Tag: ισραήλ

Είναι απειλή; Όχι, είναι προειδοποίηση…

Πέμπτη 4 Μάρτη. Αργά ή γρήγορα το ποτήρι της υπομονής, συμπεριλαμβανόμενης της υπομονής της Συριακής κυβέρνησης μπορεί να ξεχυλίσει, και τότε θα ακολουθήσει ένα ανταποδοτικό κτύπημα, που θα οδηγήσει σε έναν καινούργιο γύρο έντασης. Αυτές οι επιθέσεις πρέπει να σταματήσουν, είναι αντιπαραγωγικές. Ελπίζω η Ισραηλινή πλευρά θα ακούσει τις ανησυχίες μας, συμπεριλαμβανόμενων των ανησυχιών για την πιθανή κλιμάκωση της βίας στη Συρία.

Αυτά ξεκαθάρισε πριν καμμιά βδομάδα ο Alexander Laverentiev, «ειδικός απεσταλμένος» της ανεγκέφαλης αλεπούς (Putin) στη συρία. Με θέμα τις εντεινόμενες (και σταθερά αναπάντητες) επιθέσεις του φασιστικού ισραηλινού κράτους εναντίον της συριακής επικράτειας· με το «άλλοθι» ενός κηρυγμένου πολέμου του Τελ Αβίβ κατά της Τεχεράνης, επί συριακού εδάφους… Δεν είναι η πρώτη φορά που η Μόσχα εκνευρίζεται και το δείχνει με τον ισραηλινό μιλιταρισμό. Στις 18 Σεπτέμβρη του 2018 ισραηλινά βομβαρδιστικά που είχαν κτυπήσει στη περιοχή της Λατάκεια «κρύφτηκαν» πίσω από ένα ρωσικό μεταγωγικό για να γλυτώσουν τους συριακούς αντιαεροπορικούς πυραύλους· με αποτέλεσμα να κτυπηθεί αυτό, σκοτώνοντας 15 ρώσους πεζοναύτες που μετέφερε. Τότε η Μόσχα είχε τρίξει τα δόντια στο Τελ Αβίβ, αλλά δεν είχε προχωρήσει σε φανερά αντίποινα.

Τώρα η κατάσταση έχει επιδεινωθεί. Χωρίς isis πια εδώ και λίγα χρόνια στη συρία και στο ιράκ να παίζει τον διπλό ρόλο του (απ’ την μια μεριά του υποτιθέμενου «στόχου της αντιτρομοκρατικής εκστρατείας» του άξονα και απ’ την άλλη του παράγοντα μόνιμης «δημιουργικής καταστροφής» στη μέση Ανατολή που θα έκοβε την κινεζική οικονομική επέκταση προς τη Μεσόγειο και την ρωσική κάθοδο προς τον ινδικό) ο τοξικός του Ριάντ έχει αχρηστευτεί. Και το «κενό» το καλύπτουν όλο και πιο εντατικά «αυτοπροσώπως» μέλη του άξονα. Το Τελ Αβίβ απ’ τη μια και το γκουβέρνο του νυσταλέου Jo απ’ την άλλη, που είναι δηλωμένο κόμμα του πολέμου.

Το μπλοκ της Αστάνα και κάθε μέλος του χωριστά κινείται προς το παρόν σε μια γραμμή «αποτροπής» αυτής της οξυμένης επιθετικότητας. Η Άγκυρα με τις κινήσεις της (και) στο Αιγαίο, αφού η Μαύρη Θάλασσα είναι όλο και εντονότερα στο στόχαστρο της Ουάσιγκτον… Η Μόσχα με προειδοποιήσεις σαν την πιο πάνω προς το Τελ Αβίβ, με συστηματικές επιθέσεις στους αντικαθεστωτικούς του Idlib και αλλού, έχοντας ωστόσο το ένα μάτι της στην ουκρανική επικράτεια (ο νυσταλέος Jo σαν υπ.εξ. του Obama είχε άμεση εμπλοκή στο πραξικόπημα του 2014) που πολλά δείχνουν ότι θα ξαναεπιστρατευτεί… Και η Τεχεράνη προσπαθώντας απ’ την μια να αποφύγει τις «διπλωματικές» τρικλοποδιές του Joνυσταλεάν και απ’ την άλλη να κρατήσει μακριά τα όπλα του…

Η προειδοποίηση του Laverentiev δεν έχει μυστηριώδες περιεχόμενο. Λέει απλά ότι θα έρθει μια στιγμή που θα ρίξουμε κάποιο απ’ τα αεροπλάνα σας. Δεν είναι το πιο απλό πράγμα στον κόσμο αφού, για να γλυτώσουν από πυραυλικό κτύπημα τα ισραηλινά πολεμικά συχνά απομακρύνονται αρκετά απ’ τον συριακό εναέριο χώρο «πυροβολώντας» απ’ την ανατολική Μεσόγειο.

Η Μόσχα φημίζεται για την «υπομονή» της κι όχι για κούφιες κουβέντες. Έχει εγκαταστήσει στις συριακές βάσεις της τεχνολογίες ηλεκτρονικού πολέμου απέναντι στον οποίο το Τελ Αβίβ πιθανόν να μην έχει αντίμετρα. Πράγμα που σημαίνει ότι υπάρχουν παραπάνω από ένας τρόπος να περάσει απ’ τα λόγια στα έργα αν ο ισραηλινός μιλιταρισμός συνεχίσει να δρα σα να μην έχει αντίπαλο.

Θα φανεί.

Ιδού η απόδειξη!

Πέμπτη 4 Μάρτη. Αν δεν το ξέρετε, μάθετέ το: «αντιτρομοκρατική υπηρεσία» έχει και το κουρδικό φεουδο-κράτος στα βόρεια του ιράκ. Ήρθε η στιγμή να γίνει (υποθέτουμε) διεθνώς γνωστή: έδεσε κάποιον ο οποίος ομολόγησε (εντός ή εκτός εισαγωγικών, διαλέγετε) πως συμμετείχε στην (πετυχημένη) επίθεση με ρουκέτες στο αεροδρόμιο / αμερικανική βάση του Erbil, στις 15 Φλεβάρη.

Και τι αξία έχει μια τέτοια “αντιτρομοκρατική” επιτυχία; Έχει και παραέχει. Διότι ο 37χρονος Haider Hamza al-Bayati εκτός απ’ την συμμετοχή του ομολόγησε (ετοιμάστε τα εισαγωγικά σας) ότι την διαταγή για την επίθεση την πήρε από μια γνωστή οργάνωση της ιρακινής αντίστασης: την Kata’ib Sayyid al-Shuhada.

