Tag: εξωτερική πολιτική

Η παγκόσμια Παλαιστίνη 3

Τρίτη 28 Γενάρη. Παρότι υπάρχουν εκεί πολλοί ρουφιάνοι (παλαιστίνιοι…) η δυτική Όχθη θα εκραγεί. Αυτό για τον άξονα είναι ασήμαντο πρόβλημα: οι «ταραξίες» («τρομοκράτες») θα δολοφονούνται όπως εκείνοι κι εκείνες στη λωρίδα της Γάζας. Δύο + τέσσερα κράτη (Άγκυρα, Τεχεράνη, Δαμασκός, Βαγδάτη, Βηρυτός, Ντόχα) θα πάρουν θέση υπέρ τους· και δεν θα είναι προοπτικά «στα λόγια».

Όμως υπάρχει και η «κορυφή»: η Μόσχα, το Πεκίνο (ενδεχομένως και το Βερολίνο). Η διεθνής γραμμή των δύο πρώτων είναι η «υπεράσπιση της διεθνούς νομιμότητας» – στο τυπικό μέρος της. Η γραμμή του άξονα είναι η καταστροφή της – και η δια της βίας επιδίωξη μιας άλλης, υπέρ του. Παρότι η Παλαιστίνη είναι ένας ασήμαντος κρίκος στην αλληλουχία των εμπόλεμων πράξεων του 4ου παγκόσμιου· παρότι οι παλαιστίνιοι δεν έχουν πολλά να περιμένουν για την απελευθέρωσή τους από κράτη και ιμπεριαλισμούς· έχει (η Παλαιστίνη) εκείνον τον συμβολικό δυναμισμό που την τοποθετεί στο κέντρο.

Όχι όμως, μόνο, στο κέντρο των διακρατικών αντιθέσεων, όπως βολεύει διάφορους τσατσορούφιανους που συμβουλεύουν εδώ και χρόνια «να μην ανακατευόμαστε μ’ αυτά…» Αλλά και στο κέντρο του εργατικού κοινωνικού ανταγωνισμού. Επειδή είναι αυτός και μόνον αυτός που μπορεί να περιορίσει (ή και να εμποδίσει) τις κρατικές πρωτοβουλίες ή ελιγμούς ή «αναβολές»… Είναι αυτός και μόνον αυτός που μπορεί να δώσει ζωή στις ταξικές, εργατικές αναμετρήσεις του παρόντος και του μέλλοντος ενισχύοντας τες με τον πρακτικό, συγκεκριμένο διεθνισμό και τον αντιρατσισμό που τους είναι απαραίτητοι σα ζήτημα ζωής και θανάτου…

Η Παλαιστίνη είναι παγκόσμια, επίσημα και κατηγορηματικά πια: θέλουν να την κάνουν οριστικά ένα παραδειγματικό Νταχάου για τον 21ο αιώνα.

Γι’ αυτό οφείλουμε να γίνει το δικό μας κέντρο της εργατικής ανταγωνιστικής οικουμενικότητας…

Ο εχθρός του φίλου μου είναι και δικός μου εχθρός…

Κυριακή 26 Γενάρη. Κάθε φορά που τα ντόπια πολιτικά καθάρματα, τα νυν και τα προηγούμενα, υπηρετώντας την ίδια ακριβώς «εθνική γραμμή», σφίγγουν τα χέρια του χουντοκαραβανά Sisi και των υπόλοιπων της συμμορίας του, δίνουν από μια κλωτσιά στο στομάχι στους χιλιάδες πολιτικούς κρατούμενους της αιγυπτιακής χούντας. Το κάνουν εντελώς συνειδητά: γιατί εκτός απ’ το «διεθνές δίκαιο» φλέγονται, ως γνωστόν, και για την «δημοκρατία»…. Όπως είχε υποστηρίξει, άλλωστε, ο ογκόλιθος Nick the greek υπ.εξ. Κοτζιάς «δεν πρέπει να επιβάλλονται στον Sisi διεθνείς κυρώσεις για την δικτατορία, γιατί έτσι στερεώνεται η δημοκρατία…».

Έτσι, «όμορφα κι ωραία», πετώντας πότε εδώ και πότε εκεί ξεροκόματα στους πληβείους, εξασφαλίζουν την μαζική συνενοχή στους φασίστες της ανατολικής Μεσογείου…

Οι πολιτικοί κρατούμενοι (και) στην αίγυπτο έχουν πρόσωπα, έχουν ιστορία· κι είναι χίλιες φορές πιο σημαντικοί σαν άνθρωποι απ’ τα πολιτικά καθάρματα και τους γιάπηδες της «αριστεράς» και της «δεξιάς» του ντόπιου κράτους / παρακράτους / κεφάλαιου. Να μερικά απ’ αυτά τα πρόσωπα.

Η 41χρονη Israa Abdelfattah βρίσκεται στα κάτεργα της χούντας απ’ τις 12 Οκτώβρη του 2019. Την έδεσαν για συμμετοχή στις διαδηλώσεις κατά του Sisi που έγιναν απ’ τις 20 ως τις 22 του περασμένου Σεπτέμβρη (υπάρχουν σχετικές αναφορές της ασταμάτητης μηχανής), για «διασπορά ψευδών ειδήσεων», κλπ. Βασανίστηκε απ’ την στρατοαστυνομία, και στις 8 Δεκέμβρη άρχισε απεργία πείνας ζητώντας να ερευνηθούν οι καταγγελίες της για τα βασανιστήρια.

