Tag: ηπα

Καλύτερα να το ξανασκεφτείτε…

Τετάρτη 22 Αυγούστου. Πριν μια βδομάδα (στις 14 Αυγούστου) η κινεζική καθεστωτική global times (που θεωρείται ότι απηχεί τις θέσεις του κινεζικού κ.κ.) δημοσιοποίησε μια (ακόμα) προειδοποίηση προς την Ουάσιγκτον. Αφορμή όχι μόνο ο αμερικανικός νόμος για τον στρατιωτικό προϋπολογισμό του 2019, αλλά (κυρίως) το γεγονός ότι αναφέρεται ρητά στην κίνα· ενώ περιλαμβάνει σχέδια για στρατιωτικό εξοπλισμό της ταϊβάν. Να μερικά αποσπάσματα (για να ξέρετε…):

… Ο κόσμος πιστεύει ότι ο νόμος έχει στόχο την Ρωσία και την Κίνα. Είναι ένας επιθετικός νόμος που μνημονεύει τα στενά της Ταϊβάν, τη Νότια Θάλασσα της Κίνας, τις κινεζικές επενδύσεις στις ηπα, ακόμα και τα Κομφουκιανά ινστιτούτα.

Ο νόμος αυξάνει σημαντικά την δύναμη του Πενταγώνου, κάνοντάς το το υπουργείο άμυνας με την μεγαλύτερη δύναμη στον κόσμο. Ίσως μόνο ο Ιαπωνικός στρατός είχε κάποτε τόσο μεγάλη δύναμη στην ιστορία, και μ’ αυτή την έννοια οι ΗΠΑ γίνονται περισσότερο μιλιταριστικές.

Δεν υπάρχει στρατός που θα μπορούσε να αντιμετωπίσει τον αμερικανικό, ακόμα και πριν αυξήσει τον προϋπολογισμό του· για να μην πούμε τώρα.

Η Κίνα αναγνωρίζει την στρατιωτική δύναμη των ΗΠΑ και δεν θα εμπλεκόταν ποτέ σε μια επίθεση σε μια αμερικανική στρατιωτική βάση, όπως έκαναν οι Ιάπωνες στο Pearl Harbor. Η Κίνα ποτέ δεν θα προκαλέσει στρατιωτικά τις ηπα. Πιστεύουμε ότι η Ρωσία και άλλες χώρες που θεωρούνται «εχθροί» απ’ τις ΗΠΑ σκέφονται επίσης με τον ίδιο τρόπο.

Κατά συνέπεια η εθνική ασφάλεια των ΗΠΑ είναι εξαιρετικά εξασφαλισμένη και ο αμερικανικός λαός θα πρέπει να νοιώθει ασφαλής και ευχαριστημένος. Αν μερικές αμερικανικές ελίτ νοιώθουν ανασφάλεια, τότε είναι αχόρταγες σε ότι αφορά την ασφάλεια. Η ασφάλεια που θέλουν δεν υπάρχει σ’ αυτόν τον κόσμο. Είναι πέρα, ακόμα, κι απ’ τις δυνατότητες του Θεού.

..

Ωστόσο, αν η Ουάσιγκτον βάζει στο στόχαστρο το Πεκίνο, το θέμα αλλάζει. Αυτό που επιδιώκει η Ουάσιγκτον είναι η καταστροφή της εθνικής ασφάλειας της Κίνας, κι όχι η προστασία της δικής της.

Αν ένας απ’ τους στόχους είναι να ελεγχθεί η Κίνα, τότε οι ΗΠΑ θα πρέπει να νικήσουν πνευματικά την Κίνα, και γι’ αυτόν τον σκοπό τα 716 δισεκατομύρια δολάρια είναι πολύ λίγα.

Ο νόμος στον οποίο αναφερόμαστε εμβαθύνει την αμυντική συνεργασία των ΗΠΑ με την Ταϊβάν. Υποστηρίζουν οι ΗΠΑ τις φιλο-ανεξαρτησιακές αρχές της Ταϊβάν και προσπαθούν να χωρίσουν το νησί απ’ την Κίνα; Αν ναι, τότε οι ΗΠΑ έχουν υποτιμήσει το κόστος, γιατί η Ταϊβάν, σαν τμήμα της Κίνας, είναι πολύ πιο ακριβή.

Ο κινεζικός στρατός δεν είχε ποτέ σκοπό να ξεκινήσει έναν πόλεμο με τις ΗΠΑ στην ανοικτή θάλασσα ή στην ξηρά, και η Κινεζική κοινωνία αγαπάει την ειρήνη. Όμως αν οι ΗΠΑ νομίζουν ότι μπορούν να προκαλέσουν καυγάδες στην πόρτα της Κίνας αυξάνοντας τον στρατιωτικό προϋπολογισμό τους, τότε ο Κινεζικός λαός έχει την αποφασιστικότητα να προστατέψει τα βασικά του συμφέροντα και να αναγκάσει τις ΗΠΑ να κρατηθούν μακρυά.

Παρότι ο στρατιωτικός προϋπολογισμός της Κίνας είναι πολύ μικρότερος σε σχέση με εκείνον των ΗΠΑ, είναι αρκετός για να προστατέψει τα βασικά συμφέροντά της. Αν όχι, η Κίνα έχει την δυνατότητα να τον αυξήσει οποιαδήποτε στιγμή…

Κανένας δεν πρέπει να έχει την φιλοδοξία να νικήσει την Κίνα με τα όπλα στον 21ο αιώνα. Πριν η Ουάσιγκτον πάρει οποιαδήποτε δραστική απόφαση, θα πρέπει να ξαναζυγίσει τις δυνάμεις της.

«Κομψή», διακριτικά ειρωνική απάντηση ενός ιμπεριαλισμού απέναντι σ’ έναν άλλον, στη δεύτερη δεκαετία του 21ου αιώνα! Ωωωω, τι τρόποι!!! «Ομορφιές» – να τις καταγράψουν οι ιστορικοί του μέλλοντος…

Έχει το ενδιαφέρον της η διπλή αναφορά στον ιαπωνικό ιμπεριαλισμό (του β παγκόσμιου). Τι θέλει να πει ο κινέζος ποιητής στο αμερικανικό πεντάγωνο; Ότι «οι τωρινοί σας σύμμαχοι σας είχαν ξηγηθεί τότε;». Ότι «δεν είμαστε σαν αυτούς, είμαστε πολύ πιο ικανοί»; Άγνωστο….

