Tag: ισραήλ

Τετάρτη 11 Απρίλη. Μια δήλωση του ισραηλινού υπ.εξ. φασίστα Liberman (γνωστός φίλος κι αδελφός του ελληνικού βαθέος κράτους) αξίζει (έχουμε τη γνώμη) πολύ. Την περασμένη Κυριακή δήλωσε ότι «ο πρόεδρος Trump δεν ρώτησε την άποψη του ισραήλ πριν ανακοινώσει τα σχέδιά του για την απόσυρση του αμερικανικού στρατού απ’ την συρία». Προσθέτοντας ότι «θα δράσουμε «μόνοι» μας εναντίον διάφορων εχθρών». (Συγκρατείστε ότι αυτή η δήλωση έχει πιθανόν στις 7 Απρίλη…)

Πράγματι, η ανακοίνωση του ψόφιου κουναβιού ότι θα αποσύρει, και μάλιστα «πολύ γρήγορα» τον στρατό του απ’ τη συρία, και ότι «ας αναλάβουν άλλοι» έκανε εντύπωση· ακόμα κι αν με το «ας αναλάβουν άλλοι» εννοούσε μισθοφόρους και τον ισραηλινό στρατό. Η αντίδραση της στρατιωτικής «πολυανδρίας» πίσω του γι’ αυτήν την ανακοίνωση, σε μια γκάμα από ενοχλημένη αμηχανία μέχρι διακριτική διάψευση, ενίσχυσε το ενδεχόμενο το ψόφιο κουνάβι να σόλαρε· εκτός αν τον συμβούλεψε κάποια ερωμένη. (Γινόταν και παλιά αυτό, με τους «αυτοκράτορες»…).

Αν, πράγματι, ο ένδοξος αμερικάνος πρόεδρος «γλύστρισε» πατώντας πάνω στο υπερτροφικό του εγώ, κάποιοι θα έπρεπε να τον μαζέψουν με τρόπο κατηγορηματικό. (Έχει κι αυτές τις κλιμακούμενες εκκρεμότητες με κάτι ανακριτές…) Και ο πιο κατάλληλος τρόπος για τέτοιο συμμάζεμα είναι «κάτι» που θα παρακινήσει το ίδιο υπετροφικό ψοφιοκουναβικό εγώ όχι να πάρει τον στρατό απ’ την συρία, αλλά στείλει ακόμα περισσότερο.

Έχουμε τα γεγονότα και ταιριάζουν· μάλιστα δεν είναι καν πρωτότυπα: μια προβοκάτσια που θα μπορούσε να συζητάει και το ψόφιο κουνάβι πριν λίγο καιρό, αλλά έγινε τώρα, επειδή – όπως είπε ο Liberman – «δεν μας ρώτησε…». Και άρα… “Δρούμε, μόνοι μας, χωρίς να τον ρωτήσουμε…”

Το σοβαρό ερώτημα δεν είναι αν ταιριάζουν τα πρόσφατα γεγονότα γύρω απ’ την Douma σε μια εσωτερική αμερικανο-ισραηλινή πραξικοπηματική «διόρθωση» της λανθασμένης ψοφιοκουναβικής δήλωσης περί «στρατιωτικής απόσυρσης απ’ την συρία». Αλλά αν η ιμπεριαλιστική πολιτική ενός κράτους σαν τις ηπα διαμορφώνεται με τέτοιο τρόπο! Εδώ η ορθόδοξη, γραμμική, αυστηρά ντετερμινιστική ανάλυση σηκώνει τα χέρια!!!

Όχι εμείς…. Με δεδομένα όσα όσα σημαντικά και καίρια προσφέρει μια τέτοια ανάλυση (για τα ιμπεριαλιστικά συμφέροντα και την όξυνση του ενδοκαπιταλιστικού ανταγωνισμού) δεν πρέπει να μας διαφεύγουν δύο επιπλέον ζητήματα. Πρώτον οι καπιταλιστικές αντιθέσεις όχι μόνο μεταξύ αντίπαλων εθνοκρατικών σχηματισμών αλλά και στο εσωτερικό τους. Και δεύτερον ο περιορισμένος μεν απ’ τα γενικά συμφέροντα και τις μεταξύ τους αντιθέσεις, αλλά καθοριστικός αν έχουν μια κάποια εξουσία, έστω και τυπική, ρόλος των ατόμων – στην ιστορία. Την ιστορία ειδικά αυτών των ανταγωνισμών.

