας, είχαν καταφέρει να καταλήξουν σ’ ένα σχέδιο, στο οποίο συμφώνησε και ο Yanukovich αλλά και ο εκλεκτός του Βερολίνου Vitali Klitschko, απ’ την μεριά της αντιπολίτευσης. Το σχέδιο προέβλεπε μεταξύ άλλων άμεσα εκλογές, αλλαγή του συντάγματος, και άλλα: ήταν (έμοιαζε ότι ήταν) ένα στέρεο βήμα προς την λήξη της έντασης.

Όταν ο Klitschko κατέβηκε στην πλατεία για να ανακοινώσει όλο χαρά τη νίκη (ειδικά των πρόωρων προεδρικών εκλογών), οι φασίστες απείλησαν να τον λιτσάρουν. Στη συνέχεια έδωσαν διορία 24 ωρών στον Yanukovich για να παραιτηθεί. Εν τέλει απείλησαν ότι την επόμενη ημέρα θα επιτεθούν στο κοινοβούλιο και στο προεδρικό μέγαρο με όπλα.

Η επόμενη ημέρα ήρθε… Στη διάρκεια των οδομαχιών με την αστυνομία «άγνωστοι ελεύθεροι σκοπευτές», από διπλανά κτίρια, άρχισαν να πυροβολούν τυφλά, τόσο διαδηλωτές όσο και μπάτσους. Συνολικά δολοφονήθηκαν 80 άτομα. Χάρη σ’ αυτό το μακελειό ο Yanukovich φοβήθηκε, φυγαδεύτηκε απ’ το Κίεβο, και γρήγορα εξαφανίστηκε στη ρωσία. Οι φασίστες νίκησαν, και τα γεγονότα πήραν μια δραματική τροπή: οι επαρχίες του Donetsk και του Luhansk εξεγέρθηκαν κατά των φασιστών και του Κιέβου (έχουν δημιουργήσει μια «ανεξάρτητη» φιλορωσική ημι-κρατική οντότητα στα νοτιοανατολικά της ουκρανίας, κυκλωμένοι από κυρίως φασίστες μισθοφόρους) – ενώ σχεδόν ένα μήνα μετά, στις 18 Μάρτη, η Μόσχα προσάρτησε την Κριμαία. Ακολούθησαν διάφορες «κυρώσεις» εναντίον της, που συνεχίζονται ακόμα· παραμένοντας ένα απ’ τα ανοικτά μέτωπα ανάμεσα στη ρωσία απ’ την μια και τις ηπα απ’ την άλλη· με τα ευρωπαϊκά κράτη να συμμετέχουν σ’ αυτές· αν και, εκείνα της δυτικής ευρώπης, όχι με ιδιαίτερη ζέση…

Οι καλοθελητές χρέωσαν τους ελεύθερους σκοπευτές και την σφαγή στο ψαχνό στον Yanukovich, αν και ήταν ολοφάνερο ότι καθόλου δεν τον εξυπηρετούσαν…

Παρασκευή 1 Δεκέμβρη. Στα μέσα του περασμένου Νοέμβρη το ιταλικό channel 5, στην εκπομπή Matrix, μετέδωσε ένα ντοκυμαντέρ / έρευνα, στο οποίο 3 γεωργιανοί – ο ένας πρώην σωματοφύλακας του τότε γεωργιανού προέδρου Saakashvili και οι άλλοι δύο απ’ το κόμμα του – αφηγούνται πως τους στρατολόγησαν, μαζί με άλλους (και λιθουανούς) και τους μετέφεραν στην πλατεία Meidan στη διάρκεια των φασιστοσυγκεντρώσεων – υπό την εποπτεία, εκεί, ενός αμερικάνου καραβανά – έναντι αμοιβής 5.000 δολαρίων στον καθένα. Διηγούνται, επίσης, το πως στις 20 Φλεβάρη τους ανέβασαν στο ξενοδοχείο «Ουκρανία» δίπλα στην πλατεία, τους έδωσαν όπλα, και τους διέταξαν να πυροβολούν ακατάσχετα και αδιάκριτα προς την πλατεία και τους δρόμους (όπου γίνονταν ήδη οδομαχίες), αδιάφορο ποιούς και πόσους θα σκότωναν. Όταν ρώτησαν γιατί; ο επικεφαλής τους, Mamuka Mamulashvili, στρατιωτικός σύμβουλος του Saakashvili απάντησε:

…Το πράγμα μπερδεύτηκε. Δεν μπορούμε να πάμε σε προεκλογική περίοδο… Δεν έχει σημασία ποιον θα πυροβολάτε. Ρίχνετε όσο πιο πολύ μπορείτε για να προκληθεί χάος… Αυτό ακριβώς έγινε εκείνη την ημέρα…

Το γιατί μιλάνε τώρα οι συγκεκριμένοι, με τα ονόματά τους και τις φάτσες τους, ενώ θα μπορούσαν να κατηγορηθούν για τις δολοφονίες, δεν το ξέρουμε. Οι ομολογίες τους ωστόσο επιβεβαιώνουν εκείνο που μπορούσε να θεωρεί το μόνο λογικό ήδη από εκείνη την ημέρα. Κάποιοι (που καθοδηγούσαν και τους φασίστες στην πλατεία…) αγρίεψαν όταν με την παρέμβαση Βερολίνου, Παρισιού και Μόσχας φάνηκε ότι διαμορφώνονται συνθήκες εκτόνωσης. Και αποφάσισαν να το χοντρύνουν όσο περισσότερο μπορούσαν. Αυτοί οι “κάποιοι” είναι γνωστοί. Πρόκειται για την Ουάσιγκτον.

Αλλά δεν τελειώνει στο «τότε» το ζήτημα, ειδικά αν λάβει κανείς υπόψη του την αλυσίδα των γεγονότων που προκάλεσε εκείνη η σφαγή. Η προβοκάτσια έχει ξεχαστεί εντελώς, παρότι εξακολουθεί να έχει απτά αποτελέσματα μεγάλης εμβέλειας. Πράγμα που σημαίνει ότι η ατομική και συλλογική μνήμη των πρωτοκοσμικών υπηκόων είναι μνήμη χρυσόψαρου· και ότι η ιντερνετική «υπερπληροφοριοποίηση» κάνει απόλυτα την αποχαυνωτική δουλειά της.

Αν, έτσι, αποδεικνύεται ότι μια προβοκάτσια πριν σχεδόν 4 χρόνια εξακολουθεί να είναι πετυχημένη και τα αποτελέσματά της μη αντιστρεπτά ακόμα κι αν αποκαλυφθεί, δεν είναι αυτό το “ό,τι έγινε έγινε” ο σημαντικότερος όρος για την επιτυχία και κάθε επόμενης;

(Να θυμίσουμε ότι η Αθήνα, εκτός απ’ την στρατιωτική συμμαχία της με την Ουάσιγκτον έχει «ειδικές σχέσεις» και με την γεωργία;…)