Tag: ηπα

Από το Nagorno ως τον ουρανό

Δευτέρα 9 Νοέμβρη. Δεν σας απασχολήσαμε με την συχνότητα των τηλεφωνημάτων υψηλού επιπέδου μεταξύ Μόσχας και Άγκυρας όλο αυτό το διάστημα του πολέμου στο Nagorno Karabakh· θα ήταν υπερβολή. Όμως η πιο πρόσφατη τέτοια κουβέντα μεταξύ Putin και Erdogan, το περασμένο Σάββατο, και η επίσης τηλεφωνική «επαφή» μεταξύ Lavrov και Cavusoglu που ακολούθησε την ίδια μέρα μετά από λίγες ώρες, ίσως έχουν ιδιαίτερη σημασία.

Κατά την middle east eye που επικαλείται αποκλειστικές πληροφορίες απ’ την Άγκυρα, μετά την κατάληψη της Shusha (δεύτερης σε μέγεθος πόλης του θύλακα) απ’ τον αζέρικο στρατό (η Yerevan αρνείται ότι έχει γίνει, αλλά σίγουρα μάχες βρίσκονταν προχτές σε εξέλιξη στις νότιες γειτονιές της πόλης), το αρμενικό καθεστώς φαίνεται να έχει στριμωχτεί τόσο ώστε να δηλώνει σύμφωνο με ένα ρωσικό σχέδιο ειρήνευσης, το οποίο έχει εγκρίνει και η Άγκυρα. Αυτό προβλέπει την αποχώρηση του αρμενικού στρατού απ’ τις αζερικές περιοχές (εκτός του Nagorno Karabakh) που έχει καταλάβει εδώ και χρόνια, την δημιουργία δύο «διαδρόμων» (ο ένας για επικοινωνία του αρμενικού κράτους με τον θύλακα και ο άλλος για επικοινωνία του αζέρικου κράτους με την περιοχή Nakhcivan στα νότια), καθώς και την εγκατάσταση ρωσικών και τουρκικών ειρηνευτών πεζοναυτών που θα επιβλέπουν την εκεχειρία.

Δεν μας εκπλήσσει μια τέτοια εξέλιξη, αν και δεν μπορεί να θεωρηθεί σίγουρη μέχρι να ανακοινωθεί επίσημα – κι ως τότε πολλά μπορεί να συμβούν. Ήταν προβλέψιμο όχι μόνο ότι οι προβοκάτσιες της Yerevan τον περασμένο Ιούλη θα είχαν κακό τέλος, αλλά επίσης το ότι Άγκυρα και Μόσχα (με την διακριτική και χρήσιμη υποστηρίξη της Τεχεράνης) ξαναεφαρμόζουν την τακτική της «πένσας», εμφανιζόμενοι σαν αντίπαλοι, αν και δρουν απλά κινούμενες από αντίθετες μεριές· προς τον ίδιο στόχο. Δεν ήταν μόνο η Άγκυρα και το Baku που ήθελαν να στριμώξουν τον φιλοαμερικάνο / φιλονατοϊκό αρμένιο πρωθυπουργό Nikol Pashinyan – ήταν επίσης η Μόσχα και η Τεχεράνη. Ειδικά εφόσον το Joνυσταλεάν (που θα πάει, θα το συνηθίσουμε – αλλά το ψοφιοκουναβιστάν θα μας λείπει για καιρό…) είναι πολύ πιθανό ότι θα προσπαθήσει να εξαντλήσει κάθε δυνατότητα διεθνών «συμμαχιών» στην προσπάθειά του να φρενάρει την παρακμή του.

Όλο το μπλοκ της Αστάνα (και το Πεκίνο, διακριτικά) είχε σοβαρούς λόγους για να «κόψει» μια ακόμα εγκατάσταση της Ουάσιγκτον και του Τελ Αβίβ στην πλάτη του – και ο Pashinyan αποδείχθηκε ένας χρήσιμος ηλίθιος.

Προστίθεται έτσι άλλο ένα λαμπρό όνομα στη συλλογή των εξαιρετικά πετυχημένων φίλων του ρημαδοΓου(αϊ)δοΝικόλα – αυτό είναι ευχάριστο γεγονός. Είναι καλός συλλέκτης· έχει ένστικτο! Υποθέτουμε εν τω μεταξύ ότι το ρημαδογκουβέρνο έχει βάλει κάτω τα σχέδιά του για το πως θα ευχαριστήσει τον νυσταλέο Jo – και πως θα ξεχάσει τον Πομπηία. Βλέπουμε τον ρημαδοΓου(αϊ)δοΝικόλα να τρέχει στην Ουάσιγκτον τον Φλεβάρη, με χάρτες παραμάσχαλα, όπως έκανε πριν 4 χρόνια ο ογκόλιθος Nick the Greek, για να εξηγήσει την κατάσταση στην ανατολική Μεσόγειο στους καινούργιους ενοίκους του άσπρου σπιτιού.

Εν τω μεταξύ, όποιος παρακολουθεί τι κάνει το κινέζικο κράτος / κεφάλαιο όλους αυτούς τους μήνες καταλαβαίνει ότι σφίγγουν τα πράγματα… Να, ένα παράδειγμα: ενώ η Ουάσιγκτον προσπαθεί να φρενάρει την κινέζικη 5G τεχνολογία, χτες το Πεκίνο έβαλε σε τροχιά ένα δορυφόρο για τις πρώτες δοκιμές της 6G! Την 5G, που λέγεται ότι έχει 100 φορές μεγαλύτερη ταχύτητα για μεταφορά 100 φορές μεγαλύτερου όγκου δεδομένων σε σχέση με την υπάρχουσα 4G δεν την έχουμε δει ακόμα. Ε, απλά η 6G είναι, με την σειρά της, 100 φορές γρηγορότερη απ’ την 5G… Και φαίνεται πως όποιος θέλει να την δει για να την εμποδίσει κι αυτή πρέπει να ξελαιμιαστεί, ψάχνοντας στον ουρανό.

Δεν είναι αστεία αυτά τα πράγματα! Καθόλου αστεία δεν είναι!!!

(φωτογραφία, πίσω στον ταπεινό Καύκασο: αζέροι πανηγυρίζουν στο Baku για την είσοδο του στρατού τους στη Shusha. H Shusha είχε καταληφθεί απ’ τον αρμενικό στρατό στις 8 Μάη του 1992, και όπως όλος ο θύλακας του Nagorno Karabakh αναγνωρίζεται διεθνώς σαν αζέρικο έδαφος. Συνεπώς στο αζερμπαϊτζάν μιλούν για απελευθέρωση…)

Η νίκη της δημοκρατίας! (άλλη μια…)

Κυριακή 8 Νοέμβρη. Επιτέλους το ψοφιοκουναβιστάν έχει δύο προέδρους! Η αλήθεια είναι ο ένας, ο ακόμα στο πόστο, αυτο-ανακηρύχτηκε νικητής των εκλογών, ενώ ο άλλος, ο επερχόμενος, βασίζεται στα νούμερα και, οπωσδήποτε, στα μήντια, που ανέλαβαν την πολιτική ευθύνη της ανακήρυξής του. Συνεπώς, ο ένας είναι “ο πρόεδρος της καρδιάς μας” (θα μπορούσαμε να πούμε με ελληνική ποδοσφαιρική ορολογία) για τους 70.335.999 ψηφοφόρους του, ενώ ο άλλος μπορεί να ισχυριστεί ότι “κέρδισε στα χαρτιά” χάρη στους 74.478.663 δικούς του ψηφοφόρους. (Το σύνολο όσων ψήφισαν είναι ρεκόρ για τις αμερικανικές εκλογές όπου υπάρχει πάντα μεγάλη αποχή – εκτός αν αποδειχθεί ότι ψήφισαν και τα δέντρα! Προς το παρόν πάντως το ότι “η δημοκρατία νίκησε” μπορεί να θεωρηθεί ένα χαρμόσυνο μήνυμα απ’ την παρακμιακή υπερδύναμη…)

