Η αποβλάκωση

Τετάρτη 27 Δεκέμβρη. Τυπικά το ισραηλινό καθεστώς κάνει αυτό που θα έκανε κάθε κράτος· ειδικά τα κράτη των οποίων τα συμφέροντα μπορούν να θιγούν σοβαρά από κινηματικές και δημόσιες δράσεις εναντίον τους, ακόμα και στην άλλη άκρη του πλανήτη: προβοκάρει με κάθε διαθέσιμο τρόπο, φτάνοντας όσο μακρυά χρειάζεται.

Ουσιαστικά, τόσο το “the lobby” όσο και το άρθρο της haaretz δείχνουν ότι προκειμένου να επιβάλλει σιωπή στις εναντίον του κριτικές το Τελ Αβίβ (και προφανώς δεν είναι το μόνο…), μέσω φανερών ή/και undercover μηχανισμών δρα ακόμα και σε κράτη που είναι συμμαχικά του· ίσως ειδικά σ’ αυτά. Το αγγλικό δεν είναι δευτερεύον συμμαχος, έτσι δεν είναι; Υποθέτουμε ότι αυτό μπορεί να το κάνει και μέσω των κρατικών ή των παρακρατικών μηχανισμών κάθε συμμάχου· έχει ενδιαφέρον όμως (και, τελικά, ιδιαίτερο βάρος) ότι αναπτύσσει και δικούς του, ανεξάρτητους μηχανισμούς. Προφανώς δεν ακολουθεί παντού τις ίδιες τακτικές. Πρέπει να λαμβάνει υπόψη τα συγκεκριμένα δεδομένα (πολιτικά, ιδελογικά, κοινωνικά, οικονομικά, γεωγραφικά, ιστορικά) κάθε «στόχου», να προσαρμόζει τις τακτικές, να χαμαιλεοντίζει όπου χρειάζεται, να γαυγίζει όπου μπορεί, να πλαστογραφεί πειστικά, να χρηματοδοτεί χωρίς να φαίνεται, και λοιπά.

Και πάλι δεν θα έπρεπε να ξαφνιάζεται κανείς. Οι προθέσεις και οι σχεδιασμοί πληροφοριακής χειραγώγησης στις καπιταλιστικές κοινωνίες είναι τόσο «φυσικοί» όσο το γεγονός ότι τα αφεντικά δεν αυτοπεριορίζονται στην υλική τους κυριαρχία αλλά δίνουν μεγάλο, στρατηγικό βάρος στην ιδεολογική συσκότιση. Αυτονόητο είναι, επίσης, πως όταν δυναμώνουν οι (όποιες) αρνήσεις ή όσο οξύνεται ο ενδοκαπιταλιστικός ανταγωνισμός, τόσο πιο επείγουσα είναι η διανοητική χειραγώγηση· το «κάψιμο των μυαλών».

Δεν υπάρχει, λοιπόν, καμιά δικαιολογία σε όσους φουσκώνουν σαν επαναστατικά παγώνια υιοθετώντας τις (αντίπαλες μεταξύ τους) βρωμιές του Τελ Αβίβ, της Ουάσιγκτον, της Μόσχας ή του Πεκίνου, του Λονδίνου, του Παρισιού, του Βερολίνου ή της Ρώμης, της Αθήνας ή της Άγκυρας. Σ’ έναν καπιταλισμό σχεδόν δύο αιώνων κανείς δεν μπορεί να το παίζει «εγώ τώρα ήρθα, δεν ξέρω…».