Δεν είστε υποχρεωμένοι να παρακολουθείτε τις ένοπλες αντικατοχικές οργανώσεις στο ιράκ. Αλλά η Kata’ib Sayyid al-Shuhada, μια αρκετά πολυπληθής πολιτοφυλακή, είναι μέλος των popular mobilization forces, των οποίων τον επικεφαλής (Abu Mahdi al Muhandis) δολοφόνησε το ψοφιοκουναβιστάν μαζί με τον Soleimani στις 2 Γενάρη του 2020, στο αεροδρόμιο της Βαγδάτης… Και, επιπλέον, η Kata’ib Sayyid al-Shuhada θεωρείται “επιρροή” της Τεχεράνης…

Να, λοιπόν, ένας λόγος που η συγκεκριμένη “αντιτρομοκρατική” επιτυχία έχει τα προσόντα να κάνει διεθνή καριέρα: προσφέρει στην Ουάσιγκτον (και στο Τελ Αβίβ) “αποδείξεις” ότι η Τεχεράνη (μέσω των “πιστών” της) είναι που επιτίθεται στον αμερικανικό στρατό κατοχής… στο ιράκ. Λέτε πως δεν τις χρειάζονται τέτοιες αποδείξεις;

Τις χρειάζονται…. Όπως ήταν εύκολα προβλέψιμο ο πρόσφατος αμερικανικός βομβαρδισμός στο Abu Kamal (Κυριακή 28 Φλεβάρη, Επιστρέφει;) που σκότωσε τουλάχιστον 15 ιρακινούς πολιτοφύλακες, δεν πτόησε την ιρακινή αντίσταση. Χτες χτύπησε με τουλάχιστον 10 ρουκέτες την αμερικανική αεροπορική βάση στην Ain al-Asad (είναι μία απ’ τις δύο που είχαν κτυπηθεί και με ιρανικούς πυραύλους στα «συγκρατημένα» αντίποινα μετά την δολοφονία του Soleimani…).

Ο κατοχικός στρατός του ιράκ δεν πρόκειται να τα καταφέρει εναντίον της ένοπλης αντίστασης. Να γιατί χρειάζεται μια «αναβάθμιση» της (απόδοσης) πολιτικής ευθύνης, προς την μεριά της Τεχεράνης· και να γιατί χρειάζεται «αποδείξεις» αυτής της ευθύνης… Πρόκειται για ένα είδος “στρατηγικής της έντασης” – με άγνωστη (;) κατάληξη.

(φωτογραφία: Δεν είναι το λιμάνι της Αλεξανδρούπολης, αφού δεν έχει ιρακινούς “ινδιάνους” κάπου γύρω γύρω… Είναι η βάση Ain al-Asad…)

Επιστρέφει;

Κυριακή 28 Φλεβάρη. Ύστερα από διαδοχικές επιθέσεις με ρουκέτες και diy νάρκες εναντίον στόχων του κατοχικού (αμερικανικού) στρατού στο ιράκ από ομάδες ανταρτών που θεωρούνται «φιλο-ιρακινές», το Joνυσταλεάν αποφάσισε να επιδείξει την «επιστροφή» του στη μέση Ανατολή, που δεν διαφέρει (σαν «πράξη νο 1») απ’ την «απουσία» του ψοφιοκουναβιστάν. Αποφάσισε να πολεμήσει την Τεχεράνη – κτυπώντας ιρακινούς αντάρτες – στο συριακό έδαφος! (Ο στόχος ήταν ο ίδιος μ’ εκείνον μιας αντίστοιχης πυραυλικής επίθεσης με την υπογραφή του ψόφιου κουναβιού: στο Abu Kamal, στα συρο-ιρακινά σύνορα, στις όχθες του Ευφράτη, τον Δεκέμβρη του 2019). Μπορεί κάποιος να θαυμάσει την συνέπεια και συνέχεια της πολιτικής γεωγραφίας α αλ αμερικέν· μπορεί όμως να προσέξει και την ομοιότητα: και το απαρτχάιντ ισραηλινό καθεστώς πολεμάει την Τεχεράνη κτυπώντας στο συριακό έδαφος… Με άλλα λόγια το συριακό πεδίο μάχης παρουσιάζει ως τώρα την εξής παράξενη ιδιαιτερότητα: είναι το έδαφος όπου όλο το μπλοκ της Αστάνα έχει εγκαταστήσει στρατό και υποδομές αλλά επίσης το έδαφος που ο (αντίπαλος) άξονας θεωρεί πως τον «παίρνει» να κάνει τον ως τώρα έμμεσο πόλεμό του.

Διάφοροι διεθνείς «αναλυτές» (θεωρούμενοι σοβαροί…) σχολιάζουν ότι το Joνυσταλεάν όντως συνιστά μια «αμερικανική επιστροφή» – στα τετριμμένα. Το λιγότερο που θα σχολιάζαμε είναι η ρηχότητα μιας τέτοιας διαπίστωσης. Πρώτον επειδή ποτέ η Ουάσιγκτον δεν εγκατέλειψε ούτε ένα πόντο απ’ τις στρατηγικές της επιδιώξεις στη μέση Ανατολή, ό,τι και να δήλωνε το ψόφιο κουνάβι· συνεπώς δεν βλέπουμε στα σοβαρά κάτι σαν «επιστροφή». (Πώς επιστρέφεις αν δεν έχεις φύγει;). Και δεύτερον επειδή εκείνο που πρακτικά συμβαίνει είναι μια προσπάθεια «προώθησης – μέσα – απ’ – την – παγίωση» των αμερικανικών κατοχών σε διάφορα σημεία του εδάφους, έναντι ενός σύνθετου αντιπάλου που προωθείται. Αργά ίσως ως τώρα αλλά προωθείται.

Η τακτική «με κτυπάς – σε κτυπάω» δοκιμάστηκε για τα καλά απ’ το ψοφιοκουναβιστάν στο ιρακινό πεδίο εναντίον των αντικατοχικών ανταρτών τα προηγούμενα ψοφιοκουναβικά χρόνια. Πού κατέληξε; Σε ανομολόγητη ήττα. Στην αναδίπλωση του κατοχικού στρατού από διάφορες περιφερειακές βάσεις προς το «κέντρο»: την Βαγδάτη και μερικές ακόμα πιο «κεντρικές» βάσεις. Oπότε αυτές και οι μεταξύ τους μεταφορές έγιναν στόχος. Γιατί κατέληξε εκεί; Επειδή ανάμεσα στον υπερεξοπλισμένο κατοχικό αμερικανικό στρατό και στους ελαφρά οπλισμένους αντικατοχικούς αντάρτες υπάρχει μια ασυμμετρία που είναι στρατηγικά υπέρ των δεύτερων (όπως και στο αφγανιστάν, για παράδειγμα): αυτοί τις αντέχουν τις απώλειες (σε νεκρούς), όσες κι αν είναι, επειδή η αιτία που πολεμούν είναι σαφής, εύλογη και νόμιμη. Αντίθετα οι κατοχικοί δεν τις αντέχουν.

