Tag: ηπα

SCO

Κυριακή 10 Ιούνη. Ο Xi θέλει να κάνει την φετεινή σύνοδο του «συμφώνου της Σαγκάης» κάτι σαν «καινούργια αρχή» για το project. Θα ξέρουμε αύριο τι συγκεκριμένο θα αποφασιστεί. Όμως αξίζει να σχολιάσουμε αυτά τα δύο «συνθήματα» που από πολλές μεριές αναμετριούνται ήδη. Το “america first” της Ουάσιγκτον· και απέναντι το “made in china” του Πεκίνου.

Το δεύτερο σημαίνει διεθνή ηγεμονία και αναγνώριση των κινεζικών εμπορευμάτων και υπηρεσιών υψηλής τεχνολογίας. Ο Xi έχει βάλει σαν χρονικό όριο αυτής της καθιέρωσης το 2025, δηλαδή σε λιγότερο από 7 χρόνια. Αν, όμως, παρακολουθήσει κανείς τις τεχνοεπιστημονικές δημοσιεύσεις του κινεζικού «διανοητικού κεφάλαιου», μπορεί βάσιμα να εκτιμήσει ότι η πρωτοπορεία του κινεζικού καπιταλισμού στις αιχμές της 4ης βιομηχανικής επανάστασης μπορεί να έχει συμβεί νωρίτερα.

Το πρώτο σημαίνει τον εριστικό «οικονομικό» αμυντισμό του αμερικανικού κράτους / κεφάλαιου· κάτι πρωτοφανές για τα τελευταία 70 – 80 χρόνια της πλανητικής καπιταλιστικής ιστορίας. Το αμερικανικό κεφάλαιο κατάφερε να ηγεμονεύσει και στην 2η και στην 3η βιομηχανική επανάσταση· και να που τώρα προσπαθεί να διασώσει την εγχώρια παραγωγή υδρογονανθράκων, ατσαλιού και αυτοκινήτων.

Κάποιοι υποστηρίζουν ότι υπάρχει ένα επίκαιρο σχέδιο πίσω απ’ αυτόν τον αμυντισμό: ο αναγκαστικός επαναπατρισμός διάφορων επιχειρήσεων αμερικανικής ιδιοκτησίας (το αντίθετο, δηλαδή, από εκείνο που ξεκίνησε στα ‘80s, με το outsourcing…) αλλά με όρους ρομποτικής αναδιάρθρωσης.

Μοιάζει λογικό – αν γινόταν σε κενό χρόνο και χώρο, χωρίς ανταγωνιστές. Αλλά το made in china έχει συσσωρεύσει ήδη δυνάμεις (χρήμα και τεχνοεπιστημονικές γνώσεις) και εξαπλώνεται γρήγορα με διάφορους τρόπους. Ενόσω το αμερικανικό κράτος δυσκολεύεται να χρηματοδοτήσει την «αναπαλαίωση» των εσωτερικών καπιταλιστικών υποδομών του, το κινεζικό κάνει εξαγωγή «ανάπτυξης» σε όποιον είναι διατεθειμένος να συμμαχήσει μαζί του, κατ’ αρχήν (αν και όχι αποκλειστικά) με το σχέδιο «των δρόμων του μεταξιού». Την εσωτερική αναδιάρθρωση / ανασυγκρότηση την κάνει παράλληλα… και όχι, πια, σαν προϋπόθεση για την επέκταση…

Το γεγονός ότι κάτω απ’ τις σημαίες του “america first” το ψόφιο κουνάβι άλλοτε κλαίγεται κι άλλοτε θυμώνει για τα τεράστια εμπορικά ελλείματα των ηπα δείχνει, ίσως, πως ούτε με δασμούς και προστατευτισμούς θα δει «πρωτιά»…

(φωτογραφία: Το Qingdao, η παραλιακή πόλη / λιμάνι όπου γίνεται η 18η σύνοδος της sco. Πάνω το 1996, κάτω την άνοιξη του 2018).

