Το γράμμα

2/2/2017. Η αποκάλυψη της πρόσφατης επιστολής του έλληνα υπ.οικ Τσακαλώτου προς τους δανειστές κουκουλώθηκε με τον έναν ή τον άλλο τρόπο. Διακομματικά. Φυσικά αυτό το αριθμητικό 33% + 33% + 33% είναι καλό για να ανακαλείται κατά βούληση μελλοντικά. Σ’ αυτό το είδος «μικροπολιτικής» μνησικακίας που γουστάρει πολύ το πόπολο.
Σε κάθε περίπτωση, παραδεχόμενος ο αρμόδιος υπουργός ότι «έχουμε υλοποιήσει το 1/3 των δεσμεύσεών μας, άλλο 1/3 είναι στα σκαριά, και το τελευταίο 1/3 θα το τακτοποιήσουμε αφού πρώτα μας δώσετε αυτά που ζητάμε», έβγαλε στη σέντρα όλη την καθεστωτική / κυβερνητική ρητορική των προηγούμενων ημερών, εβδομάδων και μηνών, ότι «εμείς είμαστε εντάξει, περιμένουμε να είναι εντάξει και οι δανειστές». Εκεί, στην αποκάλυψη ενός καραμπινάτου ψέμματος, τελειώνει το πικάντικο ενδιαφέρον.
Υπάρχει όμως κάτι (κατά τη γνώμη μας) ακόμα πιο ενδιαφέρον. Αυτό το «το τελευταίο 1/3 όσων έχουμε υπογράψει θα το κάνουμε μετά…» Μετά απ’ τις παραχωρήσεις των δανειστών. Το πιο πρόχειρο παράδειγμα / ανάλογο που σκεφτόμαστε (όχι το καλύτερο, σίγουρα!) είναι το εξής. Ο μαθητής λέει στον καθηγητή: όχι, δεν θα γράψω έτσι αυτό το ελεεινό διαγώνισμα… Πρώτα θα μου βάλεις άριστα και μετά θα το γράψω… Αν δεν κάνουμε λάθος υπάρχει μια ελληνική παροιμία που θα μπορούσαν να χρησιμοποιήσουν οι καταραμένοι δανειστές: εκεί που μας χρωστάγανε, μας πήραν και το βόδι.
Αυτό λέγεται «διαπραγματευτική τακτική»… αν είναι δυνατόν. Κι αφού διαφεύγει της προσοχής υποθέτουμε ότι είναι μια «διαπραγματευτική τακτική» που αρέσει σ’ όλην την καθεστωτική σκηνή των περιστρεφόμενων καθρεφτών. Απο που ως που όμως νομίζει ο οποιοσδήποτε πως τέτοια deal μπορούν να ευωδοθούν;
Μιας και το υπουργικό γράμμα δεν προοριζόταν για δημοσιοποίηση (και γνώση των υπηκόων) υποθέτουμε ότι: η ωμή ειλικρίνειά του είχε σκοπό να προκαλέσει κάποιου είδους αντίδραση που, στη συνέχεια, θα αξιοποιούσε το γκουβέρνο και τα εθνικά μήντια σκούζοντας ότι «να οι καταραμένοι ξένοι θέλουν να μας πατήσουν στο κεφάλι».
Αυτό λέγεται προβοκάτσια. Έτσι δεν είναι;