Τετάρτη 27 Δεκέμβρη. Τυπικά το ισραηλινό καθεστώς κάνει αυτό που θα έκανε κάθε κράτος· ειδικά τα κράτη των οποίων τα συμφέροντα μπορούν να θιγούν σοβαρά από κινηματικές και δημόσιες δράσεις εναντίον τους, ακόμα και στην άλλη άκρη του πλανήτη: προβοκάρει με κάθε διαθέσιμο τρόπο, φτάνοντας όσο μακρυά χρειάζεται.
Ουσιαστικά, τόσο το “the lobby” όσο και το άρθρο της haaretz δείχνουν ότι προκειμένου να επιβάλλει σιωπή στις εναντίον του κριτικές το Τελ Αβίβ (και προφανώς δεν είναι το μόνο…), μέσω φανερών ή/και undercover μηχανισμών δρα ακόμα και σε κράτη που είναι συμμαχικά του· ίσως ειδικά σ’ αυτά. Το αγγλικό δεν είναι δευτερεύον συμμαχος, έτσι δεν είναι; Υποθέτουμε ότι αυτό μπορεί να το κάνει και μέσω των κρατικών ή των παρακρατικών μηχανισμών κάθε συμμάχου· έχει ενδιαφέρον όμως (και, τελικά, ιδιαίτερο βάρος) ότι αναπτύσσει και δικούς του, ανεξάρτητους μηχανισμούς. Προφανώς δεν ακολουθεί παντού τις ίδιες τακτικές. Πρέπει να λαμβάνει υπόψη τα συγκεκριμένα δεδομένα (πολιτικά, ιδελογικά, κοινωνικά, οικονομικά, γεωγραφικά, ιστορικά) κάθε «στόχου», να προσαρμόζει τις τακτικές, να χαμαιλεοντίζει όπου χρειάζεται, να γαυγίζει όπου μπορεί, να πλαστογραφεί πειστικά, να χρηματοδοτεί χωρίς να φαίνεται, και λοιπά.
Και πάλι δεν θα έπρεπε να ξαφνιάζεται κανείς. Οι προθέσεις και οι σχεδιασμοί πληροφοριακής χειραγώγησης στις καπιταλιστικές κοινωνίες είναι τόσο «φυσικοί» όσο το γεγονός ότι τα αφεντικά δεν αυτοπεριορίζονται στην υλική τους κυριαρχία αλλά δίνουν μεγάλο, στρατηγικό βάρος στην ιδεολογική συσκότιση. Αυτονόητο είναι, επίσης, πως όταν δυναμώνουν οι (όποιες) αρνήσεις ή όσο οξύνεται ο ενδοκαπιταλιστικός ανταγωνισμός, τόσο πιο επείγουσα είναι η διανοητική χειραγώγηση· το «κάψιμο των μυαλών».
Δεν υπάρχει, λοιπόν, καμιά δικαιολογία σε όσους φουσκώνουν σαν επαναστατικά παγώνια υιοθετώντας τις (αντίπαλες μεταξύ τους) βρωμιές του Τελ Αβίβ, της Ουάσιγκτον, της Μόσχας ή του Πεκίνου, του Λονδίνου, του Παρισιού, του Βερολίνου ή της Ρώμης, της Αθήνας ή της Άγκυρας. Σ’ έναν καπιταλισμό σχεδόν δύο αιώνων κανείς δεν μπορεί να το παίζει «εγώ τώρα ήρθα, δεν ξέρω…».
Οι «φτωχοί τω πνεύματι» είναι μακάριοι από παπάδες και βασιλιάδες (έστω: των ουρανών) – όχι στον ταξικό ανταγωνισμό…
