Τετάρτη 30 Μάη. Όσοι σκοπεύουν, μέσω social media ή με οποιονδήποτρε άλλον τρόπο, να πουλήσουν μούρη ότι είναι ξοπίσω στην ακόμα-να-βρεθεί-θεία-Λίτσα, και ότι πατάνε ακολουθώντας τα ίχνη της πάνω στα δικά της βήματα στη λάσπη της Ιστορίας, έχουμε να πούμε: ξεχάστε το!
Η θεία Λίτσα δεν περπατάει ξυπόλητη όταν είναι σε αποστολή. Φοράει αρβύλες!!!
Τρίτη 29 Μάη. Άτομο πατριωτικών ιδεωδών, γνωστό ως «θεία Λίτσα», έχει εξαφανιστεί τις τελευταίες ώρες απ’ τους διαδρόμους της συζήτησης για το όνομα του αβάπτιστου Παναγιώτη (κατ’ αυτήν «μπέμπη»). Φορούσε γαλανόλευκη εσάρπα, περικεφαλαία, και σανδάλια με μαίανδρους. Πιθανόν να κατευθύνεται προς βορρά, προς Ευζώνους μεριά, και όχι μόνο λόγω ατυχούς νεανικού έρωτα.
Προσοχή! Ενδέχεται να κρατάει μαχαίρι!!! Όποιος γνωρίζει κάτι γι’ αυτήν ας ψάλλει τον εθνικό ύμνο και ας κάνει δέκα φορές τον σταυρό του!
Δευτέρα 28 Μάη. Μπορεί να είναι κωμικό, μπορεί να είναι και τραγικό, αλλά συμβαίνει: κάποιοι προσπαθούν να κάνουν σύγκριση αυτών που συμβαίνουν μεταξύ βορρά και νότου στην κορεατική χερσόνησο, και εκείνων που (δεν) συμβαίνουν μεταξύ βορρά και νότου στο «χρυσοπράσινο φύλλο ριγμένο στο πέλαγο» – στην κύπρο.
Δεν αντέχει ούτε η λογική, ούτε η ιστορία, ούτε η γεωγραφία τέτοια σύγκριση. Εκεί, στη κορεατική χερσόνησο, και οι βόρειοι και οι νότιοι θέλουν (με σημαντική πλειοψηφία) να τα βρουν. Εδώ, στην κύπρο, θέλουν μόνο οι βόρειοι. Οι νότιοι, σαν γνήσιοι έλληνες, κατά πλειοψηφία δεν θέλουν. Ούτε οι επιχειρηματίες τους, ούτε οι παπάδες τους, ούτε οι πρακτορές τους, ούτε το «απλό πόπολο» των νεόπλουτων. Και δεν ήθελαν ποτέ· απ’ την εποχή των «13 σημείων» του αρχιτράγου Μακάριου, το 1963…
Εδώ δεν θέλουν οι έλληνες να ξεμπερδεύουν με πιο απλά πράγματα: το όνομά της… Έκανε έναν ελιγμό ο Zaev και πρότεινε ένα «σύνθετο όνομα» που τα είχε όλα… Και ο ντόπιος πατριωτισμός (η θεία Λίτσα αυτοπροσώπως!) έπαθε ηλεκτροπληξία! Ίλιντεν;;; Ιλιντένσκα;;; Ύπαγε οπίσω μου σατανά!!!
Το δεύτερο μισό της κινηματικής φράσης «έχουμε μια λύση για κάθε πρόβλημα, έχουν ένα πρόβλημα για κάθε λυση» είναι trademark. Made in greece: οι καλύτεροι κατασκευαστές προβλήματων!
Το ότι αυτό το είδος δεν το αγοράζει σχεδόν κανένας (εκτός απ’ τους στρατο-καυγατζήδες φίλους των εφοπλιστών) είναι βέβαια ένα πρόβλημα εκτός εθνικού σχεδιασμού παραγωγής προβλημάτων… Παράπλευρη συνέπεια ένα πράμα.
