Σάββατο 4 Γενάρη. Οπωσδήποτε ο Soleimani δεν περίμενε ότι θα πεθάνει από βαθιά γεράματα. Κι άλλες φορές είτε η Ουάσιγκτον, είτε το Τελ Αβίβ, είτε το Ριάντ (κατά μόνας ή σε συνεργασία μεταξύ τους) είχαν προσπαθήσει να τον «καθαρίσουν». Πάντα μέσα από «μυστηριώδεις δράστες». Για τους οποίους κανένας δεν θα αναλάμβανε την ευθύνη, ούτε θα αναγκαζόταν να το κάνει. Οι απόπειρες είχαν αποτύχει· συνήθως εντοπίζονταν έγκαιρα. Αυτά μέχρι χτες.
Χτες ο Soleimani πέτυχε άθελά του την προτελευταία του νίκη: η Ουάσιγκτον τον σκότωσε, αλλά αναγκάστηκε να το κάνει με την υπογραφή της. Με απλά λόγια: χτες η Ουάσιγκτον κήρυξε επίσημα πόλεμο στην Τεχεράνη – απ’ το έδαφος της Βαγδάτης… Αναγκάστηκε δηλαδή να δείξει ωμά την αδυναμία της, ακόμα και στο να τον βγάλει απ’ τη μέση “αόρατα”.
Πριν 4 ημέρες γράφαμε μεταξύ άλλων:
…Είναι αλήθεια ότι η γραμμή του ψόφιου κουναβιού, αυτή του «οικονομικού στραγγαλισμού», προσπάθησε να χρυσώσει το χάπι και να αποφύγει την εκδοχή με τα φέρετρα. Είναι επίσης αλήθεια ότι αυτή η τακτική απέτυχε, και ότι στην Ουάσιγκτον οι πιο βαρβάτοι πολεμοκάπηλοι (συνήθως άνω των 60 χρονών…) βαυκαλίζονται με την ιδέα ότι, έστω, οι «πραγματικοί άντρες βομβαρδίζουν την Τεχεράνη». Απ’ αυτήν την άποψη, ενισχυμένη απ’ τον ισραηλινό ιμπεριαλισμό, δεν πρέπει να αποκλειστεί ότι κάποιοι βλέπουν στον ύπνο τους ότι εξαφανίζουν το ιράν απ’ τον χάρτη, με ελάχιστες απώλειες…
Πρέπει, ωστόσο, να βγάλουμε απ’ τα κρανία τους τις κουκούλες. Όσο βρίσκεται ακόμα σε ημερήσια διάταξη η αποτυχημένη τακτική των οικονομικών τιμωριών (δηλαδή το ψόφιο κουνάβι), που σημαίνει πως όσο η άποψη «πάμε να τους ισοπεδώσουμε» είναι αντιπολίτευση στο “θα τους στραγγαλίσουμε”, είναι εύκολα όλα τα όνειρα και τα σχέδια. Αν, όταν, και εφόσον πάρουν οι real men τιμωροί το τιμόνι του αμερικανικού ιμπεριαλισμού θα φανεί πόσο «σκληροί» είναι.
Κι ακόμα:
Αν στην παρούσα φάση (το τονίζουμε αυτό, για να μην πάρετε θάρρος!) το ισοζύγιο προσδιορίζεται όχι μόνο απ’ το “τι μπορούμε να καταστρέψουμε” αλλά και απ’ το “πόσες καταστροφές μπορούμε να αποφύγουμε”, τόσο στην Ουάσιγκτον όσο και στο Τελ Αβίβ οι “αληθινοί άντρες” μπορεί να συναντιούνται και να λένε τον καϋμό τους στα ουρητήρια… (Όχι ότι θα τους ένοιαζαν μερικές ή αρκετές εκατοντάδες φέρετρα. Απλά … είναι προεκλογική περίοδος…)
Απ’ την άλλη μεριά, κόντρα στις σχετικές δοξασίες, ποτέ οι πόλεμοι δεν ήταν αποκλειστικά το καταστάλαγμα ψύχραιμων και μετρημένων αποφάσεων… Η αμείλικτη Ιστορία δείχνει πολλά.
Φαίνεται πως η αναμενόμενη (από εμάς) «αλλαγή φρουράς» στη διεύθυνση του αμερικανικού ιμπεριαλισμού γίνεται ήδη, πίσω απ’ την βιτρίνα του ψόφιου κουναβιού, και χωρίς να χάσει την καρέκλα του. Η κήρυξη πολέμου των ηπα κατά του ιράν δεν μπορεί να κρυφτεί πίσω από ηλίθιους δημαγωγικούς όρους του είδους «αύξηση της έντασης», κλπ. Είναι σαφής και ξεκάθαρη. Απομένει τώρα στο ιρανικό καθεστώς το πως και πότε θα απαντήσει – επίσης με την υπογραφή του ή χωρίς, ανάλογα με το τι θα προτιμήσει. (Και φυσικά είναι βλακώδες το να περιμένει κανείς ότι η «αυτοσυγκράτηση» είναι η ενδεδειγμένη στάση όταν μια παρακμιακή υπερδύναμη αποφασίζει να δολοφονίσει ένα ανώτατο στέλεχος του στρατού του ιράν… Αν ένας πύραυλος ή ένα drone «καθάριζε» τον αμερικάνο αρχιστράτηγο Mark Milley θα πρότεινε κανείς στην Ουάσιγκτον «αυτοσυγκράτηση»;)
Αφού για κάποιες συγκεντρώσεις έξω απ’ την αμερικανική πρεσβεία / βάση στη Βαγδάτη η αμερικανική απάντηση ήταν η δολοφονία του Soleimani, «τα πράγματα έχουν πάρει τον δρόμο τους»…