Tag: ηπα

22/2/2017. Με τσακισμένα τα φτερά, φάντασμα του εαυτού του των ‘90s (και από οικονομική άποψη των ‘00s), ο ελληνικός ιμπεριαλισμός (δηλαδή τα αφεντικά και οι λακέδες του) προσπαθούν να βρουν μια θέση, ας είναι και θεσούλα, στις κινούμενες τεκτονικές πλάκες της μέσης Ανατολής· μπας και ανεβάσουν την γκρεμοτσακισμένη γεωπολιτική αξία του ελληνικού οικοπέδου.
Οι κινήσεις τους δείχνουν την κατεύθυνση: συμμαχία με το Τελ Αβίβ και διαδοχικές κοινές στρατιωτικές ασκήσεις (στην πράξη: προσφορά στο Τελ Αβίβ «χώρου» για να προπονεί την αεροπορία του..)· συμμαχία με την χούντα του Καΐρου και κοινές στρατιωτικές ασκήσεις (όχι πάντως, απ’ όσο ξέρουμε, ιδιαίτερου ενδιαφέροντος)· αναζήτηση «επενδυτών» στις χούντες της αραβικής χερσονήσου.
Όλα αυτά είναι τόσο εναρμονισμένα με την ιμπεριαλιστική πολιτική του Λονδίνου και, ακόμα περισσότερο, της Ουάσιγκτον, ώστε αποτελεί ανοικτό δωσιλογισμό το γεγονός ότι διαφεύγουν της προσοχής των συνηθισμένων ντόπιων «αντιϊμπεριαλιστών».
Φυσικά υπάρχει η εξήγηση: δεν τους περισσεύει καιρός απ’ το «εθνικοαπελευθερωτικό» ο Σόιμπλε και η Μέρκελ είναι οι εχθροί μας. Όχι, δεν τους περισσεύει…

(φωτογραφία: ο έλληνας πρόεδρος απ’ την μια, ο νονός βασιλιάς απ’ την άλλη, στη μέση κάτι που μοιάζει με καλαμπόκια, και στο καπάκι η ελληνική εξωτερική πολιτική μέσω των δηλώσεων του κυρ Παυλόπουλου: “σ’ αυτήν τη νέα περίοδο των σχέσεων με την Σαουδική Αραβία, η Ελλάδα προσέρχεται ως κράτος-μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης, που βρίσκεται στην τόσο ευαίσθητη περιοχή της Μεσογείου. Το τονίζω αυτό, γιατί αυτή η συνεργασία δεν είναι μόνον οικονομική. Κάθε άλλο. Η Σαουδική Αραβία είναι ένα κράτος το οποίο διαδραματίζει κομβικό ρόλο στο πλαίσιο των Αραβικών Χωρών. Επιπλέον δε, ο ρόλος της ενισχύεται από την σταθερότητα η οποία την διακρίνει. Έτσι, μπορεί να διαδραματίσει επίσης σημαντικό ρόλο και στην εμπέδωση της ειρήνης στην περιοχή και κυρίως στην πάταξη της τρομοκρατίας. Και δη μιας τρομοκρατίας η οποία διαπράττει εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας”.)