Το ψόφιο κουνάβι σε ιερό ελληνικό έδαφος!

Σάββατο 9 Ιούνη. Φήμες αναφέρουν ότι καθόδον προς την σιγκαπούρη και τον little rocket man το ψοφιοκουναβικό αεροπλάνο θα κάνει μια στάση στην αμερικανική βάση στη Σούδα. Κάποια στιγμή μέσα στο Σαββατοκύριακο.

Υπάρχει περίπτωση να κατέβει το ψόφιο κουνάβι να ξεμουδιάσει; ΥΠΑΡΧΕΙ ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ ΝΑ ΜΑΣ ΡΙΞΕΙ ΚΑΙ ΚΑΝΑ ΚΑΤΟΥΡΗΜΑ;;;;

Ωωωωωω! Να τα πρώτα απτά οφέλη της συνετής εθνικής εξωτερικής πολιτικής! Γιατί δεν πρέπει να το ξεχνάμε: μπορεί να φαίνεται διαβολικός, αλλά ό,τι κάνει – ακόμα και όταν κατουράει – το κάνει για καλό!

SCO

Σάββατο 9 Ιούνη. Η γαλλική total φεύγει, η κινεζική cnpc έρχεται (για την εξόρυξη και την εκμετάλλευση των μεγάλων κοιτασμάτων φυσικού αερίου kars 1) – και από χτες ο ιρανός πρόεδρος Rouhani βρίσκεται στην κίνα, ενόψει και της διήμερης (σήμερα / αύριο) συνόδου του «συμφώνου της Σαγκάης». Σύμφωνα με το κινεζικό κρατικό ειδησειογραφικό πρακτορείο global times, η στρατηγική σχέση κίνας – ιράν πρόκειται να αναβαθμιστεί σε καινούργια επίπεδα.

Το Πεκίνο θέλει οπωσδήποτε το ιρανικό πετρέλαιο (11 δις δολάρια η αξία των ετήσιων πετρο-εξαγωγών της Τεχεράνης προς το Πεκίνο) και την αξιοποίηση της ιρανικής επικράτειας (χερσαίας και θαλάσσιας) για τους «δρόμους του μεταξιού». Η Τεχεράνη, απ’ την μεριά της, θέλει να καλυφθεί το κενό των «ευρωπαϊκών επενδύσεων» που θα ανασταλούν εξαιτίας των αμερικανικών απειλών.

Το πρόβλημα δεν το έχει, βέβαια, η Ουάσιγκτον και το Τελ Αβίβ. Το έχουν τα γαλλικά, αμερικανικά, και λοιπά ευρωπαϊκά αφεντικά. Το καπιταλιστικό δυναμικό του ιράν δεν θα χαθεί· ο δικός τους κύκλος εργασιών όμως;

Κορέες

Σάββατο 9 Ιούνη. Η σύνοδος του «συμφώνου της Σαγκάης» γίνεται δυο μέρες πριν την συνάντηση του ψόφιου κουναβιού με τον little rocket man στη Σιγκαπούρη. Αλλά μην ξεγελαστεί κανείς: ενώ κάτι πρέπει να (φανεί ότι) κάνει η Ουάσιγκτον, οι πιο ουσιαστικές εξελίξεις προχωρούν ερήμην της.

Πριν 2 ημέρες (στις 7 Ιούνη) σε μια άλλη σύνοδο (απ’ αυτές που είναι αδιάφορες για τον δυτικό καπιταλιστικό κόσμο), στη συνάντηση του «οργανισμού σιδηροδρομικής συνεργασίας» στο κιργιζιστάν, η Σεούλ έγινε επίσημα δεκτή σαν 29ο μέλος. Στα υπόλοιπα 28 περιλαμβάνονται η ρωσία, η κίνα και η βόρεια κορέα, ενώ ο οργανισμός αφορά τις (κατ’ αρχήν) σιδηροδρομικές μεταφορές στην ευρασία.

