Tag: ισραήλ

Ελληνικός ιμπεριαλισμός

Τετάρτη 29 Γενάρη. Η αμερικανική νομιμοποίηση του ισραηλινού ρατσιστικού απαρτχάιντ δεν είναι κεραυνός εν αιθρία. Έχει ξεκινήσει σε δόσεις (πρώτα έγινε η «παραχώρηση» της Ιερουσαλήμ / al Quds στον ισραηλινό φασισμό, όχι μόνο για να την έχει για πρωτεύουσα αλλά επιπλεόν επειδή έτσι – κατά τας γραφάς – έρχεται κοντύτερα η «δευτέρα παρουσία»… Μετά έγινε η «παραχώρηση» των κατεχόμενων συριακών υψωμάτων του Golan…)

Ένα απ’ τα βασικά στοιχεία αυτής της εμπόλεμης αμερικανικής γενναιοδωρίας προς το Τελ Αβίβ είναι το ότι είναι τυπικά και ουσιαστικά παράνομη – με βάση αυτό που ονομάζεται “διεθνές δίκαιο”. Ο πιο ταιριαστός στην ασταμάτητη μηχανή τρόπος να εκτιμηθεί αυτή η “παρανομία” είναι ότι δεν υπάρχει εδώ και καιρό κανένα “διεθνές δίκαιο”, και ότι οι ενδοκαπιταλιστικοί συσχετισμοί ξεγυμνώνονται διαρκώς έχοντας φτάσει ελάχιστα πριν το στριπτίζ της ωμής, καθαρής βίας. Άλλωστε (μπορεί να έχετε βαρεθεί να το διαβάζετε εδώ), μιλάμε εδώ και χρόνια για εξελισσόμενο 4ο παγκόσμιο πόλεμο.

Αν δεν υπάρχει “διεθνές δίκαιο” δεν υπάρχει και “παρανομία”… Αλλά ο ελληνικός ιμπεριαλισμός, οι εκπρόσωποί του, συνεχίζουν να παραμιλούν δήθεν στο όνομα αυτού του “διεθνούς δικαίου” – στη σύγκρουσή τους με την Άγκυρα. Αν η περιθωριακή ασταμάτητη μηχανή κάνει λάθος εκτίμηση, κι αν αυτό το πράγμα που λέγεται “διεθνές δίκαιο” υπάρχει (οπότε, κατ’ αρχήν, το ελλαδιστάν έχει μια βάση να το επικαλείται), τότε θα πρέπει σήμερα το πρωί οι εκπρόσωποι αυτού του κράτους, του ελληνικού, να βγουν και να καταγγείλουν όσο πιο αποφασιστικά και κατηγορηματικά γίνεται τους συμμάχους τους (Ουάσιγκτον και Τελ Αβίβ) για την εγκληματικότητα του “ειρηνευτικού σχεδίου” τους στην κατεχόμενη Παλαιστίνη.

Δεν θα το κάνουν, το ξέρετε. Συνεπώς Α) αναγνωρίζουν και συμφωνούν σιωπηλά ίσως αλλά καθαρά ότι δεν υπάρχει “διεθνές δίκαιο”, και πως οι σύμμαχοί τους θα αρπάξουν ό,τι μπορούν δια της βίας. Και Β) ότι δεν μπορούν και δεν πρόκειται να έχουν κανένα σύμμαχο με όρους “δικαίου”, παρά μόνο με όρους βίας, δύναμης, ισχύος.

Εν τω μεταξύ ο “αιώνιος εχθρός” δεν είναι υποχρεωμένος να αντιλαμβάνεται διαφορετικά την πραγματικότητα· και επιπλέον διαθέτει αρκετή (στρατιωτική) ισχύ ώστε να κινείται μαζί της. Αν οι σύμμαχοι του ελληνικού ιμπεριαλισμού “καλά κάνουν” που αρπάζουν δια της βίας ό,τι μπορούν (και για όσο καιρό μπορούν) – κι αυτή είναι η πραγματική άποψη του ιμπεριαλιστικού ελλαδιστάν – τότε νομιμοποιούνται και οι αντίπαλοί του να κάνουν ακριβώς το ίδιο. Αν το «deal του αιώνα» είναι νόμιμο για την Αθήνα (και είναι…) τότε η οριοθέτηση των αοζ Άγκυρας – Tripoli είναι εκατό φορές πιο νόμιμη! Κι αν ο ελληνικός ιμπεριαλισμός συνεχίζει να πιστεύει (ή να φαντασιώνεται) ότι δικαιούται πολύ περισσότερα, τότε έναν μόνο τρόπο έχει να δοκιμάζει την «τύχη» του· κι αυτός, με βάση τους συμμάχους του και τις πρακτικές του, αποκλείεται να είναι το «διεθνές δίκαιο».

Οι μαφιόζοι, ακόμα κι αν είναι μικρομεσαίοι που ονειρεύονται να γίνουν «μεγάλοι», δεν δικαιούνται τίποτα διαφορετικό από σφαίρες. Τέτοιες ρίχνουν, τέτοιες μαζεύουν.

