Tag: εξωτερική πολιτική

Απελπισία;

Τρίτη 26 Νοέμβρη. …Ο κόσμος δεν θα γυρίσει στην κατάσταση πριν την παγκοσμιοποίηση. Οι γερμανοί και οι αμερικάνοι πρέπει να αρπάξουν την ευκαιρία να σχηματοποιήσουν την παγκοσμιοποίηση σύμφωνα με τις αξίες και τις ιδέες τους. Το οφείλουμε στις επιχειρήσεις και στους πολίτες μας, ακόμα και στην παγκόσμια κοινότητα, να επεκτείνουμε και να βαθύνουμε την συνεργασία μας…

Αυτό είναι ένα απόσπασμα απ’ την κοινή δήλωση του Obama και της Merkel στις 16 Νοέμβρη του 2015. Ήταν η τελευταία επίσκεψη του Obama στο Βερολίνο σαν πρόεδρος· μια βδομάδα μόνο μετά τις τελευταίες προεδρικές εκλογές στις ηπα, και την νίκη του ψόφιου κουναβιού. Είπαν τότε διάφοροι ότι ο Obama, εκτιμώντας τι θα ακολουθήσει με την ψοφιοκουναβική προεδρία, παρέδωσε στην γερμανίδα πρωθυπουργό «τα κλειδιά του δυτικού φιλελευθερισμού»: η Ουάσιγκτον δεν θα τον υπερασπιζόταν άλλο…

Μετά από 4 μόνο χρόνια είναι εύκολο να δει ο καθένας πόσο ευχές ήταν εκείνες οι δηλώσεις, και πόσο έξω έπεσαν. Δεν θα ήταν άλλωστε δυνατό να παίξει το Βερολίνο μόνο του τον ρόλο του «ηγέτη του δυτικού πολιτισμού» έναντι των ανταγωνιστών που ήταν ήδη ευδιάκριτοι. Θα χρειαζόταν το λιγότερο την ε.ε. και οπωσδήποτε την ευρωζώνη. Αν και από στενά οικονομική άποψη το project europe κατάφερε ως τώρα να επιβιώσει απ’ την όξυνση της παγκόσμιας καπιταλιστικής κρίσης / αναδιάρθρωσης, από πολιτική παραμένει σε νηπιακή κατάσταση.

Η παρακμή της δύσης δεν είναι βέβαια απόλυτη. Αρκεί, ωστόσο, η σχετικότητά της: ο καπιταλιστικός δυναμισμός του Πεκίνου και η ταχύτητα με την οποία συγκροτεί ένα καινούργιο ηγεμονικό μπλοκ (το project ευρασία) δεν έχει ιστορικό προηγούμενο στην καπιταλιστική ιστορία. Είναι λογικό το δυτικό «δέος» μπροστά σ’ αυτή την εξέλιξη.

Αναμενόμενη και η απελπισία των «ειδικών» της δύσης. Ίσως με κάποια δόση δημοσιογραφικής υπερβολής αυτό ήταν το κοινό αίσθημα που κατέγραψαν οι δημοσιογράφοι του γνωστού politico το περασμένο Σαββατοκύριακο, στους συμμετέχοντες στο ετήσιο φόρουμ διεθνούς ασφάλειας στο Halifax του καναδά. Ένας απ’ αυτούς το έθεσε ως εξής: Η ρωσία είναι σαν μια σειρά τυφώνες. Η κίνα είναι η κλιματική αλλαγή… Ούτε στη μία ούτε στην άλλη περίπτωση φτουράνε οι ομπρέλλες…

«Οι δημοκρατίες μας είναι πολύ εύθραυστες πια» κλαψούρισαν διάφοροι άλλοι. Φταίει και γι’ αυτό το Πεκίνο, ή η συμμαχία του με την Μόσχα (και την Τεχεράνη, την Άγκυρα, την Ισλαμαμπάντ…); Όχι δα! Η «αναδιάρθρωση της πολιτικής διεύθυνσης» προς πιο συγκεντρωτικές (αν και «αόρατες») μορφές εξουσίας, και η μετάβαση απ’ τις τυπικές «δημοκρατίες» στις πραγματικές ολιγαρχίες εξελίσσεται στη «δημοκρατική δύση» εδώ και τουλάχιστον 35 χρόνια. Κάτω απ’ τα λάβαρα του νεοφιλελευθερισμού.

Μπορεί τώρα, ας πούμε, να μοιάζει τολμηρή η (δημοσιογραφική…) θέση πως οι εξουσίες, τελικά, δεν είναι τρεις (νομοθετική, εκτελεστική, δικαστική) αλλά τέσσερεις, με την τέταρτη να «ανεβαίνει» δυναμικά (: οι μυστικές υπηρεσίες) και παράδειγμα τις ηπα… Αλλά τι θα έλεγε κανείς για τις τεχνογραφειοκρατίες που άρχισαν να αναπτύσσονται απ’ τα ‘80s σ’ όλο τον αναπτυγμένο καπιταλιστικό βορρά για να μπορεί το νεοφιλελεύθερο κράτος να παρουσιάζεται στους υποτελείς του σαν «λιγότερο και μικρότερο» ενώ, πρακτικά, ήταν διαφορετικό, με άλλες προτεραιότητες;

