Tag: ισραήλ

Αδύνατο να καταλάβεις (όταν δεν θέλεις) 6

Κυριακή 28 Γενάρη. Μ’ αυτά τα δεδομένα προσδιορίζονται και τα πολιτικά μας καθήκοντα σαν αυτόνομων εργατών: η εργατική αυτονομία στα μέρη μας ήταν “από γεννησιμιού” της anti-imp – και τέτοια παραμένει!

Αυτά τα καθήκοντα ορίζονται, κατ’ αρχήν, απ’ την ταξική μας αντίθεση στο ελληνικό κράτος / κεφάλαιο / παρακράτος. Εδώ ζούμε, εδώ μας “πηδάνε” με κάθε τρόπο· και πάντως δεν ζούμε στον Δ του Κενταύρου ώστε να προσδιορίζουμε την θέση και την δράση μας ύστερα από ενδελεχή global ανάλυση! Δεν είμαστε «η φωνή στον παγκόσμιο ιστό». Είμαστε – πρέπει να είμαστε – η εργατική συνείδηση μέσα στην συγκεκριμένη καπιταλιστική πολιτική οικονομία και την συγκεκριμένη πολιτική γεωγραφία. Η παγκόσμια ανάλυση μας χρειάζεται για να έχουμε διαρκή γνώση του ενδοκαπιταλιστικού ανταγωνισμού· και όχι για να βραχυκυκλώνουμε ψάχνοντας αν είμαστε εχθροί του ελληνικού ιμπεριαλισμού και των συμμαχιών του ή … του κινεζικού!

Τρία τουλάχιστον είναι τα ζητήματα αιχμής μιας σύγχρονης εργατικής αντι-ιμπεριαλιστικής στάσης, σε ότι αφορά τις ελληνικές συμμαχίες στην ανατολική Μεσόγειο. Χωρίς αξιολογική σειρά: Πρώτον, ο αγώνας των παλαιστινίων. Δεύτερον οι αντιχουντικοί αγώνες στην αίγυπτο. Τρίτον ο αντιεθνικιστικός αγώνας (αν γίνεται και όσο γίνεται) στη νότια κύπρο. Το ζήτημα δεν τελειώνει εκεί – αλλά δεν είναι εδώ το μέρος για περισσότερα.

Για παράδειγμα δεν μπορεί κανείς, απ’ την σύγχρονη εργατική ταξική θέση, να λέει «μα οι αντιχουντικοί στην αίγυπτο είναι συχνά μέλη της μουσουλμανικής αδελφότητας» – και να του ξινίζουν… Πράγματι είναι τέτοιοι· και το ζήτημα του ιδεολογικού / κοινωνικού συντηρητισμού είναι ένα ζήτημα που αφορά άλλα υποκείμενα του αντιχουντικού αγώνα στην αίγυπτο. Όμως εμείς ούτε πρόκειται να λύσουμε αυτό το ζήτημα, ούτε μπορούμε να γίνουμε λάδι στα γρανάζια του πρωτοκοσμικού αντιμουσουλμανικού ρατσισμού! Ούτε, φυσικά, πρόκειται να γίνουμε συνένοχοι της ελληνικής υποστήριξης στην αιμοσταγή χούντα του Καΐρου, επειδή οι αντιπαλοί της «δεν μας κάνουν»…

Ή, άλλο παράδειγμα, δεν μπορεί κανείς αντιλαμβάνεται την παλαιστίνη σαν μια δύσκολη λεπτομέρεια της γεωγραφίας. Η παλαιστίνη είναι μέτωπο, μέτωπο αντιαποικιακού, αντιρατσιστικού, απελευθερωτικού πολέμου, εδώ και πολλές δεκαετίες. Οι πολιτικοί μας πρόγονοι, τα κινήματα των ‘60s και των ‘70s, ήταν πολύ ξεκάθαροι στην υποστήριξή τους προς τον αγώνα των παλαιστινίων· και όχι μόνον αυτών άλλωστε!

 

Ξεκινήσαμε πριν 3 ημέρες αυτό το μικρό «συμμάζεμα» απόψεων και θέσεων που έχουμε γνωστοποιήσει εδώ, μ’ αυτήν την παράγραφο:

Η συμμαχία του ελληνικού κράτους / παρακράτους με την Ουάσιγκτον, το Κάιρο και το Τελ Αβίβ “δεν ενδιαφέρει”. Υπάρχουν διάφορες κατηγορίες υπηκόων που φροντίζουν γι’ αυτό. Οι εξαγορασμένοι. Οι βλάκες. Οι θηριωδώς ιδιοτελείς. Και οι γενικά αδιάφοροι. Δεν υπάρχουν αυστηρά όρια ανάμεσα σ’ αυτά τα είδη, αλλά μπορεί να διακρίνει κανείς τις διαφορές στην εκδήλωση του “άσε…”, του σηκώματος των ώμων· ή του κλεσίματος του ματιού. Με την εξαίρεση των εξαγορασμένων, οι υπόλοιποι (το κάθε είδος για τους δικούς του σκοπούς) εξασφαλίζει την μικροπρέπεια της “ησυχίας” του…