Το γνωστό είναι πως όλοι (όλοι εκτός, ίσως, από ορισμένες ευρωπαϊκές δυνάμεις, τουλάχιστον μέχρι τώρα) ανεβάζουν διαρκώς στροφές στους στρατιωτικούς εξοπλισμούς τους. «Ναι ρε, εξοπλιζόμαστε για το καλό της ειρήνης όπως άλλοι τρώνε φασόλια για να μην κλάνουν» – που θα έλεγε κι ένας Altan…

Σκέτη γκρίνια

Τετάρτη 22 Αυγούστου. …Η ευρώπη δεν πρέπει να επιτρέπει στις ηπα να δρουν πάνω απ’ τα κεφάλια μας και με δικό μας κόστος. Γι’ αυτό το λόγο είναι απαραίτητο να ενισχύσουμε την αυτονομία της ευρώπης δημιουργώντας κανάλια πληρωμών ανεξάρτητα απ’ τις ηπα, δημιουργώντας το ευρωπαϊκό νομισματικό ταμείο και ένα ανεξάρτητο σύστημα swift…

Αυτό δήλωσε χτες με άρθρο του στην γερμανική καθεστωτική Handelsblatt ο γερμανός υπ.εξ. Heiko Maas. Το “swift” είναι κλειδί στην αμερικανική τακτική επιβολής κυρώσεων: είναι ένα ηλεκτρονικό σύστημα διακανονισμού (συμψηφισμού) των πληρωμών μέσω τραπεζών, με έδρα το βέλγιο. Ωστόσο, στο βαθμό που συμμετέχει, ελέγχεται (και) απ’ την αμερικανική κεντρική τράπεζα, με την έννοια της κατασκοπείας. Το 2012, για παράδειγμα, η fed κατέσχεσε ένα ποσό που πλήρωσε ένας δανός επιχειρηματίας σε γερμανική τράπεζα για να αγοράσει μια ποσότητα κουβανικών πούρων που ήταν «κάτω από κυρώσεις». Κι αν αυτή είναι μια ενδεικτική περίπτωση, πολύ περισσότερα καταλαβαίνει ο καθένας όταν πρόκειται για εμπόριο με «απαγορευμένες οντότητες», ιρανικές, κινεζικές, ρωσικές, νοτιοκορεάτικες, βορειοκορεάτικες, τουρκικές, κλπ.

Στα λόγια το Βερολίνο επιδιώκει τον περιορισμό της νομισματικής ηγεμονίας της Ουάσιγκτον. Ωστόσο αυτό το «άλλο swift» δεν φτιάχνεται απ’ την μια μέρα στην άλλη, και δεν φτιάχνεται με λόγια του αέρα. Η Μόσχα έχει φτιάξει κάτι αντίστοιχο για τις τράπεζές της, και ενδεχομένως αυτό να έχει γίνει σε συνεργασία με το Πεκίνο. Η ε.ε. εξακολουθεί να ελπίζει ακόμα σε διαπραγματεύσεις και συμφωνίες με την Ουάσιγκτον. Μόλις πριν λίγες βδομάδες ο Pompeo (υπ.εξ.) και ο Mnuchin (υπ.οικ.) έδειξαν την πόρτα σε μια ευρωπαϊκή αντιπροσωπεία (των αντίστοιχων υπουργών από γερμανία, γαλλία και αγγλία και αξιωματούχους της ε.ε.), που ζήτησαν εξαίρεση συγκεκριμένων ευρωπαϊκών βιομηχανιών απ’ τις κυρώσεις για δουλειές με το ιράν.

Όταν κι αν υπάρξουν χειροπιαστά αποτελέσματα σ’ αυτήν την καπιταλιστική «ανεξαρτητοποίηση» του project europe (ή της ευρωζώνης) απ’ τις ηπα, ο όποιος Haas δεν θα μιλάει με «πρέπει να»…

Ως τότε μπορεί να είναι σκληρός – στα λόγια…

Συρία

Τετάρτη 22 Αυγούστου. Απ’ την στιγμή που ο στρατός του Άσαντ και οι σύμμαχοί του άρχισαν να παίρνουν το πάνω χέρι στο συριακό πεδίο μάχης (πάνω από 2 χρόνια τώρα) η επαρχία του Idlib έγινε η «αποθήκη» των αντικαθεστωτικών. Σε κάθε άλλο σημείο της συριακής επικράτειας, όταν οι αντικαθεστωτικοί συμφωνούσαν να εγκαταλείψουν τις θέσεις τους, έμπαιναν σε λεωφορεία με τις οικογένειές τους και τα φορητά τους όπλα, προς Idlib μεριά.

Το να συγκεντρώνει το μπλοκ της Αστάνα τους αντικαθεστωτικούς, κατά χιλιάδες, στο Idlib δεν θα μπορούσε να σημαίνει ότι «θα τους σκοτώσει αργότερα» – ειδικά εφόσον είναι, πια, πολλές δεκάδες χιλιάδες. Εκείνο που αποδείχθηκε στην πράξη ήταν πως η συγκέντρωση / περιορισμός τους σ’ αυτή τη ζώνη ήταν ένα σχέδιο να παραδοθούν στον έλεγχο της Άγκυρας – αντί για το Ριάντ για το οποίο δούλευαν οι περισσότεροι.