Η Israa είναι απ’ τα αρχικά, ιδρυτικά μέλη της οργάνωσης «6 Απρίλη», που άρχισε να δρα το 2008 σαν υποστήριξη σε εργατικούς αγώνες. Η ίδια οργάνωση έπαιξε σημαντικό ρόλο και στην επανάσταση της 25ης Γενάρη του 2011…

Η 60χρονη Hoda Abdelmonem είναι δικηγόρος των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, και βρίσκεται σε απομόνωση απ’ την 1 Νοέμβρη του 2019. Είναι απ’ τις ηγετικές φυσιογνωμίες τόσο των αγώνων των γυναικών εναντίον της χούντας, όσο και της υπεράσπισης των πολιτικών κρατούμενων. Ήταν απ’ τις βασικές που οργάνωσαν την γυναικεία διαδήλωση προς την πλατεία Tahrir στις αρχές Φλεβάρη του 2011, μια απ’ τις πρώτες διαδηλώσεις που έσπασαν τον στρατοαστυνομικό κλοιό γύρω απ’ τους συγκεντρωμένους στην πλατεία…

Ο 37χρονος Alaa Abdel Fattah, είναι προγραμματιστής και ενταγμένος στην εκτός νόμου αιγυπτιακή αριστερά, ψυχή του blog “mada masr”, και «παλιά» καραβάνα του αντιχουντικού κινήματος. Μετά από δύο χρόνια προφυλάκισης, τον Φλεβάρη του 2015 καταδικάστηκε σε 5 χρόνια φυλακή για την «οργάνωση παράνομης πολιτικής διαμαρτυρίας». Αποφυλακίστηκε στα τέλη Μάρτη του 2019, υπό τον όρο για τα επόμενα 5 χρόνια να παραμένει σε αστυνομικό τμήμα επί 12 ώρες καθημερινά, απ’ το απόγευμα ως το επόμενο πρωί· να κοιμάται σε κελί, δηλαδή… Στις 29 Σεπτέμβρη, μερικές ημέρες μετά τις περσινές αντικαθεστωτικές διαδηλώσεις, συνελήφθη με την κατηγορία ότι «αθέτησε τους περιοριστικούς όρους». Μετά την σύλληψη αυτή βασανίστηκε απ’ την στρατοαστυνομία· παραμένει αιχμάλωτος…

Η 34χρονη Mahienour el-Massry, είναι δικηγόρος και συμμετέχει σε ομάδα υπεράσπισης των δικαιωμάτων των κρατουμένων. Έχει φυλακιστεί δύο φορές, το 2015 και το 2017 για τέτοιου είδους κινητοποιήσεις. Την έδεσαν στις 24 Σεπτέμβρη έξω απ’ την εισαγγελία του Καΐρου, στη διάρκεια συνάντησής της με συγγενείς διαδηλωτών που είχαν συλληφθεί ήδη. Από τότε παραμένει αιχμάλωτη…

Οικόπεδο νούμερο 8

Κυριακή 26 Γενάρη. Το να πηγαίνει ένα πλεούμενο και να ανοίγει τρύπες εδώ ή εκεί δεν συνιστά, βέβαια, κατοχύρωση ιδιοκτησίας του κράτους που του παρήγγειλε τις τρύπες. Ωστόσο ο αναγγελμένος σχεδιασμός του τουρκικού καθεστώτος να κάνει γεώτρηση στο «οικόπεδο 8» (όπως το έχει ονομάσει το ελληνοκυπριακό καθεστώς) αποτελεί, πράγματι, καθαρά επιθετική κίνηση. Κι αυτό επειδή με τις «ζώνες αποκλειστικής εκμετάλλευσης» να έχουν οριοθετηθεί αυθαίρετα (και πάντως χωρίς συμφωνίες μεταξύ των «ενδιαφερόμενων»), το συγκεκριμένο κομμάτι βυθού δεν ανήκει καν σ’ αυτό που η Άγκυρα θεωρεί δική της αοζ. Ανήκει σε μια χαρτογράφηση της αοζ που (κατά την Άγκυρα) δικαιούται το τουρκοκυπριακό καθεστώς· μια χαρτογράφηση παρανοϊκή, έξω από οποιαδήποτε λογική.

Απ’ τη μεριά της Άγκυρας το νόημα αυτού του συμβολικού μεν (δεν κατοχυρώνονται ιδιοκτησίες με τρύπες…) παραλογισμού δε είναι μάλλον ξεκάθαρο: όσοι νόμιζαν ότι θα μας σταματήσουν (στην ανατολική Μεσόγειο) με στρατιωτικά μέσα ας το ξεχάσουν. Αυτό ακούγεται λογικό από ιμπεριαλιστική άποψη, με δεδομένο ότι (παρά τις αντίθετες ελληνικές φαντασιώσεις) το τουρκικό καθεστώς έχει μακράν τον ισχυρότερο στρατό στην περιοχή· και ούτε το Τελ Αβίβ ούτε κάποιος ευρωπαίος «εταίρος» είναι διατεθειμένος να κάνει πόλεμο κατά της Άγκυρας για μερικά θαλάσσια μπλοκ / οικόπεδα.

