Tag: κίνα

Ταϊβάν

Τετάρτη 27 Νοέμβρη. Δεν τελειώνει όμως στο Χονγκ Κονγκ το κινεζικό δίλημμα του ψόφιου κουναβιού. Ένας απ’ τους ακροδεξιούς βουλευτές του προωθεί νόμο που θα επιτρέπει την ανάρτητη της σημαίας της ταϊβάν, σαν επίσημης κρατικής σημαίας στους «διεθνιστικούς» αμερικανικούς οργανισμούς και υπηρεσίες. Η πρόταση του Ted Cruz δεν έχει περάσει ακόμα τα νομοθετικά στην Ουάσιγκτον· σημαίνει πάντως «ημι-αναγνώριση» της ταϊβάν σαν κράτους. Είναι χοντρό· αλλά όχι έξω απ’ την ψοφιοκουναβική γραμμή.

Το κινεζικό καθεστώς δεν έχει βέβαια αυταπάτες. Αν το απασχολεί κάτι δεν είναι το «τι» θα φυτρώσει απ’ την άλλη όχθη του Ειρηνικού αλλά το «πότε». Το «πόσο γρήγορα» – σε σχέση με τους δικούς του, καθόλου αργούς ρυθμούς. Και σε ότι αφορά τον στρατιωτικό εξοπλισμό του, και σε ότι αφορά τον πολιτικο-οικονομικό επεκτατισμό του.

Το ζήτημα της ταϊβάν είναι σαφώς πιο χοντρό απ’ το ζήτημα του Χονγκ Κόνγκ. Αυτό ανήκει στο «ένα κράτος δύο συστήματα» και κανείς δεν πρόκειται να το αρπάξει απ’ το Πεκίνο. Έχει υπάρξει σημαντικό χρηματοπιστωτικό κέντρο λόγω χρηματιστηρίου, αλλά ήδη το κινεζικό καθεστώς έχει κι άλλες λύσεις. Το κυριότερο: δεν προσφέρει θάλασσα στην Ουάσιγκτον.

Με την ταϊβάν ισχύουν τα ανάποδα. Δεν ανήκει στο «ένα κράτος δύο συστήματα» και δίνει πατήματα στον αμερικανικό στρατό να πουλάει προστασία και «ελεύθερη θαλάσσια διέλευση». Για να το θέσουμε ωμά με όσο πιο κομψό τρόπο γίνεται: αν το Πεκίνο ενδιαφέρεται οπωσδήποτε να ασκήσει μια κάποια «επιρροή» σε εκλογές, αυτές βέβαια δεν θα ήταν οι συνοικιακές στο Χονγκ Κονγκ, αλλά οι προεδρικές στην ταϊβάν. Εκεί έχει προτιμητέο υποψήφιο, που στα γκάλοπ τα πήγαινε μια χαρά· μέχρι που άρχισε να χάνει έδαφος απ’ τον περασμένο Αύγουστο και μετά. Ίσως κάποιοι στην ταϊβάν έπαθαν χονγκ-κονγκίτιδα…

Δεν είναι μακριά πάντως αυτές οι εκλογές. Μόλις στις 11 Γενάρη του 2020….

Απελπισία;

Τρίτη 26 Νοέμβρη. …Ο κόσμος δεν θα γυρίσει στην κατάσταση πριν την παγκοσμιοποίηση. Οι γερμανοί και οι αμερικάνοι πρέπει να αρπάξουν την ευκαιρία να σχηματοποιήσουν την παγκοσμιοποίηση σύμφωνα με τις αξίες και τις ιδέες τους. Το οφείλουμε στις επιχειρήσεις και στους πολίτες μας, ακόμα και στην παγκόσμια κοινότητα, να επεκτείνουμε και να βαθύνουμε την συνεργασία μας…

Αυτό είναι ένα απόσπασμα απ’ την κοινή δήλωση του Obama και της Merkel στις 16 Νοέμβρη του 2015. Ήταν η τελευταία επίσκεψη του Obama στο Βερολίνο σαν πρόεδρος· μια βδομάδα μόνο μετά τις τελευταίες προεδρικές εκλογές στις ηπα, και την νίκη του ψόφιου κουναβιού. Είπαν τότε διάφοροι ότι ο Obama, εκτιμώντας τι θα ακολουθήσει με την ψοφιοκουναβική προεδρία, παρέδωσε στην γερμανίδα πρωθυπουργό «τα κλειδιά του δυτικού φιλελευθερισμού»: η Ουάσιγκτον δεν θα τον υπερασπιζόταν άλλο…

Μετά από 4 μόνο χρόνια είναι εύκολο να δει ο καθένας πόσο ευχές ήταν εκείνες οι δηλώσεις, και πόσο έξω έπεσαν. Δεν θα ήταν άλλωστε δυνατό να παίξει το Βερολίνο μόνο του τον ρόλο του «ηγέτη του δυτικού πολιτισμού» έναντι των ανταγωνιστών που ήταν ήδη ευδιάκριτοι. Θα χρειαζόταν το λιγότερο την ε.ε. και οπωσδήποτε την ευρωζώνη. Αν και από στενά οικονομική άποψη το project europe κατάφερε ως τώρα να επιβιώσει απ’ την όξυνση της παγκόσμιας καπιταλιστικής κρίσης / αναδιάρθρωσης, από πολιτική παραμένει σε νηπιακή κατάσταση.

