Παρασκευή 2 Φλεβάρη. Αν είχε θεσμοθετηθεί στην ελλάδα (μπορεί και ειδικά στην ελλάδα) η ευθανασία για ανθρωπιστικούς λόγους (όπως έγκαιρα είχαν προπαγανδίσει μερικοί «inside punk» σύντροφοι) τότε α) το μεθαυριανό συλλαλητήριο για την πάρτη του θα έχανε ένα κεντρικό «ομιλητή» (αν τα καταφέρει), αλλά β) η Ιστορία θα έχανε έναν λόγο να κρατάει το στομάχι της…
Ο εθνικός Μίκης είναι κάτι σαν τους γκράδες του Α παγκόσμιου: παριστάνει ότι λειτουργεί μόνο υπό τον όρο της εθνικιστικής καθήλωσης σε κάποιο “έπος”· και υπό κατάλληλες συνθήκες θερμοκρασίας, υγρασίας και ατμοσφαιρικής πίεσης. Έχουν πάει στον άλλο κόσμο πολύ καλύτεροί του, αλλά «εθνικό κεφάλαιο» σαν το δικό του δεν βρίσκει το έθνος. Θα το διατηρούσε ακόμα και σαν μούμια. Εν ανάγκη. (Όπως τώρα).
Η έκθεση των jombie στο κέντρο των εθνικιστικών φαντασιώσεων έχει κάτι από αλληγορία και κάτι από απελπισία. Ο jombie Μίκης μοστράρεται σαν «εγγύηση» του ότι δεν είναι φασίστες οι φασίστες – λες και ο ελληνικός εθνικισμός, η ελληνική συμμετοχή στη σφαγή των βοσνίων, η ελληνοσερβική φιλία, και το «σύνορα με τη σερβία» στα ‘90s δεν ήταν uniparty – διακομματική… Η απελπισία, εν προκειμένω, είναι η προσπάθεια να σβήσει το παλιό αίμα απ’ την φρεσκαρισμένη εθνική φαγούρα (δες το video «Kill ‘em all”…)
Η αλληγορία έγκειται στην επιβεβαίωση του απεγνωσμένου εθνικού βλέμματος προς το παρελθόν, προς τα 80 χρόνια του Αθηναϊκού «χρυσού αιώνα», 4 αιώνες προ χριστούλη (και σχεδόν 2400 χρόνια από τώρα…), που αποτελεί τον γενέθλιο μύθο και την γενέθλια νομιμοποίηση του νέου ελληνικού κράτους. Πατρίδα μας είναι η παιδική μας ηλικία: οι εφευρέτες του συνθήματος δεν μπορούσαν να διανοηθούν πόσο εθνικά αληθινή ήταν αυτή η φράση που σκέφτηκαν! Κάθε φορά που οι έλληνες θέλουν να δαγκώσουν άλλους ξεκινούν με το «ξερεις, ρε, ποιος είμαι εγώ;»!!! Είναι σχεδόν σίγουρο ότι έχουν υπάρξει enfant terrible!!!
Μια μικρή εξέλιξη της γενετικής ή της λέιζερ αναπαράστασης, και στο επόμενο συλλαλητήριο τέτοιου είδους guest stars θα είναι ο μεγΑλέκος και ο Κώστας ο ΙΑ ο Παλαιολόγος (ο επονομαζόμενος και «μαρμαρωμένος» αν και διίστανται οι απόψεις για το ποιος μαρμαρώθηκε). Σε κάθε περίπτωση «δώστε epic και μελόδραμα στο λαό και πάρτε του την ψυχή».
Ας το ομολογήσουμε: η θεία Λίτσα έχει μερακλώσει – και έχει ξεφύγει. Πηγαίνει πάνω κάτω τραγουδώντας «όλη η δόξα, όλη η χάρη, άγια μέρα ξημερώνει…». Παρότι χειρονομεί εκνευριστικά, αυτό είναι το μικρότερο πρόβλημα. Το μεγαλύτερο είναι ότι έχει απογειωθεί: σκαρφαλώνει στα κεραμίδια κουνώντας την σημαία του Βυζαντίου. Ουρλιάζει επίσης ότι ο «μπέμπης είναι μπέμπης και θα τον βαφτίσω όπως πρέπει».
Πόσο να αντέξουν και τα κεραμίδια; Έχουν σπάσει τα μισά – λόγω «ειδικού βάρους». Περιττό να πούμε ότι οι γάτοι και οι γάτες της γειτονιάς τα έχουν πάρει στο κρανίο με τη θεία Λίτσα. Και θα κατέβουν (απ’ ότι λένε) στα αντι-βαφτίσια.
Όμως έτσι είναι η εθνική υπερηφάνεια: μπάζει από παντού. Αλλά το εθνικά μικροαστικό πρέπον που συμπυκώνεται στο πανάρχαιο «απ’ έξω κούκλα, από μέσα πανούκλα» είναι το «δεν τρέχει τίποτα» – ενώ τρέχουν τα πάντα… Τα έχει κάνει άμμο τα κεραμίδια η θεία Λίτσα, αλλά συνεχίζει το βιολί της….
Όσο για την Ιστορία; Ε, κατουριέται… (απ’ τα γέλια). Και η βίβλος των ρεκόρ ετοιμάζεται να καταγράψει την ελληνική συμβολή στο σπορ του μαζικού δημόσιου αυνανισμού· όπου πάντως υπάρχει μεγάλος διεθνής ανταγωνισμός στις μέρες μας… Χρειάζεται ακόμα μεγαλύτερη προσπάθεια συνέλληνες!!!
(φωτογραφία: Όπου δεν εμφανίζεται ο μεγΑλέκος ή ο Λεωνίδας, σκάει ο Κολοκοτρώνης. Για τον Αχέροντα δεν υπάρχουν προσκλήσεις… )