Οι «φτωχοί τω πνεύματι» είναι μακάριοι από παπάδες και βασιλιάδες (έστω: των ουρανών) – όχι στον ταξικό ανταγωνισμό…

Χαστούκια που πουνάνε

Δευτέρα 25 Δεκέμβρη. Τα χαστούκια της Ahed Tamimi στον ισραηλινό στρατιώτη προκάλεσαν φρίκη στη «δημοκρατική» και «φεμινιστική» (ή κάνουμε λάθος;) ισραηλινή κοινωνία. Το τι γράφτηκε και ειπώθηκε στους βόθρους των ισραηλινών social media από “επίσημους” και “ανεπίσημους” εναντίον της ίσως δεν μπορείτε να το φανταστείτε. Κατά την καθεστωτική haaretz οι οπαδοί του ισραηλινού μιλιταρισμού / ρατσισμού (η πλειοψηφία των υπηκόων δηλαδή) ένοιωσε ντροπή και ταπείνωση όταν προβλήθηκε το σχετικό βίντεο. Η Ahed δέθηκε τις επόμενες ημέρες για να ικανοποιηθεί ο κανιβαλισμός του κοινού· και είναι πολύ πιθανό ότι θα μείνει για πολύ καιρό στη φυλακή για τον ίδιο λόγο: γιατί έδειξε με τον πιο απλό και άμεσο τρόπο ότι «όταν λέμε όχι εννοούμε ΌΧΙ!»

Βρίσκουμε ενδιαφέρον να μεταφέρουμε (απ’ την haaretz) μια παράγραφο του χθεσινού άρθρου της, που δίνει μια μικρή, πολύ μικρή «γεύση από μέσα», για το τι είναι το ισραηλινό καθεστώς:

Ο υπουργός παρά τω πρωθυπουργώ Michael Oren [πρώην ισραηλινός πρέσβης στην Ουάσιγκτον…] αντιλαμβανόμενος πόσο κακό στις δημόσιες σχέσεις μπορεί να κάνουν τέτοιες εικόνες [τα χαστούκια και μετά η σύλληψη της Ahed] προσπάθησε να παρουσιάσει την υπόθεση σαν ενδιαφέρον για το καλό του παιδιού. «Η οικογένεια Tamimi» τουίταρε στα αγγλικά [απευθυνόμενος, «δίνοντας γραμμή» δηλαδή, σε διεθνές κοινό…] «που μπορεί να μην είναι πραγματική οικογενεία, ντύνει τα παιδιά της με αμερικανικά ρούχα και τα πληρώνει για να προκαλούν τον ισραηλινό στρατό μπροστά στις κάμερες. Αυτή η κυνική και βάρβαρη χρήση των παιδιών συνιστά κακομεταχείριση. Οι οργανώσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων πρέπει να το ερευνήσουν!».

Αυτό: ο ισραηλινός στρατός, σαν γνήσιος πρωτοκοσμικός, σηκώνει το βαρύ φορτίο του «εκπολιστισμού των βαρβάρων», οπότε εκτός απ’ τα δικαιώματα των παλαιστινίων γυναικών προστατεύει και εκείνα των ανηλίκων· κατά προτίμηση πυροβολώντας τους, για να απαλλαγούν απ’ το μαρτύριο αυτής της ζωής. Όπως έκαναν σε βάρος του 14χρονου Mohammed Tamimi, εξαδέλφου της Ahed, πυροβολώντας τον στο κεφάλι με σφαίρα από καουτσούκ – το παληκαράκι είναι τώρα σε κώμα…

Επίσης: η παλαιστινιακή νεολαία «τα πιάνει για να το παίζει» εναντίον της κατοχής… Είναι «επαγγελματίες διαμαρτυρόμενοι» κατά το Τελ Αβίβ…

Τέτοια είναι τα ιδεολογικά σκατά που εκτοξεύει το ισραηλινό καθεστώς και οι ανά τον κόσμο σύμμαχοί του, για να εμφανίσει την αποικιοκρατική και ρατσιστική κατοχή της παλαιστίνης σαν, περίπου, «απελευθέρωσή» της… Μην σας κάνει εντύπωση ότι υπάρχουν διάφοροι (μπορεί και κάπου κοντά σας…) που τους αρέσουν αυτά τα σκατά και τα υιοθετούν, αναμεταδίδοντάς τα.

