Tag: εξωτερική πολιτική

Σοφά λόγια μεγάλων ανδρών

Τρίτη 7 Γενάρη. … Κύριε Νέδο, οι διεθνείς σχέσεις στη σύγχρονη εποχή διέπονται από το διεθνές δίκαιο, όχι από «κανονιοφόρους»…

Θα ήθελε η ασταμάτητη μηχανή να σας παιδέψει λίγο, να μαντέψετε από τίνος το στόμα βγήκαν αυτές οι ώριμες, μεστές κουβέντες. Δεν θα το κάνει. Πριν όμως πρέπει να νοιώσετε κάτι απ’ την ιερή αγανάκτηση του πολιτικού άνδρα, που ο δημοσιογράφος του αφήνει υπονοούμενα με «κανονιοφόρους» επειδή δεν έχει καταλάβει ο έρμος ότι οι καιροί έχουν αλλάξει· έτσι ώστε ο σοφός αυτός άνδρας να αναγκάζεται να του απευθυνθεί, στη μέση της παρλάτας του, με το όνομά του, όπως ο δάσκαλος βάζει τις φωνές επώνυμα στον άτακτο μαθητή την ώρα που παραδίδει το μάθημα. Σε ένα στυλ: Ρε Νέδο τόσο πίσω έχεις μείνει; Για πρόσεχε λιγάκι!!

Είναι ο γύπας ρημαδοΓουα(αϊ)δοΝικόλας που μιλάει, αυτός ο Όλυμπος της σύγχρονης εξωτερικής πολιτικής. Πρόκειται για τον ίδιο γύπα που σήμερα, μαζί με τον προϊστάμενο ρημαδοΚούλη, σφίγγει με χαρά και περηφάνεια τα χέρια των αμερικανικών κανονιοφόρων (αν και δεν αποκλείεται να μην έχει πάρει χαμπάρι τίποτα, και να βγει απ’ τη χειμάρια νάρκη τον Μάη, οπότε θα του πουν ότι το ψόφιο κουνάβι σκότωσε τον Soleimani και κάμποσους ακόμα· και τότε μπορεί να αναρωτηθεί “εκείνος ο Guaido τι να γίνεται”;…)

Παίζουμε κρυφτούλι όμως. Περισσότερο ακόμα και απ’ το να είναι ρημαδο-, περισσότερο ακόμα και απ’ το να είναι γύπας, ο υπε.ξ. είναι έλλην! Πολύ του αρέσουν οι «κανονιοφόροι», αρκεί να είναι δικές του ή συμμάχων του – εξ ού και η συνέχεια της θερμής σχέσης / συμμαχίας με κάθε διαθέσιμο φασισταριό. Και δεν του αρέσουν αν είναι των οχτρών· τότε το παίζουμε «διεθνές δίκαιο»… Και λέμε ότι θέλουμε v.a.r….

Τι δεν καταλαβαίνεις ρε Νέδο;

Η ρημαδο-αρμάδα 1

Τρίτη 7 Γενάρη. Ο ρημαδοΚούλης και το συνάφι του ψάχνουν στην Ουάσιγκτον αυτό που έψαχνε πριν ο παγκόσμιας εμβέλειας τενεκεδένιος Τσίπρας και το δικό του σκυλολόι: την γεωπολιτική αναβάθμιση του ελλαδιστάν, πληρωτέα τοις μετρητοίς. Έχει πέσει, όμως, σε κακές ημέρες και σε κακούς συσχετισμούς· κυρίως όμως έχει πέσει στην τρύπα που ο ελληνικός ιμπεριαλισμός προσπαθεί να ανοίξει για άλλους στην περιοχή.

Έχοντας ανάψει πολεμική φωτιά εναντίον της Τεχεράνης και των συμμάχων της σ’ όλη τη μέση Ανατολή (συμμάχων που καθόλου δεν εξαντλούνται στην Hezb’Allah, στις ιρακινές pum, στον συριακό στρατό του Άσαντ και στους Huthis, αλλά περιλαμβάνουν την Μόσχα, το Πεκίνο, και …. χμμμ… μπορεί και την Άγκυρα) το ψοφιοκουναβιστάν θα ήθελε όσο περισσότερη τουρκία μπορεί να βρει. Ξέρει ότι δεν μπορεί να έχει 100% τουρκία – τρέμει ωστόσο στην πιθανότητα στην συγκεκριμένη φάση του πολέμου στο μεσανατολικό πεδίο μάχης να βρεθεί απέναντι σε μια τουρκία συγκρατημένα εχθρική.

