Tag: μνημόνιο

Τρίτη 21 Μάρτη. Αν έχουμε αποφύγει ως τώρα να σχολιάσουμε σε καθημερινή βάση την (για μια ακόμα φορά) “σκληρή και περήφανη” διαπραγμάτευση της φαιορόζ κυβέρνησης, είναι επειδή έχουμε ήδη προσδιορίσει ορισμένες βασικές κατευθύνσεις του θέματος (όσοι / όσες βρίσκονται στις αόρατες πόλεις ξέρουν). Κατά τα άλλα θα πρέπει σύντομα να τα πούμε μαζεμένα.

Από eurogroup σε eurogroup και από την μια ημερομηνία ορόσημο στην επόμενη, «η ζωή τραβάει την ανηφόρα». Προς το παρόν, σαν παρακαταθήκη, σημειώνουμε το εξής. Την προηγούμενη φορά (πριν 2 χρόνια) που η ίδια «εθνική γραμμή» βγήκε στο μεϊντάνι με την σιγουριά ότι «αν πάμε το ματς στην παράταση θα το κερδίσουμε», εκείνο που έγινε δεν είναι μόνο ότι μεταφέρθηκαν (στο «γ μνημόνιο») όλες μα όλες οι εκκρεμότητες του προηγούμενου· αλλά, επιπλέον, προστέθηκαν οι ιδιαίτερα σοβαρές συνέπειες (στην «εθνική οικονομία»….) της 6μηνης χρονοτριβής…

Τώρα πάλι, εκεί που οι φαιορόζ καμαρώνουν ότι κάθονται πάνω στο μαξιλάρι της υποτιθένης «ανάπτυξης» και περιμένουν μήπως και οι φασίστες διαλύσουν (εκλογικά) την ευρωζώνη, έχουν στην καμπούρα τους ήδη ένα τρίμηνο (το τελευταίο του ’16) βεβαιωμένης ύφεσης, άλλο ένα (το πρώτο του ’17) που θα είναι παρόμοιο, και είναι έτοιμοι να χαντακώσουν και το επόμενο (το δεύτερο του ’17). Είναι, άραγε, σίγουροι πως όταν θα έρθει η στιγμή να βάλουν τις τζίφρες τους δεν θα είναι υποχρεωμένοι και σε «έξτρα μέτρα» για το ’17; Είναι σίγουροι ότι δεν ξαναπριονίζουν το κλαδάκι που πάνω του προσπαθούν να καθήσουν;

Έτσι δείχνουν αλλά δεν θα έπρεπε. Εκτός αν το κάνουν επίτηδες… Όχι μόνο επειδή «το δις εξαμαρτείν…» – έχουμε διατυπώσει έγκαιρα τη γνώμη μας, απ’ τις σελίδες του Sarajevo, και για την «πρώτη φορά» των αμαρτιών. Αλλά επειδή, επιπλέον, ο μόνος τρόπος για να κερδίσει το κόμμα της δραχμής είναι καταλάθος….

Πέμπτη 9 Μάρτη. Αν η Αθήνα “τρύπωσε” τόσο στην ε.ε. όσο και στην ευρωζώνη πειρατικά, κάνοντας κατάχρηση της πολιτικής ερμηνείας διάφορων κριτηρίων (και των γεωπολιτικών συμφερόντων του Παρισιού…), τώρα, ευρισκόμενη σε ένα limbo στην άκρη της ευρωζώνης, δεν μπορεί να ελπίζει ότι θα «πείσει» ότι είναι ικανή για τα ευρωπαϊκά παραπάνω του 21^ου αιώνα. Ο «αναξιοπρεπής επαίτης», όπως θα έλεγε ο Κονδύλης, παραείναι τέτοιος για να έχει και αξιώσεις!

Φυσικά οι επαγγελματίες και ερασιτέχνες πατριώτες φρίττουν για την «ευρώπη των πολλών ταχυτήτων», ως εάν η ελληνική επικράτεια είναι μιας, και μόνο μιας, ταχύτητας… Απ’ την λίστα των 5 προς συζήτηση τους επόμενους μήνες θεμάτων φαίνεται ότι το προσοδικό ελληνικό κράτος / κεφάλαιο θα λιγουρευόταν τα σημεία 1 και 2 (με απλωμένο το χέρι, όπως συνήθως…), θα έφριττε με το 3^ο, και θα ήθελε να πλασσαριστεί σαν «ισότιμο μέλος» στο 4ο. Χμμμ…