Έχει ενδιαφέρον, ωστόσο, η στάση του ελληνικού κράτους / παρακράτους / κεφάλαιου (και του ελληνοκυπριακού αντίστοιχου): «κανονικά» η δημαγωγία θα έπρεπε να ορύεται και θα έπρεπε να βρισκόμαστε στα πρόθυρα γενικής επιστράτευσης: «ακόμα και με κανώ να υπερασπιστούμε το οικόπεδο νούμερο 8»!!! “Κανονικά” οι θείες Λίτσες θα έπρεπε να προβάρουν βατραχοπέδιλα… Αλλά όχι: μάλλον σιωπή, τουλάχιστον ως τώρα (και η ελπίδα ότι οι εταίροι θα ξανα«καταδικάσουν» την Άγκυρα…)

Σημαίνει αυτό την σιωπηλή παραδοχή ότι εκείνος ο πρόσφατος σχεδιασμός της «εθνικής γραμμής» έχει καταρρεύσει εντελώς και πως η μόνη πιθανότητα είναι «ο διάλογος και οι διαπραγματεύσεις»; Η Άγκυρα έχει προτείνει (αλλά αυτά δεν ακούγονται στα μέρη μας…) την δημιουργία ενός οργανισμού ανάλογου με την «ένωση άνθρακα και χάλυβα» που υπήρξε ο πρόδρομος της ε.ο.κ., με θέμα τους υδρογονάνθρακες της ανατολικής Μεσογείου, και μέλη αποκλειστικά και μόνο τα κράτη που βρέχονται απ’ αυτήν. Προφανώς σ’ έναν τέτοιο οργανισμό η Άγκυρα θα ήταν ένα απ’ τα πιο δυνατά μέλη· επιπλέον θα έπρεπε να ξεπεραστούν πολλές αντιπαλότητες για να υπάρξει.

Εκείνο που ακούγεται, αντίθετα, στα μέρη μας είναι το «east med gas forum», που δεν έχει σαν μέλη του ούτε την Άγκυρα, ούτε την Δαμασκό, ούτε την Βηρυτό, ούτε τους τουρκοκύπριους (έχουν αποκλειστεί…)· έχει, όμως, για το ξεκάρφωμα, τον Abbas που ούτε έχει, ούτε θα έχει ποτέ κράτος… Παραείναι μεροληπτικό και «εμπόλεμο»· σα να λέμε.

Πίσω στο οικόπεδο νούμερο 8: το γεωτρύπανο Yavus θα πάει εκεί συνοδευόμενο από τουρκικά πολεμικά. Χωρίς εμάς τίποτα στην ανατολική Μεσόγειο! επαναλαμβάνει ξανά και ξανά η Άγκυρα· και το θυμίζει ακόμα και με «παράλογο» τρόπο.

Δεν απευθύνεται, όμως, μόνο στο ελλαδιστάν… Γιατί αν αρχίσει να γίνεται πιο δημόσια φανερή η σχέση Άγκυρας – Δαμασκού (κάτι που έχει ξεκινήσει…), τότε θα εμφανιστεί ένα ακόμα east med gas forum, νο 2 ας πούμε…

Και τότε τα “block” δεν θα είναι οικόπεδα…

Κι άλλο αίμα – στην Παλαιστίνη

Παρασκευή 24 Γενάρη. Οι δύο ανταγωνιστές των ισραηλινών εκλογών Netanyahu και Gantz (θα ξαναμετρήσουν τον φασισμό τους στις 2 Μάρτη) θα πάνε στις 28 Γενάρη στην Ουάσιγκτον για να πάρουν το δώρο τους: το ψόφιο κουνάβι realestater θα παραχωρήσει στο απαρτχάιντ, ρατσιστικό καθεστώς του Τελ Αβίβ όλες τις εκτάσεις της δυτικής Όχθης που έχουν καταπατηθεί και έχουν οικισμούς εποίκων· «αναγνωρίζοντας» έτσι επίσημα μεγάλο μέρος της κατεχόμενης Παλαιστινιακής γης σαν ισραηλινή κτήση… Ταυτόχρονα, επειδή το ψόφιο κουνάβι και ο αμερικανικός ιμπεριαλισμός είναι μεγαλόκαρδοι, θα «αναγνωριστεί» και «παλαιστινιακό κράτος» – σε ό,τι περισσέψει, και υπό αυστηρούς όρους φυσικά… Αυτή θα είναι η ανακοίνωση του «deal του αιώνα»…

Οι παλαιστίνιοι θα ξεσηκωθούν – αυτό είναι βέβαιο. Οπότε ο ισραηλινός στρατός προετοιμάζεται για την καταστολή. Αυτή τη φορά δεν θα είναι μόνο η λωρίδα της Γάζας που θα πάρει φωτιά…

