Tag: εξωτερική πολιτική

Απαρτχάιντ (οι πολιτικοί και στρατιωτικοί ιδιοκτήτες)

Δευτέρα 22 Φλεβάρη. Ελάχιστες εικόνες του Γενάρη του 2021 απ’ την κατεχόμενη Παλαιστίνη (απ’ το site electronic intifada):

Διαδήλωση στις 8 Γενάρη, νότια της Χεβρώνας, προς τον εποικιστικό «οικισμό» του Avigail, μια βδομάδα μετά τον πολύ σοβαρό τραυματισμό του 24χρονου Harun Abu Aram απ’ τον ισραηλινό στρατό. Ο Harum προσπάθησε να τους εμποδίσει να κατάσχουν την γεννήτρια ενός γείτονα· και τον πυροβόλησαν στο λαιμό. Ο Harum νοσηλεύεται σε κρίσιμη κατάσταση· κι αν ζήσει θα είναι παράλυτος.

Παλαιστίνιοι εργάτες στο checkpoint Eyan κοντά στην πόλη Qalqilya τα χαράματα της 10ης Γενάρη, καθώς πάνε για δουλειά στο ισράηλ. Το ρατσιστικό καθεστώς τους απαγόρευσε να γυρίσουν πίσω για δύο βδομάδες, για «υγιειονομικούς λόγους», οπότε θα κοιμούνται στις δουλειές. Αντίθετα οι ισραηλινοί θα περνάνε τα checkpoints κανονικά.

Ένας παλαιστινιος αγρότης και στο βάθος μια στρατιωτική μπουλντόζα καταστρέφει καλλιεργήσιμη γη στην Khan Younis, στα βόρεια της λωρίδας της Γάζα. 13 Γενάρη.

Γείτονες σ’ ένα κατεστραμμένο σπίτι στον προσφυγικό καταυλισμό της Maghazi, στη λωρίδα της Γάζα. Το απαρτχάιντ καθεστώς βομβάρδισε με βολές τανκς την περιοχή για δεύτερη νύχτα. 20 Γενάρη.

Δακρυγόνα του ισραηλινού στρατού εναντίον νεαρών παλαιστίνιων που πετάνε πέτρες διαμαρτυρόμενοι για έναν καινούργιο εποικιστικό οικισμό στην Deir Jariri, κοντά στη Ramalah, στις 22 Γενάρη. Τέτοιες οδομαχίες γίνονται κάθε βδομάδα στην ευρύτερη περιοχή.

Τα δέντρα στην Αθήνα μπορεί να πέφτουν απ’ το χιόνι, αλλά στην Παλαιστίνη τα καταστρέφει ο κατοχικός στρατός. Εδώ η Ainoun, ανατολικά της πόλης Tubas, στη Δυτική Όχθη. Η δικαιολογία είναι ότι φύτρωσαν σε ζώνη στρατιωτικών ασκήσεων: σε όποιες περιοχές της Δυτικής Όχθης το απαρτχάιντ καθεστώς δεν φυτεύει εποικιστές, τις χαρακτηρίζει ζώνες στρατικών ασκήσεων, και τις αποψιλώνει… – 27 Γενάρη.

Δακρυγόνα εναντίον Παλαιστίνιων διαδηλωτών στη διάρκεια οδομαχιών ενάντια στην «απαλλοτρίωση» παλαιστινιακής γης στο χωριό Kafr Qaddum, κοντά στη Nablus, στη Δυτική Όχθη. 29 Γενάρη.

Οι ξένοι φταίνε!

Κυριακή 21 Φλεβάρη. «Θα μας κάνετε κόκκινους; Όχι βέβαια!!!» Ο βετεράνος (10 χρόνια δήμαρχος Μετσόβου και 20 χρόνια νομάρχης και περιφερειάρχης Ιωαννίνων) Καχριμάνης ύψωσε το ανάστημά του!

… Η εμφανιζόμενη επιδημιολογική επιβάρυνση όμως της περιφεριακής ενότητας Ιωαννίνων των τελευταίων εβδομάδων κατά κύριο λόγο,  οφείλεται σε εξωγενείς παράγοντες και ειδικότερα στις αθρόες διακομιδές και εισαγωγές στα νοσοκομεία ασθενών από τη γειτονική Αλβανία, οι οποίες αποφασίζονται και εγκρίνονται από το Υπουργείο Εξωτερικών.

Σήμερα το 50% των νοσηλευόμενων στις Μονάδες Λοιμωδών των νοσοκομείων των Ιωαννίνων προέρχεται από την Αλβανία, από την οποία προέρχεται και το σύνολο των νοσηλευόμενων στις Μονάδες Εντατικής Θεραπείας.

Βαρύ το θέμα! Πρώτον επειδή προκύπτει πως “οι ξένοι (και μάλιστα οι “αλβανοί”) μας παίρνουν τις κλίνες”! Δεύτερον προκύπτει ότι αυτοί οι “ξένοι” (και μάλιστα οι “αλβανοί”) χαλάνε τα νούμερά μας! Τρίτον και σα συνέπεια των δύο προηγούμενων φταίνε για τις απαγορεύσεις που μπορεί να μας επιβληθούν!…

Δεν είναι ρητά “προτροπή σε πράξεις βίας”… Είναι έμμεσα. Αν επρόκειτο ο βετεράνος της τοπικής εξουσίας να πείσει τους ανώτερούς του στην Αθήνα ότι δεν χρειάζονται καθολικές απαγορεύσεις, θα ήταν αρκετό να τους τα πει τηλεφωνικά. Η έκδοση / δημοσιοποίηση επίσημης ανακοίνωσης απευθύνεται πολύ λιγότερο στην κεντρική κυβέρνηση και πολύ περισσότερο στους ψηφόφορους του και στο τοπικό κοινό. Είναι διαφορετικού είδους εργαλείο: καναλιζάρει τις όποιες εύλογες αντιδράσεις των ντόπιων στις απαγορεύσεις και (ή ακόμα κυρίως) προς αυτούς τους “ξένους” βαφτίζοντάς τους σε αιτία (των απαγορεύσεων).

Δεν υποδαυλίζει άραγε αυτή η τακτική το ρατσιστικό μίσος; Το υποδαυλίζει… Δεν το καταλαβαίνει ο βετεράνος; Το καταλαβαίνει – χαζός δεν είναι…

Πάθη στην άγρια δύση

Σάββατο 20 Φλεβάρη. Μπορεί να εμπνεύσει φόβο το Joνυσταλεάν; Μόνο εξαιτίας των πυρηνικών του· αλλά τέτοια έχουν σε ικανή ποσότητα και οι rivals. Κατά τα υπόλοιπα; Ο βασιλιάς είναι γυμνός πια· και μόνο παρακμιακοί ιμπεριαλιστές σαν τους έλληνες κάνουν ότι δεν το βλέπουν.