Θα μπορούσε…. αν πρώτα έλυνε τις συνοριακές διαφορές του με σχεδόν το σύνολο των γειτόνων του: το αλβανικό κράτος, το τουρκικό, και το κράτος της μακεδονίας… Κάτι περισσότερο από απίθανο!! Άραγε γιατί τα άλλα κράτη μέλη της όποιας μελλοντικής ενισχυμένης ευρωπαϊκής στρατιωτικής συμμαχίας να «υιοθετήσουν» τις ελληνικές εθνικιστές «εκκρεμότητες»; Γιατί να φορτωθούν την ελληνική ιμπεριαλιστική παρελκυστικότητα; Δεν μπορούν να «αξιοποιήσουν» (εντός ή εκτός εισαγωγικών) απευθείας τα βαλκανικά κράτη;

Το σίγουρο είναι, πάντως, αυτό: τους μήνες που αλλού θα κουβεντιάζουν για το όποιο ευρωπαϊκό καπιταλιστικό / ιμπεριαλιστικό μέλλον, το ελλαδιστάν θα εξακολουθεί να πιστεύει ότι είναι «το κέντρο του κόσμου»… και θα στέκεται μπροστά στα ταμεία της ευρώπης μουρμουρίζοντας «λίγα ψίχουλα αγάπης σου γυρεύω…»

Σάββατο 25 Φλεβάρη. Που έχουμε φτάσει!!! Να πρέπει να απομυθοποιούμε την ντόπια δημαγωγία σχεδόν σε κάθε λέξη της! Αφού όμως αφορά τον δικό μας σβέρκο, είμαστε υποχρεωμένοι· μας αρέσει – δεν μας αρέσει…

Λοιπόν, αυτά που είπαν Ντάισεμπλουμ, Ρέγκλινγκ και Μοσκοβισί στη συνέντευξη τύπου αμέσως μετά το eurogroup πριν 5 ημέρες, έχουν τo ακόλουθο περιεχόμενο, και την εξής λογική και χρονική συνοχή:

Α) Η ελληνική κυβέρνηση καταλήγει σε συμφωνία (πρώτα σε «τεχνικό επίπεδο») με τους τρισκατάρατους δανειστές για το ακριβές περιεχόμενο των διαρθωτικών μεταρρυθμίσεων που θα νομοθετήσει.

Β) Στη συνέχεια τις νομοθετεί.

Γ) Μετά τις εφαρμόζει (εκείνο το «ψηφίζουμε αλλά δεν εφαρμόζουμε» το έχουν πάρει χαμπάρι εδώ και πολύ καιρό οι τρισκατάρατοι).

Δ) Αφού οι μεταρρυθμίσεις εφαρμοστούν για ικανό διάστημα «μετριέται» το «δημοσιονομικό όφελος» που παράγουν (γι’ αυτό γίνονται άλλωστε!).

Ε) Η καταμέτρηση αυτή, μαζί με την «δέσμευση» για υψηλά πλεονάσματα, είναι στρατηγικής σημασίας για την σχέση της Αθήνας με το χρέος της. Γιατί απ’ αυτήν την καταμέτρηση θα προκύψει το συμπέρασμα αν μπορεί να το αποπληρώνει (με κάποιες επιπλέον ευκολίες απ’ τον ε.μ.σ.) οπότε είναι «βιώσιμο» – ή όχι.

ΣΤ) ΑΦΟΥ ΓΙΝΟΥΝ ΑΥΤΑ θα καταλήξει τόσο το δντ όσο και η εκτ για τι σόι είναι αυτό το χρέος. Το πρώτο για να αποφασίσει αν θα ξαναδανείσει την Αθήνα, η δεύτερη για να αποφασίσει αν υπάρχει χώρος στο πρόγραμμα «ποσοτικής χαλάρωσης» (εφόσον συνεχίζει να υφίσταται τότε…)

Σας φαίνεται ότι τα 5 πρώτα είναι υπόθεση εβδομάδων ή δύο, τριών μηνών; Όχι βέβαια!!! Εδώ μια «αξιολόγηση» ψοφολογάει επί μήνες…