Το σχέδιο δούλεψε μόνο εν μέρει. Σε μια πρώτη φάση, στον «εμφύλιο» που ξέσπασε μέσα στον θύλακα ανάμεσα στους χρηματοδοτούμενους απ’ το Ριάντ και τους χρηματοδοτούμενους απ’ την Άγκυρα / Κατάρ, νίκησαν οι πρώτοι. Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα να επιτραπεί (με την σιωπηρή συμφωνία της Δαμασκού) στον τουρκικό στρατό να δημιουργήσει, μέσω στρατιωτικών «παρατηρητηρίων / φυλακίων» μια «περίφραξη» στον θύλακα, για να μην μπορούν οι proxies του Ριάντ να επιτίθενται στην υπόλοιπη συριακή επικράτεια (και στις ρωσικές βάσεις που δεν είναι μακριά). Αλλά η τουρκική περίκυκλωση δεν εξαφάνισε τους proxies του Ριάντ απ’ τον θύλακα. Και δεν τους εξαφάνισε επειδή ο τοξικός εξακολουθεί να ελπίζει σε κάποιου είδους αμερικανική επέμβαση αν ο συριακός στρατός (και η ρωσική αεροπορία) αρχίσουν κάποιο μακελειό εκεί. (Μια ενδιάμεση τακτική, που ήταν ότι «μυστηριώδεις» ελεύθεροι σκοπευτές, ρωσικής ή/και τουρκικής προέλευσης, «καθάριζαν» στελέχη των proxies του τοξικού μέσα στο θύλακα, δεν φαίνεται να έλυσε το θέμα…)

Συνεπώς, αυτή τη στιγμή, η κατάσταση έχει ως εξής. Α) Η Άγκυρα συνεχίζει να εμφανίζεται σαν αντίπαλος της Δαμασκού (το τρώει κανείς; εεεεε…) και σαν «φύλακας» όλων των σουνιτών αντικαθεστωτικών του Idlib. Β) Αυτό σημαίνει ότι πρέπει να “πείσει” τους τελευταίους (αλλά όχι αμελητέους αριθμητικά) proxies του Ριάντ να αλλάξουν αφεντικό. Γ) Για να συμβεί αυτό πρέπει να υπάρξει ισχυρή στρατιωτική απειλή απ’ την Δαμασκό και την Μόσχα. Δ) Πράγμα που συμβαίνει με την συγκέντρωση στρατού και σποραδικούς, επιλεκτικούς βομβαρδισμούς.

Φαίνεται ένα δύσκολο «κόλπο» (απ’ την μεριά του μπλοκ της Αστάνα), τουλάχιστον για όσο καιρό το Ριάντ (και το Τελ Αβίβ και η Ουάσιγκτον) δεν παραιτούνται εντελώς απ’ το συριακό πεδίο μάχης. Και θα έχει αργή εξέλιξη.

Εν τω μεταξύ η ανοικοδόμηση έχει ξεκινήσει σε άλλα σημεία της ελεγχόμενης απ’ τον Άσαντ ‘n’ friends επικράτειας…

Οι 4 διαβολοφύλακες

Δευτέρα 20 Αυγούστου. Είναι κάποια ψύχωση ή μόνο κυβερνητική stand-up comedy προς τέρψην του κοινού; Υπάρχουν ορισμένοι που υποστηρίζουν ότι στις ηπα κυβερνούν ψυχοπαθείς, αλλά κάνουν λάθος: είναι ο καπιταλισμός! Απ’ την άλλη ο καπιταλισμός δεν είναι φυσικό υποκείμενο. Οπότε τα στόματα που τον εκπροσωπούν μπορούν (επιτρέπεται;) να εκφράζουν και τις δικές τους, προσωπικές, διαταραχές.

Κάπως έτσι ο σκληροπυρηνικός ακροδεξιός αμερικάνος σύμβουλος εθνικής ασφάλειας John Bolton το εκτόξευσε χτες:

… Μπορώ να πω με βεβαιότητα ότι υπάρχει τεκμηριωμένη ανησυχία της εθνικής ασφάλειας για κινεζική εμπλοκή, ιρανική εμπλοκή και βορειοκορεατική εμπλοκή, έτσι ώστε κάνουμε κινήσεις προσπαθώντας να τις εμποδίσουμε… Εννοούσε “εμπλοκή στις ενδιάμεσες εκλογές” (για γερουσία και βουλή των αντιπροσώπων) προς το τέλος της χρονιάς.

Δεν είναι μόνο ο διαβολοπούτιν που τόχει χόμπυ να ανεβάζει και να κατεβάζει κυβερνήσεις στις ηπα…Έχει γίνει μόδα. Σαν γύπες με νύχια γαμψά μαζεύονται πάνω απ’ τον κοκκινόσβερκο αμερικάνο ψηφοφόρο τα όρνια, και του κλέβουν το μυαλό (αν και όχι το σκαλπ, όχι ακόμα…) Και που να μπουν στο κλάμπ ο Erdogan, o Duterte, και ποιος ξέρει ποιος άλλος ακόμα! (Εμείς πάντως όχι! Είμαστε σκληρά αντι-εκλογικοί!)

Με πλήρη αδιαφορία για το τι γνώμη σχηματίζουν άλλοι, εκτός συνόρων, γι’ αυτά που λένε, οι αμερικάνοι καθεστωτικοί μαστορεύουν μια εικόνα γενικής πολιορκίας των ηπα: από μετανάστες, από καπάτσους εμπορικούς εταίρους, από διεθνείς αναθεωρητές, από αντάρτες συμμάχους, από ακριβούς αλλά άχρηστους proxies, από απείθαρχους διεθνείς οργανισμούς, από οικονομικούς αντιπάλους, από συνωμότες και ψεύτες κάθε είδους.

Στα άτομα αυτό λέγεται “μανία καταδίωξης”. Στα κράτη λέγεται “η ηγεμονία σε παρακμή”.