Θα δείτε και θα ακούσετε πολλά ακόμα…

(Ποδοσφαιρόφιλη η Ahed είναι φανατική οπαδός του Neymar…)

Παλαιστίνη

Κυριακή 24 Δεκέμβρη. «Δημοκρατία έχουμε, όποιον θέλουμε πυροβολούμε και σκοτώνουμε»…

Αλλά δεν έχετε ελπίδα: η Ahed Tamini δεν είναι μόνο μία. Είναι χιλιάδες. Μπορεί και εκατομμύρια. Που θα πλακώσουν στις μπουνιές και στις κλωτσιές όχι μόνο τους στρατιώτες σας, αλλά και όλα τα ρατσιστικά σας επιχειρήματα.

Η Ahed Tamini έχει νικήσει. Και θα νικήσει ακόμα περισσότερο· θα κάνουμε το καλύτερό μας γι’ αυτό…

(Για όσες / όσους δεν ξέρουν. Η 17χρονη παλαιστίνια Ahed Tamini δέθηκε απ’ τον ισραηλινό στρατό, και ίσως φυλακιστεί για χρόνια: πέρα απ’ τον ως τώρα αγώνα της, αυτή η νεαρή που κουβαλάει μέσα της τον τσαμπουκά εβδομήντα χρόνων αντίστασης, πλάκωσε στα χαστούκια έναν ισραηλινό στρατιώτη πριν λίγες ημέρες – σαν αυτόν της πάνω φωτογραφίας…

Υποθέτουμε ότι το αντι-σεξιστικό ρεύμα της χώρας θα σταθεί μαχητικά στο πλάι της – ενάντια στο ισραηλινό μιλιταριστικό / ρατσιστικό κράτος / παρακράτος.

Ή κάνουμε λάθος;)

Let’s party!

Σάββατο 23 Δεκέμβρη. Σίγουρα είναι ευφορικό το stuff. Και δεν πρέπει να κυκλοφορεί εκτός ηπα· υποψιαζόμαστε αμερικανικά μεταγωγικά να ξεφορτώνουν νύχτα 50κιλους σάκους στις άκρες στρατιωτικών αεροδρομίων, που διανέμονται μετά εκεί που πρέπει.

Να, για παράδειγμα, η κυρία Nikki Halley. Σαν εκπρόσωπος της Ουάσιγκτον στον οηε πανηγυρίζει για τα 64 κράτη που ψήφισαν “όχι”, απείχαν επίσημα ή έλειπαν απ’ την συνέλευση του οηε. Και θέλει να ευχαριστήσει τους εκπροσώπους τους με την πιο κάτω πρόσκληση:

Με το συμπάθειο δηλαδή, αλλά σ’ αυτό το τρίωρο της 3ης Γενάρη (κυρά Nikki) το μόνο που μπορείτε να κάνετε στους καλεσμένους σας είναι να τους κάψετε! Γιατί αν ήθελαν να κορδωθούν στο πλάι σας, πρώτον δεν θα απείχαν επίσημα και δεύτερον δεν θα έκαναν κοπάνα… Θα ψήφιζαν «όχι, συμφωνούμε με το ψόφιο κουνάβι, χίλια ζήτω στον αυτοκράτορα!»

Κυρά Nikki: πρώτον, μην κεράσετε τους καλεσμένους σας (όσους ανταποκριθούν) αυτό που πίνετε. Θα αρχίσουν να κάνουν την μία βλακεία πίσω απ’ την άλλη. Και πως ν’ αντέξει η «saint lucia» και το «sao tome – principe» τέτοια ιλαρότητα; Δεν ξέρουμε που πέφτει η επικρατειά τους, αλλά με τόση αγιοσύνη στ’ όνομα μας φαίνονται σοβαρά κρατικά καταστήματα.

Και δεύτερον: θυμηθείτε ότι πρέπει να περιορίσετε τα έξοδα του κράτους σας προς “συμμάχους” που σήμερα είναι έτσι (για να πάρουν το μπαξίσι) και αύριο είναι αλλιώς. Με απλά λόγια: στο τρίωρο παρτάκι σας βάλτε εισιτήριο. Όσοι το έκαναν δεν το μετάνοιωσαν.