Μπορεί να εκτιμήσει κανείς τα εξής απλά. Το ψόφιο κουνάβι, όντας πρόεδρος, φώναζε απ’ την άνοιξη του 2020 ότι οι δημοκρατικοί θα κάνουν νοθεία στις εκλογές του περασμένου Νοέμβρη μέσω των επιστολικών ψήφων. Κάθε λογικός άνθρωπος θα περίμενε ότι έχοντας εξουσία (οπότε και μηχανισμούς) θα φρόντιζε να κάνει τσακωτούς τους αντιπάλους του έτσι και τολμούσαν – ώστε να τους εξαφανίσει. Μετά τις εκλογές συνέχισε να φωνάζει για νοθεία, χωρίς να καταφέρει να ντοκουμεντάρει τίποτα. Έγινε η νοθεία; Δεν έγινε; Το βέβαιο είναι ότι το ψόφιο κουνάβι και οι οπαδοί του στους μηχανισμούς απέτυχαν ακόμα και σ’ αυτό το απλό: να δείχνουν τους «κακούς» έχοντας αδιάσειστες αποδείξεις των έργων τους.

Στη συνέχεια οι δημοκρατικοί αποφάσισαν να «τελειώσουν» με το ψόφιο κουνάβι, καταδικάζοντάς το για προτροπή σε βία. Ήλπιζαν ότι με την παραπομπή του θα διαλύσουν τους ρεπουμπλικάνους σαν κόμμα; Έτσι φαίνεται. Απέτυχαν σε κάτι τόσο απλό όσο το να έχουν εξασφαλισμένους τους ρεπουμπλικάνους γερουσιαστές που χρειάζονταν πριν ξεκινήσουν την παραπομπή· διαφορετικά να κλείσουν την υπόθεση σεμνά και ταπεινά για να μην εκτεθούν… Εκείνο που πέτυχαν, παρά την θέλησή τους, ήταν να επιβεβαιώσουν την show ηγεμονία του ψόφιου κουναβιού στην αμερικανική «δεξιά», και να δημιουργήσουν τον μύθο του «ατσαλάκωτου» ψόφιου κουναβιού: ήταν η δεύτερη φορά που προσπάθησαν να τον «φάνε»…

Οι δύο πλευρές του αμερικανικού καθεστώτος ή οι δύο «γραμμές» (αποτυχημένες και οι δύο) δεν κατάφεραν ως τώρα να εξουδετερώσουν η μία την άλλη παρότι το προσπάθησαν ειλικρινά σ’ αυτόν τον «εσωτερικό» σκυλοκαυγά· κι έτσι οι united states παραμένουν πολωμένες (γύρω από αντίπαλα φαντάσματα μεγαλείου) εντονότερα ίσως απ’ ότι πριν ένα χρόνο. Αυτή τη φορά (κι αν δεν κάνουμε λάθος είναι πρωτοφανές στην αμερικανική πολιτική ιστορία) το μεγαλύτερο μέρος των συντηρητικών ψηφοφόρων στις usa έχει αρχηγό εκτός θεσμών και οργάνων! Κι αυτό ακριβώς, το «εκτός», λύνει τα χέρια του ψόφιου κουναβιού: αν καταφέρει (κι αυτός θα είναι ένας βασικός στόχος του) στις ενδιάμεσες εκλογές του 2022 να εκλεγούν «δικοί» του βουλευτές και γερουσιαστές και να πάρει τον έλεγχο και των δύο νομοθετικών σωμάτων, τα επόμενα δύο χρόνια ως τις εκλογές του 2024 θα είναι σκέτος βάλτος για το Joυσταλεάν.

Εν τω μεταξύ ο νυσταλέος Jo και το γκουβέρνο του θα πρέπει να κρατάνε δεμένους όλους όσους τους ψήφισαν σαν το μικρότερο κακό. Θα πρέπει να πείσουν (για παράδειγμα) την αριστερή τους πτέρυγα ότι «ο σεβασμός στα ανθρώπινα δικαιώματα» ταιριάζει μια χαρά με την υποστήριξη στο απαρτχάιντ καθεστώς του Τελ Αβίβ και την πώληση όπλων στη χούντα του Καΐρου…

Ποιός εκτός συνόρων θα φοβηθεί αυτές τις united states που θα είναι μόνιμα σε “προεκλογική περίοδο” καθώς η μία “γραμμή” θα συνεχίσει να προσπαθεί να εξοντώσει την άλλη όταν, απ’ την άλλη μεριά, βρίσκεται ένα όλο και πιο αποφασισμένο και καλά εξοπλισμένο μπλοκ κράτων; Η “μόνη υπερδύναμη” έχει τελειώσει και κανένας δεν φοβάται την σκιά της ούτε την νοσταλγεί. Κι ωστόσο μια τέτοια νοσταλγία είναι που σέρνει τα αμερικανικά αεροπλανοφόρα και δολάρια… για όσο καιρό ακόμα θα έχουν global αξία αυτά τα τελευταία…

Το μόνο που πραγματικά φοβίζει είναι το σοβαρό ενδεχόμενο να προσπαθήσει τελικά η Ουάσιγκτον να κάνει τη νοσταλγία της πραγματικότητα δια της βίας.

(φωτογραφία: Άσπρο Σπίτι, 19 Γενάρη 2021, δύο βδομάδες μετά το “ντου”: ο εχθρός παραμονεύει εντός των πυλών… Μήπως να αναλάβουν κυανόκρανοι απ’ την αφρική και την ασία;)