Υποθέτουμε ότι δεν σας αρέσει να είστε το κρέας της ιστορίας…

Σήμερα, αύριο… μέχρι τη νίκη: η παγκόσμια Παλαιστίνη

Τρίτη 28 Γενάρη. Αν οι «διαρροές» και οι «πληροφορίες» επιβεβαιωθούν (το πιθανότερο…), σήμερα αργά το απόγευμα το ψόφιο κουνάβι, εν μέσω των δύο ισραηλινών δολοφόνων που θα κοντραριστούν στις 2 Μάρτη για το ποιος είναι ο καταλληλότερος φασίστας για πρωθυπουργός, ανάμεσα στον Netanyahu και τον (πρώην) στρατηγό Gantz δηλαδή, θα ανακοινώσει την επισημοποίηση του ισραηλινού απαρτχάιντ (και το τέλος των ψευδαισθήσεων για εκείνους που από ανάγκη ή από αφέλεια συνέχιζαν να έχουν τέτοιες, περί «δύο κρατών»…)

Πρόκειται για το «deal του αιώνα» – μια πολιτική βόμβα μεγατόνων στη μέση Ανατολή και πολύ μακρύτερα. Κατά το ψόφιο κουνάβι και οι δύο, και ο Netanyahu και ο Gantz, γουστάρουν πολύ αυτά που έχουν ακούσει ήδη· και θα ανακοινωθουν επίσημα σήμερα. (Ξέρουμε κάτι τσατσορούφιανους στο ελλαδιστάν που επίσης γουστάρουν πολύ). Σύμφωνα με τις πληροφορίες ενός ισραηλινού καναλιού, η «θεάρεστη» απόφαση του ψοφιοκουναβιστάν περιλαμβάνει τα εξής:

Α) Το ισραηλινό κράτος αποκτάει την πλήρη κυριότητα σε όλους τους εποικιστικούς οικισμούς που έχει φτιάξει στη Δυτική Όχθη, πάνω από 100 στον αριθμό, απ’ τους οποίους όλοι εκτός από 15 θα έχουν εδαφική συνέχεια με την τωρινή ισραηλινή επικράτεια.

Β) Το ισραηλινό κράτος αποκτάει την πλήρη κυριότητα της Ιερουσαλήμ, συμπεριλαμβανομένης της παλιάς πόλης. Το μόνο που επιτρέπεται στους παλαιστίνιους σ’ αυτήν την πόλη είναι κάποια «συμβολική αντιπροσώπευση».

Γ) Αν το Τελ Αβίβ δεχτεί το σχέδιο και οι παλαιστίνιοι το απορρίψουν, το ισραηλινό κράτος θα έχει την αμερικανική υποστηρίξη για να αρχίσει την προσάρτηση των εποικιστικών οικισμών και των εδαφών μονομερώς.

Δ) Οι παλαιστίνιοι μπορεί να φτιάξουν κράτος [σε ότι απομείνει…] αλλά μόνο αν η Γάζα αποστρατιωτικοποιηθεί, η Hamas παραδόσει τα όπλα της, και οι παλαιστίνιοι αναγνωρίσουν το ισραήλ σαν εβραϊκό κράτος με την Ιερουσαλήμ σαν πρωτεύουσά του.

Ε) Δεν θα υπάρχει κανένας ρόλος για τους παλαιστίνιους στον έλεγχο των συνόρων.

ΣΤ) Το ισραήλ θα έχει τον πλήρη έλεγχο της κοιλάδας του Ιορδάνη.

Ζ) Το ισραήλ θα έχει τον έλεγχο όλων των «ανοικτών» περιοχών στην περιοχή C της δυτικής Όχθης. Αυτό είναι το 30% της έκτασης.

Η) Οι παλαιστίνιοι θα αποδεχτούν όλες τις απαιτήσεις ασφαλείας που θέτει (και θα θέτει) το Τελ Αβίβ.

Ίσως υπάρχει και ένα κεφάλαιο για την εξαγορά των παλαιστινίων: μερικά δισεκατομμύρια “επενδύσεων” απ’ τον τοξικό, για να ολοκληρωθεί η υποδούλωσή τους με την εργασιακή εκμετάλλευσή τους. Ίσως να υπάρχουν τελικά κάποιες διαφοροποιήσεις, ασήμαντες και δευτερεύουσες, σε σχέση με τα πιο πάνω.

Όπως και νάχει, δεν υπήρχε αμφιβολία ούτε περιθώριο για αμφιβολία: το ψόφιο κουνάβι, ο βασιλογαμπρός και όποιος άλλος ασχολήθηκε με το “deal του αιώνα”, θα είχαν ιδέες και προτάσεις που ούτε στα καλύτερα όνειρά του δεν θα μπορούσε να σκεφτεί και ο πιο τελειωμένος ισραηλινός φασίστας· πολιτικός ή ψηφοφόρος. Το timing της ανακοίνωσης έχει – κατά την γνώμη της ασταμάτητης μηχανής – μικρότερη σχέση με τις επερχόμενες εκλογές στο Τελ Αβίβ, και περισσότερο με την ισχυροποίηση της «γραμμής Pence»· με το ψόφιο κουνάβι ίσως (ή ίσως και όχι…) σαν φερετζέ.

Η παγκόσμια Παλαιστίνη 2

Τρίτη 28 Γενάρη. Μπορεί ο οηε να είναι ένας χρεωκοπημένος «διεθνής οργανισμός επίλυσης διαφορών», αλλά ακόμα και χωρίς αυτόν τα κράτη που τον συγκροτούν υπάρχουν. Οι εκατοντάδες αποφάσεις του οηε, απ’ την πρώτη του 1948 που ενέκρινε την κατασκευή το ρατσιστικού πρωτοκοσμικού προγεφυρώματος στη μέση Ανατολή ως την πιο πρόσφατη, πριν λίγες εβδομάδες, δεν έχουν ληφθεί από κάποιον μυστήριο «κύριο οηε», αλλά από εκπροσώπους κρατών.