Από τεχνική (δηλαδή νομική) άποψη το αποτέλεσμα μπορεί να μην είναι οριστικό. Αλλά και μόνο το γεγονός ότι το ψόφιο κουνάβι ανακοίνωσε ότι θα ανοίξει κανάλι δείχνει ότι δεν ελπίζει στα δικαστήρια. Σαν show man μπορεί να επιστρέψει στις παλιές του ασχολίες· αλλά οι οπαδοί του δύσκολα θα ξεχάσουν αυτήν την «κλεμμένη νίκη». Κι αυτό ενόσω τα κρίσιμα ζητήματα δεν έχουν να κάνουν με το ποιός κυβερνάει την παρακμιακή υπερδύναμη αλλά με το πώς…

Απομένει στην ασταμάτητη μηχανή το ερώτημα: και τώρα πως θα ονομάζει το ψοφιοκουναβιστάν; Όπως πριν, τιμής ένεκεν στο γιγάντιο ψόφιο κουνάβι που κάποιοι αχάριστοι το αναποδογύρισαν σαν χελώνα; Ή Joνυσταλεάν για χάρη του νέου προέδρου; Αυτά είναι τα σοβαρά προβλήματα!

Εν τω μεταξύ ένα κράτος μακριά απ’ την Ουάσιγκτον αλλά μέσα στη «ζώνη συμφερόντων» της, και πολύ κοντύτερα στο ελλαδιστάν, έζησε (και ίσως ζει) παρόμοια εκλογική / μετεκλογική τραγωδία· και κανείς δεν ασχολείται μαζί του. Κρίμα κι άδικο! Πρόκειται για την γεωργία. Στις 31 Οκτώβρη είχαν εκεί βολευτικές εκλογές. Τις οποίες, σύμφωνα με τα επίσημα αποτελέσματα, κέρδισε εμφατικά το κυβερνόν κόμμα Georgian Dream, κατακτώντας τις 75 απ’ τις 150 έδρες του γεωργιανού κοινοβουλίου.

Αλλά ένας συνασπισμός μερικών δεκάδων μικρών κομμάτων που ήλπιζε στην πρωτιά, το «ενιαίο εθνικό κίνημα» (με 27,16% των ψήφων και μόλις 34 έδρες), αμφισβητεί το αποτέλεσμα, κατηγορώντας το κυβερνόν κόμμα για νοθεία. Μετά από μερικές μέρες διαδηλώσεων που δεν είχαν αποτέλεσμα, όλα τα αντιπολιτευόμενα κόμματα ανακοίνωσαν προχτές ότι θα απέχουν απ’ το κοινοβούλιο απαιτώντας «νέες, τίμιες εκλογές». Αν ληφθεί υπόψη ότι το Georgian Dream είναι το πιο φιλικό στη Μόσχα κόμμα στη γεωργία, μπορεί να υποθέσει κανείς ότι το «ενιαίο εθνικό κίνημα» θα ήθελε να έχει έδρα και στην Ουάσιγκτον· αν και δεν ξέρουμε ακόμα ποιον απ’ τους δύο προέδρους θα ψήφιζε. Ίσως τον νυσταλέο Jo;

Να λοιπόν δύο ταραγμένες μετεκλογικές περίοδοι που μπορεί να έχουν κάποια σχέση μεταξύ τους. Μια «μικρή» και μια «μεγάλη». Το ελλαδιστάν έχει καταχαρεί βέβαια με την εκλογή του νυσταλέου Jo γιατί ελπίζει ότι το νέο αμερικανικό γκουβέρνο δεν θα είναι τόσο φιλικό με την Άγκυρα. Είναι πολιτικο-ψυχωσικό φαινόμενο μεγάλης διάρκειας: στο ελλαδιστάν δεν καταλαβαίνουν τίποτα που να μην περνάει απ’ την Άγκυρα· και πάλι μόνο σαν αναπαραστάσεις καταστροφής του τουρκικού καθεστώτος…

Θα είναι ο νυσταλέος Jo ο εξολοθρευτής της Άγκυρας; Όχι βέβαια. Τις “εθνικές” δουλειές του ψόφιου κουναβιού θα συνεχίσει!

(φωτογραφία: Ουπς! Ο δαίμονας του κυβερνοχώρου την έκανε την σκανταλιά του! Έβαλε χάρτη της αμερικάνικης georgia· όχι εκείνης του Καυκάσου… Επι τη ευκαιρία λοιπόν εκεί τα κουκιά θα ξαναμετρηθούν, γιατί ο νυσταλέος κέρδισε το ψόφιο κουνάβι μόνο με 1500κάτι κουκιά διαφορά. Κάτι που θεωρείται βάσιμη αιτία για ξαναμέτρημα…)

Η χελώνα – και οι λαγοί

Σάββατο 7 Νοέμβρη. … Αυτός είναι ο πρόεδρος των ΗΠΑ. Που σημαίνει ότι είναι το πιο ισχυρό άτομο στον πλανήτη. Και τον βλέπουμε σαν μια χοντρή χελώνα που έχει αναποδογυρίσει πάνω στο καύκαλό της και σπαρταράει κάτω απ’ τον καυτό ήλιο, έχοντας καταλάβει ότι τέλειωσε. Αλλά δεν το αποδέχεται και θέλει να πάρει τους πάντες μαζί του, συμπεριλαμβανόμενης της χώρας του…

Η εικόνα είναι δυνατή, το ψόφιο κουνάβι δεν έχει συμπάθειες σε πολλά αμερικανικά κανάλια… οπότε το σχόλιο του άνκορμαν του cnn Anderson Cooper μετά τις χθεσινές δηλώσεις του ψοφιοκούναβου για νοθεία στις εκλογές ήταν αναμενόμενο. Από τυπική άποψη («δημοκρατίας») θα έλεγε κανείς ότι ήταν δικαίωμά του να λοιδωρήσει τον πρόεδρο των ηπα· ακόμα κι αν δεν ήταν απερχόμενος. Τουλάχιστον, όμως, το cnn έδειξε πρώτα την αναποδογυρισμένη χελώνα να καταγγέλει τον καυτό ήλιο: τις big tech, το big money και τα big media…

Όμως εφτά άλλα αμερικανικά κανάλια, συμπεριλαμβανόμενων των γνωστών ABC, CBS και NBC «έκοψαν» την αναποδογυρισμένη χελώνα / ψόφιο κουνάβι / ακόμα πρόεδρο των ηπα. Θα πρέπει να είναι η πρώτη φορά στην καπιταλιστική ιστορία που κάποια μήντια κάνουν λογοκρισία on air τον τυπικά αρχηγό του κράτους στο οποίο λειτουργούν! Δεν σας φαίνεται σημαντικό και ενδιαφέρον;

Παρότι (πάντα τυπικά) η λεγόμενη «τέταρτη εξουσία» έχει κάθε δικαίωμα να ελέγχει και να κριτικάρει την «πρώτη», ήταν ως προχτές παραδεκτό πως είναι αυτή η «πρώτη» που μπορεί να ασκήσει λογοκρισία σε βάρος της «τέταρτης»… Αλλά να που ο κόσμος αναποδογυρίζει πολύ περισσότερο απ’ τις χελώνες: αυτή η «τέταρτη», δηλαδή τα μήντια, καθεστωτικά χωρίς αμφιβολία, λογοκρίνουν στις ηπα την κεντρική πολιτική βιτρίνα· πράγμα αδιανόητο ως τώρα, ό,τι βλακείες κι αν έβγαιναν απ’ το στόμα της οποιασδήποτε (και όχι μόνο της συγκεκριμένης).