Όλες οι φάρσες κάποτε τελειώνουν

Δευτέρα 15 Φλεβάρη. Μια κάποια σκηνοθετημένη δυσθυμία πλανιέται πάνω απ’ τη νότια κύπρο, τις πολιτικές βιτρίνες της και, γενικότερα, τους εθνικούς ταγούς της. Αφού έπαιξαν όλα τα χαρτιά τους (τι γκάζια, τι συμμαχίες με το Τελ Αβίβ, τι παραχώρηση βάσης στο Παρίσι) για να στριμώξουν τον “αιώνιο εχθρό”, οι συσχετισμοί είναι πια τέτοιοι που το όνειρό τους πλησιάζει να γίνει πραγματικότητα, χωρίς να μπορούν να πανηγυρίσουν· και χωρίς να ελπίζουν ότι ο “αιώνιος εχθρός” θα είναι κάπως τσαλακωμένος: στην επερχόμενη “πενταμερή διάσκεψη”, προς τα τέλη Μάρτη, η Άγκυρα θα βάλει επίσημα στον πάγκο την αναγνώριση δύο κρατών στο νησί· με σημείο υποχώρησης την δημιουργία μιας συνομοσπονδίας μεταξύ δύο κυρίαρχων και πολιτικά ισότιμων κρατικών οντοτήτων. Η Άγκυρα έχει κάνει τους σωστούς υπολογισμούς, και το λέει: αν οι ελληνοκύπριοι ξαναψηφίσουν “όχι” στο σχέδιο της συνομοσπονδίας, τότε ο τουρκοκυπριακός βορράς θα έχει εξασφαλίσει το δικαίωμα να ανεξαρτητοποιηθεί, με διεθνή αναγνώριση…

Είναι γνωστό πως ο μαφιόζος Αναστασιάδης και εκείνοι που εκπροσωπεί θα ήθελαν έναν οριστικό χωρισμό· μόνο που δεν μπορεί / μπορούν να τον προτείνουν επίσημα, γιατί θα πρέπει να διαχειριστούν το φασισταριό με το οποίο αλληλοϋποστηρίζονται οι ελληνοκυπριακές κυβερνήσεις απ’ το 1974 και μετά. Επιπλέον μια τέτοια ελληνοκυπριακή πρόταση θα ακουγόταν πολύ άσχημα στο ελληνικό φασισταριό. Συνεπώς το ότι είναι η Άγκυρα που ανοίγει καθαρά αυτό το ζήτημα είναι ένα κάποιο όφελος.

Ταυτόχρονα όμως είναι αδύνατο να παρουσιάσει κανείς το τουρκικό καθεστώς σαν το χαμένο μιας τέτοιας εξέλιξης. Είτε με διαζύγιο είτε με συνομοσπονδία η Άγκυρα είναι η καθαρή νικήτρια μέσα στην ομίχλη της ελληνικής και της ελληνοκυπριακής εθνικιστικής μυθολογίας. Δεν δρά στριμωγμένη, αντίθετα: αξιοποιεί την διεθνή επιβεβαίωση της ελληνικής και ελληνοκυπριακής εξαπάτησης δήθεν “υπέρ της λύσης του προβλήματος” εδώ και δεκαετίες.

Στην πενταμερή θα συμμετέχει και το ελλαδιστάν. Ο γενναίος γύπας ρημαδο—-Νικόλας, ο άνθρωπος των μεγάλων επιτυχιών… Δεν είναι ένα ραντεβού για αποτελέσματα, είναι όμως ένα ραντεβού για να μπει επίσημα το μαχαίρι στο κόκκαλο. Τι θα κάνει ο ρημαδοΚούλης και το ρημαδογκουβέρνο μπροστά σ’ αυτά τα ζόρια, που είναι κυρίως ιδεολογικά αφού τα πρακτικά δεδομένα στο “κυπριακό” είναι γνωστά εδώ και πολύ καιρό; Μία λύση θα ήταν να τραβήξει η “βεντάλια του covid” μέχρι το 2023, με την ελπίδα ότι ως τότε θα έχει λυθεί το κυπριακό χωρίς να το προσέξει κανείς…. Μια άλλη λύση, απελπισίας, θα ήταν να υπονοήσει / υποσχεθεί μια καινούργια «μικρασιατική εκστρατεία», για να μη χάσει το μισό κόμμα του…

Στην πραγματικότητα λύση που να αξίζει το όνομά της δεν υπάρχει για το ελλαδιστάν. Ένα απ’ τα βασικά χαρακτηριστικά του εδώ και 2 αιώνες είναι ότι δεν μπορεί να τα βάλει με τους μύθους του. Και σίγουρα όχι μ’ αυτό το πρακτικό που πάντα κρύβεται πίσω απ’ την εθνική μυθολογία: το πλιάτσικο…

«Φιλία»!

Σάββατο 13 Φλεβάρη. Ο καλύτερος κόσμος! Μία φασιστοχούντα βουτηγμένη ως το γόνατο στο αίμα: η αιγυπτιακή. Δύο + μία πετροχούντες, με αρκετό αίμα στα παλάτια τους και εξαιρετικά αβέβαιο μέλλον: σαουδική αραβία, ενωμένα αραβικά εμιράτα, μπαχρέιν. Ένα μαφιόζικο καθεστώς / πλυντήριο: η νότια κύπρος. Το ελλαδιστάν (τα χαρακτηριστικά του τ’ αφήνουμε στο γούστο σας…). Και, για την υψηλή εποπτεία (με τηλεδιάσκεψη…. ), το βασίλειο της γαλλίας. Εκτός απ’ τις δουλειές (πάνω και κάτω απ’ τα τραπέζια) τι μπορεί να ενώνει όλους αυτούς τους διαλεκτούς κυρίους; Ο 4ος παγκόσμιος πόλεμος, και ο αμερικανο-αγγλο-ισραηλινός άξονας· τι άλλο;

Μπορεί να μοιάζει με «μάζεμα μπάζων», αλλά δεν είναι αστείο. Ο ελληνικός ιμπεριαλισμός, στριμωγμένος στα σκοινιά, συνεχίζει να κτίζει πάνω στον «αντιτουρκισμό»· ή αυτό είναι που ταιριάζει στην εθνικιστική ιδεολογία και άρα πουλιέται σ’ όποιον αγοράζει. Όμως αυτός ο χορός βρυκολάκων παίρνει μέρος σε πολύ ευρύτερη αναμέτρηση· των οποίων τα σχέδια γίνονται αλλού…

Ο ρημαδο—–Νικόλας, χαιρετίζοντας την «ειρήνη» που αυτό το ραντεβού χασάπηδων ‘n’ friends προωθεί, δεν έχασε την ευκαιρία να ξαναβγάλει τα νεύρα του για την συμφωνία Άγκυρας – Tripoli περί αοζ και όχι μόνο. Νομίζαμε ότι το είχε ξεχάσει, ειδικά αφού η Αθήνα «χαιρέτισε» την καινούργια, ενιαία μεταβατική κυβέρνηση της λιβύης, που συμφωνήθηκε πριν μια βδομάδα στη Γενεύη· με πρωθυπουργό τον Abdul Hamid Ddeibeh. Φαίνεται ότι ο «χαιρετισμός» ήταν για την παρηγοριά: στις πρώτες επίσημες δηλώσεις του ο Ddeibeh χαρακτήρισε την Άγκυρα «φίλο», «σύμμαχο» και κάτι παραπάνω: στρατηγικό εταίρο με τον οποίο η μεταβατική κυβέρνηση θα επιδιώξει συνεργασία στο ανώτατο επίπεδο…

Έμεινε έτσι το ρημαδογκουβέρνο να βγάζει το άχτι του στον ώμο των τοξικών της αραβικής χερσονήσου, που ξυπνάνε κάθε μέρα με χαρά επειδή τα drones των Houthis δεν έχουν σκάσει ακόμα πάνω τα παλάτια τους.