Τρίτη 22 Μάη. Σύμπτωση είναι, προφανώς. Τι «τύχη» όμως; Ο διάσημος στις ηπα Nick the Greek ογκόλιθος, υπ.εξ. βγαλμένος απ’ την αγκαλιά του ελληνικού βαθέος κράτους, συναντήθηκε χτες με τον ομόλογό του Mike Pompeo στην Ουάσιγκτον· μια μέρα μετά τις απειλές του τελευταίου, στην πρώτη εμφάνισή του σαν υπ.εξ., εναντίον της Τεχεράνης. Του είδους ότι «ή θα κάτσε να σας… ή θα σας….» Όχι, όμως, μόνο εναντίον της Τεχεράνης. Αλλά και των ευρωπαϊκών επιχειρήσεων που θα τολμήσουν να…
Και τι θα είπε, άραγε, ο ογκόλιθος στον αμερικάνο big brother του ελληνικού κεφάλαιου / κράτους; Να μην είναι τόσο επιθετικός; Να συγκρατήσει την γενετήσια ορμή του; Τα νεύρα του; Όχι δα! Τα ελληνικά προβληματάκια θα του εξέθεσε, πράγμα που – είμαστε σίγουροι – η ύαινα Pompeo εκτίμησε.
Έχουμε και λέμε λοιπόν, με την άδεια, υποθέτουμε, του Πομπηία: θεία Λίτσα ξάπλωσε ξανά! Καμία «δημοκρατία του Ίλιντεν» (το άλλο, το «μακεδονία», δεν το λέμε καν) δεν θα ταράξει τον ύπνο σου! Το είπε και ο υφυπουργός αμερικανικού Βεζούβιου, ο Μίτσελ….
Δεύτερον: …Οι δύο υπουργοί Εξωτερικών συζήτησαν τα προβλήματα της ανατολικής Μεσογείου, αλλά και της Μέσης Ανατολής. «Υπογράμμισα την ανάγκη να διασφαλιστούν η ασφάλεια και η σταθερότητα στην περιοχή και αναφέρθηκα αναλυτικότερα στη συμπεριφορά της Τουρκίας και στην ανάγκη στήριξης της Κύπρου στα δικαιώματα που έχει διεθνώς, ότι η Κύπρος δεν πρέπει να αντιμετωπίζεται ως ένα «πρόβλημα» απλώς του ΟΗΕ, αλλά ως ένα κυρίαρχο κράτος με συγκεκριμένους ρόλους και δυνατότητες στην περιοχή», δήλωσε ο κ. Κοτζιάς έπειτα από τη συνάντηση. Αυτό είναι πολύ συγκινητικό. Για να ισχύει είναι απόλυτα απαραίτητο το φασιστικό ισραηλινό καθεστώς να σφάζει τους παλαιστίνιους (: υπόσχεται πολύ περισσότερα) και το ελλαδιστάν να καταγγέλει “την βία απ’ όπου κι αν προέρχεται”…. Ουάου!!! Σταθερότητα παγετώνα που επιπλέει στο αίμα!!!
Τρίτον: τα δύο παλληκάρια μας, που τα κρατάνε αιχμάλωτα οι παλιότουρκοι. Εκεί οι δύο συνεταίροι, ο έλληνας ογκόλιθος και ο αμερικάνος αρχιασφαλίτης, φαίνεται ότι διαπίστωσαν ότι “κρατάνε αιχμάλωτους και αμερικάνους”. Οπότε… Υπομονή! Κάποτε θα τελειώσει ο 4ος παγκόσμιος, οπότε θα γίνει ανταλλαγή αιχμαλώτων…
Υπάρχει κάποιο ηθικό δίδαγμα; Ασφαλώς. Το ελλαδιστάν είναι πιστό στην αμερικανο-ισραηλινή συμμαχία του (αμφιβολία δεν είχαμε!), και προσπαθεί όχι να παζαρέψει αλλά να διερευνήσει αν υπάρχει (και σε τι μέγεθος) “κομμάτι απ’ την αμερικανική πίτα”.
Το σκίτσο του Αλτάν το έχετε υπόψη; Ε, Αυτό!
Σάββατο 19 Μάη. Η θεία Λίτσα είχε κακό ύπνο τις τελευταίες νύχτες. Καούρες; Εφιάλτες; Κανείς δεν ξέρει· και, σοφά κάνοντας, κανείς δεν ρωτάει. Έτσι κι αλλιώς το κακό δεν θεραπεύεται…
Όπου σήμερα πετάχτηκε και υπνοβατώντας (όπως συνήθως) έψαχνε να βρει τον «Βαγγέλα», να «πέσει στην αγκαλιά του»!!! Όλοι νόμιζαν ότι εννοεί τον asset 1, τον γαυρο-Βαγγέλη… Aλλά όχι. Εννοούσε τον νομικό στυλοβάτη του βαθέος κράτους, τον συνταγμα-Βαγγέλη. Που δήλωσε ότι Η επιλογή Μακεδονία του Ίλιντεν είναι η επιτομή του αλυτρωτισμού· ο αλυτρωτισμός αυτοπροσώπως!
