Τετάρτη 1 Δεκέμβρη>> Πριν η πετροχούντα του Αμπού Ντάμπι ανακαλύψει τα αισθήματά της (λέμε τώρα…) για την Άγκυρα (που είναι αμοιβαία, ξαναλέμε τώρα…) είχε κάνει άλλες κινήσεις. Χαρακτηριστικές. Η μία αφορά τον Άσαντ, βασιλιά της συρίας, τον οποίο ο τοξικός MBZ μαζί με τον άλλο, του Ριάντ, πολέμησαν όσο μπορούσαν. Τώρα η πετροχούντα των εμιράτων θέλει να τα βρει με την Δαμασκό, να «βοηθήσει» μάλιστα και στην ανοικοδόμηση! (: Δημόσια έργα, λεφτά…)
Κι αν η όποια «επαναπροσέγγιση» του MBZ με το καθεστώς Άσαντ μπορεί να θεωρηθεί (λανθασμένα…) «εύκολη υπόθεση», υπάρχει και μια ακόμα τέτοια προσπάθεια, σαφώς δυσκολότερη: με την Τεχεράνη! Το Αμπού Ντάμπι και το Ριάντ θα είχαν κηρύξει ήδη πόλεμο στο ιρανικό καθεστώς αν ο αμερικανικός στρατός ήταν διατεθειμένος να τον κάνει… Τώρα οι «επαφές» και οι «συνομιλίες» μεταξύ Αμπού Ντάμπι και Τεχεράνης γίνονται μεταξύ μεσαίων στελεχών των αντίστοιχων υπ.εξ. Αλλά η πρόθεση είναι σαφής και απ’ τις δύο πλευρές: «κάπως να τα βρούμε»
Το ελλαδιστάν πόνταρε πάνω στην χρόνια έχθρα των πετροδικτατοριών της αραβικής χερσονήσου με την Άγκυρα (και την έχθρα τους απέναντι στην μουσουλμανική αδελφότητα)… Αλλά τουλάχιστον η μία πετροχούντα, η πιο «έξυπνη», κινείται ανάποδα και μάλλον γρήγορα: προσπαθεί να εξομαλύνει τις σχέσεις της τόσο με την Άγκυρα και την Ντόχα («προστάτες» της μουσουλμανικής αδελφότητας), όσο και με το μπλοκ της Αστάνα συνολικά (Δαμασκός, Τεχεράνη, Άγκυρα, Μόσχα) – την ώρα που το ελλαδιστάν καμαρώνει για την παροχή υπηρεσιών στην Ουάσιγκτον.
Η εξήγηση γι’ αυτές τις στροφές 180 μοιρών είναι απλή και σύνθετη μαζί. Σχεδόν όλα τα κράτη / καθεστώτα της μέσης Ανατολής έχουν συμπεράνει ότι ο αμερικανικός ιμπεριαλισμός δεν θέλει, δεν μπορεί (ή και τα δύο μαζί) να κάνει ή να απειλήσει «ανοικτούς» πολέμους στην περιοχή. Κάποια απ’ αυτά (το ισραηλινό αλλά και οι πετροχούντες) θα ήθελαν και να θέλει και να μπορεί η Ουάσιγκτον, για να ανασχέσουν το ευρασιατικό project (κυρίως την επιρροή της Τεχεράνης) ή να διαπραγματευτούν από θέσεις ισχύος.
Οι πάντες ξέρουν βέβαια ότι η Ουάσιγκτον δεν έχει «αποχωρήσει» απ’ την περιοχή. Είναι παρούσα αλλά με πιο υπόγειο, προβοκατόρικο τρόπο. Που είναι φτηνότερος και δεν απαιτεί «πολιτικές αποφάσεις» και, άρα, ανάλογη έκθεση. Μετά όμως την επίσημη αποχώρηση απ’ το αφγανιστάν είναι σαφές (ή αυτό καταλαβαίνουν οι κρίκοι του «άξονα» στην περιοχή) ότι ο us army δεν μπορεί να κάνει τον πόλεμο που θέλουν, για λογαριασμό τους. (Ουσιαστικά ο νυσταλέος Jo ακολουθεί την τακτική του ψόφιου κουναβιού).
Κατά συνέπεια, και με δεδομένο πως το σύνολο των κρατών της κεντρικής ασίας + το ιράν + το ασταθές ιράκ + την συρία εγγράφονται στο ευρασιατικό project που δείχνει ότι έχει το momentum, η πετροχούντα των εμιράτων επαναπροσδιορίζει την θέση και τους προσανατολισμούς της. Το ταξίδι του MBZ στην Άγκυρα και οι πλουσιοπάροχες συμφωνίες «επενδύσεων» στον τουρκικό καπιταλισμό περιλαμβάνονται σ’ αυτόν τον επαναπροσδιορισμό. Δεν χρειάζεται κουβέντα το ότι και για την μεριά της Άγκυρας τέτοιες οικονομικές ενέσεις είναι κάτι παραπάνω από ευπρόσδεκτες. Δεν θα γίνουν αιώνιοι φίλοι. Αλλά προς το παρόν η επιτυχία του ευρασιατικού project αποδίδει καρπούς…
(φωτογραφία: Ο υπ.εξ. του Αμπού Ντάμπι. όλο χαρά, στη Δαμασκό…)