Αλλά οι σιδηρόδρομοι δεν πάνε μόνοι τους. Η Σεούλ ενδιαφέρεται για τους ρωσικούς αγωγούς φυσικού αερίου που θα διατρέξουν παράλληλα με τις γραμμές των τραίνων την κορεατική χερσόνησο: η ενεργειακή σχέση και των δύο κορεών με την Μόσχα είναι ένα απ’ τα βασικά θέματα «οικονομικού ενδιαφέροντος» για το μπλοκ του Βλαδιβοστόκ.

Ευκαιρίας δοθείσης λοιπόν, στην ίδια συνάντηση και την ίδια ημέρα (7 Ιούνη), αντιπροσωπείες της Σεούλ και της Μόσχας συζήτησαν τα σχέδια για τις «9 γέφυρες» (πέρυσι το φθινόπωρο, στο Βλαδιβοστόκ, η πρόταση του νοτιοκορεάτη Moon για την ειρήνευση στην κορεατική χερσόνησο ήταν για «7 γέφυρες»…). Σχέδια, δηλαδή, πέρα από το γκάζι και τα τραίνα: για τα λιμάνια, τον ηλεκτρισμό, τις μεταφορές μέσω αρκτικής (τις οποίες η Μόσχα θέλει να ελέγχει απόλυτα), τα ναυπηγεία, την γεωργία και την αλιεία.

Μπορεί το ψόφιο κουνάβι (και αυτά που εκπροσωπεί) να μοστράρεται για «γαμπρός» στην ανατολική ασία, αλλά είναι μόνο ένας δευτερεύων καλεσμένος σε γάμους – που θα προτιμούσε να μην γίνουν…

Αφγανιστάν

Σάββατο 9 Ιούνη. Αυτοί στη φωτογραφία είναι ταλιμπάν. Οι «ειδικές δυνάμεις» τους συγκεκριμένα. Τέρμα τα οριεντάλ ντυσίματα, τα μαντήλια στο κεφάλι και οι φανερές γενειάδες… Τέρμα τα λιανοντούφεκα. Στολές, εξοπλισμός (και προφανώς: εκπαίδευση και δράση) απ’ τα καλύτερα πρωτοκοσμικά “σχολεία”! Ποια; Μαντέψτε!!!

Κάποιος θα χαιρέτιζε αυτήν την σημαντική καπιταλιστική εξέλιξη· έστω κι αν γίνεται μέσω στρατού και πολέμου (έτσι, όμως, δεν έχει γίνει ως τώρα στον «δυτικό κόσμο»;). Όχι η Ουάσιγκτον και οι σύμμαχοί της πάντως: οι ταλιμπάν, στην φετεινή εαρινή εκστρατεία τους, καταλαμβάνουν συνεχώς εδάφη. Κι αν συνεχίσουν έτσι, εκτός απ’ τις περιοχές που ήδη ελέγχουν στο κεντρικό και στο ανατολικό αφγανιστάν, θα καταφέρουν να ελέγχουν όλο το δυτικό τμήμα του.

Σχεδόν την μισή αφγανική επικράτεια.

Καμπάνια Μ15 + / Να βγάλετε τον σκασμό 1

Παρασκευή 8 Ιούνη. …Νομίζω πως όταν τα 9 στα 10 ρεπορτάζ για την Γάζα κάνουν κριτική στο Ισραήλ, καλό θα ήταν οι δημοσιογράφοι να πάνε να συζητήσουν με τους ειδικούς για να καταλάβουν ότι δεν θα μπορεί να γίνει τίποτ’ άλλο… Μίλησα με ειδικούς του στρατού στο Ισραήλ, στις ΗΠΑ και σε άλλα κράτη και πείστηκα ότι δεν υπάρχουν «λιγότερο βίαια μέσα» για να προστατέψει το Ισραήλ τον εαυτό του… Γι’ αυτό και οι δημοσιογράφοι θα έπρεπε να κρατάνε κλειστό το στόμα τους μέχρι να ενημερωθούν σωστά…