Αυτά τα μήντια, φυσικά, έχουν την υποστήριξη της επόμενης κεντρικής πολιτικής βιτρίνας. Αν, όμως, δρουν τόσο ανοικτά σαν βραχίονες της μιας πλευράς σε μια πολωμένη κατάσταση (σαν “κομματικά”…)· κι αν αναλαμβάνουν τις αρμοδιότητες των δικαστηρίων, τότε που ακριβώς θα σταματήσουν να απολαμβάνουν αυτόν τον καινούργιο εμφυλιοπολεμικό ρόλο; Εν τέλει πως ακριβώς σκοπεύει να κυβερνήσει την επόμενη 4ετία ο νυσταλέος Jo και οι σύμμαχοί του όταν βγάζουν «εκτός» σχεδόν τον μισό “κυρίαρχο λαό”;

Δεν είναι μόνο το ψόφιο κουνάβι και οι οπαδοί του το κάτι πολύ σάπιο υπάρχει στο βασίλειο της Ουάσιγκτον…

(Το πράγμα έχει φτάσει στο εξής σημείο: μέσω των global times το Πεκίνο κάνει ανάλυση και δίνει συμβουλές για το ξεπέρασμα της διαλυτικής κρίσης των ηπα…

Oh tempora oh mores!)

(φωτογραφία: L.A. πρόσφατα…)

Μια αναποδογυρισμένη χελώνα κρέμεται στην άκρη του χάους…

Σάββατο 7 Νοέμβρη. Ένας φίλος της ασταμάτητης μηχανής αποδεικνύει ότι τα πλάσματα που καίγονται απ’ τον καυτό ήλιο (του Θεάματος) είναι πηγή έμπνευσης! Να η απαισιόδοξη πρόβλεψή του:

Καλό το σενάριο της δυαρχίας με τις “παράκτιες ηπα” και τις “ενδοχώριες ηπα”, αλλά νομίζω ότι δεν είναι αρκετά σύγχρονο. Η υπόθεση θα μπορούσε να εξελιχτεί σε μια σύγχρονη τραγωδία ή έστω ιλαροτραγωδία κάπως έτσι:

– Ο ηττημένος αρνείται να αναγνωρίσει το αποτέλεσμα, σχηματίζει δεύτερη κυβέρνηση και οι οπαδοί του – οπλοφορώντας ασφαλώς και προσευχόμενοι – καταλαμβάνουν δημόσια κτήρια και συγκρούονται με τους οπαδούς του αντι-τραμπ μπλοκ.

– Η Βόρεια Κορέα αναγνωρίζει ως νόμιμη κυβέρνηση αυτή του Τραμπ και προσφέρεται να φιλοξενήσει την κυβέρνησή του για να την προστατεύσει.

– Ρωσία, Ιράν, Κίνα, Τουρκία, Συρία, Ιράκ καταγγέλουν νοθεία στις αμερικανικές εκλογές και ζητούν επανάληψή τους με την παρουσία ξένων παρατηρητών. Εν αναμονή εξελίξεων αρνούνται να αναγνωρίσουν επίσημα πρόεδρο.

– Η Βενεζουέλα αναγνωρίζει τον Πενς ως “μεταβατικό πρόεδρο” και τον καλεί στο Καράκας για διαπραγματεύσεις, αλλά τον αφήνει μερικές μέρες στην αίθουσα vip του αεροδρομίου και στη συνέχεια τον συλλαμβάνει ως παράνομο μετανάστη.

– Οι αφρικανικές χώρες ανακοινώνουν ότι θα προχωρήσουν σε κυρώσεις σε βάρος των ηπα και καλούν τον οηε να στείλει ειρηνευτική δύναμη.

– Η ε.ε. μετά από 18 συνόδους κορυφής και εντατικές διαπραγματεύσεις, δεν καταλήγει σε τίποτε και αναθέτει στον Δένδια να την εκπροσωπήσει. Η Γαλλία διαχωρίζει τη θέση της και κάνει λόγο για “την γαλλική λουιζιάνα που δεν μπορούμε να εγκαταλείψουμε στην μοίρα της”.

– Το βαθύ αμερικανικό κράτος αισθάνεται πιεσμένο και πατάει το κουμπί.

– Οι κατσαρίδες επιτέλους γίνονται κυρίαρχες του πλανήτη…

Δύο ζήτω!

Πέμπτη 5 Νοέμβρη. Η ασταμάτητη μηχανή χαιρετίζει εγκάρδια τη νίκη του αμερικανικού λαού (όσων ψήφισαν) μαζί με τη νίκη και των δύο υποψήφιων προέδρων!! Είναι σημαντικό στους δύσκολους καιρούς μας να μην υπάρχουν ούτε ηττημένοι ούτε παραπονεμένοι – έστω για τέτοια ζητήματα!

Δυστυχώς το σύστημα δεν επιτρέπει την ταυτόχρονη στέψη δύο προέδρων στις ηπα (και πουθενά αλλού)· όπως δεν επιτρέπει την ανακήρυξη δύο πρωταθλητών στο ελληνικό πρωτάθλημα, πράγμα που θα χρειαζόταν οπωσδήποτε! Δεν φταίνε όμως οι νικητές γι’ αυτήν την ατέλεια! Φταίει το σύστημα! Που πρέπει να διορθωθεί αμέσως, πριν το κακό (ο παραπονεμένος νικητής φθονεί τον άλλον και βυσσοδομεί εναντίον του…) πάρει έκταση.

Ευτυχώς που η ιστορία προσφέρει την λύση. Σε μια άλλη αυτοκρατορία, την ρωμαϊκή, όταν η επέκτασή της είχε κορυφωθεί αλλά, εσωτερικά, το πράγμα σάπιζε (26 αυτοκράτορες σε 50 χρόνια: το σπορ ήταν πια το ποιος υποψήφιος θα προλάβει να καθαρίσει τον υφιστάμενο αυτοκράτορα για να πάρει τη θέση του…) και φαινόταν η παρακμή στον ορίζοντα, ο Διοκλητιανός αποφάσισε το 286 μ.χ. να «μοιράσει» την επικράτεια στα δύο. Ανατολική ρωμαϊκή αυτοκρατορία και δυτική ρωμαϊκή αυτοκρατορία: διαρχία! Το 293 προχώρησε ακόμα περισσότερο: η αυτοκρατορία μοιράστηκε στα 4: τετραρχία.

Το αμερικανικό σύστημα δεν χρειάζεται να πάει κατευθείαν στη μοιρασιά στα 4. Μπορεί να θεσπίσει (και πρέπει να το κάνει άμεσα) την διαρχία! Θα υπάρχουν δύο «united states of america», και θα είναι όλοι ευχαριστημένοι (για κάποιον καιρό…). Θα υπάρχουν οι παραλιακές ηπα (CUSA, με την προσθήκη του coastal) και οι ηπειρωτικές ηπα (MUSA, με την προσθήκη του midlands). Θα μοιράσουν τα πυρηνικά τους, τους πεζοναύτες τους και όλα τα υπόλοιπα καλούδια τους, όμορφα κι ωραία.

