Μέση Ανατολή

Δευτέρα 31 Μάη>> Και ξαφνικά (;) στη διάρκεια του 11ήμερου βομβαρδισμού της Γάζας (και της ρουκετοβολίας της Χαμάς) διάφορα δυτικά κράτη άρχισαν να μουρμουρίζουν…. Με την συνηθισμένη γραφειοκρατική τους κομψότητα φάνηκαν να κρατούν κάποια (μικρή…) απόσταση απ’ το φασιστικό καθεστώς του Τελ Αβίβ· ενώ πριν 3 χρόνια, στη διάρκεια των μαζικών δολοφονιών άοπλων διαδηλωτών στην Μεγάλη Πορεία της Επιστροφής που κράτησαν μήνες, «δεν ήξεραν τίποτα»…. Ορισμένοι υποστηρίζουν ότι «κάτι αλλάζει» στη στάση των δυτικών ιμπεριαλισμών απέναντι στους Παλαιστίνιους και το Τελ Αβίβ… Είναι έτσι; Κι αν είναι έτσι τι είδους είναι αυτή η «αλλαγή»;

Κατά την ταπεινή μας άποψη τα δυτικά κράτη έχουν ξεκινήσει ένα είδος προληπτικού πολέμου εναντίον του ενδεχόμενου να πιεστούν (απ’ τα κάτω) να αντιμετωπίσουν το απαρτχάιντ ισραηλινό καθεστώς σαν αυτό που είναι. Αυτό το ενδεχόμενο είναι πια όλο και περισσότερο ορατό εξαιτίας της (συνεχιζόμενης) εξέγερσης των Παλαιστίνιων μέσα στην τωρινή ισραηλινή επικράτεια· τόσο στην Ιερουσαλήμ / al Quds (Sheikh Jarrah) όσο και σε πολλές ακόμα πόλεις· μια εξέγερση που συνειδητά ή όχι δίνει πολιτικό βάρος στον αντι-απαρτχάιντ αγώνα που γίνεται ήδη σε διάφορα σημεία του πλανήτη.

Προκειμένου να βρεθούν ανοικτά υπόλογα για την υποστηρίξη ενός καθαρόαιμα φασιστικού καθεστώτος σαν το ισραηλινό (την ώρα που πουλάνε διάφορες «ευαισθησίες» για «ατομικά δικαιώματα»…) τα δυτικά αφεντικά προτιμούν να παραστήσουν ότι θυμήθηκαν τους Παλαιστίνιους, αλλά με συγκεκριμένο τρόπο: σαν υποψήφιους για ένα κάποιο «κράτος», κάπου, κάποτε, σύμφωνα με τις «συμφωνίες του Όσλο»… Αυτό προϋποθέτει κάτι σαν εικονική (πολιτική) νεκρανάσταση του καθεστώτος Abbas στη Ραμάλα· αλλά και μικρότερο κατηγορητήριο κατά της Χαμάς… Μ’ άλλα λόγια οι δυτικοί ιμπεριαλισμοί προτιμούν τους τωρινούς «πολιτικούς παράγοντες» των Παλαιστίνιων (και το γαϊτανάκι του «παλαιστινιακού κράτους») παρά έναν αντι-απαρτχάιντ αγώνα που μαζί με τα υπόλοιπα εντός του κατοχικού καθεστώτος θα συμπαρασύρει κι ό,τι έχει απομείνει από δυτική «ηγεμονία» στη μέση Ανατολή.

Ο γνωστός και «πολύς» αρθρογράφος των καθεστωτικών New York Times Thomas Friedman κάλεσε πρόσφατα τον νυσταλέο Jo και το γκουβέρνο του να διαμηνύσουν στο Τελ Αβίβ οτι «… θα θεωρήσουμε την Παλαιστινιακή Αρχή στη δυτική Όχθη σαν ένα Παλαιστινιακό κράτος υπό κατασκευή, και θα κάνουμε μια σειρά διπλωματικών βημάτων για να συγκεκριμενοποιήσουμε την κρατική ύπαρξη της Παλαιστίνης με σκοπό να διατηρήσουμε την βιωσιμότητα της λύσης των δύο κρατών…»

Πιο καθαρά δεν θα μπορούσε να ειπωθεί. Υπάρχει μια διαφοροποίηση απ’ την «γραμμή πάρτα όλα» του ψόφιου κουναβιού απέναντι στον υπόδικο Netanyahu, αλλά αυτή η διαφοροποίηση (όπως και άλλες στην «εξωτερική πολιτική» του Joνυσταλεάν) είναι το είδους «πάμε πίσω», στις παλιές καλές μέρες του παραμυθιού περί «δύο κρατών». Για να γλυτώσουμε τις ανατροπές που θα φέρει η απαίτηση ενός ενιαίου, δημοκρατικού και πολυεθνικού κράτους, όπου η πλειοψηφία θα είναι Παλαιστίνιοι / άραβες.