Αυτό που έχει ονομαστεί «δυτική δημοκρατία», το μοντέλο δηλαδή του κεϋνσιανικού κράτους μετά τον β (και στη διάρκεια του γ) παγκόσμιου πολέμου ήταν εξαίρεση, ακόμα και στις περιοχές του πλανήτη που συμπεριλαμβάνονταν στη «δύση». Η ελλάδα, η ισπανία, η πορτογαλία αλλά και η νότια κορέα «πρόλαβαν» αυτό το μοντέλο προς το τέλος του. Πριν είχαν χούντες… Έστω κι έτσι, αυτή η κεϋνσιανή δημοκρατία ήταν ο αναγκαίος συμβιβασμός (των αφεντικών) για την αναγνώριση και αμέσως μετά την αξιοποίηση του εργατικού ανταγωνισμού.

Αλλά αυτόν τον εξουδετέρωσαν απ’ τα ‘80s και ύστερα (και ως τώρα) οι «κύριοι του κόσμου». Συνεπώς τι να την κάνουν την «δημοκρατία» πέρα απ’ την κατανάλωση; Δεν την χρειάζονται…

Project europe 1

Τρίτη 26 Νοέμβρη. Έχει το ενδιαφέρον της η «αποκάλυψη» των καθεστωτικών new york times (προχτές) μιας πρόσφατης στιχομυθίας μεταξύ Merkel και Macron.

… Καταλαβαίνω την επιθυμία σου για αποδιαρθρωτική πολιτική φέρεται να είπε η γερμανίδα πρωθ. Αλλά έχω κουραστεί να μαζεύω τα κομμάτια. Ξανά και ξανά πρέπει να κολλάω τα φλυτζάνια που σπας έτσι ώστε μετά να μπορούμε να κάτσουμε και να πιούμε μια κούπα τσάι μαζί…

Σαφές ή όχι αυτές οι κουβέντες δεν δείχνουν μια «νοικοκυρά» που πρέπει να κουμαντάρει τις ζημιές απ’ τα νεύρα του «κυρίου». Δείχνουν το ξεπέρασμα εκείνου που μέχρι πριν λίγα χρόνια διαφημιζόταν σαν «το μοτέρ» του project europe: του γαλλογερμανικού άξονα. Δεν είναι δύσκολο να ξέρει κάποιος ότι όχι μόνο ο Macron αλλά διαχρονικά η γαλλική «εθνική γραμμή» ήταν να κάνει ζημιές σε οτιδήποτε «ευρωπαϊκό» που θα υπονοούσε την υπεροχή του Βερολίνου. Τέτοια παραμένει. Και, ύστερα, πότε πότε, πουλάει «ευρωπαϊσμό» αποκλειστικά με γαλλικούς όρους – όπως κάνει τελευταία ο κατά την γνώμη του βασιλεύς της γαλλίας και πάσης ευρώπης Macron…

Το ότι το project europe δεν ολοκληρώθηκε ποτέ, το ότι έμεινε «νήπιο» από πολιτική άποψη (όπου το «πολιτική» σημαίνει την ενιαία θέση του στον διεθνή καπιταλιστικό καταμερισμό) δεν οφείλεται ούτε στη Μόσχα, ούτε στο Πεκίνο! Οφείλεται στο Παρίσι (που πάντα φοβόταν και φοβάται το Βερολίνο) και στο Λονδίνο (που πάντα ήθελε μόνο μια «ενιαία αγορά» και τίποτα παραπάνω). Αν, τώρα, ο κινεζικός καπιταλιστικός δυναμισμός γίνεται global αυτό οφείλεται τελικά στο ότι η Ιστορία απεχθάνεται τα κενά…

Project europe 2

Τρίτη 26 Νοέμβρη. Όταν η καταλανική ανταρσία βρισκόταν στο φόρτε της (με το ψημοψήφισμα για την κρατική ανεξαρτησία, και η ισπανική καταστολή), πριν δύο χρόνια, ο γνωστός Γιούνκερ είχε δηλώσει (για να στηρίξει την άποψη ότι η ε.ε. και η ευρωζώνη δεν πρόκειται να αναγνωρίσουν ένα καταλανικό κράτος) ότι εδώ δεν θα καταφέρνουμε με 28, θα τα καταφέρουμε με 98;

Ο Γιούνκερ είχε δίκιο απ’ την ανάποδη!!! Το πολιτικό (και ιδεολογικό) πρόβλημα του project europe είναι, ακριβώς, το «28»: το ότι, δηλαδή, στα συστατικά του μέρη περιλαμβάνονται όλα τα ιστορικά ιμπεριαλιστικά «έθνη κράτη», με τις αντίστοιχες ιδεολογίες / μυθολογίες για κατανάλωση των υποτελών, και όλα τα (συχνά φαντασιακά) “Plan B” των αφεντικών τους όταν ζορίζονται.