20/2/2017. …Ο πρόεδρος και ο πρωθυπουργός συμφώνησαν στην ανάγκη να αντιμετωπιστούν οι απειλές που προκαλούνται απ’ το Ιράν και τους proxies του… έτσι ώστε να δημιουργηθεί μια πιο ασφαλής Μέση Ανατολή προς όφελος όλων των χωρών. Οι δύο ηγέτες συμφώνησαν ότι το η συμφωνία για το πυρηνικό πρόγραμμα του ιράν είναι μια φρικτή συμφωνία για τις ΗΠΑ, το Ισραήλ, και τον κόσμο. Ο πρόεδρος διαβεβαίωσε τον πρωθυπουργό ότι το Ιράν δεν πρέπει, και δεν πρόκειται να αποκτήσει πυρηνικά όπλα…
Αυτό είναι απόσπασμα του κοινού ανακοινωθέντος (με την ευθύνη της Ουάσιγκτον) μετά την συνάντηση Νετανιάχου και Τραμπ στις ηπα – την περασμένη Τετάρτη. Τι καταλαβαίνετε;
Κάποιοι ειδικοί στην διπλωματική αργκώ σημειώνουν ότι η ανακοίνωση δεν αναφέρει τίποτα για νέες αμερικανικές κυρώσεις κατά της Τεχεράνης· κι αυτό το θεωρούν κάπως παρήγορο. Υπάρχει ένας τουλάχιστον σοβαρός λόγος για να μην γίνεται σχετική μνεία, αλλά δεν είναι απαραίτητα καλός: η ε.ε., η Μόσχα και η Κίνα δεν πρόκειται να ακολουθήσουν τους αμερικάνους σε τέτοιο δρόμο, αφού θεωρούν ότι η διεθνής συμφωνία για το πυρηνικό πρόγραμμα του ιράν είναι επαρκής και τηρείται απ’ την Τεχεράνη (όχι, όμως, απ’ την Ουάσιγκτον). Αυτό σημαίνει ότι τα αμερικανικά περιθώρια σ’ αυτήν την τακτική έχουν εξαντληθεί, λίγο πολύ.
Όμως η διάγνωση για «φρικτή συμφωνία» και για «απειλές που προέρχονται απ’ το ιράν και τους proxies του» υπογράφεται και απ’ τον επικεφαλής του πλέον μιλιταριστικού και πολεμοκάπηλου κράτους της μέσης ανατολής. Η οποία θα πρέπει «να γίνει πιο ασφαλής» – λέει ο Νετανιάχου, και εννοεί «πιο ασφαλής για το ισραήλ – τελεία και παύλα». Σαν «βάση» αυτό το «πόρισμα» είναι μια χαρά για το Τελ Αβίβ, που δεν κάνει «εξωτερική πολιτική» με «οικονομικές κυρώσεις» αλλά με βόμβες. Εξ ου και η αναφορά σε “proxies”: πρόκειται για την λιβανέζικη Χεζμπ’ Αλλάχ, αν δεν το καταλάβατε…
Που θα κτυπήσει το Τελ Αβίβ; Στο λίβανο; Στο ιράν; Και στα δύο; Είμαστε ενστικτώδικα σίγουροι ότι θα κτυπήσει, αν και δεν μπορούμε να εκτιμήσουμε ακόμα πότε θα το κάνει. Με τις πλάτες της Ουάσιγκτον, και την υποστήριξη του Ριάντ – θα (ξανα)επιχειρήσει να σπείρει «ασφάλεια»… Και, φοβούμαστε, ότι έχει λόγους να διαλέξει το ιράν σαν κύριο στόχο. Αν συμβεί αυτό, η επίθεση δεν θα έχει σχέση με άλλες προηγούμενες ιμπεριαλιστικές ενέργειες του ισραηλινού κράτους.
Θα είναι πολύ πιο φρικτή.

19/2/2017. Διάφοροι “ειδικοί” (αναλυτές / δημαγωγοί) επιμένουν: η παραίτηση του Flynn είναι μόνο η αρχή· η καρέκλα του ψόφιου κουναβιού τρίζει… Με κύρια (υποτιθέμενη) «πέτρα του σκανδάλου» τις «σχέσεις του με την Μόσχα»…
Η προσωποκεντρική αντίληψη για τη εξουσία είναι τέλεια για να πουλάει μελοδράματα και κατορθώματα για την ευχαρίστηση του πόπολου· αλλά τα καπιταλιστικά κράτη έχουν πάψει (εδώ και τουλάχιστον έναν αιώνα) να κρέμονται απ’ τα γεννητικά όργανα οποιουδήποτε άρχοντα. Δεν υπάρχει βασιλιάς για να του κόψουν το κεφάλι· και το ψόφιο κουνάβι δεν είναι εξαίρεση.
Είναι βέβαιο (και από πολλές απόψεις λογικό) ότι η ιδέα ενός συμβιβασμού με την Μόσχα, με σκοπό να απομονωθεί το Πεκίνο, είναι εξαιρετικά προβληματική απ’ την σκοπιά του αμερικανικού ιμπεριαλισμού. Εκφράζει, εκπροσωπεί το ψόφιο κουνάβι μια τέτοια προσέγγιση; Δεν βάζουμε καθόλου το χέρι μας στη φωτιά.
Όμως και η αντίθετη ιδέα, της «κατά μέτωπο» αντιμετώπισης της συμμαχίας Μόσχας – Πεκίνου (plus Τεχεράνη, plus διάφοροι ακόμα), είναι εξίσου προβληματική αν δεν πρόκειται να ξεκινήσει άμεσα η Ουάσιγκτον έναν κανονικό παγκόσμιο πόλεμο, ούσα σίγουρη ότι έχει τέτοια στρατιωτική υπεροπλία ώστε να τον κερδίσει.
Αυτό σημαίνει ότι με ψόφιο κουνάβι στην προεδρική καρέκλα ή χωρίς, ο αμερικανικός ιμπεριαλισμός βρίσκεται σε ιστορικό σταυροδρόμι, όπου κανένας δρόμος δεν είναι «εύκολος» ή «σίγουρος». Αν αυτό είναι το θέμα, τότε η θεατρική αναπαράστασή του είναι, απλά, βαρετά έως επικίνδυνα αποπροσανατολιστική.