Μιλώντας προχτές στο cnn turk ο Erdogan είπε (για την δολοφονία του Soleimani) κάτι λογικό: …Πιστεύω ότι η δολοφονία οποιουδήποτε αξιωματικού απ’ τα υψηλά κλιμάκια οποιασδήποτε χώρας δεν θα πρέπει να μένει χωρίς απάντηση… Έχοντας τέτοια άποψη το τουρκικό καθεστώς θα έκανε μεγάλη χάρη στο ψοφιοκουναβιστάν αν δρούσε μεσολαβητικά προς την Τεχεράνη, αν και όποτε κάτι τέτοιο γίνει εφικτό. Και, απ’ την άλλη μεριά, το τελευταίο που θα ήθελε να σκεφτεί ο αμερικανικός μιλιταρισμός είναι η σοβαρή πιθανότητα να χάσει την βάση του Incirlik σε περίπτωση ανάγκης…

Ενώ το ρημαδογκουβέρνο βολευόταν να νομίζει (περί νομίσματος επρόκειτο) ότι η Άγκυρα χάνει πόντους επειδή στέλνει όπλα και στρατό στον Sarraj στην Tripoli, ο Erdogan κερδίζει πολλαπλάσιους επειδή μιλάει με όλους για το τι μπορεί να γίνει μετά την δολοφονία του Soleimani, του Abu Mahdi al-Muhandis, και των υπόλοιπων καραβανάδων του ιράκ και του ιράν. Είναι ο ορισμός της “διπλωματικής απομόνωσης της τουρκίας” με την οποία κοιμούνται και ξυπνούν οι θείες Λίτσες του ελληνικού ιμπεριαλισμού: ο Erdogan μιλάει με την Μόσχα, την Τεχεράνη, το Παρίσι, την Βαγδάτη, το Βερολίνο, την Ουάσιγκτον… Μιλάει – δεν παρακαλάει. O Erdogan περιμένει αύριο τον Putin (για τα εγκαίνια του turk stream…) και μέσα στον Γενάρη την Merkel…

Την ώρα που ο ρημαδοΚούλης διαλαλεί στο αμέρικα ότι «κάνουμε ό,τι μπορούμε για να απομονώσουμε την τουρκία»· την ώρα που αύριο θα παρακαλάει το ψοφιοκουναβιστάν για κάτι αρκετά περισσότερο από φιλικά κτυπήματα στην πλάτη επιμένοντας στο «προβληματάκι του» («κύριε, κύριε, αυτός εκεί με σπρώχνει»…), είναι σίγουρο ότι κι αυτός κι όλο το ελληνικό πολιτικό σύστημα ζηλεύουν τον Erdogan. Έχει καταφέρει να είναι απαραίτητος (όχι υποχρεωτικά σαν φίλος· ακόμα και σαν «μη-εχθρός») στη μέση Ανατολή σε πολλούς και διάφορους.

Και, οπωσδήποτε, δεν διακηρύσσει ότι τον απασχολεί «η απομόνωση της ελλάδας»…

Η ρημαδο-αρμάδα 2: ο πυλώνας κι ο σωλήνας

Τρίτη 7 Γενάρη. Ακόμα χειρότερα το φοβερό δήθεν «προσόν» για το οποίο καμαρώνουν τα τελευταία χρόνια οι ντόπιες πολιτικές βιτρίνες όταν πρόκειται να το πουλήσουν, ότι δηλαδή το ελλαδιστάν είναι «πυλώνας σταθερότητας» στη μέση Ανατολή, έχει μια και μόνο μία εμπορική (γεωπολιτική) αξία: να είναι βάσεις και επιμελητειακά κέντρα για τους στρατούς των συμμάχων τους – που παράγουν οργανωμένα και συστηματικά αστάθεια. “Δημιουργική καταστροφή” όπως ονομάζεται η καμμένη γη…

Από τότε, όμως, που τα ντόπια αφεντικά επέλεξαν να διαφημίζουν έναν «ομφάλιο λώρο» τους με το απαρτχάιντ καθεστώς του Τελ Αβίβ (τον σωλήνα που ονομάζεται east med), και από τότε που ανέλαβαν το καθήκον να δίνουν γη και αέρα για να εκπαιδεύονται οι ισραηλινοί πιλότοι (αυτοί που βομβαρδίζουν στην συρία και στο ιράκ «ιρανικούς στόχους» – κι αύριο ποιός ξέρει πού θα φτάσουν;), το να διαφημίζεται το ελλαδιστάν σαν «πυλώνας», δηλαδή πολύ απλά σαν αμερικανικές και ισραηλινές βάσεις και υποδομές, γίνεται όλο και περισσότερο «ζόρικη δουλειά».