Τι τσαμπουρνάνε οι βιτρίνες, κυβερνώσες και αντιπολιτευόμενες; Δεν έχει νόημα· θα αλληλοαναιρούνται από βδομάδα σε βδομάδα. Το θεωρείτε πιθανό πως ως τις 15 Ιούλη θα έχουν γίνει, έστω, τα δύο πρώτα απ’ τα πιο πάνω, ώστε να λήξει η περιβόητη «δεύτερη αξιολόγηση» και να εκταμιευτεί ακόμα μια καταραμένη «δόση»; Είναι το μόνο στο οποίο μπορεί να προσβλέπει η Αθήνα, για να πληρώσει το 10ετές ομόλογο (δάνειο του 2007…) που λήγει στις 20 Ιούλη. Διαφορετικά; Χρεωκοπία εντός ευρώ. Και έξοδος…

Τα υπόλοιπα, περί «μείωσης του χρέους» και «ποσοτικής χαλάρωσης» πάνε… Πέταξαν μακρυά… Πήγαν στα τέλη του 2018… Και βλέπουμε…

Σάββατο 25 Φλεβάρη. Ακόμα κι εκείνο που φαίνεται (σχετικά) ευκολότερο, ως τα μέσα του ερχόμενου Ιούλη, δηλαδή η «συμφωνία για τις διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις» και η νομοθέτησή τους, δεν είναι καθόλου απλό.

Ας το θυμίσουμε: η πανέξυπνη και ικανή στην τακτική (έτσι νομίζει…) φαιορόζ κυβέρνηση κατάφερε να «παγώσει» για 3 μήνες (απ’ τον περασμένο Δεκέμβρη) οποιαδήποτε συζήτηση με τους τρισκατάρατους δανειστές επειδή αποφάσισε μονομερώς («σιγά μην τους ρωτήσουμε» κοκορεύτηκε ο εξοχότατος πρωθυπουργός) να δώσει χριστουγεννιάτικο δώρο στους «χαμηλοσυνταξιούχους», ακόμα και σε πολλούς που έχουν αρκετή περιουσία ώστε να μην το χρειάζονται.

Ποιός βιαζόταν τον περασμένο Δεκέμβρη; Μα αυτή ακριβώς η φαιορόζ κυβέρνηση! Διαφορετικά δεν θα είχε δώσει ο εξοχότατος «οδηγίες» στους υπουργούς του μετά τον ανασχηματισμό να «κλείσουν» το deal στις αρχές Δεκέμβρη…

Βιαζόταν… αλλά δεν βιαζόταν… Τώρα; Τώρα καίγεται! Δεν έχει καν τα χρονικά περιθώρια για «διαπραγμάτευση». Εκτός αν σκοπεύει να ξανακαταφύγει σε διάφορα «ηρωϊκά» (π.χ. εκλογές) ελπίζοντας αυτή τη φορά να χάσει.

Εμείς πάντως, σαν σύγχρονοι εργάτες και εργάτριες, θα ξαναπληρώσουμε… Σίγουρα με το λεγόμενο «αφορολόγητο»…

Σάββατο 25 Φλεβάρη. Ένα απ’ τα θαμμένα «φανερά» αυτής της ιστορίας είναι ο ρόλος του δντ. Το δντ ΔΕΝ δανείζει την Αθήνα εδώ και πάνω από 1,5 χρόνο· κι όλα δείχνουν ότι δεν θα την ξαναδανείσει, τουλάχιστον τα επόμενα χρόνια. Το περιβόητο «3^ο μνημόνιο», αυτό που υπέγραψε ο ρημαδιασμένος εξοχότατος τον Ιούλη του 2015, είναι αμιγώς ευρωπαϊκή συμφωνία· το δντ δεν συμμετέχει. Δεν είναι, λοιπόν, «μαγική εικόνα» όλη η φλυαρία για το αν «το δντ θα φύγει απ’ το ελληνικό πρόγραμμα» την στιγμή που έχει φύγει εδώ και 19 μήνες;

Τι βιολί βαράει, τότε, το δντ στην τρέχουσα εξέλιξη της «ελληνικής τραγωδίας», και από ποια θέση μιλάει; Δεν είναι δανειστής· μόνο πρώην δανειστής. Ούτε «τεχνικός σύμβουλος» είναι· οι εκπροσωποί του μιλάνε πολύ και επί της ουσίας· κάνουν πολιτική σα να λέμε. Τότε;

Μια παρατήρηση θα μπορούσε να είναι ότι μετά την άτυπη χρεωκοπία της Αθήνας τον Ιούνη του 2015, όταν το ελληνικό κράτος δεν πλήρωσε τρεις μαζεμένες δόσεις οφειλών προς το δντ συνολικά 1,5 δις ευρώ (τα πλήρωσε αργότερα, με τα πρώτα δανεικά απ’ το «3^ο»), το δντ θέλει να είναι σίγουρο ότι θα ξεχρεωθεί (ξεχρεώνεται πρώτο στη σειρά). Και γι’ αυτό «έχει λόγο» στο «ελληνικό πρόβλημα».