Αυτά είπε την περασμένη Δευτέρα ο ακροδεξιός πρεσβευτής των ηπα στο ισραήλ David Friedman· μιλώντας (φυσικά) από την Ιερουσαλήμ – για την σφαγή στη Γάζα. Το πρόβλημά του είναι φανερό: ενώ το Τελ Αβίβ έκανε έγκλημα με ποινή δέκα χρόνια φυλακή το να φωτογραφίζονται οι πεζοναύτες του εν δράσει (κατά αόπλων διαδηλωτών), δεν έχει βρεθεί ακόμα τρόπος να απαγορευτεί το ρεπορτάζ απ’ την μεριά των παλαιστίνιων. Πολύ περισσότερο που δεν χρειάζονται καν διεθνείς επαγγελματίες για να αποτυπωθούν τα ισραηλινά εγκλήματα.

Τρώνε, πίνουν και σκοτώνουν… Και προσπαθούν να το κρύψουν…

(φωτογραφία: Ο Taher Herzallah, ένας ακτιβιστής υπέρ των παλαιστινιακών δικαίων, προσπαθεί να παρέμβει στην επίσημη ακρόαση του ακροδεξιού Friedman – σε πρώτο πλάνο – στην αμερικανική γερουσία, πριν εγκριθεί η τοποθέτησή του στην πρεσβεία στο ισραήλ, τον Φεβρουάριο του ’17)

 

Καμπάνια Μ15 + / Να βγάλετε τον σκασμό 2

Παρασκευή 8 Ιούνη. Εντός αμερικανικής επικράτειας γίνονται διαρκείς κρατικές και παρακρατικές προσπάθειες να απαγορευτεί οποιαδήποτε κριτική στο ισραήλ – όσο κι αν σας φαίνεται «πολύ προχωρημένο» για ένα δήθεν “δημοκρατικό” καθεστώς!…

Το κύριο πεδίο απειλών και απαγορεύσεων είναι τα πανεπιστήμια, όπου αναπτύσσεται ραγδαία το κίνημα BDS. Η οργάνωση “Φοιτητές για την δικαιοσύνη στην Παλαιστίνη” τελεί υπό απαγόρευση σε κάποια campus. Η ψοφιοκουναβική διοίκηση έβαλε έναν γνωστό φίλο του Τελ Αβίβ, τον Kenneth Marcus, επικεφαλής του «Γραφείου για τα πολιτικά δικαιώματα στην εκπαίδευση». Ο Marcus έχει ξεκινήσει μια εκστρατεία συλλογής καταγγελιών για «αντισημιτισμό» εκ μέρους όσο περισσότερων φοιτητών και καθηγητών οπαδών του ψόφιου κουναβιού γίνεται, ώστε να εντατικοποιήσει τις απαγορεύσεις κατά του κινήματος BDS και οποιασδήποτε άλλης αντιμιλιταριστικής, αντιφασιστικής, αντιρατσιστικής κριτικής κατά του Τελ Αβίβ.

Αλλά και σε διάφορες πολιτείες, με ακροδεξιούς κυβερνήτες, υπάρχει μια εκστρατεία να μπουν στην παρανομία εκδηλώσεις (λόγου) που υπερασπίζονται τους παλαιστινίους. Στο κόλπο έχουν μπει και οι χρηματοδοτήσεις διάφορων δημόσιων ή μκο οργανισμών, που θα διακόπτονται αν υπερασπίζονται την Παλαιστίνη. Δεκαπέντε αμερικανικές πολιτείες πέρασαν πρόσφατα νόμο που περιορίζει δικηγόρους στη δουλειά τους με δημόσιες υπηρεσίες αν κάνουν κριτική στο μιλιταριστικό, απαρτχάιντ καθεστώς του Τελ Αβίβ. Το πράγμα έφτασε στην (ως τώρα) φασιστική κορυφή του όταν απαιτήθηκε απ’ τα θύματα του τυφώνα Harvey στο Dickinson του Texas να υπογράψουν δήλωση ότι δεν στηρίζουν το μποϋκοτάζ στα ισραηλινά εμπορεύματα, προκειμένου να συνεχίσουν να παίρνουν τα επιδόματα πρόνοιας!…