Εννοείται ότι τα ντόπια αφεντικά δεν έχουν κανένα μα κανένα πρόβλημα αν αυτή η «παροχή υπηρεσιών» (και ό,τι άλλο ζητήσουν ή απαιτήσουν οι σύμμαχοι) στοιχίσει ζωές δεκάδων, εκατοντάδων ή χιλιάδων υποτελών. Για τα genitals τους μας έχουν, είτε οι φαιορόζ είτε οι ρημαδο-. Εκείνο που τους απασχολεί είναι οι ανταμοιβές που ορέγονται και δεν τις βλέπουν στον ορίζοντα. Το νο 1 εθνικό κεφάλαιο, οι εφοπλιστές, θέλουν δουλειές θαλάσσιων μεταφορών, «άσπρες» ή «μαύρες». Οι ντόπιοι πολιτικοί τους εκπρόσωποι (δηλαδή το σύνολο σχεδόν του πολιτικού προσωπικού) θέλουν άλλα ανταλλάγματα. Θέλουν έδαφος· θέλουν «μπαξίσια» διαφόρων ειδών.

Παρότι οι κίνδυνοι του να παριστάνεις τον πυλώνα ενώ είσαι απλά ένα γρανάζι του άξονα μεγαλώνουν, τα «αντίδωρα» δεν φαίνεται να αυξάνονται ανάλογα. Έφτασε έτσι αυτό το κάθαρμα της εντόπιας αριστεράς του κράτους και του κεφάλαιου, ο π.ε.τ. Τσίπρας, που έκανε ό,τι μπορούσε για την ελληνο-αμερικανική συμμαχία (μόνο με τον Pyatt δεν κοιμήθηκε…) να μουρμουρίζει τώρα (συνέντευξη την περασμένη Κυριακή στο μαγαζί του asset 1…) ότι «αν τα αμερικανικά συμφέροντα … δεν συγκλίνουν πια με τα δικά μας … τότε κι εμείς πρέπει να επανεξετάσουμε την πολιτική μας…»

Πια; Πια; Τι λες ρε παγκόσμιε; Να κρατήσει δηλαδή το ντόπιο σύστημα εκμετάλλευσης και καταστροφής μούτρα και στον Νetanyaju; Και στον Sisi;

Ανατριχιαστικό!

Tamer Nafar

Δευτέρα 6 Γενάρη. Ο παλαιστίνιος ράπερ έχει περάσει κι από ‘δω. Παλιότερα. Τώρα, σ’ ένα έξυπνα στημένο «μονόπρακτο», μονομαχεί με τον εαυτό του, για την συμμετοχή ή όχι στις εκλογές που έγιναν στο ισραήλ στις 9 του περασμένου Απρίλη (το δίλημμα αφορούσε τους παλαιστίνιους που ζουν εντός ισραήλ, σαν πολίτες τρίτης κατηγορίας…). «Μαλακία είναι να ψηφίσω» λέει ο ένας Tamer, «Όχι, πρέπει» λέει ο άλλος. Η ασταμάτητη μηχανή έχει την εντύπωση ότι ίσως να κάνουν λάθος και οι δυο Tamer· ωστόσο αυτοί ξέρουν καλύτερα…

Η αβάσταχτη βαρύτητα του κεφάλαιου

Δευτέρα 6 Γενάρη. Αν το ψόφιο κουνάβι και η «γραμμή» του έπασχε ασυγχώρητα από οικονομισμό, η «γραμμή Pence» πάσχει από τυφλό μιλιταρισμό. Όπως όλα τα χριστιανο-καθάρματα στην ιστορία του far west, έτσι και τύποι σαν τον Pence έχουν θρησκευτική πίστη στην ανωτερότητα και την φονικότητα των όπλων τους.

Είναι βέβαιο, απ’ αυτήν την άποψη, ότι σ’ έναν πόλεμο μεταξύ Ουάσιγκτον και Τεχεράνης, όπου η πρώτη θα βομβάρδιζε για την «χαρά του βομβαρδισμού» και της καταστροφής, ο αμερικανικός ιμπεριαλισμός δεν θα χαλιόταν ακόμα κι αν είχε 20 ή 30 χιλιάδες νεκρούς (αρκεί να είχε εξασφαλίσει την αποδοχή των «ιδεωδών του πολέμου» στα μετόπισθεν – πράγμα καθόλου σίγουρο…)