Ένας τοξικός πολυλειτουργικός…

Παρασκευή 24 Γενάρη. Η συγκεκριμένη ιστορία μπορεί να μην βρει χώρο στην ελληνική δημαγωγία· ή να σερβιριστεί με διαστρεβλωμένο και ανιαρό τρόπο, σαν on stand story. Εφάπαξ. Απ’ την άλλη μεριά έχει όλα τα προσόντα να γίνει μια καλή mainstream ταινία έντασης, αρκεί να βρεθεί καλός σκηνοθέτης και casting. Έχει δράση, αίμα, σεξ, “νέες τεχνολογίες”, πετρέλαιο, διεθνή γεωπολιτική, μέση Ανατολή, και εκτυλίσσεται γύρω απ’ την δολοφονία / σφαγή του σαουδάραβα δημοσιογράφου Khashoggi. Με πρωταγωνιστή ποιόν άλλον; Τον τοξικό… Ε, τι άλλο θέλετε πια;

Ο Khashoggi, ας θυμίσουμε, ήταν απ’ τους αρχιδημοσιογράφους της καθεστωτικής αμερικανικής washington post. Της οποίας ιδιοκτήτης είναι απ’ τον Οκτώβρη του 2013 ο Jeff Bezos, αφεντικό της γνωστής amazon.

Η washington post, μέσω του Khashoggi (και όχι μόνο) ήταν συστηματικά επικριτική κατά του σαουδαραβικού καθεστώτος και, ειδικά, του τοξικού. (Προφανώς εκφράζει μια φράξια του αμερικανικού βαθέος κράτους που τον θεωρεί επικίνδυνο…) Πώς θα μπορούσε ένας κοτζάμ αυριανός πετροβασιλιάς να επιτρέψει σε μια αμερικανική φυλλάδα να τον δυσφημεί;

Την άνοιξη του 2018 ο τοξικός έκανε ένα πολυπροβεβλημένο ταξίδι στις ηπα, προς αναζήτηση επενδυτών για τα μεγαλεπήβολα σχεδιά του να γίνει το χουντοβασίλειό του η disneyland για τους βαθύπλουτους του πλανήτη. Συναντήθηκε με τον Bezos στις 4 Απρίλη, με «ημερήσια διάταξη» την συνεργασία της amazon με το Ριάντ. «Έγιναν φίλοι», κι έτσι κατάφερε να τον πείσει να του δώσει το νούμερο του αυστηρά προσωπικού κινητού του, για να τα λένε μέσω whatsapp.

Δυο μήνες μετά ο τοξικός, χρησιμοποιώντας το ultrahigh tech λογισμικό pegasus-3 της ισραηλινής κατασκοπευτικής εταιρείας nso group, θα στείλει (από το δικό του κινητό) στον Bezos ένα mp4 «δούρειο ίππο»· και ο pegasus-3 πιάνει αμέσως δουλειά: συγκεντρώνει και στέλνει στον τοξικό τα προσωπικά δεδομένα απ’ το τηλέφωνο του Bezos. Σκοπός της high tech «διάρρηξης» του κρυπτογραφημένου λογαριασμού του ιδιοκτήτη της washington post; Το να τον έχει ο τοξικός «στο χέρι» – εν όψει της δολοφονίας του Khashoggi. (Χοντροκομμένο; Ναι. Αλλά ταιριάζει σε τύπους που κοιμούνται και ξυπνάνε σε τσουβάλια άσπρης σκόνης…)

Ο Khashoggi δολοφονείται, κομματιάζεται, και τα κομμάτια του “καίγονται” (εκτός, όπως υπονοούν κάποιοι, απ’ το κεφάλι του…) στις 2 Οκτώβρη του 2018, στην Istanbul. Η washington post και ο ιδιοκτήτης της δηλώνουν έξαλλοι, και φυσικά υποψιάζονται ποιος είναι ο φονιάς. Ο οποίος, νοιώθωντας ισχυρός (αυτά είναι τα ωραία με τις ανεβαστικές σκόνες και τα ζουμιά…) στέλνει τον Νοέμβρη του 2018 και τον Φλεβάρη του 2019 στον Bezos, πάντα απ’ το προσωπικό του κινητό, με την μορφή «προειδοποίησης», στοιχεία που βρήκε στο κλεμμένο υλικό· κυρίως υπονοούμενα για «εξωσυζυγική» σχέση του.

Καθώς η washington post (θυμίζουμε: ιστορική καθεστωτική τις τελευταίες δεκαετίες εφημερίδα / εκδοτικός οίκος των ηπα) δεν συμμορφώνεται, στο κόλπο μπαίνει απ’ τις αρχές του 2019 ένα ακροδεξιό αμερικανικό tabloid (προσκείμενο στους συντηρητικούς και στον τοξικό) ονόματι Nation Enquirer, που αρχίζει να απειλεί με αποκαλύψεις κατά του Bezos. Αυτός κάνει μήνυση, και η κιτρινοφυλλάδα τον απειλεί ότι αν δεν την πάρει πίσω θα δημοσιεύσει 10 «πικάντικες» φωτογραφίες απ’ την «εξωσυζυγική» σχέση του. Ο Bezos καταλαβαίνει την “πηγή του υλικού” και αρχίζει να ψάχνει ποιος και πως χάκαρε το τηλέφωνό του. Τότε η Nation Enquier προσπαθεί να ξεκαρφώσει τον τοξικό, «δίνοντας» σαν «πηγή» των προσωπικών data τον αδελφό της «παράνομης σχέσης» του Bezos…