Φυσικά μπορεί να χρειαστούν κάποιες ανταλλαγές πληθυσμών. Όμως (διάολε!!!) αυτό το εργαλείο ο δυτικός κόσμος το ξέρει και το χρησιμοποιεί εδώ και έναν αιώνα – σε βάρος άλλων. Δεν είναι καιρός να το αξιοποιήσει ο ίδιος;

Εμπρός λοιπόν: όπως λέγεται και ξαναλέγεται στη δημοκρατία δεν υπάρχουν αδιέξοδα!

(φωτογραφία: Σπάνιο έκθεμα απ’ το παγκόσμιο μουσείο κτηματομεσιτών: Ο Gaius Psofius Cunavius, emperor ‘n’ gladiator…)

Ο covid και το «ελάχιστο εγγυημένο εισόδημα» 1

Τετάρτη 4 Νοέμβρη. Για να μην πάμε ακόμα πιο πίσω, να ορισμένες πρόσφατες αποδείξεις της καλωσύνης των αφεντικών:

Στις 31 Γενάρη του 2019, στο blog “Wrench in the Gears” σχολιάζονταν οι ευαισθησίες των υψηλών συμμετεχόντων στο meeting του Davos:

… Αυτό το πάνελ, και τα viral video clips που γέμισαν το internet, είναι μια εξαιρετική άσκηση νεοφιλελεύθερης λίπανσης. Αν το ελάχιστο εγγυημένο εισόδημα καθιερωθεί στο τωρινό κλίμα λιτότητας, οικονομικής προσωρινότητας και κοινωνικής επιχειρηματικότητας, ας είστε σίγουροι ότι οι πληρωμές θα είναι συνδεδεμένες με την ψηφιακή ταυτότητα για να ιχνηλατούνται οι «συνέπειες» Συνεπώς η διανομή 1000 δολαρίων τον μήνα θα είναι ό,τι χρειάζεσαι για να την κουτσοβγάλεις. Αλλά έϊ, θα μπορείς να πουλάς τα προσωπικά σου δεδομένα αν θέλεις κάτι παραπάνω από ψωμοτύρι στο δείπνο σου….

Η συζήτηση στο Davos ήταν ώριμη. Δυόμισυ χρόνια νωρίτερα, στις 31 Ιούλη του 2017, το γνωστό «παγκόσμιο οικονομικό φόρουμ» υποστήριζε ότι:

… Καθώς προχωρεί η ανάπτυξη της τεχνητής νοημοσύνης και της ρομποτικής, θα δημιουργηθεί μια σοβαρή και ακαριαία διαταραχή σε πολλές εργατικές τάξεις. Το UBI (universal basic income), μια οικονομική πρόταση σύμφωνα με την οποία ένα ποσό χρημάτων δίνεται σταθερά στον πληθυσμό, μπορεί να είναι μια κρίσιμη ασπίδα απέναντι στις αθέλητες συνέπειες της αυτοματοποίησης στις δουλειές…

Αυτά γράφονταν προ covid… Στις 9 Απρίλη του 2020, μετά covid δηλαδή, το γνωστό καθεστωτικό business insider έγραφε:

Πολλοί αμερικάνοι δεν θα έχουν δουλειές για να γυρίσουν σ’ αυτές όταν τελειώσει η πανδημία του κορωνοϊού… Θα δούμε να γίνονται σε 10 μήνες αλλαγές που κανονικά θα γίνονταν σε 10 χρόνια…

Το γεγονός τώρα είναι ότι ο ιός είναι το τέλειο περιβάλλον για τις εταιρείες να ξεφορτωθούν προσωπικό, να εγκαταστήσουν ρομπότ και μηχανές, και να τα δοκιμάσουν ώστε να δουλεύουν πιο αποτελεσματικά.

Το UBI πρόκειται να γίνει θέμα, όχι μόνο εδώ στις ΗΠΑ, αλλά και στην Ισπανία που υιοθετεί μια εκδοχή του ελάχιστου εισοδήματος. Οι νομοθέτες σ’ όλη την Ευρώπη έχουν εστιάσει πάρα πολύ σ’ αυτό το θέμα…

Τρεις μέρες μετά, στις 12 Απρίλη του 2020, πάλι το business insider θύμιζε ότι αυτό το φιλάνθρωπο «ελάχιστο εγγυημένο εισόδημα» έχει και τις ευλογίες του θεού:

Στην πασχαλινή επιστολή του στους ηγέτες σημαντικών κοινωνικών κινημάτων, ο πάπας Francis πρότεινε πως έχει έρθει ο καιρός για τα κράτη να υιοθετήσουν έναν καθολικό βασικό μισθό. « Ίσως να έχει έρθει η στιγμή να υιοθετήσετε τον universal basic wage που μπορεί να ενισχύσει και να δώσει αξία στα ευγενή σας καθήκοντα» έγραψε ο πάπας στο γράμμα του.

Πάνω από μια δεκάδα κρατών εφαρμόζουν ή πειραματίζονται με κάποια μορφή προσωρινού ή μόνιμου UBI, σαν απάντηση στην τωρινή οικονομική καταστροφή και στην μαζική ανεργία…

Τι συμβαίνει; Πριν προλάβουν οι «επαναστάτες» caradinieri να καταστρέψουν τον καπιταλισμό αποφάσισαν τα αφεντικά του να κάνουν χαρακίρι;

Διπλωματική σεισμολογία 1

Τρίτη 3 Νοέμβρη. Σοφοί (ή και λιγότερο σοφοί) «ειδικοί» του ελληνικού ιμπεριαλισμού, θεώρησαν τον πρόσφατο σεισμό σαν μια ακόμα ευκαιρία για να «αποδείξουν» ότι τώρα πια δεν είναι ρεαλιστική η «διπλωματία των σεισμών» μεταξύ Αθήνας και Άγκυρας, όπως το 1999 (μετά τον μεγάλο σεισμό έξω από την Istanbul στις 17 Αυγούστου – 17.480 νεκροί, και τον σεισμό στην Αθήνα στις 3 Σεπτέμβρη – 143 νεκροί). Και ότι γι’ αυτό φταίει ο “αμόρφωτος και σκαιός Erdogan”… Η σύγκριση είναι ιδιαίτερα παραπλανητική, όπως άλλωστε και ο όρος “διπλωματία των σεισμών”, που υποστηρίζει ότι το 1999 οι σεισμοί ήταν … η αιτία μιας ορισμένης “ύφεσης” στις ελληνοτουρκικές σχέσεις. Πρόκειται για ψέμα.

Δεν θα πούμε πολλά γι’ αυτό το ζήτημα παρότι το αξίζει. Απ’ τις αρχές των ’90s ως το 1997 – 1998 υπήρχε ένας διεθνής ιμπεριαλιστικός σχεδιασμός που επεδίωκε την διάλυση της τουρκικής κρατικής επικράτειας κατά το πρότυπο της διάλυσης της γιουγκοσλαβίας. Στον στόχο αυτό συμφωνούσαν, ο καθένας για τους δικούς του λόγους, η Μόσχα (η Άγκυρα είχε απλώσει τις ιμπεριαλιστικές της βλέψεις στον Καύκασο υποστηρίζοντας το τσετσενικό αντάρτικο), η Ουάσιγκτον (δεν ήθελε πια “συμμάχους” που να έχουν την προοπτική “περιφερειακής δύναμης”) και η τότε ε.ε. (για τους ίδιους με τις ηπα λόγους). Εννοείται ότι ο ελληνικός ιμπεριαλισμός είχε πλασσαριστεί “πρώτο τραπέζι πίστα” για να “φάει” απ’ την διάλυση, έμμεσα (οικονομικά) το μικρασιατικό κομμάτι, υπό την μορφή ενός “αλεβίτικου κράτους”. Η Αθήνα έφτιαξε κοτζάμ “ενιαίο αμυντικό δόγμα” (“Έβρος – Λευκωσία”) για να πνίξει, όπως ήλπιζε, την υπό διάλυση τουρκία. Έστησε και δυο προβοκάτσιες. Μία στα Ίμια στις αρχές του 1996 και άλλη μια με τους “κύπριους μοτοσυκλετιστές”, που κατέληξε στην δολοφονία του Τάσου Ισαάκ και του Σολομώντα Σολωμού από τουρκοκύπριους φασίστες και μπάτσους, στην “πράσινη γραμμή”, στα μέσα Αυγούστου του 1996.