Έκαναν ταμείο.

Μεγάλη νίκη…

Παρασκευή 22 Δεκέμβρη. Απ’ την άποψη του αμερικανικού προϋπολογισμού το αποτέλεσμα της ψηφοφορίας στην έκτακτη γενική συνέλευση του οηε ήταν σκέτος θρίαμβος. Μόνον 7 κράτη (+ ηπα και ισραήλ) ψήφισαν εναντίον της πρότασης (άρα υπέρ της Ουάσιγκτον και του Τελ Αβίβ), και άλλα 35 έκαναν τουμπεκί (αποχή, κάτι σαν «λευκό»). Υπήρχαν και 21 κοπάνες. Το κατά πόσον αυτά τα 35 θα θεωρηθούν απ’ το αμερικανικό υπουργείο οικονομικών «καλά παιδιά» (ώστε να συνεχίσουν να λαμβάνουν «αμερικανική βοήθεια») μένει να φανεί. Το γεγονός είναι ότι το ιράκ (για παράδειγμα) που λαμβάνει με την μορφή «στρατιωτικής βοήθειας» έναν περίδρομο λεφτά ψήφισε εναντίον της Ουάσιγκτον. Συνεπώς θα πρέπει να αποκληρωθεί! Ο αμερικανικός στρατός πρέπει να σταματήσει να σπαταλάει και να σπαταλιέται εκεί – αυτή δεν ήταν η απειλή του ψόφιου κουναβιού; To ίδιο ισχύει και με το αφγανιστάν… Εμπρός, λοιπόν, για μια γενναία εξοικονόμηση: το ψόφιο κουνάβι αποσύρει τον στρατό του απ’ την κεντρική ασία και τη μέση ανατολή!!!

Τα κράτη που στάθηκαν ώμο με ώμο με την Ουάσιγκτον και το Τελ Αβίβ, δεν είναι «ακριβές περιπτώσεις»: γουατεμέλα, ονδούρα, νησιά μάρσαλ, ναουρού, παλάου, τόνγκο. Το να συνεχίσει να τα χατζιλικώνει ο αμερικανικός προϋπολογισμός είναι, υποθέτουμε, μέσα στα όρια της αντοχής του…

(Η Αθήνα μας ξάφνιασε: ψήφισε κατά την Ουάσιγκτον και του Τελ Αβίβ. Αλλά το ίδιο έκαναν το Ριάντ και τα εμιράτα… Πράγμα που σημαίνει πως κάποιοι friends του ψόφιου κουναβιού προτίμησαν να κρυφτούν χτες. Ίσως αξιοποιηθούν κάποια άλλη στιγμή…)

Πάρ’ το παλάου σου και μπρος!

Παρασκευή 22 Δεκέμβρη. Θεωρητικά, μετά από τόσα συμβολικά ψηφίσματα του οηε για την παλαιστίνη (γενικά) και την Ιερουσαλήμ (ειδικά), επί δεκαετίες, και το χθεσινό θα ήταν μία απ’ τα ίδια: μια απόφαση που κανείς δεν είναι διατεθειμένος να επιβάλει. Η πρωτοβουλία της Άγκυρας (και της υεμένης – αλλά ποιας υεμένης ακριβώς;) για την χθεσινή έκτακτη συνέλευση είχε, άλλωστε, αυτό το απλό περιεχόμενο: επανάληψη και επιβεβαιώση των προηγούμενων αποφάσεων του οηε.