Αυτά (θα) τα βλέπουν οι εδώ τσατσορούφιανοι του Τελ Αβίβ και της ελληνο-ισραηλινής συμμαχίας και θα αναρωτιούνται: πότε θα τα καταφέρουμε κι εμείς αυτά τα σπουδαία;

Συρία

Πέμπτη 7 Ιούνη. Η συμφωνία ανάμεσα στην Άγκυρα και την Ουάσιγκτον σε ότι αφορά την πόλη Manbij στη βόρεια συρία δυτικά του Ευφράτη (ή, πιο σωστά, αυτά που είναι δημόσια γνωστά απ’ την όποια συμφωνία) επιβεβαιώνουν τα περιθώρια κινήσεων και ελιγμών που έχει το τουρκικό καθεστώς στον εξελισσόμενο 4ο παγκόσμιο. Δεν θα πρέπει, ωστόσο, να θεωρηθούν σαν μια «καινούργια» ή «τελική» κατάσταση στους συσχετισμούς της περιοχής. Οι λόγοι είναι αρκετοί.

Το αποτέλεσμα της συμφωνίας Άγκυρας – Ουάσιγκτον είναι η αποχώρηση (ή το θέαμα της αποχώρησης…) των ypg/pkk απ’ την Manbij. Ωστόσο οι κούρδοι ένοπλοι μάτωσαν το καλοκαίρι του 2016 για την κατάληψη της αραβικής (και όχι κουρδικής) πόλης· υπό τις εντολές και με την βοήθεια (σε «βαριά όπλα» και διοικητές) της Ουάσιγκτον. Συνεπώς δεν θα αποχωρούσαν απ’ την Manbij χωρίς σοβαρά ανταλλάγματα (απ’ την μεριά των ηπα και των συμμάχων τους). Αυτά θα πρέπει να βρεθούν, και δεν είναι δύσκολο… Παρόλα αυτά, ακόμα και με ανταλλάγματα, οι «πολιτικές θέσεις» του pkk στη βόρεια συρία αδυνατίζουν όταν δείχνει με κάθε αφορμή πόσο «πιστό» είναι στις αμερικανικές εντολές…

Το άλλο θέμα είναι αυτό: ακόμα και σαν κατοχικός στρατός οι ypg/pkk μπορούσαν να λένε ότι βρίσκονται στην Manbij σαν «ντόπιοι αντιτρομοκράτες» – κατά του isis. Με την βοήθεια, φυσικά, των αμερικανικών όπλων. Τώρα που αποχωρούν τι είναι που νομιμοποιεί την αμερικανική (και γαλλική) κατοχή της πόλης; Η βοήθεια προς τα τοπικά αραβοσυριακά κλαν; Δεν θα πρέπει να παραδοθεί η περιοχή στις αρμοδιότητες του συριακού στρατού; Θα πρέπει…

Δεν ξέρουμε ούτε το περιεχόμενο της συμφωνίας Άγκυρας – Ουάσιγκτον, ούτε τους όρους της· ούτε, κατά συνέπεια, μπορούμε να προβλέψουμε τι απ’ αυτήν θα υλοποιηθεί και πότε. Ωστόσο, με δεδομένο ότι η Άγκυρα ανήκει ακόμα στο μπλοκ της Αστάνα, του οποίου τα υπόλοιπα μέλη (συμπεριλαμβανομένης της «αόρατης» Δαμασκού…) ασφαλώς και είναι ενημερωμένα, αυτή η συμφωνία μπορεί να αποδειχθεί «ένας πόντος που ξηλώθηκε» – εναντίον του αμερικανικού σχεδιασμού.

Πρόωρο να το πούμε με σιγουριά. Απλά το σημειώνουμε σαν ενδεχόμενο.