Είναι βασική παράμετρος στην ιστορία της κριτικής και της δράσης απ’ την σκοπιά της εργατικής αυτονομίας στην ελλάδα ότι ποτέ δεν πήγε “με το ρεύμα” του μικροαστισμού στις όποιες παραλλαγές του. Δεν το έκανε όταν ήταν στα σπάργανα· δεν θα το κάνει ούτε τώρα, ούτε ποτέ…

Αδύνατο να καταλάβεις (όταν δεν θέλεις) 1

Πέμπτη 25 Γενάρη. Η συμμαχία του ελληνικού κράτους / παρακράτους με την Ουάσιγκτον, το Κάιρο και το Τελ Αβίβ “δεν ενδιαφέρει”. Υπάρχουν διάφορες κατηγορίες υπηκόων που φροντίζουν γι’ αυτό. Οι εξαγορασμένοι. Οι βλάκες. Οι θηριωδώς ιδιοτελείς. Και οι γενικά αδιάφοροι. Δεν υπάρχουν αυστηρά όρια ανάμεσα σ’ αυτά τα είδη, αλλά μπορεί να διακρίνει κανείς τις διαφορές στην εκδήλωση του “άσε…”, του σηκώματος των ώμων· ή του κλεισίματος του ματιού. Με την εξαίρεση των εξαγορασμένων, οι υπόλοιποι (το κάθε είδος για τους δικούς του σκοπούς) εξασφαλίζουν την μικροπρέπεια της “ησυχίας” τους…

Όμως στο φόντο της “αναβίωσης” του “το όνομά μας είναι η ψυχή μας” και της επιβεβαίωσης της πανούκλας της εθνικοφροσύνης, ακόμα και ενστικτώδικα θα μπορούσε όποιος θέλει (δηλαδή ελάχιστοι / ελάχιστες…) να καταλάβει ότι η “εξωτερική πολιτική” ενός κράτους (του ελληνικού εν προκειμένω) συνδέεται με πολλούς τρόπους με τους ιδεολογικούς, κυριαρχικούς μηχανισμούς των εξουσιών στο εσωτερικό του. Η ιδιαίτερη ανάλυση, κάθε φορά, απαιτείται για να εντοπίστουν με ακρίβεια τα στοιχεία του όποιου εγκλήματος· ΔΕΝ ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ, ΟΜΩΣ, ΙΔΙΑΙΤΕΡΗ ΑΝΑΛΥΣΗ ΓΙΑ ΝΑ ΑΝΑΓΝΩΡΙΣΤΕΙ ΤΟ ΕΓΚΛΗΜΑ ΣΑΝ ΤΕΤΟΙΟ!!! Ειδικά όταν γίνεται εδώ και δεκαετίες…

Η ελληνοαμερικανική, η ελληνοϊσραηλινή και η ελληνοαιγυπτιακή “φιλία” είναι εγκληματικές! Μόνο όποιος έχει συμφέρον να μην καταλάβει αυτό, το αρχικό, σφυρίζει αδιάφορα· και, αν θέλει να το παίξει “βαρύ πεπόνι της γεωπολιτικής ανάλυσης”, ψειρίζει την μαϊμού. Και μαζεύει απόψεις απ’ τα σκουπίδια.

Σ’ ένα υπό έκδοση βιβλίο του ο δημοσιογράφος Ronen Bergman παρουσιάζει (στους καθεστωτικούς new york times…) στοιχεία για τα σχέδια και τις προσπάθειες του ισραηλινού κράτους, την δεκαετία του ’80, να «καθαρίσει» τον Αραφάτ – επικεφαλής τότε της μαχητικής «οργάνωσης για την απελευθέρωση της παλαιστίνης». Μια τέτοια προσπάθεια είχε σαν κέντρο το αεροδρόμιο της Αθήνας: πράκτορες της mossad είχαν καβατζωθεί σε μια πίστα για ιδιωτικά τζετ, τον Οκτώβρη του 1982, περιμένοντας να επιβεβαιώσουν ότι μια συγκεκριμένη πτήση θα μετέφερε τον Αραφάτ προς και από την Αθήνα. Στο βαθμό που η “πληροφορία” επιβεβαιωνόταν, ισραηλινά μαχητικά θα έριχναν το επιβατικό κάπου εν πτήσει – σκοτώνοντας όλους τους επιβάτες… Τελικά με το συγκεκριμένο δρομολόγιο μεταφέρονταν στην Αθήνα “μόνο” 30 παιδιά τραυματισμένα, που είχαν επιζήσει απ’ την σφαγή που είχαν κάνει οι σύμμαχοι του Τελ Αβίβ φασίστες χριστιανοί “φαλαγγίτες” στους καταυλισμούς των παλαιστινίων προσφύγων στην Sabra και στην Shatila, στο νότιο λίβανο. Η ισραηλινή επιχείρηση κατάρριψης του πολιτικού αεροπλάνου ακυρώθηκε…

Έχει σημασία ότι η καινούργια τότε (1982) ελληνική σοσιαλδημοκρατική κυβέρνηση (πασοκ) ήταν έντονα υπέρ των παλαιστινίων και ότι καμία κυβέρνηση μέχρι τότε (και μέχρι τις αρχές των ‘90s) δεν είχε αναγνωρίσει το ισραηλινό κράτος. Κι όμως: οι ισραηλινοί πράκτορες ήταν σε θέση να δράσουν, ακόμα και σε «αφιλόξενο περιβάλλον».