Εκείνο που έκανε την χθεσινή απόφαση διαφορετική ήταν η στάση που επέλεξαν να κρατήσουν απέναντι της η Ουάσιγκτον και το Τελ Αβίβ, μέσα στην πολύ συγκεκριμένη συγκυρία του ενδοκαπιταλιστικού ανταγωνισμού στη μέση Ανατολή (και όχι μόνο). Δεν θα πρέπει να έχει υπάρξει προηγούμενο στις απειλές που εκτόξευσε η Ουάσιγκτον (μέσω της κατάλληλης βιτρίνας: να τι χρειαζόταν το ψόφιο κουνάβι!) εναντίον όσων «συμμάχων» της τολμήσουν να ψηφίσουν εναντίον της. Ακόμα και την τελευταία στιγμή, λίγο πριν την ψηφοφορία, η πρέσβειρα Nikki Haley φρόντισε να ενημερώσει την συνέλευση ότι «ματαιοπονεί»: εμείς θα κάνουμε ό,τι γουστάρουμε… ήταν αυτό που είπε. Εκείνο που δεν είπε αλλά το εννοούσε ήταν …και να πάτε να πνιγείτε… (ή κάτι άλλο…). Ετοιμάζονται, άραγε, οι ηπα να φύγουν απ’ τον οηε;

Δεν είναι οι καιροί που ζούμε εκείνη η ιστορική περίοδος που τέτοιες απειλές, τέτοια γαυγίσματα και τέτοιες κινήσεις είναι συμβολισμοί κενοί περιεχομένου. Ούτε είναι οι καιροί που δεν υπάρχουν αρκετοί να αξιοποιήσουν πρακτικά ακόμα και τους συμβολισμούς.

Συγκρατείστε, λοιπόν, την ημερομηνία: 21 Δεκέμβρη του 2017. Η μέρα με τη μεγαλύτερη νύχτα της χρονιάς.

«Θα το πω στον μπαμπά».

Πέμπτη 21 Δεκέμβρη. Σπάνε τα φράγματα!! Και ο κόσμος θα ξαναπλημμυρίσει “αμερικανοσύνη”! Η αμερικανίδα πρέσβειρα στον οηε Nikki Haley απείλησε γραπτά τα κράτη μέλη του οργανισμού, ενόψει της έκτακτης συνέλευσης (σήμερα) για την αμερικανική ανακήρυξη της Ιερουσαλήμ σαν πρωτεύουσας του ισραήλ: … Πριν αποφασίσετε τι θα ψηφίσετε σας ενημερώνω ότι ο πρόεδρος και οι ηπα θα εκλάβουν την ψήφο σας προσωπικά… Θα το πάρει «προσωπικά» το ψόφιο κουνάβι αν κάποιος σύμμαχος της Ουάσιγκτον ψηφίσει εναντίον της αμερικανικής πολιτικής; Και; Τι θα κάνει; Θα τιτιβίσει τα «κακά» του; Όχι! Απειλεί ότι θα κόψει τις «παροχές» σε όσους δεν ψηφίσουν σωστά:

Παίρνουν εκατοντάδες εκατομύρια δολάρια, ακόμα και δισεκατομμύρια δολάρια, και μετά θέλουν να ψηφίσουν εναντίον μας. Ωραία λοιπόν, θα δούμε. Ας ψηφίσουν εναντίον μας. Θα γλυτώσουμε λεφτά. Δεν μας νοιάζει… Αυτά φαίνεται να δήλωσε το ψόφιο κουνάβι. Θα κόψει το “χαρτζιλίκι”. Να δούμε, λοιπόν, τι θα κάνουν οι έλληνες σύμμαχοι. Μήπως κανά “λευκό” όλο νόημα; Καμιά “αποχή”;

Και καλά να το «πάρει προσωπικά» ο αμερικάνος πρόεδρος… Να το «πάρουν προσωπικά» και οι ηπα σαν κράτος; Είτε η κυρα Nikki ξέχασε την στοιχειώδη γραμματική απ’ τα νεύρα της… Είτε έχουμε λάθος ιδέα για το αμερικανικό κράτος: πρόκειται για ένα και μόνο άτομο, έναν μοναχικό κοκκινόσβερκο γελαδάρη κάπου στο Τέξας…