Η θεία Λίτσα δεν ξέρει τι είναι το “Ίλιντεν”, αν είναι μάρκα οδοντόκρεμας, απορρυπαντικού ή γραφείο ταξιδίων. Ξέρει, όμως, τι είναι ο “αλυτρωτισμός αυτοπροσώπως”. Το αβάπτιστο είναι – αυτοπροσώπως!!!
Με τούτα και με τ’ άλλα, πάνω που είχε πέσει η θεία Λίτσα σε εαρινή νάρκη, πάλι θα τρέχουμε να την μαζέψουμε απ’ τα κεραμίδια, όπου θα σκούζει σα δαρμένος σκύλος…
Παρασκευή 11 Μάη. Είναι «επώνυμος» αρθρογράφος, «επώνυμης» καθεστωτικής εφημερίδας. Ονόματα δεν λέμε, οικογένειες δεν θίγουμε. Πριν 3 ημέρες ξαναπροσέθεσε το «ειδικό βάρος» του στην υπόθεση του «ονόματος». Το σχόλιό του ξεκινάει με μεγάλο ταρατατζούμ:
Καθώς πυκνώνουν οι επαφές και εντατικοποιούνται οι διαπραγματεύσεις με την ΠΓΔΜ, πρέπει να γίνει κατανοητό από όλους ότι για να υπάρξει συμφωνία στο ζήτημα της ονομασίας, αυτή θα πρέπει να ισχύει για όλες τις χρήσεις. Δεν πρόκειται για κάποιους είδους «μαξιμαλιστική» απαίτηση της Ελλάδας. Για λόγους πρακτικούς, αλλά και συμβολικούς, το να αποκαλείται η χώρα αλλιώς στο εσωτερικό κι αλλιώς στο εξωτερικό δημιουργεί προβλήματα.
Δεν αρκεί ο λαός της ΠΓΔΜ να υιοθετήσει μια σύνθετη ονομασία για «κάποιες διεθνείς δράσεις». Πρέπει και να εστερνισθεί την ουσία αυτής της αλλαγής. Μόνον έτσι θα αποκλειθούν δυσάρεστες εκπλήξεις στο μέλλον που θα μπορούσαν να πλήξουν τις διμερείς σχέσεις και/ κατ’ επέκταση, τη σταθερότητα στην περιοχή.
Για να υπάρξει, λοιπόν, αυτή η συμφωνία, θα πρέπει να αλλάξει η συντραγματική ονομασία της χώρας…
Η θεία Λίτσα δεν το διάβασε – ροχάλιζε εκείνη την ώρα. Αλλά θα γούσταρε· και θα την ξαναβάζαμε για ύπνο με κόπο. Ποιος είναι αυτός που λέει ότι αν ένα κράτος έχει άλλο διεθνές όνομα και άλλο για πάρτη του «δημιουργεί προβλήματα»; Από ποιο κράτος του κόσμου μιλάει; Μήπως, μήπως λέμε (ψιθυριστά, να μην ξυπνήσει η θεία Λίτσα και το κτήνος μέσα της) από ένα μέρος που διεθνώς λέγεται greece και για πάρτη του hellas; Αν ναι, όντως πρόκειται για «μικρή ασθενή» ιδιαίτερα προβληματική – όχι, όμως, λόγω διπλού ονόματος…
Είπε μια βλακεία, άλλη μία, ο γίγαντας; Αναμφίβολα ναι. Αλλά με τις βλακείες των «διαμορφωτών γνώμης» δεν ισχύει το ίδιο όπως με τις βλακείες στο λεωφορείο ή στο καφενείο. Οι βλακείες των πρώτων έχουν περάσει από διπλό τσεκάρισμα. Πρώτον απ’ τα μάτια των προϊσταμένων τους, και δεύτερον απ’ τ’ αυτιά των φίλων τους. Όταν το πολύ απλό «τι μαλακίες λες πάλι;» δεν λέγεται, αυτό οφείλεται πως ο περίγυρος (και ο περίδρομος…) υιοθετεί την αυτο-ικανοποίηση σαν αρετή του.
