Tag: ισραήλ

Πες μου ύαινα την τύχη μου, πες το ριζικό μου!

Τρίτη 18 Σεπτέμβρη. Σε κάθε περίπτωση: μετά απ’ αυτές τις εξελίξεις, η ελληνική «φρεγάτα Έλλη», που είναι σε αποστολή μαντρόσκυλου έξω απ’ τις συριακές ακτές για χάρη των ελληνικών εθνικών συμφερόντων αλλά και εκείνων της Ουάσιγκτον και του Τελ Αβίβ, μαζί με την ολλανδική «De Ruyter» και την καναδική «Ville de Quebec», παρέα μ΄ ένα αμερικανικό υποβρύχιο φορτωμένο πυραύλους tomahawk, μπορεί να γυρίσει σπίτι – έτσι δεν είναι; Το μπλοκ της Αστάνα ευχαριστεί το νατο για την ετοιμότητά του, και εύχεται “καλά χριστούγεννα”.

Ή όχι; Πείτε μας λυσσασμένα εθνοπατριωτικά τετράποδα: ποιος είναι ο ομορφότερος στην ανατολική Μεσόγειο;

(Πείτε μας λυσσασμένα: πόσο αυτοκέφαλο είναι το παπαδαριό στην ουκρανία;)

Νεύρα πάνω στα νεύρα;

Τρίτη 18 Σεπτέμβρη. Αν δεν ήταν το αμερικανικό υποβρύχιο τότε ήταν (δεν χωράει «κολοκυθιά»!) ισραηλινά πολεμικά (κάποιοι λένε ότι ήταν 4, όμως σίγουρα δεν τα είδαν με τα ματάκια τους…). Η χθεσινοβραδινή πυραυλική επίθεση στη Latakia, στην Tartus, στην Homs και στη Hama θα μπορούσε να μείνει διακριτικά ορφανή ελλείψει πιασάρικης νομιμοποίησης. Ακόμα και η πολιτική εκπρόσωπος του υαινισμού, η Nikki Haley, μπορεί να δυσκολευτεί να βρει ποιοι τιμωρήθηκαν και γιατί. Όμως δίπλα στις ρωσικές βάσεις; Έτσι; Ξανά: Δίπλα στις ρωσικές βάσεις;

Το γεγονός ότι στην αντιμετώπιση της επίθεσης ενεπλάκη η ρωσική αεράμυνα (οι S-400 δηλαδή) και οι φήμες ότι κτυπήθηκαν 2 απ’ τα αεροπλάνα της επίθεσης, δεν είναι κάτι που, υποχρεωτικά, θα το διαλαλήσει επίσημα η Μόσχα. Δεν θα το διαλαλήσει, αλλά θα το ερμηνεύσει: η επίθεση έγινε μετά την ανακοίνωση της συμφωνίας για το Idlib.

Είναι κανένας που έχει πρόβλημα μ’ αυτήν; Χμμμμ…

Δεν είναι παιχνίδι, ε; Σας φαίνονται αυτά μακρινά; Με τι ανταλλάγματα (που θα έλεγαν και οι ιερείς του ντόπιου γεωπολιτικού προσοδισμού) θα δεχόσασταν ότι δεν είναι;

Ας αρχίσουμε, λοιπόν, απ’ τα βασικά: Λόλα να ένα μήλο. Έλλη να ένας πύραυλος…

Η πολεμική πλαστογράφηση

Τρίτη 18 Σεπτέμβρη. Το ντοκυμαντέρ του καθεστωτικού καταριανού ειδησειογραφικού οργανισμού al Jazzera The Lobby – USA απαγόρευτηκε, όταν η Ουάσιγκτον και το Τελ Αβίβ κόλλησαν κάποια όπλα στο κεφάλι του αφεντικού του κατάρ. Αλλά ήταν αναπόφευκτο επειδή είναι αναγκαίο: αν τόσο πολύ φοβάται ο άξονας Ουάσιγκτον – Τελ Αβιβ τις αποκαλύψεις του ντοκυμαντέρ (και προφανώς έχουν σοβαρούς λόγους να φοβούνται…) τότε το υλικό θα «διαρρεύσει». Κομμάτι κομμάτι. Κάποια στιγμή, όταν θα έχουν διαρρεύσει όλα τα κομμάτια, θα συναρμολογηθεί.