Υπάρχουν άφθονα τέτοια στοιχεία και παραδείγματα, απ’ την πολύ πρόσφατη διεθνή ιστορία. Δεν θα αναφέρουμε κανένα· μπορείτε να τα βρείτε εύκολα. Το γεγονός είναι ότι δεν μπορούμε να αποκλείσουμε το γεγονός ότι σολάροντας (ανεξήγητα…) το ψόφιο κουνάβι σχετικά με το συριακό πεδίο μάχης, παρακινούμενο ίσως από ένα μονοκόμματο επιχειρηματικό πνεύμα «εξοικονόμησης δυνάμεων και εξόδων», έθεσε εν αγνοία του σε επείγουσα κίνηση μηχανισμούς και σχέδια κυκλωμάτων του βαθέος αμερικανικού κράτους (και των συμμάχων του στη μέση Ανατολή…) που υπήρχαν μεν έτσι κι αλλιώς, χωρίς όμως να έχουν συγκεκριμένη «ημερομηνία έναρξης».

Το ψόφιο κουνάβι είναι απλά βιτρίνα. Συμβαίνει, όμως, να είναι μια ναρκισιστική βιτρίνα, για την οποία απαιτείται διαρκής έλεγχος. Έχουν υπάρξει στο παρελθόν αμερικάνοι πρόεδροι που ήταν άοσμοι και άγευστοι. Το ψόφιο κουνάβι δεν είναι τέτοιος! Το γεγονός ότι μπορεί και να «ξεφεύγει» το συμπεραίνουμε όχι απ’ τις δηλώσεις του για την αμερικανική απόσυρση απ’ την συρία αλλά απ’ την ευκολία που οι δαιμόνιοι απεσταλμένοι της Σεούλ τον «τούμπαραν», ώστε να δεχτεί με καμάρι μια συνάντηση με τον Kim “rocket man”, χωρίς προϋποθέσεις… Καταστρέφοντας (συμβολικά κατ’ αρχήν) την αμερικανική ιμπεριαλιστική πολιτική στην ανατολική ασία εδώ και δυο δεκαετίες· αναγκάζοντας τα αμερικανικά επιτελεία να ψάχνουν τρόπο να «μαζέψουν» αυτό το «χωρίς προϋποθέσεις» – ή να σαμποτάρουν αποτελεσματικά ένα τέτοιο ραντεβού. Γιατί τούμπαρε τόσο εύκολα (και solo) το ψόφιο κουνάβι; Επειδή είναι τόσο ματαιόδοξος σαν προσωπικότητα ώστε «πείστηκε» ότι θα είναι ο αμερικάνος πρόεδρος που θα λύσει «το πρόβλημα των πυρηνικών της βόρειας κορέας», γινόμενος πολύ ανώτερος απ’ όλους τους προηγούμενους αμερικάνους πρόεδρους! «Λίγο» για το πόστο του, «πολύ» για την προσωπικότητά του!!! (Ώρες ώρες μοιάζει σαν ο πιο πρόσφατος εραστής της εξουσίας που θέλει να αποδείξει ότι είναι ανώτερος απ’ όλους όσους προηγήθηκαν…)

Τα ίδια προκύπτουν απ’ τον «εμπορικό πόλεμο» που έχει κηρύξει εναντίον, σχεδόν, των πάντων. Είναι αλήθεια ότι ο πόλεμος των δασμών εξυπηρετεί συγκεκριμένα αμερικανικά καπιταλιστικά συμφέροντα· καθόλου, όμως, όλα! Επιπλέον η δήλωσή του «οι εμπορικοί πόλεμοι κηρύσσονται εύκολα και θα τους κερδίσω» δείχνει απεριόριστο ναρκισσισμό και ασχετοσύνη. Τέτοια δήλωση δεν θα έκαναν τα αμερικανικά αφεντικά που εξυπηρετούνται απ’ τους δασμούς στις εισαγωγές!

Αντίθετα με όσα συμβαίνουν στην Ουάσιγκτον, ο χωροφύλακας της μέσης Ανατολής (το Τελ Αβίβ) δεν πάσχει καθόλου από τέτοιες «ταλαντώσεις»!!! Έχει σαφείς στόχους, διακομματικά «ευλογημένους» και ικανότητα όχι μόνο στρατηγικής αλλά και ελιγμών (αρκεί να μην βρει μπροστά του σοβαρό αντίπαλο, όπως συμβαίνει τώρα…) Σε κάθε περίπτωση το «δεν μας ρώτησε…» του Liberman έχει λογικά και συνέχεια: «…. και μαλακία του….».