Ο βασικότερος μοχλός για την από τόσους προσδοκόμενη διάλυση της τουρκικής επικράτειας ήταν το pkk, και η ένοπλη εξέγερση των κούρδων στον τουρκικό νότο. Το pkk ήταν στρατηγικός σύμμαχος του ελληνικού ιμπεριαλισμού, που το βοηθούσε με κάθε τρόπο (όπλα, εκπαίδευση, επιμελητεία) αλλά και των «μεγάλων δυνάμεων». Το υποτιθέμενο «εξόριστο κουρδικό κοινοβούλιο» είχε αποκτήσει de facto status διεθνώς «αναγνωρισμένης κρατικής δομής», αφού συνεδρίαζε … στις Βρυξέλες!! Δεύτερος σύμμαχος ήταν ένα αρμένικο αντάρτικο, το οποίο θα ξεκινούσε πόλεμο απ’ τα ανατολικά της τουρκικής επικράτειας, απ’ την μεριά του αρμενικού κράτους· αλλά δεν πρόλαβε.

Όλα πήγαιναν κατ’ ευχήν, μέχρι που ξέσπασε το πρώτο κύμα της παγκόσμιας καπιταλιστικής κρίσης / αναδιάρθρωσης, που έμεινε στην ιστορία σαν «η κατάρρευση των τίγρεων της ασίας»: τα νομίσματα μιας σειράς κρατών της νοτιοανατολικής ασίας άρχισαν να υποτιμώνται διαδοχικά, οδηγώντας σε κατάρρευση τους κρατικούς προϋπολογισμούς. Ταϋλάνδη, φιλιππίνες, ινδονησία, μαλαισία, σιγκαπούρη ήταν ως τότε οι «παράδεισοι φτηνής βιομηχανικής εργασίας» για τα δυτικά αφεντικά· αλλά τα μέτρα που πήραν για να αντιμετωπίσουν την κατάρρευση καθώς και οι εξεγέρσεις (λόγω της απότομης όξυνσης της φτώχιας) τα έκαναν κάπως «κόλαση».

Ακολούθησε χρηματοποικονομική κρίση στη ρωσία, και λίγο μετά στη βραζιλία και στην αργεντινή…

Τι σχέση είχαν όμως όλα αυτά με την τύχη του τουρκικού κράτους και τα σχέδια διάλυσής του;

Διπλωματική σεισμολογία 2

Τρίτη 3 Νοέμβρη. Είχε και παραείχε, έστω κι αν αυτή η σχέση ήταν απρόβλεπτη! Αίφνης η τουρκική επικράτεια έγινε ελκυστική σαν φτηνή εργασία για τα δυτικά αφεντικά, εναλλακτική της νοτιοανατολικής ασίας· και, επιπλέον, είχε αξιοσημείωτη γεωγραφική εγγύτητα με την ε.ε. Τα σχέδια διάλυσης πάγωσαν λοιπόν – και το ελλαδιστάν ήταν αναγκασμένο, θέλοντας και μη, να προσαρμοστεί: η τουρκία ΔΕΝ θα διαλυόταν, και το ελλαδιστάν ΔΕΝ θα «έτρωγε» την μικρά Ασία…. Οι διεθνείς υποστηρικτές του pkk (όχι το ελλαδιστάν) «έκοψαν» την κάλυψη που του παρείχαν· ο τουρκικός στρατός άρπαξε την ευκαιρία και απείλησε το συριακό καθεστώς με εισβολή αν δεν έκλεινε στα στρατόπεδα εκπαίδευσης και ανασύνταξης του pkk στη βόρεια συρία· και ο Οτσαλάν, που ως τότε ήταν ο «άνθρωπος» της Μόσχας, της ε.ε. και της Ουάσιγκτον, έγινε περιττός και απόβλητος! Όταν, ψάχνοντας κάπου να κρυφτεί, ήρθε κρυφά στην Αθήνα με την βοήθεια κυκλωμάτων του ελληνικού παρακράτους (αφού πρώτα η Μόσχα και η Ρώμη του είχαν αρνηθεί το πολιτικό άσυλο), η τότε κυβέρνηση αναγκάστηκε να τον παραδώσει στην Άγκυρα.

Αυτό έγινε πολλούς μήνες πριν τους σεισμούς, τον Φλεβάρη του 1999! Και παρότι οι ντόπιοι πατριώτες το χαρακτήρισαν «προδοσία» ήταν η εντελώς απαραίτητη προσαρμογή του ελληνικού κράτους στην καινούργια πραγματικότητα: το τουρκικό κράτος θα παρέμενε ακέραιο με διεθνή ομοφωνία, συνεπώς δεν θα ήταν δυνατόν να εκτίθεται μόνη της η Αθήνα δίνοντας άσυλο στον επικεφαλής του pkk…

Δεν ήταν, λοιπόν, οι σεισμοί του καλοκαιριού του 1999 αλλά ένα μακρινό γεωγραφικά μεν αλλά τελικά πολύ μεγάλης κλίμακας ξέσπασμα της έρπουσας καπιταλιστικής κρίσης / αναδιάρθρωσης, το 1997 – 1998, που άλλαξε εντελώς τα δεδομένα της ντόπιας «εξωτερικής πολιτικής» και τα όνειρα για την «ελλάδα των 2 ηπείρων και των 5 θαλασσών»!

Τίποτα απ’ αυτά δεν έχει ομοιότητα με όσα συμβαίνουν τα τελευταία χρόνια σε σχέση με τον ελληνικό ιμπεριαλισμό! Εκείνο που δεν έκανε το γκουβέρνο Σημίτη το 1999 (να δώσει άσυλο στον Οτσαλάν) το έκανε πολλαπλάσια το φαιορόζ γκουβέρνο το 2016: έδωσε πολιτικό άσυλο σε 8 χουντοκαραβανάδες, που είχαν μάλιστα προσπαθήσει να σκοτώσουν τον Erdogan στη διάρκεια του σύντομου πραξικοπήματος τον Ιούλη του 2016! Από οποιαδήποτε μεριά κι αν το κρίνει κανείς ήταν μια απίστευτη βρωμιά εκ μέρους του ελληνικού κράτους / παρακράτους / κεφάλαιου!