Αλλά η Τεχεράνη έχει πάψει προ πολλού να είναι μόνη της – και το εννοεί. Η δουλειά του Soleimani και του επιτελείου του ήταν «να καθαρίσει» τον χερσαίο δρόμο ως την Μεσόγειο (δηλαδή να διώξει τους αμερικάνους και τους κάθε είδους λακέδες τους) όχι μόνο για λογαριασμό του ιρανικού καπιταλισμού αλλά και του κινέζικου, και του ρώσικου. (Ως γνωστόν στο τέλος αυτής της χερσαίας διαδρομής υπάρχουν δύο ρωσικές βάσεις, που περιμένουν. Απο κει και μετά υπάρχουν θαλάσσιες διαδρομές, στη Μεσόγειο. Αφού το ελλαδιστάν αποφάσισε ότι τα συμφέροντα του νο 1 εθνικού του κεφάλαιου είναι με την Ουάσιγκτον, το ξεκαθάρισμα στο ανατολικό τμήμα της Μεσογείου το ανέλαβε η Άγκυρα…)

Το θέμα είναι ότι για την Ουάσιγκτον ο μιλιταρισμός δεν είναι μία ανάμεσα σε άλλες επιλογές. Είναι η μοναδική της επιλογή. Έτσι έγινε «υπερδύναμη», έτσι υπερεπεκτάθηκε, έτσι συγκρότησε τις «εθνικές σχολές σκέψης» και τα διάφορα think tank της. Ακόμα και την παγκόσμια κυκλοφορία του δολαρίου με τα όπλα την επέβαλε και την υποστηρίξε.

Τώρα λοιπόν, σκότωσε αυτούς που σκότωσε, ελπίζοντας πως χάρη στο μιλιταρισμό της θα κάνει σκόνη το ιράν. Είναι πέρα από κάθε αμφιβολία ότι πλησιάζει εκείνη η στιγμή που θα πρέπει να αναθέσει σ’ αυτόν τον μιλιταρισμό να κάνει σκόνη τους πραγματικούς αμφισβητίες· αν μπορεί. Το ενοποιημένο (πια) πεδίο μάχης «ανατολική Μεσόγειος – Ινδοκούς» έχει γίνει ναρκοπέδιο όμως· με ή χωρίς Soleimani…

Κουράγιο!

Δευτέρα 6 Γενάρη. …Το 2019 αντιπροσώπευες τις ελπίδες του έθνους, αλλά σήμερα είσαι η μεγαλύτερη απάτη του. Είσαι ένα όνειρο που έγινε εφιάλτης, που ο καιρός του πέρασε…

Μ’ αυτά τα όχι και τόσο κομψά λόγια ένας απ’ τους βουλευτές άλλοτε υποστηρικτές του Guaido ονόματι Jose Brito, τον διαολόστειλε χτες όταν, στην ψηφοφόρια για την προεδρία της «εθνικής συνέλευσης», ο Guaido σχόλασε χωρίς αποζημίωση και αντικαταστάθηκε απ’ τον Luis Parra. Τον οποίο ψήφισαν όχι μόνο οι βουλευτές του Maduro αλλά και κάμποσοι απ’ τους πρώην οπαδούς του Guaido.

Όπως είναι γνωστό αυτός ο Guaido το μόνο αξίωμα που ευτύχησε να έχει στη ζωή του ήταν του προέδρου της «εθνικής συνέλευσης». Πατώντας πάνω σ’ αυτό, και με τα βίντζια της Ουάσιγκτον, προσπάθησε πέρυσι, περίπου τέτοια εποχή, να ανέβει ψηλά. Πολύ ψηλά. Να γίνει ένας τσανακογλύφτης πρόεδρος για λογαριασμό της Ουάσιγκτον. Τον αναγνώρισαν πολλοί και διάφοροι διεθνώς όταν έμοιαζε σαν η «ελπίδα» – μεταξύ των οποίων και τα περισσότερες απ’ τις ευρωπαϊκές πολιτικές βιτρίνες. Μην χάσουν…

Απέτυχε, κι αυτό είναι γνωστό. Κι αυτός και οι πατρώνες του. Όμως μέσα απ’ την ζούγκλα αυτού του παλιόκοσμου, εκεί που ο Guaido είχε πέσει στα μαύρα πανιά αφού όλοι τον είχαν ξεχάσει και ξεγράψει, το περασμένο καλοκαίρι, πετάχτηκε ένας γύπας μέσα απ’ τις φραγκοσυκιές για να του δώσει νέες ελπίδες (γιατί όχι και ώθηση;). Αν για όλον τον υπόλοιπο πλανήτη ο Guaido ήταν ήδη ένα αποτυχημένο, χρεωκοπημένο πυροτέχνημα, για τον γύπα και την νωπή κυβέρνηση ήταν ο πρόεδρος της καρδιάς του(ς). Η πρώτη του αναγνώριση σαν υπουργού εξωτερικών του διάσημου ελλαδιστάν…

Κουράγιο γύπα ρημαδοΓου(αϊ)δοΝικόλα! Κουράγιο! Η ασταμάτητη μηχανή δεν θα αλλάξει το παρατσούκλι σου. Κι αν ξέμεινες από προεδρική αγάπη και φιλία, προσευχήσου στον Haftar. Πάλι ρημαδοΓουα(αϊ)δοΝικόλα θα σε λέμε (δεν θα σε αλλάξουμε σε ρημαδοΧαφταροΝικόλα, όχι!).