Συνεπώς η ιδέα ότι η Ουάσιγκτον μπορεί να «πολεμήσει» την Τεχεράνη σε ιρακινό ή σε συριακό έδαφος είναι μια παραλλαγή του surge στο αφγανιστάν (όπως παλιότερα στο βιετνάμ), καταδικασμένη σε αποτυχία. Οι ιρακινοί αντάρτες θα συνεχίσουν να κτυπάνε αμερικανικούς στόχους φροντίζοντας οι κατοχικοί να έχουν διαρκώς μεγαλύτερες απώλειες (μπορούν να το κάνουν). Και το Joνυσταλεάν, αφου ξεκίνησε με “ισορροπημένη ανταπόδοση” (σκότωσε μόνο 27 σ’ αυτήν την πρόσφατη επίθεση…) θα είναι καταδικασμένο να «απαντάει» όλο και πιο λυσσασμένα. Αν, μάλιστα, αυξηθούν οι (δήθεν) «εκπαιδευτές» (νατοϊκής προέλευσης…) και διασκορπιστούν στην ιρακινή επικράτεια, τόσο το χειρότερο για δαύτους και τα κράτη τους…

Αυτή είναι η διαφορά της ισραηλινής απ’ την αμερικανική τακτική: το φασιστικό καθεστώς του Τελ Αβίβ δεν κινδυνεύει από απώλειες εκτός των συνόρων του. Φυσικά αυτό, στην προοπτική του ιστορικού χρόνου, δεν θα το γλυτώσει από εκείνο που προσπαθεί να αποφύγει… Είναι δίπλα – ενώ η αμερικανική έδρα είναι μακριά… Προς το παρόν όμως μπορεί να καμαρώνει ότι «πολεμάει» εκ του ασφαλούς, κάνοντας αεροπορικούς «περιπάτους»…

Απαρτχάιντ (οι πολιτικοί και στρατιωτικοί ιδιοκτήτες)

Δευτέρα 22 Φλεβάρη. Ελάχιστες εικόνες του Γενάρη του 2021 απ’ την κατεχόμενη Παλαιστίνη (απ’ το site electronic intifada):

Διαδήλωση στις 8 Γενάρη, νότια της Χεβρώνας, προς τον εποικιστικό «οικισμό» του Avigail, μια βδομάδα μετά τον πολύ σοβαρό τραυματισμό του 24χρονου Harun Abu Aram απ’ τον ισραηλινό στρατό. Ο Harum προσπάθησε να τους εμποδίσει να κατάσχουν την γεννήτρια ενός γείτονα· και τον πυροβόλησαν στο λαιμό. Ο Harum νοσηλεύεται σε κρίσιμη κατάσταση· κι αν ζήσει θα είναι παράλυτος.

Παλαιστίνιοι εργάτες στο checkpoint Eyan κοντά στην πόλη Qalqilya τα χαράματα της 10ης Γενάρη, καθώς πάνε για δουλειά στο ισράηλ. Το ρατσιστικό καθεστώς τους απαγόρευσε να γυρίσουν πίσω για δύο βδομάδες, για «υγιειονομικούς λόγους», οπότε θα κοιμούνται στις δουλειές. Αντίθετα οι ισραηλινοί θα περνάνε τα checkpoints κανονικά.

Ένας παλαιστινιος αγρότης και στο βάθος μια στρατιωτική μπουλντόζα καταστρέφει καλλιεργήσιμη γη στην Khan Younis, στα βόρεια της λωρίδας της Γάζα. 13 Γενάρη.

Γείτονες σ’ ένα κατεστραμμένο σπίτι στον προσφυγικό καταυλισμό της Maghazi, στη λωρίδα της Γάζα. Το απαρτχάιντ καθεστώς βομβάρδισε με βολές τανκς την περιοχή για δεύτερη νύχτα. 20 Γενάρη.

Δακρυγόνα του ισραηλινού στρατού εναντίον νεαρών παλαιστίνιων που πετάνε πέτρες διαμαρτυρόμενοι για έναν καινούργιο εποικιστικό οικισμό στην Deir Jariri, κοντά στη Ramalah, στις 22 Γενάρη. Τέτοιες οδομαχίες γίνονται κάθε βδομάδα στην ευρύτερη περιοχή.

Τα δέντρα στην Αθήνα μπορεί να πέφτουν απ’ το χιόνι, αλλά στην Παλαιστίνη τα καταστρέφει ο κατοχικός στρατός. Εδώ η Ainoun, ανατολικά της πόλης Tubas, στη Δυτική Όχθη. Η δικαιολογία είναι ότι φύτρωσαν σε ζώνη στρατιωτικών ασκήσεων: σε όποιες περιοχές της Δυτικής Όχθης το απαρτχάιντ καθεστώς δεν φυτεύει εποικιστές, τις χαρακτηρίζει ζώνες στρατικών ασκήσεων, και τις αποψιλώνει… – 27 Γενάρη.

Δακρυγόνα εναντίον Παλαιστίνιων διαδηλωτών στη διάρκεια οδομαχιών ενάντια στην «απαλλοτρίωση» παλαιστινιακής γης στο χωριό Kafr Qaddum, κοντά στη Nablus, στη Δυτική Όχθη. 29 Γενάρη.

Απαρτχάιντ για όλους!

Κυριακή 21 Φλεβάρη. Ποιός θα μπορούσε να κάνει το «πρώτο βήμα» αν όχι εκείνος που έχει κάνει ήδη χιλιόμετρα ποδοπατώντας τους Άλλους; Ποιά εξουσία θα ήταν τόσο τολμηρή για να επιβάλει στους «δικούς της» απαγορεύσεις σαν αυτές που ως τώρα επέβαλε στους Άλλους υπό τα χειροκροτήματα των «δικών της»; Ποιό κράτος θα άφηνε ανεκμετάλλευση την φασιστική τοξίνωση των υπηκόων του; Και ποιο κράτος θα αναλάμβανε στην «ευθύνη απέναντι στην ανθρωπότητα» να νομιμοποιήσει μ’ έναν ακόμα τρόπο το απαρτχάιντ, γινόμενο «παράδειγμα προς μίμηση», αν όχι εκείνο που το έχει κάνει ήδη εκατό φορές;

Το ρατσιστικό, μιλιταριστικό ισραηλινό καθεστώς ανακοίνωσε προχτες (δια στόματος του ακροδεξιού υπ.υγείας Yuli Edelstein) πως …Θα υπάρξουν δουλειές όπου, για να δουλέψουν, οι εργάτες θα πρέπει να έχουν εμβολιαστεί· διαφορετικά θα κάνουν test covid κάθε 48 ώρες… Οι εμβολιασμένοι και όσοι τον πέρασαν θα μπορούν να πηγαίνουν σε γυμναστήρια, συναυλίες, ξενοδοχεία, συναγωγές απ’ την ερχόμενη Κυριακή… Οι υπόλοιποι;

Οι υπόλοιποι είναι πολλοί. Η αρχική ταχύτητα των πλατφορμιασμών (για την οποία το απαρτχάιντ καθεστώς έγινε «παράδειγμα» και «μέτρο» και στα μέρη μας) οφειλόταν στο ότι έτρεξαν όλοι όσοι ήθελαν πλατφόρμες. Αλλά εδώ και τουλάχιστον δέκα μέρες ο ρυθμός έχει πέσει στο 1/3: ενώ η δυναμικότητα είναι για πάνω από 200.000 τσιμπήματα την ημέρα, λιγότεροι από 65.000 δείχνουν διάθεση· κι αυτό παρότι το όριο ηλικίας κατέβηκε για να πιάσει και τους έφηβους / τις έφηβες, από 16 χρονών και πάνω.