Συνεπώς το γεγονός ότι το ψοφιοκουναβιστάν παρέα με το απαρτχάιντ καθεστώς του Τελ Αβιβ και τους λιγοστούς συμμάχους τους πετάνε μια βρώμικη πατσαβούρα σ’ αυτές τις εκατοντάδες αποφάσεις, σημαίνει φτύσιμο σε πολλές δεκάδες καπιταλιστικών κρατών του πλανήτη· πρακτικά στην πλειοψηφία τους. Πολύ πολύ περισσότερο, λοιπόν, από μια συμφωνία real estate μεταξύ δύο συνεταίρων, το «deal του αιώνα» κορυφώνει την διεθνοποίηση της κατοχής και του ισραηλινού απαρτχάιντ. Είτε σε επίπεδο κρατών κλπ, είτε – αντίθετα – σε επίπεδο κινημάτων, πολιτικών οργανώσεων, ανταγωνισμού.

Ό,τι κι αν προτείνει το ψόφιο κουνάβι, κι ό,τι κι αν αποδεχτεί με χαρά το φασιστικό εξουσιαστικό δίδυμο Netanyahu – Grantz, θα έχουν πολλούς, πάρα πολλούς αντιπάλους. Και στα δύο επίπεδα. Κι όσο κι αν χτυπιέται το ισραηλινό φασισταριό πως όποιος είναι αντίπαλος του απαρτχάιντ (τώρα πια στην επίσημη εκδοχή του αμερικανικού γαλβανισμού του) είναι αντι-σημίτης, δηλαδή φασίστας, είναι ο άξονας που έχει κηρύξει και εντείνει τον πόλεμο· και άρα θα υποστεί και τις συνέπειες αυτής της επιλογής του.

«Πόλεμο»;… Πρακτικά, και για τον τρόπο που αντιλαμβάνονται τον κόσμο οι φασίστες του 21ου αιώνα, το να κλείσεις εκατομμύρια παλαιστινίων / αράβων σε φυλακές / μπαντουστάν δεν είναι δυσκολότερο (ούτε έχει περισσότερες συνέπειες) απ’ το να πνίγεις πρόσφυγες και μετανάστες στη Μεσόγειο. Υπάρχει, όμως, μια διαφορά: η κατοχή της Παλαιστίνης και το ισραηλινό απαρτχάιντ είναι ήδη διεθνές ζήτημα, εδώ και δεκαετίες. Πράγμα που σημαίνει ότι ο «ηθικός πνιγμός» δεν αφορά μερικές χιλιάδες προσφύγων και μεταναστών· αλλά εκατοντάδες εκατομμύρια ανδρών και γυναικών σε όλο τον πλανήτη.

Απ’ αυτούς μεταμοντέρνοι, δηλαδή κυνικοί σε βαθμό κακουργήματος, είναι η δυτική μειοψηφία. Για την ανατολή, την ανατολή που έρχεται να πάρει την θέση της στο κέντρο του παγκόσμιου καπιταλισμού, οι αντιλήψεις είναι διαφορετικές: αν πατάς κάτω κάποιον τόσο αδύναμο όσο οι παλαιστίνιοι επειδή έχεις πυρηνικά, αυτό εγγράφεται σε άλλους λογαριασμούς, έξω απ’ τις ρατσιστικές πρωτοκοσμικές αυταπάτες.

Η παγκόσμια Παλαιστίνη 3

Τρίτη 28 Γενάρη. Παρότι υπάρχουν εκεί πολλοί ρουφιάνοι (παλαιστίνιοι…) η δυτική Όχθη θα εκραγεί. Αυτό για τον άξονα είναι ασήμαντο πρόβλημα: οι «ταραξίες» («τρομοκράτες») θα δολοφονούνται όπως εκείνοι κι εκείνες στη λωρίδα της Γάζας. Δύο + τέσσερα κράτη (Άγκυρα, Τεχεράνη, Δαμασκός, Βαγδάτη, Βηρυτός, Ντόχα) θα πάρουν θέση υπέρ τους· και δεν θα είναι προοπτικά «στα λόγια».

Όμως υπάρχει και η «κορυφή»: η Μόσχα, το Πεκίνο (ενδεχομένως και το Βερολίνο). Η διεθνής γραμμή των δύο πρώτων είναι η «υπεράσπιση της διεθνούς νομιμότητας» – στο τυπικό μέρος της. Η γραμμή του άξονα είναι η καταστροφή της – και η δια της βίας επιδίωξη μιας άλλης, υπέρ του. Παρότι η Παλαιστίνη είναι ένας ασήμαντος κρίκος στην αλληλουχία των εμπόλεμων πράξεων του 4ου παγκόσμιου· παρότι οι παλαιστίνιοι δεν έχουν πολλά να περιμένουν για την απελευθέρωσή τους από κράτη και ιμπεριαλισμούς· έχει (η Παλαιστίνη) εκείνον τον συμβολικό δυναμισμό που την τοποθετεί στο κέντρο.

Όχι όμως, μόνο, στο κέντρο των διακρατικών αντιθέσεων, όπως βολεύει διάφορους τσατσορούφιανους που συμβουλεύουν εδώ και χρόνια «να μην ανακατευόμαστε μ’ αυτά…» Αλλά και στο κέντρο του εργατικού κοινωνικού ανταγωνισμού. Επειδή είναι αυτός και μόνον αυτός που μπορεί να περιορίσει (ή και να εμποδίσει) τις κρατικές πρωτοβουλίες ή ελιγμούς ή «αναβολές»… Είναι αυτός και μόνον αυτός που μπορεί να δώσει ζωή στις ταξικές, εργατικές αναμετρήσεις του παρόντος και του μέλλοντος ενισχύοντας τες με τον πρακτικό, συγκεκριμένο διεθνισμό και τον αντιρατσισμό που τους είναι απαραίτητοι σα ζήτημα ζωής και θανάτου…

Η Παλαιστίνη είναι παγκόσμια, επίσημα και κατηγορηματικά πια: θέλουν να την κάνουν οριστικά ένα παραδειγματικό Νταχάου για τον 21ο αιώνα.