Το επιχείρημα του αρθογράφου είναι επιχείρημα του ελληνικού υπ.εξ…. Ή, έστω, είναι ένα απ’ αυτά που μπορεί να πουλάει (το ελληνικό υπ.εξ.) για εσωτερική κατανάλωση, χωρίς να φοβάται μην γίνει περίγελως και ανέκδοτο, του στύλ «είναι ένας έλληνας, μια καμήλα κι ένας διάδοχος…»
Συνεπώς υπάρχει ένα ευρύτερο (και υπαρκτό) ζήτημα: η εθνικιστική βλακεία. Θα ήταν λάθος να πιστεύει κανείς ότι πρόκειται για κάτι που εξαφανίζεται ή διορθώνεται. Όχι!
Όμως το μεγαλύτερο λάθος βρίσκεται απ’ την απέναντι μεριά. Απ’ την μεριά εκείνων που δεν είναι ηλίθιοι, και δεν καταδέχονται να τους αντιμετωπίζουν σαν τέτοιους επειδή «η πατρίς και τα εθνικά συμφέροντα το απαιτούν». Το να κάθεται ο καθένας στ’ αυγά της ευφυίας του δεν σημαίνει τίποτα σπουδαίο, εκτός απ’ το ότι στο τέλος θα τα σπάσει.
Η απάθεια και η μοιραλατρεία είναι συμμετρικές της βλακείας. Ελπίζουμε ότι θα πείσετε τους φίλους και τις φίλες τους πως αξίζουν πολύ περισσότερα…
Δευτέρα 30 Απρίλη. Θα μπορούσε να είναι θέμα συμβολισμών. Αλλά οι έλληνες, που πεθαίνουν για σύμβολα, δεν θα έπρεπε να το κάνουν τόσο εύκολα γαργάρα (εκτός αν το ελληνικό βαθύ κράτος ελέγχει γερά όλα όσα πρέπει, οπότε ας πούμε ότι παίζει “εθνικό τουμπεκί”…). Πολύ απλά: δεν γίνεται κοτζάμ πρόεδρος του ευρωπαϊκού συμβουλίου να μιλάει μια γλώσσα ανύπαρκτη!
Κι όμως, έτσι ακριβώς έγινε! Αυτός ο ανθέλληνας ο Donald Tusk, επισκεπτόμενος τα Σκόπια (τελευταίο σταθμό της βαλκανικής τουρνέ του) είχε το θράσος να μιλήσει σε μια ανύπαρκτη γλώσσα: τα μακεδονικά. Με φόντο ένα ταμπλώ που έγραφε «δημοκρατία της μακεδονίας», στα αγγλικά αλλά και σ’ αυτήν την ανύπαρκτη γλώσσα. Αυτά, την ώρα που ένας έλληνας ογκόλιθος, ένας μαχητής υπουργός εξωτερικών, φυσάει και ξεφυσάει για να πουλήσει (στο εσωτερικό, μόνο εκεί υπάρχει αγορά) την εθνική επιμονή στην ανυπαρξία μακεδονικής εθνότητας και γλώσσας, και την ελληνική απαίτηση για διαγραφή απ’ το σύνταγμα της republic of macedonia οποιασδήποτε αναφοράς σε οτιδήποτε «μακεδονικό».