Η παρακμή της δύσης δεν είναι βέβαια απόλυτη. Αρκεί, ωστόσο, η σχετικότητά της: ο καπιταλιστικός δυναμισμός του Πεκίνου και η ταχύτητα με την οποία συγκροτεί ένα καινούργιο ηγεμονικό μπλοκ (το project ευρασία) δεν έχει ιστορικό προηγούμενο στην καπιταλιστική ιστορία. Είναι λογικό το δυτικό «δέος» μπροστά σ’ αυτή την εξέλιξη.

Αναμενόμενη και η απελπισία των «ειδικών» της δύσης. Ίσως με κάποια δόση δημοσιογραφικής υπερβολής αυτό ήταν το κοινό αίσθημα που κατέγραψαν οι δημοσιογράφοι του γνωστού politico το περασμένο Σαββατοκύριακο, στους συμμετέχοντες στο ετήσιο φόρουμ διεθνούς ασφάλειας στο Halifax του καναδά. Ένας απ’ αυτούς το έθεσε ως εξής: Η ρωσία είναι σαν μια σειρά τυφώνες. Η κίνα είναι η κλιματική αλλαγή… Ούτε στη μία ούτε στην άλλη περίπτωση φτουράνε οι ομπρέλλες…

«Οι δημοκρατίες μας είναι πολύ εύθραυστες πια» κλαψούρισαν διάφοροι άλλοι. Φταίει και γι’ αυτό το Πεκίνο, ή η συμμαχία του με την Μόσχα (και την Τεχεράνη, την Άγκυρα, την Ισλαμαμπάντ…); Όχι δα! Η «αναδιάρθρωση της πολιτικής διεύθυνσης» προς πιο συγκεντρωτικές (αν και «αόρατες») μορφές εξουσίας, και η μετάβαση απ’ τις τυπικές «δημοκρατίες» στις πραγματικές ολιγαρχίες εξελίσσεται στη «δημοκρατική δύση» εδώ και τουλάχιστον 35 χρόνια. Κάτω απ’ τα λάβαρα του νεοφιλελευθερισμού.

Μπορεί τώρα, ας πούμε, να μοιάζει τολμηρή η (δημοσιογραφική…) θέση πως οι εξουσίες, τελικά, δεν είναι τρεις (νομοθετική, εκτελεστική, δικαστική) αλλά τέσσερεις, με την τέταρτη να «ανεβαίνει» δυναμικά (: οι μυστικές υπηρεσίες) και παράδειγμα τις ηπα… Αλλά τι θα έλεγε κανείς για τις τεχνογραφειοκρατίες που άρχισαν να αναπτύσσονται απ’ τα ‘80s σ’ όλο τον αναπτυγμένο καπιταλιστικό βορρά για να μπορεί το νεοφιλελεύθερο κράτος να παρουσιάζεται στους υποτελείς του σαν «λιγότερο και μικρότερο» ενώ, πρακτικά, ήταν διαφορετικό, με άλλες προτεραιότητες;

Αυτό που έχει ονομαστεί «δυτική δημοκρατία», το μοντέλο δηλαδή του κεϋνσιανικού κράτους μετά τον β (και στη διάρκεια του γ) παγκόσμιου πολέμου ήταν εξαίρεση, ακόμα και στις περιοχές του πλανήτη που συμπεριλαμβάνονταν στη «δύση». Η ελλάδα, η ισπανία, η πορτογαλία αλλά και η νότια κορέα «πρόλαβαν» αυτό το μοντέλο προς το τέλος του. Πριν είχαν χούντες… Έστω κι έτσι, αυτή η κεϋνσιανή δημοκρατία ήταν ο αναγκαίος συμβιβασμός (των αφεντικών) για την αναγνώριση και αμέσως μετά την αξιοποίηση του εργατικού ανταγωνισμού.

Αλλά αυτόν τον εξουδετέρωσαν απ’ τα ‘80s και ύστερα (και ως τώρα) οι «κύριοι του κόσμου». Συνεπώς τι να την κάνουν την «δημοκρατία» πέρα απ’ την κατανάλωση; Δεν την χρειάζονται…

Για την “προστασία της δημοκρατίας”

Πέμπτη 21 Νοέμβρη. Το 1996 έληγαν τα 100 χρόνια διάρκειας της συμφωνίας ανάμεσα στην τότε βρετανική αυτοκρατορία και στην τότε κινεζική, με βάση την οποία το Λονδίνο είχε ουσιαστικά «νοικιάσει» το Χονγκ Κονγκ. Το 1896 η «κυβέρνα βρετανία» μπορεί να λογάριαζε (με βάση τους συσχετισμούς δύναμης που είχε υπόψη) ότι μετά από 100 χρόνια μπορεί και να μην υπάρχει κίνα…

Δυστυχώς για τα αγγλικά μεγαλεία κίνα υπήρχε. Και το Χονγκ Κονγκ της αποδόθηκε (αφού δεν ήθελε την ανανέωση της ενοικίασης), με τον όρο να διατηρήσει το καθεστώς των οικονομικών λειτουργιών του. Το Πεκίνο είχε την απαραίτητη εφευρετικότητα για να το δεχτεί: ένα κράτος, δύο συστήματα. Αν δεν το καταλαβαίνετε, υπάρχει κάτι πιο οικείο: «ειδική οικονομική ζώνη»….