Όταν η «οικονομική σύνθεση» είναι εφικτή – κι αυτό έχει συμβεί σε αρκετό βαθμό στο project europe – η μορφή έθνος / κράτος (εξοπλισμένη με όλα τα «παλιά μεγαλεία»…) είναι αντιδραστική! Δεν είναι τυχαίο ότι η κατάλληλη ιδεολογία για να υποστηρίξει την «εθνικότητα» μέσα στο project europe είναι αυτή του φασισταριού! Η αριστερά (του κράτους και του κεφάλαιου) προσπάθησε φιλότιμα να κολλήσει «αριστερό πρόσημο» σ’ αυτήν την ιστορία· απέτυχε παταγωδώς, και το μόνο που έκανε είναι «να ρίξει νερό στον μύλο της αντίδρασης»…

Αν τα συστατικά του project europe ήταν εφικτό να γίνουν όχι τα «28» ευρωπαϊκά έθνη / κράτη αλλά οι «98» ευρωπαϊκές περιφέρειες, οι «ενωμένες πολιτείες της ευρώπης» θα ήταν ήδη γεγονός.

Φυσικά, το ακούμε ήδη, είναι αρκετοί (που παριστάνουν τους «αντι-ιμπεριαλιστές») που με χαρά θα έβλεπαν την πλήρη διάλυση του project europe. Στα μέρη μας το δήλωναν ανοικτά επί χρόνια. Καθόλου παράδοξο το ότι άλλους τους καβάλησαν οι ντόπιοι φασίστες, και άλλοι έγιναν εξουσία για να κάνουν ένα καλό μέρος της λάτζας της «αντιευρωπαϊκής δουλειάς»: συμμαχία με την Ουάσιγκτον, το Τελ Αβίβ και το Κάιρο· και παραχώρηση βάσεων στους δύο πρώτους.

Επ’ αυτού, επί της εθνικής γραμμής, ο «αντι-εε αντι-ιμπεριαλισμός» κάτι έπαθε… Και κλάταρε…

(Μιας και η ασταμάτητη μηχανή, σαν αυτόνομη εργάτρια, δεν συμμετέχει στα διλήματα των αφεντικών, του είδους «μένουμε ευρώπη» vs «μένουμε άνω τζούτζουλα» – αφίσα επάνω, πριν το θρυλικό “δημοψήφισμα” του ’15 και ενάντιά του – έχει την πολυτέλεια να τα καταλαβαίνει, και να αναλύει το πως αυτά μεταφέρονται στους πληβείους. Κατά συνέπεια θεωρεί γελοίο το «επαναστατικό πάθος» του να πάρει κάνεις θέση υπέρ της μιας ή της άλλης μερίδας του κεφάλαιου.

Αλλά θεωρεί επίσης αυτοκτονικές τις συνέπειες τέτοιων «παθών»: όπως η θρυλική «αντιπαγκοσμιοποίηση» γέννησε το μόνο που μπορούσε, φασιστοεθνικιστικές πολιτικές βιτρίνες, έτσι και η υπεράσπιση του «εθνικού κράτους» στην ευρώπη γεννάει τέρατα· και μόνο τέτοια θα μπορούσε να γεννήσει.

Όσο για το θεώρημα ότι «στην εθνική κλίμακα» οι ταξικοί, εργατικοί αγώνες είναι ευκολότεροι (;;;) πού αποδεικνύεται;)

Φίλοι που καίνε: αυτοί που απλά σκοτώνουν

Τετάρτη 20 Νοέμβρη. Η B’nai B’rith International (: Τα Παιδιά της Διαθήκης – Διεθνής) συστήνεται σαν μια απ’ τις πιο παλιές εβραϊκές εθνικιστικές / θρησκευτικο-συντηρητικές οργανώσεις στις ηπα. Εννοείται πως σαν οργάνωση είναι αφοσιωμένος υποστηρικτής του ισραηλινού κράτους από τότε που δημιουργήθηκε ως σήμερα.

Συνεπώς η πρόσφατη πρωτοβουλία της «… για την δημιουργία ενός ισραηλινο-ελληνικού φόρουμ … με τη συμμετοχή ακαδημαϊκών και δημοσιογράφων για να συσφικτούν οι σχέσεις ελλάδας, ισραήλ και κύπρου και σε επίπεδο κοινωνίας πολιτών…» είναι μια θεάρεστη επιλογή. Υποθέτουμε πως θα υπάρχουν παράδες σ’ αυτήν την σύσφιξη, αφού οι έλληνες πανεπιστημιακοί και δημοσιογράφοι μπορεί να συναγελάζονται ευχάριστα με οτιδήποτε φασιστικό επιβάλλουν τα εθνικά συμφέροντα, αλλά έχουν και «υλικές ανάγκες».

Αυτές οι ελληνοϊσραηλινές συσφίξεις παρουσιάζουν, όπως είναι γνωστό, εντυπωσιακό πληθωρισμό τα τελευταία χρόνια. Απ’ τον στρατό ως την αγορά ακινήτων, απ’ τον τουρισμό μέχρι τις πανεπιστημιακές έρευνες (δηλαδή μπίζνες), και απ’ την δημοσιογραφία / δημαγωγία ως τις μυστικές υπηρεσίες θα έλεγε κανείς ότι δεν υπάρχει τομέας που να μην έχει κατασκευαστεί ένας ωραιότατος ελληνο-ισραηλινός «κόμπος». Ένα «δέσιμο» σα να λέμε που συμπληρώνει τους άλλους, τους ελληνο-αμερικανικούς «κόμπους». Αν, τώρα, αναρωτηθείτε ποιος είναι ο ισχυρός και πιο ο σαφώς λιγότερο ισχυρός «εταίρος» σ’ αυτούς τους «δεσμούς» (σε ότι αφορά τα αντίστοιχα κράτη, παρακράτη, κυκλώματα, κλπ) δεν είναι δύσκολο να βρείτε την απάντηση.