Αυτό έγινε πριν 3 ημέρες. Και, σ’ αντίθεση με την ελληνική εθνική ευαισθησία ακόμα και στα φταρνίσματα του «αιώνιου εχθρού» Erdogan (για το ποιος έκαψε την Σμύρνη το ’22 μια άλλη φορά· πάντως όχι οι τούρκοι, μαλάκες δεν ήταν!!!) τα μακεδονικά του Tusk δεν στάθηκαν αιτία προετοιμασιών για κήρυξη πολέμου στην ε.ε.! Γιατί; Επειδή δεν έχει το ελλαδιστάν τις δύο γαλλικές φρεγάτες; Επειδή ο άγιος Προφύριος ο καψοκαλυβίτης δεν έχει εκτινάξει ακόμα το ελληνικό διαστημικό πρόγραμμα;
Το ότι ο Tusk επέλεξε να πει μερικά πράγματα και στα μακεδονικά, την συγκεκριμένη στιγμή, δεν είναι άσχετο με τις άοκνες προσπάθειες του ελληνικού κράτους / παρακράτους να επιβάλει ότι δεν υπάρχει τέτοια γλώσσα… Η κολακευτική δήλωσή του (απευθυνόμενος στον Zaev) …Οι προσπάθειές σας έχουν εντυπωσιάσει πολλούς στην Ευρώπη… (ένα είδος «καλώς ξεκινάτε τις ενταξιακές σας διαπραγματεύσεις στην ε.ε.»…) δεν είναι άσχετη με την ήδη ειλημμμένη απόφαση για το «πλησίασμα» τόσο του μακεδονικού κράτους όσο και τους αλβανικού στους μηχανισμούς χρηματοδότησης και ελέγχου της ε.ε.· κι ας «διαπραγματεύεται» ο ογκόλιθος όσο θέλει…
Δείτε όμως τι πρόσθεσε ο αλιτήριος: …Πολλά πράγματα έχουν αλλάξει απ’ το 2015. Τότε ήρθα εδώ εξαιτίας της προσφυγικής κρίσης. Από τότε, αυτός ο προσφυγικός δρόμος έκλεισε, και έτσι θα μείνει…
Είχαμε σχηματίσει τότε την εντύπωση ότι το δήθεν «προσφυγικό πρόβλημα» ήταν απλά μια γενική γεωπολιτική / αστυνομική δοκιμή για το που τελειώνει το ευρωπαϊκό project στα βαλκάνια, που βρίσκονται τα νότια βαλκανικά του σύνορα. Τα σύνορα που έχει, τέλος πάντων, ένα (όχι αποκλειστικά αλλά κυρίως) χερσαίο μπλοκ. Το ότι ο άθλιος αυτός ευρωπαίος / πολωνός γραφειοκράτης το υπενθύμισε προχτές αξίζει να το κρατήσετε κάπου στην μνήμη σας (καλύτερα όχι την ψηφιακή). Ίσως (ίσως λέμε…) το αμερικανόφιλο και αγγλόφιλο ελλαδιστάν, παρ’ όλη την μεγάλη γεωπολιτική ιδέα που έχει για τον εαυτό του, δεν είναι για τον 21ο αιώνα τίποτα περισσότερο από μια buffer zone μεταξύ του project europe και της μέσης Ανατολής… Με ό,τι αυτό συνεπάγεται για την πτωτική τάση της γεωπολιτικής του κερδοφορίας…
Θα δείξει…
(Πολύ κορδώνεται ο ογκόλιθος απέναντι στο μακεδονικό κράτος, ότι «αν δεν μας κάτσετε δεν θα μπείτε στο νατο»!!! Δεν το ξέρει ότι τα Σκόπια θα μπουν στο νατο όχι απ’ την κεντρική είσοδο αλλά απ’ την αυλή;
Ασφαλώς και το ξέρει. Αλλά κάτι πρέπει να πουλήσει ο φουκαράς σαν επιτυχία, μη χαθούν τα κουκιά των μακεδονομάχων…
Και ενώ ο φιλοκυβερνητικός ευρωβουλευτής Κούλογλου υποστηρίζει, όχι λαθεμένα, ότι “στην ευρώπη όλοι γελάνε μαζί μας” – και για “το όνομα μας είναι η ψυχή μας” – και ότι πρέπει οπωσδήποτε να λυθεί το θέμα του “ονόματος” για να δείξουμε ότι εκτός απ’ το να δημιουργούμε προβλήματα μπορούμε να λύνουμε και κανένα, πότε πότε, ο ογκόλιθος εξελίσσεται σε πετυχημένο συλλέκτη καταστροφών οποιασδήποτε λύσης… )
Τετάρτη 25 Απρίλη. Όμως ακόμα κι εκείνη την περίοδο (πρώτο μισό των ‘90s), που ο ελληνικός εθνικισμός / ιμπεριαλισμός απολάμβανε (με όνειρα χασάπη…) την μοναδική ιστορική ευκαιρία και εμφανιζόταν σαν εντελώς «ανεξάρτητος», ικανός να βρίζει πατώκορφα την γερμανία («γίγαντα με μυαλό νάνου» την είχε αποκαλέσει ο «ογκόλιθος με μυαλό κιμά» Πάγκαλος…), να κάνει «εμπορικό μποϋκοτάζ» στα ολλανδικά τυριά και στα ιταλικά μακαρόνια (επειδή τα αντίστοιχα κράτη δεν έκαναν τα ελληνικά χατήρια για το «όνομα της μακεδονίας»…), δεν ήταν ικανός από μόνος του (ή, έστω, μέσω της περιφερειακής συμμαχίας του με την μαφιόζικη, εθνικιστική «μεγάλη σερβία» του αδελφού Μιλόσεβιτς…) να επιβληθεί. Στηριζόταν στην διακριτική και σιωπηλή μεν αλλά στρατηγική υποστήριξη της Ουάσιγκτον (και ως ένα βαθμό του Λονδίνου).