Τέσσερα χρόνια νωρίτερα, το 1992, το αμερικανικό καθεστώς, προσπαθώντας να πάρει θέση μέσα στην ασιατική ομίχλη, ψήφισε ένα νόμο που αφορούσε το Χονγκ Κόνγκ.. Απο πού ως πού; Έτσι· η μόνη υπερδύναμη σήκωνε στους φαρδιούς ώμους της την φροντίδα για την «δημοκρατία» σ’ όλο τον πλανήτη! Ο «νόμος για την πολιτική σχετικά με το Χονγκ Κόνγκ» επέτρεπε στην κάθε αμερικανική κυβέρνηση να ελέγχει μια φορά τον χρόνο αν η περιοχή συνέχιζε να είναι μια καπιταλιστική όαση μέσα στην (τότε) κινεζική κομμουνιστική έρημο, αναπροσαρμόζοντας αν χρειαζόταν τις εμπορικές και τουριστικές σχέσεις μαζί της.

Τα χρόνια πέρασαν, και το «κομμουνιστικό» Πεκίνο αποδείχθηκε τόσο ικανό καπιταλιστικά ώστε στην Ουάσιγκτον όλοι οι υπεύθυνοι φλέγονται απ’ τον πυρετό πως (και αν) μπορούν να σταματήσουν αυτό το πολλαπλό υπεμαγνητικό τραίνο. Πατώντας πάνω στο νόμο του 1992, ομόφωνα η αμερικανική γερουσία (πιο ομόφωνα από ένα σκορ 417 – 1 δεν γίνεται!) ψήφισε χτες δύο καινούργιους νόμους «για τα ανθρώπινα δικαίωματα και την δημοκρατία στο Χονγκ Κονγκ». Είχαν ήδη εγκριθεί δια βοής απ’ την βουλή στις 15 του περασμένου Οκτώβρη.Ο νόμος δεν προβλέπει την αποστολή πυραύλων patriot και λίγων χιλιάδων πεζοναυτών στους νεαρούς διαδηλωτές – σταματάει πριν απ’ αυτό. Βοά όμως ότι το ψοφιοκουναβιστάν θέλει να βοηθήσει αυτούς τους νέους.

Πριν 4 ημέρες (Δευτέρα 18 Νοέμβρη Του Χονγκ Κόνγκ το κάγκελο) γράφαμε μεταξύ άλλων: Εν αναμονή μιας απόφασης του αμερικανικού κογκρέσσου που θα λέει πως ούτε οι μολότοφ ούτε τα βέλη είναι όπλα (αν χρησιμοποιούνται εναντίον «αναθεωρητικών δυνάμεων», όπως η κίνα ή το ιράν…). Ε, ο νόμος της συνόδου νο 1838 κάνει ακριβώς αυτό. Κρίμα μωρέ: μπήκε προς συζήτηση τον περασμένο Ιούνη, λίγες ημέρες μετά τις πρώτες διαδηλώσεις στο Χονγκ Κονγκ (λες και το ήξεραν στην Ουάσιγκτον). Και εγκρίνεται ταυτόχρονα με το τέλος της εμβληματικής κατάληψης του χονγκ-κονγκονέζικου πολυτεχνείου. Πόρνη δημοκρατική γραφειοκρατία!

Αν διαβάσει κανείς τα δημοσιευμένα πρακτικά της συζήτησης στην αμερικανική γερουσία καταλαβαίνει το προφανές: στο ψοφιοκουναβιστάν, ψάχνοντας να φρενάρουν το κινεζικό τραίνο, πιστεύουν ότι επιβάλλοντας «κυρώσεις» στο Χονγκ Κονγκ κάτι θα κάνουν. Φυσικά, μετά την οριστική ψήφιση του νόμου, εξαρτώνται απ’ το ψόφιο κουνάβι (ή όποιο μελλοντικό άγριο θηρίο στο άσπρο σπίτι) πρώτον να τον υπογράψει, και ύστερα το τι, πως και πότε της εφαρμογής του.

Εκείνο που είναι ανεξάρτητο απ’ το ψοφιοκουναβιστάν είναι η αντίδραση του αυτοκρατορικού Πεκίνου. Μετά από σχεδόν 6 μήνες καταγγελιών ότι η Ουάσιγκτον είναι πίσω απ’ την urban riot στο Χονγκ Κονγκ, το Πεκίνο έχει στα χέρια την πιο επίσημη απόδειξη των ισχυρισμών του που θα μπορούσε να φανταστεί. Κατά συνέπεια έχει έναν λόγο παραπάνω να επιταχύνει το σφίξιμο της θηλειάς γύρω απ’ τον λαιμό του αμερικανικού high tech καπιταλισμού – ακόμα κι αν το φευγάτο ψόφιο κουνάβι το παίξει «hold». Και το σφίξιμο λέγεται «ενδιάμεση εμπορική συμφωνία; ναι, παρακαλούμε περιμένετε λίγο…»

Θα αναρωτιόταν κανείς: τι είδους και πόσο μεγάλη είναι η αμερικανική αδυναμία που αναγκάζει το us imperium να βγαίνει τόσο ανοικτά και τόσο φόρα μόστρα για να «υπερασπιστεί» μια νεολαιίστικη εξέγερση (περιορισμένη για τα κινεζικά δεομένα) υπονομεύοντάς την τελικά; Μπορεί να φανταστεί κανείς έναν παρόμοιο νόμο προς υπεράσπιση των «κίτρινων γιλέκων»;

Η απάντηση είναι εύλογη και σύντομη: πολύ μεγάλη η αδυναμία!