Πού γίνονται, λοιπόν, τα σχέδια του άξονα; Και πόσες «ψήφους» έχουν σ’ αυτά τα επιτελεία ο ελληνικός ιμπεριαλισμός, το αιγυπτιακό χασάπικο ή οι πετροχούντες; Βγάλτε συμπέρασμα: σε μια κίνηση που περιγράφεται (με κάποια υπερβολή ίσως) σαν «σεισμική», τον περασμένο Γενάρη, το απαρτχάιντ καθεστώς του Τελ Αβίβ «ενσωμάτωσε» τον στρατό του (σε επίπεδο επιτελείων, σχεδιασμών και πληροφοριών) στην αμερικανική στρατιωτική «κεντρική διοίκηση» (centcom). Μέχρι τις αρχές Γενάρη του 2021 το Τελ Αβίβ συμμετείχε στην «ευρωπαϊκή διοίκηση» (eucom). Το ζητούμενο των αφεντικών του ήταν βέβαια η τωρινή του θέση· αλλά οι όχι-αποκατεστημένες-σχέσεις του με τις αραβικές χούντες εμπόδιζαν την μετακόμιση. (Η centcom έχει επιχειρησιακή ευθύνη στη μέση Ανατολή ως και το αφγανιστάν…)

Τώρα αυτή η μετακόμιση έγινε, αφού οι πετροχούντες χάνουν το «στρατηγικό έδαφος» (την σημασία του πετρελαίου τους) κάτω απ’ τα πόδια τους και αγάπησαν ανοικτά το Τελ Αβίβ. Τι σημαίνει αυτό πρακτικά; Πρώτον, ότι αν αυτές οι αραβικές χούντες έχουν κάποια «στρατιωτικά μυστικά», τώρα – μέσω αμερικανικού πενταγώνου – θα περνάνε επίσημα στη γνώση του ισραηλινού στρατού· χωρίς, εννοείται, να συμβαίνει το ανάποδο. Δεύτερον, ο νούμερο 1 στόχος της centcom είναι η «αντιμετώπιση» της Τεχεράνης· ο αγαπημένος του Τελ Αβίβ. Αυτό σημαίνει πως οι συνδαιτημόνες και φίλοι του ελληνικού ιμπεριαλισμού βλέπουν ήδη την «μοίρα» τους γραμμένη στον τοίχο· αλλά προς τον Περσικό, κι όχι στην ανατολική ή/και στην κεντρική Μεσόγειο που ψάχνει αυτός την δική του.

Τρίτο, που περιλαμβάνει τα δύο προηγούμενα: όλα αυτά συμβαίνουν υπό το βλέμμα του ευρασιατικού project και των κρατών που το υποστηρίζουν. Το τουρκικό είναι ένα απ’ αυτά, όχι το μοναδικό….

(φωτογραφία κάτω: Ενώ ο ρημαδοΚούλης «ανοίγει την αγκαλιά του» ο γύπας που καραδοκεί στο πλάι του έχει καρφωθεί στην υπουργό επικρατείας των εμιράτων Reem Ebrahim Al-Hashimy – δεξιά, στα μαύρα. Αυτές οι χειρονομίες και εκφράσεις θεωρούνται σεξουαλική παρενόχληση ή είναι απλά ειλικρινής έκφραση διπλωματικού θαυμασμού για τον καπιταλισμό των εμιράτων;

Ας απαντήσει ο ελαφρά μελαγχολικός Faisal bin Farfan al Saud, ο υπ.εξ. του τοξικού του Ριάντ, που μεσ’ τη μέση νοιώθει σα να εμποδίζει…)

Άνιση αναμέτρηση

Τετάρτη 10 Φλεβάρη. Θα μπορούσε κάποιος να υποθέσει ότι το ελλαδιστάν έχει δημιουργήσει “σχολή εξωτερικής πολιτικής”: δώστου διεθνή φασίστα περιοπής και πάρτου την ψυχή… Ή θα μπορούσε να συμβαίνει το ανάποδο: το ελλαδιστάν να είναι αριστούχος μαθητής μιας διεθνούς (πρωτοκοσμικής πάντα) σχολής, με την ίδια εξειδίκευση.

Σε κάθε περίπτωση η επίσκεψη του “οτι-πιο-κοντά-σε-υπουργό-εξωτερικών-διαθέτει-η-ε.ε.” επιτρόπου Josep Borrell στην Μόσχα στο τέλος της προηγούμενης εβδομάδας ήταν ένα φιάσκο περιοπής. Ήταν άνιση η αναμέτρηση, κάτι σαν «αποστολή αυτοκτονίας». Ο Borrel έχει μια καρέκλα που είναι συμβολική· κι ακόμα, σαν τέτοια, με το ζόρι. Την πήρε τον Δεκέμβρη του 2019, διαδεχόμενος το προηγούμενο χλωμό πρόσωπο που έπαιξε τον ίδιο ρόλο, την κυρία Federica Mogherini. Πριν γίνει εκπρόσωπος του φαντάσματος της υποτιθέμενης «ενιαίας εξωτερικής πολιτικής» της ε.ε. ο καταλανός και σοσιαλδημοκράτης κυρ Josep είχε διατελέσει υπ.εξ. του ισπανικού κράτους για περίπου ένα χρόνο, μεταξύ καλοκαιριού του ’18 και καλοκαιριού του ’19, στην κυβέρνηση Sanchez… Με τέτοιο παρελθόν ο 70plus κυρ Josep θα μπορούσε να θεωρηθεί ικανός στις ισπανικές καθεστωτικές ίντριγκες, αλλά χαμένος από χέρι στην πιο υψηλόβαθμη επίσκεψη / εκπροσώπηση της ε.ε. στη Μόσχα από το 2017. Έχοντας απέναντι του τον Sergey Lavrov: έκφραση της παράδοσης του ρώσικου καθεστώτος να κρατάει σε τέτοια πόστα όσο περισσότερο γίνεται τα στελέχη του, ο Lavrov είναι υπ.εξ. απ’ το 2004 συνεχώς. Έχει δει… και τι δεν έχει δει! Έχει ακούσει… και τι δεν έχει ακούσει!!