Αυτή η «ων ουκ άνευ» οργανική συμμαχία / υποστήριξη του ελληνικού ιμπεριαλισμού στις πιο κορυφαίες εκδηλώσεις του απ’ την εποχή του πραξικοπήματος στην κύπρο απ’ τον αμερικανικό και τον αγγλικό αποδείχθηκε περίτρανα αν και αντεστραμμένα δύο φορές μέσα στα epic ‘90s. Πρώτα με την επιβολή στην Αθήνα (απ’ την Ουάσιγκτον) της «ενδιάμεσης συμφωνίας» με το κράτος της μακεδονίας· ένα deal για το οποίο η Αθήνα δεν έβγαλε κιχ (σε αντίθεση με ό,τι είχε κάνει νωρίτερα με ευρωπαϊκά σχέδια «λύσης του προβλήματος» πολύ πιο “φιλελληνικά”…). Και δεύτερον, το 1996, με την αμερικανική εμπλοκή στην ελληνική προβοκάτσια / κρίση των Ιμίων. Εκεί, η «επιστροφή στο status quo ante» ήταν μια ανακούφιση που μόνο μ’ ένα «ευχαριστούμε τις ηπα» μπορούσε να εκφραστεί· και ας εισέπραξε ο πρωθ. Σημίτης που το ξεστόμισε την χλεύη της «αριστερής εθνικοφροσύνης»… (Υπήρχαν και πολύ χειρότερα ενδεχόμενα απ’ το «ευχαριστούμε τις ηπα» εκείνες τις νύχτες…)
Η διπλή αποτυχία του ελληνικού στρατιωτικού ιμπεριαλισμού στα ‘90s, ενώ είχε βρεθεί στο καλύτερο σημείο ever απ’ την άποψη των συσχετισμών, άφησε μόνο μια ρεαλιστική δυνατότητα ιμπεριαλιστικής επέκτασης για το ελλαδιστάν: οικονομική. Αρκετά πριν η υιοθέτηση του ευρώ τοποθετήσει το ελλαδιστάν στο πιο πολλά υποσχόμενο οικονομικό κλαμπ του πλανήτη, την ευρωζώνη, η εθνική ρητορική είχε μετακομίσει απ’ το «σύνορα με την σερβία» στο «η ζώνη της δραχμής»: η δραχμή (θα) ήταν το ισχυρό νόμισμα σε μια μεγάλη ακτίνα στα βαλκάνια, ένα είδος «περιφερειακού διεθνούς νομίσματος», που θα προσέφερε έξτρα οφέλη (πέρα απ’ την λεηλασία της εργασίας των βαλκάνιων μεταναστών και την λεηλασία των πόρων στα κράτη τους) στον ελληνικό καπιταλισμό.
Μ’ άλλα λόγια ο ελληνικός ιμπεριαλισμός έγινε χρηματοπιστωτικός, ευθυγραμιζόμενος πια με το αμερικανικό και αγγλικό «υπόδειγμα» που ήταν ήδη σε ισχύ. Οι ελληνικές τράπεζες όρμησαν να κατακτήσουν αυτά που δεν είχαν καταφέρει τα ελληνικά τανκς.
Και το πράγμα προχώρησε. Χρηματοπιστωτικά, εμπορικά, και μαφιόζικα.
Τρίτη 17 Απρίλη. Το ότι η θεία Λίτσα έπεσε στη θάλασσα απέναντι απ’ τα τουρκικά παράλια δεν σημαίνει ότι κατέβηκε απ’ τα κεραμίδια του «ονόματος». Ειδικά τώρα που ο μακεδόνας πρωθυπουργός ξεκαθάρισε τα ξεκαθαρισμένα, η θεία Λίτσα έχει όλη την «τροφή» για να σκούζει σαν λυκόπουλο στα βουνά του Αίμου.