Πόσο μάλλον στο εξαιρετικά φιλόξενο έδαφος που τους εξασφαλίζει εδώ και χρόνια η ανοικτή και πολεμοχαρής συμμαχία της Αθήνας. Τώρα, εκτός απ’ τους εξαγορασμένους, όλες οι υπόλοιπες φυλές έχουν κάπου γύρω τους, πάνω τους, ή πιο μακρυά, κάποιους που τους χτυπάνε στην πλάτη, συμβουλεύοντας: έλα μωρέ!.. (μαλάκα…)

(Κάποτε, όχι δα και έναν αιώνα πριν, στις διαδηλώσεις φωνάζαμε “όπλα κι όχι δάκρυα για την Παλαιστίνη”. Δεν κουβαλάγαμε μπύρες, ούτε ποδήλατα…)

Αδύνατο να καταλάβεις (όταν δεν θέλεις) 2

Πέμπτη 25 Γενάρη. Για παράδειγμα: η τουρνέ του αμερικάνου αντιβασιλιά Pence σε Κάιρο, Αμμάν και Τελ Αβίβ πέρασε εντελώς ντούκου στην ελληνική δημαγωγία. Αυτό είναι το μοντέλο της «αποπληροφόρησης», που εφαρμόζεται μια χαρά και στην περίπτωση του «το όνομα του Παναγιώτη και η θεία Λίτσα σε νέες περιπέτειες» (περισσότερα σε επόμενο sarajevo.pdf). Δεν είναι, όμως, ενδιαφέρον, ότι ένας σύμμαχος (ο Pence) επισκέφτηκε συμμάχους (Κάιρο και Τελ Αβίβ) και αυτό δεν φωταγωγήθηκε απ’ την ελληνική δημαγωγία;

Δεν θα σχολιάσουμε εδώ αναλυτικά τι είπε και έκανε ο αμερικάνος αντιβασιλιάς. Με δυο λόγια απέδειξε ότι είναι ακόμα πιο επικίνδυνος απ’ το ψόφιο κουνάβι: υπηρετεί, εννοείται, την ίδια ακριβώς ιμπεριαλιστική πολιτική, χωρίς όμως τα ψοφιοκουναβικά καραγκιοζιλίκια που δημιουργούν σπασμούς στο διεθνές Θέαμα. Αυτό που μας ενδιαφέρει κυρίως είναι η εξωτερική πολιτική του ελληνικού συμπλέγματος κράτους / κεφάλαιου / παρακράτους.

Όπως συμβαίνει παντού, έτσι κι εδώ οι κατευθύνσεις καθορίζονται απ’ τα συμφέροντα των ηγεμονικών τμημάτων των αφεντικών. Για την ελληνική περίπτωση οι βασικές κατευθύνσεις προσανατολισμών και συμμαχιών καθορίζονται απ’ το μακράν νο 1 «ελληνικό κεφάλαιο», τα αφεντικά των εργοστασίων θαλάσσιων μεταφορών. Τους εφοπλιστές, είτε έχουν έδρα εντός συνόρων είτε όχι. Αμέσως μετά, κι αφού τα εφοπλιστικά συμφέροντα έχουν «καλυφθεί», σε ότι απομένει (και δεν είναι λίγα) οι ελληνικές ιμπεριαλιστικές γραμμές καθορίζονται απ’ το σύμπλεγμα του πολιτικού προσοδισμού των μικρο-μεσαιο-μεγάλων ντόπιων αφεντικών και των μικροαστών υπηρετών τους, που γίνεται πάντα γεωπολιτικός προσοδισμός.

Απ’ τα χαρακτηριστικά του τα ίδια το ελληνικής ιδιοκτησίας «κεφάλαιο των θαλάσσιων μεταφορών», που είναι καθαρή απόδειξη του ότι το κεφάλαιο δεν έχει πατρίδα (μόνο «σημαίες ευκαιρίας»), δεν εμπλέκεται στις λεπτομέρειες της λειτουργίας του ελληνικού κράτους. Είναι «έξω» και «η γραμμή που έρχεται απ’ έξω». Αυτό που θέλει είναι η σταθερή συμμαχία του ελληνικού κράτους με την μείζονα από στρατιωτική άποψη θαλάσσια δύναμη. Άλλοτε ήταν η αγγλία, μετά έγιναν οι ηπα. Το θέλουν αυτό τα ντόπια αφεντικά της θάλασσας για να έχουν έναν «πολιτικό» (κρατικό) ενδιάμεσο στις διεθνείς σχέσεις τους με άλλα κράτη, που να έχει (αυτός ο ενδιάμεσος, το ελληνικό κράτος) «γερές πλάτες»….