Αυτό που ακολουθεί είναι η 3η κατά σειρά διαρροή. Έχει ιδιαίτερη σημασία και για τα μέρη μας. Δείτε τη, και στη συνέχεια δίνουμε κάποιες έξτρα εξηγήσεις.

Το “The Israel Project” (TIP) εμφανίζεται σαν «μη κυβερνητική οργάνωση» που ιδρύθηκε το 2002 στις ηπα (με έδρα στην Ουάσιγκτον και στην Ιερουσαλήμ), για «εκπαιδευτικούς, πολιτιστικούς σκοπούς». Πρόκειται για μια σκληροπυρηνική οργάνωση του ισραηλινού κράτους, με βασικό χρηματοδότη τον εκατομυριούχο ακροδεξιό Paul Singer – ωστόσο έχει εξασφαλίσει το να θεωρείται αμερικάνικη.

Ως εδώ τίποτα παράξενο, ειδικά για τις ηπα, όπου τα λόμπυ είναι νόμιμα. Δεν υπάρχει, λοιπόν, τίποτα περίεργο στο ότι πρόεδρος και εκτελεστικός διευθυντής του TIP από το 2012 είναι ο Josh Block, στέλεχος της “αμερικανικής υπηρεσίας για την διεθνή ανάπτυξη” επί κυβέρνησης Clinton – κυρίως, όμως, στρατηγικός σχεδιαστής του βασικού βραχίονα του ισραηλινού λόμπυ στις ηπα, του AIPAC.

To κρυφό σχέδιο χειραγώγησης μέσω social media του TIP έχει επικεφαλής έναν ακροδεξιό: τον Gary Rosen. Ο Rosen για χρόνια είχε λογαριασμό στο twitter, με «όνομα» @ArikSharon, προς τιμήν του ισραηλινού πρωθ. που οργάνωσε την εισβολή στον λίβανο το 1982 και είναι ο πολιτικά υπεύθυνος για την σφαγή στα προσφυγικά στρατόπεδα των παλαιστινίων Sabra και Shatila. O Rosen έχει δουλέψει σα στέλεχος της διαφημιστικής Saatchi&Saatchi, και συνεχίζει να χρησιμοποιεί τον ακροδεξιό λογαριασμό του – ενόσω, σαν «υπεύθυνος» της προβοκατόρικης εκστρατείας του TIP ασχολείται με το πως θα κάνει φιλο-ισραηλινό το «αριστερό κοινό». Δεν φαίνεται να αναγνωρίζει δυσκολίες, τουλάχιστον απ’ την σκοπιά του διαφημιστή.

Ένα απ’ τα εργαλεία της προβοκατόρικης δουλειάς είναι η δημιουργία «στημένων» λογαριασμών στο facebook – το «Cup of Jane» είναι ένα τέτοιο. «Γενικού περιεχομένου» μεν, αλλά με «διαφημίσεις» του ισραηλινού καθεστώτος. Οι «στημένοι» λογαριασμοί προικίζονται με μια αρχική μάζα στημένων followers, σαν δόλωμα για να τραβηχτούν οι περισσότεροι επόμενοι, που είναι ο στόχος. Το «Cup of Jane» έχει 1 μύριο followers.

Εννοείται πως αυτοί οι «στημένοι» μαγνήτες λογαριασμοί δεν κάνουν καμία αναφορά στη σχέση τους με το ισραηλινό κράτος… Ο πρακτοράκος στο video εξηγεί το γιατί. Στο «about» του «Cup of Jane» προστέθηκε μια χωρίς καμία διευκρίνιση αναφορά σε κάποιο TIP αγνώστων λοιπών στοιχείων, αλλά αυτό έγινε αφού τα στελέχη του The Israel Project έμαθαν την ύπαρξη του ντοκυμαντέρ του al Jazeera…

Αυτά τα λίγα, λοιπόν, για το αμέρικα. Ενδιαφέροντα, αδιάφορα, ό,τι… Νομίζετε, όμως, ότι δεν γίνονται εδώ; Νομίζετε ότι δεν έχετε πέσει πάνω σε ανάλογα ιντερνετικά (και όχι μόνο…) κόλπα;

(φωτογραφία: Δείγμα προβοκάτσιας: στις 29 Οκρώβρη του 2016 το undercover και καλά ξεκάρφωτο «Cup of Jane» έκανε αυτήν την ανάρτηση. Προφανώς το χρώμα είναι photoshopιά, αλλά το μήνυμα είναι το πόσο φεμινιστικό – ακόμα και queer, με διάφορες άλλες αφορμές – είναι το ισραηλινό φασιστικό, απαρτχάιντ καθεστώς… Roze-bombing υπέρ του πιο ιερού κράτους στην ιστορία του σύμπαντος…