Γι’ αυτό οφείλουμε να γίνει το δικό μας κέντρο της εργατικής ανταγωνιστικής οικουμενικότητας…

Κι άλλο αίμα – στην Παλαιστίνη

Παρασκευή 24 Γενάρη. Οι δύο ανταγωνιστές των ισραηλινών εκλογών Netanyahu και Gantz (θα ξαναμετρήσουν τον φασισμό τους στις 2 Μάρτη) θα πάνε στις 28 Γενάρη στην Ουάσιγκτον για να πάρουν το δώρο τους: το ψόφιο κουνάβι realestater θα παραχωρήσει στο απαρτχάιντ, ρατσιστικό καθεστώς του Τελ Αβίβ όλες τις εκτάσεις της δυτικής Όχθης που έχουν καταπατηθεί και έχουν οικισμούς εποίκων· «αναγνωρίζοντας» έτσι επίσημα μεγάλο μέρος της κατεχόμενης Παλαιστινιακής γης σαν ισραηλινή κτήση… Ταυτόχρονα, επειδή το ψόφιο κουνάβι και ο αμερικανικός ιμπεριαλισμός είναι μεγαλόκαρδοι, θα «αναγνωριστεί» και «παλαιστινιακό κράτος» – σε ό,τι περισσέψει, και υπό αυστηρούς όρους φυσικά… Αυτή θα είναι η ανακοίνωση του «deal του αιώνα»…

Οι παλαιστίνιοι θα ξεσηκωθούν – αυτό είναι βέβαιο. Οπότε ο ισραηλινός στρατός προετοιμάζεται για την καταστολή. Αυτή τη φορά δεν θα είναι μόνο η λωρίδα της Γάζας που θα πάρει φωτιά…

Ένας τοξικός πολυλειτουργικός…

Παρασκευή 24 Γενάρη. Η συγκεκριμένη ιστορία μπορεί να μην βρει χώρο στην ελληνική δημαγωγία· ή να σερβιριστεί με διαστρεβλωμένο και ανιαρό τρόπο, σαν on stand story. Εφάπαξ. Απ’ την άλλη μεριά έχει όλα τα προσόντα να γίνει μια καλή mainstream ταινία έντασης, αρκεί να βρεθεί καλός σκηνοθέτης και casting. Έχει δράση, αίμα, σεξ, “νέες τεχνολογίες”, πετρέλαιο, διεθνή γεωπολιτική, μέση Ανατολή, και εκτυλίσσεται γύρω απ’ την δολοφονία / σφαγή του σαουδάραβα δημοσιογράφου Khashoggi. Με πρωταγωνιστή ποιόν άλλον; Τον τοξικό… Ε, τι άλλο θέλετε πια;

Ο Khashoggi, ας θυμίσουμε, ήταν απ’ τους αρχιδημοσιογράφους της καθεστωτικής αμερικανικής washington post. Της οποίας ιδιοκτήτης είναι απ’ τον Οκτώβρη του 2013 ο Jeff Bezos, αφεντικό της γνωστής amazon.

Η washington post, μέσω του Khashoggi (και όχι μόνο) ήταν συστηματικά επικριτική κατά του σαουδαραβικού καθεστώτος και, ειδικά, του τοξικού. (Προφανώς εκφράζει μια φράξια του αμερικανικού βαθέος κράτους που τον θεωρεί επικίνδυνο…) Πώς θα μπορούσε ένας κοτζάμ αυριανός πετροβασιλιάς να επιτρέψει σε μια αμερικανική φυλλάδα να τον δυσφημεί;

Την άνοιξη του 2018 ο τοξικός έκανε ένα πολυπροβεβλημένο ταξίδι στις ηπα, προς αναζήτηση επενδυτών για τα μεγαλεπήβολα σχεδιά του να γίνει το χουντοβασίλειό του η disneyland για τους βαθύπλουτους του πλανήτη. Συναντήθηκε με τον Bezos στις 4 Απρίλη, με «ημερήσια διάταξη» την συνεργασία της amazon με το Ριάντ. «Έγιναν φίλοι», κι έτσι κατάφερε να τον πείσει να του δώσει το νούμερο του αυστηρά προσωπικού κινητού του, για να τα λένε μέσω whatsapp.

Δυο μήνες μετά ο τοξικός, χρησιμοποιώντας το ultrahigh tech λογισμικό pegasus-3 της ισραηλινής κατασκοπευτικής εταιρείας nso group, θα στείλει (από το δικό του κινητό) στον Bezos ένα mp4 «δούρειο ίππο»· και ο pegasus-3 πιάνει αμέσως δουλειά: συγκεντρώνει και στέλνει στον τοξικό τα προσωπικά δεδομένα απ’ το τηλέφωνο του Bezos. Σκοπός της high tech «διάρρηξης» του κρυπτογραφημένου λογαριασμού του ιδιοκτήτη της washington post; Το να τον έχει ο τοξικός «στο χέρι» – εν όψει της δολοφονίας του Khashoggi. (Χοντροκομμένο; Ναι. Αλλά ταιριάζει σε τύπους που κοιμούνται και ξυπνάνε σε τσουβάλια άσπρης σκόνης…)

Ο Khashoggi δολοφονείται, κομματιάζεται, και τα κομμάτια του “καίγονται” (εκτός, όπως υπονοούν κάποιοι, απ’ το κεφάλι του…) στις 2 Οκτώβρη του 2018, στην Istanbul. Η washington post και ο ιδιοκτήτης της δηλώνουν έξαλλοι, και φυσικά υποψιάζονται ποιος είναι ο φονιάς. Ο οποίος, νοιώθωντας ισχυρός (αυτά είναι τα ωραία με τις ανεβαστικές σκόνες και τα ζουμιά…) στέλνει τον Νοέμβρη του 2018 και τον Φλεβάρη του 2019 στον Bezos, πάντα απ’ το προσωπικό του κινητό, με την μορφή «προειδοποίησης», στοιχεία που βρήκε στο κλεμμένο υλικό· κυρίως υπονοούμενα για «εξωσυζυγική» σχέση του.