Αλλά, φυσικά, ο ιδιοκτήτης της amazon και της washington post δεν είχε έλλειψη χρημάτων για να βρει την άκρη. Κι όχι απλά να την βρει, αλλά να την προωθήσει κατάλληλα. Έτσι ενώ η εταιρεία whatsapp (που ανήκει στην facebook…) κάνει μήνυση στην ισραηλινή nso για το pegasus, το θέμα θα φτάσει στον προθάλαμο του οηε (!). Για την ακρίβεια ο Bezos έδωσε το iphone του προς εξέταση σε ειδικευμένους σε τέτοια θέματα. Κι αυτοί πέρασαν τα συμπεράσματά τους τον περασμένο Νοέμβρη σε 2 ανεξάρτητους μεν αλλά συνεργαζόμενους με τον οηε ερευνητές: την Agnes Callamard (ειδική ερευνήτρια του οηε για τις εξωδικαστικές δολοφονίες) και τον David Kaye (ειδικό ερευνητή του οηε για ζητήματα ελευθερίας της έκφρασης).

Χτες αυτοί οι 2 ανακοίνωσαν: … Οι πληροφορίες που έχουμε οδηγούν στο συμπέρασμα της πιθανής εμπλοκής του πρίγκηπα στην επιτήρηση του κ. Bezos, σε μια προσπάθεια να επηρεάσει ή και να εμποδίσει τα ρεπορτάζ της washington post σχετικά με τη σαουδική αραβία…

Οι συνθήκες και η χρονική στιγμή του χακαρίσματος και της επιτήρησης του Bezos ενισχύουν το αίτημα για παραπάνω έρευνα απ’ τις ηπα και άλλες αρμόδιες αρχές των ισχυρισμών ότι ο πρίγκηπας διάδοχος διέταξε, επέβλεψε ή, κατ’ ελάχιστον, γνώρισε και δεν εμπόδισε την ομάδα που σκότωσε τον κ. Khashoggi στην Istanbul.

Το εξεταζόμενο χακάρισμα του τηλεφώνου του κ. Bezos και των τηλεφώνων άλλων, απαιτεί άμεση έρευνα από τις ηπα και άλλες αρμόδιες αρχές, συμπεριλαμβανομένης της έρευνας για την διαρκή, πολύχρονη άμεση και προσωπική εμπλοκή του πρίγκηπα διαδόχου στις προσπάθειες στοχοποίησης των αντιπάλων του.

Παρακμή και αλαζονεία

Παρασκευή 24 Γενάρη. Όταν όλα αυτά γίνουν ταινία, οι θεατές θα αναρωτιούνται ποιος σκέφτηκε τέτοιο σενάριο. Θα ήταν χρήσιμο τώρα όμως να μην εννοήσετε αυτήν την αλληλουχία γεγονότων σαν fiction. Γιατί μέσα και πίσω απ’ την «πλοκή» αναβλύζει δύσοσμα το τέλος μιας εποχής (των βεβαιοτήτων του 20ου αιώνα…) στη μέση Ανατολή· και πιο πέρα. Δεν είναι παράσταση…

Αξίζει να θυμηθείτε ότι ο τοξικός, αυτός ο συγκεκριμένος σαουδάραβας «ηγέτης», προσωποποιεί έναν απ’ τους ζωτικούς κρίκους των συμμαχιών του άξονα. Είναι κρίσιμος σύμμαχος όχι μόνο του ψοφιοκουναβιστάν, αλλά και της Αθήνας, του Τελ Αβίβ, της Λευκωσίας. Απ’ τα θησαυροφυλάκιά του (και τα θησαυροφυλάκια του μέντορά του, του τοξικού του Αbu Dhabi) κρέμονται πολλά. Απ’ τη λιβύη ως την ινδονησία.

Σήμερα το μεσημέρι ο έλληνας γύπας ρημαδοΓου(αϊ)δοΝικόλας υπ.εξ. θα βρίσκεται στο παλάτι για νταραβέρια μ’ αυτόν ακριβώς τον τοξικό και τους υπουργούς του. Είχε ξαναπάει πριν ένα μήνα, και πριν δύο μήνες – έχει γίνει ένας απ’ την «αυλή» του μακελάρη! «Κώλος και βρακί» που έλεγαν οι παλιοί… Συνεπώς αυτά που εξιστορήσαμε πιο πριν δεν είναι ένα αδιάφορο ανέκδοτο της Ιστορίας!

Δεν δείχνουμε την «ηθική» πλευρά της υπόθεσης· δεν υπάρχουν «ηθικά» αφεντικά. Κι ούτε θα υπήρχαν ποτέ «ηθικοί» ιμπεριαλιστικές, σύμμαχοι άλλων παρόμοιων. Δείχνουμε την «υποκειμενική ποιότητα» της συγκεκριμένης ιμπεριαλιστικής αλυσίδας, απ’ την Ουάσιγκτον στο Ριάντ μέσω Αθήνας, Λευκωσίας και Τελ Αβίβ. Που με την σειρά της, αυτή η «υποκειμενική ποιότητα» των πολιτικών βιτρινών που παίρνουν τις αποφάσεις δεν είναι παρά έκφραση της αντικειμενικής κατάστασης των αντίστοιχων κρατών / κεφαλαίων / μαφιών. Ένα καθεστώς που υποτιμάται στον διεθνή καταμερισμό εξουσίας και εργασίας, ένα οικόπεδο που χάνει την γεωπολιτική του αξία και τις προσόδους απ’ αυτήν, ένα μονοπώλιο του οποίου το εμπόρευμα χάνει την διεθνή του αξία, είναι αναμενόμενο να αναδεικνύουν την παρακμιακότητά τους ακόμα και στην «κορυφή» τους.