Ανάλογα έχουν εξαφανιστεί ΟΡΙΣΤΙΚΑ ακόμα και οι πιο ελάχιστες, έστω και προσχηματικές αναφορές στην παλαιστινιακή αντίσταση. Έχουν γίνει θαύματα! Και συνεχίζουν, όλο και περισσότερα. Η ελληνική «πολιτική κοινωνία» αποδεικνύεται τόσο κρατικοποιημένη / παρακρατικοποιημένη ώστε μπορεί να συναγωνίζεται στα ίσα την ισραηλινή! Αν για το ισραηλινό απαρτχάιντ καθεστώς η εξαφάνιση των παλαιστινίων είναι ο πυλώνας του ιμπεριαλισμού / ρατσισμού του, για το ελληνικό καθεστώς η εξαφάνιση των παλαιστινίων είναι βασικός όρος του αντι-τουρκικού (και αντι-αραβικού / αντι-μουσουλμανικού) ιμπεριαλισμού του.

(φωτογραφία κάτω: Η κονσομασιόν υπέρ της ελληνο-ισραηλινής συμμαχίας, άσχετα με το ποιος την χρηματοδοτεί, θα οξύνεται και θα γίνεται όλο και πιο επιθετική. Η πρόσφατη ελληνική στρατιωτική συμμετοχή στην πολυεθνική ισραηλινή άσκηση blue flag 2019, την οποία χτες διαφήμιζε πρωτοσέλιδα η καθεστωτική «καθημερινή», δεν ήταν σπουδαία.

Εκείνο όμως που δεν λέγεται – ακόμα – (και πως να λεχθεί αφού υπάρχει “σύσφιξη” και δημαγωγών;) είναι ότι μέρος της άσκησης ήταν η «διάτρηση» του ρωσικού αντιαεροπορικού συστήματος S-400!… Το συγκεκριμένο επεισόδιο της blue flag έγινε, φυσικά, με παραμύθια: τα όσα στοιχεία έχουν εκμαιευτεί απ’ τους ελληνικής ιδιοκτησίας S-300, plus «τεχνικές υποθέσεις» διαφόρων για τις δυνατότητες των S-400· με προσομοίωση … τους αμερικανικούς patriot…

Όμως επρόκειτο για άσκηση επίκαιρου πραγματικού πολέμου… Αυτό ο «λαός» θα το καταλάβει στο τέλος, όταν θα είναι αργά…)

Φίλοι που καίνε : αυτοί που απολυμαίνουν τις γυναίκες

Τετάρτη 20 Νοέμβρη. Έχει ένα ειδικό ενδιαφέρον η υπαγωγή συγκεκριμένων πρωτοκοσμικών «κινημάτων» (στην πραγματικότητα είναι οτιδήποτε άλλο εκτός από «κινήματα»!…) στις αντίστοιχες κρατικές και παρακρατικές επιλογές εναντίον των παλαιστίνιων και υπέρ της πρωτοκοσμικής εποικιστικής αποικιοκρατίας σε βάρος τους. Το γεγονός ότι αυτήν την υπαγωγή μπορούμε να την διακρίνουμε καθαρά απ’ την Αθήνα δεν οφείλεται στην «ειδική σχέση» του ελληνικού και του ισραηλινού καθεστώτος· αλλά μόνο στον πολιτικό μας προσανατολισμό και στα αναλυτικά του μέσα.

Τον περασμένο Αύγουστο το ισραηλινό κράτος ξεκίνησε μια μεγάλη καμπάνια (εντός ισραήλ) για να πείσει τις ισραηλινές (αλλά και τους ισραηλινούς!!!) πως όταν αδιαθετούν είναι μιαρές, και πως για να απαλλαγούν απ’ την «βρωμιά της περιόδου» πρέπει να υφίστανται τελετουργικό, θρησκευτικό καθαρμό…

Αυτή η φαλλοκρατική, θρησκευτική αντίληψη, γνωστή και στον χριστιανισμό, έχει υπάρξει ένα απ’ τα πρώτα ιδεολογικά μέτωπα του ανταγωνιστικού φεμινισμού, απ’ τα μέσα του 20ου αιώνα. Η γυναικεία «μιαρότητα» για κάτι τόσο φυσιολογικό και σωματικό όσο το αίμα της περιόδου, «επαναλαμβανόμενη κάθε μήνα», έχει υπάρξει βάση της ριζικής υποτίμησης του γυναικείου σώματος – συνδεδεμένη με πάμπολλες προκαταλήψεις για το τι επιτρέπεται και το τι απαγορεύεται να κάνουν οι γυναίκες όταν έχουν περίοδο· ακόμα και για το πόσο επικίνδυνες είναι.