‘Απαξ κι αυτό εξασφαλιστεί (και δεν αμφισβητήθηκε σχεδόν ποτέ στην ιστορία του ελληνικού κράτους) τα υπόλοιπα αφήνονται στα «χερσαία αφεντικά». Έτσι η ιδέα (της τελευταίας δεκαετίας) για την περικύκλωση της ανατολικής Μεσογείου, που επιβάλει την συμμαχία της Αθήνας με το μιλιταριστικό / ρατσιστικό Τελ Αβίβ και την χούντα του Καΐρου, προέρχεται απ’ τα ελληνικά αφεντικά των θαλάσσιων μεταφορών: είτε ενδιαφέρονται για την μεταφορά υγροποιημένου αερίου στις ευρωπαϊκές αγορές, είτε σεγοντάρουν την «ασφάλεια» αγωγών ισραηλινού ή αιγυπτιακού αερίου και πάλι προς την ευρώπη, είτε θέλουν συμμαχικό έλεγχο της διώρυγας του Σουέζ, τα αντικειμενικά τους συμφέροντα συμπίπτουν με εκείνα των ηπα. Που θέλουν να ελέγχουν ενεργειακά την ευρωπαϊκή ήπειρο στην μετα-oil εποχή· αλλά και το θαλάσσιο εμπόριο διεθνώς.

Αδύνατο να καταλάβεις (όταν δεν θέλεις) 3

Πέμπτη 25 Γενάρη. Είναι γεγονός ότι αυτό το σχέδιο, η «περικύκλωση της ανατολικής Μεσογείου» σαν παροχή υπηρεσιών προς τον αμερικανικό 6ο στόλο, απ’ την άποψη της χειροπιαστής υλοποίησης, ξεπερνάει συχνά τις ικανότητες των διαδοχικών τζουτζέδων ελληνικών κυβερνήσεων, των οποίων το προσωπικό προέρχεται γενικά απ’ την «ηθική» των κοτζαμπάσηδων· παρότι υπάρχουν πάντα εντεταλμένοι κατάλληλα υπουργοί (ονόματα δεν λέμε, προς το παρόν…) Η φάρσα της ελληνικής χερσαίας διοίκησης σε διαδοχικά κύματα σε ότι αφορά την ελληνική αοζ είναι χαρακτηριστική!

Απ’ την άλλη μεριά κανείς απ’ τους συμμάχους σ’ αυτό το σχέδιο δεν είναι ηλίθιος· όχι όσο οι έλληνες υπήκοοι… Συνεπώς η συμμαχία προχωράει εκεί που είναι ρεαλιστικό να προχωρήσει: σαν στρατιωτική συμμαχία, και όχι σαν συνεταιρισμός οικοπεδούχων του βυθού (όπως πουλάει για αποπροσανατολιστικούς λόγους η μυθολογία του ελληνικού ιμπεριαλισμού). Το Τελ Αβίβ, σαν «στρατηγικός σύμμαχος» της Αθήνας, δεν πρόκειται να υποστηρίξει ποτέ ότι το Καστελόριζο … δικαιούται αοζ!! Ούτε το Κάιρο!! Δεν είναι βλάκες! Θα μπορούσε όμως ίσως (αν συνέφερε και οικονομικά) να σπρώξει το ισραηλινό ή το αιγυπτιακό καθεστώς γκάζι μέσω αγωγών που θα περνούσαν από «ασαφούς ιδιοκτησίας βυθούς», πειρατικά δηλαδή, και, μετά, από ελληνικής ιδιοκτησίας – όπως, για παράδειγμα, δείχνει ο φιλόδοξος χάρτης της φωτογραφίας. Απ’ την άλλη πάντα υπάρχει η δυνατότητα της υγροποίησης…

Και έπονται τα υπόλοιπα της συμμαχίας: η συνεργασία των μυστικών υπηρεσιών, η ελεγχόμενη μεταφορά στρατιωτικής τεχνολογίας, η εκπαίδευση «ξένω πιλότων»… Αλλά κι αυτά (μέσω Ουάσιγκτον): δουλειές για έλληνες εργολάβους στην κατασκευή στρατιωτικών υποδομών και βάσεων (αεροδρομίων, λιμανιών) για λογαριασμό συμμαχικών στρατών, ή επιμελητειακές υποδομές· ή και κάποιες εργολαβίες απ’ την προσπάθεια real estate σωτηρίας των δικτατοριών της αραβικής χερσονήσου.