Δεν πρέπει να αλλάζουν όνομα τα όρνια, ακόμα κι αν είναι εθνικά…

(φωτογραφία πάνω: Μην ρωτήσετε που είναι ο ρημαδοΓου(αϊ)δοΝικόλας… Τραβάει την φωτογραφία – χαζά!…

Κάτω: Ο καινούργιος είναι ο δίπλα στον παλιό. Άμα δεν αρέσει στον ρημαδοΓου(αϊ)δοΝικόλα, να κλάψει στον ώμο του Sisi, που είναι συμπονετικός…)

Η 3η Γενάρη

Κυριακή 5 Γενάρη. Κάποιοι απ’ τους ιστορικούς του μέλλοντος δεν θα αντέξουν στον πειρασμό, και θα περιγράψουν την σκηνή με μεγάλη ακρίβεια. Εκείνος κάνει τις πρωτοχρονιάτικες διακοπές του σ’ ένα απ’ τα ιδιόκτητα resort του, το Mar-o-Lago στη Florida. Εκείνοι αγρυπνούν για το καλό του “βασιλείου”. Εκείνοι τον πείθουν ότι πρέπει να ξεφορτωθούν επιτέλους το νο 1 κίνδυνο, να κάνουν το κράτος του να “πονέσει” για να “μάθει”… Ότι πρέπει, επιτέλους, να περάσουν στη δράση σαν αληθινοί άντρες, πάνω στη γενική ιδέα προηγούμενων μηνών, πριν χυθεί άλλο αμερικανικό αίμα… Εκείνος φαντάζεται τον εαυτό του στον αυτοκρατορικό εξώστη, να αποθεώνεται απ’ τον λαό στο Κολοσσαίο… Εκείνος γυρνάει τον αντίχειρα προς τα κάτω… Και πάει να συνεχίσει το δείπνο του…

Ποιοί ήταν Εκείνοι; Όλη η διαδικασία είχε τα χαρακτηριστικά συνωμοσίας· δεν εμπιστεύονταν ούτε καν τα ενδοκυβερνητικά τηλέφωνα υψηλής ασφαλείας… Ήταν εκεί, αυτοπροσώπως, στο Mar-o-Lago. Σημειώστε παρακαλούμε: πρόκειται για τον Robert O’ Brien (σύμβουλος εθνικής ασφάλειας), τον Mike Pompeo (υπ.εξ.), τον Mick Mulvaney (προσωπάρχης), τον Mike Pence (αντιπρόεδρος), τον Mark Milley (αρχιστράτηγος), και τον Lindsey Graham (ακροδεξιός βουλευτής του ψόφιου κουναβιού). Ένα team σκληροπυρηνικών αποκλειστικά, ορκισμένων στον άξονα Ουάσιγκτον – Τελ Αβίβ … Τυχόντες διαφωνούντες out!!! Θα μπορούσε να μιλήσει ο ιστορικός του μέλλοντος ακόμα και για ακαριαίο πραξικόπημα· αλλά αυτός ο ιστορικός του μέλλοντος είναι μακριά και δεν ανακατεύεται στο τώρα.

Δεν είχε άδικο η ασταμάτητη μηχανή για την «γραμμή Pence» που εμφανίστηκε όχι σαν αγιοΒασίλης απ’ την καμινάδα, αλλά σαν ο μουτζούρης ράμπο του αμερικανικού ιμπεριαλισμού σε πρωτοχρονιάτικο ρεβεγιόν. Το ότι το ψόφιο κουνάβι (το πιθανότερο..) δεν καταλάβαινε τι διατάζει (τί μπορεί να καταλάβει ένας real estater / πλυντήριο; το πολύ πολύ να ζηλέψει λίγο την έξαψη του χουλιγκάνου που του λένε ότι θα γίνει προπονητής για δέκα λεπτά…, άσε που μπορεί να είχε πιει λίγο παραπάνω και να είχε μερακλώσει) όχι μόνο δεν μειώνει τις ευθύνες του αλλά, αντίθετα, τις πολλαπλασιάζει. Το επόμενο πρωί οι παρόντες στο θέρετρο λένε ότι το αυτοκρατορικό ψόφιο κουνάβι ήταν κάπως δύσθυμο· δεν πήγε για γκολφ· ήθελε να του ξαναπούν τι είχε γίνει· ήταν σίγουρο ότι έπαιξε σωστά το αυτοκρατορικό ρόλο του· και ήταν ανίδεο για το πως θα αντιδράσει η Τεχεράνη… Είχαμε την ευκαιρία να τον σκοτώσουμε και τον σκοτώσουμε – that’s it!