Συνεπώς αρχίζουν οι εκβιασμοί και οι απειλές, με πρώτο στόχο τους εκπαιδευτικούς. Είναι πιθανό ότι οι εκπαιδευτικοί που αρνούνται να εμβολιαστούν θα πρέπει να πληρώνουν απ’ τιν τσέπη τους σε ιδιωτικά εργαστήρια για να κάνουν τεστ κάθε 48 ώρες… Δεν θα απολύσω κανέναν αλλά όποιοι δεν εμβολιαστούν θα έχουν πρόβλημα… δήλωσε ο Edelstein.

Οι δημόσιοι υπάλληλοι «θα έχουν πρόβλημα» – κι αυτή είναι μια καλή ιδέα που μπορεί να αντιγράψει και το ρημαδογκουβέρνο (τι σύμμαχοι είναι άλλωστε;). Όσο για τους μισθωτούς του ιδιωτικού τομέα; Ο Edelstein θέλει ένα νόμο που να επιτρέπει στ’ αφεντικά να απαγορεύουν στους «μη εμβολιασμένους» να δουλεύουν. Κι αν είναι πονόψυχα, ελαστικά ή κάνουν τα στραβά μάτια μπορεί να ψηφίσει άλλο νόμο που να τα υποχρεώνει να το κάνουν, για το καλό της δημόσιας υγείας…

Πώς θα πιστοποιούν οι πλατφορμιασμένοι ότι είναι «passed», «εγκεκριμένοι»; Με το «green pass», όπως και στα μέρη μας…

Υπάρχει θέμα σοβαρό, πολύ σοβαρό!

Τα δίδυμα “υγεία” και “ασφάλεια”

Δευτέρα 1 Φλεβάρη. Θα βρεθούν κάμποσοι αισιόδοξοι ή απλά βιαστικοί που θα υποστηρίξουν ότι «είναι αδύνατο να ελεγχθεί το διαδίκτυο» ή ότι «ο έλεγχός του θα μειώσει την παραγωγικότητά του, που είναι κρίσιμη για τον καπιταλισμό». Πλανώνται πλάνην οικτράν! Ο κυβερνοχώρος ελέγχεται ήδη, σχεδόν ασφυκτικά· απλά εκείνοι που τον ελέγχουν δεν το φωνάζουν. Όσο για την «πτώση της παραγωγικότητας εξαιτίας των ψηφιακών περιφράξεων»; Θα υπήρχε τέτοιο ζήτημα αν μαζικά ένα μεγάλο ποσοστό των χρηστών του interent το εγκατέλειπαν διαμαρτυρόμενοι / ες για τα μικρά και μεγάλα πραξικοπήματα εκεί. Αλλά αυτό είναι απίθανο. Επιπλέον, δεν θα χρειάζονταν παρά περιοδικά «lockdowns» για να επιβληθεί το ότι «δεν υπάρχει ζωή έξω απ’ το διαδίκτυο» – ακόμα κι αν είναι ο καθένας επίσημα και καθαρά σεσημασμένος!

Πέρα απ’ αυτά δεν τίθεται ζήτημα τεχνικών δυσκολιών. Δέκα, δεκαπέντε χρόνια που οι «ειδικοί» ψάχνουν το ζήτημα λέτε ότι δεν έχουν φτιάξει τίποτα εφαρμόσιμο, καμμία εφαρμογή; Το μόνο πρόβλημα ήταν / είναι «ψυχο-κοινωνικό»: πως θα μαντρωθούν όλα αυτά τα εκατοντάδες εκατομμύρια που νομίζουν ακόμα ότι ο κυβερνοχώρος είναι «ο χώρος της ελευθερίας» τους. (Πολλοί νομίζουν επίσης ότι είναι «ο χώρος της ιδιωτικότητάς» τους…)

Όταν, όμως, γίνεται εφικτό να πεισθούν αυτά τα εκατοντάδες εκατομμύρια ότι «κινδυνεύουν να πεθάνουν» (επειδή αυτό είπαν οι «μάγοι» της τεχνοεπιστήμης), ότι τα κράτη και το βιο-πληροφορικο-ασφαλίτικο σύμπλεγμα θα τους σώσουν, αλλά ότι αυτοί πρέπει να οχυρωθούν στα σπίτια τους και να γυαλίζουν τα πόμολα για να «μην κολλήσουν», όταν έχει γίνει αυτό κατορθωτό, τι είναι ακατόρθωτο για τ’ αφεντικά και τους μηχανισμούς τους;

Από ένα σημείο και μετά υπάρχουν βέβαια κοινωνικές αντιδράσεις. Αυτό είναι «κάτι». Υπάρχει και η καταστολή τους… Σε μια περίοδο μετάβασης δεν πετυχαίνουν όλα (απ’ την μεριά των αφεντικών). Εκείνο, ωστόσο, που κάνει την διαφορά και είναι πηγή δύναμης και αισιοδοξίας δεν είναι η αντίδραση σαν αντίδραση, ο εκνευρισμός και η γκρίνια καθαυτά. Αυτά τα έχουν μάθει τ’ αφεντικά εδώ και δεκαετίες, με διάφορες αφορμές, και ξέρουν να τα διαχειριστούν. Εκείνο που (θα) κάνει την διαφορά είναι η βαθιά και ακριβής συνειδητοποίηση του τι είναι τι, του τι συμβαίνει και γιατί. Και η συλλογική οργάνωση στη βάση αυτής της συνειδητοποίησης.

Ααα… Αν χρειάζονται επιπλέον τεκμήρια για την αξία της υγιεινιστικής τρομοεκστρατείας, είναι εδώ δίπλα:

Deep strikes – και η «μοίρα» κάτι συμμάχων…

Κυριακή 31 Γενάρη. Στις 9 Απρίλη του 2018 αμερικανικά κατά κύριο λόγο (αλλά και αγγλικά + γαλλικά) βομβαρδιστικά «τιμώρησαν» με πυραυλικές επιθέσεις το συριακό καθεστώς για την υποτιθέμενη (και στην πραγματικότητα προβοκατόρικη) «επίθεση με χημικά» στην κατεχόμενη από αντικαθεστωτικούς Douma – λίγο πριν την εγκαταλείψουν ηττημένοι. Η συγκάλυψη και τα ψέματα της «επιτροπής για τον έλεγχο των χημικών όπλων» του οηε σε σχέση με την αυτοψία και τα συμπέρασματά τους για αυτήν την «επίθεση» (που δεν έγινε ποτέ…) είναι από μόνα τους ένα μνημειώδες σκάνδαλο, που φυσικά έχει ξεχαστεί σ’ έναν κόσμο όπου «το αληθινό είναι μια στιγμή του ψεύτικου» όπως είχε προειδοποιήσει ο Debord. Υπάρχει όμως κι άλλο κεφάλαιο / εκκρεμότητα από εκείνη την ιστορία, ένα κεφάλαιο όχι στιγμιαίο αλλά διαρκείας: η Μόσχα προειδοποίησε μετά από εκείνη την επίθεση πως αν σε οποιαδήποτε τέτοιου τύπου «τιμωρία» ή ό,τι άλλο κτυπηθούν δικές της εγκαταστάσεις, στη συρία ή οπουδήποτε αλλού, θα απαντήσει. Το πόσο μακριά θα πάει μια τέτοια απάντηση δεν το διευκρίνισε. Αλλά η εύλογη και νόμιμη απάντηση, σε τέτοιες περιπτώσεις, δεν περιορίζεται στο να «κατέβουν» τα μέσα (ιπτάμενα, πλεούμενα, ότι άλλο…) που έριξαν τους όποιους πυραύλους. Αφορά και τις βάσεις που χρησιμοποίησαν.