(φωτογραφίες: Έχοντας εφεύρει την μηχανή «αντίστροφης πορείας στο χρόνο» το Πεκίνο αποφασίζει να ψηφίσει σήμερα το «νόμο για τα ανθρώπινα δικαιώματα και την δημοκρατία στο Los Angeles», καταδικάζοντας χωρίς δεύτερη σκέψη την αθώωση των μπάτσων που ξυλοφόρτωσαν τον Rodney King. Ο νόμος έχει άμεση εφαρμογή απ’ τις 30 Απρίλη του 1992 και περιλαμβάνει: την άμεση αποστολή όπλων και πυρομαχικών στους εξεγερμένους, την προετοιμασία του κινεζικού στρατού για προειδοποιητικά κτυπήματα κατά του αμερικανικού στην Καλιφόρνια, και την καθημερινή ενημέρωση του κινεζικού υπουργικού συμβουλίου για τις εξελίξεις.

Καθώς μέρα με την ημέρα οι νεκροί αυξάνουν στο L.A. στη χρονομηχανή μπαίνουν κι άλλες δημοκρατικές δυνάμεις. Το ιράν στέλνει ένα αεροπλανοφόρο του να περιπολεί έξω απ’ το Long Island, ενώ η αρχικά διστακτική Μόσχα στέλνει στρατηγικά βομβαρδιστικά στις βάσεις της στην κούβα. Όλος ο πολιτισμένος κόσμος, με μια φωνή, λέει το ίδιο: αν δεν αποκατασταθεί άμεσα η δημοκρατία και η δικαιοσύνη στις ηπα, θα επιβληθεί δια των όπλων…)

Του Χονγκ Κονγκ το κάγκελο

Δευτέρα 18 Νοέμβρη. Δεν ξέρουμε αν (και πόσες) καρδιές θα προτιμούσαν χτες, του αγίου Πολυτεχνείου ανήμερα, να βρίσκονται κάπου αλλού, σ’ ένα άλλο Πολυτεχνείο, στο μακρινό Χονγκ Κονγκ. Ξέρουμε όμως ότι αν ο Χρυσοσεριφίδης ήταν σωστός «σκληρός του νόμου», θα έπιανε τον αυτοκράτορα Xi που ήταν στα μέρη μας τις προάλλες, θα του εξηγούσε τα σατανικά αποτελεσματικά του σχέδια, και στην ανάγκη θα του έστελνε και μερικούς «δελτάδες», να ορμήξουν μέσα στο Χονγκ Κονγκ, να φάνε σίδερα – και ό,τι άλλο. Αλλά, φευ, όχι. Ένας επαρχιώτης είναι, «σεμνός και ταπεινός»…

Η στριφνή ασταμάτητη μηχανή το είχε παρατηρήσει απ’ την αρχή. Ότι αυτό το χονγκονγκνέζικο «black block», που την μια μέρα σήκωνε αμερικάνικες σημαίες και την άλλη αγγλικές, δεν θα μείνει στην ιστορία για την πολιτική σκέψη του. Απ’ την άλλη μεριά πώς να είναι άραγε η ζωή στο Χονγκ Κονγκ για τους νέους; Βαρετή… Μπλιμπλίκια – ναρκωτικά – μπλιμπλίκια – ναρκωτικά… Συνεπώς, απ’ την στιγμή που ανακάλυψαν το αντιμπατσικό παιχνίδι (με τις ευλογίες της Ουάσιγκτον και όχι μόνο…) δύσκολα θα το σταματούσαν. Έτσι ώστε εν έτει 2019, παραμονές 2020, να έχει δημιουργηθεί ο σοβαρός κίνδυνος ο όποιος «επαναστατικός τουρισμός» να απομακρυνθεί απ’ την Αθήνα και να στραφεί εκεί…

Παιχνίδι το παιχνίδι, το χόντρυναν όμως. Έσπασαν κάτι μαγαζιά με αθλητικά είδη, δεν τους γυάλισαν οι μπάλες του μπόουλινγκ αλλά τα τόξα, και ιδού: Οι «ινδιάνοι του Χονγκ Κονγκ» βγήκαν στο κυνήγι.

Χμμμμ… Τους είπε κανείς (γιατί μόνοι τους δεν δείχνουν ικανοί να το σκεφτούν…) πως όταν χρησιμοποιείς θανατηφόρα όπλα τότε και ο οχτρός θα κάνει το ίδιο; Όχι, κανείς δεν τους το είπε. Η κυβέρνηση της επαρχίας όμως έδωσε χτες διαταγή στους μπάτσους της να πυροβολούν (με κανονικές σφαίρες) εάν το κρίνουν απαραίτητο.