Πάντα μέσα στον οξυνόμενο ενδοκαπιταλιστικό ανταγωνισμό, πάντα μέσα στον εξελισσόμενο 4ο παγκόσμιο πόλεμο, δεν πρέπει να μας διαφεύγει το πως και γιατί οι ντόπιοι καραγκιόζηδες, εκπρόσωποι (και) των μαφιόζων της θάλασσας, τρέχουν να αγκαλιάσουν και να αγκαλιαστούν με άλλους μαφιόζους – ακόμα τους πιο τελειωμένους, τύπου τοξικός ή «τζενεράλ»…

Ω τζενεράλ, τζενεράλ: γιατί τους διώκεις;

Πέμπτη 23 Γενάρη. Το γεγονός ότι «τζενεράλ» Haftar έκοψε τις ροές πετρελαίου από κοιτάσματα που ελέγχει ο Sarraj αλλά η μεταφορά τους γίνεται μέσω εδαφών που ελέγχουν οι δικοί του, έχει εξοργίσει όσους κάνουν δουλειές με τα συγκεκριμένα πετρέλαια· πρώτα και κύρια την Ρώμη (παραδόξως διαμαρτύρεται και η Ουάσιγκτον). Είναι μια επιλογή δίκοπο μαχαίρι για τον «τζενεράλ»: θέλει να κόψει τα έσοδα του καθεστώτος Sarraj, επειδή απ’ αυτά πληρώνει τους μισθοφόρους του “free libyan army” (πρώην “free syrian army”) που στέλνει η Άγκυρα. Απ’ την άλλη μεριά είναι πειρατική ενέργεια. Την οποία η Ουάσιγκτον επιτρέπει στον εαυτό της να κάνει μόνον αυτή (στη συριακή Deir ez Zor για παράδειγμα) ενώ η Ρώμη θίγεται άμεσα, αφού η eni εκμεταλλεύεται αυτά τα κοιτάσματα, μαζί με την λυβική noc.

Πέρα απ’ αυτά όμως, η κίνηση του «τζενεράλ» δείχνει ένα ορισμένο στρατιωτικό αδιέξοδο στο οποίο έχει βρεθεί, αφότου οι ρώσοι μισθοφόροι του wagner group του γύρισαν την πλάτη. Δεν μπορεί πια ούτε να ελπίζει ούτε να απειλεί με κατάληψη της Tripoli (όπου πράγματι το μόνο που του έχει απομείνει είναι αεροπορικοί βομβαρδισμοί…). Και, ελλείψει τέτοιας προοπτικής, καταφεύγει σε «μαγκιές» που θα μπορούσε να τις έχει κάνει εδώ και πολλούς μήνες, αλλά δεν τις έκανε επειδή ένοιωθε στρατιωτικά ισχυρός.

Είναι η στιγμή, πιστεύουμε, που πρέπει να παρέμβει το ρημαδογκουβέρνο, μέσω του γύπα υπ.εξ. Μια ολιγόλογη ανακοίνωση του ελληνικού υπουργείου εθνικού ιμπεριαλισμού, με τα λόγια «βάστα Haftar, βάστα!» όχι μόνο θα δώσει κουράγιο στον σύμμαχο, αλλά θα ανατρέψει εντελώς τα δεδομένα στην ευρύτερη περιοχή… Αφού, στο κάτω κάτω, διάφοροι επώνυμοι ντόπιοι καραβοκύρηδες πετρελαιάδες που έκαναν και κάνουν λαθρεμπόριο πετρελαίου απ’ τη λιβύη, με τον Haftar δουλεύουν – όχι με την eni και τον Sarraj.

Γερά ρε «τζενεράλ», γερά! Γερά με τσαμπουκά!

Ευρωπαϊκή sophia

Πέμπτη 23 Γενάρη. Η προηγούμενη «operation sophia» ήταν η προσπάθεια της ε.ε. για την στρατιωτική διαχείριση της φυγής προσφύγων και μεταναστών απ’ τη λιβύη προς (κυρίως) την ιταλική επικράτεια, που ξεκίνησε στα μέσα του 2015 και τέλειωσε τον Μάρτη του 2019. Παρότι όσοι την σχεδίασαν θα περηφανεύονταν ότι έσωσαν μερικές χιλιάδες προσφύγων / μεταναστών, ο αριθμός όσων πνίγηκαν ήταν επίσης μεγάλος στη διάρκεια της ευρωπαϊκής «σοφίας». Ωστόσο ο βαθύτερος στόχος είχε να κάνει με τον στρατιωτικό έλεγχο της κεντρικής Μεσογείου γενικά.