Μόνο που δεν είναι τόσο γραφικό όπως, ίσως, νομίζετε…)

Οι ύαινες (του εθνικού γεωπολιτικού προσοδισμού)

Δευτέρα 17 Σεπτέμβρη. Τα λένε μόνοι τους. Επειδή νοιώθουν την άνεση – να φοβηθούν τι;

Αλέξης Παπαχελάς («η πτώση ενός τοτέμ»): … Τα λόγια εντυπωσιάζουν, όπως π.χ. οι δηλώσεις του αμερικανού ΓΕΕΘΑ ο οποίος μίλησε για την καλύτερη στιγμή στις σχέσεις των δύο χωρών. Και όλα αυτά δεν συμβαίνουν σε μια ήρεμη περίοδο στο παγκόσμιο σκηνικό, αλλά σε μια στιγμή ψυχροπολεμικής έντασης…

… Τι περιμένει όμως η κοινή γνώμη από την πρωτόγνωση άνθηση των ελληνοαμερικανικών σχέσεων;… Η ελλάδα, μαζί με τους ελληνοαμερικανούς και τους ισχυρούς συμμάχους που έχει πλέον αποκτήσει λόγω της σχέσης με το ισραήλ, πρέπει να πιέζει συστηματικά και δυναμικά για συγκεκριμένα ανταλλάγματα. Είναι προφανές ότι η Αθήνα έριξε μια «ζαριά». Κάποια στιγμή πρέπει να κάνει «ταμείο»…

Άγγελος Συρίγος («αμερικανικός έρως»): … Συμπερασματικά, δεν αρκεί να μετατραπούμε σε χώρα απλής εγκαταστάσεως αμερικανικών στρατιωτικών βάσεων. Έχουμε ξαναβιώσει αυτή την κατάσταση και δεν μας άρεσε. Θέλουμε σαφή ανταλλάγματα που συνήθως αποκαλούνται στήριξη και στρατηγική σχέση. Αυτό αφορά σε Ανατολική Μεσόγειο και Βαλκάνια…

Θέλουμε να φάμε ω αμερικάνοι!!! Θέλουμε ζεστό αίμα και σάρκα!

(Οι ύαινες είναι σαρκοφάγα μικρού μεγέθους, που κυνηγούν σε αγέλες. Τρέφονται όμως – κι αυτό τις διαφοροποιεί γενικά απ’ τα σαρκοφάγα – και με πτώματα: τα αποφάγια απ’ το κυνήγι άλλων, μεγαλύτερων ζώων. Γι αυτό και τα πλευρίζουν περιμένοντας κάτι να περισσέψει και γι’ αυτές…)

(φωτογραφίες: Pet δεν τα λες….)

Απ’ την Μόσχα με αγάπη 2

Σάββατο 15 Σεπτέμβρη. Ιστορικά η περίπτωση της νότιας κύπρου είναι ιδανικό παράδειγμα μελέτης του γεωπολιτικού προσοδισμού. Παρότι ποτέ οι ελληνοκύπριοι καθεστωτικοί και οι λακέδες τους (συμπεριλαμβανομένων των παντοδύναμων και πάμλουτων παπάδων) δεν έθιξαν στο ελάχιστο τα συμφέροντα του Λονδίνου, σε ότι αφορούσε την περίοδο του 3ου παγκόσμιου («ψυχρού») πολέμου και την αντιπαράθεση Ουάσιγκτον – Μόσχας η Λευκωσία φρόντισε να ισορροπεί στον αρμό των δύο μπλοκ. Μπαίνοντας στην κατηγορία «αδέσμευτα» κράτη…

Απ’ τα ‘90s και μετά δεν υπήρχε θέμα: οι περιβόητοι ρώσοι «ολιγάρχες» (αλλά επίσης ο αδελφός Μιλόσεβιτς, επώνυμοι σερβοφασίστες αλλά και διάφοροι ταχύτατα ανερχόμενοι μαφιόζοι απ’ το πρώην ανατολικό μπλοκ) βρήκαν στη νότια κύπρο την offshore υποδομή που ονειρεύονταν: τράπεζες, δικηγόρους, πολιτικούς, παπάδες, κλπ, όλα στη διάθεσή τους, με το αζημίωτο. (Μερικοί απ’ αυτούς τους δεξιοτέχνες / «μπροστινούς» στο ξέπλυμα δικηγόρους ευτύχησαν να γίνουν και πρόεδροι της νότιας κύπρου…) Αυτό θεωρήθηκε «σύσφιξη των σχέσεων» – αν και θα μπορούσε να μην είναι εντελώς ακριβές, απ’ την στιγμή που οι ρωσικές υπηρεσίες, υπό τον Πούτιν, πήραν τον έλεγχο στη Μόσχα.