Αυτά είναι μερικά απ’ τα συμφέροντα που βρίσκονται πίσω (και καθορίζουν) τις ιμπεριαλιστικές κατευθύνσεις του ελληνικού κράτους. Και ό,τι άλλο ήθελε προκύψει – φυσικά! Αυτό το «ό,τι άλλο ήθελε προκύψει» δεν πρέπει να το υποτιμάει κανείς· ούτε να το υπερτιμάει όμως, Παραπέμπει στους διεθνείς συσχετισμούς· άρα θέλει πολύ προσεκτική έρευνα, ανάλυση και διάγνωση. Για το τι είναι πραγματικό και το τι είναι φαντασίωση.

(Θα επανέλθουμε).

Ο αντιβασιλέας ξεπόρτισε

Κυριακή 21 Γενάρη. Ο βασιλιάς ψοφιοκούναβος είναι απασχολημένος. Μετά την αυτο-ανακήρυξή του σαν ο εξυπνότερος αμερικάνος πρόεδρος (και ίσως άνθρωπος) ever, προπονείται εντατικά για να διεκδικήσει τον τίτλο του grand master στο σκάκι· αφήνοντας τον άλλον, τον σαχλό Πούτιν, να προσπαθήσει να επιδείξει την υγεία του βουτώντας σε παγωμένα νέρα… Πφφφφ. Ποιος έξυπνος πρόεδρος στον κόσμο θα έμπαινε σε νερό με πάγο από πάνω;

Ευκαιρίας δοθείσης ξεπόρτισε ο (τωρινός) αντιβασιλιάς. Ο Pence. Για μικρή περιοδεία στη μέση Ανατολή: Κάιρο, Αμμάν, Τελ Αβίβ. Στα σίγουρα: σε συμμάχους. Στο ισραήλ θα του γίνει “θερμή υποδοχή” – γιατί όχι; Αν πρόκειται να διαδεχθεί τον βασιλιά ψοφιοκούναβο μόλις αυτός ο τελευταίος αποφασίσει ότι λείπει απ’ την ένδοξη ζωή του ένα ταξίδι στον Άρη, καλό είναι να έχει μια πρώτη γνωριμία· μια πρώτη εξοικείωση με «θερμά σημεία». «Θερμά» απ’ την άποψη του αμερικανικού ενδιαφέροντος.

Δυστυχώς δεν περιέλαβε και την Αθήνα σ’ αυτήν την πρώτη του τουρνέ. Πάει στους δύο απ’ τους τρεις του συμμαχικού τριγώνου (η νότια κύπρος είναι εκτός συναγωνισμού, έχει και εκλογές τον Μάρτη) και δεν πάει στον τρίτο; Δεν πειράζει. Υπάρχει κατανόηση – και χρόνος…

Μήπως οι φαιoρόζ είναι γρουσούζηδες;

Δευτέρα 15 Γενάρη. Δεν είναι μόνο το ψόφιο κουνάβι που δεν περνάει τις καλύτερες των ημερών του. Είναι και ο ισραηλινός πρωθυπουργός, που θα έπρεπε να είναι ήδη στη φυλακή. Φυσικά τα ντόπια καθεστωτικά μήντια (υπάρχουν και μη καθεστωτικά;) που έχουν εξαφανίσει τον ρατσισμό / μιλιταρισμό του ισραηλινού κράτους και την παλαιστινιακή αντίσταση, έχουν εξαφανίσει και τα σκάνδαλα του φίλου και αδελφού Netanyahu. Δεν έχουν χώρο και χρόνο: ασχολούνται με άλλα, «εθνικά επωφελή».

Εδώ και πολλούς μήνες γίνονται, λοιπόν, διαδηλώσεις στο Τελ Αβίβ (μικρότερες και σε άλλες πόλεις) εναντίον του Netanyahu. Το περασμένο Σάββατο έγινε άλλη μία, η 60η κατά σειρά – και συμμετείχαν χιλιάδες. Η αφορμή ήταν μια υποκλοπή που έπαιξε ένα ισραηλινό κανάλι, της συζήτησης του γυιού του Netanyahu Yair, με τον Nir, γυιό του οικογενειακού φίλου και μεγαλομπίζνεσμαν (και στο φυσικό αέριο) Kobi Maimon, έξω από ένα στριπτιζάδικο στο Τελ Αβίβ. Ο υιός Netanyahu ζητούσε απ’ τον φίλο του υιό Maimon δανεικά ένα εκατοδόλλαρο, για να μπει στο μαγαζί· ο Nir αρνούνταν. Οπότε ο Yair ακούγεται να λέει:

Αδερφέ, ο πατέρας μου έκλεισε μια μεγάλη δουλειά για τον πατέρα σου. Πάλεψε γι’ αυτήν στη βουλή. Ο πατέρας μου σας έδωσε 20 δισεκατομμύρια δολάρια και τώρα με κρεμάς και δεν μου δίνεις 100 δολάρια να μπω μέσα;