Εν αναμονή μιας απόφασης του αμερικανικού κογκρέσσου που θα λέει πως ούτε οι μολότοφ ούτε τα βέλη είναι όπλα (αν χρησιμοποιούνται εναντίον «αναθεωρητικών δυνάμεων», όπως η κίνα ή το ιράν…) μπορούμε να υποθέσουμε τι θα γίνει αν συνεχίσει αυτό που ξεκίνησε σαν παιχνίδι: θα υπάρξουν νεκροί ή τραυματίες από σφαίρες (που ιστορικά νίκησαν τα βέλη, αλλά η «άγρια νεολαία» του Χονγκ Κονγκ δεν ξέρει από far west…)

Κάπως έτσι θα δημιουργηθεί μια εντελώς δυτικότροπη γενιά στο Χονγκ Κονγκ, που εν τω μεταξύ θα έχει παρακμάσει σαν «οικονομικό κέντρο». Για γενιά που θα λέει στα παιδιά της, όταν τα παραλαμβάνει απ’ τις κουβερνάντες: εγώ στην ηλικία σου ξέρεις τί έκανα;

(φωτογραφία κάτω: Κατευθείαν από είσοδο Πολυτεχνείου Χονγκ Κονγκ, μόλις χτες, το βράδυ που πέρασε…

Όχι τίποτα άλλο, αλλά για να σταματήσουν να ξελαρυγκιάζονται διάφοροι εθνικόφρονες για την «ελληνική μοναδικότητα»… Πφφφφ… Ελληνικές μικροαστικές τρίχες!!! Ότι, και καλά, οι έλληνες είναι καλύτεροι σε όλα, ακόμα και στα μπάχαλα… Σιγά! Παίζει εδώ πολυτεχνείο με τέτοια epic είσοδο;)

Χονγκ Κονγκ

Κυριακή 17 Νοέμβρη. Αν είχατε την απορία για το πότε θα μπει ο κινεζικός στρατός στο Χονγκ Κονγκ (λέμε: «αν»…), ιδού: μπήκε. Μπήκε ο κινεζικός στρατός χτες στο Χονγκ Κονγκ, μ’ έναν τρόπο που επιβάλει την αναγνώριση της «φαντασίας στην εξουσία»: με ελαφρύ ντύσιμο, σκούπες, κουβάδες, για να καθαρίσει δρόμους της πόλης απ’ τα οικοδομικά υλικά / πολεμοφόδια των αντικινέζων διαδηλωτών. Μπήκε σαν σώμα προσκόπων…

Παρότι ο «ανθρωπισμός» (και οι «οικολογικές ευαισθησίες») όλων των πρωτοκλασσάτων στρατών του καπιταλιστικού πλανήτη είναι ευρύτερα γνωστά (ε;) η περίπτωση του Χονγκ Κόνγκ είναι κάπως διαφορετική. Εκτός απ’ τους μπάτσους που έχουν αρχίσει να σκοτώνουν, σκοτώνουν και οι διαδηλωτές. Με δυο λόγια η πολιτική καθοδήγηση των τελευταίων έχει φέρει τα πράγματα λίγο πριν την κατάσταση «πλατεία Maidan»… Ακριβώς, δηλαδή, σ’ εκείνο το «ποιοτικό σημείο» που το Πεκίνο μπορεί να δικαιολόγησει το γιατί οι σκούπες μπορεί να ξεράσουν και καυτό μολύβι αν χρειαστεί: οι διαδηλωτές έχουν ξεφύγει, η αστυνομία της πόλης δεν μπορεί να τους μαζέψει, οπότε η ειρήνη και η ευνομία πρέπει να επιβληθούν. Για να το πούμε με οικεία γλώσσα: ΟΧΙ ΚΩΛΟΠΑΙΔΑ, ΔΕΝ ΘΑ ΠΑΤΗΣΕΤΕ ΣΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ ΠΟΥ ΜΟΛΙΣ ΣΦΟΥΓΓΑΡΙΣΕ Ο ΛΑΪΚΟΣ ΣΤΡΑΤΟΣ ΤΗΣ ΚΙΝΑΣ! Πού είναι το παράξενο;

Πριν αποδειχθεί ότι τα αμερικανικά στρατηγεία πέταξαν τα λεφτά τους στηρίζοντας τον «αγώνα για δημοκρατία» στο Χονγκ Κονγκ μπορείτε να απολαύσετε τι έργα ειρηνικά και προκομένα μπορεί να κάνει ένας στρατός σαν το κινέζικο.

Επειδή μάλλον δεν θα τον ξαναδείτε έτσι…

Η αύρα του αυτοκράτορα

Σάββατο 16 Νοέμβρη. Φιλότιμη προσπάθεια έκανε η ντόπια δημαγωγία για να πείσει ότι το πέρασμα του αυτοκράτορα Xi απ’ τα μέρη μας ήταν μια «τομή», που θα εκτοξεύσει – τι αλήθεια; Για τις θρυλικές «16 συμφωνίες συνεργασίας» που υπογράφτηκαν δεν ειπώθηκαν πολλά, ίσως επειδή δεν υπήρχε κατι σπουδαίο να ειπωθεί… Η αύξηση στις ελληνικές εξαγωγές σαφράν; Η αύξηση στις εξαγωγές γκρέιπ φρουτ; Χμμμμ…