Που ετοιμάζεται να οδηγήσει το κοπάδι του κατά των ινδιάνων…

Ο μπαμπάς θυμώνει

Πέμπτη 21 Δεκέμβρη. Είναι αρκετά πιθανό η σημερινή έκτακτη γενική συνέλευση του οηε να βγάλει την απόφαση της Ουάσιγκτον «παράνομη». Θα είναι μια συμβολική και μη δεσμευτική απόφαση (όπως όλες του χρεωκοπημένου πολιτικά «διεθνούς οργανισμού», ειδικά σε ότι αφορά την Παλαιστίνη), όμως και η ανακήρυξη της Ιερουσαλήμ σε ισραηλινή πρωτεύουσα συμβολική ήταν. Το συμβολικό της διεθνούς απόρριψης της αμερικανικής επιλογής θα έχει όμως κάποιες πρακτικές συνέπειες: θα φυσήξει αέρα στα πανιά διάφορων αντιπάλων της, ειδικά εκείνων που έχουν αναλάβει την εργολαβία της προστασίας των παλαιστινίων, όπως η Άγκυρα και η Τεχεράνη. (Θα ήταν ενδιαφέρον αν βλέπαμε και κυρώσεις διάφορων κρατών κατά της Ουάσιγκτον αν δεν πάρει πίσω την ανακήρυξη!!!!).

Επιπλέον, ο εκβιασμός «θα σας κόψω τα επιδόματα» απ’ την μεριά της Ουάσιγκτον δεν πρόκειται να δουλέψει σοβαρά. Μπορεί, ίσως, να έχει το ανάποδο αποτέλεσμα. Έχουν εκδοθεί πολλά ψηφίσματα του οηε στο παρελθόν (υπέρ της «λύσης των δύο κρατών» συνήθως), πράγμα που σημαίνει ότι αν κάποιο κράτος αλλάξει στάση τώρα θα φανεί σαν «μισθοφόρος» της Ουάσιγκτον στους υπηκόους του, χωρίς να κερδίσει κάτι.

Εν τω μεταξύ η Ουάσιγκτον «τρώγεται» με την Πγιονγκγιάνγκ. Οι στρατιωτικές ασκήσεις του αμερικανικού στρατού (κυρίως με τον ιαπωνικό) διαδέχονται η μία την άλλη, με κάθε πιθανό και απίθανο σενάριο επίθεσης στη βόρεια κορέα.

Υποθέτουμε ότι σε διάφορα κλιμάκια της πραγματικής αμερικανική εξουσίας υπάρχει ένας πειρασμός, ειδικά αν η Ουάσιγκτον φάει οηέδικη πόρτα (έστω και συμβολικά) στη μέση Ανατολή, λόγω Ιερουσαλήμ: να δείξει πυγμή για να ξανακερδίσει την αποτρεπτική φήμη του «αποφασισμένου σκληρού» στον παγκόσμιο ενδοκαπιταλιστικό ανταγωνισμό. Και απ’ όλους τους πιθανούς στόχους που η Ουάσιγκτον θα ήθελε να είναι «σάκος του μποξ» το βορειοκορεατικό καθεστώς είναι η καλύτερη περίπτωση (για τις ηπα).

Η Πγιονγκγιάνγκ είναι αρκετά απομονωμένη διπλωματικά / πολιτικά, έχει διάφορες “καταδίκες” απ’ τον οηε, και είναι αρκετά αδύναμη στρατιωτικά. Αυτό που επιδεικνύει σαν δύναμή της είναι κάποια πυρηνικά και κάποιοι διηπειρωτικοί πύραυλοι, αλλά το θεωρούμε αμφίβολο αν θα μπορούσε (κι αν θα προλάβαινε) να κάνει οποιαδήποτε σοβαρή ζημιά στις ηπα. Το άλλο της όπλο είναι τα εκατοντάδες κρυμμένα κανόνια της, που μπορούν να κάνουν σκόνη την Σεούλ· αλλά αυτό θα ήταν κόστος της νότιας κορέας και όχι των ηπα. Μ’ άλλα λόγια ένας αμερικανικός τυχοδιωκτικός λογαριασμός θα μπορούσε να είναι: πετυχαίνουμε μια θεαματική νίκη ισοπεδώνοντας την βόρεια κορέα με ελάχιστες δικές μας απώλειες – και στριμώχνουμε τους «αναθεωρητές» της Μόσχας και του Πεκίνου, δείχνοντας ότι δεν μπορούν να κάνουν κάτι για να σώσουν έναν “δικό τους” – όπως έκαναν στη συρία, επειδή “δεν ανακατευτήκαμε χοντρά”…