Θα πρέπει όμως να έχει κανείς υπόψη του γιατί έγινε εκείνο το βιαστικό και όχι καλά οργανωμένο πραξικόπημα εναντίον των τούρκων ισλαμοδημοκρατών το καλοκαίρι του 2016. Ήδη μερικούς μόνο μήνες πριν η Άγκυρα είχε εγκαταλείψει το αμερικανο-αγγλο-γαλλικό σχέδιο για την διάλυση του συριακού κράτους και την δημιουργία ενός «κράτους isis» στη συριακή και στην ιρακινή επικράτεια, και είχε περάσει σε συμμαχία με την Μόσχα και την Τεχεράνη· μια συμμαχία που αντιστρατευόταν στρατηγικά τους σχεδιασμούς των συγκεκριμένων δυτικών ιμπεριαλισμών για την μέση Ανατολή! Το πραξικόπημα ΔΕΝ είχε στόχο απλά την εκπαραθύρωση των ισλαμοδημοκρατών απ’ την εξουσία στην τουρκία· αλλά, κυρίως, την πρόκληση εμφυλίου και την κατάρρευση του τουρκικού κράτους / κεφάλαιου – πριν προλάβει να αλλάξει, σε συμμαχία με την Μόσχα και την Τεχεράνη, την ροή των γεγονότων στο συριακό και στο ιρακινό πεδίο μάχης! Δίνοντας, λοιπόν, πολιτικό άσυλο στους 8 χουντοκαραβανάδες / επίδοξους δολοφόνους του Erdogan, το φαιορόζ γκουβέρνο (και οι “αόρατοι καθοδηγητές του”…) με διακομματική “εθνική συναίνεση” εκδήλωσαν ανοικτά και καθαρά την απόφασή τους να κάνουν το ελλαδιστάν αιχμή των σχεδιασμών του άξονα στην ευρύτερη μέση Ανατολή. Σχεδιασμών που ήταν και είναι εχθρικοί τόσο στην Άγκυρα όσο και στην Δαμασκό, στη Βηρυττό, στη Μόσχα, στην Τεχεράνη, στο Πεκίνο – αλλά και στο Βερολίνο…

Προστέθηκε (εκ μέρους των φαιορόζ εκπροσώπων του ελληνικού ιμπεριαλισμού) η εντατικοποίηση των (αντιτουρκικών) σχέσεων με το απαρτχάιντ καθεστώς του Τελ Αβίβ και την αιγυπτιακή χούντα, η (αποτυχημένη τελικά) «διπλωματία του φυσικού αερίου» (με τον θρυλικό east med σαν σημαία!), η υπονόμευση των συνομιλιών για το «κυπριακό» στο Κραν Μοντανά τον Ιούλη του 2017, το θεώρημα ότι το Καστελόριζο έχει τόση αοζ όση δεν έχει ούτε η Σικελία, η παραχώρηση καινούργιων βάσεων στον αμερικανικό στρατό, και άλλα όμορφα και «αντιτουρκικά», που είναι λίγο πολύ γνωστά.

Αν άλλαξε κάτι σε όλα αυτά απ’ το 2018 και μετά δεν είναι η ιμπεριαλιστική «εξωτερική πολιτική» του ελλαδιστάν! Εκείνο που άλλαξε είναι ότι ως τώρα έχει ηττηθεί… Οι απαντήσεις αντεπίθεσης του τουρκικού ιμπεριαλισμού βήμα βήμα άρχισαν να επιδεικνύουν τους πραγματικούς συσχετισμούς δύναμης στην ανατολική Μεσόγειο! Πράγμα που έχει ρίξει το ελλαδιστάν στα σκοινιά – χωρίς όμως να σκοπεύει να παραδεχτεί την ήττα του…

Τι, λοιπόν, θα μπορούσαν να κάνουν πια οι όποιοι σεισμοί; Ούτε σαν πρόσχημα δεν είναι δυνατόν να χρησιμοποιηθούν, αφού το ελλαδιστάν έχει ενταχθεί οργανικά στον «άξονα» και ο 4ος παγκόσμιος πόλεμος προχωράει. Αν τα πραγματικά αφεντικά του ελλαδιστάν και οι πολιτικές τους βιτρίνες σκόπευαν να αλλάξουν γραμμή, το μόνο που δεν θα τους χρειαζόταν είναι … η «σεισμική καταστροφή της Σμύρνης»!…

Αλλά δεν το σκοπεύουν.

Συμμαχικά αναμμένα κάρβουνα

Δευτέρα 2 Νοέμβρη. Οι οπαδοί και οι συνήγοροι του ψόφιου κουναβιού υποστηρίζουν ότι, σαν ένοικος του άσπρου σπιτιού, δεν ξεκίνησε κανέναν (καινούργιο) πόλεμο· σε αντίθεση μ’ εκείνους που ξεκίνησε στην οκταετία του ο Obama. Λένε ψέμματα. Το ψόφιο κουνάβι ξεκίνησε έναν κανονικό πόλεμο όταν διέταξε την δολοφονία του επικεφαλής των ειδικών δυνάμεων του ιρανικού στρατού Qasem Soleimani (και του επικεφαλής των ιρακινών PMF Abu Mahdi al-Muhandis), στο αεροδρόμιο της Βαγδάτης, στις 3 του περασμένου Γενάρη. Το γεγονός ότι η άμεση αντίδραση του ιρανικού καθεστώτος στις 8 Γενάρη (πυραυλική επίθεση σε δύο αμερικανικές βάσεις στο ιράκ) είχε «μόνο» πάνω από 100 αμερικάνους πεζοναύτες τραυματίες και κανέναν νεκρό (σίγουρα δεν ανακοινώθηκε τέτοιος), και ότι το ψόφιο κουνάβι με την εμπορική του λογική είπε «εντάξει», δεν σημαίνει ότι ο πόλεμος Ουάσιγκτον – Τεχεράνης ήταν / είναι … λιγότερο πολεμικός! Πρακτικά αυτός ο πόλεμος συνεχίστηκε τους επόμενους μήνες στο ιρακινό έδαφος, αναγκάζοντας τον αμερικανικό κατοχικό στρατό να αναδιπλωθεί από 3 τουλάχιστον βάσεις του. Και θα συνεχιστεί με τον έναν ή τον άλλο τρόπο όποιος και να εκλεγεί στις 3 Νοέμβρη…

Η λογιστική του ποιός έχει κάνει τους περισσότερους πολέμους ένα πράγμα δείχνει: ότι το αμερικανικό κράτος μόνο για τέτοιους ζει. Κι αυτό θα ισχύει και στις 4 Νοέμβρη, όποιος κι αν νικήσει στο ελ Πάσο… Πέρα απ’ αυτό έχει την σημασία της η ασυνήθιστη πόλωση στο εσωτερικό του ψοφιοκουναβιστάν: και οι δύο πλευρές ετοιμάζονται να αμφισβητήσουν την ήττα τους· και πιθανόν όχι μόνο με λόγια… Τι είναι αυτό που πολώνει το αμερικανικό «εκλογικό σώμα» στα τέλη του 2020, ως το σημείο απειλών για ένοπλες συγκρούσεις; Όχι, πάντως, η γοητεία του ψόφιου κουναβιού και του νυσταλέου Jo!!

Είναι πολλές οι αιτίες αυτής της πόλωσης, και σχεδόν όλες συνδέονται άμεσα ή έμμεσα με την παρακμή της άλλοτε υπερδύναμης. Το επιχείρημα των υποστηρικτών του ψόφιου κουναβιού ότι δεν είναι πολεμοχαρής είναι μεν έωλο αντικειμενικά· είναι όμως βάσιμο αν συγκριθεί με τις βλέψεις της συμμαχίας των δεξιών «δημοκρατικών» με τους «νεοσυντηρητικούς» του Μπους του Β, που υποστηρίζουν τον νυσταλέο Jo σαν βιτρίνα τους.

Ο τρόπος που οι μεταπολεμικές αμερικανικές κυβερνήσεις μπορούσαν να ελέγχουν (όσο και όπως…) τις εσωτερικές αντιθέσεις, ταξικές, φυλετικές, ακόμα και πολιτισμικές, ήταν το «american dream», ή αλλιώς η αμερικανική ιμπεριαλιστική ηγεμονία σε μεγάλο μέρος του πλανήτη. Παρότι υπήρχε και υπάρχει φτώχια (και άρα σκληρή ταξική διαστρωμάτωση) στο αμέρικα, ακόμα και η σχετική αξία του δολαρίου οφειλόταν σ’ αυτήν την ηγεμονία.