Σε κάθε περίπτωση ο άξονας Αθήνα – Λευκωσία – Τελ Αβίβ, σαν το ανατολικομεσογειακό τμήμα του άξονα Ουάσιγκτον – Ριάντ είναι μια επιλογή ιμπεριαλιστική αλλά και τυχοδιωκτική· που προφανώς αλλάζει τα δεδομένα στις σχέσεις Λευκωσίας – Μόσχας. Το ελληνοκυπριακό φασισταριό περιμένει με μεγάλη χαρά να άρει η Ουάσιγκτον την απαγόρευση πώλησης όπλων στη νότια κύπρο (κρατάει απ’ το 1974…), σαν ένα ακόμα βήμα συμμαχικής εύνοιας (και εμπορικών κερδών για την αμερικανική πολεμική βιομηχανία). Θα γεμίσει πύραυλους τότε η νότια κύπρος, και θα γίνει ακόμα μεγαλύτερη ομορφιά… Απ’ την άλλη μεριά η συμμαχία Μόσχας – Άγκυρας (και στο βάθος Πεκίνου) δεν είναι ούτε συγκυριακή ούτε περιορισμένη μόνο στο συριακό έδαφος. Η ανατολική Μεσόγειος είναι στον πάγκο.

Τη μέρα, λοιπόν, που ο τενεκεδένιος εξοχότατος το έπαιζε «no problem» στη Σαλονίκη, δημοσιευόταν στη δεξιά νοτιοκυπριακή εφημερίδα «φιλελεύθερος» συνέντευξη του προέδρου του δεξιού κόμματος «δημοκρατικός συναγερμός» (το κόμμα του νυν προέδρου Αναστασιάδη) Αβέρωφ Νεοφύτου. Ο εν λόγω είπε φωναχτά πως η Μόσχα, αφου συμμαχεί με την τουρκία, θα πάψει να ασχολείται με το κυπριακό (με τρόπο βολικό για τους ελληνοκύπριους). Η απάντηση της ρωσικής πρεσβείας στη Λευκωσία ήρθε την Δευτέρα το βράδυ. Τέλειωνε με την εξής φράση:

… Είναι προφανές ότι κάποιοι φίλοι στην Κυπριακή Δημοκρατία θέλουν να διασαλεύσουν την καλή σχέση ρωσίας – κύπρου για να απομακρύνουν τη ρωσία απ’ την περιοχή της ανατολικής Μεσογείου…

Ναι, ακριβώς: είναι «προφανές». Πιο πολύ δεν γίνεται! Όσο προφανές είναι ότι πολύ περισσότερο από έξτρα βάσεις στο ελλαδιστάν η Ουάσιγκτον θα ενδιαφερόταν για «εξυπηρετήσεις» στη νότια κύπρο· γι’ αυτές θα έδινε και κάτι παραπάνω… Όσο προφανές είναι ότι η Μόσχα ενδιαφέρεται να πιάσει επιπλέον «πόστο» (στρατιωτικό) απέναντι απ’ την κύπρο, στο λίβανο.

(φωτογραφία: Ο νοτιοκυπριακός δεξιός «φιλελεύθερος» το περασμένο καλοκαίρι αποκάλυψε τα δηλητηριώδη συμπεράσματα μιας «έρευνας» για την ανθελληνική – δηλαδή αντι-αμερικανική και αντι-ισραηλινή – πορεία του χρυσοπράσινου φύλλου ριγμένου στο πέλαγο. “Έφτιαχνε κλίμα” σα να λέμε… Κανονισμένα, εννοείται…)

Ο νεοφασισμός στις δόξες του

Παρασκευή 14 Σεπτέμβρη. Το να κατηγορεί κανείς το ισραηλινό κράτος ότι είναι ρατσιστικό είναι αντι-σημιτισμός (!!). Αυτό είναι το δόγμα που προσπαθεί να επιβάλει το ισραηλινό καθεστώς σε συνεργασία με τους ακροδεξιούς πρωτοκοσμικούς συνεργάτες του, κατά κύριο λόγο στις ηπα και στην αγγλία. Τα «ιερά κράτη», τα «κράτη υπεράνω κριτικής» για τον ιμπεριαλισμό, τον μιλιταρισμό και τον ρατσισμό τους, ενώνουν τις δυνάμεις τους στον 21ο αιώνα.