Οι εξελίξεις στο είδος των όπλων που χρησιμοποιούνται ήδη (και θα χρησιμοποιηθούν ακόμα περισσότερο στο μέλλον) φωτίζουν το τι ρόλο παίζουν οι στρατιωτικές βάσεις (των ηπα για παράδειγμα, αλλά όχι μόνον αυτές) στον εξελισσόμενο 4ο παγκόσμιο πόλεμο. Ένα κατατοπιστικό παράδειγμα: Ο u.s. army μπορεί να κατευθύνει απ’ την βάση του στη Λάρισα drones που θα απογειωθούν από κάποια Χ πλατφόρμα και θα βομβαρδίσουν στο ιράκ ή στο αφγανιστάν. Τόσο η βάση της Λάρισας όσο και η πλατφόρμα (π.χ. ένα αεροπλανοφόρο στον Περσικό κόλπο) είναι οργανικά τμήματα, κρίκοι της αλυσίδας της επίθεσης. Οι ιρακινές ή οι αφγανικές πολιτοφυλακές δεν έχουν (ή αυτό ξέρουμε ως τώρα) την τεχνική δυνατότητα να κτυπήσουν όλους τους κρίκους· ωστόσο αυτό δεν αλλάζει την πραγματικότητα. Κάποιοι άλλοι (ας πούμε η Τεχεράνη ή η Μόσχα· ακόμα και οι υεμενίτες Houthis) την έχουν.

Συνεπώς οι διάσπαρτες αμερικανικές βάσεις, ειδικά εκείνες που είναι κρίκοι του high tech πολέμου, έχουν κι ένα επιπλέον καθήκον. Σε μια «περιορισμένη» αναμέτρηση μεταξύ μεγάλων δυνάμεων προορίζονται σαν στόχοι (για τον αντίπαλο…) ώστε να εκτονωθεί η ένταση· ή να καθυστερήσει η κορύφωσή της. Έχουμε τα τεκμήρια ότι έτσι ακριβώς συμβαίνει: οι πυραυλικές επιθέσεις που εξαπέλυσε η Τεχεράνη (με έγκαιρη προειδοποίηση) εναντίον δυο αμερικανικών βάσεων στο ιράκ, μετά την δολοφονία του Soleimani πριν ένα χρόνο. Στο βαθμό που δεν κτυπήθηκε η αμερικανική ενδοχώρα ή/και κάποιο πολύτιμο πολεμικό asset (π.χ. ένα αεροπλανοφόρο ή ένα πυρηνικό υποβρύχιο) το ψόφιο κουνάβι και οι σωματοφύλακές του μπορούσαν να σηκώσουν (δήθεν) αδιάφορα τους ώμους. Τραυματίστηκαν πάνω από 100 αμερικάνοι πεζοναύτες – ήταν κτύπημα στο ηθικό του κατοχικού στρατού… αλλά και πάλι no problem. Θα μπορούσαν, ίσως, να έχουν σκοτωθεί δυο ή τρεις· και πάλι το ζήτημα θα ήταν διαχειρίσιμο.

Πόσοι αμερικάνοι καραβανάδες θα είναι στη Λάρισα ή στο λιμάνι της Αλεξανδρούπολης αν (και) εκεί υπάρξουν στόχοι αντιποίνων σε μια «περιορισμένης έκτασης» απάντηση, με την Χ ή την Ψ αφορμή, απ’ την μεριά της Μόσχας για παράδειγμα; Κανένας – υποθέτουμε. Θα είναι διαφορετικό ζήτημα κτυπήματα στη Σούδα· εκεί θα πρόκειται για «κλιμάκωση».

Συνεπώς μια κατηγορία αμερικανικών βάσεων και στα μέρη μας προορίζονται και σαν “στόχοι πρώτης επιλογής εκ μέρους του εχθρού” σε περίπτωση ανάγκης. Αυτό είναι σημαντικό για πολέμους με τεχνολογία «deep strikes» επειδή, στήνοντας «ενδιάμεσους στόχους » πριν τους κυρίως (και μητροπολιτικούς), μπορεί ένα ιμπεριαλιστικό κράτος – στην προκειμένη περίπτωση το αμερικανικό – να ελπίζει ότι θα έχει χρόνο και χώρο διαχείρισης της σύγκρουσης.

Αν κάτι τέτοιο προκύψει στην πράξη υποθέτουμε πως τα ντόπια αφεντικά θα ανταμειφθούν για την «εξυπηρέτηση». Όσο για τους υποτελείς; Το πολύ πολύ να πάρουν ένα εφάπαξ επίδομα (διανοητικής και πολιτικής) αναπηρίας…

(φωτογραφία: Στην περίπτωση του συμμαχικού ισραηλινού καθεστώτος, που ενδιαφέρεται να ελέγξει “μόνο” την μέση Ανατολή, η τακτική των deep strikes χρησιμοποιείται διαφορετικά…)

Εκλεκτές συμμαχίες

Σάββατο 30 Γενάρη. Καθώς χιλιάδες συγκεντρώνονταν στην Ουάσιγκτον στις 6 Ιανουαρίου για την διαδήλωση των πιστών στον Donald Trump που κατέληξε στην εισβολή στο αμερικανικό Καπιτώλιο, μια Ισραηλινή σημαία μπορούσε να ειδωθεί μέσα στο πλήθος, να ανεμίζει μαζί με άλλες που υποστήριζαν την συνωμσιολογία του Qanon, την πολιτοφυλακή 111%, και άλλες πολυπληθείς ακροδεξιές κινήσεις. «Η Βίβλος λέει ότι αν ευλογήσεις το Ισραήλ θα είσαι ευλογημένος» εξήγησε ο διαδηλωτής που κρατούσε την σημαία, επαναλαμβάνοντας μια φράση της Βίβλου που είναι απ’ τις αγαπημένες του κινήματος των Χριστιανών Σιωνιστών. «Οπότε είμαστε ένα έθνος που υποστηρίζει το Ισραήλ». Αργότερα η σημαία βρέθηκε έξω απ’ το Καπιτώλιο στη διάρκεια της πολιορκίας του, ενώ ένας άλλος μασκοφορεμένος διαδηλωτής είχε μια ασπρόμαυρη Ισραηλινή σημαία ραμμένη στο παραστρατιωτικό του γιλέκο, μαζί με μια σημαία φίλων της αστυνομίας.