Το ελληνικό κεφάλαιο / κράτος / παρακράτος έχει διαλέξει τον «στρατηγικό σύμμαχό» του: είναι αυτός στον οποίο προσφέρει στρατιωτικές βάσεις. Απ’ την μεριά του ο κινεζικός καπιταλισμός μορφοποιεί «εμπορικά» εκείνο που έχουμε αναλύσει στο παρελθόν: κανείς, πλέον, δεν αγοράζει «εθνικές επικράτειες». Μόνο σημεία ή διαδρομές. Το Πεκίνο ενδιαφέρεται για το λιμάνι του Πειραιά, τελεία. Αν προσέξετε ωστόσο το είδος του «πάγιου κεφαλαίου» που απαιτείται για να δουλεύει το λιμάνι για την cosco (: γερανογέφυρες και τσιμεντένιες αποβάθρες) μπορείτε να καταλάβετε ότι τουλάχιστον οι πρώτες μπορούν να μεταφερθούν αλλού, σε άλλο λιμάνι, in case of emergency, μέσα σε ελάχιστους μήνες. Υπάρχουν τέτοιες υποψηφιότητες, αρκετά δυνατές. Όπως η Τεργέστη. Σε απλά ελληνικά: η κινέζικη «εύνοια» για το λιμάνι του Πειραιά καθόλου δεν σημαίνει αγνόηση των γεωπολιτικών κινδύνων που μπορεί να προκύψουν στο μέλλον – εξαιτίας των προσανατολισμών του ελληνικού ιμπεριαλισμού….

Απομένει … το γνωστό: ο τουρισμός. Φαίνεται καλή «αρπαχτή», ελληνικό εθνικό ιδεώδες. Μερικές χιλιάδες κινέζοι τουρίστες παραπάνω; Ίσως… Παρ’ όλα αυτά τίποτα δεν είναι σίγουρο ούτε εκεί. Εκτός απ’ το ότι είναι καπιταλισμός έντασης εργασίας και φυσικών πόρων (: νερού) – και σαν τέτοιος δεν σπρώχνει το ελλαδιστάν στον 21ο αιώνα…

Ο κυνισμός σαν αξίωμα: βγάλτα πέρα μόνος σου!…

Παρασκευή 15 Νοέμβρη. Πριν ταξιδέψει για την Μπραζίλια (του Bolsonaro…) για την σύνοδο των brics η ανεγκέφαλη αλεπού (a ka Putin) φιλοσόφησε το θέμα της βολιβίας:

…Υπάρχει μια κατάσταση όπου εκεί δεν υπάρχει ηγεσία στη χώρα… Αναρχία. Θυμίζει κάπως την λιβύη… Ας ελπίζουμε ότι θα πρυτανεύσει η κοινή λογική και η κατανόηση των συμφερόντων των λαών σ’ αυτές τις χώρες απέναντι στα ατομικά ή κομματικά συμφέροντα…

Υποδειγματική σοφία! Και υποδειγματικη ελπίδα! Τόσο υποδειγματικές ώστε θα μπορούσε κανείς να υποψιαστεί (η ασταμάτητη μηχανή αναμεσά τους…) ότι τα θρυλικά κοιτάσματα λιθιού της βολιβίας (που για πολλούς «εξηγούν» το πραξικόπημα) όχι μόνο δεν ενδιαφέρουν την Μόσχα (όχι, σίγουρα, όσο τα κοιτάσματα πετρελαίου της βενεζουέλα…) αλλά με συγκατάβαση θα έβλεπε να γίνεται ένα ωραίο χάος εκεί – και λαθρεμπόριο λιθίου που θα εξορύσσεται, περίπου, με κασμάδες…

Οπωσδήποτε η ανεγκέφαλη αλεπού δεν μίλησε για «χώρα» αλλά για «χώρες»: …Η Δύση πρέπει να κάνει πίσω και να αφήσει τους πολίτες της λατινικής αμερικής να λύσουν τα προβλήματά τους μόνοι τους… Απλός (ή ωμός, ανάλογα τα γούστα) ρεαλισμός: το project της ευρασίας θα κρατήσει τις θέσεις του στην Καραϊβική και γύρω· αλλά δεν πρόκειται να «κατακτήσει» ανοικτά / πολιτικά όλη τη νότια αμερική… Άλλες είναι οι προτεραιότητές του προς το παρόν.

Είναι ο καπιταλισμός· όχι ο «υπέρ αδυνάτων» λόγος του Λυσία…

(φωτογραφία: οι ιθαγενείς υποστηρικτές του Maduro διαδηλώνουν καθημερινά·και συγκρούονται με την στρατοαστυνομία, που έχει πια ξεκάθαρα φασιστική διοίκηση… )

Το τετράγωνο της σοφίας

Τρίτη 12 Νοέμβρη. ΑΘΗΝΑ, 11 Νοέμβρη – Ο κινέζος πρόεδρος Xi Jinping και ο έλληνας συνάδελφός του Prokopis Pavlopoulos, συμφώνησαν σήμερα να συμβάλλουν με την σοφία των αρχαίων Ανατολικών και Δυτικών πολιτισμών για να δημιουργηθεί μια κοινότητα κοινού μέλλοντος για το ανθρώπινο είδος…