Προχτές οι υπ.εξ. της ε.ε. αποφάσισαν να ξαναβάλουν μπροστά την «operation sophia» με σημαντικά τροποποιημένη στόχευση όμως. Αυτή τη φορά ο ευρωπαϊκός στρατός / στόλος δεν θα ασχολείται με τους πρόσφυγες / μετανάστες που προσπαθούν να περάσουν τη Μεσόγειο (ή, εν πάσει περιπτώσει, δεν θα είναι τέτοια η οργάνωση, τα μέσα και ο προσανατολισμός του) αλλά με την διαφύλαξη του εμπάργκου όπλων προς το λιβυκό πεδίο μάχης. Μόνο που:

… Το εμπάγκο όπλων πρέπει να ελέγχεται, αλλά όχι μόνο απ’ τη θάλασσα, επειδή τα περισσότερα όπλα διακινούνται μέσω της ερήμου. Μπορούμε να ελέγχουμε την θάλασσα, αλλά πρέπει επίσης να ελέγχουμε την ξηρά και τον αέρα…. Αυτό θα χρειαστεί δορυφορικά και εναέρια μέσα…

Αυτό ξεκαθάρισε μετά την κουβεντούλα των ευρωπαίων υπ.εξ. ο Josep Borrell, επίτροπος επί των εξωτερικών της ε.ε. Με τέτοιες στοχεύσεις η «operation sohpia 2.0» έχει πολύ μεγαλύτερες απαιτήσεις σε στρατιωτικά μέσα, οργάνωση και επιμελητεία.

Συνεπώς δεν πρέπει να διαφύγει της προσοχής κανενός απ’ όσους / όσες διαβάζουν αυτές οι γραμμές: η διαφορά της τώρα σχεδιαζόμενης «sophia» με την προηγούμενη δεν είναι, απλά, ότι η αρχική ήταν βασικά ναυτική (και «αντιμεταναστευτική») ενώ η τωρινή (επιδιώκεται να) είναι αεροναυτική (και «αντιπολεμική!»). Αλλά το ότι ενώ η πρώτη είχε πεδίο δράσης μόνο την (κεντρική) Μεσόγειο, τώρα διαμορφώνεται μια ενιαία ζώνη στρατιωτικού ελέγχου απ’ το κεντρικό Sahel (όπου ήδη βρίσκεται γαλλικός κυρίως αλλά και γερμανικός στρατός) ως την Μεσόγειο. Κατ’ αυτόν τον τρόπο επιδιώκεται να ενοποιηθεί στρατιωτικά ο ευρωπαϊκός έλεγχος της υποσαχάριας Αφρικής με τον έλεγχο της κεντρικής Μεσογείου. Το λιβυκό πεδίο μάχης αποδεικνύεται η «ιδανική γεφύρωση»…

Είναι αναμενόμενο ότι η υλοποίηση αυτού του σχεδίου θα καθυστερήσει, επειδή χρειάζεται διάφορες τεχνικές προετοιμασίες και σχεδιασμούς, συν το να καθοριστεί η συμμετοχή ποιών και πόσων (το ελλαδιστάν έχει με μεγάλη χαρά δηλώσει «παρόν», όπως επίσης Ρώμη και Βερολίνο. Φυσικά ούτε το Παρίσι πρόκειται να λείψει…) Εν τω μεταξύ οι σχεδιασμοί της Άγκυρας και της Μόσχας είναι λογικό ότι θα προχωρήσουν πρακτικά, πάντα κάτω απ’ την σημαία της «διακοπής του πολέμου». Με τα τωρινά δεδομένα, και εφόσον οι προθέσεις έχουν δηλωθεί, Άγκυρα και Μόσχα απ’ την μια μεριά και «ε.ε.» απ’ την άλλη, είναι υποχρεωμένοι σε μια συγκατοίκηση / συνύπαρξη, σίγουρα στις όχθες της Μεσογείου.

Αν η Ουάσιγκτον και οι σύμμαχοί της μείνουν μακρυά (μάλλον δύσκολο να γίνει «ειρηνικά»…) οι συγκάτοικοι – αν όχι συνεργάτες – θα έχουν λόγους να είναι ευχαριστημένοι.

(φωτογραφία: Με κόκκινο οι περιοχές που όπως όλα δείχνουν σχεδιάζεται να αποκτήσουν “ευρωπαϊκή στρατιωτική συνέχεια”…)

Μεγαλεία

Τετάρτη 22 Γενάρη. Κανονικά θα έπρεπε να είναι πίσω απ’ τα κάγκελα. Όμως οι φίλοι στις δύσκολες στιγμές φαίνονται. Έτσι ο Αναστασιάδης, πολιτική βιτρίνα της νότιας κύπρου, τσίμπησε έναν τίτλο επίτιμου διδάκτορα απ’ το «διεπιστημονικό κέντρο της Herzliya / ICH» ένα ιδιωτικό (εθνικιστικό) κολέγιο του Τελ Αβίβ. Και μάλιστα έγινε επίτιμος διδάκτορας φιλοσοφίας! Φαινόταν ότι το ‘χει…

Όλα ήταν μέλι γάλα στην τελετή. Ο πρόεδρος – φιλόσοφος ύμνησε τις σχέσεις των δύο λαών, κατήγγειλε τις παράνομες ενέργειες της Άγκυρας, και σήκωσε όρθιο τον east med – για να τον ανεμίσει σαν σημαία. Δεν είπε τίποτα, βέβαια, για το κοίτασμα «αφροδίτη» την εκμετάλλευση του οποίου έχει μπλοκάρει το Τελ Αβίβ… (Δεν ήθελε να χαλάσει την ατμόσφαιρα).