Η επιβολή αυτού του δόγματος τόσο στην αγγλία όσο και στις ηπα έχει ορισμένες επιτυχίες, κυρίως εκεί που υπάρχουν διοικήσεις, εξουσίες, με ακροδεξιά στελέχωση και προσανατολισμό. Η βασική μέθοδος είναι το λόμπινγκ, για τη νομοθέτηση του δόγματος, έτσι ώστε όσοι κάνουν κριτική στο ισραήλ να διώκονται επίσημα με βάση τις υπάρχουσες νομοθεσίες για «εγκλήματα σκέψης», «διασπορά μίσους», κλπ. Όπου δεν έχει γίνει τέτοια νομοθέτηση, οι υποστηρικτές του δόγματος χρησιμοποιούν άλλες μεθόδους: προβοκάτσιες, ψευδολογία, παραπληροφόρηση, κλπ. Όλα αυτά με πλούσια χρηματοδότηση…

Εννοείται πως αυτό το δόγμα έχει προκαλέσει ακόμα μεγαλύτερες αντιδράσεις εναντίον τόσο του ρατσιστικού, απαρτχάιντ Τελ Αβίβ όσο και κατά των υποστηρικών του στον πρώτο κόσμο. Ωστόσο, όπως συμβαίνει με κάθε φασιστικό ρεύμα, το ισραηλινό κράτος δεν πολυνοιάζεται γι’ αυτές τις αντιδράσεις όταν κατοχυρώνει νομοθετικά την ευχέρεια να μπορεί να τις καταστείλει.

Είναι, λοιπόν, το ισραηλινό κράτος ρατσιστικό; Την άποψή μας την ξέρετε και θα συνεχίσετε να την μαθαίνετε τεκμηριωμένα. Όμως τώρα θα δώσουμε τον λόγο σ’ έναν ισραηλινό ιστορικό. Τον Ilan Pappe.

O Pappe (64 χρονών σήμερα), γεννημένος και μεγαλωμένος στη Haifa, ιστορικός και καθηγητής στο πανεπιστήμιο της γενέτειράς του μέχρι το 2008, ανήκει σε μια μικρή ομάδα ισραηλινών ιστορικών που ονομάστηκαν Νέοι Ιστορικοί. Αυτοί μελέτησαν έναν όγκο αγγλικών και ισραηλινών εγγράφων που ήταν απόρρητα ως την δεκαετία του 1980 αλλά ύστερα αποχαρακτηρίστηκαν (με βάση σχετικούς νόμους) – επίσημα κρατικά έγγραφα σχετικά με την δημιουργία του ισραηλινού κράτους. Μέσα απ’ αυτά τα ντοκουμέντα ο Pappe (και ως ένα βαθμό και οι υπόλοιποι) τόλμησαν να αμφισβητήσουν τεκμηριωμένα την επίσημη κρατική εθνικιστική ιδεολογία του Τελ Αβίβ και όλα τα ψέμματα και τις διαστρεβλώσεις που παράγει. Με βάση αυτά τα έγγραφα ο Ilan Pappe απέδειξε, για παράδειγμα, ότι το 1947, και προκειμένου να δημιουργηθεί το ισραηλινό κράτος, έγινε οργανωμένη / σχεδιασμένη απ’ τα πριν εθνοκάθαρση, σε βάρος 700.000 παλαιστινίων αυτοχθόνων… Έγινε έτσι αντι-εθνικιστής, και υποστηρικτής της λύσης του ενός ενιαίου δι-εθνικού κράτους, κοινού για εβραίους και άραβες…

Με τέτοιες καλά θεμελιωμένες απόψεις δεν μπορούσε να σταθεί στο ισραηλινό καθεστώς… Άρχισε να δέχεται απειλές δολοφονίας, μια εφημερίδα κυκλοφόρησε με την φωτογραφία του μέσα σ’ ένα στόχαστρο, ενώ το ισραηλινό κοινοβούλιο καταδίκασε τις απόψεις του (η “μόνη δημοκρατία στη μέση Ανατολή”, ε;). Μετά απ’ αυτά ο Pappe αναγκάστηκε να φύγει (το 2008) και έκτοτε ζει στην αγγλία, όπου δουλεύει σαν καθηγητής πανεπιστημίου.