Φυσικά το ψόφιο κουνάβι έχει κάθε καλή διάθεση να επανορθώσει…

Τετάρτη 11 Απρίλη. Μπορείτε να θυμηθείτε πότε ακούσατε για τελευταία φορά ότι στη συρία γίνεται «ένας πόλεμος της πολιτισμένης ανθρωπότητας κατά της απάνθρωπης τρομοκρατίας»; Μην κουραστείτε. Είναι πολύ καιρό τώρα που η μαζική λέξη “isis” έχει εξαφανιστεί απ’ τα σχετικά πολεμικά ανακοινωθέντα· ή, αν αναφέρεται, είναι παρεπιπτόντως. Τώρα συμβαίνει αυτό που έγκαιρα και λογικά σημειώσαμε εδώ πριν κάτι καιρούς: λιγότερο proxy και αρκετά πιο άμεση αντιπαράθεση μεταξύ πρωτοκοσμικών κρατών / συμμαχιών…

Αυτήν την εξέλιξη την προκάλεσε η νίκη του μπλοκ της Αστάνα, στρατιωτική αλλά όχι μόνο. Συνεπώς ο άξονας Ουάσιγκτον – Τελ Αβίβ – Ριάντ (και η υπόλοιπη παρέα που τρέχει να «χωθεί στη φάση» άμεσα, τύπου Παρίσι και Λονδίνο) κινείται «αναγκαστικά» – και δεν έχει σπουδαία περιθώρια να υποχωρήσει κρατώντας κάποια προσχήματα. Δεν είναι αδύνατο να κάνει πίσω. Είναι δύσκολο, και με κόστος.

Τι κάνει, λοιπόν, αυτή η «όαση σταθερότητας» στην ευρύτερη περιοχή όπως θεωρεί τον εαυτό του το ελλαδιστάν; Είναι επιβάτης του «άξονα», και καθόλου όαση! Είναι “ορμητήριο”, είναι “αποθήκη”, είναι και “ξεκούραση των πολεμιστών” – αν χρειαστεί. Είναι ο παρακμιακός καραβανιέρης που has already eaten the camels and the “queue”, και τώρα ψάχνει δουλειά για τα σκυλιά του που γαυγίζουν…

Όλο το γκουβέρνο, τόσο οι φαιορόζ όσο και το υπόλοιπο «πολιτικό φάσμα», με όλη την δημαγωγία του, κάνει ό,τι μπορεί να περάσει απαρατήρητη στο πόπολο η ελληνική συμμαχία με τον «άξονα (διαρκώς και σαφέστερα συμμετοχή στον 4^ο παγκόσμιο), μιας και – είναι η αλήθεια – δεν διαθέτει κάποια ιδεολογία που να εμπνεύσει την «συστράτευση» με ό,τι πιο φασιστικό διαθέτει η μέση Ανατολή.

Πως γίνεται το ξεκάρφωμα; Με πολύ κλάμα!!! Σ’ αυτή τη φάση παίζει το έργο «τα δύο παληκάρια μας που…» Ψοφάει το πόπολο για μελόδραμα, ψοφάει και για αντιτουρκισμό, οπότε η δουλειά του ξεκαρφώματος πάει σφαίρα. Προϋπόθεση (και κρυφή ευχή των αφεντικών και των διαχειριστών του ντόπιου γεωπολιτικού προσοδισμού); Να μείνει ψύχραιμη η Άγκυρα και να συνεχίσει να ασχολείται μ’ αυτά που ασχολείται πραγματικά ως τώρα…

Μορφή «ψόφιου κοριού» έχει σ’ αυτή τη φάση ο ελληνικός ιμπεριαλισμός! Δίνει τόσο στην Ουάσιγκτον όσο και στο Τελ Αβίβ ό,τι χρειάζονται (γη, θάλασσα, αέρα, υποδομές…) και δεν θέλει να το φωνάζει.