(Παρακαλούνται οι πιστοί σύμμαχοι και “σύντροφοι εν όπλοις” να μην σπρώχνονται στα συμβολαιογραφεία. Όταν και αν χρειαστεί να ανοίξει η διαθήκη του αφεντικού θα μάθουν αν τους έχει αφήσει κάτι τις…)

Δεν άφησε τον γάμο (στην αυστρία), ούτε πήγε για πουρνάρια (στη γερμανία)

Κυριακή 19 Αυγούστου. Ο άνθρωπός μας στο γερμανικό γκουβέρνο αρρώστησε… Τα μικρόφωνα που είχαμε κρύψει κάτω απ’ τα τραπέζια χάλασαν… Ακόμα και το ειδικό ραντάρ μας που πιάνει τις γερμανορωσικές συνομιλίες απ’ τον λόφο του Στρέφη, κι αυτό ακόμα στράβωσε… Συνεπώς δεν μπορούμε να πούμε (με ακρίβεια) τι κουβέντιαζαν η (πρώην) καγκεμπίτικη αλεπού και η (πρώην) κομσομολάρια στο Βερολίνο. Για τρεις ώρες… Στα γερμανικά… (δηλαδή χωρίς μεταφραστικό χρόνο). Ουάου: αν δεν κουβέντιαζαν τόση ώρα για την αλλαγή στο κλίμα (στον πλανήτη) τι άλλο μπορεί να είπαν;

Ευτυχώς (καλού κακού) η αλεπού φρόντισε να τραβήξει την δημαγωγική προσοχή χορεύοντας πριν με την ακροδεξιά αυστριακή υπ.εξ. Karin Kneissl – στο γάμο της. Είναι θέμα που άνετα μπορεί να παίξει όσο χρειάζεται για να επισκιάσει την 3ωρη κουβέντα με την Merkel – απ’ την οποία, άλλωστε, βγήκαν οι αναμενόμενες στερεοτυπικές δηλώσεις. Ο Putin στηρίζει τους ευρωπαίους φασίστες – ω, ναι!!! Πράγματι, αυτό ισχύει. Όχι, όμως, επειδή μοιράζεται υποχρεωτικά τις απόψεις τους. Αλλά επειδή έχει την mentalite του καγκεμπίτη: μίλα με όλους, μην τα σπας με κανέναν εκτός αν είναι απόλυτα αναγκαίο – και προχώρα στις δουλειές σου. Οτιδήποτε άλλο θα σήμαινε ότι υπήρξε κακός στην παλιά του δουλειά. Η καριέρα του στην καινούργια (μετά το 1999) δείχνει ότι μάλλον ήταν καλός από μικρός…

Τι κουβέντιαζαν, λοιπόν, 3 ώρες Merkel και Putin; Το είπαμε ήδη: για την αλλαγή του κλίματος (στον πλανήτη). Του οικονομικού κλίματος, του γεωπολιτικού κλίματος, του στρατιωτικού κλίματος….

(Α, η νύφη – ντάμα της αλεπούς – ακροδεξιά υπ.εξ. Kneissl είναι ειδική στη μέση Ανατολή. Θεωρείται, επίσης, χωρίς πολιτική εμπειρία. Με το συμπάθειο, αλλά ένα βαλσάκι τι αξία έχει μπροστά σε όσα γίνονται ή/και αναμένονται;

Αφού η ευρώπη σαν project δεν έχει στρατό της προκοπής, ούτε πρόκειται να αποκτήσει στο ορατό μέλλον, η Μόσχα δεν έχει σοβαρό πρόβλημα. Οι φήμες ότι θα ήθελε να διαλύσει το project είναι ανεδαφικές. Το αντίθετο: μια χαρά βοηθάει τον ρωσικό σχεδιασμό το γεγονός ότι το ψόφιο κουνάβι κάνει ό,τι μπορεί για να καυγαδίζει με τους άλλοτε σύμμαχους, που έτσι αναγκάζονται κάπως να κοντράρουν τις ηπα πιο ανοικτά.

Με αυτά και μ’ αυτά ο Putin γίνεται “άνθρωπος εμπιστοσύνης”. Και τι βλέμμα, εεε;)

Συγγνώμη κύριε, ποιος είστε;

Κυριακή 19 Αυγούστου. Είναι αυτός ο τρόπος που μεταχειριζόσαστε έναν σύμμαχο; Και θέλετε να είμαστε μαζί σας; Ποιοί είστε για να μας προειδοποιείτε; Θα μπορούσαν να είναι λόγια του Erdogan (στην πραγματικότητα είναι κάτι που λέει τακτικά πλέον κοιτώντας προς τα δυτικά, προς την άλλη μεριά του Ατλαντικού). Όμως όχι. Είναι προχθεσινές κουβέντες του αφεντικού των φιλιππίνων προέδρου Rodrigo Duterte, κοιτώντας ανατολικά της Μανίλας. Και πάλι προς την μεριά των ηπα…

Είναι γνωστή η ανταρσία του Duterte κατά των ηπα, όπως έχει γίνει γνωστό και το ποιόν του. Η αφορμή τώρα, όμως, μοιάζει επικίνδυνα με την αφορμή της αμερικανο-τουρκικής έριδας: το φιλιππινέζικο κράτος θέλει να αγοράσει ρωσικά υποβρύχια· και ο αμερικάνος υφ.υπ.εξ. Randall Schriver (υπεύθυνος του τομέα ασίας και Ειρηνικού) “προειδοποίησε”… Τον Duterte… Χμμμμ…

Υπάρχει μια κάποια «συμμετρία» εδώ, πέρα από χαρακτήρες, πολιτική ιστορία, ή καπιταλιστικό potential: περιοχές που στη διάρκεια του δεύτερου μισού του 20ου αιώνα θεωρούνταν ασφαλείς ζώνες επιρροής του αμερικανικού ιμπεριαλισμού, εξεγείρονται: οι φιλιππίνες στον ειρηνικό, η τουρκία στη μέση Ανατολή. (Αν επρόκειτο για την ρωμαϊκή ή άλλη παρόμοια αυτοκρατορία οι ιστορικοί θα έλεγαν: οι επαρχίες ξεσηκώθηκαν!)