Καθώς η washington post (θυμίζουμε: ιστορική καθεστωτική τις τελευταίες δεκαετίες εφημερίδα / εκδοτικός οίκος των ηπα) δεν συμμορφώνεται, στο κόλπο μπαίνει απ’ τις αρχές του 2019 ένα ακροδεξιό αμερικανικό tabloid (προσκείμενο στους συντηρητικούς και στον τοξικό) ονόματι Nation Enquirer, που αρχίζει να απειλεί με αποκαλύψεις κατά του Bezos. Αυτός κάνει μήνυση, και η κιτρινοφυλλάδα τον απειλεί ότι αν δεν την πάρει πίσω θα δημοσιεύσει 10 «πικάντικες» φωτογραφίες απ’ την «εξωσυζυγική» σχέση του. Ο Bezos καταλαβαίνει την “πηγή του υλικού” και αρχίζει να ψάχνει ποιος και πως χάκαρε το τηλέφωνό του. Τότε η Nation Enquier προσπαθεί να ξεκαρφώσει τον τοξικό, «δίνοντας» σαν «πηγή» των προσωπικών data τον αδελφό της «παράνομης σχέσης» του Bezos…

Αλλά, φυσικά, ο ιδιοκτήτης της amazon και της washington post δεν είχε έλλειψη χρημάτων για να βρει την άκρη. Κι όχι απλά να την βρει, αλλά να την προωθήσει κατάλληλα. Έτσι ενώ η εταιρεία whatsapp (που ανήκει στην facebook…) κάνει μήνυση στην ισραηλινή nso για το pegasus, το θέμα θα φτάσει στον προθάλαμο του οηε (!). Για την ακρίβεια ο Bezos έδωσε το iphone του προς εξέταση σε ειδικευμένους σε τέτοια θέματα. Κι αυτοί πέρασαν τα συμπεράσματά τους τον περασμένο Νοέμβρη σε 2 ανεξάρτητους μεν αλλά συνεργαζόμενους με τον οηε ερευνητές: την Agnes Callamard (ειδική ερευνήτρια του οηε για τις εξωδικαστικές δολοφονίες) και τον David Kaye (ειδικό ερευνητή του οηε για ζητήματα ελευθερίας της έκφρασης).

Χτες αυτοί οι 2 ανακοίνωσαν: … Οι πληροφορίες που έχουμε οδηγούν στο συμπέρασμα της πιθανής εμπλοκής του πρίγκηπα στην επιτήρηση του κ. Bezos, σε μια προσπάθεια να επηρεάσει ή και να εμποδίσει τα ρεπορτάζ της washington post σχετικά με τη σαουδική αραβία…

Οι συνθήκες και η χρονική στιγμή του χακαρίσματος και της επιτήρησης του Bezos ενισχύουν το αίτημα για παραπάνω έρευνα απ’ τις ηπα και άλλες αρμόδιες αρχές των ισχυρισμών ότι ο πρίγκηπας διάδοχος διέταξε, επέβλεψε ή, κατ’ ελάχιστον, γνώρισε και δεν εμπόδισε την ομάδα που σκότωσε τον κ. Khashoggi στην Istanbul.

Το εξεταζόμενο χακάρισμα του τηλεφώνου του κ. Bezos και των τηλεφώνων άλλων, απαιτεί άμεση έρευνα από τις ηπα και άλλες αρμόδιες αρχές, συμπεριλαμβανομένης της έρευνας για την διαρκή, πολύχρονη άμεση και προσωπική εμπλοκή του πρίγκηπα διαδόχου στις προσπάθειες στοχοποίησης των αντιπάλων του.

Παρακμή και αλαζονεία

Παρασκευή 24 Γενάρη. Όταν όλα αυτά γίνουν ταινία, οι θεατές θα αναρωτιούνται ποιος σκέφτηκε τέτοιο σενάριο. Θα ήταν χρήσιμο τώρα όμως να μην εννοήσετε αυτήν την αλληλουχία γεγονότων σαν fiction. Γιατί μέσα και πίσω απ’ την «πλοκή» αναβλύζει δύσοσμα το τέλος μιας εποχής (των βεβαιοτήτων του 20ου αιώνα…) στη μέση Ανατολή· και πιο πέρα. Δεν είναι παράσταση…

Αξίζει να θυμηθείτε ότι ο τοξικός, αυτός ο συγκεκριμένος σαουδάραβας «ηγέτης», προσωποποιεί έναν απ’ τους ζωτικούς κρίκους των συμμαχιών του άξονα. Είναι κρίσιμος σύμμαχος όχι μόνο του ψοφιοκουναβιστάν, αλλά και της Αθήνας, του Τελ Αβίβ, της Λευκωσίας. Απ’ τα θησαυροφυλάκιά του (και τα θησαυροφυλάκια του μέντορά του, του τοξικού του Αbu Dhabi) κρέμονται πολλά. Απ’ τη λιβύη ως την ινδονησία.

Σήμερα το μεσημέρι ο έλληνας γύπας ρημαδοΓου(αϊ)δοΝικόλας υπ.εξ. θα βρίσκεται στο παλάτι για νταραβέρια μ’ αυτόν ακριβώς τον τοξικό και τους υπουργούς του. Είχε ξαναπάει πριν ένα μήνα, και πριν δύο μήνες – έχει γίνει ένας απ’ την «αυλή» του μακελάρη! «Κώλος και βρακί» που έλεγαν οι παλιοί… Συνεπώς αυτά που εξιστορήσαμε πιο πριν δεν είναι ένα αδιάφορο ανέκδοτο της Ιστορίας!