Θα αφήσουμε, λοιπόν, αυτήν την βρώμικη, κρατική και καπιταλιστική ελληνική εθνική σιωπή / συνενοχή, να γίνει ο επιτάφιος πολλών ακόμα, αρχίζοντας απ’ την Παλαιστίνη και φτάνοντας ως τα μέρη μας;

(φωτογραφία: Αποκλειστικότητα της ασταμάτητης μηχανής: τουρκικό ελικόπτερο πλησιάζει την ελληνική «όαση σταθερότητας»… Δύο είναι τα ενδεχόμενα: είτε μεταφέρει 8 τούρκους χουντοκαραβανάδες, οπότε θα γίνει δεκτό με τιμές· είτε πεθύμησε την δροσιά της όασης σταθερότητας, οπότε ο ελληνικός στρατός – που δεν υπάρχει πουθενά στα Δωδεκάνησα, σύμφωνα με τις διεθνείς συμφωνίες… – θα του ρίξει στον αέρα για να του τον κόψει… Τον αέρα…)

Τετάρτη 4 Απρίλη. Το ότι ο αμερικάνος πρεσβευτής Geoffrey Pyatt γλύφει τόσο ξετσίπωτα τις δύο κεντρικές βιτρίνες της ελληνικής πολιτικής σκηνής (τα πιο πάνω αποσπάματα είναι από συνέντευξή του στον antenna…) είναι κάτι που, υποθέτουμε, τις κολακεύει. Τέτοια θέλουν, τέτοια λαμβάνουν.

Το ξαναθυμίζουμε όμως: ο τύπος θα έπρεπε να δικάζεται για εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας λόγω της συμμετοχής του στην προβοκατόρικη σφαγή στην πλατεία Maidan, στο Κίεβο.

Αφού το ελληνικό κράτος / κεφάλαιο / βαθύ κράτος έχει τέτοιους φίλους, τι τους θέλει τους εχθρούς; Ωστόσο τι θέλουν και, κυρίως, τι θα κάνουν οι “φίλοι”; Πως να χωθείς στον καυγά όταν ο “φίλος” κάνει συνέχεια ελιγμούς;

Ακουμπάς σ’ έναν πιο σταθερό φίλο: το Τελ Αβίβ…

Τρίτη 3 Απρίλη. Πρέπει επιγραμματικά να τονίσουμε εδώ ότι ένα τέτοιο μοντέλο, «ομοσπονδιακό» σε κάποιο βαθμό, μπορεί να φαίνεται οικείο στον καπιταλιστικό βορρά αλλά είναι άγνωστο στη μέση Ανατολή όπως και αλλού. Τα δήθεν «εθνικά» κράτη που κατασκευάστηκαν σ’ αυτήν την περιοχή, κυρίως μετά τον β παγκόσμιο, δεν ήταν ποτέ τέτοια – οι άραβες είναι ένας ενιαίος πολιτισμός με πολλές μικρές «τοπικότητες». Συνεπώς, μια κάπως «ομοσπονδιακή» διαμόρφωση ενός ενιαίου αραβικού – εδώ του συριακού – κράτους απαιτεί «εγγυητές»: για να αποφευχθεί η μετατροπή της μιας ή της άλλης επιμέρους «ομόσπονδης» διοικητικής (ή θρησκευτικής, ή φυλετικής) «ταυτότητας» σε «νεο-εθνική», εναντίον των υπόλοιπων.

Πρόκειται για ένα ενδιαφέρον (κατά την γνώμη μας) project, που έρχεται να απαντήσει και να υπερφαλαγγίζει τον αμερικανικό (και όχι μόνο) σχεδιασμό για την διάλυση και την μικρο-ανασύσταση των κρατών της μέσης Ανατολής (και όχι μόνο). Για την Ουάσιγκτον (και το Τελ Αβίβ) το ζητούμενο ήταν (και παραμένει) ο κατακερματισμός, η δημιουργία αδύναμων «θρησκευτικών κρατών», που να ελέγχονται απ’ τον αμερικανικο, τον ισραηλινό ιμπεριαλισμό, και τους συμμάχους του. Τύπου τοξικός πρίγκηπας…

Το μπλοκ της Astana (όπου συμμετέχει ένα κράτος με εμπειρία ομοσπονδιακής διάρθρωσης – η ρωσία – και δύο χωρίς – η τουρκία και το ιράν) έχει διαμορφώσει μια διαφορετική προσέγγιση: σταθερότητα των τωρινών συνόρων, διατήρηση των υπαρχουσών «κεντρικών εξουσιών», και διοικητική «αποκέντρωση». Εννοείται υπό την προστασία τους.