Το γεγονός ότι το ακροδεξιό ισραηλινό κράτος, μέσω του υπουργείου «θρησκευτικών υποθέσεων», επανέφερε αυτήν την αντιγυναικεία, σεξιστική ιδέα στην ημερήσια διάταξη μέσω μιας πανάκριβης μηντιακής καμπάνιας , θα ήταν αρκετό όχι μόνο για να αποδείξει τον πραγματικό του χαρακτήρα, αλλά και για να ξεδιπλώσει όλο το κουβάρι του ρατσισμού του…

Είδατε, ακούσατε μήπως κάποια απ’ τις πάμπολλες ομάδες που ορκίζονται στον αντισεξισμό να καταγγείλει με την ένταση που θα έπρεπε το ισραηλινό κράτος για φαλλοκρατία και υποτίμηση των γυναικών; Όχι. Θα προσπαθήσουν να κρυφτούν ίσως πίσω απ’ το «δεν το μάθαμε»… Αστείο… Ο πραγματικός λόγος είναι ότι το Τελ Αβίβ είναι κρατικός σύμμαχος· και η «εθνική γραμμή» απαιτεί πειθαρχία…

(Άλλωστε είναι πάντα εύκολο και συνεπές στον πρωτοκοσμικό φασισμό / αντιμουσουλμανισμό, άσχετα από φύλα και σεξουαλικότητα, να καταγγέλεται παντού και πάντα … η μαντήλα…)

Φίλοι που καίνε: αυτοί που φυλάνε την καθαρότητα του αίματος

Τετάρτη 20 Νοέμβρη. Ένα μήνα πριν την έναρξη της καμπάνιας «καθαρίζουμε την αμαρτωλή βρωμιά των γυναικών», τον περασμένο Ιούλη, ένας άλλος ισραηλινός υπουργός (παιδείας αυτός) ο Rafi Peretz, είχε δηλώσει ότι οι μικτοί γάμοι των εβραίων της διασποράς είναι «σαν ένα δεύτερο Ολοκαύτωμα»…

Η νομοθεσία του ισραηλινού κράτους σε ότι αφορά του γάμους είναι θρησκευτική! Οι γάμοι είναι αποκλειστικά και μόνο θρησκευτικοί – δε νοούνται «πολιτικοί γάμοι», «σύμφωνα συμβίωσης» κλπ. στη «μόνη δημοκρατία στη μέση Ανατολή» που, κατά τα άλλα, πουλάει μούρη διεθνώς με την απαίτηση να γίνεται πιστευτή. Πράγμα που σημαίνει ότι ΑΠΑΓΟΡΕΥΕΤΑΙ σε ισραηλινό ή ισραηλινή να παντρευτεί κάποιον ή κάποιαν που δεν είναι εβραίος. Αυτή η ακροδεξιά νομοθεσία στηρίζεται, φυσικά, στην απαίτηση «διαφύλαξης της καθαρότητας του αίματος» – και μόνο οι ηλίθιοι δεν ξέρουν και δεν καταλαβαίνουν από που κρατάνε την σκούφια τους και τι σημαίνουν όλα αυτά. Το γεγονός είναι ότι πολλά «μικτά» ζευγάρια στο ισραήλ παντρεύονται κρυφά (συνήθως στην κύπρο), αλλά εντός ισραήλ είναι στην «παρανομία», αφού το καθεστώς δεν αναγνωρίζει αυτούς τους γάμους… Αν αυτό δεν είναι ο ορισμός του ρατσισμού τότε ποιός είναι;

Αλλά ο Peretz το πήγε πολύ μακρύτερα, σημαδεύοντας τις ερωτικές σχέσεις των νεαρών εβραίων εκτός ισραήλ, ειδικά στη βόρεια αμερική… Και έχει πολύ μεγάλη σημασία ότι αυτούς τους «απαγορευμένους – μικτούς – γάμους» τους χαρακτήρισε «Δεύτερο Ολοκαύτωμα». Έχει τεράστια σημασία αυτός ο χαρακτηρισμός για δύο λόγους. Πρώτον, επειδή αποδίδει έμμεσα αλλά καθαρά σ’ αυτές τις «ανόσιες ερωτικές επιλογές» την κατηγορία του αντισημιτισμού!!… Και δεύτερον, επειδή αποδεικνύει το πως χρησιμοποιεί το ισραηλινό φασιστικό καθεστώς το Ολοκαύτωμα: σαν ένα φτηνό «επιχείρημα / κατηγορητήριο» γενικής χρήσης, εναντίον οποιουδήποτε δεν πειθαρχεί στις κρατικές προσταγές, είτε είναι εβραίοι είτε όχι. Μ’ άλλα λόγια το κάνει σκουπίδι.

Το να πούμε ότι η κρατική ιδεολογία μπορεί να φτάνει μέχρι το κρεβάτι θα ενοχλούσε όλα τα ρετάλια του μεταμοντερνισμού, που βολεύονται να διυλίζουν τα κουνούπια και να καταπίνουν τις καμήλες. Η ασταμάτητη μηχανή έχει μεγάλη όρεξη για πόλεμο απέναντι σ’ αυτή την postmodern σαπίλα, αλλά θα τον κηρύξει όταν και όπως κρίνει. Εν τω μεταξύ, το «ντούκου» στον κρατικό προωθούμενο σεξισμό, απ’ όπου κι αν προέρχεται, βγάζει τόσο πολύ μάτι, ώστε αναδεικνύονται φαινόμενα πρωτόγνωρα ως προς το πως συγκροτούνται οι διάφορες σύγχρονες «ταυτότητες» με σκοπό αποκλειστικά και μόνο την κατανάλωσή τους. «Αντί-» το ένα, «αντί-» το άλλο… τί ωραία που είναι στα πάρτυ!