Ευτυχώς «οι φύλακες αγρυπνούν». Εξ αρχής, σ’ αυτήν την δήθεν διαπραγμάτευση στην οποία δήθεν όλο χαμόγελα έτρεχε ο ογκόλιθος (και ο ψόφιος κοριός), ένα σκοπό είχε: να χρεωθούν τα Σκόπια την «αδιαλλαξία» και την «αδυναμία λύσης».
Να χρεωθούν ενώπιον τίνος; Όπως έγινε και με την «λύση του κυπριακού» πριν κάτι παραπάνω από ένα χρόνο, στην ελβετία, έτσι και τώρα τα ντόπια αφεντικά και οι βιτρίνες τους ξέρουν ότι δεν μπορούν να πείσουν κανέναν διεθνώς. Τους αρκεί όμως να αναπαράγουν την εθνικιστική καφρίλα που συντηρεί τον πολιτικό προσοδισμό και άρα την εξουσία τους. Μ’ αλλα λόγια το ελλαδιστάν δεν μπορεί να χρεώσει διεθνώς το μακεδονικό κράτος, ειδικά με την παρούσα σοσιαλδημοκρατική διοίκησή του, με «αδιαλλαξία», αφού αυτά που απαιτεί είναι απλά παράλογα. Το θειαΛιτσαριάτο όμως, κυβερνόν και κυβερνόμενο, μπορεί να ψήνεται μόνο του.
Ο εθνικισμός σαν αιώνιο κοκορέτσι!
(φωτογραφία: Προσάναμμα! Καθαρό προσάναμμα!!! Για να πάρουν τα κάρβουνα!)
Τρίτη 17 Απρίλη. Σε μια στιγμή ειλικρίνειας, ανάμεσα σε εθνικούς σπασμούς και εθνικότερους λιγμούς, η θεία Λίτσα μονολόγησε μια απ’ τις έγνοιες της. Στον αντιτουρκισμό έχει καταφέρει να μαζέψει κάθε καρυδιάς καρύδι. Άλλοι δηλώνουν διατεθειμένοι να ξεκάνουν τον αιώνιο εχθρό σαν φίλοι του pkk… Άλλοι θέλουν κάτι σπουδαιότερο: να ελευθερώσουν τους τούρκους απ’ τον ζυγό του “σουλτάνου”… Άλλοι θέλουν την “κόκκινη μηλιά”… Άλλοι, πάλι, (λιγότεροι και πιο αθόρυβοι), θέλουν “σύνορα με την γεωργία”. Προοπτικά με την ρωσία… Και υπάρχουν και (κάμποσοι) που θέλουν να πολεμήσουν σαν απλοί εργολάβοι της mossad….
Αυτό είναι σπουδαίο θειαΛιτσικό κατόρθωμα, που κεφαλαιοποιεί την ανεπανάληπτη ελληνική εθνική βλακεία. Το θέμα είναι (κατά το παραλήρημα της θείας Λίτσας) ότι το “πρόβλημα του ονόματος” διασπά αυτό το εθνικό μπλοκ. Διότι, μετά από 25 χρόνια, διάφοροι βρίσκουν εύκολο να ξεπλύνουν τον εθνικισμό και τις υπόλοιπες συναφείς αμαρτίες τους διαχωριζόμενοι πάνω σ’ ένα θέμα που έχει πια ξεπεραστεί εκ των πραγμάτων, δεν μυρίζει αίμα (η μυρωδιά του φρέσκου αίματος εξιτάρει κόσμο και κοσμάκη!) και επιτρέπει στους μισούς ντόπιους φασίστες να δείχνουν τους άλλους μισούς (που είναι και “μακεδονομάχοι”) και να λένε: Εμείς μ’ αυτούς; Καμμία σχέση!!
Γι’ αυτό και η θεία Λίτσα θέλει να (μην) λυθεί το γρηγορότερο το θέμα “του ονόματος του μπέμπη”. Για να αφιερωθεί σε θαλάσσια σπορ, φύτεμα σημαιών, καφενειακή άμυνα και επίθεση, και τα λοιπά και τα λοιπά…
(φωτογραφία: εκεί που άνθιζε φλισκούνι κι άγρια μέντα, τώρα φυτρώνουν γομαρόπαιδα…)