Πειράζει εάν μερικοί πόλεμοι κηρύσσονται από resorts;

(Φήμες θέλουν το αυτοκρατορικό ψόφιο κουνάβι, ελαφρώς χεσμένο εκ των υστέρων, να ζητάει από την Τεχεράνη, με την μεσολάβηση τρίτων (ελβετία), η απάντησή της να είναι «αναλογική». Δεν είναι κακή ιδέα. Για έναν ιρανό αρχιστράτηγο, πέντε ιρανούς και επτά ιρακινούς αξιωματικούς, τα κεφάλια ενός αμερικάνου αρχιστράτηγου, πέντε ισραηλινών και επτά άγγλων αξιωματικών…. Συν, bonus track, ένα βουλιαγμένο αεροπλανοφόρο με όλα του τα σέα. Όλα αυτά με πυραύλους φυσικά. Πάτσι. Εντελώς proportionate…

Άλλες φήμες, πάλι, λένε ότι το ψοφιοκουναβιστάν έστειλε μέσω άλλου μεσολαβητή (κατάρ) άλλη προσφορά: να πνίξει τον πόνο της και να μην απαντήσει η Τεχεράνη και θα άρει τις εναντίον της κυρώσεις, ενώ θα της δώσει κι ένα καλό μπαχτσίσι σαν αποζημίωση. Αυτό το τελευταίο θα ταίριαζε σε έναν αμερικάνο έμπορο ακινήτων αν δεν είχε γίνει, εν τω μεταξύ, Ηρόστρατος…

Αλλά αυτά είναι φήμες βέβαια! Το ψόφιο κουνάβι έχει τον δυνατότερο, τεχνολογικά ανώτερο και πιο ατρόμητο στρατό στην ιστορία της ανθρωπότητας… Συνεπώς μπορεί να ζητήσει απ’ το ιρανικό καθεστώς αυτό: να μην επιτεθεί εναντίον του ίδιου, να τσακίσει μόνο τον στρατό του… Τότε μπορεί να βγει και να πει: δεν σας έλεγα να σηκωθούμε να φύγουμε; Να τώρα που καταστραφήκαμε!)

(φωτογραφία: Το Mar-o-Lago. Να πάει και ο ρημαδοΚούλης εκεί. Να ξεναγηθεί! Να μυρίσει την μπόχα της ιστορίας που τον καλεί…)

Τα φτερά της εκδίκησης

Κυριακή 5 Γενάρη. Αναμφίβολα ο Soleimani, o Abu Mahdi al-Muhandis και οι υπόλοιποι που δολοφονήθηκαν προχτές ήταν σημαντικοί έως πολύ σημαντικοί. Ποιος μπορεί όμως να πει στα ίσια ότι οι πάνω από 300 δολοφονημένοι Παλαστίνιοι διαδηλωτές, οι εκατοντάδες (σχεδιασμένα) σακαταμένοι και οι χιλιάδες τραυματισμένοι, στον κάτι παραπάνω από 1,5 χρόνο των διαδηλώσεων της Μεγάλης Επιτροφής στη Γάζα ήταν/είναι ασήμαντοι;

Αν τα φτερά της εκδίκησης κτυπάνε σε όλο και μεγαλύτερο μέρος του κόσμου, είναι επειδή εκατομμύρια άντρες και γυναίκες, γέροι, νέοι και παιδιά, έχουν υποστεί επί δεκαετίες όλες τις γνωστές και άγνωστες μορφές βίας: απ’ την ταπείνωση του εκβιασμένου ξεριζωμού μέχρι την εν ψυχρώ δολοφονία· απ’ τα βασανιστήρια σε γνωστά και άγνωστα μπουντρούμια, μέχρι το να πεθαίνεις σαν «παράπλευρη απώλεια»· απ’ την επιβεβλημένη φτώχια μέχρι την λεηλασία του περιβάλλοντός τους.

Κανείς δεν μπορεί να υποτιμήσει το δυναμικό αυτού του συσσωρευμένου, γιγάντιου, δικαιολογημένου αλλά συχνά ακατέργαστου μίσους. Είναι ένα δυναμικό που μπορεί να φτιάχνει «ήρωες» και «αρχηγούς» διαρκώς· που μπορεί να σούρνεται υπόγεια και απροειδοποίητα να εκρήγνυται· ένα δυναμικό που σα να βρήκε έναν πυκνωτή στον δολοφονημένο ιρανό καραβανά.