Δεν είναι η πρώτη φορά που η Ισραηλινή σημαία εμφανίζεται σε ακροδεξιές διαδηλώσεις στις ΗΠΑ, σε περιπτώσεις που φαινομενικά έχουν ελάχιστη σχέση με την πολιτική για τη Μέση Ανατολή. Έχει ανεμίσει μαζί με την σημαία των νοτίων σε μια διαδήλωση στο Αρκάνσας και κρέμεται σε μπαλκόνια απ’ το Μανχάταν ως την Ιερουσαλήμ· ήταν παρούσα στην παρέλαση “Straight Pride” στη Βοστώνη, και σε μια αυτοκινητοπομπή οπαδών του Trump…

Έτσι ξεκινούσε ένα άρθρο στο διεθνιστικό site +972 στις 22 Γενάρη (φωτογραφία επάνω). Μια σημαία εδώ ή εκεί μπορεί να δείχνει μερικά πράγματα· όμως στη συγκεκριμένη περίπτωση δείχνει πολύ λίγα απ’ την θρησκευτική παράνοια ενός ικανού αριθμού αμερικάνων που είναι ευαγγελιστές και αυτοχαρακτηρίζονται χαρούμενα σαν “χριστιανοί σιωνιστές”…. Χριστιανοί υποστηρικτές του ισραηλινού ιμπεριαλισμού / μιλιταρισμού δηλαδή. Από πρώτη ματιά τίποτα περίεργο…

Πολλών ειδών υποστηρικτές έχει στον δυτικό κόσμο το ισραηλινό απαρτχάιντ, αλλά αυτοί οι ευαγγελιστές (αρκετοί και στη βραζιλία – ψηφοφόροι του Μπολσονάρο φυσικά!) είναι μια ειδική κατηγορία (και ο Πομπηίας τέτοιος είναι, έχει δηλώσει ότι κοιμάται με την βίβλο στο προσκεφάλι του…). Κι αυτό επειδή στον πυρήνα του το ιδεολογικό / θρησκευτικό τους δόγμα είναι σκληρά και βαθιά αντι-σημιτικό!

Η ιδέα (και η ερμηνεία του «χριστιανισμού – σιωνισμού») είναι ότι η επιστροφή των εβραίων στους «άγιους τόπους» είναι βασικό τμήμα του θεϊκού σχεδίου για την «δευτέρα παρουσία»!! Η ισραηλινή ιστορικός Anita Shapira έχει βρει μάλιστα στοιχεία ότι ήταν οι «χριστιανοί σιωνιστές» της αγγλίας που «έσπρωξαν» την ιδέα αυτής της «επιστροφής» σε κύκλους εβραίων αστών της ευρώπης την δεκαετία του 1840· διαμορφώνοντας εκείνο που εξελίχθηκε (με την βοήθεια και της αντι-σημιτικής αγγλικής πολιτικής) σε «εβραϊκό εθνικισμό» τις επόμενες δεκαετίες. Στην ουσία αυτή η ιδέα της «επιστροφής» ήταν η κουκούλα της εκδίωξης των ευρωπαίων εβραίων απ’ τα σπίτια και την ιστορία τους στο ευρωπαϊκό έδαφος· και νομιμοποίησε όλους τους διωγμούς και τα εγκλήματα κατά των εβραίων (εναντίον κυρίως των αντεθνικιστών / σοσιαλιστών της ανατολικής ευρώπης: Bund…) απ’ τις τελευταίες δεκαετίες του 19ου ως το πρώτο μισό του 20ου αιώνα. Με αποκορύφωμα το Ολοκαύτωμα.

Αλλά η υποστήριξη απ’ τους ευαγγελιστές του (απαρτχάιντ) ισραηλινού κράτους δεν είναι το τέλος του θεϊκού σχεδίου για την «δευτέρα παρουσία»!! Όταν ο γυιός του αφεντικού γυρίσει στον πλανήτη για να ξεκαθαρίσει οριστικά τα πράγματα, θα βάλει στους εβραίους (λένε οι ευαγγελιστές…), συμπεριλαμβανόμενων όλων όσων θα βρίσκονται στο δικό τους κράτος, ένα σκληρό δίλημμα: είτε να γίνουν κι αυτοί χριστιανοί, είτε να εξοντωθούν (απ’ τον γυιό του αφεντικού)!!! Είναι παρανοϊκό, αλλά είναι αληθινό: αυτοί οι ακροδεξιοί χριστιανοί υποστηρίζουν το ισραηλινό κράτος σαν ένα βήμα προς την «δευτέρα παρουσία» με τελική φάση είτε τον εκχριστιανισμό όλων των εβραίων του πλανήτη είτε την σφαγή τους! Θα έπρεπε να είναι δακτυλοδεικτούμενοι σαν επίγονοι του ναζισμού· αλλά όχι! Απολαμβάνουν ασυλίας, φιλίας, ‘n’ much more…

Γιατί έτσι; Είναι απλό. Τα αφεντικά του απαρτχάιντ καθεστώτος του Τελ Αβίβ είναι ρεαλιστές και, προφανώς, δεν φοβούνται την «δευτέρα παρουσία» του γυιού του αφεντικού των χριστιανών. Δεν φοβούνται το «τέλος του έργου» που φαντασιώνουν οι χριστιανο-φασίστες υποστηρικτές τους. Αντίθετα τους θέλουν για συμμάχους στον υπαρκτό, πραγματικό καπιταλιστικό κόσμο. Πολύ περισσότερο αφού στελεχώνουν υψηλά ως πολύ υψηλά κλιμάκια της εξουσίας – στις ηπα, και όχι μόνο. Αδιαφορούν για το «επί πιστώσει» τέλος του κόσμου που περιμένουν οι ψωνισμένοι χριστιανοί· ενδιαφέρονται μόνο για την «τοις μετρητοίς» υποστήριξή τους χθες, σήμερα, αύριο.

Από στενά πολιτική άποψη αυτή η συμμαχία στέκει. Αν όμως κριθεί με ιδεολογικά κριτήρια είναι, απλά, αποκαλυπτική: το φασιστικό, απαρτχάιντ καθεστώς του Τελ Αβίβ και οι υποστηρικτές του κατηγορούν όσους τους εναντιώνονται σαν φασίστες· ενώ ταυτόχρονα εκφράζουν τις χειρότερες ρατσιστικές και αντι-σημιτικές εκδοχές στην πρωτοκοσμική ιστορία εδώ και αιώνες!