Τι πήγε να κάνει άραγε ο Borrell στη Μόσχα; Είναι απίθανο να είχε κάποια μυστική αποστολή με δεδομένη την ασήμαντη εμπειρία του αλλά και το συμβολικό αξίωμά του. Επίσημα κουβαλούσε έναν «κατάλογο θεμάτων» συζήτησης μεταξύ ε.ε. – ρωσίας, που περιελάμβανε τα πάντα όλα: απ’ την ουκρανία μέχρι τον nord stream 2, και απ’ το sputnik V μέχρι…. μέχρι τον πιο πρόσφατο αγαπημένο της δύσης, τον Alexey Navalny….

Αυτός ο τύπος είναι πατενταρισμένος φασίστας. Ώσπου να αναγορευτεί απ’ τους δυτικούς σε ενσάρκωση της δημοκρατίας στη ρωσία, η κύρια «πολιτική δουλειά» του Navalny ήταν οι συμμαχίες του με τους ρώσους νεοναζί, skins και όποιο άλλο παρόμοιο κατακάθι. Η αναγόρευσή του σε «ήρωα της ελευθερίας» απ’ τα ευρωπαϊκά κράτη και την Ουάσιγκτον έχει εκνευρίσει ιδιαίτερα την Μόσχα, αν όχι για κάποιον άλλο λόγο σίγουρα επειδή το ημερολόγιο δείχνει 2021 – και οι παγκόσμιοι συσχετισμοί δύναμης αλλάζουν ραγδαία.

Αυτό το φασιστόμουτρο ήταν η φαρδιά μπανανόφλουδα που πάτησε ο έρμος ο κυρ Josep. Ζήτησε (εκ μέρους της ε.ε.) την αποφυλάκισή του και μια έρευνα για την (υποτιθέμενη) δηλητηρίασή του – και θεώρησε σκόπιμο να το δηλώσει και στη συνέντευξη τύπου, καμαρώνοντας ίσως. Ο Lavrov, αφού κατηγόρησε Βερολίνο, Παρίσι και Βρυξέλες για διπλοπροσωπία, έδωσε το τελικό κτύπημα στον ύπατο εκπρόσωπο της ευρωπαϊκής εξωτερικής πολιτικής: …Θα ήθελα να θυμίσω ότι υπάρχουν τρεις πολιτικοί φυλακισμένοι καταδικασμένοι σε 10ετή φυλάκιση επειδή οργάνωσαν ένα δημοψήφισμα στην Καταλωνία είπε· μια κουβέντα πολύ πιο αναιδής και to the point απ’ το να έλεγε «ρε δεν κοιτάτε τα χάλια σας!». Και συνέχισε: Οι δικαστικές αρχές της Γερμανίας και του Βελγίου ζήτησαν απ’ τις ισπανικές αρχές να σταματήσουν αυτές τις με πολιτικά κίνητρα αποφάσεις. Κι αυτές απάντησαν ότι η Ισπανία έχει το δικό της δικαστικό σύστημα και οι άλλοι πρέπει να σέβονται τις αποφάσεις του. Αυτό είναι που απαιτούμε απ’ την Δύση στις σχέσεις της μ’ εμάς»….

Να θυμίσουμε ότι ο κυρ Josep Borrell είναι καταλανός, προφανώς όμως νομιμόφρων. Τι θα μπορούσε να απαντήσει; Απάντησε για λογαριασμό του η ισπανίδα υπ.εξ., μόνο για να κάνει την τραγωδία της επίσκεψης του Borrel (και των “φιλελεύθερων” καϋμών της ευρώπης…) Μαδριλένικη φάρσα:

… Στην Ισπανία δεν υπάρχουν πολιτικοί κρατούμενοι…» τιτίβισε. «… Υπάρχουν φυλακισμένοι πολιτικοί».

Δηλαδή; Η εκπρόσωπος του ρωσικού υπ.εξ. Maria Zakharova, γνωστή για την δεικτικότητά της, έσπρωξε τη μπάλα στην κενή εστία (πάντα μέσω της αρένας των antisocial media): «Ω! Τώρα έχω ένα καινούργιο δημοκρατικό ίνδαλμα, αυτή τη φορά γυναίκα. Λέγεται Arancha Gonzalez Laya».

Αυτά μπορεί να φαίνονται (ή και να είναι) χαριτωμένα. Δείχνουν ωστόσο την «ποιότητα» των δυτικών πολιτικών βιτρινών· και, κατά συνέπεια, τις δυνατότητες (όσες τους αναλογούν) διακυβέρνησης – σε – συνθήκες – ενδοκαπιταλιστικού – ανταγωνισμού.

Αν ήταν προπονητές ποδοσφαιρικών ομάδων θα πήγαιναν στο ταμείο ανεργίας με ρυθμό ένας την βδομάδα. Όμως προσλαμβάνονται μέσω εκλογών, οπότε μετράει αλλιώς.

(Συνεπώς μη θυμώνετε με τον ρημαδοΚούλη! Βρίσκεται στο μέσο όρο. Και είναι μάνατζερ / κόουτς της καλύτερης ομάδας του πλανήτη! Χάρη στην αντιστροφή της πραγματικότητας το ελλαδιστάν πάει για τον τελικό…. Έναν κάποιο, οποιοδήποτε τελικό…)

Να γίνουμε φίλοι

Τετάρτη 3 Φλεβάρη. … Πρέπει να εντείνουμε τις προσπάθειες μας για να έναν κανονικό, βαθύ και σημαντικό διάλογο… Πάντα είμασταν υπέρ του διαλόγου. Πρέπει να μπορούμε να κουβεντιάσουμε τις διαφωνίες μας σαν σύμμαχοι… Ζήσαμε μια σημαντική κλιμάκωση το 2020. Πρέπει να το παραδεχτούμε… Η κατάσταση έχει βελτιωθεί τώρα, αλλά πρέπει να κτίσουμε την αμοιβαία εμπιστοσύνη…

Αυτά ανάμεσα σε άλλα γλυκούτσικα είπε χτες ο γάλλος πρεσβευτής στην Άγκυρα Herve Magro συνεντευξιαζόμενος στην καθεστωτική hurriyet. Πρεσβευτής είναι, δεν θα ξεκινούσε καυγά. Ωστόσο είναι σαφές ότι το Παρίσι έχει βγάλει το συμπέρασμα ότι δεν πρόκειται να τα καταφέρει με την Άγκυρα με τσαμπουκάδες. Δεν έστειλε το τουρκικό καθεστώς πολεμικά στ’ ανοικτά της Μασσαλίας· ο βασιλιάς Macron ήταν που έστειλε το αεροπλανοφόρο και κανά δυο πολεμικά αεροπλάνα του να κάνουν βόλτες μεταξύ Κρήτης και Κύπρου. Αλλά δείχνει να λογικεύεται.