Δεν δείχνουμε την «ηθική» πλευρά της υπόθεσης· δεν υπάρχουν «ηθικά» αφεντικά. Κι ούτε θα υπήρχαν ποτέ «ηθικοί» ιμπεριαλιστικές, σύμμαχοι άλλων παρόμοιων. Δείχνουμε την «υποκειμενική ποιότητα» της συγκεκριμένης ιμπεριαλιστικής αλυσίδας, απ’ την Ουάσιγκτον στο Ριάντ μέσω Αθήνας, Λευκωσίας και Τελ Αβίβ. Που με την σειρά της, αυτή η «υποκειμενική ποιότητα» των πολιτικών βιτρινών που παίρνουν τις αποφάσεις δεν είναι παρά έκφραση της αντικειμενικής κατάστασης των αντίστοιχων κρατών / κεφαλαίων / μαφιών. Ένα καθεστώς που υποτιμάται στον διεθνή καταμερισμό εξουσίας και εργασίας, ένα οικόπεδο που χάνει την γεωπολιτική του αξία και τις προσόδους απ’ αυτήν, ένα μονοπώλιο του οποίου το εμπόρευμα χάνει την διεθνή του αξία, είναι αναμενόμενο να αναδεικνύουν την παρακμιακότητά τους ακόμα και στην «κορυφή» τους.

Πάντα μέσα στον οξυνόμενο ενδοκαπιταλιστικό ανταγωνισμό, πάντα μέσα στον εξελισσόμενο 4ο παγκόσμιο πόλεμο, δεν πρέπει να μας διαφεύγει το πως και γιατί οι ντόπιοι καραγκιόζηδες, εκπρόσωποι (και) των μαφιόζων της θάλασσας, τρέχουν να αγκαλιάσουν και να αγκαλιαστούν με άλλους μαφιόζους – ακόμα τους πιο τελειωμένους, τύπου τοξικός ή «τζενεράλ»…

Μεγαλεία

Τετάρτη 22 Γενάρη. Κανονικά θα έπρεπε να είναι πίσω απ’ τα κάγκελα. Όμως οι φίλοι στις δύσκολες στιγμές φαίνονται. Έτσι ο Αναστασιάδης, πολιτική βιτρίνα της νότιας κύπρου, τσίμπησε έναν τίτλο επίτιμου διδάκτορα απ’ το «διεπιστημονικό κέντρο της Herzliya / ICH» ένα ιδιωτικό (εθνικιστικό) κολέγιο του Τελ Αβίβ. Και μάλιστα έγινε επίτιμος διδάκτορας φιλοσοφίας! Φαινόταν ότι το ‘χει…

Όλα ήταν μέλι γάλα στην τελετή. Ο πρόεδρος – φιλόσοφος ύμνησε τις σχέσεις των δύο λαών, κατήγγειλε τις παράνομες ενέργειες της Άγκυρας, και σήκωσε όρθιο τον east med – για να τον ανεμίσει σαν σημαία. Δεν είπε τίποτα, βέβαια, για το κοίτασμα «αφροδίτη» την εκμετάλλευση του οποίου έχει μπλοκάρει το Τελ Αβίβ… (Δεν ήθελε να χαλάσει την ατμόσφαιρα).

Η παροχή εξυπηρετήσεων στον 6ο στόλο (αμερικανική βάση δηλαδή) πότε θα ξεκινήσει άραγε; Πριν αναγνωρίσει η Μόσχα το τουρκοκυπριακό κράτος (όπως ακούγεται έντονα) ή μετά;

Ένα φιλόσοφος δεν θα έπρεπε να δυσκολεύεται σ’ αυτά τα απλά θεματάκια… Εδώ κάνει γαργάρα το αίμα των παλαιστίνιων, σ’ αυτά θα κολώσει;

(Την όποια στρατοαστυνομία διαθέτει ο «φιλόσοφος» την έστειλε στη «πράσινη γραμμή» για να εμποδίζει, λέει, το πέρασμα προσφύγων και μεταναστών… Αλλά αυτό δεν το τρώνε όλοι στη Λευκωσία. Βήμα προς hard borders θα μπορούσε να είναι…)

Η εθνική καραμέλα

Τρίτη 21 Γενάρη. Το «διεθνές δίκαιο». Του «διεθνούς δικαίου»… Ω «διεθνές δίκαιο»!!! Με δύο μονάχα λέξεις η εθνική δημαγωγία αναπαράγεται στο εσωτερικό, παρουσιάζοντας τα «εθνικά συμφέροντα» σαν θύμα … παρανόμων, μαφιόζων… Γιατί όχι και εγκληματιών; Δεν χρειάζεται καμμία αναλυτική περιγραφή του περιεχομένου αυτού του «διεθνούς δικαίου» σε σχέση με τα «εθνικά συμφέροντα»: οι λέξεις είναι «γεμάτες» («διεθνές» και «δίκαιο») δίνοντας την αίσθηση ότι τα ελληνικά συμφέροντα είναι πράγματι ο ήλιος που γύρω του στρέφονται οι πλανήτες…

Για παράδειγμα, επειδή η συμφωνία οριοθέτησης αοζ ανάμεσα στην Άγκυρα και την Tripoli (θεωρείται πως) «βλάπτει τα ελληνικά εθνικά συμφέροντα», είναι αυτόματα «παράνομη» – εκτός «διεθνούς δικαίου». Όμως το ίδιο ακριβώς συμβαίνει με την αντίστοιχη συμφωνία οριοθέτησης αοζ ανάμεσα στη Λευκωσία και στο Τελ Αβίβ: η Βηρυτός επιμένει ξανά και ξανά ότι παραβιάζει τα «εθνικά συμφέροντα του λιβάνου». Έχετε ακούσει κανέναν στο ελλαδιστάν να καταγγέλει την συμφωνία εκείνη σαν παράνομη; Όχι….