Έτσι ξεκινάει η χθεσινή ανταπόκριση του κινέζικου καθεστωτικού xinhua. Υπάρχει ακόμα πλανήτης, ηλιακό σύστημα, γαλαξίας, σύμπαν; Ο αυτοκράτορας (Xi) εξασφάλισε την συμμετοχή ενός ανθυποϋπάλληλου (Prokopis) στην πολιτιστική ένωση Ανατολής και Δύσης – κι εσείς ακόμα ασχολείστε με τιποτένια πράγματα όπως η ασταμάτητη μηχανή;

Τον είχαμε υποτιμήσει τον Pakis. Μπορεί οι επενδύσεις να είναι λεφτά, αλλά από πολιτιστική άποψη οι νεοέλληνες είναι υπεράνω χρημάτων… Δεν ξέρουμε πόση ενέργεια θα απελευθέρωνε η τρομακτική σύντηξη του Κομφούκιου με τον Αριστοτέλη. Ξέρουμε όμως ότι στο εμπόριο (και ειδικά στο λαθρεμπόριο) οι ελληνικές επιχειρηματικές επιδόσεις είναι καλές.

Που σημαίνει το εξής απλό (για τους νεοέλληνες): όταν έρθουν οι 500.000 κινέζοι τουρίστες θα πετάξουν τους 50.000 μετανάστες / πρόσφυγες στη θάλασσα – και θα υψώσουν το μεσαίο δάκτυλο στους ρωσόδουλους ορθόδοξους…. Για να ανοίξει χώρος για την ένωση των πολιτισμών· πάντα «για το καλό του ανθρώπινου είδους».

Και τσατσάρες έχουμε, και κυλοτάκια έχουμε…

Τεχνολογική ήττα

Παρασκευή 8 Νοέμβρη. Ενώ η Ουάσιγκτον προσπαθεί, απεγνωσμένα, να ανακόψει την πορεία των κινεζικής προέλευσης 5G τεχνολογιών για τις επικοινωνίες (κωδικός «Huawei») τα νέα, αναμενόμενα, είναι ακόμα χειρότερα.

Χτες το κινεζικό υπουργείο τεχνολογίας ανακοίνωσε την δημιουργία δύο ομάδων ειδικών για την ανάπτυξη της τεχνολογίας δικτύων 6G (!!!). Η πρώτη ομάδα αποτελείται από εκπροσώπους διάφορων κρατικών υπηρεσιών, ενώ οι δεύτερη από μερικές δεκάδες ειδικών από πανεπιστήμια, ερευνητικά κέντρα και εταιρείες.

Η “πέτρα του σκανδάλου”, ο πρόεδρος της Huawei Ren Zhengfei, είχε δηλώσει τον Σεπτέμβρη ότι η εταιρεία του έχει ξεκινήσει τις σχετικές έρευνες “εδώ και πολύ καιρό”, αλλά ότι η τελική ανάπτυξη των σχετικών τεχνολογιών “θα πάρει μια δεκαετία”. Δεν είναι παρήγορο για τις αμερικανικές εταιρείες: έτσι κι αλλιώς κανείς δεν θα έλεγε από τώρα πότε ακριβώς σκοπεύει να “ξανακτυπήσει” με μια ακόμα τεχνολογική επανάσταση ευρείας χρήσης. Είτε επειδή δεν το ξέρει ακριβώς· είτε επειδή στους πολέμους ο αιφνιδιασμός είναι πάντα σημαντικός.

Μόνο σε γενικές γραμμές έχει καταλάβει η ασταμάτητη μηχανή το πως θα γίνει εκρηκτική η καπιταλιστική αξιοποίηση όταν όχι μόνο οι 5G επικοινωνίες αλλά και οι ανάλογες εφαρμογές θα έχουν εξαπλωθεί πλατιά. Ούτε λόγος λοιπόν να καταλαβαίνει τι μπορεί να είναι η 6G εποχή!!! (Το μόνο που θα μπορούσαμε να υποθέσουμε είναι πως θα περιλαμβάνει κβαντικές εφαρμογές…).

Βρισκόμαστε, λοιπόν, σ’ αυτήν την εξαιρετικά και επικίνδυνα ενδιαφέρουσα εποχή: η τεχνολογική υπεροχή της δύσης (πάνω στην οποία στηρίχτηκε και η πολιτικο/στρατιωτική κυριαρχία της) τελειώνει. Μαζί τελειώνουν όλα όσα εξασφάλισε – και δεν ήταν καθόλου λίγα. Κράτησαν 500 χρόνια· αρκετά! λέει (ή ψιθυρίζει) ο υπόλοιπος πλανήτης…

Αυτό δεν το έζησαν ούτε οι παπούδες ούτε οι προπαπούδες μας!!! Δεν έχουμε ούτε βιβλιογραφία ούτε αναμνήσεις…

Η παγκοσμιοποίηση πάει ανατολικά…

Τετάρτη 6 Νοέμβρη. Ινδονησία, ταϋλάνδη, σιγκαπούρη, φιλιππίνες, μαλαισία, βιετνάμ, μπρουνέι, καμπότζη, λάος, μυαμάρ (: τα κράτη μέλη της «ένωσης νοτιοανατολικών ασιατικών κρατών» ASEAN) plus κίνα, ιαπωνία, νότια κορέα, αυστραλία, νέα ζηλανδία: το μόνο που μπορεί να σας λένε κάποια απ’ αυτά τα ονόματα είναι «εξωτισμός». Δεν πειράζει: η καπιταλιστική ιστορία δεν ασχολείται μ’ αυτά… (Ούτε με το θρήσκευμα, ε;)