Το είχαμε προβλέψει, την εποχή που ο βασιλιάς Macron έδειχνε πολύ σκληρός· το ξέρετε. Έγινε, μάλιστα, γρήγορα: το άπλωμα του τουρκικού ιμπεριαλισμού σε περιοχές που το Παρίσι θα ήθελε για δικές του δεν σηκώνει αμφισβήτηση. Τι σημαίνει όμως για τις ελληνικές ιμπεριαλιστικές ελπίδες αυτή η επαναπροσέγγιση Παρισιού – Άγκυρας, ειδικά όταν είναι δεδομένη η στάση του Βερολίνου; Ξεμένει από συμμάχους;

Κι αυτό είναι κάτι που το έχουμε υποστηρίξει: κατά την ταπεινή ασταμάτητη μηχανή η «σχέση» του ελλαδιστάν με το βασίλειο του Macron ήταν αμοιβαία περιστασιακή. Και απ’ την μεριά της Αθήνας χαρακτηριστικά προσοδική. Κατέληξε στην αγορά όπλων, κάτι που είναι επιτυχία του Παρισιού μάλλον. (Θα μπορούσε να πουλήσει rafale και στην Άγκυρα; Γιατί όχι;)

Ο κύριος προσανατολισμός των αφεντικών του ελληνικού ιμπεριαλισμού στην αναζήτηση συμμάχων δεν βρίσκεται στην ευρώπη αλλά στην άλλη μεριά του Ατλαντικού. Οι ευρωπαϊκοί ιμπεριαλισμοί έχουν σχετικά παλιά ιστορία στη μέση Ανατολή, και γι’ αυτό καταλαβαίνουν καλά (όχι όλοι με χαρά) τι σημαίνει η τουρκική ιμπεριαλιστική αναγέννηση: δεν μπορούν ούτε να την αγνοήσουν ούτε να την αντιμετωπίσουν με στρατιωτικά μέσα – όπως θα ήθελε το ελλαδιστάν.

Η Ουάσιγκτον απ’ την μεριά της έχει πια όλο και περισσότερους μπελάδες στο κεφάλι της. Μπορεί να αντιλαμβάνεται την μέση Ανατολή μέσα απ’ την κάνη του όπλου, με σαφώς πιο μιλιταριστική οπτική· αλλά ακριβώς γι’ αυτό δεν έχει την πολυτέλεια να «χάσει» την όποια σχέση θα μπορούσε να έχει με την Άγκυρα. Οι γκουβέρνοι του ελλαδιστάν μπορεί να έφτασαν να διαδίδουν ότι το ψόφιο κουνάβι δεν τους έκανε (επειδή ήταν …. φίλος με τον Erdogan…) αλλά ίσως να νοσταλγήσουν τα επόμενα χρόνια τα όποια αντιτουρκικά μέτρα πήρε η διοίκησή του.

Κι αυτό για λόγους πεζούς, τόσο πεζούς όσο η γεωγραφία. Αν το Joνυσταλεάν προσπαθήσει να «πιέσει» ακόμα περισσότερο την Μόσχα (όπως όλα δείχνουν), το τελευταίο που θα ήθελε θα ήταν να στριμώξει την Άγκυρα τόσο ώστε να την έχει (κι αυτήν…) απέναντί του. Στο βαθμό που οι τούρκοι ισλαμοδημοκράτες δεν επιλέξουν κάποιου είδους ανοικτή αντιπαράθεση με την Ουάσιγκτον στην ανατολική Μεσόγειο, το Joνυσταλεάν θα δείξει τον ίδιο ρεαλισμό με τον βασιλιά Macron: μια κάποια mutuan trust, όχι ιδιαίτερα καυτή, μερικές φορές προσχηματική, αλλά πάντως όχι ρήξη…

Αυτά είναι που θα ψαλλιδίσουν τα όποια φτερά και πούπουλα έχουν απομείνει για τον ελληνικό ιμπεριαλισμό σε σχέση με τον «αιώνιο εχθρό» – αν, φυσικά, τα πράγματα εξελιχθούν έτσι. Απ’ την άλλη μεριά όμως θα πρέπει να αποδείξει την πιστότητά του στον μεγάλο σύμμαχο όπου εκείνος επιλέξει! Θα είναι απέναντι στη Μόσχα; Απέναντι στην Τεχεράνη; Απέναντι στο Πεκίνο;

Η πατρίς δεν θα ξεμείνει από εξωτερικούς κινδύνους που να την απειλούν! Αυτό είναι βέβαιο…

(φωτογραφία: Ο κυρ Magro είναι δεξιά… Πίσω κάποια ένδοξη στιγμή της οθωμανικής αυτοκρατορίας.)

Τα δίδυμα “υγεία” και “ασφάλεια”

Δευτέρα 1 Φλεβάρη. Θα βρεθούν κάμποσοι αισιόδοξοι ή απλά βιαστικοί που θα υποστηρίξουν ότι «είναι αδύνατο να ελεγχθεί το διαδίκτυο» ή ότι «ο έλεγχός του θα μειώσει την παραγωγικότητά του, που είναι κρίσιμη για τον καπιταλισμό». Πλανώνται πλάνην οικτράν! Ο κυβερνοχώρος ελέγχεται ήδη, σχεδόν ασφυκτικά· απλά εκείνοι που τον ελέγχουν δεν το φωνάζουν. Όσο για την «πτώση της παραγωγικότητας εξαιτίας των ψηφιακών περιφράξεων»; Θα υπήρχε τέτοιο ζήτημα αν μαζικά ένα μεγάλο ποσοστό των χρηστών του interent το εγκατέλειπαν διαμαρτυρόμενοι / ες για τα μικρά και μεγάλα πραξικοπήματα εκεί. Αλλά αυτό είναι απίθανο. Επιπλέον, δεν θα χρειάζονταν παρά περιοδικά «lockdowns» για να επιβληθεί το ότι «δεν υπάρχει ζωή έξω απ’ το διαδίκτυο» – ακόμα κι αν είναι ο καθένας επίσημα και καθαρά σεσημασμένος!