Ιδού, λοιπόν, τι λέει ο Ilan Pappe (στα τέλη Μάρτη του 2017) στο διάρκειας 14 περίπου λεπτών βίντεο απ’ το αμερικανικό real news. (Σιγά σιγά ή γρήγορα θα απαγορευτούν κι αυτά. Οπότε όσο προλαβαίνουμε.)

Ελπίζουμε ότι τα αγγλικά σας θα σας επιτρέψουν να παρακολουθήσετε.

 

Απαγόρευση και overdose

Παρασκευή 14 Σεπτέμβρη. Η εντυπωσιακή επιστροφή της βίαιης λογοκρισίας (αυτό επιχειρεί το απαρτχάιντ ισραηλινό καθεστώς αλλά και το κυβερνοφασισταριό διεθνώς), αυτού του παλιού, «μοντέρνου» τρόπου ελέγχου των σκέψεων και των συνειδήσεων, ασφαλώς θα εντυπωσίαζε όσους (και δεν είναι ούτε λίγοι ούτε ασήμαντοι) είχαν εκτιμήσει ότι τα καπιταλιστικά καθεστώτα βρήκαν άλλους τρόπους, «μεταμοντέρνους», για να κάνουν την δουλειά τους, μετά την δεκαετία του 1970. Η ισραηλινή περίπτωση ωστόσο, ειδωμένη σαν αυτό που είναι, δηλαδή σαν η πρωτοκοσμική κυριαρχία σε φάση κρίσης / αναδιάρθρωσης, είναι διδακτική: δεν πρόκειται για απλή «επιτροφή στα παλιά». Αλλά για ένα συνδυασμό παλιών («μοντέρνων») και μεταγενέστερων («μεταμοντέρνων») τακτικών.

Η σκέτη απαγόρευση, η κλασσική λογοκρισία, ήταν αποτελεσματική στο βαθμό που υπήρχε μονοδιάστατος έλεγχος των «πληροφοριών». Έχανε την αποτελεσματικότητά της όμως όταν υπήρχαν εναλλακτικές δυνατότητες αντι-πληροφόρησης· συνήθως «εκτός νόμου», με όλους τους κινδύνους που σήμαινε κάτι τέτοιο.

Γι’ αυτό ακριβώς η κλασσική λογοκρισία δεν επανέρχεται πια μόνη της. Η βίαιη απαγόρευση απόψεων που μπορεί να απειλούν την όποια «αλήθεια» ή/και «ευστάθεια» των σύγχρονων καπιταλιστικών καθεστώτων εμφανίζεται μαζί με την εντατικοποίηση της παραπληροφόρησης, της οργανωμένης διασποράς φημών και ψεμμάτων· αυτό που έχει χαρακτηριστεί βομβαρδισμός. Για παράδειγμα οι «θεωρίες συνωμοσίας» που 99 φορές στις 100 δεν είναι καθόλου «αυθόρμητες» αλλά δουλειά συγκεκριμένων μηχανισμών (που ωστόσο δεν φαίνονται) ανήκουν στη δεύτερη μεθοδολογία χειραγώγησης.

Το σχέδιο ελέγχου για τον 21ο αιώνα δεν είναι σκέτη η απαγόρευση. Αλλά η συμπλήρωσή της με έναν εντατικό σχετικισμό (μέσω ψευδολογιών) ώστε να υπερκαλυφθεί , να βραχυκυκλωθεί η πιθανότητα να υπάρχουν ακόμα ζωντανές (έστω και υπόγειες) δυνατότητες αυθεντικής αντιπληροφόρησης, εδώ ή εκεί. Κι αυτή είναι η περίπτωση της χρήσης του όρου «αντισημιτισμός» απ’ το ισραηλινό καθεστώς και τους συμμάχους του, εναντίον όσων τους κάνουν θεωρητική και πρακτική κριτική για τα εγκλήματά τους. Πολύ περισσότερο απ’ το να «πείσει», η σχεδιασμένα παρανοϊκή εκστρατεία αυτού του είδους επιδιώκει να σχετικοποιήσει το τι είναι τι, απονευρώνοντας έτσι («ξενερώνοντας» στην αργκώ) οποιονδήποτε αντιπαλεύει την κρατική / καπιταλιστική βία. Στην παλαιστίνη ή οπουδήποτε αλλού.