Πριν 3 μέρες, στην Bangkok (πρωτεύουσα της ταϋλάνδης) υψηλόβαθμοι αξιωματούχοι αυτών των 15 κρατών συναντήθηκαν για να υπογράψουν την πλήρη περιφερειακή οικονομική συνεργασία (RCEP) μεταξύ τους. Η συμφωνία δεν υπογράφτηκε μόνο και μόνο επειδή υπήρχε και 16ος καλεσμένος, η ινδία· που την τελευταία στιγμή «θυμήθηκε» ότι δεν την βολεύει. Θα υπογραφτεί όμως τον ερχόμενο Φλεβάρη, στην επόμενη σύνοδο της ASEAN, στο Hanoi του βιετνάμ. Τα 15 κράτη έχουν συμφωνήσει. Ακόμα κι αν αποσυρθούν κάποια την τελευταία στιγμή, το deal θα γίνει με τα υπόλοιπα.

Με βάση τα τωρινά μεγέθη πρόκειται για την μεγαλύτερη συμφωνία ελεύθερου εμπορίου ever – στην καπιταλιστική ιστορία. Αφορά σχεδόν το 30% του παγκόσμιου εμπορίου (με τα σημερινά δεδομένα) και πάνω από 3,5 δις υπηκόων. Στην πράξη αυτό σημαίνει ότι οι κινεζικοί «δρόμοι του μεταξιού» στη νοτιοανατολική ασία «εμπλουτίζονται»· και η καπιταλιστική «ανάπτυξη / αναδιάρθρωση» όλης αυτής της περιοχής θα περιστραφεί γύρω απ’ το Πεκίνο, το Τόκιο και την Σεούλ – και τους μεταξύ τους ανταγωνισμούς.

Όμως το ιστορικά (και γεωπολιτικά, αν σας αρέσει…) σημαντικό είναι ότι σ’ αυτήν την «μεγαλύτερη συμφωνία ελεύθερου εμπορίου ever» δεν υπάρχουν λευκά, χριστιανικά κράτη! Ούτε ηπα, ούτε αγγλία, ούτε γαλλία, ούτε ολλανδία. Οι ιστορικοί «δυτικοί» αποικιοκράτες / ιμπεριαλιστές βρίσκονται, σαν κράτη (δηλαδή σαν γενικά κόμματα των αφεντικών) για πρώτη φορά στην ιστορία των τελευταίων 500 χρόνων ΈΞΩ απ’ αυτό το τεράστιο μέρος του καπιταλιστικού πλανήτη! Δεν αποφασίζουν την «τύχη» του· σίγουρα όχι με τους τρόπους που ήξεραν. Αν αυτό θεωρείται «σημάδι», σημειώστε το: το ψοφιοκουναβιστάν έστειλε σαν αντιπρόσωπο του… τον «σύμβουλο εθνικής ασφαλείας» Robert O’Brien!! Μόλις τον είδαν οι ασιάτες, του γύρισαν την πλάτη: είναι προσβλητικό να στέλνεις τον ασφαλίτη σου σε ραντεβού πρωθυπουργών…

Το προηγούμενο σχέδιο της αμερικανικής διοίκησης (επί Obama) ήταν να υπογραφτεί μια τέτοιας έκτασης και γεωγραφίας συμφωνία με την συμμετοχή – και αρκετούς όρους – της Ουάσιγκτον, ώστε να ανασχεθεί η επέκταση του κινέζικου καπιταλισμού… Το ψόφιο κουνάβι το ακύρωσε, θεωρώντας ότι μπορεί να βγάλει περισσότερα σε deal με κάθε κράτος χωριστά, παρά μέσω «πολυμερών συμφωνιών». Αποδείχθηκε πανηγυρικά ότι δεν ήταν «ένα βήμα μπροστά» υπέρ της ενίσχυσης της αμερικανικής ηγεμονίας, όπως νόμιζε, αλλά «δύο βήματα πίσω». Το μόνο που μπορεί να κάνει τώρα το ψοφιοκουναβιστάν είναι ένας πόλεμος φθοράς τους επόμενους μήνες, με απειλές στο Τόκιο και στην Καμπέρα να βγουν απ’ την συμφωνία. Αλλά αν συμβεί αυτό, τότε ολόκληρη η νοτιοανατολική ασία θα γίνει «κινέζικη» (απ’ την άποψη της οικονομικής και τεχνολογικής ηγεμονίας), δια περιπάτου…

Αντίθετα, ο ρώσος πρωθ. Medvedev που ήταν παρών στη σύνοδο, χάρηκε πολύ: η Μόσχα διαπραγματεύεται ήδη τις σχέσεις της “ευρασιατικής ένωσης” με αυτό το καινούργιο οικονομικό μπλοκ…

Πέρα απ’ την μοναξιά των άλλοτε ηγεμόνων υπάρχει και ο καπιταλισμός – ε;