Δεν είναι παράξενο που και εδώ το ισραηλινό καθεστώς θυμίζει τόσο έντονα το ελληνικό: πρόκειται για δύο συμπλέγματα «εθνικού κράτους / διεθνοποιημένου κεφάλαιου» που την βγάζουν (σαν κράτη, με όλη την επιπλοποιία τους…) χάρη στις γεωπολιτικές προσόδους. Και, κατά συνέπεια, οι εθνικές πολιτικές βιτρίνες και τα εθνοκρατικά επιχειρηματικά αφεντικά είναι δεμένα μεταξύ τους με δεσμούς ανοικτής λεηλασίας του οτιδήποτε βρουν μπροστά τους. Η διαφορά του ισραηλινού καθεστώτος με το ελληνικό είναι διαφορά τάξης, όχι «λόγου ύπαρξης»: πιο καινούργιο μαγαζί, πιο κοντά στα πετρέλαια και στο Σουέζ, είναι σαφέστατα εξαιρετικά πιο άγριο. Το άλλο, το ελληνικό, σ’ αυτή τη φάση της παρακμής του, κρατάει επιμελητειακά ακκόρντα…

Ισχύει όμως κι εδώ το «πες μου τον φίλο σου να σου πω ποιος είσαι». Και το «όμοιος ομοίω αεί πελάζει».

(κάτω φωτογραφία: – “Κοίτα, εμείς δεν θέλουμε εισιτήρια για στριπτιζάδικα. Μόλις κλείσεις τις δουλειές με τους δικούς σου για το γκάζι, δώσε και σε ‘μας κανά κομμάτι…” – “Α, είσαι ωραίος!!!”)

Ελληνο-ισραηλινή φιλία

Σάββατο 13 Γενάρη. Η εξέγερση των παλαιστινίων κατά της ισραηλινής κατοχής μπήκε στον δεύτερο μήνα της. Η ελληνική συνενοχή είναι ολοφάνερη, για όποιαν / όποιον θέλει να καταλάβει: η εξέγερση αυτή, απλά, “δεν υπάρχει”. Όπως δεν υπάρχουν οι 175 (ως τώρα) τραυματισμένοι διαδηλωτές από σφαίρες του ισραηλινού στρατού. Ούτε οι 17 δολοφονημένοι. Απλά για το ελληνικό καθεστώς, τα τσιράκια του κάθε είδους, μεγέθους και αρμοδιότητας, “δεν συμβαίνει” τίποτα στην Παλαιστίνη.

Προχτές (την Πέμπτη) δολοφονήθηκαν απ’ τον στρατό κατοχής δύο έφηβοι. Ο 16χρονος Amir Abdelhamid Abu Mousaed στη λωρίδα της Γάζας. Και ο 17χρονος Ali Omar Nimr Qino, στη δυτική Όχθη, βοιρειοδυτικά της Nablus.

Δεν υπάρχει ισραηλινή κατοχή, δεν υπάρχει ισραηλινός μιλιταρισμός, ρατσισμός, απαρτχάιντ, δεν υπάρχει παλαιστινιακή αντίσταση. Αντίθετα, εκείνο που υπάρχει (για τα καλά) για το ελληνικό κράτος και παρακράτος σαν ενιαίο σύμπλεγμα, είναι η βοήθεια προς την ισραηλινή κατοχή, τον μιλιταρισμό, τον ρατσισμό, το απαρτχάιντ του Τελ Αβίβ. Για παράδειγμα, στην καθεστωτική «καθημερινή» της περασμένης Πέμπτης, την ώρα που ο ισραηλινός σκότωνε στην Παλαιστίνη, κάτω απ’ τον τίτλο «στο επίκεντρο η εμβάθυνση συνεργασίας νατο – ισραήλ» μπορούσε ο καθένας να μάθει ότι:

Συζητήσεις με τους πρέσβεις των χωρών του νατο στο ισραήλ, υπό την προεδρία του έλληνα πρέσβη Κωνσταντίνου Μπίκα, είχε ο πρωθυπουργός της χώρας Μπέντζαμιν Νετανιάχου στην Ιερουσαλήμ. Αν και το περιεχόμενο των συνομιλιών που ακολούθησαν το γεύμα δεν έγινε γνωστό, ο κ. Νετανιάχου και ο κ. Μπίκας στάθηκαν ιδιαιτέρως στην υφιστάμενη συνεργασία ισραήλ – νατο, αλλά και την εμβάθυνσή της.

Σημειώνεται ότι η ελληνική πρεσβεία στο Τελ Αβίβ είναι ο σύνδεσμος μεταξύ ισραήλ και βορειοατλαντικής συμμαχίας. Και υπενθυμίζεται ότι η ελλάδα, όπως έχει φανεί και από τοποθετήσεις του υπουργού εξωτερικών Νίκου Κοτζιά σε υπουργικές συνόδους του νατο (τελευταία πέρυσι τον Μάρτιο), είναι υπέρ της περαιτέρω εμβάθυνσης της συνεργασίας με το Ισραήλ.