19/2/2017. Στα μέρη μας, πολλοί και διάφοροι που ορκίζονται ότι είναι “δημοκράτες”, μιλούν με μια μαζοχιστική ευχαρίστηση για το ενδεχόμενο στις ολλανδικές εκλογές να βγει πρώτο κόμμα το φασιστικό· και στις γαλλικές προεδρικές να κερδίσουν, επίσης, οι φασίστες της Λεπέν. Είναι οι ίδιοι που ήλπιζαν ότι στις αυστριακές προεδρικές εκλογές θα κέρδιζε ο φασίστας, σαν απόδειξη της “διάλυσης της ευρώπης”… κι όταν έχασε, απλά σταμάτησαν να αναφέρονται στην αυστριακή απόδειξη της “μη διάλυσης”… Εκφράζουν αυτοί οι δημαγωγοί την παράνοια του ντόπιου ανορθολογισμού – την οποία πουλάνε, μάλλον με επιτυχία, για “ανάλυση”.
Δεν διανοούνται καν και καν (πως θα ήταν δυνατόν;) τι μπορεί να σημαίνει για μεγάλα τμήματα των “εθνικών” πληθυσμών στα ευρωπαϊκά κράτη η εκλογική επιτυχία των αμερικάνων φασιστών. Όχι επειδή έχουν αυτά τα “μεγάλα τμήματα” κάποια βαθιά αντιφασιστική συνείδηση. Αλλά επειδή ενστικτώδικα καταλαβαίνουν ότι ο αντι-ευρωπαϊσμός που εκδηλώνουν οι αμερικάνοι συντηρητικοί υπό το ψόφιο κουνάβι έχει και ευρωπαίους συμμάχους· και ότι το “έξω από….” περισσότερο απ’ το να είναι το φάντασμα της “εθνικής απελευθέρωσης” υπηρετεί τα συμφέροντα της Ουάσιγκτον.
Αυτό που θα ήταν λογικό να συμβεί (είναι μια υπόθεση εργασίας απ’ την μεριά μας) είναι ότι ένα τμήμα των ευρωπαίων ψηφοφόρων που ως τώρα απείχε απ’ τις εκλογές (και υπάρχουν διάφοροι λόγοι γι’ αυτό, πέρα απ’ το “όλοι ίδιοι είναι”) στις φετινές εκλογές θα πάει να ψηφίσει. Και θα ψηφίσει “αντι-Τραμπ”, δηλαδή εναντίον εκείνων που είναι οι “εθνικοί” σύμμαχοί του εδώ κι εκεί στην ευρώπη. Θα ψηφίσει εναντίον εκείνου που αποδεικνύεται όλο και περισσότερο αυτό που ήταν απ’ την αρχή: όχι η “ζεστασιά του έθνους κράτους” αλλά εργαλείο της Ουάσιγκτον. Αυτό είναι λογικό να συμβεί ειδικά σε κράτη της “παλιάς ευρώπης”, όπως η γαλλία, ολλανδία ή γερμανία: εδώ και 2 ή 3 δεκαετίες οι ηπα ΔΕΝ είναι αντικείμενο θαυμασμού. Μάλλον το αντίθετο. Η προεδρία Ομπάμα μπορεί να προκάλεσε συμπάθειες για το πρόσωπό του· όχι για το αμερικανικό καθεστώς.
Το λέμε από τώρα: μην παραξενευτείτε αν τα “ποσοστά” των ευρωπαίων φίλων του ψόφιου κουναβιού πέσουν αντί να ανέβουν, στις εκλογές αυτής της χρονιάς. (Κόντρα στις προσδοκίες, στις φαντασιώσεις και τα συμφέροντα των ελλήνων “πατριωτών”…)