Όμως όλα αυτά τελειώνουν. Και το τέλος τους εκφράζεται στο εσωτερικό είτε με διάφορες «υπο-κρίσεις» (απ’ τα σπουδαστικά δάνεια ως τις σχιστολιθικές εξορύξεις), είτε με διάχυτους συλλογικούς φόβους διάφορων και διαφορετικών προελεύσεων. Οι δεξιοί / ακροδεξιοί κοκκινόσβερκοι φοβούνται ότι σύντομα σαν «λευκοί» θα είναι μειονότητα στο ψοφιοκουναβιστάν· οι πιο κοσμοπολίτες των δύο ακτών φοβούνται τον covid και τους κοκκινόσβερκους· κι όλοι φοβούνται ένα (κατ’ αρχήν οικονομικό) μέλλον αβέβαιο. Όλο και πιο έντονα διαγράφεται στον ορίζοντα κάτι του είδους βγάλτε τα πέρα μόνοι σας! Την τελευταία φορά που τα “κατάφεραν μόνοι τους” μέσα σ’ αυτή την εδαφική ζώνη που σήμερα είναι οι ηπα ήταν εξοντώντας τους αυτόχθονες. Τώρα μπορεί να πρέπει να αλληλοεξοντωθούν.

Αν το αμερικανικό «μερίδιο» εσόδων από την εκμετάλλευση εκτός συνόρων περιοριστεί (κι αυτό είναι περισσότερο από βέβαιο: κίνα ‘n’ friends…) κι αν επρόκειτο να διατηρηθεί μια κάποια εσωτερική ισορροπία, αυτό θα ήταν ίσως εφικτό μόνο μέσω της γενναίας φορολόγησης των αμερικάνων ζάμπλουτων. Οι οποίοι θα μετακόμιζαν ακαριαία σε φορλογικούς παραδείσους. Εκτός απ’ την αριστερή (και μάλλον «στριμωγμένη» προς το παρόν) πτέρυγα των «δημοκρατικών» αυτό δεν το προτείνει κανένας, κι ούτε πρόκειται να το κάνει. Η παρακμή της παγκόσμιας ηγεμονίας μεταφέρεται έτσι σαν όξυνση της αβεβαιότητας (και της «καθοδικής κοινωνικής / οικονομικής πορείας») στο εσωτερικό· κι απέναντι σ’ αυτήν οι μικροαστοί αντιδρούν με τους γνωστούς τρόπους… Αυτή η αβεβαιότητα θα γίνει ακόμα χειρότερη όταν αρχίσει να ξεδιπλώνεται σ’ όλο το μεγαλείο της η 4η βιομηχανική επανάσταση και στις ηπα. Πού θα εξάγονται οι αμερικανικές κρίσεις; Πού θα είναι η χωματερή των βομβών τους; Ο κόσμος μικραίνει και γίνεται πιο ακριβός…

Τα πιο πάνω παραείναι περιληπτικά για να έχουν την αξίωση κανονικής ανάλυσης. Υποδεικνύουν όμως το γιατί υπάρχει αυτή η έντονη πόλωση: ενώ ως προς την διατήρηση της πλανητικής ηγεμονίας δεν υπάρχει πια κανένα σχέδιο που να εγγυάται αποτελέσματα (μετά την αποτυχία των «οικονομικών πολέμων» του ψόφιου κουναβιού), και ενώ ένας full out πόλεμος είναι όλο και περισσότερο η μοναδική (και επίφοβη…) option του αμερικανικού ιμπεριαλισμού, στο εσωτερικό «δεν χωράνε όλοι». Όχι πληθυσμιακά· σαν προοπτικές.

Το «american dream» έχει συρρικνωθεί πολύ, και δεν είναι καθόλου ευρύχωρο πια…

Η μεγάλη κινέζικη σκιά 1

Κυριακή 1 Νοέμβρη. Αυτό που θα μπορούσαμε να ονομάσουμε τεχνολογικό βολονταρισμό του κεφάλαιου για την πιο συστηματική εκμετάλλευση των πάντων δεν είναι καινούργιο στον πυρήνα του. Αλλάζει φυσικά μορφές μέσα στην εξέλιξη της «τεχνολογικής προόδου». Όμως υπάρχει κι ένας ακόμα παράγοντας που επιβάλει την βίαιη επιτάχυνση της καπιταλιστικής αναδιάρθρωσης, εξηγώντας έτσι το γιατί η «αντιμετώπιση του κορονοϊού» προβάλεται πια σαν σχεδόν αποκλειστικά «δυτικό» πρόβλημα. Κι αυτός ο παράγοντας είναι η όξυνση του ενδοκαπιταλιστικού, διακρατικού ανταγωνισμού.

Στο cyborg νο 18 (του περασμένου Ιούνη) θα μπορούσε κάποιος να διαβάσει σε ένα κείμενο του Harry Tuttle με τίτλο the shape of things to come, κι αυτά (μεταφέρουμε αποσπάσματα):

… Πριν ένα χρόνο – ενώ ο ιός λάθρα επωαζόταν στα σπλάχνα κάποιου εξωτικού ζώου ή σε κάποιο μυστικό εργαστήριο ή στο γραφείο κάποιου διαβολικού δισεκατομμυριούχου κι ενώ τα υγειονομικά πραξικοπήματα δεν ήταν παρά φευγαλέες εμπνεύσεις στους εγκεφάλους φιλότιμων γραφειοκρατών – μια αμερικανική κυβερνητική υπηρεσία με αντικείμενο την τεχνητή νοημοσύνη (AI) και το πώς αυτή μπορεί «να ανταποκριθεί στις απαιτήσεις εθνικής ασφάλειας και άμυνας των ΗΠΑ» εξέτασε αναλυτικά τις «δομικές» αλλαγές που πρέπει να συντελεστούν στην αμερικανική κοινωνία και οικονομία ώστε να εξασφαλιστεί η τεχνολογική ανωτερότητα έναντι της Κίνας, σύμφωνα με ένα έγγραφο 120 σελίδων που είδε το φως της δημοσιότητας με βάση τον αμερικανικό νόμο περί ελευθερίας της πληροφόρησης. Σύμφωνα με το έγγραφο, οι ΗΠΑ βρίσκονται πίσω από την Κίνα, αν δεν έχουν ήδη ξεπεραστεί κατά πολύ, στους τομείς που σχετίζονται με τις τεχνολογίες τεχνητής νοημοσύνης, ιδιαίτερα στο πεδίο της μαζικής παρακολούθησης. Πρόκειται για μια προσέγγιση που συμπληρώνει την επίσημη αμερικανική γραμμή ότι οι κρατικές επενδύσεις της Κίνας στην τεχνολογία και οι εξαγωγές προηγμένων κινεζικών συστημάτων παρακολούθησης, αποτελούν «μείζονα απειλή για τον αμερικανικό τρόπο ζωής».

Έχει σημασία ότι πολλές από τις προτάσεις της υπηρεσίας για μια «δομική αναδιάρθρωση» στις ΗΠΑ, έτσι όπως παρουσιάζονται στο ντοκουμέντο, προωθούνται τώρα κι εφαρμόζονται ως μέρος της κρατικής απάντησης στην «πανδημία». Μάλλον δεν είναι τυχαίο ότι πολλά από τα στελέχη αυτής της υπηρεσίας έχουν καταλάβει τώρα θέσεις στα κλιμάκια εμπειρογνωμόνων που συμβουλεύουν την αμερικανική κυβέρνηση και κατευθύνουν την πολιτική για «επανεκκίνηση της οικονομίας» και για εφαρμογή των πιο εξελιγμένων τεχνολογιών στον «πόλεμο ενάντια στον κορονοϊό».