Ίσως… Ωστόσο ο ρόλος που παίζει αντικειμενικά είναι να φτιάχνει έναν εικονικό (με την έννοια του όχι φανερά τεκμηριωμένου ως προς την θέση του) «πόλο», άλλοτε απέναντι και άλλοτε δίπλα στα ευρωπαϊκά κράτη – δανειστές της Αθήνας. Αυτός ο «διπολισμός» επιτρέπει διάφορες δημαγωγίες, που άσχετα από που προέρχονται δραματοποιούν θεαματικά την υπόθεση, αφήνοντας όμως μια σειρά ευρωπαϊκές κυβερνήσεις (όχι την γερμανική!) στα παρασκήνια. Μ’ άλλα λόγια το δντ (μέσω της προέδρου του αλλά και πρωτοκλασσάτων στελεχών του) «κάνει παιχνίδι» στο παρόν και το μέλλον της ευρωζώνης.

Το ότι το «παράθυρο ευκαιρίας» γι’ αυτήν την εμπλοκή είναι η ανίατη «μικρή ασθενής» δεν προσθέτει σ’ αυτήν την τελευταία γεωπολιτική αξία και γεωπροσόδους, όπως θα ήθελε η ντόπια εξουσία. Της αφαιρεί. Κι αυτό οφείλεται στη φάση της καπιταλιστικής αναδιάρθρωσης / σύγκρουσης: όποιος δεν μπορεί να δέσει μόνος του το βρακί του στη μέση του χάνει και χάνεται.

17/2/2017. Το κρασί όταν παλιώνει γίνεται καλύτερο. Το αντίθετο συμβαίνει με τα μύδια. Κάτι τέτοια σοφά έλεγε ο Οβελίξ (δηλαδή ο σεναριογράφος Γκοσινί).
Ένας “κοινοτικός αξιωματούχος” φέρεται να δήλωσε χτες ότι «σε αντίθεση με το κόκκινο κρασί δεν γίνεται καλύτερη η αξιολόγηση όσο περνά ο χρόνος». Δεν ξέρουμε το όνομα και την καταγωγή του, αλλά μπορούμε να υποθέσουμε ότι ξέρει από κρασιά ή/και από μύδια. Και από “αξιολόγηση του ελληνικού προγράμματος” που πολλές φορές πολυχρονίζει και βρωμάει.
Η εναλλακτική ελληνική ιδέα ότι “είμαστε ένα μικρό απείθαρχο χωριό που αντιστέκεται στην αυτοκρατορία” δεν φτουράει. Πρώτον επειδή η ιστορία του Αστερίξ και του Οβελίξ ήταν καθαρόαιμα γαλλική, ακόμα και στις λεπτομέρειές της – η “αντίσταση” ήταν γαλλική, και το υπονοούμενό της ήταν εναντίον της αμερικανικής αυτοκρατορίας. Δεύτερον, επειδή δεν υπάρχει “μαγικό φίλτρο” – παρότι διάφοροι αγύρτες προσπαθούν να πουλήσουν σαν τέτοιο το “εθνικό νόμισμα”.
Τρίτο και τελευταίο: ακόμα και ο Οβελίξ ήξερε ότι όταν τα μύδια μπαγιατέψουν γίνονται δηλητηριώδη…