Το να πούμε ότι το ακροδεξιό ισραηλινό κράτος δεν έχει σχέση με τους εβραίους και τις εβραίες του πλανήτη που δεν είναι φασίστες θα έπρεπε να είναι κοινοτοπία. Ωστόσο σ’ αυτό το σημείο, το σημείο “άρνησης κρατικής εκπροσώπησης / υπαγωγής” εκ μέρους χιλιάδων εβραίων του κόσμου, βρίσκεται μια σημαντική θέση μάχης (και) για εμάς.

Εν τέλει, αφού «κανείς δεν έμαθε» για το «καθαρτήριο γυναικών» στο ισραήλ, είναι αναμενόμενο που «κανείς δεν έμαθε» για την «αντιεβραϊκή γενοκτονία των μικτών γάμων»… Και τα δύο γεγονότα βέβαια έτυχαν μιας κάποιας (όχι μεγάλης) διεθνούς αναφοράς· κι όποιος / όποια ενδιαφέρεται μαθαίνει. Όπως, υπογραμμίζει ένας σοφός εβραίος, ο Gabor Mate (περισσότερα προσεχώς), … Σημασία δεν έχει το τι νομίζεις ότι ξέρεις… Σημασία έχει το τι επιδιώκεις να μαθαίνεις, για να ξεφορτώνεσαι τις ψευδαισθήσεις σου…

Ακριβώς από εκεί ξεκινάει όχι μόνο η συνενοχή στα σύγχρονα κρατικά εγκλήματα (αυτά σε βάρος των παλαιστινίων και όχι μόνο) αλλά και η πλήρης υπαγωγή των δήθεν «εξτρεμιστών» του πρώτου κόσμου στα κράτη και στο κεφάλαιο: απ’ την τόσο βολική και επιθυμητή άγνοιά τους· που την κουκουλώνουν με την φλυαρία της εθελοδουλείας τους…

Οι ψευδαισθήσεις είναι της μόδας!!

(φωτογραφία κάτω: Ο υπουργός Peretz. Αν νομίζετε ότι «έρχεται απ’ το παρελθόν» σκεφτείτε μήπως η ανοχή και το «δεν ξέρω» απλά προετοιμάζει το όχι μακρινό μέλλον…)

Σβέλτη νομιμοποίηση

Τρίτη 19 Νοέμβρη. …Μελετήσαμε όλες τις νομικές πλευρές του ζητήματος. Και συμπεράναμε ότι δεν μπορούν δικαστικές αποφάσεις να δώσουν απάντηση… Συνεπώς η παρούσα διοίκηση θεωρεί ότι η δημιουργία πολιτικών οικισμών στη Δυτική Όχθη απ’ το ισραήλ δεν είναι αυτονόητα ασύμβατη με την διεθνή νομοθεσία… Είναι ένα σύνθετο πολιτικό πρόβλημα που μπορεί να λυθεί μόνο μέσω διαπραγματεύσεων μεταξύ Ισραηλινών και Παλαιστινίων…

Τάδε έφη ο plus one αμερικάνος υπ.εξ. Πομπηίας χτες, ανακοινώνοντας την πλήρη αλλαγή γραμμής (σε επίπεδο δηλώσεων και όχι μόνο) του αμερικανικού κράτους εδώ και δεκαετίες.

Δεν είναι παράξενο που ένας πρόεδρος real estater εκτιμά ιδιαίτερα τις καταπατήσεις, τις (στρατιωτικές) κατοχές (αν υπάρχουν και πετρελαιοπήγαδα στο οικόπεδο ακόμα καλύτερα), και γενικά τις easy αποικιοκρατικές μπίζνες. Εξάλλου το ψοφιοκουναβιστάν έχει ήδη “παραχωρήσει” την ανατολική Ιερουσαλήμ και τα υψώματα του Γκολάν στο φασιστικό, απαρτχάιντ καθεστώς του Τελ Αβίβ. Γιατί να μην του “παραχωρήσει” και το 60% ή το 70% της Δυτικής Όχθης;

Αυτά τα δώρα “έγγυας ιδιοκτησίας” οξύνουν και πολώνουν τη νέα διεθνοποίηση της παλαιστινιακής αντίστασης. Ο “αργός” πόλεμος εξόντωσης των παλαιστινίων (και οπωσδήποτε της νόμιμης, ακόμα και στρατιωτικής, αντίστασης των αράβων ιθαγενών στους λευκούς αποικιοκράτες) έχει γίνει ξανά ένα παγκόσμιο όριο πολιτικής, ανταγωνιστικής, ακόμα και ταξικής οριοθέτησης – είτε το καταλαβαίνουν οι ηλίθιοι κάθε είδους (υπάρχουν άφθονοι, ειδικά στα μέρη μας) είτε όχι. (Και εδώ που τα λέμε, καλύτερα που δεν καταλαβαίνουν…) Κάθε “δωράκι” του ψοφιοκουναβιστάν σ’ αυτό το φασιστικό καθεστώς αφυπνίζει μερικές χιλιάδες ανθρώπων επιπλέον σ’ όλο τον πλανήτη.