Για να γίνουν αυτά η Ουάσιγκτον θα χρειαζόταν μια αφορμή. Θα μπορούσε να φτιάξει μία· μια “πειστική” προβοκάτσια είναι που χρειάζεται! Ας πούμε: ένα εμπορικό πλοίο που φλέγεται κάπου σε κάποια θάλασσα (υποτίθεται στον Ειρηνικό) χτυπημένο απ’ τα απομεινάρια ενός (υποτιθέμενου) πυραύλου μιας  δοκιμαστικής βολής της Πγιονγκγιάνγκ…. Και μια καλή και total μηντιακή εκστρατεία σύντομης διάρκειας. Κανείς δεν θα μπορεί να ελέγξει αν έτσι έγιναν τα πράγματα, οπότε θα κερδίσει το αμερικανικό θέωρημα: Δεν θα χρειαζόταν ένα “γερό χέρι ξύλο” το βορειοκορεατικό καθεστώς που βάζει σε κίνδυνο την διεθνή ναυσιπλοΐα;

Θα θέλαμε να πιστεύουμε ότι οι (ρώσοι και κινέζοι) σύμβουλοι του Κιμ θα τον ορμηνέψουν σωστά, να σταματήσει να πετάει τα πυραυλικά σκουπίδια του στη θάλασσα. Παίζει με την τύχη του. Γιατί φαίνεται γεγονός το ότι ο αμερικανικός ιμπεριαλισμός “ψάχνεται”…

Ο μπαμπάς στη λάσπη

Πέμπτη 21 Δεκέμβρη.Έθνος το οποίο δεν είναι έτοιμο να κερδίσει ένα πόλεμο, είναι έθνος που δεν μπορεί να αποτρέψει ένα πόλεμο… Αυτή είναι μία απ’ τις “σοφίες” του δόγματος 17 (δικό μας το όνομα!), του νέου menu της “εθνικής ασφάλειας” των ηπα.

Μπορείτε να το συλλαβίσετε, αργά αργά, για να καταλάβετε αυτό που είναι είτε αντίφαση όρων είτε προειδοποίηση. Απλά, πολύ απλά, δεν υπάρχει “έθνος έτοιμο να χάσει ένα πόλεμο” – είναι γελοίο ακόμα και σαν παιδική απορία. Όλοι οι πολεμοκάπηλοι “έτοιμοι να νικήσουν” είναι – ρωτήστε την Ιστορία για το τι έλεγε η πολωνική κυβέρνηση λίγο πριν την επίθεση του γ ράιχ: ήταν έτοιμοι να καταλάβουν το Βερολίνο, και ήταν απόλυτα σίγουροι ότι θα το πετύχουν…

Συνεπώς η “ετοιμότητα για την πολεμική νίκη” είναι θεωρητική. Έως φαντασιωτική. Ανάμεσα στη βόρεια κορέα και στις ηπα και οι δύο είναι “έτοιμοι να νικήσουν” – θαυμάσια… Ωστόσο, σε ότι αφορά τις ηπα, δεν αμφιβάλει πια κανείς για την “ετοιμότητα”· αμφιβάλλουν όλο και περισσότεροι για την “ικανότητα”: στο αφγανιστάν, μετά από 16 χρόνια, η Ουάσιγκτον “έχει πρόβλημα”…

Αυτή η διεθνής αμφιβολία (έως αμφισβήτηση) είναι που έχει μπει, σαν καρφί, στα πλευρά του αμερικανικού ιμπεριαλισμού. Αυτή είναι που κινητοποιεί, άρον άρον, το “america first”. Αυτήν την αυθάδεια είναι που θα συναντήσει σήμερα, στην παρακμιακή κυριλέ γραφειοκρατία του οηε, η Ουάσιγκτον.