Διάφοροι απ’ τους «καλά του έκαναν, καλά τους κάνουν» γράφουν επικήδειους για τον Soleimani τονίζοντας το πόσο εντυπωσιακά ικανός ήταν. Θέλουν μ’ αυτόν τον τρόπο να δοξάσουν τους δολοφόνους του – που είναι οι ίδιοι, απλά με διαφορετικά πρόσωπα, με τους δολοφόνους των αφγανών, των ιρακινών, των σύριων, των παλαιστίνιων ή των βόσνιων. Απλά το να σκοτώνεις στο σωρό “ασήμαντους” δεν σε δοξάζει.

Το πρώτο φανερό βήμα της τελικής νίκης του Soleimani είναι ότι οι δυνάστες του άξονα τον φοβούνται πια περισσότερο… Τώρα φοβούνται το πόσοι νεκροί μπορεί να αναστηθούν στη σκιά του…

Οδηγίες για κατρακύλα

Κυριακή 5 Γενάρη. Αυτό που είναι το βασικό στο εγχειρίδιο της καταστολής κι αυτό που συστήνουν οι επικοινωνιολόγοι του συστήματος, είναι ότι προκειμένου να φτάσεις να εξοντώσεις κάποιον ή κάποιους με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, θα πρέπει να τον / τους έχει συκοφαντήσει / δαιμονοποιήσει συστηματικά.

Η περίπτωση του Osama bin Laden είναι η πιο γνωστή τις δύο τελευταίες δεκαετίες. Οι λέξεις «Laden» και «αλ Κάιντα» σερβιρίστηκαν σε άπειρες δόσεις και συνταγές κατηγορητηρίων, παρότι η δεύτερη ήταν ανύπαρκτη σαν οργάνωση (ήταν μόνο ένα γλωσσικό εύρημα / σύμβολο των δυτικών μυστικών υπηρεσιών, τέτοιο που να ταιριάζει στις λεκτικές / ακουστικές δυνατότητες των πρωτοκοσμικών – αντί για τα σύνθετα, περίεργα και δύσκολο να θυμάται κανείς πραγματικά ονόματα διάφορων ισλαμιστικών / αραβικών οργανώσεων…)· ενώ ο Laden ήταν κάτι εντελώς διαφορετικό απ’ αυτό που εικογραφήθηκε.

Η συστηματική δαιμονοποίηση έχει την λειτουργία της εκ των προτέρων νομιμοποίησης του εκτελεστή, του δήμιου, χωρίς δίκες, δικαστήρια και παρόμοιες περιττές πολυτέλειες.

Στην περίπτωση όμως του Soleimani είτε από βιασύνη (έως πανικό) είτε από αδιαφορία (έως απελπισία) δεν προηγήθηκε κάποια συστηματική κατασκευή του “δαίμονα”. Η συντριπτική πλειοψηφία των πρωτοκοσμικών αγνοούσε το όνομα και την ύπαρξή του καν και καν, μέχρις ότου ένα πρωΐ “ενημερώθηκε” ότι “οι αμερικάνοι σκότωσαν κάποιον σημαντικό ιρανό στρατηγό”, κι ότι αυτό μπορεί να οδηγήσει σε παγκόσμιο πόλεμο… Έτσι, ξερά! Μάλιστα, αντί να δουν οι πρωτοκοσμικοί στις φωτογραφίες κάποιον μαυριδερό με τουρμπάνι και κελεμπία (η οριενταλιστική αναπαράσταση του απολίτιστου, άρα μοχθηρού ανατολίτη που θέλει σκότωμα όποιος κι αν είναι…) είδαν μια κλασσική φυσιογνωμία καραβανά, μάλλον “λευκού”, που σαν φάτσα θα μπορούσε να κάνει καριέρα σε οποιονδήποτε πρωτοκοσμικό στρατό. Εκ των υστέρων, κι αφού είχε σκάσει το πρώτο μεγάλο κύμα έκπληξης ανάμικτης με φόβο, άρχισαν να διαδίδονται διάφορα, του είδους «αυτός έχει σκοτώσει χιλιάδες αμερικάνους» κλπ κλπ.

Πώς, όμως, ήταν δυνατόν «αυτός να έχει σκοτώσει χιλιάδες αμερικάνους» και να μην έχει εξαπολυθεί εναντίον του μια τεράστια προπαγανδιστική εκστρατεία όσο καιρό «αυτός σκότωνε χιλιάδες αμερικάνους»; Πώς ήταν δυνατόν η πάντα έτοιμη προς τρομοκράτηση «κοινή γνώμη» στις ηπα (και όχι μόνο) να αγνοεί το όνομα και την ύπαρξη ενός τέτοιου serial killer; Πώς ήταν δυνατόν ο λαός να έχει μείνει σε βαθιά σκοτάδια για το «απόλυτο κακό»;

Στις κοινωνίες του θεάματος δεν μπορεί κανείς να αντιστρέψει τα μοτίβα και τις αλληλουχίες της ιδεολογικής ενσωμάτωσης ελπίζοντας ότι θα έχει βολικά και «παραδοσιακά» εγγυημένα αποτελέσματα. Δεν ανατινάζεις σαν κρατική εξουσία ένα σπίτι και μετά δικαιολογήσε με ένα «έλα μωρέ, κάτι παλιάνθρωποι έμεναν εκεί» – όλοι θα καταλάβουν ότι κοροϊδεύεις.