Ή, τονίζεται ότι η Άγκυρα δεν έχει υπογράψει την «σύμβαση για το δίκαιο της θάλασσας»· εννοώντας ότι βρίσκεται εκτός νόμου, και ότι κατά συνέπεια δρα fe facto σαν αδέσποτος πιστολέρο. Όμως ούτε το Τελ Αβίβ την έχει υπογράψει! Ούτε η Ουάσιγκτον! Γιατί αυτοί είναι σεβάσμιοι σύμμαχοι και όχι άτιμοι ταραξίες;

Η κοινή λογική υποδεικνύει πως αν υπάρχουν διαφορές μεταξύ δυο κρατών, ο «νόμιμος» και όχι γκαγκστερικός τρόπος για να λυθούν είναι είτε οι μεταξύ τους διαπραγματεύσεις είτε η προσφυγή σε κάποιο αποδεκτό δικαστήριο. Στο θέμα της οριοθέτησης των αοζ αρμόδιο είναι το διεθνές δικαστήριο της Χάγης· το οποίο με τα χρόνια, εξετάζοντας πολλές περιπτώσεις τέτοιων διαφορών σ’ όλο τον πλανήτη, έχει διαμορφώσει και μεγάλη νομολογία, και μεγάλη εμπειρία. Γιατί λοιπόν, αφού επί πάνω από 15 χρόνια (απ’ την εποχή του δικτάτορα Μουμπάρακ ήδη) η Αθήνα δεν μπορεί να τα βρει με την φιλική και συμμαχική χούντα του Καΐρου στο θέμα των μεταξύ τους θαλάσσιων συνόρων, δεν προσφεύγει στη «διεθνή νομιμότητα», δηλαδή στο δικαστήριο της Χάγης; Κι αφού η «διεθνής νομιμοφροσύνη» είναι εθνικό ιδεώδες, γιατί το ελλαδιστάν δεν έχει καταφέρει να συνεννοηθεί και να συμφωνήσει στο θέμα με κανένα απ’ τα γειτονικά κράτη, ούτε με τη Tripoli (ήδη απ’ την εποχή του Καντάφι), ούτε με τη Ρώμη, ούτε με τα Τίρανα;

Μήπως, τουλάχιστον, τώρα που οι «παράνομοι» (η Άγκυρα και η Tripoli) έχουν πιαστεί με τη γίδα στην πλάτη, μήπως τώρα, έστω, είναι η στιγμή της «διεθνούς νομιμότητας», δηλαδή του δικαστηρίου της Χάγης;

Αμ δε!!!

Ο ελληνικός ιμπεριαλισμός – στη θάλασσα…

Τρίτη 21 Γενάρη. Σχόλια του είδους «η συγκυρία είναι κακή» και «οι οιωνοί είναι σε βάρος μας», που υπονοούν ότι το «διεθνές δίκαιο» δεν έχει καμμία σχέση με τα ελληνικά ιμπεριαλιστικά συμφέροντα για προσωρινούς και εντελώς συγκυριακούς λόγους, είναι φυσικά παραπλανητικά. Ποτέ δεν ήταν «καλή η συγκυρία», ποτέ δεν ήταν «οι οιωνοί σε όφελος» του ελλαδιστάν: γι’ αυτό και ποτέ δεν αποτάνθηκε σ’ αυτό το παλιοδικαστήριο! Εκείνο που έχει αλλάξει τώρα είναι πως η κατάρρευση του σχεδίου για την περικύκλωση της Μεσογείου (με την βοήθεια συμμάχων σαν το απαρτχάιντ Τελ Αβίβ και την χούντα του Καΐρου, με την επίβλεψη του ψοφιοκουναβιστάν) είναι τόσο καθολική, ώστε ο αντεπιτιθέμενος τουρκικός ιμπεριαλισμός έχει τώρα και το μαχαίρι και τον ελληνικό λαιμό: ή απευθείας διαπραγματεύσεις, ή δικαστήριο της Χάγης, ή… Ή;

Πήγαιναν γυρεύοντας τα αφεντικά του ντόπιου ιμπεριαλισμού. Προκάλεσαν και ξαναπροκάλεσαν… Και χάρτες έβγαλαν και ξαναέβγαλαν, και πονταρίσματα έκαναν ότι οι γαλλικές και ιταλικές φρεγάτες θα ρίξουν την Άγκυρα στα βράχια της, και σε χουντοκαραβανάδες έδωσαν άσυλο μετά τιμών, και την κατάρρευση του τουρκικού καπιταλισμού ανήγγειλαν ξανά και ξανά, και τους ευρωπαίους «εταίρους» θεώρησαν ότι μπορούν να ρυμουλκήσουν κατά τα δικά τους συμφέροντα (λες και οι άλλοι δεν έχουν καπιταλισμό…).