Η (πολιτική και οικονομική) ενίσχυση της «παλαιστινιακής αρχής» στη Ραμάλα εκ μέρους του Joνυσταλεάν έχει δώσει ήδη τα πρώτα της αποτελέσματα: συλλήψεις δεκάδων αγωνιστών (στη δυτική Όχθη) που είναι εναντίον της – από τους μπάτσους του Abbas φυσικά. Το ερώτημα, του οποίου η απάντηση θα επιβεβαιώσει (ή θα διαψεύσει) την θέση μας, είναι η (δυτική) αντιμετώπιση της Χαμάς.

Η οργάνωση έχει κάνει βήματα: αναθεωρώντας άρθρα του καταστατικού της το 2017 είναι διατεθειμένη να αναγνωρίσει de facto ένα ισραηλινό κράτος όπως επίσης να κυβερνήσει το οτιδήποτε θεωρηθεί «παλαιστινιακό κράτος» με βάση τις αρχές της PLO (μεταξύ των οποίων αποδεχόμενη τις συμφωνίες που έχει υπογράψει η PLO και την μη χρήση βίας). Αυτός ο πραγματισμός μπορεί να σοκάρει όσους δίνουν μεγαλύτερη σημασία απ’ ότι πρέπει στη ρητορική της Χαμάς (επιπλέον: δεν είναι αποδεκτός απ’ όλα τα μέλη της), ωστόσο είναι αυτό που η Χαμάς μπορεί να θεωρεί σαν τις μεγαλύτερες δυνατές υποχωρήσεις εκ μέρους της εάν πρόκειται το Τελ Αβίβ να υποχωρήσει επίσης· να σταματήσει τον εποικισμό στη δυτική Όχθη και να διαλύσει κάποιους υπάρχοντες οικισμούς, αποχωρώντας από κρίσιμα εδάφη (όπως έκανε απ’ την Γάζα το 2005).

Το απαρτχάιντ καθεστώς δεν πρόκειται φυσικά να αυτο-περιοριστεί εδαφικά. Έχει «παγώσει» προς το παρόν την προσάρτηση μεγάλων τμημάτων της δυτικής Όχθης, και μπορεί να κρατήσει αυτό το «πάγωμα» μέχρι να βρει καλύτερη ευκαιρία. Εννοείται ότι τα αφεντικά του (και οι πολυάριθμοι οπαδοί τους) τρομάζουν με το ενδεχόμενο ενός μαζικού αντι-απαρτχάιντ κινήματος μέσα κι έξω απ’ την Παλαιστίνη – όμως δεν πρόκειται να αλλάξει ούτε χαρακτήρα ούτε προσανατολισμούς. Το πολύ πολύ να υπάρξει μια «αλλαγή στυλ».

Αυτό το θέατρο σκιών, «η προοπτική δύο κρατών», είναι το ξαναζεσταμένο παραμύθι που βρίσκεται πίσω απ’ την υποτιθέμενη «αλλαγή» (εικονική έτσι κι αλλιώς) της δυτικής ρητορικής. Το μέτρο αυτής της «αλλαγής» είναι η γραμμή του ψόφιου κουναβιού· ωστόσο η καθαυτό ισραηλινή «πολιτική» δεν θεωρείται ζήτημα. Εκείνοι που θέλουν να εμφανιστούν σαν «ειρηνοποιοί» (Ουάσιγκτον, Λονδίνο, Κάιρο, Ριάντ) είναι οι ίδιοι όπως πάντα· οι τακτικές τους επίσης. Η φονική «ακινησία» δεκαετιών τους βόλευε· τώρα την νοσταλγούν…

Όμως ακόμα κι αν μοιάζει να συμφέρει διάφορες πλευρές το «γυρίζουμε πίσω τον χρόνο», αυτό είναι αδύνατο….

Comments are closed.