Για το μεγαλύτερο μέρος του πλανήτη το ψόφιο κουνάβι είναι, απλά, ένας γελοίος τύπος που λέει διαρκώς βλακείες κελαηδώντας. Κι αν αυτός ο γελοίος τύπος διατάζει την πισώπλατη δολοφονία κάποιου άγνωστου, τότε είναι πολύ πιθανό ότι αυτός ο άγνωστος άξιζε περισσότερο απ’ τον γελοίο τύπο.

Το ότι οι υποτιθέμενοι μετρ της προπαγάνδας (εκεί, στην Ουάσιγκτον) έχασαν μέσα σε λίγες ώρες τον «επικοινωνιακό πόλεμο», και ότι σε πρώτο, δεύτερο και τρίτο χρόνο αυτό που κυριάρχησε σε ανατολή και δύση, σε βορρά και νότο, ήταν η προβοκατόρικη σκοπιμότητα των δολοφονιών (και, μάλιστα, χωρίς το ιρανικό καθεστώς και οι σύμμαχοί του στην περιοχή να έχουν ιδιαίτερη επιρροή στην δύση) οφείλεται σ’ αυτό το τεράστιο κενό της συστηματικής και έγκαιρης προκαταβολικής δαιμονοποίησης. Που με την σειρά του είναι μια ακόμα απόδειξη της ραγδαίας παρακμής της άλλοτε «μόνης υπερδύναμης» και των συμμάχων της.

Πριν καλά καλά ταφούν οι δολοφονημένοι, οι δολοφόνοι άρχισαν να οχυρώνονται από φόβο… Δεν είναι καθόλου αυτό που συμβαίνει όταν ο «καλός» σκοτώνει τον «κακό»! Όχι. Σ’ όλα τα παραμύθια που το «καλό» είναι πολύ καλό και το «κακό» πολύ κακό, μόλις το πρώτο εξοντώσει το δεύτερο ακολουθεί ο γύρος του θριάμβου!!

Τώρα συμβαίνει το ακριβώς αντίθετο: ο καθεστωτικός μανιχαϊσμός έχει κρασσάρει… Το «καλό» δεν φαίνεται για τέτοιο, ούτε το «κακό» φαίνεται για τέτοιο… Και, επιπλέον, παρακαλείται θερμά το «κακό – όχι και τόσο κακό» να δείξει προσόντα που πλέον δεν αναμένονται απ’ το «καλό – όχι και τόσο καλό»: ανωτερότητα, νηφαλιότητα και αυτοσυγκράτηση…

(φωτογραφία: Αριστέρα ο πιο διάσημος ιρανός στον πλανήτη. Δεξιά ο ιρακινός Abu Mahdi al-Muhandis, των pmu. Δεν θα μπορούσαν να είναι ακόμα και πανεπιστημιακοί κάπου στη δύση;)

Ένας πυλώνας σταθερότητας, ίσα με τον east med!..

Κυριακή 5 Γενάρη. Η Ουάσιγκτον κήρυξε πόλεμο στο ιράν αλλά και στο ιράκ. (Και βλέπουμε..). Το πολεμικό της φωτογραφίας είναι ελικοπτεροφόρο / αποβατικό, και κουβαλάει 2000 αμερικάνους πεζοναύτες. Πλέει στη Μεσόγειο από μαρόκο μεριά, και θέλει να φτάσει στη θάλασσα του ομάν.

Είναι πιθανό να κάνει μια στάση στη Σούδα, για ανεφοδιασμό και τα λοιπά; Αμέ! Η βάση είναι βασική – για τον αμερικανικό ιμπεριαλισμό στις μεσανατολικές εκστρατείες του.

Είναι αυτή η βασική βάση νόμιμος στόχος εκείνων στους οποίους το ψοφιοκουναβιστάν κήρυξε τον πόλεμο; Αμέ!

Δεν κάνουμε προβλέψεις, αλλοίμονο. Αλλά καλή δουλειά φαίνεται να είναι η υπόθαλψη κρατικού εγκληματία… Δεν γουστάρετε; Δεν γεμίζετε εθνική υπερηφάνεια;