Στον πυρήνα της αυτή η ιμπεριαλιστική τακτική δεν είναι καινούργια και άγνωστη για την ασταμάτητη μηχανή / Sarajevo. Όταν, για παράδειγμα, στο πρώτο μισό των ‘90s, το ελληνικό κράτος / παρακράτος / κεφάλαιο έχει ανάψει τις μηχανές των τανκς του (και την έξαψη των συλλαλητηρίων) έτοιμο να μπουκάρει στη νότια αλβανία και στη νότια μακεδονία με την βοήθεια μόνο των «αδελφών» Μιλόσεβιτς, Κάραζιτς και Αρκάν, οι τσάτσοι και οι ρουφιάνοι του έκαναν τα πάντα:

– διαολόστειλαν τους «εταίρους», με κύριο στόχο την γερμανία (συμπεριλαμβανόμενης εκείνης της έρμης «επιτροπής Πινέιρο») βαφτίζοντάς τους ανθέλληνες·

– έκαναν μποϋκοτάζ στα ολλανδικά τυριά και στα ιταλικά μακαρόνια·

– κατασκευάσαν για προπαγανδιστική χρήση ένα «μουσουλμανικό τόξο» (τουρκικής προέλευσης, φυσικά!) που περιλάμβανε και κατά πλειοψηφία χριστιανικούς ορθόδοξους πληθυσμούς·

– έστειλαν φασίστες και πράκτορες να σφάξουν βόσνιες και βόσνιους·

– έκαναν κάθε είδους λαθρεμπόριο προς τους σέρβους «αδελφούς»·

– ξέπλυναν τραπεζικά τα κλοπιμαία της σερβικής μαφίας·

– ενέταξαν το ελληνικό οργανωμένο έγκλημα στη νέα αναδυόμενη ανατολικο-ευρωπαϊκή διεθνή του εγκλήματος·

– στρατολόγησαν το πάντα πρόθυμο παπαδαριό·

– χρησιμοποίησαν τους μετανάστες απ’ την αλβανία σαν όπλο·

– οργάνωσαν ή συμμετείχαν στο μεγαλύτερο κύκλωμα σωματεμπορίας στην ευρώπη ever·

– οργάνωσαν προβοκάτσια / επίθεση δολοφονίας εναντίον του αλβανικού στρατού·

– καλλιέργησαν τον ντόπιο κοινωνικό ρατσισμό·

– κλπ…

Με δυο λόγια, την προηγούμενη φορά που ο ελληνικός ιμπεριαλισμός τέντωσε τα μούσκλια του (προς την ξηρά στα βόρεια) έκανε μαζεμένα, σε χρόνο dt και με βασική μέθοδο το ένστικτο του λιμασμένου, όσα οι ιστορικοί πρωτοκοσμικοί ιμπεριαλισμοί έκαναν σχεδιασμένα μέσα σε πολλές δεκαετίες. Δεν παρέλειψε τίποτα. Αλλά η πυκνότητα και η ένταση του «ορμάμε» ήταν παρανοϊκή: σχεδιάζοντας το «μεγάλο ντου», τα αφεντικά και οι λακέδες τους αδιαφορούσαν για τους πραγματικούς συσχετισμούς. Τελικά έμεινε η όρεξη – και η παραγραφή των εγκλημάτων. Δεν ήταν τόσο εύκολο όσο ακούγεται, αλλά έγινε… Βοήθησε απεριόριστα η σιωπή του εθνικού κοπαδιού.

Το «μεγάλο ντου» της περικύκλωσης της ανατολικής Μεσογείου είχε στον πυρήνα του την ίδια ιμπεριαλιστική ιδιοσυγκρασία (αν μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε αυτή τη λέξη)· προχώρησε σχετικά πιο αθόρυβα απ’ την άποψη της εθνικής δημαγωγίας (σε σύγκριση με τα ‘90s), δεν είχε συλλαλητήρια του είδους “ο πάτος – της θάλασσας – μας είναι η ψυχή μας”· είχε όμως την ίδια αλαζονεία και την ίδια αναίδεια απέναντι στους πραγματικούς συσχετισμούς. Το ελλαδιστάν (και το νοτιοκυπριακό τσιράκι του) χάραζαν θαλάσσια οικόπεδα με την σιγουριά εκείνου που έχει κληρονομήσει ολόκληρο τον πλανήτη απ’ τους προπαππούδες του· υποτιμούσαν και ελεεινολογούσαν τους όποιους ανταγωνιστές τους· επαναλάμβαναν μονότονα (από το 2004 αν όχι νωρίτερα…) ότι «δεν μας συμφέρει να διαπραγματεύουμε τώρα» («μελλοντικά θα έχουμε ακόμα πιο πολύ πάνω χέρι, και θα επιβληθούμε»…)· έκαναν ό,τι περιμένει κανείς από μια «χρυσή βίδα».

Και τώρα;… Τώρα βρίσκονται (και βρισκόμαστε με το ζόρι) μπροστά το «ή;». Αν όχι διαπραγμάτευση με τον «αιώνιο εχθρό» τώρα, αν όχι «διεθνές δίκαιο» τώρα, τότε τι απομένει;

Στις καθημερινές, προσωπικές σχέσεις, οι απωθήσεις καταλήγουν κάποια στιγμή είτε σ’ έναν παρανοϊκό καυγά (μετά φόνου…) είτε σε κάποιο ψυχιατρείο. Στις διακρατικές σχέσεις δεν υπάρχουν άσυλα για διαταραγμένους ιμπεριαλισμούς. Υπάρχουν μόνο οριστικές ήττες. Απομένει, σα να λέμε, η παράνοια μετά φόνου – σαν περιεχόμενο του «ή;».

Υπάρχει όμως και εργατική πολιτική απάντηση και σ’ αυτό και σε κάθε άλλο ενδεχόμενο· την ξεστομίσαμε πρόσφατα στους τοίχους. Εκείνο που θα έπρεπε να κηρυχτεί ανύπαρκτο – δηλαδή απαράδεκτο – είναι η «ελπίδα» ότι τα αφεντικά του ντόπιου ιμπεριαλισμού θα λογικευτούν… Αυτό πάντα προδοσία θεωρούνταν…