Μπορεί κάποιος να αναρωτηθεί τώρα: δηλαδή η Άγκυρα δεν θέλει να καταλάβει,να «αρπάξει» συριακά εδάφη; Γιατί, τότε, «σκαλίζει» την συνθήκη της Λωζάνης;

Η γνώμη μας είναι ότι όχι, η Άγκυρα, δεν θέλει εδαφική κατάκτηση και προσάρτηση· κάτι τέτοιο θα ενοχλούσε πολύ σοβαρά την Μόσχα, που δεν ξεχνάει τις ιμπεριαλιστικές κινήσεις της Άγκυρας στα ‘90s στον Καύκασο… Αυτό που έχει συμφωνηθεί και είναι ισορροπημένο μεταξύ των τριών «εγγυητριών δυνάμεων» στη συρία είναι ζώνες επιρροής και ελέγχου. Με πολιτικά αλλά και στρατιωτικά μέσα. Η Μόσχα και η Τεχεράνη έχουν ήδη στρατιωτικές βάσεις. Για την Άγκυρα δεν είναι απαραίτητο κάτι τέτοιο – είναι δίπλα.

Όσο για το «σκάλισμα» της συνθήκης της Λωζάνης; Με τα ως τώρα δεδομένα εκτιμάμε ότι γίνεται για εσωτερικούς, ιδεολογικούς λόγους του τουρκικού καθεστώτος. Η ιδεολογική του συγκρότηση, ιστορικά, είναι εντελώς διαφορετική απ’ την ελληνική! Εδώ η “Μεγάλη Ιδέα” και οι “σκλάβες πατρίδες” είναι ψωμοτύρι· που σημαίνει ότι όχι μόνο δεν γίνεται λόγος για “διεθνείς συνθήκες” αλλά, οποιαδήποτε στιγμή τα αφεντικά και οι μικροαστοί λακέδες τους θεωρήσουν ότι τους παίρνει, είναι έτοιμοι να ξεκινήσουν την “απελευθέρωση”…. (Τα φάγαμε στη μάπα αυτά, στα ’90s…). Αντίθετα, στο τουρκικό σύμπλεγμα κράτους / κοινωνίας, για να δικαιολογηθεί μια στρατιωτική εισβολή στο συριακό (ή και στο ιρακινό) έδαφος, που θα συνοδεύεται με κάποια στρατιωτική “κατοχή” για κάποιο καιρό, και θα έχει δεκαδες νεκρούς φαντάρους, δεν είναι αρκετό το επιχείρημα της “αντιτρομοκρατίας”. Επικουρικά μπορεί να προστίθεται και το ότι “τα σύνορα που έχουμε μας τα επέβαλλαν”…

Η κατηγορία εναντίον του τουρκικού καθεστώτος ότι «ονειρεύεται την ανασύσταση της οθωμανικής αυτοκρατορίας» (όπως και το “σουλτάνος”…) προέρχεται απ’ το Τελ Αβιβ, είναι κατασκευασμένη εκεί, και είναι ανάλογη των κατηγοριών που εκτοξεύει ο άξονας Ουάσιγκτον – Τελ Αβίβ – Ριάντ κατά της Τεχεράνης. Το πολιτικό προσωπικό του τουρκικού καθεστώτος έχει μεγάλη παράδοση γεωπολιτικού ρεαλισμού (σε αντίθεση με το ελληνικό). Και ξέρει, όπως ξέρουν και πολλοί άλλοι, ότι το σχέδιο «σουνίτες εναντίον σιιτών» έχει πρωτοκοσμική προέλευση και εξαιρετικά δόλιους έως καταστροφικούς σκοπούς. Το ζήτημα, λοιπόν, δεν είναι η ανασύσταση μιας αυτοκρατορίας που κάποτε κατέρρευσε. Αλλά η αποκατάσταση μιας (καπιταλιστικής / κρατικής) σταθερότητας σε μια μεγάλη ζώνη του κόσμου όπου πρωτοκοσμικοί ιμπεριαλισμοί σπέρνουν “δημιουργική καταστροφή”. Εννοείται με τα ανάλογα οικονομικά οφέλη για το τουρκικό (ή και το ιρανικό, το ρωσικό, το κινεζικό) κεφάλαιο…

Η συμμαχία της Άγκυρας με την Τεχεράνη είναι μια παραλλαγή εκείνου που ονειρευόταν ο συκοφαντημένος μηχανικός bin Laden: την υπέρβαση των ενδο-θρησκευτικών εντάσεων στον μουσουλμανικό κόσμο, και την δημιουργία ενός ενιαίου αντι-δυτικού αλλά οικονομικά βιώσιμου μπλοκ.