Η παροχή εξυπηρετήσεων στον 6ο στόλο (αμερικανική βάση δηλαδή) πότε θα ξεκινήσει άραγε; Πριν αναγνωρίσει η Μόσχα το τουρκοκυπριακό κράτος (όπως ακούγεται έντονα) ή μετά;

Ένα φιλόσοφος δεν θα έπρεπε να δυσκολεύεται σ’ αυτά τα απλά θεματάκια… Εδώ κάνει γαργάρα το αίμα των παλαιστίνιων, σ’ αυτά θα κολώσει;

(Την όποια στρατοαστυνομία διαθέτει ο «φιλόσοφος» την έστειλε στη «πράσινη γραμμή» για να εμποδίζει, λέει, το πέρασμα προσφύγων και μεταναστών… Αλλά αυτό δεν το τρώνε όλοι στη Λευκωσία. Βήμα προς hard borders θα μπορούσε να είναι…)

Η εθνική καραμέλα

Τρίτη 21 Γενάρη. Το «διεθνές δίκαιο». Του «διεθνούς δικαίου»… Ω «διεθνές δίκαιο»!!! Με δύο μονάχα λέξεις η εθνική δημαγωγία αναπαράγεται στο εσωτερικό, παρουσιάζοντας τα «εθνικά συμφέροντα» σαν θύμα … παρανόμων, μαφιόζων… Γιατί όχι και εγκληματιών; Δεν χρειάζεται καμμία αναλυτική περιγραφή του περιεχομένου αυτού του «διεθνούς δικαίου» σε σχέση με τα «εθνικά συμφέροντα»: οι λέξεις είναι «γεμάτες» («διεθνές» και «δίκαιο») δίνοντας την αίσθηση ότι τα ελληνικά συμφέροντα είναι πράγματι ο ήλιος που γύρω του στρέφονται οι πλανήτες…

Για παράδειγμα, επειδή η συμφωνία οριοθέτησης αοζ ανάμεσα στην Άγκυρα και την Tripoli (θεωρείται πως) «βλάπτει τα ελληνικά εθνικά συμφέροντα», είναι αυτόματα «παράνομη» – εκτός «διεθνούς δικαίου». Όμως το ίδιο ακριβώς συμβαίνει με την αντίστοιχη συμφωνία οριοθέτησης αοζ ανάμεσα στη Λευκωσία και στο Τελ Αβίβ: η Βηρυτός επιμένει ξανά και ξανά ότι παραβιάζει τα «εθνικά συμφέροντα του λιβάνου». Έχετε ακούσει κανέναν στο ελλαδιστάν να καταγγέλει την συμφωνία εκείνη σαν παράνομη; Όχι….

Ή, τονίζεται ότι η Άγκυρα δεν έχει υπογράψει την «σύμβαση για το δίκαιο της θάλασσας»· εννοώντας ότι βρίσκεται εκτός νόμου, και ότι κατά συνέπεια δρα fe facto σαν αδέσποτος πιστολέρο. Όμως ούτε το Τελ Αβίβ την έχει υπογράψει! Ούτε η Ουάσιγκτον! Γιατί αυτοί είναι σεβάσμιοι σύμμαχοι και όχι άτιμοι ταραξίες;

Η κοινή λογική υποδεικνύει πως αν υπάρχουν διαφορές μεταξύ δυο κρατών, ο «νόμιμος» και όχι γκαγκστερικός τρόπος για να λυθούν είναι είτε οι μεταξύ τους διαπραγματεύσεις είτε η προσφυγή σε κάποιο αποδεκτό δικαστήριο. Στο θέμα της οριοθέτησης των αοζ αρμόδιο είναι το διεθνές δικαστήριο της Χάγης· το οποίο με τα χρόνια, εξετάζοντας πολλές περιπτώσεις τέτοιων διαφορών σ’ όλο τον πλανήτη, έχει διαμορφώσει και μεγάλη νομολογία, και μεγάλη εμπειρία. Γιατί λοιπόν, αφού επί πάνω από 15 χρόνια (απ’ την εποχή του δικτάτορα Μουμπάρακ ήδη) η Αθήνα δεν μπορεί να τα βρει με την φιλική και συμμαχική χούντα του Καΐρου στο θέμα των μεταξύ τους θαλάσσιων συνόρων, δεν προσφεύγει στη «διεθνή νομιμότητα», δηλαδή στο δικαστήριο της Χάγης; Κι αφού η «διεθνής νομιμοφροσύνη» είναι εθνικό ιδεώδες, γιατί το ελλαδιστάν δεν έχει καταφέρει να συνεννοηθεί και να συμφωνήσει στο θέμα με κανένα απ’ τα γειτονικά κράτη, ούτε με τη Tripoli (ήδη απ’ την εποχή του Καντάφι), ούτε με τη Ρώμη, ούτε με τα Τίρανα;

Μήπως, τουλάχιστον, τώρα που οι «παράνομοι» (η Άγκυρα και η Tripoli) έχουν πιαστεί με τη γίδα στην πλάτη, μήπως τώρα, έστω, είναι η στιγμή της «διεθνούς νομιμότητας», δηλαδή του δικαστηρίου της Χάγης;

Αμ δε!!!