Η υλική βάση αυτής της εξέγερσης είναι προφανής: «νέες δυνάμεις» έχουν εμφανιστεί στον ορίζοντα, συνεπώς η αύξηση της γεωπολιτικής τιμής (άρα και των προσόδων) επιβάλλει μια τέτοια ανταρσία. Η «νέα δύναμη» δεν είναι, βέβαια, η Μόσχα (που ωστόσο από στρατιωτική άποψη παραμένει σε μια αρκετά καλή κατάσταση, τόσο όσο χρειάζεται για να πουλάει S-400 εδώ, υποβρύχια εκεί, κλπ). Το καινούργιο είναι το Πεκίνο και ο πρωτοφανής σε ταχύτητα και έκταση δυναμισμός του κινεζικού καπιταλισμού. Σε συνδυασμό με την Μόσχα, το ριζοσπαστικά καινούργιο (με όρους καπιταλιστικής ιστορίας) είναι η Ευρασία· αυτό που κάποτε ένας κοτζάμ Brzezinski είχε περιγράψει σαν τον απόλυτο αμερικανικό εφιάλτη (: «Η Μεγάλη Σκακιέρα»).

Ο τρόπος που αντιμετωπίζουν οι αμερικάνοι συντηρητικοί (πίσω απ’ το ψόφιο κουνάβι) αυτήν την εξέλιξη μυρίζει ανθρώπινη σάρκα. Όμως είναι αλήθεια πως ό,τι άλλο δοκίμασαν πριν, είτε συντηρητικοί είτε δημοκρατικοί, (ο «προληπτικός πόλεμος κατά της τρομοκρατίας», o «pivot στην Ασία», η διάλυση της μέσης Ανατολής…) απέτυχε να εμποδίσει τον εφιάλτη (τους). Συνεπώς «η ανταρσία των επαρχιών» είναι ασφαλής δείκτης για δύο πράγματα: Πρώτον, δεν θα πάνε χαμένες, αφού «παίζουν» πάνω σε μια πραγματική γραμμή αντιπαράθεσης. Και δεύτερον, οι προειδοποιήσεις, οι απειλές και οι «κυρώσεις» της Ουάσιγκτον είναι ήδη ξεπερασμένες, άσχετα με τα πολύ κοντοπρόθεσμα αποτελέσματά τους – αν υπάρξουν τέτοια. Γιατί η αλήθεια είναι ότι όταν έχεις αποκτήσει σοβαρό αντίπαλο, το να καταφέρεις να γονατίσεις έναν τυπικά σύμμαχό σου δεν είναι καθόλου σοφό. Δεν θα μείνει για πολύ ούτε γονατιστός ούτε σύμμαχός σου…

Το κακό (το πολύ κακό) είναι ότι μετά απ’ αυτές τις «μεθόδους πίεσης» δεν απομένουν και πολλά…

(Ο τίτλος είναι από παλιό λαϊκό σουξέ. Μεγάλη επιτυχία του ’92…)

Ινδοκούς

Κυριακή 19 Αυγούστου. Τα υψίπεδα του αφγανιστάν, μ’ όλες τις ιδιαιτερότητές τους (πολιτικές, γεωφυσικές, ιστορικές) είναι ίσως η επιτομή της αποτυχίας της Ουάσιγκτον να απειλήσει, να προειδοποιήσει ή να τιμωρήσει οποιονδήποτε. Η εισβολή στο αφγανιστάν ήταν η πρώτη πράξη του ανοικτού και διακηρυγμένου 4ου παγκόσμιου (σερβιρισμένου σαν «πολέμου κατά της τρομοκρατίας») απ’ τις αρχές του 2002· μετράει κιόλας πάνω από 16 χρόνια… Ήταν μια «εύκολη στρατιωτικά» υπόθεση, αφού δεν υπήρχαν καν στόχοι σοβαροί για βομβαρδισμούς από αέρα (οπότε έγιναν στόχοι οι γάμοι, τα βαφτίσια… γενικά οι άμαχοι)… Ήταν, επίσης, η απόβαση στο μαλακό υπογάστριο τόσο του Πεκίνου όσο και της Μόσχας· μια «επιλογή κλειδί» για τον αμερικανικό ιμπεριαλισμό, προληπτικά, ενόψει του ενδεχόμενου, της πιθανότητας, ότι μπορεί κάπως κάποτε να δημιουργηθεί «ευρασιατικό μπλοκ».

Ε, λοιπόν, μετά από πάνω από 16 χρόνια αυτόν τον πόλεμο η Ουάσιγκτον δεν τον έχει κερδίσει, ούτε μπορεί να τον κερδίσει. Μάλλον το αντίθετο: τώρα πια το πιθανότερο είναι να τον χάσει. (Κι αν η ιδέα είναι να τον ιδιωτικοποιήσει σπρώχνοντάς τον στους μισθοφόρους του κυρίου blackwater, ακόμα χειρότερα!).

Το κλειδί της ήττας είναι, βέβαια, οι ταλιμπάν. Που, σε αντίθεση με το 2002 (όταν μπορούσαν να στηριχτούν μόνο στις πακιστανικές μυστικές υπηρεσίες, που κι αυτές όμως ήταν στριμωγμένες απ’ τις αμερικανικές) τώρα έχουν βοήθειες απ’ την Μόσχα, το Πεκίνο, την Τεχεράνη, ακόμα και την Άγκυρα – και φυσικά, πάντα, την Ισλαμαμπάντ.

Λοιπόν, αυτούς τους ορεσίβιους (που τώρα πια θα είναι, σε πολλά πόστα, η επόμενη γενιά) ο “όλα τα σφάζω όλα τα μαχαιρώνω” αμερικανικός στρατός δεν κατάφερε να τους νικήσει. Κι ας τα δοκίμασε όλα: από drones μέχρι την «μητέρα όλων των βομβών»…

Η πιο πρόσφατη απόφαση του ψόφιου κουναβιού γι’ αυτόν τον πόλεμο (σύμφωνα με τους ενημερωμένους απ’ τα μέσα new york times) λέγεται «αναδίπλωση / υποχώρηση». Ο αμερικανικός στρατός θα φύγει απ’ όλες τις αραιοκατοικημένες περιοχές της αφγανικής υπαίθρου προκειμένου να ανασυνταχτεί και να κρατήσει (με την βοήθεια ενός ουσιαστικά κατεστραμμένου, πλην εκπαιδευμένου και εξοπλισμένου απ’ τις ηπα αφγανικού στρατού) τα αστικά κέντρα. Ο λόγος της αναδίπλωσης / υποχώρησης είναι ομολογημένος: ο επικεφαλής του αμερικανικού στρατού κατοχής στο αφγανιστάν στρατηγός John W. Nicholson Jr. δήλωσε πρόσφατα στις Βρυξέλες ότι «οι απομακρυσμένες θέσεις μας κτυπιούνται εύκολα απ’ τους Ταλιμπάν, οι οποίοι απαλλοτριώνουν οχήματα και εξοπλισμό απ’ τις τοπικές δυνάμεις».