Το γεγονός ότι η πραγματοποίηση εντός τέτοιου σκοπού χρειάζεται την υποστήριξη από κατ’ εξοχήν «μεγάλες (δηλαδή οπλισμένες με πυρηνικά) δυνάμεις» όπως η Μόσχα και το Πεκίνο, επειδή στρέφεται καθαρά εναντίον της στρατηγικής των ηπα και των συμμάχων τους, το ξέρουν καλά όχι μόνο το τουρκικό ή το ιρανικό καθεστώς αλλά ακόμα και οι αφγανοί ταλιμπάν…

Δευτέρα 2 Απρίλη. Μπορεί ο τοξικός να έμαθε απ’ το ταξίδι του στην Ουάσιγκτον και τις συναντήσεις με τους φίλους του, αμερικάνους και ισραηλινούς, ότι θα χρειαστεί ένας πόλεμος κατά του ιράν… Απ’ την άλλη όμως φαίνεαι ότι κάτι πιο τοις μετρητοίς πήρε τ’ αυτί του. Συνεντευξιαζόμενος στο καθεστωτικό time (τι στο διάολο σημαίνει μια τέτοια επίσκεψη αν δεν ενημερωθεί ο κόσμος μέσω time και newsweek;) το είπε:

Ο Bashar (γνωστός σαν Άσαντ της συρίας…) θα παραμείνει. Αλλά πιστεύω ότι το συμφέρον του Bashar δεν είναι το να αφήσει τους ιρανούς να κάνουν ό,τι θέλουν.

Βαθιά πολιτική σκέψη (ως προς τι συμφέρει τον … Bashar…) από έναν «ηγέτη» που ονειρεύεται να αλλάξει τον πλανήτη· κι ύστερα ξαναπέφτει στα σκονάκια του. Ίσως ήθελε να πει «Ε, αφού θα μείνει, να τα βρουμε και μ’ αυτόν… Πόσα θέλει;» Αλλά αυτό το «o Bashar θα παραμείνει» δεν είναι ένα συμπέρασμα που το κατέβασε ο ρεαλισμός του. Πιο σωστά: ισοδυναμεί (και αντιστρόφως που λένε στις μαθηματικές εξισώσεις) με το: ηττήθηκα και ηττηθήκαμε χωρίς να σηκώνει αμφισβήτηση.

«Αλλά μην χάσουμε και τα σώβρακα!!» Στην ίδια συνέντευξη ο τοξικός πρίγκηπας ξεκαθάρισε όχι τι συμφέρει τον Bashar, αλλά τι συμφέρει τον ίδιο και όχι μόνο: πιστεύω ότι ο αμερικανικός στρατός θα πρέπει να παραμείνει στη συρία μεσοπρόθεσμα αν όχι και μακροπρόθεσμα. Είναι η τελευταία δυνατότητα να σταματήσει η επιρροή του ιράν…

Το πλεονέκτημα του τοξικού είναι ότι έχει λεφτά, πολλά λεφτά – και νομίζει ότι μπορεί να αγοράσει τα πάντα. Το μειονέκτημα του τοξικού είναι ότι δεν μπορεί να αγοράσει την λήθη των άλλων, να αγοράσει το να ξεχάσουν ποιος είναι, τι κάνει, και τι συμφέροντα έχει. Παραδέχεται έμμεσα ότι έχασε το colpo grosso στην συρία και στο ιράκ· και (φταίνε τα σκονάκια…) συνεχίζει να παριστάνει τον «εγώ, ωστόσο, μπορώ να αγοράσω ακόμα και τον Bashar».

Όμως δεν μπορεί να αγοράσει την Τεχεράνη. Δεν μπορεί να αγοράσει την Άγκυρα. Δεν μπορεί να αγοράσει καν εκείνους που κρέμασε ανάποδα για να τους πάρει φράγκα. Η δική μας εκτίμηση είναι: η έμμεση αναγνώριση της ήττας του είναι η αρχή του επικήδειού του… Μόλις κάποιοι παραστήσουν ότι «ο.κ., έκανες ένα λάθος, να τα βρούμε βρε αδερφέ» και θα νοιώθει ασφαλής, θα έχει σκάψει το τελευταίο μέτρο του λάκου του.

Όπως αυτός κρέμασε ανάποδα τους ανταγωνιστές του στο βασιλικό μαντρί, έτσι υπάρχουν κι εκείνοι που τον περιμένουν με το σκοινί περασμένο. Και, παρά τις θριαμβολογίες του, πλησιάζει προς τα εκεί…

Σάββατο 31 Μάρτη.