Η μελέτη έχει συνταχτεί από μία σχετικά νέα κι άγνωστη υπηρεσία με το όνομα Επιτροπή Εθνικής Ασφάλειας για την Τεχνητή Νοημοσύνη (National Security Commission on Artificial Intelligence – NSCAI). Η υπηρεσία αυτή φτιάχτηκε το 2018 με βάση τον νόμο για την άμυνα (2018 National Defense Authorization Act – είναι ο ετήσιος νόμος που διέπει το υπουργείο άμυνας) και ο επίσημος στόχος της είναι «η ανάλυση των μεθόδων και των μέσων που απαιτούνται για την ανάπτυξη της τεχνολογίας Τεχνητής Νοημοσύνης, της μηχανικής μάθησης (machine learning) και των σχετικών τεχνολογιών ώστε να ανταποκριθούν διεξοδικά στις απαιτήσεις εθνικής ασφάλειας και άμυνας των Ηνωμένων Πολιτειών». Η NSCAI παίζει έναν κομβικό ρόλο στην κρατική πολιτική στο πεδίο της τέταρτης βιομηχανικής επανάστασης, η οποία περιγράφεται από την υπηρεσία ως «μία επανάσταση που χαρακτηρίζεται από ασυνεχή τεχνολογική ανάπτυξη σε τομείς όπως η τεχνητή νοημοσύνη, τα big data, τα δίκτυα τηλεπικοινωνιών πέμπτης γενιάς (5G), η νανοτεχνολογία, η βιοτεχνολογία, η ρομποτική, το Internet of Things και οι κβαντικοί υπολογιστές».

Το έγγραφο της NSCAI που δημοσιοποιήθηκε πρόσφατα είναι μία παρουσίαση με ημερομηνία Μάιος 2019 και τίτλο «Επισκόπηση του Κινεζικού Τεχνολογικού Τοπίου»…

… Στην «επισκόπηση του κινεζικού τεχνολογικού τοπίου», η NSCAI υποστηρίζει ότι ενώ οι ΗΠΑ εξακολουθούν να προηγούνται στο στάδιο της «δημιουργίας» της Τεχνητής Νοημοσύνης και των σχετικών τεχνολογιών, υποσκελίζονται από την Κίνα στο στάδιο της «υιοθέτησης» εξαιτίας «δομικών παραγόντων»… Βασικός μεταξύ των «δομικών παραγόντων» που προκαλούν προβλήματα, σύμφωνα με την επισκόπηση, είναι τα «legacy systems» (τα παραδοσιακά συστήματα ή κληρονομημένα· η παρακαταθήκη διαδικασιών και ρυθμίσεων που έχουν διαμορφωθεί και ισχυροποιηθεί ιστορικά) που είναι πιο εκτεταμένα κι ισχυρά στις ΗΠΑ απ’ ότι στην Κίνα. Σύμφωνα με την NSCAI, παραδείγματα τέτοιων legacy systems είναι το χρηματοοικονομικό σύστημα που εξακολουθεί να στηρίζεται στα μετρητά και τις κάρτες, η ατομική ιδιοκτησία των οχημάτων, ακόμη και η λήψη ιατρικής φροντίδας από άνθρωπο γιατρό. Το επιχείρημα είναι ότι ενώ αυτά τα legacy systems στις ΗΠΑ είναι «αρκετά καλά», τα πολλά «αρκετά καλά» συστήματα εν τέλει «εμποδίζουν την υιοθέτηση νέων πραγμάτων» και ειδικά των συστημάτων που κατευθύνονται από Τεχνητή Νοημοσύνη…

… Το επόμενο πεδίο στο οποίο αναφέρεται η επισκόπηση είναι αυτό της παροχής υγείας, προτείνοντας την εφαρμογή ενός συστήματος που γίνεται όλο και περισσότερο εφικτό σήμερα εξαιτίας της πανδημίας. Εξετάζοντας την χρήση της AI στις υπηρεσίες υγείας (σχεδόν ένα χρόνο πριν ξεσπάσει η υγειονομική κρίση), υποστηρίζει ότι «η Κίνα έχει θέσει τους όρους για να ηγηθεί σε αυτό τον τομέα» και αυτό «μπορεί να της επιτρέψει να εξάγει μαζικά την τεχνολογία της και να καθορίσει τους διεθνείς κανόνες». Ένας λόγος που συμβαίνει αυτό είναι επειδή «η Κίνα έχει αναλογικά λίγους γιατρούς για τον πληθυσμό της», επομένως η στροφή στις ψηφιακές υπηρεσίες υγείας είναι αναπόφευκτη, ενώ ταυτόχρονα στις ΗΠΑ η επιδίωξη να υπάρχουν αρκετοί γιατροί ώστε να στηρίζεται η δυνατότητα της επίσκεψης στο ιατρείο, είναι άλλο ένα legacy system που παρεμποδίζει την καινοτομία. Ένας δεύτερος λόγος είναι οι ρυθμιστικοί κανονισμοί, όπως η «συμμόρφωση με τους ασφαλιστικούς και υγειονομικούς νόμους και η έγκριση από τον οργανισμό φαρμάκων», που θέτουν εμπόδια στις ΗΠΑ, ενώ κάτι ανάλογο δεν περιορίζει τις κινεζικές αρχές.

Το ανησυχητικό, σύμφωνα με την NSCAI, είναι ότι «η δυνητική συμβολή των τεράστιων βάσεων δεδομένων που ελέγχονται από το κράτος είναι ακόμη πιο καθοριστική στον τομέα της βιολογίας και της παροχής υγείας» και θεωρεί σχεδόν σίγουρο ότι «η κινεζική κυβέρνηση θα επιβάλλει να καταγραφεί και να αποθηκευτεί σε κυβερνητικές βάσεις δεδομένων το DNA κάθε πολίτη, κάτι που είναι σχεδόν αδιανόητο να συμβεί σε μέρη με μεγάλη ευαισθησία για τα προσωπικά δεδομένα όπως οι ΗΠΑ και η Ευρώπη»…

(Μπορείτε να συσχετίζετε αυτές τις τελευταίες φράσεις με όσα γράφαμε χτες…)

Τα «legacy systems» που εμποδίζουν την τεχνολογία των ηπα να φτάσει και να ξεπεράσει εκείνη της κίνας είναι αυτό που λέμε «ήθη και έθιμα»! Οι καθημερινές συνήθειες και οι απόψεις των υπηκόων των δυτικών καπιταλισμών (συνήθειες που διαμορφώθηκαν στην εξέλιξη του 20ου αιώνα) θεωρούνται φρένο στην καπιταλιστική ανάπτυξη, απειλώντας την «δύση» με οριστική ήττα απ’ την «ανατολή». Δεν πρόκειται για “σύγκρουση πολιτισμών”, αυτά είναι για τους αφελείς. Πρόκειται για σύγκρουση ανάμεσα σε διαφορετικούς βαθμούς ενσωμάτωσης της κυβερνητικής σαν τεχνικής της εξουσίας…

Το ότι κηρύσσεται πια η γενική κοινωνική «εμπειροτεχνία» της καθημερινής ζωής σαν όριο, σαν εμπόδιο στη (δυτική) καπιταλιστική συσσώρευση και στην 4η βιομηχανική επανάσταση και όχι η ειδική εργατική εμπειροτεχνία όπως στις αρχές του 20ου αιώνα, στην 2η, (αυτή που αντιμετώπισε με επιτυχία ο Ταίηλορ…) είναι μια σημαντική εξέλιξη που θα πρέπει να αναλύσουμε στο κοντινό μέλλον.