Δεν είναι η πρώτη φορά που ο αμερικανικός στρατός αναδιπλώνεται. Απλά την προηγούμενη φορά, το 2014, το έκανε δηλώνοντας ότι «έχει καθαρίσει», και ότι οι «τοπικές δυνάμεις» μπορούν πλέον να προστατεύουν αυτές τις απομακρυσμένες θέσεις. Τώρα αναγνωρίζει μια αδυναμία. Που σημαίνει ότι οι Ταλιμπάν θα καταλάβουν εύκολα όλο το «μη αστικό» αφγανιστάν· ούτε λόγος να τους ανταγωνιστεί ο φυτευτός isis.

Αλλά δεν θα τελειώσουν έτσι οι αμερικανικές αδυναμίες. Οι Ταλιμπάν επιτίθενται ήδη σε πόλεις· ακόμα και στο «κέντρο πληροφοριών» των «τοπικών δυνάμεων», στο κέντρο της Καμπούλ. Δεν είναι πια μπουλούκια ατάκτων ανταρτών. Έχουν δομή (και εκπαίδευση) κανονικού στρατού, ακόμα και «ειδικές δυνάμεις». Μπορούν να κάνουν σοβαρές επιθέσεις ταυτόχρονα, σε πολλά διαφορετικά σημεία της επικράτειας. Έχουν αναπτύξει μια παρελκυστική τακτική για να τραβάνε τα αμερικανικά βομβαρδιστικά εδώ την ώρα που ετοιμάζονται να επιτεθούν εκεί και πιο πέρα. Με δυο κουβέντες δεν είναι καν οι Ταλιμπάν που ο αμερικανικός στρατός δεν μπόρεσε να νικήσει πριν 5 ή 10 χρόνια… Τώρα έχουν καλές πλάτες, από κάθε άποψη: εκπαιδευτές, εξοπλισμό, επιμελητεία, τακτικές. Τείνουν να γίνουν κάτι σαν τις δύο Χεζμπ’ αλλάχ (του λιβάνου και του ιράκ)…

Ο αριθμός του επίσημου αμερικανικού στρατού (οι μισθοφόροι δεν υπολογίζονται) δεν είναι αυτή τη στιγμή μεγάλος. Δεκαπέντε χιλιάδες… Στην κορύφωση της εκστρατείας ήταν 100.000, χώρια οι ενισχύσεις από νατοϊκούς συμμάχους (οι περισσότεροι έχουν αποχωρήσει). Με λιγότερες ή περισσότερες αρβύλες στο χώμα, με λιγότερα ή περισσότερα βομβαρδιστικά, η αποτυχία είναι αποτυχία. Ορισμένοι υποστηρίζουν ότι η Ουάσιγκτον βρίσκεται σε «ώρα Βιετνάμ παρά δέκα» στο αφγανιστάν. Η άποψή μας είναι ότι δεν χρειάζεται η επανάληψη της ιστορίας. Θα μπορούσε, μάλιστα, να συμφέρει τους ανταγωνιστές των ηπα να μείνουν άλλα δέκα χρόνια εκεί, φρουρώντας την Καμπούλ: σα ζωντανή απόδειξη / διαφήμιση ότι οι φοβεροί και τρομεροί λεγεωνάριοι της Ουάσιγκτον δεν είναι σε θέση να κάνουν καλά ούτε κάτι μουσάτους χωρίς αεροπορία.

Πόσες επαρχίες θα τους απομείνουν έτσι;

Γύρω γύρω απ’ το δολάριο 1

Σάββατο 18 Αυγούστου. Ο ρώσος υπ.εξ. Lavrov έμοιαζε αυστηρά και συγκρατημένα αισιόδοξος απ’ την Άγκυρα, τις προάλλες:

Η χρήση των εθνικών νομισμάτων στο μεταξύ μας εμπόριο είναι εδώ και χρόνια ένα καθήκον που έχουν αναλάβει οι πρόεδροι της ρωσίας και της τουρκίας… Ιδανικά προχωράει αυτή η διαδικασία στις εμπορικές σχέσεις μας με το ιράν. Πέρα απ’ την τουρκία και το ιράν έχουμε κανονίσει και ήδη κάνουμε πληρωμές στα εθνικά νομίσματα με την λαϊκή δημοκρατία της κίνας.

Είμαι σίγουρος ότι η σοβαρή κατάχρηση του ρόλου του αμερικανικού δολαρίου σαν παγκόσμιου αποθεματικού νομίσματος θα καταλήξει κάποια στιγμή στην αποδυνάμωση και στον τερματισμό του ρόλου του.

Πόσο εύκολη είναι όμως η «αποδολαριοποίηση» του διεθνούς εμπορίου; Από πρώτη ματιά μοιάζει απλή διαδικασία. Σαν υποδομή εκείνο που χρειάζεται είναι απλά μια τράπεζα που δεν κάνει δουλειές με δολάρια ή με αμερικανικά υποκείμενα (άτομα, επιχειρήσεις, κράτος). Κατ’ αυτόν τον τρόπο η αμερικανική fed (που είναι, ας το πούμε έτσι, «ιδιοκτήτρια του δολαρίου») δεν μπορεί να παρέμβει με κάποια «ποινή» – το πιθανότερο είναι να μην μπορεί να εντοπίσει καν την συναλλαγή.