…

Ο κ. Μπίκας αναφέρθηκε και σε κάτι αμιγώς ελληνικού ενδιαφέροντος, γνωστοποιώντας τη συμμετοχή και εκπαίδευση ισραηλινών αξιωματικών στο «κέντρο εκπαίδευσης και ναυτικής αποτροπής» (κεναπ – nmiotc), το οποίο βρίσκεται στην Κρήτη, από τον Μάιο του 2018.

Υπάρχει κανένας που ψάχνει ακόμα να βρει τα τωρινά (και αυριανά) ματωμένα χέρια του ελληνικού ιμπεριαλισμού;

(φωτογραφίες. Πάνω, διαδήλωση στο Βερολίνο. Κάτω, κάπου στη δυτική Όχθη…)

Και ολίγον Τελ Αβίβ

Τετάρτη 10 Γενάρη. Αφού ο ως τις ρίζες των μαλλιών του χωμένος σε “σκάνδαλα” Νετανιάχου διέγνωσε, στα τέλη του περασμένου Δεκέμβρη, το “τέλος του ιρανικού καθεστώτος” (λόγω των διαδηλώσεων), έρχεται τώρα ο Yossi Cohen, επικεφαλής της mossad, να κάνει την αναγκαία προσαρμογή. Δεν ήταν σε θέση να ανατρέψουν το καθεστώς προς το παρόν δήλωσε. Θα ήμουν πολύ ευχαριστημένος να δω μια κοινωνική επανάσταση στο ιράν. Είναι κάτι που μπορεί ίσως να γίνει στο μέλλον δήλωσε μεταξύ άλλων ο αρχιασφαλίτης / κοινωνικός επαναστάτης του ισραηλινού απαρτχάιντ.

Όλα αυτά ήταν οι σάλτσες του, για να υποστηρίξει ότι «έχουμε μάτια, αυτιά και ακόμα περισσότερα μέσα στο ιράν… παρακολουθούμε την κατάσταση από πολύ κοντά». Ίσως, γιατί όχι; Και μάτια, και αυτιά μπορεί να έχει η mossad, και στο ιράν και στην ελλάδα. Η δουλειά της είναι. Αλλά μήπως έχουν τίποτα τσίμπλες (αυτά τα μάτια) και «κεράκι» (αυτά τα αυτιά);

Ούτε κι αυτό μπορεί να αποκλειστεί…

Οι φίλοι οι αρχαιοκάπηλοι…

Τρίτη 9 Γενάρη. Κάναμε μια πρόβλεψη πριν 2 μέρες, πέσαμε έξω μόνο για κάποιες ώρες: η αρθρογραφία η σχετική με τον Michael Steinhardt, τον διάσημο φιλότεχνο / αρχαιοκάπηλο, πράγματι εξαφανίστηκε απ’ τα ελληνικά (έτσι κι αλλιώς είχε περιορισμένη παρουσία) αλλά για να γίνει αυτό χρειάστηκε κάτι παραπάνω από 24 ώρες… Εννοείται ότι πουθενά δεν αναφέρθηκε η στενή σχέση του Steinhardt με τον αρχιτράγο των Ιεροσολύμων Θέοφιλο τον Γ, και η αγορά απ’ τον αμερικανο-ισραηλινό και τον συνεταίρο του David Sofer, επίσης «επενδυτή» (αλλά και αρχαιοκάπηλο) των παλαιστινιακών εκτάσεων που πούλησε πρόσφατα το «ελληνο-ορθόδοξο πατριαρχείο».

Οι ισραηλινές καθεστωτικές εφημερίδες υπήρξαν λιγότερο φειδωλές στο να παρουσιάσουν τμήμα της λείας του «εθνικού φίλου» των ελλήνων (γιατί τι άλλο μπορεί να είναι κάποιος που «στηρίζει εδώ και χρόνια» τον Θεόφιλο τον Γ;), μεταφέροντας, φυσικά, αμερικανικά καθεστωτικά ρεπορτάζ. Έτσι, σύμφωνα με την ηλεκτρονική έκδοση της israel national news:

… Ανάμεσα σ’ αυτά που αναφέρεται ότι κατασχέθηκαν απ’ το σπίτι και το γραφείο του Steinhardt είναι: ένα ελληνικό βάζο λαδιού του 5ου π.χ. αιώνα, που δείχνει μια σκηνή κηδείας με τις μορφές μιας γυναίκας και ενός παιδιού, αξίας τουλάχιστον 380.000 δολαρίων· πρωτο-κορινθιακά εδώλια του 7ου π.χ. αιώνα, που δείχνουν μια κουκουβάγια και μια πάπια, αξίας συνολικά 250.000 δολαρίων· ένα φλασκί από τερακόττα, απ’ την Απουλία, σε σχήμα κεφαλιού, του 4ου π.χ. αιώνα· ένα αγαλματίδιο απ’ την Ιωνία σε σχήμα κεφαλιού κριαριού, του 6ου π.χ. αιώνα· και ένα δοχείο λαδιού ή αρώματος, απ’ τις αρχές του 5ου αιώνα. Τα αρχαία αυτά αγοράστηκαν τα τελευταία 12 χρόνια έναντι 1,1 εκατομμυρίου δολαρίων, με βάση σχετικά έγγραφα, σύμφωνα με τους new york times….