Αυτό σημαίνει ότι το ψοφιοκουναβιστάν μπορεί να νομιμοποιήσει όση αποικιοκρατία και όσους φόνους, βασανιστήρια, φυλακίσεις και καταστροφές γουστάρει, υπό έναν αποφασιστικό όρο: ότι αφορά την επικράτειά του, και μόνον αυτήν. Πρέπει, λοιπόν, επιτέλους να ανακηρύξει το απαρτχάιντ ισραηλινό καθεστώς σαν την 51η αμερικανική πολιτεία – και τα υπόλοιπα θα έρθουν φυσιολογικά.

Δεν το κάνει. Κι αφού δεν το κάνει, το ισραηλινό φασιστικό καθεστώς παραμένει απλά ένα προκεχωρημένο φυλάκιο του δυτικού καπιταλισμού στη μέση Ανατολή, που είναι αναγκασμένο να παρακμάσει (και παρακμάζει…) αφενός επειδή το πετρέλαιο χάνει την στρατηγική αξία του, και αφετέρου επειδή «φουσκώνει» απ’ την ανατολή και τον βορρά το ευρασιατικό project. Που δεν χρειάζεται τέτοιους χωροφύλακες, και το έχει δείξει.

Την ώρα, λοιπόν, που το ψοφιοκουναβιστάν θεωρεί ότι «νομιμοποιεί» τον ισραηλινό ιμπεριαλισμό / ρατσισμό με βάση την δική του «νομοθεσία» και τους δικούς του «ειδικούς», πετυχαίνει το ανάποδο: ενισχύει και επιταχύνει την διεθνή απονομιμοποίηση τόσο του ισραηλινού όσο και του αμερικανικού καθεστώτος.

Όχι επειδή υπάρχει κάποια γενικά αποδεκτή «ηθική» στις κρατικές συμπεριφορές! Καθόλου! Απλά επειδή το «δίκαιο και το άδικο», το «νόμιμο και το παράνομο» δεν μπορεί πια να το καθορίσει μονομερώς μια παρακμάζουσα πρώην υπερδύναμη!

Ζήτημα συσχετισμών – τι άλλο;

Για πόσο μπορείς να κρύψεις την αλήθεια;

Δευτέρα 18 Νοέμβρη. Ο δημοσιογράφος Moath Amarneh «παρακολουθούσε» (κάλυπτε, δηλαδή) την περασμένη Παρασκευή την κινητοποίηση παλαιστινίων στη πόλη Surif, στη Χεβρώνα, ενάντια στην κατάσχεση παλαιστινιακής γης απ’ τον ισραηλινό στρατό. Για την επέκταση της εποικιστικής αποικιοκρατίας που έχει αναλάβει το ισραηλινό φασιστικό κράτος για λογαριασμό δικό του αλλά και της χριστιανικής δύσης: την δημιουργία νέων σπιτιών για τους εποίκους.

Ο ελεύθερος σκοπευτής που τον σημάδεψε σίγουρα θα παρασημοφορηθεί: έριξε την σφαίρα του κατευθείαν στο μάτι του Moath, υπό γωνία. Δεν τον σκότωσε· τον τύφλωσε κατά το ήμισυ.

Μετά από τόσες χιλιάδες δολοφονίες, φυλακίσεις, καταστροφές, εξανδραποδισμούς, επί τόσα χρόνια, το απαρτχάιντ ισραηλινό καθεστώς δεν έκανε, δα, και κάτι σπουδαίο! Ένα μάτι λιγότερο, ένα πόδι λιγότερο, ένας γυιός λιγότερος που δεν θα γυρίσει ποτέ πια στο βραδινό τραπέζι – επί χίλια, επί δέκα χιλιάδες, επί εκατό χιλιάδες… Τι σημασία έχει; Οι σύγχρονοι ναζί μοστράρονται σαν “αντιναζί”, όπως οι πολεμοκάπηλοι μοστράρονται σαν ειρηνοποιοί, κι όπως οι βιαστές μοστράρονται για οικογενειάρχες. Πού είναι το παράξενο ή το εχθρικό;

Τι σημασία έχει να σου κλέβουν το έδαφος κάτω απ’ τα πόδια; Άμα νοιώθεις την πρωτοκοσμική ασφάλεια απολαμβάνεις το ακόμα πιο γρήγορο internet… Κι όλα «θα πάνε καλά»…

Κι αν ο στρατός σου εκπαιδεύεται για πόλεμο με τους φασίστες συμμάχους του, και πάλι, τι σημασία έχει; Όπως μπορεί να πει κάθε «γνήσιος επαναστάτης» στα μέρη μας, εμείς στην ομάδα μας δεν ασχολούμαστε μ’ αυτά – έχουμε άλλα…

(Οι ντόπιοι «αλήτες – ρουφιάνοι – δημοσιογράφοι» είναι τόσο πολύ τσάτσοι της εθνικής πολιτικής, που φυσικά δεν τόλμησαν να θίξουν τον σύμμαχο, ούτε καν ελέω «συναδελφικής αλληλεγγύης»).