Αλλά αυτή είναι μια υπερβολικά απλή περιγραφή. Τα «εθνικά νομίσματα» που θα ανταλλάσσονται μεταξύ τους στο διασυνοριακό εμπόριο δύο κρατών δεν αρκεί να έχουν μεταξύ τους σταθερή σχέση / ισοτιμία· πρέπει να έχουν ανάλογη σταθερότητα ανταλλαγής με άλλα εθνικά νομίσματα για εμπόριο με άλλα κράτη. Μ’ άλλα λόγια ένας αριθμός ικανός εθνικών νομισμάτων θα πρέπει να έχουν συμφωνήσει σε σταθερές ισοτιμίες μεταξύ τους. Διαφορετικά, μπορεί μεν να γίνονται τέτοιες πληρωμές, αλλά θα περιορίζονται σε ποσότητες (του ενός ή του άλλου εθνικού νομίσματος) που μπορούν να γυρίσουν πίσω στην «ιδιοκτησία» του δημιουργού τους· και όχι να «μπουν στην άκρη» για καιρό ή/και να χρησιμοποιηθούν για εμπόριο με τρίτους.

Αυτός είναι ο λόγος που από τότε που άρχισε να αναπτύσσεται το (καπιταλιστικό) διεθνές εμπόριο υπήρχε πάντα ένα αποδεκτό απ’ όλους «μέτρο της ανταλλακτικής αξίας» των εθνικών νομισμάτων. Στις δεκαετίες της ηγεμονίας της μεγάλης βρετανίας αυτό το αποδεκτό μέτρο ήταν η χρυσή λίρα αγγλίας· που αποτελούσε, ταυτόχρονα, το νόμισμα διεθνούς χρήσης αλλά και το αποθεματικό νόμισμα.

Εναλλακτικά, μέτρο της ανταλλακτικής αξίας των εθνικών νομισμάτων έχει υπάρξει το χρυσάφι. Συγκεκριμένα τα αποθέματα χρυσού που είχε στα υπόγειά της κάθε κεντρική τράπεζα / εκδότρια νομίσματος. Ο «κανόνας του χρυσού» εγκαταλείφθηκε επίσημα μετά τον β παγκόσμιο πόλεμο, όταν «μέτρο» έγινε το αμερικανικό δολάριο. Το οποίο ωστόσο ήταν προσδεδεμένο με σταθερή τιμή με τον χρυσό (35 δολάρια η ουγγιά) ως τις αρχές της δεκαετίας του ’70. Τότε, έχοντας μπροστά της τα τεράστια κόστη του πολέμου στο βιετνάμ, η κυβέρνηση Νίξον αποσύνδεσε το δολάριο απ’ τον χρυσό, για να μπορεί να τυπώνει κατά βούληση (πληθωριστικά) δολάρια. (Το γεγονός ότι σήμερα μια ουγγιά χρυσού «κάνει» 1175 δολάρια σημαίνει ότι αυτά τα 1175 δολάρια «ισοδυναμούν», έχουν την ίδια ανταλλακτική αξία με τα 35 δολάρια του 1971….)

Για να παραμείνει, μετά απ’ αυτήν την «απελευθέρωσή του απ’ τον χρυσό» το (πληθωριστικό) δολάριο νόμισμα διεθνούς χρήσης, η Ουάσιγκτον το «έδεσε» (εν μέρει δια της βίας, εν μέρει με την πειθώ) με την τιμή του πετρελαίου απ’ την σαουδική αραβία και τα πέριξ. Αφού η τιμολόγηση του στρατηγικού εμπορεύματος πετρέλαιο γινόταν σε δολάρια, κάθε κράτος έπρεπε να διαθέτει τέτοια. Λογικά και όλα τα υπόλοιπα βασικά εμπορεύματα τιμολογούνταν σε δολάρια.

Έτσι, το 2017, το δολάριο είχε μερίδιο 62,7% της παγκόσμιας κυκλοφορίας (διεθνών) νομισμάτων, και το ευρώ 20,15%.

Γύρω γύρω απ’ το δολάριο 2

Σάββατο 18 Αυγούστου. Είναι εύλογο ότι η αντικατάσταση (ή το ξεπέρασμα) ενός διεθνούς μέτρου της ανταλλακτικής αξίας των εθνικών νομισμάτων στις διεθνείς συναλλαγές, μπορεί μεν να αρχίσει σιγά σιγά (ας πούμε: σε τμήματα του διακρατικού εμπορίου εδώ η εκεί), αλλά δεν μπορεί να συνεχίσει σιγά σιγά· και σίγουρα δεν μπορεί να ολοκληρωθεί έτσι. Όσο πλαταίνει το προσπέρασμα του δολαρίου στο διεθνές εμπόριο τόσο πιο επείγουσα γίνεται η ανάγκη καθιέρωσης ενός «άλλου», στην αρχή «εναλλακτικού» αλλά πάντως κοινά αποδεκτού μέτρου της αξίας των υπόλοιπων νομισμάτων. Μπορεί να είναι ένα νόμισμα που έχει αποκτήσει ήδη μια κάπως πλατιά διεθνή κυκλοφορία, αναγνώριση και αξιοπιστία. Ή μπορεί να γίνει πάλι το χρυσάφι, τιμολογημένο ωστόσο με σταθερό τρόπο σε ένα τουλάχιστον νόμισμα.

Για την πρώτη εκδοχή υπάρχει υποψήφιο, πέρα απ’ το ευρώ: το κινεζικό γουάν. Πρόσφατα, στο χρηματιστήριο της Σαγκάης, το Πεκίνο άρχισε να πουλάει «συμβόλαια μελλοντικής εκπλήρωσης» αγοράς πετρελαίου τιμολογημένα σε γουάν. Είναι βασικό εργαλείο η σύνδεση ενός εθνικού νομίσματος (του γουάν) με ένα μεγάλης σημασίας διεθνές εμπόρευμα (το πετρέλαιο): στη θέση των πετροδολαρίων πετρογουάν. Αυτά τα κινεζικά futures έγιναν καλά δεκτά απ’ την «διεθνή αγορά». Ωστόσο αυτή είναι μόνο η αρχή.