19/2/2017. Η απόλυτη ιδεολογική (και ηθική, και αισθητική) σύγχυση των ελλήνων έχει ένα κέντρο βαρύτητας: θα συμμαχούσαν και με τον διάολο αν αυτός τους πλήρωνε για να διατηρήσουν αλώβητο το πολιτικο/προσοδικό σύστημα που είναι ταυτόσημο (με ελάχιστες εξαιρέσεις) με την ιστορία του κράτους τους. Η απόγνωσή τους για το γεγονός ότι δεν φαίνεται στον ορίζοντα κανένας τέτοιος “λευκός ιππότης” τους κάνει να λυσσάνε. To ότι διάφοροι αμερικάνοι καθεστωτικοί, που έχουν δηλώσει σα στόχο τους την διάλυση της ευρωζώνης ή/και της ε.ε., αναφέρονται στο ελλαδιστάν με το όνομά του σαν τον πιο πρόχειρο μοχλό διάλυσης χωρίς όμως να ξεφορτώνουν τσουβάλια με δολάρια στα ελληνικά αεροδρόμια, θα πρέπει να προκαλεί ακόμα μεγαλύτερη λύσσα.
Το γιατί δεν υπάρχει τέτοιος “φιλέλληνας σωτήρας” τέτοιους καιρούς το έχουμε αναλύσει τόσο πολύ απ’ τις σελίδες του Sarajevo ώστε δεν παραπέμπουμε καν κάπου συγκεκριμένα. Η ιδέα, ωστόσο, ότι μια «εθνική αναδίπλωση» είναι η «λύση» είναι απλά μια καρικατούρα των παρόμοιων ιδεών στην Ουάσιγκτον ή στο Λονδίνο· δεν διαθέτει στο ελάχιστο, καν και καν, τα μέσα και τα όπλα (μεταφορικά και κυριολεκτικά) που διαθέτουν ο αμερικανικός και ο αγγλικός καπιταλισμός. Τα οποία, ακόμα και αυτά, δεν είναι σίγουρης αποτελεσματικότητας.
Και φυσικά οι ντόπιοι εθνικιστές, «δεξιοί» κι «αριστεροί», light ή hard, είναι όχι μόνο η πρώτη γραμμή της διαρκούς επίθεσης των αφεντικών εναντίον της σύγχρονης πολυεθνικής εργατικής τάξης στα μέρη μας, αλλά αποδεικνύονται και σαν ενεργούμενα των αμερικανικών συμφερόντων.
Αν υπάρχει ένας ασφαλής δείκτης για την κατάρρευση ενός κοινωνικού σχηματισμού, αυτός δεν είναι τα «οικονομικά» του. Είναι οι θεσμίσεις του, η κυρίαρχη ιδεολογία του, η κυρίαρχη κουλτούρα του.

16/2/2017. Οι έλληνες, το πόπολο και οι πολιτικές του βιτρίνες, ψώνια και οι μεν και οι δε, απολαμβάνουν να πιστεύουν ότι αποτελούν το κέντρο του κόσμου. Είναι ο μύθος της “χρυσής βίδας”. Απολαμβάνουν να πιστεύουν ότι ο τρισκατάρατος Σόιμπλε κοιμάται και ξυπνάει με το “ελληνικό πρόβλημα”.
Αλλά τα ευρωπαϊκά κράτη / μέλη της ευρωζώνης (και της ε.ε.) και ο γερμανός υπ.οικ. αυτοπροσώπως (κι όχι μόνον αυτός), έχουν σοβαρότερα προβλήματα να ασχοληθούν. Ο εμπορικός, νομισματικός, και φορολογικός πόλεμος με το Λονδίνο και την Ουάσιγκτον έχει κηρυχτεί. Και για τα (σοβαρά) καπιταλιστικά συμφέροντα των αφεντικών στην ευρώπη ΑΥΤΟ είναι ένα απ’ τα καυτά θέματα. Όχι η “μικρή ασθενής”!
Στα μέσα Μάρτη (σε ένα μήνα δηλαδή) ο Σόιμπλε θα είναι οικοδεσπότης της συνόδου των g-20 στο Baden – Baden. Κι εκεί, εκπροσωπώντας τους δυναμικούς και εξαιρετικά ανταγωνιστικούς διεθνώς τομείς του ευρωπαϊκού κεφάλαιου, θα βρεθεί αντιμέτωπος επίσημα, για πρώτη φορά μετά την εκλογή του ψόφιου κουναβιού, με την προστατευτική γραμμή της Ουάσιγκτον. Οι απειλές για μετατροπή της αγγλίας σε φορολογικό παράδεισο θα είναι κι αυτές εκεί, δίπλα.
Πιθανόν να εκδηλωθούν ελιγμοί ένθεν και ένθεν. Πιθανόν να μην ανοίξουν όλα τα χαρτιά. Ωστόσο δέκα μέρες μετά, στη Ρώμη, η ε.ε. (ή οι «παλιοί» σ’ αυτήν, με δηλώσεις τους) θα έχουν την ευκαιρία να κάνουν μια διακήρυξη για κάποιου είδους update της διαδικασίας ευρωπαϊκής ενοποίησης. Μπορεί να έχει ένα πιο κουκουλωμένο ή ένα πιο καθαρό περιεχόμενο· προφανώς τα (ευρωπαϊκά) συμπεράσματα απ’ την αμερικανο-αγγλική στάση στη σύνοδο των g-20 θα ληφθουν σοβαρά υπόψη.
Αλλά ποιοι αυτο-ικανοποιούμενοι εξακολουθούν να πιστεύουν ότι ο καϋμός στο Βερολίνο, στο Παρίσι, στη Μαδρίτη, στη Ρώμη, στο Άμστερνταμ ή στη Βιένη, είναι το τι θα κάνει και τι θα απογίνει ο Τσίπρας ή ο Μητσοτάκης;