3/2/2017. Άδικα τον υποψιαστήκαμε! Τον υπ.οικ. για τα κίνητρα της ειλικρίνιάς του στην αλληλογραφία του με τους τρισκατάρατους. Το γνωστό 1/3 + 1/3 + 1/3… Τώρα τον “χώνουν” (με ροζ τρόπο…) οι συνάδελφοί του γι’ αυτό το γράμμα…
Ή μήπως δεν κάναμε και τόσο λάθος; Μεταξύ της ειλικρινούς επιστολής και του “χωσίματος” μεσολαβεί κάτι που θα μπορούσε να μην είναι προβλέψιμο (λόγω κακής “πολιτικής” εκτίμησης φυσικά!): η διαρροή του γράμματος. Και μάλιστα (γιατί έγινε έτσι άραγε;) όχι σε ένα ευρωπαϊκό μήντιο, όχι σε μια γερμανική εφημερίδα ας πούμε, αλλά στο αμερικανικό (και άρα εκτός βεληνεκούς του θεωρήματος “οι ευρωπαίοι λένε ψέματα”) bloomberg.
Αν το «συντροφικό κατηγορώ» κατά του υπ.οικ. είναι ότι «αυτά έπρεπε να τα έχει πει – στους δανειστές – νωρίτερα», (έτσι είναι…) τότε το «συντροφικό κατηγορητήριο» βρωμάει συνδικαλισμό! Είναι δυνατόν να πεις ότι «κάτι πήγαμε να στήσουμε αλλά τσάκισε», ποιός;, εσύ που θεωρείς εαυτόν άσσο σε τέτοια κόλπα; Αποκλείεται να το πεις. «Χώνεις» τον πιο πρόχειρο. Για ξεκάρφωμα.
Οπότε… Αν έχουμε κάνει λάθος ταπεινά το αναγνωρίζουμε. Αλλά έχουμε κάνει;

2/2/2017. Η αποκάλυψη της πρόσφατης επιστολής του έλληνα υπ.οικ Τσακαλώτου προς τους δανειστές κουκουλώθηκε με τον έναν ή τον άλλο τρόπο. Διακομματικά. Φυσικά αυτό το αριθμητικό 33% + 33% + 33% είναι καλό για να ανακαλείται κατά βούληση μελλοντικά. Σ’ αυτό το είδος «μικροπολιτικής» μνησικακίας που γουστάρει πολύ το πόπολο.
Σε κάθε περίπτωση, παραδεχόμενος ο αρμόδιος υπουργός ότι «έχουμε υλοποιήσει το 1/3 των δεσμεύσεών μας, άλλο 1/3 είναι στα σκαριά, και το τελευταίο 1/3 θα το τακτοποιήσουμε αφού πρώτα μας δώσετε αυτά που ζητάμε», έβγαλε στη σέντρα όλη την καθεστωτική / κυβερνητική ρητορική των προηγούμενων ημερών, εβδομάδων και μηνών, ότι «εμείς είμαστε εντάξει, περιμένουμε να είναι εντάξει και οι δανειστές». Εκεί, στην αποκάλυψη ενός καραμπινάτου ψέμματος, τελειώνει το πικάντικο ενδιαφέρον.
Υπάρχει όμως κάτι (κατά τη γνώμη μας) ακόμα πιο ενδιαφέρον. Αυτό το «το τελευταίο 1/3 όσων έχουμε υπογράψει θα το κάνουμε μετά…» Μετά απ’ τις παραχωρήσεις των δανειστών. Το πιο πρόχειρο παράδειγμα / ανάλογο που σκεφτόμαστε (όχι το καλύτερο, σίγουρα!) είναι το εξής. Ο μαθητής λέει στον καθηγητή: όχι, δεν θα γράψω έτσι αυτό το ελεεινό διαγώνισμα… Πρώτα θα μου βάλεις άριστα και μετά θα το γράψω… Αν δεν κάνουμε λάθος υπάρχει μια ελληνική παροιμία που θα μπορούσαν να χρησιμοποιήσουν οι καταραμένοι δανειστές: εκεί που μας χρωστάγανε, μας πήραν και το βόδι.
Αυτό λέγεται «διαπραγματευτική τακτική»… αν είναι δυνατόν. Κι αφού διαφεύγει της προσοχής υποθέτουμε ότι είναι μια «διαπραγματευτική τακτική» που αρέσει σ’ όλην την καθεστωτική σκηνή των περιστρεφόμενων καθρεφτών. Απο που ως που όμως νομίζει ο οποιοσδήποτε πως τέτοια deal μπορούν να ευωδοθούν;
Μιας και το υπουργικό γράμμα δεν προοριζόταν για δημοσιοποίηση (και γνώση των υπηκόων) υποθέτουμε ότι: η ωμή ειλικρίνειά του είχε σκοπό να προκαλέσει κάποιου είδους αντίδραση που, στη συνέχεια, θα αξιοποιούσε το γκουβέρνο και τα εθνικά μήντια σκούζοντας ότι «να οι καταραμένοι ξένοι θέλουν να μας πατήσουν στο κεφάλι».
Αυτό λέγεται προβοκάτσια. Έτσι δεν είναι;