Έχει γι’ αυτό σημασία να προσέξετε αυτά που λέει ο Pappe για το θέμα «μετανάστες» και μάλιστα «μουσουλμάνοι μετανάστες»…

Έτσι, για το γούστο του πράγματος

Παρασκευή 14 Σεπτέμβρη. Μιας και δεν έχει θεωρηθεί (ακόμα) «έγκλημα σκέψης» το να υποδεικνύει κανείς την ιστορία των ιμπεριαλισμών εκτός του ισραηλινού, να δυο φωτογραφίες με δύο αμερικάνους υπ.εξ. Πάνω ο θρυλικός Kissinger, κάτω ο λιγότερο θρυλικός Pompeo.

Ποιός είναι ο άλλος στην πάνω φωτογραφία; Ο χασάπης της χιλής Augusto Pinochet, που έγινε ξαφνικά διάσημος στα μέρη μας. Προφανώς οι ροζ τον μισούν, και έχουν δίκιο.

Ο άλλος κάτω είναι αναγνωρίσιμος. Είναι φίλος των ροζ, σύμμαχος καλός. Προφανώς τον αγαπούν ή έστω τον ανέχονται, γιατί αυτό επιβάλλουν τα ελληνικά εθνικά συμφέροντα.

(Ιμπεριαλιστικά ελληνικά εθνικά συμφέροντα; Μα τι λέτε; Χέζουν οι αρκούδες στο δάσος;)

Εξ οικείων τα βέλη

Τρίτη 11 Σεπτέμβρη. Ωστόσο «δεν κάθονται όλα» στους συμμάχους της Αθήνας – όπως, άλλωστε, ούτε στην ίδια… Ο Richard Clark, αμερικάνος γερουσιαστής απ’ την Βιρτζίνια, ρεπουμπλικάνος μάλιστα, που φαίνεται απ’ τις επισκέψεις του στη Δαμασκό ότι είναι «φίλος του Άσαντ», βγήκε και είπε χτες, συνεντευξιαζόμενος στην Washington Post, ότι:

«… Η αγγλική M16 ετοίμαζε μια fake χημική επίθεση στο Idlib, όχι κανονική, αλλά μια κατά την οποία όντως θα μετακινούνταν άνθρωποι από μια περιοχή, και είχε εκπαιδεύσει αυτούς τους ανθρώπους να παριστάνουν τα θύματα χημικής επίθεσης…. Το σχέδιο προέβλεπε να χρησιμοποιηθούν τα ‘άσπρα κράνη’ που μόνιμα εμπλέκονται σε τέτοιες βρώμικες ιστορίες, για να προβάλλουν την επίθεση…»

Δεν τα λέει η ρωσική fsb αυτά, ούτε ο ρωσικός στρατός. Τα λέει ένας αμερικάνος ρεπουμπλικάνος γερουσιαστής. Μπορείς να τον πεις «πράκτορα»; Μπορείς – αλλά έτσι μεγαλώνεις το πρόβλημα…

Αυτός ο Clark δίνει βέβαια τους άγγλους, όχι τις αμερικανικές μυστικές υπηρεσίες. Η καταγγελία του κατά συνέπεια μαζεύει πολλά “like” απ’ την Μόσχα, που θα έχει ένα επιπλέον επιχείρημα να φωνάζει ότι και η περιβόητη «δηλητηρίαση των Skripal» δουλειά των ίδιων (αγγλικών) υπηρεσιών ήταν.

Απ’ την άλλη όμως δεν δημιουργείται, έτσι, μια κάποια «κρίση εμπιστοσύνης» στις γραμμές των πιστών συμμάχων, όπως είναι οι έλληνες; Όχι επειδή το Λονδίνο και η Ουάσιγκτον κάνουν προβοκάτσιες – αλλοίμονο, αυτή είναι η δουλειά κάθε κράτους που σέβεται τον εαυτό του. Όμως ούτε μια σφικτή «εθνική ενότητα» βρε αδερφέ, τέτοια που να εμποδίζει τις διαρροές και τα from inside «καρφώματα»; Ούτε μια απαγόρευση για λόγους εθνικής ασφάλειας; Που πάμε έτσι;

Ώρα είναι τώρα να παραδειγματιστούν κι εδώ τίποτα αλαφροΐσκιωτοι, και να βγει κανάς βουλευτής του συ.ριζ.α. με αποκαλύψεις για τα εθνικά κομπρεμί με το Τελ Αβίβ – (λέμε, για παράδειγμα…)