Πέρα απ’ αυτά δεν τίθεται ζήτημα τεχνικών δυσκολιών. Δέκα, δεκαπέντε χρόνια που οι «ειδικοί» ψάχνουν το ζήτημα λέτε ότι δεν έχουν φτιάξει τίποτα εφαρμόσιμο, καμμία εφαρμογή; Το μόνο πρόβλημα ήταν / είναι «ψυχο-κοινωνικό»: πως θα μαντρωθούν όλα αυτά τα εκατοντάδες εκατομμύρια που νομίζουν ακόμα ότι ο κυβερνοχώρος είναι «ο χώρος της ελευθερίας» τους. (Πολλοί νομίζουν επίσης ότι είναι «ο χώρος της ιδιωτικότητάς» τους…)

Όταν, όμως, γίνεται εφικτό να πεισθούν αυτά τα εκατοντάδες εκατομμύρια ότι «κινδυνεύουν να πεθάνουν» (επειδή αυτό είπαν οι «μάγοι» της τεχνοεπιστήμης), ότι τα κράτη και το βιο-πληροφορικο-ασφαλίτικο σύμπλεγμα θα τους σώσουν, αλλά ότι αυτοί πρέπει να οχυρωθούν στα σπίτια τους και να γυαλίζουν τα πόμολα για να «μην κολλήσουν», όταν έχει γίνει αυτό κατορθωτό, τι είναι ακατόρθωτο για τ’ αφεντικά και τους μηχανισμούς τους;

Από ένα σημείο και μετά υπάρχουν βέβαια κοινωνικές αντιδράσεις. Αυτό είναι «κάτι». Υπάρχει και η καταστολή τους… Σε μια περίοδο μετάβασης δεν πετυχαίνουν όλα (απ’ την μεριά των αφεντικών). Εκείνο, ωστόσο, που κάνει την διαφορά και είναι πηγή δύναμης και αισιοδοξίας δεν είναι η αντίδραση σαν αντίδραση, ο εκνευρισμός και η γκρίνια καθαυτά. Αυτά τα έχουν μάθει τ’ αφεντικά εδώ και δεκαετίες, με διάφορες αφορμές, και ξέρουν να τα διαχειριστούν. Εκείνο που (θα) κάνει την διαφορά είναι η βαθιά και ακριβής συνειδητοποίηση του τι είναι τι, του τι συμβαίνει και γιατί. Και η συλλογική οργάνωση στη βάση αυτής της συνειδητοποίησης.

Ααα… Αν χρειάζονται επιπλέον τεκμήρια για την αξία της υγιεινιστικής τρομοεκστρατείας, είναι εδώ δίπλα:

Deep strikes – και η «μοίρα» κάτι συμμάχων…

Κυριακή 31 Γενάρη. Στις 9 Απρίλη του 2018 αμερικανικά κατά κύριο λόγο (αλλά και αγγλικά + γαλλικά) βομβαρδιστικά «τιμώρησαν» με πυραυλικές επιθέσεις το συριακό καθεστώς για την υποτιθέμενη (και στην πραγματικότητα προβοκατόρικη) «επίθεση με χημικά» στην κατεχόμενη από αντικαθεστωτικούς Douma – λίγο πριν την εγκαταλείψουν ηττημένοι. Η συγκάλυψη και τα ψέματα της «επιτροπής για τον έλεγχο των χημικών όπλων» του οηε σε σχέση με την αυτοψία και τα συμπέρασματά τους για αυτήν την «επίθεση» (που δεν έγινε ποτέ…) είναι από μόνα τους ένα μνημειώδες σκάνδαλο, που φυσικά έχει ξεχαστεί σ’ έναν κόσμο όπου «το αληθινό είναι μια στιγμή του ψεύτικου» όπως είχε προειδοποιήσει ο Debord. Υπάρχει όμως κι άλλο κεφάλαιο / εκκρεμότητα από εκείνη την ιστορία, ένα κεφάλαιο όχι στιγμιαίο αλλά διαρκείας: η Μόσχα προειδοποίησε μετά από εκείνη την επίθεση πως αν σε οποιαδήποτε τέτοιου τύπου «τιμωρία» ή ό,τι άλλο κτυπηθούν δικές της εγκαταστάσεις, στη συρία ή οπουδήποτε αλλού, θα απαντήσει. Το πόσο μακριά θα πάει μια τέτοια απάντηση δεν το διευκρίνισε. Αλλά η εύλογη και νόμιμη απάντηση, σε τέτοιες περιπτώσεις, δεν περιορίζεται στο να «κατέβουν» τα μέσα (ιπτάμενα, πλεούμενα, ότι άλλο…) που έριξαν τους όποιους πυραύλους. Αφορά και τις βάσεις που χρησιμοποίησαν.

Οι εξελίξεις στο είδος των όπλων που χρησιμοποιούνται ήδη (και θα χρησιμοποιηθούν ακόμα περισσότερο στο μέλλον) φωτίζουν το τι ρόλο παίζουν οι στρατιωτικές βάσεις (των ηπα για παράδειγμα, αλλά όχι μόνον αυτές) στον εξελισσόμενο 4ο παγκόσμιο πόλεμο. Ένα κατατοπιστικό παράδειγμα: Ο u.s. army μπορεί να κατευθύνει απ’ την βάση του στη Λάρισα drones που θα απογειωθούν από κάποια Χ πλατφόρμα και θα βομβαρδίσουν στο ιράκ ή στο αφγανιστάν. Τόσο η βάση της Λάρισας όσο και η πλατφόρμα (π.χ. ένα αεροπλανοφόρο στον Περσικό κόλπο) είναι οργανικά τμήματα, κρίκοι της αλυσίδας της επίθεσης. Οι ιρακινές ή οι αφγανικές πολιτοφυλακές δεν έχουν (ή αυτό ξέρουμε ως τώρα) την τεχνική δυνατότητα να κτυπήσουν όλους τους κρίκους· ωστόσο αυτό δεν αλλάζει την πραγματικότητα. Κάποιοι άλλοι (ας πούμε η Τεχεράνη ή η Μόσχα· ακόμα και οι υεμενίτες Houthis) την έχουν.

