Δευτέρα 17 Μάη. Όταν, τον Δεκέμβρη του 1987, ξέσπασε η παλαιστινιακή εξέγερση (αργότερα ονομάστηκε 1η· intifada σημαίνει εξέγερση) σ’ όλη την κατεχόμενη Παλαιστίνη, στη Γάζα, στη δυτική Όχθη και μέσα στην επικράτεια του ισραηλινού καθεστώτος, η (ως τότε) θεωρούμενη «ιστορική πολιτική ηγεσία» του παλαιστινιακού αγώνα βρισκόταν πολύ μακριά. Ο στρατός (10.000 άτομα) και το πολιτικό συμβούλιο της «οργάνωσης για την απελευθέρωση της Παλαιστίνης» (ΟΑΠ) ήταν εξόριστοι στην Τύνιδα. Ανάμεσά τους και ο Γιάσερ Αραφάτ. Πρακτικά οι οργανώσεις / μέλη της ΟΑΠ ούτε είχαν προετοιμάσει ούτε μπορούσαν να ελέγξουν την intifada· δεν μπορούσαν (στο μεγαλύτερο μέρος τους) ούτε καν να την κατανοήσουν. (Ωστόσο κάποια μέλη των οργανώσεων ζούσαν στα κατεχόμενα).
Η εξέγερση εκείνη είχε όλα τα ποιοτικά (πέρα απ’ τα ποσοτικά) χαρακτηριστικά ενός αγώνα απ’ τα κάτω· με πολλές μορφές αυτο-οργάνωσης και απεριόριστη μαχητικότητα και φαντασία παρά και ενάντια στη δολοφονική δράση του ισραηλινού στρατού (δολοφονήθηκαν περισσότεροι από 1.100 παλαιστίνιοι και παλαιστίνιες, σε μεγάλο τους μέρος ανήλικοι). Η intifada του 1987 σημαδοτούσε ουσιαστικά και καθαρά το ιστορικό τέλος ενός πολιτικού / στρατιωτικού οργανισμού (της ΟΑΠ) με βαριά και σημαντική ιστορία· το ιστορικό τέλος τόσο των μορφών δράσης της όσο και των μορφών οργάνωσής της: ήταν μια καθαρόαιμη αντιαποικιακή εξέγερση κατεχόμενου πληθυσμού που (όσο κι αν φαίνεται παράξενο σήμερα) προκάλεσε ένα τεράστιο διεθνές κύμα συμπαράστασης· μεγάλο ακόμα και μέσα στο ισραήλ…
Όμως…. όμως… Απ’ την intifada του 1987 και το απεριόριστο σθένος των εξεγερμένων οι «ηττημένοι» με διαφορετικούς τρόπους ήταν δύο: η (διεθνώς αναγνωρισμένη) ΟΑΠ απ’ την μεριά των παλαιστινίων· και το ισραηλινό αποικοκρατικό καθεστώς απ’ την άλλη. Αυτές οι δύο πλευρές βρήκαν τρόπο να ξεπεράσουν την ήττα τους: έκαναν τις «συμφωνίες του Όσλο», το 1993, προσφέροντας ο ένας στον άλλο αμοιβαία «αναγνώριση» (Αυτές τις συμφωνίες δεν τις αποδέχτηκε το σύνολο των μελών / οργανώσεων της ΟΑΠ…) Η intifada τελείωσε το 1993 (κράτησε 6 ολόκληρα χρόνια!) ουσιαστικά “θαμμένη”: η ΟΑΠ και οπωσδήποτε η κύρια οργάνωση στο εσωτερικό της, η Fatah του Αραφάτ, επέστρεψε απ’ την τυνησιακή εξορία για να λειτουργήσει σαν «παλαιστινιακή αρχή», δηλαδή σαν «ψευτο»κρατική εξουσία· και το αποικιακό καθεστώς του Τελ Αβίβ «αναγνώρισε» έναν «επίσημο συνομιλητή» (με πρωτεύουσα τη Ραμάλα) για να υπερφαλαγγίσει τον εχθρό που είχε αναδυθεί μέσα απ’ την εξέγερση…
Το να έχεις ολοκληρώσει τον ιστορικό επαναστατικό ρόλο σου αλλά να κρατάς (και μάλιστα να αμοίβεσαι) με εξουσία χάρη στον εχθρό σου κόντρα στους στόχους μιας πολύχρονης εξέγερσης είναι βαρύ και ασυγχώρητο. Η ΟΑΠ (και σίγουρα η Fatah) έγινε βάρος στις πλατές των πληβείων παλαιστίνιων απ’ την στιγμή που προσπάθησαν (και κατάφεραν) να ρεφάρουν το ιστορικό τους ξεπέρασμα με την βοήθεια του Τελ Αβίβ. Η Hamas αναδείχθηκε σταδιακά σαν η κύρια ανταγωνιστική / απελευθερωτική (ένοπλη) δύναμη – και η ΟΑΠ μπορούσε μόνο να προσπαθεί να την καταστείλει. Αλλού απέτυχε (στη λωρίδα της Γάζα – δράση του πράκτορα Dahlan), αλλού πέτυχε (δυτική Όχθη).
Εκτιμάμε ότι κάτι ανάλογο συμβαίνει τώρα. Η Hamas έχει ολοκληρώσει τον ιστορικό της ρόλο· και η προσπάθειά της να παρατείνει την πολιτική της ηγεμονία στη Γάζα ή και πέρα απ’ αυτήν έχει αναγκαστικό και απαραίτητο «συνεταίρο» το αναγνωρισμένο σαν τέτοιο απαρτχάιντ ισραηλινό καθεστώς.
(φωτογραφία: Φήμες υποστηρίζουν ότι σ’ αυτές τις φωτογραφίες – υπάρχει μεγάλη συλλογή από τέτοιες – φαίνεται κάποιος αποφασισμένος φίλος των Παλαιστίνιων, απεριόριστα θρασύς… Μήπως μπορείτε να τον βρείτε;
Για να σας βοηθήσουμε: δεν στάζουν αίμα και ψέμα μόνο τα χέρια του· στάζει και το χνώτο του το ίδιο… )