Απ’ την άλλη είναι γνωστό ότι η ρωσική και η κινεζική τράπεζα αποθηκεύουν χρυσάφι. Ενώ τουλάχιστον μία ευρωπαϊκή (η γερμανική κεντρική) έχει επαναπατρίσει το μεγαλύτερο μέρος των αποθεμάτων της σε χρυσό απ’ τις ηπα όπου φυλασσόταν ως πρόσφατα. Όλοι καταλαβαίνουν ότι πρόκειται για προληπτικά μέτρα, in case of emergency: στήριξη της διεθνούς ανταλλακτικής αξίας του ρουβλιού ή του γουάν με χρυσάφι· με άλλα λόγια επιστροφή στον παλιό «κανόνα του χρυσού», αν χρειαστεί. (Για το Βερολίνο το ερώτημα είναι διαφορετικό, αφού το ευρώ δεν μπορεί να έχει αντίκρυσμα μόνο στο γερμανικό χρυσάφι…).

Αυτά δείχνουν ότι η διαδικασία περιορισμού ή/και αντικατάστασης του δολαρίου έχει ξεκινήσει μεν, και μάλιστα χωρίς επιστροφή, αλλά χρειάζεται ακόμα χρόνο για να θεωρηθεί «προχωρημένη». Για την ιστορία λίγα χρόνια είναι ασήμαντος χρόνος· στην πολιτική όμως, κρατική ή εργατική, λίγα χρόνια μπορεί να είναι πολύς καιρός.

Εν τω μεταξύ μια τέτοια μετάβαση αποκλείεται να είναι ειρηνική. Διακυβεύονται ζητήματα παγκόσμιας καπιταλιστικής ηγεμονίας· δεν είναι αστείο…

Media

Σάββατο 18 Αυγούστου. Αν το έχετε δει θα πρέπει να το αναθυμηθείτε. Κι αν δεν έχετε δει το ντοκυμαντέρ θα πρέπει να το κάνετε οπωσδήποτε. To “the lobby”, του al Jazeera (υπάρχει ακόμα στο youtube), είναι αυτό που στην επίσημη αργκώ λέγεται «υπόδειγμα ερευνητικής δημοσιογραφίας»: αποκάλυψε τα ισραηλινά κυκλώματα που προσπαθούσαν να διαβρώσουν τη νεολαία του εργατικού κόμματος της αγγλίας, για να στραφεί κατά των παλαιστινίων. Όταν προβλήθηκε το ντοκυμαντέρ προκάλεσε οργή (στους φίλους του Τελ Αβίβ, για την αποκάλυψη) και σοκ στους υπόλοιπους· ακολούθησαν διάφορες παρενέργειες, που δεν μπορούν να αναφερθούν εδώ (μία όμως πρέπει: αφού ανασυντάχτηκε το φιλοϊσραηλινό λόμπυ στην αγγλία, επιτίθεται ανοικτά στον εχθρό του ισραηλινού απαρτχάιντ Corbyn, με σκοπό να αποτραπεί το να γίνει πρωθ. της αγγλίας…)

Παράλληλα με την έρευνα στην αγγλία που οδήγησε στο the lobby (που προβλήθηκε) δημοσιογράφοι του καναλιού του κατάρ έκαναν παρόμοια έρευνα και στις ηπα. Το «the lobby: usa» που αποκάλυπτε μηχανισμούς της μοσάντ στην αμερικανική πολιτική σκηνή φτιάχτηκε… αλλά δεν προβλήθηκε ποτέ ως τώρα…. Το Τελ Αβίβ και η Ουάσιγκτον απείλησαν χοντρά τον εμίρη του κατάρ, που προτίμησε την «αυτολογοκρισία» παρά την αυτοκτονία… Φαίνεται πως αυτά που εντόπισε η έρευνα θα προκαλούσαν μεγάλη ζημιά στην Ουάσιγκτον.

Ως εδώ το θέμα είναι θέμα «ελευθεροτυπίας». Ωστόσο το αμερικανικό καθεστώς δεν θα μπορούσε να μείνει σ’ αυτό το μεμονωμένο περιστατικό. Έπρεπε να προχωρήσει στην αποτροπή παρόμοιων μελλοντικών ερευνών. Στον αμυντικό προϋπολογισμό του 2019 (που υπογράφτηκε απ’ το ψόφιο κουνάβι την περασμένη Δευτέρη) περιλαμβάνονται άρθρα που επιβάλλουν ότι συγκεκριμένα μη αμερικανικά μήντια (και το al Jazeera είναι ένα απ’ αυτά) θα υπόκεινται πλέον στη νομοθεσία περί ξένων πρακτόρων.

Πρόκειται για ένα νόμο που φτιάχτηκε το 1938 στις ηπα, με σκοπό να «εμποδίσει την αντιαμερικανική δράση δημοσιογράφων» απ’ τη ναζιστική γερμανία, την φασιστική ιταλία, και την σοβιετική ένωση. Σύμφωνα μ’ αυτόν τώρα, οποιαδήποτε μήντια χρηματοδοτούνται από κράτη θα αντιμετωπίζονται σαν «εν δυνάμει διαφθορείς του αμερικανικού λαού». Σ’ αυτά, εκτός απ’ το al Jazeera και διάφορα κρατικά μήντια της μόσχας περιλαμβάνονται και αντίστοιχα της ιαπωνίας ή/και της νότιας κορέας… (Δημοσιογράφοι της ερτ, για παράδειγμα, θα υπόκεινται στον ίδιο νόμο και στους ίδιους διαρκείς ελέγχους…) Η κρατική ιδιοκτησία είναι, εκτιμάμε, η αρχή των απαγορεύσεων…

Είμαστε οι τελευταίοι που θα θεωρούσαμε τα κρατικά ή τα ιδιωτικά, τα παλιά ή τα νέα μήντια «υπηρέτες της αλήθειας». Έχουμε ωστόσο εξηγήσει την αξιοποίηση που τους κάνουμε. Απ’ την δική μας θέση λοιπόν, το ότι η άλλοτε «χώρα της ελευθερίας» αναγκάζεται να μισο-απαγορεύσει ένα πρώτο σετ από (ανταγωνιστικά) media πρώτης γραμμής που θα μπορούσαν να βγάλουν στην επιφάνεια καθεστωτικές βρωμιές, δείχνει μ’ έναν ακόμα τρόπο τους αυξανόμενους φόβους των αφεντικών της…