Σε ποιές κοινωνίες και σε ποια εποχή θα μπορούσε να συμβαίνει τέτοια εφιαλτική αντιστροφή των εννοιών αν όχι στις «μεταμοντέρνες» δυτικές του 21ο αιώνα;

Το καθήκον να τελειώσει το ισραηλινό apartheid

Σάββατο 23 Γενάρη. Ο Gideon Levy, αρθρογράφος της ισραηλινής Ha’aretz, είναι γνωστός για τις απόψεις του. Και δεν είναι έκπληξη ότι μετά την B’Tselem και την επίσημη έκθεσή της, δεν καταγγέλει απλά το ισραηλινό απαρτχάιντ. Προχωράει ένα κρίσιμο βήμα πιο πέρα. Να οι τελευταίες παράγραφοι απ’ το άρθρο του πριν 3 ημέρες:

… Ο νέος προσδιορισμός του σαν κράτος απαρτχάιντ μπορεί να αναγκάσει τον κόσμο να αλλάξει στάση. Να πάψει να συγχωρεί τόσα, να σταματήσει να κάνει ό,τι δεν βλέπει. Δεν μπορεί να συνεχίσει το ότι η κατοχή είναι μεταβατική, ότι υπάρχει «μια ειρηνευτική διαδικασία» που απλά «έχει παγώσει» προς στιγμήν, περιμένοντας έναν Παλαιστίνιο «εταίρο», και ότι μια λύση βρίσκεται στη γωνία.

Ποτέ δεν θα συμβεί αυτό. Οι Ισραηλινοί ποτέ δεν θα ξυπνήσουν ένα πρωΐ και θα αναγνωρίσουν ότι η κατοχή δεν είναι καλή ούτε δίκαιη, και ότι πρέπει να τελειώσει. Αυτό δεν πρόκειται να συμβεί. Δεν έγινε εδώ και 53 χρόνια και δεν υπάρχει λόγος να συμβεί ξαφνικά τώρα. Η λύση μπορεί να προκύψει μόνο απ’ την διεθνή κοινότητα – αν απαιτήσει ότι το Ισραήλ πρέπει να θεωρηθεί υπεύθυνο και να γίνει αντικείμενο τιμωριών. Αυτό είναι δικαίωμα και καθήκον της διεθνούς κοινότητας.

Αυτό το καθήκον είναι ακόμα πιο επείγον εφόσον δεν μπορούμε πια να μιλάμε για προσωρινές παραβιάσεις της διεθνούς νομοθεσίας, φευγαλέα εγκλήματα πολέμου ή μια στρατιωτική κατοχή όπως οι συνηθισμένες. Όταν η κατοχή γίνεται απαρτχάιντ και καθορίζει την ταυτότητα του κράτους, η διεθνής δράση είναι απαραίτητη – ναι, ακριβώς όπως έγινε με τη Νότια Αφρική. Εκείνα που πέτυχαν εκεί μπορούν να πετύχουν κι εδώ. Να δούμε τι θα γίνει όταν οι Ισραηλινοί αρχίσουν να πληρώνουν για τις αμαρτίες του κράτους τους. Ένας αληθινός πατριώτης πρέπει να λαχταράει να έρθει αυτή η μέρα. Γι’ αυτό η συζήτηση για το Ισραήλ σαν ένα κράτος απαρτχάιντ είναι τόσο σημαντική.

Είναι «θέση BDS»!.. Αλλά δεν είναι αφορμή για πανηγύρια. Το τι ήταν, τι είναι και πως έχει γίνει το ισραηλινό απαρτχάιντ δεν είναι μυστικό για κανέναν! Ούτε τα ο.κ. της «διεθνούς κοινότητας» δόθηκαν επί τόσες δεκαετίες κατά λάθος ή εν αγνοία. Αυτό σημαίνει πως ακόμα κι αν μια αναγνωρισμένη ισραηλινή οργάνωση προστασίας ανθρώπινων δικαιωμάτων σαν την B’Tselem λέει ρητά και κατηγορηματικά ότι “αυτό εδώ είναι απαρτχάιντ”, δεν αλλάζουν (εξαιτίας της) ούτε τα καπιταλιστικά συμφέροντα ούτε οι συμμαχίες ούτε η υποστήριξη.

Η εμπειρία του νοτιοαφρικάνικου απαρτχάιντ είναι διδακτική. Ο εσωτερικός αντι-αποικιακός / αντι-ρατσιστικός αγώνας ήταν σκληρός και μακρόχρονος· αλλά αυτό ήταν αδιάφορο για τα δυτικά κράτη και τους ιμπεριαλισμούς τους, που στήριζαν σταθερά την λευκή ρατσιστική μειοψηφία στην εξουσία. Η στάση τους άλλαξε δύσκολα και όσο πιο αργά γινόταν, και μόνο εξαιτίας του κινήματος στις δυτικές μητροπόλεις. Ενός κινήματος μαχητικού και επίμονου, με ξεκάθαρους στόχους και μια γκάμα μέσων.

Αυτό σημαίνει το γνωστό: χρειάζεται οπωσδήποτε το κίνημα συμπαράστασης στους Παλαιστίνιους / ενάντια στο ισραηλινό απαρτχάιντ! Αλλά κίνημα – όχι μπλόφες, απομιμήσεις, γκρουπουσκουλιάρικες συνήθειες, κι όλα τα υπόλοιπα τα παρακμιακά που θεωρούνται κανόνας. Ήταν και είναι ξεκάθαρο το γιατί ο αγώνας ενάντια στο ισραηλινό απαρτχάιντ είναι σημαντικός, για όλους τους ιστορικούς και ηθικούς λόγους του κόσμου. Και για έναν επιπλέον: επειδή ένας τέτοιος αγώνας απειλεί τους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς στους οποίους συμμετέχει και το ελλαδιστάν.

Περιπέτειες του γεωπολιτικού προσοδισμού 3

Παρασκευή 22 Γενάρη. Χάρη σ’ αυτή τη συμμαχία και με πολύ φιλόδοξες προσδοκίες γεωπολιτικών προσόδων σε βάρος της Άγκυρας, η Αθήνα προσχώρησε πανηγυρικά στον άξονα στη δεύτερη δεκαετία του 21ου αιώνα, σφυρηλάτησε «ημιαξόνιο» με το πλυντήριο Λευκωσία, το απαρτχάιντ Τελ Αβίβ και την χούντα του Καΐρου, ονειρεύτηκε την «περικύκλωση της ανατολικής Μεσογείου»… Και φυσικό αέριο, πολύ φυσικό αέριο· σωλήνες, πολλούς σωλήνες· θαλάσσια πηγάδια σε θαλάσσια οικόπεδα, πολλά τέτοια… Ωωωω μεγαλεία! Ωωωω υψηλού επιπέδου εθνικός τυχοδιωκτισμός!