Ασία – Ειρηνικός

Πέμπτη 7 Ιούνη. Ενόσω, για ένα εξάμηνο απ’ την αρχή του χρόνου, ο αμερικανικός ιμπεριαλισμός έχει μπλέξει στην κορεατική «επίθεση ειρήνης» με πρωταγωνιστές Σεούλ και Πγιονγκγιάνγκ έχοντας βραχυκυκλώσει ως προς τους άμεσους μιλιταριστικούς σχεδιασμούς του στα πέριξ, φαίνεται πως έχει χάσει έδαφος και στο ακόμα πιο «κύριο» πεδίο μάχης στον Ειρηνικό. Στη νότια θάλασσα της κίνας.

Αν δει κανείς τον χάρτη των κινεζικών αξιώσεων κυριότητας και ελέγχου σ’ όλη αυτή τη θαλάσσια ζώνη, είναι πράγματι τερατώδεις – από ιμπεριαλιστική άποψη. Ειδικά απέναντι στο βιετνάμ και, σε δεύτερο βαθμό, στις φιλιππίνες. Η τακτική του Πεκίνου φαίνεται ότι είναι αφενός να κατοχυρώσει στρατιωτικά τον έλεγχο της περιοχής και, στη συνέχεια, να κάνει διακρατικές συμφωνίες κοινών οικονομικών project εκμετάλλευσής της, με τα κοντινά ασιατικά κράτη. Είναι ένα είδος «καλόκαρδου νταβατζή».

Απέναντι η Ουάσιγκτον παριστάνει τον υπερασπιστή της ελευθερίας, με έναν τρόπο που δεν κάνει καν τον κόπο να κρύψει ότι αυτό που υπερασπίζεται είναι η παγκόσμια ναυτική υπεροχή της. Και το κάνει στρατιωτικά· ή, σε κάθε περίπτωση, μόνο έτσι μπορεί να κινηθεί. Αυτός ο νταβατζής δεν έχει φήμη καλής καρδιάς, ειδικά στην ανατολική ασία: πόλεμοι στο βιετνάμ, την καμπότζη, το λάος… Γι’ αυτό τώρα θέλει να εμφανίζεται σαν «ιδεολόγος».

Τους προηγούμενους μήνες το Πεκίνο κατάφερε να προχωρήσει στην στρατιωτικοποίηση διάφορων τεχνητών νησιών που έχει κατασκευάσει, και να αρχίσει την χρήση τους για «ασκήσεις». Εννοείται ότι η Ουάσιγκτον έκανε καταγγελίες. Όμως καμία απ’ τις επιμέρους κινεζικές κινήσεις δεν ήταν τόσο «χοντρή» ώστε να μπορεί η Ουάσιγκτον να απειλήσει στρατιωτική τιμωρία. Τα χίλια τσιμπίματα καρφίτσας πέτυχαν τελικά αυτό που παραδέχτηκε ο αμερικάνος ναύαρχος Philip Davidson στα τέλη Απρίλη μιλώντας στο αμερικανικό κογκρέσσο:

…Οι οχυρώσεις των νησιών έχουν ολοκληρωθεί. Οι αεροδιάδρομοι είναι έτοιμοι. Τα λιμάνια περιμένουν. Το μόνο που πρέπει να κάνει η Κίνα από τώρα και μετά είναι απλά να μετακινεί τα πλοία και τα αεροπλάνα της… Με λίγα λόγια η Κίνα μπορεί τώρα να ελέγχει την νότια κινεζική θάλασσα σε οποιαδήποτε περίπτωση, εκτός από έναν πλήρη πόλεμο με τις ηπα…

Είναι αναμενόμενο απ’ τους καραβανάδες να χοντραίνουν στα λόγια τις καταστάσεις για να ανεβάζουν την δική τους χρησιμότητα. Ωστόσο μη αμερικάνοι «τρίτοι» παραδέχονται ότι στο πρώτο εξάμηνο του 2018 το Πεκίνο προχώρησε πολύ γρήγορα τις στρατιωτικές κινήσεις του στη νότια θάλασσα της κίνας, είτε με την μορφή ολοκλήρωσης υποδομών, είτε με αλλεπάλληλες ασκήσεις.