Ένας καλός γείτονας…

Πέμπτη 6 Σεπτέμβρη. Δημοσιοποιήθηκε προχτές απ’ την ισραηλινή καθεστωτική εφημερίδα Jerusalem Post· και εξαφανίστηκε μετά από λίγες ώρες, για «λόγους εθνικής ασφάλειας»… Το μιλιταριστικό, απαρτχάιντ καθεστώς του Τελ Αβίβ παραδέχεται ότι χρηματοδοτούσε και εξόπλιζε αντικαθεστωτικούς ένοπλους στο συριακό πεδίο μάχης. Αυτούς τους «τζιχαντιστές», τους «τρομοκράτες», τους «πρωτόγονους» – τους εκλεκτούς του Ριάντ.

Σύμφωνα με το σύντομο δημοσίευμα, μέσω της «επιχείρησης καλός γείτονας» ο ισραηλινός στρατός έδωσε απ’ το 2016 σε εφτά τουλάχιστον διαφορετικές ομάδες «τζιχαντιστών» 1.524 τόνους τροφίμων, 250 τόνους ρούχων και στολών, 947.520 λίτρα καυσίμων, 21 γεννήτριες, 30.000 παλέτες ιατρικού εξοπλισμού και φαρμάκων. Αλλά και χρήματα. Και όπλα. Και πυρομαχικά. Το δημοσίευμα δεν έχει νούμερα γι’ αυτά. Αλλά μνημόνευε την σχετική παραδοχή του ισραηλινού επιτελείου. Αν προσθέσει κανείς και τις πάνω από 200 (πυραυλικές κατά κύριο λόγο) επιθέσεις που το ίδιο επιτελείο ανακοίνωσε ότι έχει κάνει τον τελευταίο 1,5 χρόνο – όχι κατά των «τζιχαντιστών», αλλά κατά του συριακού στρατού και των συμμάχων του… – έχει ένα καλό πανόραμα του ισραηλινού ιμπεριαλισμού.

Από την άποψη του κρατικού / καπιταλιστικού ρεαλισμού δεν υπάρχει κανένα ζήτημα! Το ισραηλινό κράτος είναι ένα κανονικό ιμπεριαλιστικό κράτος, με τους εργολάβους του, τους proxies του… Κανονικότατα. Το ζήτημα δημιουργείται στην ιδεολογία / ρητορική που θέλει να πουλάει το Τελ Αβίβ, όχι μόνο στο εσωτερικό του αλλά (κυρίως) εκτός συνόρων, στην προσπάθειά του να προβοκάρει και να καταστείλει την εναντίον του πρακτική, κινηματική κριτική. Το ζήτημα είναι τα θεωρήματα περί «ειρηνικού κράτους», που «είναι μόνιμα αμυνόμενο», καθώς «απειλείται απ’ τον μουσουλμανικό πρωτογονισμό που το κυκλώνει»… Το ζήτημα είναι τα θεωρήματα περί “σεξιστών και τρομοκρατών παλαιστινίων”… Μ’ αυτόν ακριβώς τον πρωτογονισμό στην μόνη καθαρή και επίσημη εκδήλωσή του, τον ουαχαβιτισμό, συμμαχεί! Αυτόν ενισχύει με κάθε τρόπο!

Και, φυσικά, δεν το κάνει για λόγους άμυνας, ούτε μέσα ούτε έξω από εισαγωγικά. Ούτε ο συριακός στρατός ούτε οι σύμμαχοί του επιτέθηκαν στο ισραήλ… Αντίθετα το Τελ Αβίβ επιτίθεται, απρόκλητα. Ωμότητα; Ασφαλώς, Καμμία σχέση με την «αθωώτητα» πάντως!!!

Κανονικά οι ανά τον κόσμο πρόθυμοι υπερασπιστές του ισραηλινού μιλιταρισμού / ρατσισμού / ιμπεριαλισμού θα έπρεπε να έχουν ανοίξει βαθιές τρύπες στο χώμα για να κρυφτούν. Δεν θα το κάνουν – θα συνεχίσουν την θρασύδειλη δουλειά τους, με τις πλάτες διάφορων υπηρεσιών.

Ποια «προκοπή» περιμένουν άραγε; (Εεεε, όλο και κάτι βρίσκεται για τους υπηρέτες – δεν ξέρετε;)