Ωωωω απανωτές ήττες!!! Εξαιτίας, φυσικά, του «αιώνιου εχθρού». Ούτε τα γκαζοπήγαδα των αδελφών κυπρίων… ούτε τα θρυλικά οικόπεδα… ούτε ο ακόμα πιο θρυλικός east med (δεν γιορτάστηκε φέτος η επέτειος ενός χρόνου απ’ την περσινή πανηγυρική υπογραφή για την κατασκευή του)… ούτε η μισή ανατολική Μεσόγειος «ελληνική λίμνη»… ούτε η απέραντη αοζ του Καστελόριζου…. Μόνο αμερικανικές βάσεις – αυτές ναι! Και γαλλικά rafale βέβαια…

Τι είναι που έχει πάει τόσο στραβά σε μια «εθνική στρατηγική» που έχει 100 και βάλε χρόνια πλούσιας εμπειρίας και λαμπρών επιτυχιών; Τι είναι που αναγκάζει το ρημαδογκουβέρνο σε γελοίους πανηγυρισμούς για το «μεγάλωμα της ελλάδας» επειδή έκανε στο Ιόνιο τα 6 μίλια χωρικών υδάτων 12; Πόσο επηρεάζει η παρακμή του μεγάλου συμμάχου την ελληνική παρακμή; Κι ακόμα: το νο 1 εθνικό κεφάλαιο (οι εφοπλιστές) διαβλέπει κάποιον «διάδοχο» θαλασσοκράτη με τον οποίο θα μπορούσε να κάνει καλές δουλειές έχοντας εξασφαλισμένη προτεραιότητα και μια ορισμένη «προστασία»; Οι κοτσαμπάσηδες εσωτερικού διαβλέπουν κάποια άλλη «μεγάλη δύναμη» που να ενδιαφέρεται για τα γεωγραφικά / γεωπολιτικά προσόντα αυτής εδώ της άκρης της βαλκανικής χερσονήσου που λέγεται ελλαδιστάν; Ή η μοναδική ελληνική ελπίδα είναι η γρήγορη και πετυχημένη ανάνηψη της «μεγάλης ασθενούς», της αμερικανικής ιμπεριαλιστικής κυριαρχίας;

Θα έχουμε την ατυχία να μάθουμε τις απαντήσεις υφιστάμενοι τις ακροβασίες του ελληνικού ιμπεριαλισμού τους επόμενους μήνες και χρόνια. Εν τω μεταξύ πρέπει να τονίσουμε το βάρος της ιμπεριαλιστικής «παράδοσης» σε μια εποχή που τα δεδομένα έχουν αλλάξει τόσο ριζικά ώστε να μην υπάρχει κανένα manual με οδηγίες επιτυχούς καριέρας στην ιμπεριαλιστική ιεραρχία.

Αν έπρεπε να υποδείξει κάποιος ένα μόνο γεγονός που έχει σμπαραλιάσει τακτικές, σχεδιασμούς και φιλοδοξίες (ελληνικές και όχι μόνο) είναι η πρωτοφανής για την καπιταλιστική ιστορία μετατόπιση του κέντρου βάρους στην ασία, με πρωταγωνιστή το Πεκίνο· συν το παρεπόμενο ευρασιατικό project, που εκτός απ’ τον συνεταιρισμό του Πεκίνου με την Μόσχα, σκεπάζει (ή απειλεί να σκεπάσει) όλη την μέση Ανατολή και την Αφρική μ’ αυτόν τον απρόοπτο, δυνατό και επίμονο «ανατολικό άνεμο».

Ο αιώνιος εχθρός, η Άγκυρα, διέβλεψε έγκαιρα την τάση και πλασσαρίστηκε σωστά (και από γεωγραφική άποψη) σ’ αυτήν την ασιατική καπιταλιστική αναγέννηση· επεκτείνοντας ταυτόχρονα την οικονομική της επιρροή σε διάφορα σημεία της αφρικής· ακόμα και στη λατινική αμερική (βενεζουέλα…)! Δεν είναι πια η Άγκυρα την οποία η Αθήνα θεωρούσε πως κρατάει όμηρο μέσω της πιθανής ένταξής της στην ε.ε…. Ούτε επίσης είναι η Άγκυρα που εξαρτιέται απ’ το νατο και, συνεπώς, (όπως εξακολουθεί να διηγείται το αγαπημένο παραμύθι των ντόπιων αριστερών) είναι υπάκουη στην Ουάσιγκτον… Τηρουμένων των αναλογιών μοιάζει περισσότερο με τα πρώτα βήματα του τουρκικού κράτους, την Άγκυρα του Κεμάλ, που μπορούσε να κινείται αποτελεσματικά και με οφέλη ανάμεσα στους μπολσεβίκους του Λένιν και τους ιμπεριαλισμούς του Λονδίνου και του Παρισιού – προς μεγάλη θλίψη του ελληνικού…

Αλλά η «επανάσταση» των ισλαμοδημοκρατών δεν είναι «εθνικιστική» όπως του Κεμάλ. Είναι «ισλαμική». Και μπορεί να εξαχθεί σ’ όλον τον μουσουλμανικό κόσμο αλλά κι ακόμα πιο έξω τόσο εύκολα και πειστικά όσο το σήριαλ Ertugrul: επική αντιστροφή των δυτικών στερεοτύπων για τους μουσουλμάνους και την ιστορία τους· αντι-οριενταλισμός σε πλήρη ανάπτυξη!!! Αυτό λέγεται soft power – και πολλοί την ζηλεύουν.

Δεν υπάρχουν στον ορίζοντα “εναλλακτικές”, “διάδοχες καταστάσεις” που να ταιριάζουν με την παράδοση και τα συνηθισμένα κόλπα του ελληνικού ιμπεριαλισμού και των βιτρινών του. Το κινέζικο κεφάλαιο δεν πρόκειται να δώσει τα κλειδιά των θαλάσσιων μεταφορών του στους έλληνες εφοπλιστές όπως έκανε το αμερικανικό. Άσχετα με το αν κάνουν δουλειές μαζί του (κάνουν) το Πεκίνο έχει τις δικές του μεγάλες ναυτιλιακές. Ούτε, επίσης, ενδιαφέρεται για στρατιωτικές βάσεις στην άκρη της βαλκανικής. Αδιαφορεί, επίσης, για το ποιος κυβερνάει· δεν υπάρχει “φιλοσινικό” κόμμα εδώ. Οι παραδοσιακές υπηρεσίες και τα παραδοσιακά ελληνικά “προσόντα” δεν γυαλίζουν ιδιαίτερα στο Πεκίνο ή στην υπόλοιπη ασία γύρω γύρω. Ακόμα και οι εγκαταστάσεις της cosco στον Πειραιά μπορούν να ξηλωθούν και να μοιραστούν σε χρόνο dt ανάμεσα στην πρόθυμη Σμύρνη και στην πρόθυμη Τεργέστη (ή στο εξίσου πρόθυμο Παλέρμο).

Οπότε; Φαίνεται ως τώρα ότι ο ελληνικός ιμπεριαλισμός και ο γεωπολιτικός προσοδισμός είναι καταδικασμένοι να μείνουν δεμένοι με την Ουάσιγκτον (και το Λονδίνο, σε δεύτερο επίπεδο) – ακόμα κι αν αυτό σημαίνει πτώση. Είναι βέβαιο πως όταν ο ρημαδοΚούλης θα συναντήσει τον Erdogan οι ντόπιοι δημαγωγοί θα παιανίσουν ότι «του έτριψε τα μούτρα». Πόσους έλληνες πρωθυπουργούς και υπ.εξ. έχει συναντήσει ο Erdogan απ’ το 2002; Τόσους ώστε να έχει μάθει απ’ έξω κι ανακατωτά τι σκέφτονται – και να του είναι όχι απλά «προβλέψιμοι» αλλά και βαρετοί.

Αυτό είναι, ίσως, μια κάποια ελπίδα: να έχεις ηττηθεί τόσο παραδειγματικά ώστε ο αντίπαλός σου να σε βαριέται…