Ινδο – Ειρηνικός

Πέμπτη 7 Ιούνη. Ο αμερικάνος ναύαρχος Davidson (πιο πάνω) μίλησε το κογκρέσσο επ’ ευκαιρία της ορκομωσίας του σαν «αρχηγού του αμερικανικού στόλου» όχι στον Ειρηνικό, αλλά (πλέον) στον Ινδο-Ειρηνικό. Η Ουάσιγκτον (αυτό περιγράφεται άλλωστε και στο νέο «δόγμα εθνικής ασφάλειας» της) προσπαθεί να επεκτείνει (ακόμα και τυπικά, μέσω ονοματοδοσιών) την γραμμή αντιπαράθεσης· και φαίνεται πως θεωρεί το Νέο Δελχί στρατηγικό σύμμαχο σ’ αυτήν την επέκταση. Είναι, όμως, έτσι;

Μιλώντας πριν 5 ημέρες σ’ ένα απ’ τα πολλά και διάφορα διεθνή φόρουμ ασφάλειας, τον διάλογο Shangri-La, στη Σιγκαπούρη, ο ινδός πρωθ. Narendra Modi περιέγραψε μια διαφορετική, και πάντως όχι συγκρουσιακή αντίληψη για την «στρατηγική ασφάλειας» στον ινδικό – ειρηνικό· σε σχέση με εκείνη του «τρελού σκύλου» Mattis, στην δική του ομιλία.

Πριν 20 ή ακόμα και 15 χρόνια, ο ινδικός και ο κινεζικός καπιταλισμός θεωρούνταν ότι βρίσκονται περίπου στο ίδιο επίπεδο «ανάπτυξης». Και ότι θα κινούνταν με περίπου παρόμοια ταχύτητα. Εν έτει 2018 η σύγκριση είναι συντριπτική – σε βάρος του ινδικού καπιταλισμού. Παρότι έχει κάνει κι αυτός βήματα «ανάπτυξης» τα κινεζικά άλματα τον έχουν αφήσει πολύ πίσω. Οι αιτίες γι’ αυτό το «άνοιγμα της ψαλίδας» είναι ενδιαφέρουσες, αλλά δεν θα τις αναφέρουμε αυτή τη στιγμή.

Η σημαντική (και αυξανόμενη) υστέρηση έναντι του Πεκίνου είναι ένα δεδομένο που το ινδικό καθεστώς είναι αναγκασμένο να παίρνει πολύ σοβαρά υπόψη του, παρότι υπάρχουν και συνοριακές και ιστορικές διαφορές / αντιπαλότητες με το κινεζικό. Απ’ την άλλη μεριά, για τις ινδικές ιμπεριαλιστικές φιλοδοξίες, το να γίνει το Νέο Δελχί εξάρτημα της Ουάσιγκτον δεν είναι η λύση… Συνεπώς ο Modi, παρότι κατηγόρησε «κάπως» το Πεκίνο για τις επιχειρήσεις του στη νότια θάλασσα της κίνας, εξέθεσε μια «αρχιτεκτονική ασφάλειας» με όλους μέσα: και το Νέο Δελχί, και την Ουάσιγκτον, και το Πεκίνο και την Μόσχα. Με διάφορους τρόπους ο Modi επιβεβαίωσε την «στρατηγική ανεξαρτησία» του ινδικού καπιταλισμού και την παράδοση της «ανεξάρτητης πολιτικής» του. Όπως ήταν αναμενόμενο αυτά δεν ήταν όσα θα ήθελε να ακούσει ο Mattis…

Επιπλέον το Νέο Δελχί συμμετέχει στο «σύμφωνο της Σαγκάης»… Ακόμα κι αν δεν μπορεί να θεωρηθεί μια «συμπαγής στρατιωτική συμμαχία», ούτε το νατο είναι πλέον κάτι τέτοιο…