Η αύρα του αυτοκράτορα

Σάββατο 16 Νοέμβρη. Φιλότιμη προσπάθεια έκανε η ντόπια δημαγωγία για να πείσει ότι το πέρασμα του αυτοκράτορα Xi απ’ τα μέρη μας ήταν μια «τομή», που θα εκτοξεύσει – τι αλήθεια; Για τις θρυλικές «16 συμφωνίες συνεργασίας» που υπογράφτηκαν δεν ειπώθηκαν πολλά, ίσως επειδή δεν υπήρχε κατι σπουδαίο να ειπωθεί… Η αύξηση στις ελληνικές εξαγωγές σαφράν; Η αύξηση στις εξαγωγές γκρέιπ φρουτ; Χμμμμ…

Το ελληνικό κεφάλαιο / κράτος / παρακράτος έχει διαλέξει τον «στρατηγικό σύμμαχό» του: είναι αυτός στον οποίο προσφέρει στρατιωτικές βάσεις. Απ’ την μεριά του ο κινεζικός καπιταλισμός μορφοποιεί «εμπορικά» εκείνο που έχουμε αναλύσει στο παρελθόν: κανείς, πλέον, δεν αγοράζει «εθνικές επικράτειες». Μόνο σημεία ή διαδρομές. Το Πεκίνο ενδιαφέρεται για το λιμάνι του Πειραιά, τελεία. Αν προσέξετε ωστόσο το είδος του «πάγιου κεφαλαίου» που απαιτείται για να δουλεύει το λιμάνι για την cosco (: γερανογέφυρες και τσιμεντένιες αποβάθρες) μπορείτε να καταλάβετε ότι τουλάχιστον οι πρώτες μπορούν να μεταφερθούν αλλού, σε άλλο λιμάνι, in case of emergency, μέσα σε ελάχιστους μήνες. Υπάρχουν τέτοιες υποψηφιότητες, αρκετά δυνατές. Όπως η Τεργέστη. Σε απλά ελληνικά: η κινέζικη «εύνοια» για το λιμάνι του Πειραιά καθόλου δεν σημαίνει αγνόηση των γεωπολιτικών κινδύνων που μπορεί να προκύψουν στο μέλλον – εξαιτίας των προσανατολισμών του ελληνικού ιμπεριαλισμού….

Απομένει … το γνωστό: ο τουρισμός. Φαίνεται καλή «αρπαχτή», ελληνικό εθνικό ιδεώδες. Μερικές χιλιάδες κινέζοι τουρίστες παραπάνω; Ίσως… Παρ’ όλα αυτά τίποτα δεν είναι σίγουρο ούτε εκεί. Εκτός απ’ το ότι είναι καπιταλισμός έντασης εργασίας και φυσικών πόρων (: νερού) – και σαν τέτοιος δεν σπρώχνει το ελλαδιστάν στον 21ο αιώνα…

Όμοιος ομοίω αεί πελάζει

Σάββατο 16 Νοέμβρη. Η «μεταβατική» της βολιβίας, αφού «έφτιαξε κυβέρνηση» (με καραβανάδες και φασίστες) προχώρησε στο επόμενο βήμα: αναγνώρισε κι αυτή τον Guaido! Το θέμα έχει οπωσδήποτε και ελληνικό («εθνικό») ενδιαφέρον: δεν είναι πλέον ο ρημαδοΓουα(αϊδο)Νικόλας ο τελευταίος και καταϊδρωμένος στη λίστα των «προθύμων». Η «ελλάς ανέβηκε κατά μία θέση» θα μπορούσε να είναι μια τίμια δήλωση επ’ αυτού, και θα έπρεπε να γιορταστεί. Φτάνει πια με τις «επιτυχίες των ομολόγων»! Ζήτω οι «επιτυχίες της εξωτερικής πολιτικής»!!..

Μια μη εξακριβωμένη πληροφορία θέλει το κόμμα του Morales (mas) να έκανε συμφωνία με την «μεταβατική» Anez Chavez για να γίνουν το γρηγορότερο εκλογές. Αλλά η “μεταβατική” και η αγέλη της αποκλείουν την συμμετοχή του Morales σ’ αυτές. Στους δρόμους της La Paz οι υποστηρικτές του διαδηλώνουν καθημερινά, μιλώντας ακόμα και για εμφύλιο. Οι εκλογές που οργανώνουν πραξικοπηματίες είναι νόθες – ποιός δεν το ξέρει; Ο εμφύλιος στη βολιβία είναι έτσι πιθανό να προκύψει χωρίς σχέδιο και προετοιμασία, απ’ τις ανάγκες αυτοάμυνας των ιθαγενών και της αριστεράς απέναντι στην στρατοαστυνομική βία της «μεταβατικής»…

Η Μόσχα και το Πεκίνο (αν από εκεί περιμένει κανείς την σωτηρία) βρίσκονται πολύ μακριά… Η πρώτη προσπαθεί τώρα να δικαιολογήσει τα αδικαιολόγητα, την αναγνώριση δηλαδή της «μεταβατικής». Δεν δικαιολογείται αυτό το λάδι σ’ αυτήν την φωτιά!!!

Ούτε, καν, απ’ την έλλειψη ικανών πρακτόρων της fsb στη βολιβία…