Τα κυκλώματα αρχαιοκαπηλείας είναι γνωστά, σε ένα τουλάχιστον μέρος τους, αυτό που προμηθεύει τους «φιλότεχνους»: αμερικανικά και αγγλικά. Σύμφωνα με την διεθνή πρακτική ο εισαγγελέας του Μανχάταν που έχει ξεκινήσει αυτή την εκστρατεία, θα επιστρέψει τα κλεμμένα στις χώρες / κράτη απ’ όπου προέρχονται τους επόμενους μήνες.

Υποθέτουμε ότι τότε θα παίξει για χάρη του επαναπατρισμού στην Αθήνα ένα κάποιο ειδησειογραφικό ταρατατζούμ – χωρίς περισσότερα…

Οι φίλοι οι μεταγιάπηδες

Τρίτη 9 Γενάρη. Η καπιταλιστική ιστορία δεν εξελίσσεται από σόγια ή γιάπηδες που σνιφάρουν μαζί. Ωστόσο δεν πρέπει να αποκλειστεί ότι σόγια ή γιάπηδες που σνιφάρουν μαζί γράφουν με τα χέρια τους μερικές σελίδες, ή σημειώσεις ή παραπομπές της ιστορίας. Σαν ενεργούμενα της αόρατης ιστορικής αναγκαιότητας απ’ την μια μεριά· σαν πρωταγωνιστικές μορφοποιήσεις των λεπτομερειών της, μπορεί και κρίσιμων, απ’ την άλλη.

Φαίνεται ότι ο τοξικός πρίγκηπας του Ριάντ και ο πρίγκηπας σώγαμπρος της Ουάσιγκτον, ο αμερικανο-ισραηλινός γιάπης Jared Kushner, είναι «εκλεκτοί της ιστορίας» – αν και όχι ευλογημένοι. Ακόμα και η ιστορία δικαιούται να έχει χιούμορ! Real estate businessman (πλυντήριο δηλαδή…) και φανατικός χορηγός (αλλά και εργολάβος) του ισραηλινού κράτους ο δεύτερος, κομπλεξικός της σαουδαραβικής δυναστείας ο πρώτος, έσμιξαν για να πετύχουν εκείνα που δεν πέτυχαν οι μπροστάρηδες της αμερικανικής ιμπεριαλιστικής εφόδου, οι σχεδιαστές του «αμερικανικού 21ου αιώνα» στις αρχές του: τον ανασχεδιασμό συνόρων, κρατών και ζωνών επιρροής στη μέση Ανατολή.

Διαρκώς προκύπτουν νέα δεδομένα γι’ αυτή τη σχέση (το τελευταίο αμερικανικό best seller έχει υλικό και για δαύτην)· αλλά στο δικό μας μυαλό όσο περισσότερα μαζεύονται τόσο πιο κωμική γίνεται, αν κριτήριο είναι όχι τα προσωπικά βίτσια αλλά ο ενδοκαπιταλιστικός ανταγωνισμός. Αν τέτοιοι, σαν τον Muhammad Bin Salman και τον Jared Kushner, είναι οι «στρατηγικά εμπνευσμένοι πρωταγωνιστές της ιστορίας», τότε καταλαβαίνει κανείς γιατί τους παίρνουν την ταυτότητα μετά από κάθε τους κίνηση οι παλιές καραβάδες της περιοχής – ξεκινώντας απ’ την Τεχεράνη. Ούτε ένα κόλπο τους δεν έχει πιάσει: απομόνωση (και ανατροπή του καθεστώτος) του κατάρ… πρόκληση χάους στο λίβανο… ενοχοποίηση του ιράν… εξαφάνιση των ιρανικών επιρροών στην υεμένη… ανακήρυξη της Ιερουσαλήμ σαν πρωτεύουσας του ισραηλινού απαρτχάιντ…

Ψωνάρες; Τρελλές και ανεξέλεγκτες! Μοιραίοι και άβουλοι ταυτόχρονα, μέσα στην ματαιοδοξία και την αλαζονία τους: προφανώς και δουλεύουν για τους απρόσωπους ιμπεριαλισμούς των ηπα και του ισραήλ· καταδικασμένοι όμως σε συσχετισμούς δύναμης και εμπόλεμους ελιγμούς των αντιπάλων, σε πεδία δηλαδή που τα δολάριά τους δεν αξίζουν ούτε το χαρτί της εκτύπωσής τους.

Προφανώς, όταν τα πράγματα θα φτάσουν στο αμήν, την «λύση θα την δώσουν τα κανόνια»…