Συνεπώς οι διάσπαρτες αμερικανικές βάσεις, ειδικά εκείνες που είναι κρίκοι του high tech πολέμου, έχουν κι ένα επιπλέον καθήκον. Σε μια «περιορισμένη» αναμέτρηση μεταξύ μεγάλων δυνάμεων προορίζονται σαν στόχοι (για τον αντίπαλο…) ώστε να εκτονωθεί η ένταση· ή να καθυστερήσει η κορύφωσή της. Έχουμε τα τεκμήρια ότι έτσι ακριβώς συμβαίνει: οι πυραυλικές επιθέσεις που εξαπέλυσε η Τεχεράνη (με έγκαιρη προειδοποίηση) εναντίον δυο αμερικανικών βάσεων στο ιράκ, μετά την δολοφονία του Soleimani πριν ένα χρόνο. Στο βαθμό που δεν κτυπήθηκε η αμερικανική ενδοχώρα ή/και κάποιο πολύτιμο πολεμικό asset (π.χ. ένα αεροπλανοφόρο ή ένα πυρηνικό υποβρύχιο) το ψόφιο κουνάβι και οι σωματοφύλακές του μπορούσαν να σηκώσουν (δήθεν) αδιάφορα τους ώμους. Τραυματίστηκαν πάνω από 100 αμερικάνοι πεζοναύτες – ήταν κτύπημα στο ηθικό του κατοχικού στρατού… αλλά και πάλι no problem. Θα μπορούσαν, ίσως, να έχουν σκοτωθεί δυο ή τρεις· και πάλι το ζήτημα θα ήταν διαχειρίσιμο.

Πόσοι αμερικάνοι καραβανάδες θα είναι στη Λάρισα ή στο λιμάνι της Αλεξανδρούπολης αν (και) εκεί υπάρξουν στόχοι αντιποίνων σε μια «περιορισμένης έκτασης» απάντηση, με την Χ ή την Ψ αφορμή, απ’ την μεριά της Μόσχας για παράδειγμα; Κανένας – υποθέτουμε. Θα είναι διαφορετικό ζήτημα κτυπήματα στη Σούδα· εκεί θα πρόκειται για «κλιμάκωση».

Συνεπώς μια κατηγορία αμερικανικών βάσεων και στα μέρη μας προορίζονται και σαν “στόχοι πρώτης επιλογής εκ μέρους του εχθρού” σε περίπτωση ανάγκης. Αυτό είναι σημαντικό για πολέμους με τεχνολογία «deep strikes» επειδή, στήνοντας «ενδιάμεσους στόχους » πριν τους κυρίως (και μητροπολιτικούς), μπορεί ένα ιμπεριαλιστικό κράτος – στην προκειμένη περίπτωση το αμερικανικό – να ελπίζει ότι θα έχει χρόνο και χώρο διαχείρισης της σύγκρουσης.

Αν κάτι τέτοιο προκύψει στην πράξη υποθέτουμε πως τα ντόπια αφεντικά θα ανταμειφθούν για την «εξυπηρέτηση». Όσο για τους υποτελείς; Το πολύ πολύ να πάρουν ένα εφάπαξ επίδομα (διανοητικής και πολιτικής) αναπηρίας…

(φωτογραφία: Στην περίπτωση του συμμαχικού ισραηλινού καθεστώτος, που ενδιαφέρεται να ελέγξει “μόνο” την μέση Ανατολή, η τακτική των deep strikes χρησιμοποιείται διαφορετικά…)

Astana block plus

Σάββατο 30 Γενάρη. Την μέρα που η αντιπροσωπεία των ταλιμπάν έφευγε απ’ την Τεχεράνη για την Μόσχα, ο ιρανός υπ.εξ. Zarif προσγειωνόταν στην Άγκυρα, για κουβέντα όχι μόνο με τον Cavusoglu αλλά με τον Erdogan, μετά από έναν καλό γύρο στη Μόσχα, στην Τιφλίδα, στο Μπακού και στην Ερεβάν. Πέρα απ’ τα θέματα της διμερούς συνεργασίας ιράν – τουρκίας (που δεν είναι λίγα) στο μενού ήταν και η προοπτική του «σχήματος συνεργασίας 3 + 3», απ’ την μια μεριά η τριάδα του μπλοκ της Αστάνα (ρωσία, τουρκία, ιράν) και απ’ την άλλη η τριάδα των κρατών του Καυκάσου (αρμενία, γεωργία, αζερμπαϊτζάν), που δημιουργήθηκε με πρωτοβουλία του αζέρου προέδρου Aliyev μετά την εκεχειρία του Νοέμβρη στο Nagorno Karabah. Ένα ακόμα θέμα ήταν η συνεργασία των δύο κρατών σε σχέση με το αφγανιστάν…

Σ’ όλη αυτή την ασιατική ζώνη, που αρχίζει απ’ τις ανατολικές όχθες της Μεσογείου, το Αιγαίο και τη Μαύρη Θάλασσα και φτάνει ως το ινδοκούς και την ανατολική μεριά του ινδού ποταμού (πακιστανο-ινδικά σύνορα) έχει διαμορφωθεί μια “πολυγωνική” συναντίληψη των περισσότερων κρατών, που προσανατολίζονται στο ευρασιατικό project και όχι στις μεθοδεύσεις και τα σχέδια της Ουάσιγκτον, του Τελ Αβίβ και των συμμάχων τους. Μέσα σ’ αυτή τη ζώνη η πρώτη κρατάει ακόμα κάποιους “θύλακες”/βάσεις: στη συρία, στο ιράκ και στο αφγανιστάν· και επίσης μια περιπλέουσα ναυτική υπεροπλία. Αλλά αν μελετήσει κανείς την πολιτική γεωγραφία και τα όσα έχουν συμβεί απ’ το 2003 κι απ’ το 2015 και μετά είναι αμφίβολο το συμπέρασμα ότι η Ουάσιγκτον είναι ακόμα σε θέση να επιτίθεται στρατιωτικά έχοντας καλές προοπτικές. Μάλλον το αντίθετο συμβαίνει: αν ανοικτά και καθαρά θεωρεί την Μόσχα και το Πεκίνο εχθρούς, τότε αυτοί οι εχθροί έχουν πολύ περισσότερους συμμάχους σ’ όλη αυτή τη ζώνη απ’ ότι η ίδια. Κι αυτό ενώ πρόκειται για το δευτερεύον μέτωπο του 4ου παγκόσμιου πολέμου.

Οι ειδικοί στο γλύψιμο υποστηρίζουν, μετά την εκλογή του νυσταλέου Jo, ότι «η Αμερική επιστρέφει στη Μέση Ανατολή». Θα ήταν πιο τίμιο να ειπωθεί κάτι ανάμεσα στο «η Αμερική θέλει να επιστρέψει» και στο «η Αμερική δεν θέλει να φύγει». Αλλά μπορεί;

Κι αν το προσπαθήσει, πώς θα μπορέσει να «πολιορκήσει» αποτελεσματικά αυτήν την τεράστια έκταση του ευρασιατικού project; Με την βοήθεια του ελλαδιστάν;

Αστεία πράγματα…