Δόγμα 17 – 1

Τρίτη 19 Δεκέμβρη. … Η ρωσία και η κίνα είναι αναθεωρητικές δυνάμεις … που επιδιώκουν να ανασχηματίσουν τον κόσμο ενάντια στα συμφέροντα και τις αξίες μας… Αυτή είναι η πρώτη απειλή στη λίστα, σύμφωνα με το αναθεωρημένο δόγμα «εθνικής ασφάλειας» των ηπα, όπως ανακοινώθηκε απ’ το ψοφιοκουναβικό στόμα χτες.

Δεν είναι ανεδαφικό: ο περιβόητος «πολυπολικός κόσμος» είναι πράγματι μια ενδιάμεση φάση πρακτικής αμφισβήτησης της αμερικανικής «μονοπολικότητας». Το ζήτημα είναι ότι αυτή η αμερικανική πλανητική κυριαρχία, βήμα βήμα, πρώτα ρίχνοντας την αγγλική απ’ το βάθρο της (1ος και 2ος παγκόσμιος πόλεμος), ύστερα με την μοιρασιά του κόσμου σε δύο μπλοκ (3ος παγκόσμιος) και, με το τέλος του 3ου και την ήττα του σοβιετικού μπλοκ, απ’ τα ‘90s και μετά, με την μέθη της «μόνης υπερδύναμης», αυτή λοιπόν η ιστορία ενός αιώνα, είναι η κορωνίδα της αμερικανικής ιστορίας. Τα οικονομικά και πολιτικά αφεντικά των ηπα δεν ξέρουν πως είναι να χάνεις αυτήν την κυριαρχία, δεν ξέρουν πως είναι να υποχωρείς στρατηγικά, δεν έχουν κάποιο ανάλογο παράδειγμα στην ιστορία τους για να το αξιοποιήσουν. Μοιάζουν με εκείνους τους «αστέρες» του θεάματος που όταν βρέθηκαν στην κορυφή οι μόνες μνήμες τους ήταν η άνοδος· «αστέρες» που δεν πέφτουν απλά αλλά γκρεμοτσακίζονται, μιας και δεν έχουν καμία εμπειρία πτώσης.

Τα αμερικανικά αστέρια δεν είναι απλά του θεάματος. Είναι ένοπλα, ως τα δόντια. Είναι καταδικασμένα (με την ιστορική έννοια) να εμποδίσουν κάθε «ανασχηματισμό του κόσμου ενάντια στα συμφέροντά τους». Είναι καταδικασμένα επειδή έτσι είναι ο καπιταλισμός και ο ιμπεριαλισμός, και για έναν λόγο παραπάνω: δεν ξέρουν ούτε μπορούν να υποχωρήσουν στρατηγικά.

Συνεπώς όταν το ψόφιο κουνάβι, σαν προσωρινή βιτρίνα του αμερικανικού «forward με κάθε μέσο», λέει ότι «θα δουλέψει μαζί τους βάζοντας πρώτα την αμερική» (με τους «αναθεωρητές» και αμφισβητίες δηλαδή «θα δουλέψει») απλά ξεφυσάει το άσμα όχι του κύκνου αλλά του φιδιού.

(Μπορεί αυτά να τα διαβάζετε δυσοίωνα μεν αλλά σαν κάτι μακρινό. Το λέμε χρόνια, θα το ξαναπούμε: θα το πληρώσουμε ακριβά αυτό το ξεφύσημα, ακόμα περισσότερο όσο μένουμε αδρανείς… Ο χρόνος έχει μετρήσει ήδη ανάποδα…)